علوم باغبانی
سال:1390 | دوره:25 | شماره:4 |تعداد مقالات:18

به منظور مطالعه تاثیر دو هورمون جیبرلین و بنزیل آدنین بر روی مشخصات گیاه گلدانی شیپوری رقم گل سفید، نیساگ ها قبل از کشت در محلول جیبرلین با غلظت های صفر، 100، 200 و 500 ppm فرو برده شد و اسپری برگی گیاهان هر دو هفته یک بار تا زمان گلدهی با محلول های صفر، 100، 200 و 500 ppm بنزیل آدنین انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی و با سه تکرار انجام گردید. نتایج نشان داد که اثر متقابل این دو عامل در سطح احتمال 1% بر تعداد روزها از کشت تا رویش، معنی دار می باشد. بالاترین تعداد روز از کشت تا رویش، در تیمار شاهد و 24 روزه اتفاق افتاد و کمترین آن هم مربوط به کاربرد همزمان محلول 500 ppm جیبرلین و 100 ppm بنزیل آدنین (12 روز) بود. همچنین اثر متقابل بین دو هورمون مورد استفاده بر میزان کلروفیل در سطح احتمال 5% معنی دار بود. بیشترین مقدار کلروفیل مربوط به کاربرد همزمان جیبرلین و بنزیل آدنین به غلظت 500 ppm و کمترین آن نیز در تیمار شاهد (آب مقطر) دیده شد. این نتایج نشان داد که اثر متقابل بین دو هورمون مورد استفاده در سطح 1% بر صفت تعداد برگ گیاه معنی دار می باشد. بیشترین تعداد برگی که تولید گردید، در تیمار صفر ppm جیبرلین و 500 ppm بنزیل آدنین بود. همچنین زمانی که محلول جیبرلین 500 ppm و صفر ppm بنزیل آدنین (آب مقطر) استفاده گردید، کمترین تعداد برگ تولید شد. مقایسه میانگین اثر متقابل سطوح متفاوت دو هورمون مورد استفاده بر صفت افزایش وزن نیساگ ها پس از گلدهی، نشان داد که کاربرد این هورمون ها باعث شده که افزایش کمتری در وزن نیساگ ها بعد از گلدهی اتفاق بیفتد. بنابراین با افزایش غلظت هورمون ها، افزایش وزن نیساگ ها نسبت به شاهد (آب مقطر) کاهش یافت.

به منظور بررسی تاثیر کودهای آلی کوکوپیت و ورمی کمپوست در نسبت های مختلف به عنوان بستر کاشت بر سبز شدن و برخی ویژگیهای کمی و کیفی نشاء فلفل شیرین رقم کالیفرنیاواندر آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در محل گلخانه تحقیقاتی گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام گرفت. تیمارهای مورد استفاده شامل ورمی کمپوست: کوکوپیت (3 :1)، ورمی کمپوست: کوکوپیت (1 :3)، ورمی کمپوست: کوکوپیت (1 :1) و خاک معمولی نشاء بود. نتایج بدست آمده نشان داد که صفات مورد مطالعه تحت تاثیر تیمارهای قرار گرفته اند. به طوری که بیشترین وزن تر و وزن خشک ریشه، وزن تر و وزن خشک شاخساره، قطر نشاء، تعداد میانگره، میزان سطح برگ و ارتفاع نشاء در بستر ورمی کمپوست: کوکوپیت (3 :1) حاصل شد.

