فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1386 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:14

مقدمه: نیمودیپین به عنوان یک مسدد کانال کلسیمی نوع L اثر ضددردی دارد. اما مشخص نیست که این اثر در سطح نخاعی بارزتر است یا فوق نخاعی، به علاوه، گزارش شده ه اثر ضددردی نیفدیپین (دیگر مسدد کانال کلسیمی نوع L) با عملکرد محور HPA مرتبط است ولی در مورد نقش محور HPA در اثر ضددردی نیمودیپین هیچ گزارشی موجود نیست.روش ها: در این مطالعه اثر ضددردی نیمودیپین با دو نوع تست؛ Tail Flick (شامل رفلکسهای نخاعی) و صفحه داغ (Hot Plate): شامل مراکز فوق نخاعی) سنجش شد تا ضمن بررسی اثر ضددردی این دارو، تفاوتهای این دو مسیر نیز روشن گشته و با مقایسه آن بین گروههای آدرنالکتومی شده (ADX) و دارای آدرنال (intact, sham) نقش محور HPA هم در این اثر آشکار گردد. و جهت بررسی تاثیر نیمودیپین بر عملکرد محور HPA و کنترل عمل آدرنالکتومی، سطح کورتیکوسترون پلاسما سنجش شد.یافته ها: نیمودیپین منجر به کاهش کورتیکوسترون پلاسما در حیوانات دارای آدرنال و اثر ضددردی مشابه در هر دو نوع تست شد اما این اثر ضددردی در حیوانات ADX، در تست صفحه داغ بارزتر بود و در هر دو نوع تست، با آدرنالکتومی تقویت شده و با جایگزینی کورتیکوسترون معکوس گردید. به علاوه در هیچ یک از گروهها تغییر فعالیت حرکتی معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: نیمودیپین اثر ضددردی دارد که در حضور غده آدرنال، بطور مشابهی در هر دو مسیر نخاعی و فوق نخاعی منتقل می شود. که چون با آدرنالکتومی تقویت شده و متقابلا نیمودیپین سطح کورتیکوسترون پلاسما را کاهش می دهد، تعامل دو طرفه ای بین نیمودیپین و محور HPA وجود دارد و از آنجا که این اثر ضددردی در غیاب آدرنال، در تست صفحه داغ بارزتر بود، احتمالا بین محور HPA و سطح فوق نخاعی انتقال درد ارتباط قابل تاملی موجود است.

مقدمه: قبلا گزارش شده که وابستگی خوراکی به مرفین تشکیل یادگیری و حافظه فضایی را در موش صحرایی تسهیل می کند. لذا در مطالعه حاضر اثرات ماندگار مرفین بر روی پدیده های فوق الذکر در حیوانات وابسته ای که در معرض حذف مرفین قرار گرفته اند بررسی شد.روش ها: در این مطالعه موشهای صحرایی نر نژاد N-MRI در محدوده وزنی 250-350 گرم، مرفین سولفات (0.1-0.4 mg/ml) (در گروههای وابسته و حذف مرفین) یا سوکروز (در گروه شاهد) را بمدت سی روز متوالی در آب آشامیدنی دریافت نمودند. آزمایشات ماز آبی موریس همزمان با تجویز مرفین یا سوکروز (در گروههای شاهد و وابسته) و یا پس از قطع تجویز مرفین (در گروههای حذف مرفین) انجام شد. شاخصه های یادگیری و حافظه فضایی ثبت شده و توسط آنالیز واریانس بررسی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که کسب یادگیری فضایی در گروههای وابسته و حذف مرفین بهتر از گروه شاهد است.نتیجه گیری: وابستگی به مرفین به روش خوراکی اثر تسهیلی ماندگار بر کسب یادگیری فضایی در موش صحرایی دارد.