میخک (Dianthus caryophyllus L.) به عنوان سومین گل شاخه بریده مهم دنیا مطرح است. تکنیک های کشت بافت روش مناسبی را برای ریزازدیادی این گیاه زینتی فراهم کرده است. در این بررسی اثر کینتین (Kin) و بنزیل آدنین (BA) بر تکثیر شاخساره و میزان شیشه ای شدن شاخساره های تکثیر شده چهار رقم میخک (Mondeo Kgr and Innove Orange Bogr، Skimo Mogr، Prado Aquila Kgr) مورد ارزیابی قرار گرفت. ریزنمونه های گره در محیط کشت موراشیگ و اسکوگ (MS) حاوی غلظت های مختلف بنزیل آدنین (1، 2، 3 و 4 میلی گرم در لیتر) و کینتین (1، 2، 3 و 4 میلی گرم در لیتر) همراه با 0.2 میلی گرم در لیتر NAA، 30 گرم در لیتر ساکارز و 8 گرم در لیتر آگار قرار گرفتند. ریشه زایی ریزنمونه های تکثیر شده در محیط کشت MS حاوی 1 میلی گرم در لیتر NAA صورت گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین ارقام در میزان باززایی شاخساره وجود دارد، بطوریکه ارقام Eskimo و Prado Aquila Kgr با میانگین 3.2 و 1.5 شاخساره به ترتیب بیشترین و کمترین میزان باززایی را از خود نشان دادند. افزایش غلظت سیتوکنین از 1 میلی گرم در لیتر به 4 میلی گرم در لیتر باعث افزایش تعداد شاخساره باززایی شده از 1.7 به 2.4 شاخه در هر ریزنمونه و افزایش میزان شیشه ای شدن از 12 درصد به 54 درصد شد. همچنین سطوح بالای سیتوکنین به خصوص هورمون BA ارتفاع گیاهچه های باززایی شده را کاهش داد. از نظر میزان شیشه ای شدن بین ارقام و نوع سیتوکنین اختلاف معنی داری مشاهده شد، بطوریکه ارقام Mondeo Kgr و Prado Aquila Kgr به ترتیب بیشترین (44 درصد) و کمترین (23 درصد) میزان شیشه ای شدن را به خود اختصاص دادند و ریزنمونه های تکثیر شده در محیط کشت حاوی BA، درصد شیشه ای شدن بیشتری (40 درصد) نسبت به  Kin(26 درصد) داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد که با افزایش میزان سیتوکنین در محیط کشت بویژه BA شاخه زایی افزایش می یابد، اما در عین حال باعث افزایش پدیده شیشه ای شدن نیز می شود که این پدیده اثری نامطلوب در شرایط این ویترو است و باعث از بین رفتن گیاهچه ها می شود. با در نظر گرفتن میزان شاخه زایی و پدیده شیشه ای شدن، برای بدست آوردن بیشترین شاخه طبیعی، کاربرد هورمون BA با غلظت 1 میلی گرم در لیتر همراه با 0.2 میلی گرم در لیتر NAA در محیط کشت MS نتیجه بهتری داده است.

با هدف بررسی تاثیر اتانول و اسانس گیاهان دارویی بر افزایش عمر گلجایی گل شاخه بریده میخک سه آزمایش مجزا در قالب طرح کاملا تصادفی طراحی و اجرا گردید. در آزمایش اول تاثیر اتانول با غلظت 4 درصد به دو صورت موقت و دائمی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که استفاده از اتانول 4 درصد به صورت دائمی و موقت باعث افزایش عمر گلجایی و بازارپسندی گل ها شد. در آزمایش دوم تاثیر اسانس های آویشن Thymus vulgaris، زنیان Carum copticum و مرزه Satureja hortensis (با غلظتهای 50، 100 و 150 ppm) مورد بررسی قرار گرفت. اسانس ها در تمامی غلظت ها عمر گلجایی میخک را افزایش دادند. در این بین اسانس مرزه (100 ppm) بیشترین تاثیر را در افزایش عمر گلجایی (4.4 روز) نسبت به شاهد داشت. در آزمایش سوم اثر متقابل اتانول و اسانس ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای حاوی اسانس و تیمارهای ترکیبی اتانول و اسانس تفاوت معنی داری در عمر گلجایی و بازارپسندی وجود نداشت. بیشترین وزن تر نسبی در روز ششم آزمایش و در تیمار اسانس مرزه (100 ppm) مشاهده شد که 2 برابر بیشتر از شاهد بود. بر طبق نتایج بدست آمده از این آزمایش، می توان اظهار نمود که اسانس های گیاهی ترکیبات طبیعی و ایمن بوده و جایگزین مناسبی برای مواد شیمیایی مورد استفاده جهت افزایش عمر گلجایی گل های شاخه بریده می باشند و تجاری نمودن این ترکیبات نیاز به آزمایش های تکمیلی دارد.

به منظور بررسی تغییرات رطوبت حجمی خاک و پتانسیل آب گیاه چمن با به کار بردن مقادیر مختلف پلیمرهای جاذب آب از نوع آکریل آمید پتاسیم، آزمایشی درسال 1384 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد واحد میبد انجام پذیرفت. آزمایش در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در چهار سطح 3، 6، 12 و 24 گرم پلیمر بر مترمربع خاک و سطح صفر گرم پلیمر بر مترمربع به عنوان شاهد و در سه تکرار اجرا گردید. جهت کاشت از بذر رقم هلندی (Poa pratensis) استفاده شد و میزان آب مصرفی نیز به صورت روزانه و از طریق کنتور ثبت گردید. در طول آزمایش و در تیمارهای حاوی پلیمر، بر اساس اندازه گیری رطوبت خاک با دستگاه TDR و پتانسیل آب خاک با استفاده از منحنی (p.f) اقدام به کاهش میزان آبیاری در هر کرت گردید. نمونه برداری طی یک دوره 90 روزه و هر 15 روز به صورت کف بر از برگ گیاه چمن جهت سنجش میزان پتانسیل آب گیاه انجام گرفت. نتایج حاصل از این بررسی ها نشان داد که با کاهش میزان آب مصرفی در تیمارهای حاوی 6، 12 و 24 گرم پلیمر بر مترمربع در مقایسه با تیمار شاهد با سنجش رطوبت حجمی خاک و پتانسیل آب گیاه برتری با این تیمارها بوده است. در این میان تنها تیمار 3 گرم پلیمر بر مترمربع در مقایسه با شاهد نتایج مناسبی را از خود نشان نداد. این در حالی بود که در تیمارهای حاوی پلیمر در مقایسه با شاهد تا میزان 75 درصد در میزان آب مصرفی صرفه جویی بعمل آمد.

سنبل ختایی، پیرتر و مامیران از گیاهان ارزشمند دارویی هستند که اطلاعات جامع و مدونی در خصوص جوانه زنی بذر آنها در منابع علمی معتبر وجود ندارد. با توجه به اهمیت تکثیر ساده گیاهان دارویی و نقش بذر در تولید و پرورش این گیاهان، آزمایشی به منظور بررسی اثر تیمارهای سرمادهی مرطوب (سطوح شاهد، دو، سه و چهار هفته) و اسید جیبرلیک (سطوح شاهد، 100، 150، 250، 350، 450، 500 و 1000 ppm) بر شکستن خواب و جوانه زنی بذر این سه گیاه دارویی به مرحله اجرا درآمد. هر یک از تیمارها در یک آزمایش جداگانه، در آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که بیشترین درصد جوانه زنی (40 درصد) در تیمارهای سه و چهار هفته، و بیشترین سرعت جوانه زنی (1.81 بذر در روز) در تیمار چهار هفته سرمادهی مرطوب برای بذر سنبل ختایی به دست آمد. برای بذر پیرتر بیشترین درصد جوانه زنی (42.67 درصد) و سرعت جوانه زنی (6.17 بذر در روز) به ترتیب در تیمارهای سه و چهار هفته سرمادهی مرطوب به دست آمد. در مورد مامیران بیشترین درصد جوانه زنی (100 درصد) در تیمارهای 100 و 350 ppm و بیشترین سرعت جوانه زنی (5.22 بذر در روز) در تیمار 500 ppm اسید جیبرلیک به دست آمد.