مقدمه: صرع یکی از شایعترین اختلالات سیستم اعصاب مرکزی است که روش درمان قطعی برای آن پیدا نشده است. نشان داده شده است که هر تشنج اثری تضعیفی بر روی تشنج بعدی دارد؛ بنابراین، شناخت دقیق مکانیسم های دخیل در این پدیده می تواند دانش ما را برای یافتن راهکارهای بهتر برای درمان صرع بهبود بخشد. در این تحقیق نقش گیرنده های آدنوزینی A1 در دوره تضعیفی پس از تشنج در مدل صرعی کیندلینگ آمیگدال مطالعه شد.روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی آمیگدال کیندل شدند. ابتدا، در گروه های مختلف حیوانات کیندل شده در زمان های مختلف پس از تحریک اول، تحریک دوم اعمال شد و درصد تضعیف کمیت های تشنجی پس از تحریک دوم محاسبه گردید. سپس 1 و 3 –دی متیل- 8- سیکلوپنتیل گزانتین (CPT)، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده های آدنوزینی A1، قبل از تحریک دوم به داخل بطن مغز تزریق شد اثر آن بر درصد تضعیف ناشی از تحریک اول بررسی گردید.یافته ها: اعمال تحریک دوم در فواصل زمانی 10 و 30 دقیقه پس از تحریک اول کاهش معنی داری در کمیتهای تشنجی ایجاد کرد. تزریق CPT با دوزهای 50 و 200 میکرومولار درصد تضعیف کمیت های تشنجی به دنبال تحریک اول را بطور معنی داری کاهش داد. کاهش درصد تضعیف این کمیت ها در زمان های 10 و 30 دقیقه پس از تحریک اول در گروه های دریافت کننده CPT نسبت به گروه دریافت کننده حلال دارو معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق فعالیت آدنوزین اندوژن از طریق گیرنده های A1 را در ایجاد دوره تضعیفی پس از تشنج نشان می دهد؛ اما با توجه به اینکه مهار گیرنده های A1 توسط CPT بطور کامل این دوره تضعیفی را از بین نمی برد، عوامل دیگری نیز در ایجاد آن نقش دارند.

مقدمه: با توجه به نقش مهم هسته آکومبانس در پاداش دارویی، در این مطالعه تاثیر تجویز داخل هسته آکومبانس آگونیست و آنتاگونیست گیرنده های گابا- ب بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای بزرگ آزمایشگاهی حساس به مورفین بررسی شده است.روش ها: در یک مطالعه پایه دوزهای مختلف مورفین 5, 2.5, 1, 0.5 mg/kg) و (7.5 به موشهای غیرحساس به مورفین تجویز شد تا دوز غیر موثر مورفین شناخته شود. حساسیت با تجویز زیرجلدی مورفین (5 mg/kg) روزی یک بار برای مدت سه روز به دنبال آن 5 روز استراحت، در حیوانات القا شد. بعد از طی دوره حساسیت در روز نهم ترجیح مکان شرطی شده با استفاده از دوز غیر موثر مورفین (1 mg/kg) القا شد. آگونیست گیرنده های گابا- ب (باکلوفن) یا آنتاگونیست این گیرنده ها (CGP 35348) با دوزهای 6, 1.5 mg/kg و 12 به داخل بخش پوسته هسته آکومبانس به صورت حاد 5 دقیقه قبل از تست ترجیح مکان شرطی شده (بیان) و یا 10 دقیقه قبل از تزریق دوز بی اثر مورفین (کسب) تزریق شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که تجویز باکلوفن (1.5 mg/kg و 12) باعث کاهش بیان ترجیح مکان شرطی شده در موشهای حساس به مورفین می شود. همین دوزهای باکلوفن باعث کاهش کسب ترجیح مکان شرطی شده می گردد. تجویز CGP 35348 با دوزهای 12 mg/kg و 6 باعث کاهش بیان و در دوز 6 mg/kg باعث کاهش کسب ترجیح مکان شرطی شده در موشهای حساس به مورفین می گردد.نتیجه گیری: این نتایج بر نقش تعدیل کنندگی گیرنده های گابای موجود در پوسته هسته آکومبانس بر کسب و بیان ترجیح شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای حساس به مورفین تاکید دارند.