به منظور بررسی سازگاری و خصوصیات عملکرد سوخ 12 رقم پیاز روزکوتاه جهت کشت پاییزه در اصفهان آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان طی دو سال زراعی 87 -1386 و 88 -1387 انجام شد. ارقام عبارت بودند از: 1- پگاسوس، 2- گرانو 6835 (ایکس پی 07596835)، 3- هیبرید سیروس، 4- تگزاس ارلی وایت، 5- هیبرید جاگوار، 6- سنچوری (ای ایکس 07592000)، 7- کالرا، 8- هیبرید پریماورا، 9- لاهویا، 10- تگزاس یلو گرانو 502 (رقم مورد کشت در منطقه)، 11- کونتسا و 12- هیبرید ساوانا سوییت. بذور ارقام در مهر ماه به صورت ردیفی در کرت کشت گردید و عملیات زراعی معمول انجام شد. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که اثر سال معنی دار نگردید لذا داده ها در هم ادغام و آنالیز گردید. نتایج نشان داد که رقم هیبرید سیروس بیشترین عملکرد کل (109.39 تن در هکتار) و عملکرد بازارپسند (94.47 تن در هکتار) و رقم لاهویا کمترین عملکرد کل (28.19 تن در هکتار) و عملکرد بازارپسند (16.17 تن در هکتار)، را با اختلاف معنی داری نسبت به سایر ارقام تولید کردند. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند رقم تگزاس یلو گرانو 502 با اختلاف معنی داری نسبت به هیبرید سیروس در مرحله بعد قرار گرفت. تغییرات میانگین های قطر و ارتفاع سوخ ارقام تقریبا روندی مشابه تغییرات عملکرد نشان داد. ارقام هیبرید جاگوار و لاهویا به ترتیب با 4.66 و 2.58 میلی متر بیشترین و کمترین قطر گردن سوخ را داشتند. بیشترین میزان ماده خشک سوخ (10.38 درصد) و کل مواد جامد محلول سوخ (10.7 درصد) در رقم کونتسا حاصل شد. کمترین میزان ماده خشک سوخ (7.9 درصد) و کل مواد جامد محلول سوخ (7.04 درصد) بترتیب در ارقام پریماورا و ساوانا سوئیت بدست آمد. همبستگی ماده خشک و مواد جامد محلول با ضریب 0.71 معنی دار گردید. به طور کلی رقم هیبرید سیروس سازگاری مناسبی به شرایط منطقه نشان داد.

کاربرد فنون کشت سلول، بافت و مولکولی در طالبی به لحاظ ویژگی هتروزیگوستی بالا و محدودیت در روش های به نژادی متداول، از جایگاه خاصی برخوردار است. مطالعه حاضر به منظور تعیین شرایط محیط کشت مطلوب جهت اندام زایی مستقیم از ریزنمونه های کوتیلدون، برگ و ریشه چه در سه ژنوتیپ طالبی اصفهان، گرمک بومی اصفهان و گرگر بومی ایلام اجرا شده است. ریزنمونه های کوتیلدون، برگ و ریشه چه بر روی محیط موراشیگ و اسکوک (MS) حاوی غلظت های مختلف بنزیل آدنین (BA) قرار داده شد و واکنش ژنوتیپ ها مورد بررسی قرارگرفت. از میان ریزنمونه های کوتیلدون، برگ و ریشه چه، ریزنمونه ریشه چه در هیچ محیطی قادر به باززایی نبود. کشت قطعات کوتیلدون ظرفیت بالایی در محیط MS و در حضور تنظیم کننده رشد BA نشان داد. بیشترین درصد القای شاخه در غلظت 1 میلی گرم در لیتر BA مشاهده شد که به منظور ریشه دار شدن ساقه های القا شده در حضور BA از غلظت 0.5 میلی گرم در لیتر نفتالین استیک اسید (NAA) استفاده شد. بیشترین القای شاخه، 2.5 شاخه به ازای هر نمونه کشت شده در محیط 1 میلی گرم در لیتر BA در ژنوتیپ طالبی اصفهان رخ داد. بیشترین طول ساقه و تعداد برگ از قطعه کوتیلدون در حضور 1 میلی گرم در لیتر BA به دست آمد. در ریزنمونه برگ نیز همانند کوتیلدون، بیشترین میزان باززایی در غلظت 1 میلی گرم در لیتر BA حاصل شد. در این آزمایش BA تنظیم کننده رشد ضروری برای اندام زایی در ریزنمونه های کشت شده طالبی بوده و غلظت 0.5 تا 1 میلی گرم در لیتر BA غلظت مناسبی جهت القای شاخساره بود. ضمن اینکه با افزایش غلظت آن از 1 به 1.5 میلی گرم در لیتر، آثار منفی معنی داری را در این رابطه به همراه داشت. در مطالعه حاضر عوامل ژنوتیپ، ریزنمونه و تنظیم کننده های رشد تاثیر بارزی در واکنش به اندام زایی در طالبی داشته اند. ضمن اینکه با ترکیب مناسبی از محیط کشت و تنظیم کننده برای اندام زایی طالبی، تنها ژنوتیپ های دارای تنوع ژنتیکی زیاد از لحاظ واکنش با یکدیگر متمایز می شوند.