مقدمه: سلولهای بنیادی جنینی موش mESC تولید شده از توده سلولی داخلی پلاستوسیست از نوع سلولهای پرتوان هستند، شناخت مکانیسم تمایز سلولهای بنیادی موش به سلولهای عصبی در شناخت نحوه تکامل سیستم عصبی و همچنین کاربرد آن در درمان بیماریهای نرودژنراتیو ضروری می باشد هدف این مطالعه ارزیابی اثر القایی عوامل Sonic Hedghog protein (Shh)، Nerve Growth Factor (NGF) Retinoic Acid (RA) و Leukemia Inhibitory Factor (LIF) و Interleukin6 (IL6) بر پیش سازهای عصبی حاصل از سلولهای بنیادی جنینی موش و تمایز آنها به نورونهای کولینرژیک می باشد.روش ها: از سلولهای بنیادی جنینی موش نژاد C57BL/6 تولید شده در آزمایشگاه موسوم به (رویان B1) جهت تولید پیش سازهای عصبی استفاده شد. بدین منظور از سلولهای رویان B1 اجسام شبه جنینی (embryoid bodies) ساخته شد و به دنبال آن طبق روش انتخاب دودمان (Lineage selection) سلولهای پیش ساز عصبی به واسطه فاکتورهای رشد اپیدرمی و فیبروبلاستی (EGF, FGF) انتخاب شدند. سولهای حاصل با حذف فاکتورهای رشد و کشت در محیط مناسب همراه یا و بدون القا کننده های Shh، RA، NGF، LIF و IL6 به سلولهای عصبی تمایز یافتند. جهت تعیین تعداد نورونهای کولینرژیک و همچنین کل نورونها در هر گروه علاوه بر مورفولوژی از رنگ آمیزی ایمنوسیتوشیمی علیه ChAT (Choline Acetyl Transferase) و B-tubulin3 استفاده شد.یافته ها: مطالعات ایمنوسیتوشیمی نشان داد نزدیک به 70% سلولهای حاصل نورون می باشند و نورونهای کولینرژیک موجود در آنها 10 تا 20 درصد به تفکیک گروه های مختلف متغیر بود. همچنین در RTPCR نیز بیان ژنهای مربوط به سلولهای عصبی شامل Nestin، Tyrosine Hydroxylase، ChAT، بررسی شد.نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده افزایش معنی داری در درصد نورونهای کولینرژیک نسبت به کل نورونها در گروه تیمار با RA، LIF و Shh می باشد.

مقدمه: ورزش و تعذیه می توانند بر فاکتورهای خطرساز اترواسکلروز اثر بگذارند. اطلاعات محدود و متناقض موجود در خصوص اثر ورزش بر تغییرات غلظت های پلاسمایی و بافتی هوموسیستئین و 8- ایزوپروستاگلاندین F2a بویژه در مدلهای حیوانی، ما را بر آن داشت تا اثر ورزش متوسط را بر سطوح هوموسیستئین به عنوان یک ریسک فاکتور جدید اترواسکلروز و 8- ایزوپروستاگلاندین F2a به عنوان یک شاخص جدید اکسیداسیون لیپیدها مورد بررسی قرار دهیم.روش ها: این مطالعه روی 56 خرگوش هلندی که به 4 گروه 14تایی شامل رژیم غذایی استاندارد با و بدون ورزش، رژیم غذایی اتروژن با و بدون ورزش تقسیم شدند انجام شد. حیوانات گروه های ورزش به مدت 12 هفته، 5 روز در هفته و با افزایش تدریجی زمان در دقیقه روی تردمیل ورزش داده شدند. پس از اخذ نمونه های خون وریدی، شریان آئورت جهت بررسی هیستوپاتولوژیک جدا شد. نیمرخ کلسترول، سطوح هموسیستئین، 8- ایزوپروستاگلاندین F2a و مالوندیالدئید پلاسمایی و ائورت با روشهای آزمایشگاهی تعیین گردید.یافته ها: ورزش ضایعات اترواسکلروزی تولید شده توسط رژیم اتروژن را کاهش داد که با تغییرات مثبت در کلسترول پلاسما همراه بود. بر خلاف هوموسیستئین تام و مالوندیالدئید، افزایش 8- ایزوپروستاگلاندین F2a توسط رژیم اتروژن معنی دار نبود. 12 هفته ورزش به کاهش معنی دار سطوح پلاسمایی و ائورتی هوموسیستئین تام و 8- ایزوپروستاگلاندین F2a در حیوانات دریافت کننده رژیم استاندارد منجر شد. همچنین یک همبستگی مثبت بین کلسترول پلاسما، هوموسیستئین و 8- ایزوپروستاگلاندین F2a در گروه های ورزش مشاهده شد.نتیجه گیری: افزایش سطح هوموسیستئین احتمالا از استرس اکسیداتیو القا شده توسط کلسترول حاصل می شود و ورزش از طریق کاهش هوموسیستئین و 8- ایزوپروستاگلاندین F2a، ممکن است نقش کلیدی در جلوگیری و یا تخفیف اترواسکلروزیس بازی کند.