ریزنمونه های گل کامل ارقام یاقوتی، شاهرودی، فلیم سیدلس، بیدانه سفید و عسکری به منظور تولید کالوس جنین زا و جنین سوماتیکی در دو زمان مختلف جمع آوری شدند. برای تولید کالوس جنین زا از محیط کشت MS به همراه 5 و 10 میکرومولار -D 4 ،2 و یک و دو میکرومولار BAP استفاده شد. جهت تمایز جنین از محیط کشت MS به همراه نیم میلی گرم IBA، محیط کشت MS بدون هورمون، محیط کشت MS به همراه 2 میلی گرم IBA و 0.2 میلی گرم BAP، محیط کشت MS به همراه پنج میکرومولار -D 4 ،2 و یک میکرومولار BAP و محیط کشت MS به همراه 2 میلی گرم در لیتر BAP استفاده شد. در مرحله جوانه زنی از دو محیط کشت MS و NN و تیمار سرمایی 4 درجه سانتی گراد بمدت دو هفته استفاده شد. نتایج نشان داد که ریزنمونه های گل کامل جمع آوری شده در زمان اول، کالوس جنین زا و جنین سوماتیکی بیشتری در همه ارقام مورد مطالعه ایجاد کردند. پاسخ گیاهان به محیط کشت برای تولید کالوس جنین زا تحت تاثیر رقم قرار گرفت، بطوریکه ارقام بیدانه سفید، یاقوتی و فلیم سیدلس بیشترین درصد تولید کالوس جنین زا را در محیط کشت MS به همراه پنج میکرومولار  -D 4 ،2و یک میکرومولار BAP تولید کردند، در حالیکه رقم شاهرودی در محیط کشت MS به همراه پنج میکرومولار -D 4 ،2 و دو میکرومولار BAP و رقم عسکری در محیط کشت MS به همراه 10 میکرومولار  -D 4 ،2و دو میکرومولار BAP بیشترین کالوس جنین زا را ایجاد کردند. پاسخ گیاهان به محیط کشت در مرحله تمایزیابی به ژنوتیپ بستگی داشت، بطوریکه هر رقم در محیط کشت ویژه ای بیشترین درصد جنین سوماتیکی تولید کرد. در مرحله جوانه زنی و تولید گیاهچه ارقام بیدانه سفید، یاقوتی و شاهرودی در محیط کشت MS به همراه یک میکرومولار BAP و بدون سرمادهی جنین ها و ارقام عسکری و فلیم سیدلس در محیط کشت MS به همراه یک میکرومولار BAP و با سرمادهی جنین ها بیشترین جوانه زنی و تولید گیاهچه را داشتند.

Colchicum kotschyi Boiss (از خانواده Colchicaceae) یکی از 16 گونه گل حسرت بومی ایران است که حاوی مقادیر قابل توجهی کلشی سین می باشد. به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف عناصر غذایی در کشت بدون خاک در فضای آزاد، بر عملکرد بنه و میزان کلشی سین گیاه دارویی Colchicum kotschyi Boiss آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار محلول غذایی (100 :I، 60، 150، 105. 150 :II، 67، 200، 158. 200 :III، 75، 260 و 250 میلی گرم در لیتر به ترتیب برای عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کلسیم) در سه تکرار (5 مشاهده در هر تکرار) در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1388- 89 انجام شد. بنه های یکنواخت در مرداد ماه از عرصه جمع آوری شدند و در گلدانهایی که با نسبت مساوی از کوکوپیت و پرلایت پر شده بودند، در فضای باز کشت شدند و با محلولهای غذایی Ι، ΙΙ و ΙΙΙ تغذیه شدند. بیشترین و کمترین عملکرد تر و خشک بنه به ترتیب در تیمار محلول غذایی ΙΙΙ و Ι مشاهده شد. بیشترین و کمترین درصد وزن خشک کورم، میزان کلشی سین در یک گرم وزن خشک و عملکرد کلشی سین به ترتیب در تیمار محلول غذایی ΙΙ و Ι به ترتیب با مقادیر 28.4 درصد، 0.553 mg/ g وزن خشک، 7.04 mg و 23 درصد، 0.264 mg/ g ماده خشک و 2.407 mg بدست آمد. بطور کلی نتایج نشان داد که محلول غذایی ΙΙ با سطوح 150، 67، 200 و 158 میلی گرم در لیتر به ترتیب از عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کلسیم، بهترین عملکرد کلشی سین را نسبت به تیمارهای دیگر بدنبال داشته است.