مقدمه: مطالعات اخیر بیان می کند که هیپرکسی نورموباریک (NBHO) متناوب و پیوسته باعث ایجاد پدیده تحمل به ایسکمی به منظور کاهش آسیب های مغزی حاصل از ایسکمی می شود. هدف از این مطالعه بررسی رابطه NBHO با بیان ناقلین اسیدهای آمینه تحریکی (EAATs) و سطح TNF-a سرم است.روش ها: رت ها به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند و هر گروه حاوی حدود 20 حیوان بود. دو گروه اول به صورت پیوسته (24 ساعت مداوم) و متناوب (4 ساعت در روز به مدت 6 روز) در معرض اکسیژن 95% بنام NBHO متناوب و پیوسته قرار می گرفتند. دو گروه دوم به عنوان گروه های کنترل همانند دو گروه اول به صورت پیوسته و متناوب در معرض اکسیژن 21% بنام نورموکسی نورموباریک (NBNO) قرار می گرفتند. هر گروه به سه زیر گروه بنام زیر گروه انسداد شریان مرکزی مغز (MCAO)، زیر گروه شم (جراحی بدون ایسکمی MCAO)، و زیر گروه دست نخورده (بدون هیچ گونه جراحی) تقسیم می شدند. بعد از 24 ساعت برقراری جریان خون مجدد بعد از 60 دقیقه ایسکمی، میزان نقص نورولوژیک (NDS) در زیر گروه MCAO بررسی می شد. بعد از 48، رت ها برای نمونه برداری مغزی قربانی می شدند تا اثر NBHO پیوسته و متناوب بر روی تغییرات بیان ناقلین اسیدهای آمینه تحریکی (EAATs) و سطح TNF-a سرم مورد سنجش قرار گیرد.یافته ها: پیش شرطی سازی با NBHO پیوسته و متناوب باعث کاهش میزان نقص نورولوژیک می شود. پیش درمانی با NBHO پیوسته و متناوب باعث افزایش بیان ناقلین اسیدهای آمینه تحریکی و سطح TNF-a سرم می شود.نتیجه گیری: اگرچه مطالعات بیشتری برای وضوح مکانیسم های تحمل به ایسکمی لازم است، اما NBHO پیوسته و متناوب ظاهرا تا حدی آثارشان را از طریق افزایش بیان ناقلین اسیدهای آمینه تحریکی و سطح TNF-a سرم انجام می دهد.

مقدمه: مکانورسپتورهای کف پا در تنظیم رفلکسی نقش دارند. تحریک این گیرنده ها در سطح خارجی کف پا مرتبط با انشعاب خارجی عصب پلانتار عصب تیبیال می باشد. بنابراین نظریه، تحریک آوران های با حد آستانه پایین می تواند اثر مهاری بر روی رفلکس های عضله سولئوس داشته باشد.در این تحقیق به بررسی تحریک پذیری موتورنورون ها از طریق تحریک گیرنده ها در سطح خارجی کف پا (مرتبط با انشعاب عصب پلانتار خارجی عصب تیبیال) پرداخته شده است.روش ها: 16 فرد سالم در این مطالعه شرکت نمودند. افراد در وضعیت prone (دمر) قرار گرفته و تحریکات مکانیکی جلدی (برابر با 50% وزن ساق و پای فرد) به سطح خارجی کف پای سمت غالب، به صورت تصادفی و توسط دستگاه طراحی شده، از طریق یک صفحه به ابعاد 3´3 سانتیمتر اعمال گردید. رفلکس هافمن (H) بعنوان معیار اندازه گیری تحریک پذیری موتورنورون ها، به شکل دوطرفه، قبل و بعد از بکار بردن تحریکات مکانیکی جلدی ثبت شد.یافته ها: بر اساس این مطالعه، دامنه رفلکس هافمن و نسبت H/M هر دو سمت کاهش معناداری را بعد از اعمال تحریک به سمت خارج کف پای همان سمت (p<0.05 و p<0.05 به ترتیب) نشان داد. بعلاوه، زمان تاخیری رفلکس H افزایش معناداری را نشان دادند (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تاثیرات تعدیلی تحریکات آورانهای پوستی در محل توزیع عصب خارجی پلانتار بر تحریک پذیری موتورنورون های همان سمت و سمت مقابل دارد. این نتایج می تواند کاربرد عملی در درمان اختلالات تون عضلانی در موارد ضایعات نخاعی و ضربه مغزی داشته باشد.