با توجه به اینکه نیتروژن، یکی از اصلی ترین عناصر مورد نیاز گیاه می باشد که چگونگی رشد و بازدهی گیاهان به آن بستگی دارد و از طرفی نیز بیشتر منابع آب و خاک ایران آهکی هستند، این پژوهش به منظور بررسی اثر متقابل غلظت های مختلف بی کربنات سدیم و نوع نیتروژن در لوبیاسبز در سیستم آبکشت در قالب آزمایش فاکتوریل با دو فاکتور، یکی غلظت بی کربنات سدیم (0، 1، 5 و 15 میلی مولار) و دیگری دو فرم نیتروژن (آمونیوم و نیترات) انجام گرفت. نتایج نشان داد که آمونیوم در مقایسه با نیترات رشد رویشی را کاهش داد از طرفی بی کربنات سبب تشدید اثر سمیت آمونیوم و کاهش رشد رویشی شد. آمونیوم همچنین میزان گلدهی و تولید نیام را نسبت به نیترات افزایش داد. در محلول غذایی حاوی نیترات اضافه شدن بی کربنات باعث کاهش رشد زایشی گیاهان لوبیاسبز شد که می تواند به دلیل اثر تجمعی بی کربنات و نیترات بر روی افزایش pH محلول غذایی باشد.

در این پژوهش پسته های تازه ارقام «اوحدی» و «اکبری» به دو صورت حبه و خوشه در معرض تابش UV- C با طول موج 0، 3، 6 و 12 kj/m2 قرار گرفته و پس از آن در دمای 3±1 درجه سانتی گراد به مدت 45 روز نگه داری شدند. پس از 20 و 45 روز انبارداری، خصوصیات یا ویژگی هایی شامل کاهش وزن، ارزیابی حسی، سفتی و فعالیت میکروبی پسته های تازه اندازه گیری شد. نتایج حاصل بیانگر آن است که میزان کاهش وزن حبه (28.77 درصد) کمتر از خوشه (33.39 درصد) پسته های تازه است. تیمار kj/m2 UV- C 6 کمترین میزان کاهش وزن را نسبت به تیمارهای دیگر داشت (P<0.01). در طول زمان انبارداری میزان کاهش وزن افزایش می یابد. میزان قهوه ای شدن پوسته خارجی، پوسته استخوانی و خوشه تیمار UV- C kj/m2 6 نسبت به نمونه شاهد و تیمارهای دیگر کمتر بود. تیمار UV- C kj/m2 12 نسبت به نمونه شاهد قهوه ای شدن پوسته خارجی، پوسته استخوانی و خوشه بیشتری در طول زمان انبارداری داشت (P<0.01). طعم و مزه تندی پسته تازه در رقم اوحدی کمتر از رقم اکبری بود. سفتی پسته تازه در طول دوره انبارداری نسبت به ابتدای آزمایش کاهش و در پایان آزمایش سفتی افزایش یافت. تیمارهای UV- C نسبت به نمونه شاهد کمترین میزان آلودگی قارچی و باکتریایی را داشتند. خوشه نسبت به حبه پسته میزان آلودگی قارچی بیشتری دارد.