مقدمه: درد نوروپاتیک اختلال عملکرد سیستم اعصاب مرکزی و محیطی می باشد. هیپرآلژزیا و آلودینیا بعلت ریلیز پروستاگلاندین ها و سیتوکین های التهابی در نخاع ایجاد و احتمالا سلول های ایمنی نقش مهمی در پیشبرد آن داشته باشند. نیمسولید مهار کننده آنزیم Cox با تمایل بیشتر برای COXII در هیپرآلژزیای ناشی از عوامل التهاب زای محیطی نظیر فرمالین نسبت به مهار کننده های اختصاصی COXII موثرتر بوده، در درد نوروپاتیک نیز بررسی و اثرات این ترکیب بر بیان COXII در ماکروفاژها و میکروگلیاها در محیط کشت ارزیابی شد.روش ها: در موشهای صحرایی نر، از نژاد (n=6 ,Wistar 150-200g) در سه گروه بر اساس مدل (Bennet & Xie) درد نوروپاتیک ایجاد شد شامل: گروه CCI saline، Sham saline، drug CCI. نیمسولید 25، 1-5، 2-5 میلیگرم/کیلوگرم (I.P) استفاده شد. بررسی رفتار درد با تست های هیپرآلژزیا حرارتی و آلودینیای مکانیکی انجام شد. آزمایشات قبل و در روزهای 14، 10، 7، 5، 3، 1 بعد از عمل انجام شدند، روز 14 حیواناتی که نیمسولید 5 میلیگرم/کیلوگرم دریافت نمودند، را کشته و سلول های ماکروفاژ و میکروگلیا جهت بررسی بیان آنزیم توسط روش ایمنوسیتوشیمی آماده شدند. گروهها توسط روش آماری ANOVA و T-test مقایسه شدند. در بررسی بیان آنزیم، داده ها بر اساس SD% گروه کنترل (Sham) مقایسه شدند.یافته ها: در حیواناتی که نیمسولید (5، 5-2 میلیگرم/کیلوگرم) دریافت نمودند، کاهش معنی داری در رفتار درد ایجاد شد. نیمسولید 5 میلیگرم/کیلوگرم بیان COXII را در سطح سلول های ماکروفاژ و میکروگلیا در مقایسه با گروه CCI saline کاهش داد.نتیجه گیری: نیمسولید هیپرآلژزیای ناشی از التهاب عصب را در مدل نوروپاتی بطور موثری کاهش داد. آنزیم CoxII با ایجاد PG ها موجب فعال شدن طیفی از سلول های ایمنی از جمله ماکروفاژها و میکروگلیاها می گردد. بنابراین به نظر می رسد نیمسولید که مهار کننده با تمایل زیاد برای آنزیم CoxII می باشد، تاثیر مناسبی در کاهش دردهای التهابی داشته باشد.

مقدمه: در این مطالعه، اثرات محافظتی تجویز عسل طبیعی در طول زمان ایسکمی و رپرفیوژن (I/R) بر روی اندازه انفارکت قلب رت بررسی شد.روش ها: قلب ایزوله شده رتها به 5 گروه 8 عددی تقسیم شده و با اتصال به دستگاه لانگندورف با محلول کربس تحت فشار ثابت تغذیه شدند. گروه کنترل در طی استابیلیزاسیون، 30 دقیقه ایسکمی ناحیه ای و 120 دقیقه رپرفیوژن، محلول کربس معمولی دریافت داشت ولی در گروه های تست از زمان شروع ایسکمی تا انتهای رپرفیوژن (150 دقیقه)، محلول کربس حاوی عسل طبیعی (غلظتهای 0.5, 0.25, 0.125 و 0.1) به قلب پرفیوژن شد. در انتهای رپرفیوژن، اندازه انفارکت با روش تری فنیل تترازولیوم کلراید و پلانیمتری کامپیوتری اندازه گیری گردید.یافته ها: پرفیوژن عسل موجب کاهش برجسته در حجم ناحیه انفارکته و اندازه انفارکت قلب ایزوله گروههای تست گردید. اندازه انفارکت در گروه کنترل %45.6±3.4 بود ولی با مصرف غلظتهای 0.5, 0.25, 0.125 و 1% عسل به ترتیب به  14.8±5.1(p<0.001)، (p<0.01) 24.6±7.3، (p<0.05) 31.4±7.3 و (p<0.05) %42.6±6.1 کاهش یافت. حجم ناحیه انفارکته نیز از 229±22 mm3 (کنترل) به ترتیب به (p<0.001) 78±26، (p<0.01) 120±30، (p<0.05) 160±31 و 201±45 mm3 (p<0.05) رسید.نتیجه گیری: این مطالعه برای نخستین بار اثرات محافظتی مصرف عسل طبیعی در طول زمان I/R را بر علیه آسیب های ایسکمیک قلب و به صورت کاهش اندازه انفارکت نشان داد. احتمالا خواص آنتی اکسیدانی عسل، مهار تولید رادیکالهای آزاد و وجود منابع انرژی از جمله گلوکز در بهبود عملکرد قلب ایسکمیک و ایجاد اثرات محافظتی فوق دخیل می باشند. همچنین در این مطالعه غلظتهای پایین عسل اثرات محافظتی بیشتری در مقایسه با غلظت های بالاتر نشان دادند.