پسته (Pistacia vera L.) یکی از مهمترین محصولات باغی ایران است که سهم زیادی از درآمدهای صادراتی غیرنفتی کشور را به خود اختصاص داده است. بهترین راهکار برای رسیدن به بالاترین میزان عملکرد، احداث باغهای هموژن و اصیل ژنتیکی است که در این خصوص بررسی دقیق تنوع ژنتیکی امکان احداث باغهای یکنواخت با ژنوتیپ های برتر را میسر می سازد. در این مطالعه تنوع ژنتیکی 19 توده پسته ایرانی با استفاده از 20 آغازگر ISSR مورد ارزیابی قرار گرفت که از این تعداد 10 آغازگر باندهای تکرارپذیر مناسب تولید کردند. در این بررسی در مجموع 114 قطعه DNA (مکان ژنی) تکثیر و امتیازبندی شدند که از آنها 73 قطعه (64 درصد) چندشکلی نشان دادند. میانگین محتوای چندشکلی اطلاعات (PIC) برای آغازگرهای استفاده شده از حداقل 85 درصد تا حداکثر 91 درصد متغیر بود. برای ارزیابی شباهت ها و اختلافات ژنومی بین ارقام از ضریب تشابه جاکارد استفاده شد. کمترین فاصله بین ارقام کله قوچی و احمد آقایی با میزان تشابه 0.83 و بیشترین فاصله ژنتیکی بین ارقام کله قوچی، حسین خانی و ابراهیم آبادی با میزان تشابه 0.54 مشاهده شد. با توجه به ضریب همبستگی کوفنتیک بین ماتریسهای تشابه و ماتریس خروجی دندروگرام، کلاستربندی حاصل از روش UPGMA مناسب ترین گروه بندی را حاصل نمود که بر این اساس و با استفاده از نمودار درختی حاصل ارقام در سه گروه اصلی 2، 4 و 13 رقمی گروه بندی شدند. در این تحقیق نشانگر ISSR برای مطالعات بررسی تنوع ژنتیکی و تهیه شناسنامه مولکولی کامل برای تمام توده های پسته ایرانی مناسب تشخیص داده شد.

به منظور بررسی القاء پلی پلوئیدی در گیاه ریحان (Ocimum basilicum L.)، دو آزمایش مستقل به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور غلظت کلشی سین و مدت زمان تیمار با 4 تکرار انجام شد. غلظت کلشی سین با چهار سطح (صفر، 0.05، 0.1 و 0.2 درصد) و مدت زمان تیمار در سه سطح (6، 12 و 24 ساعت) بود. در آزمایش اول تیمارهای فوق روی بذر و در آزمایش دوم روی مریستم انتهایی اعمال شد. در آزمایش اول کلیه گیاهان غیر از شاهد از بین رفتند. در آزمایش دوم اعمال تیمارها در مرحله 8 -6 برگی با استفاده از روش آغشته نمودن نوک مریستم انتهایی توسط گلوله پنبه ای انجام شد. پس از مشاهده تغییرات ظاهری، از هر تیمار تعدادی نمونه توسط فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین مطالعات روزنه ای جهت بررسی تغییرات روزنه ای انجام شد. نتایج حاصل از بررسی های فلوسایتومتری، مورفولوژیک و روزنه ای در رابطه با القای پلوئیدی نشان داد که غلظت تیمار تاثیر معنی داری بر این فاکتور داشته است به طوری که بیشترین میزان احتمال پلوئیدی (3.63 درصد) مربوط به غلظت 0.05 درصد کلشی سین می باشد و زمان تیمار و اثرات متقابل تاثیر معنی داری بر این فاکتور نداشتند. از طرف دیگر اثرات ساده غلظت کلشی سین و مدت زمان تیمار و اثر متقابل آنها بر درصد زنده مانی گیاهان معنی دار بود به طوری که پس از تیمار شاهد (غلظت صفر) بیشترین زنده مانی (47.4) مربوط به غلظت 0.05 بود. غلظتهای بالاتر باعث از بین رفتن درصد بالاتری از گیاهان شدند. در میان زمانهای مختلف تیمار نیز بیشترین زنده مانی (60.5 درصد) مربوط به تیمار 12 ساعت بود. نتایج کلی نشان داد که غلظت 0.05 درصد و مدت زمان 6 ساعت بهترین تیمار جهت القاء پلوئیدی در گیاه ریحان می باشند.

اثر تیمارهای مختلف Cr3+ در غلظت های 0، 1، 2، 4، 6 و 8 میلی گرم بر لیتر بر پراکسیداسیون لیپیدی غشاهای سلولی و تولید مالون دی آلدئید (MDA) و نیز فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان در ریشه و برگ نشاهای گیاه ریحان (Ocimum basilicum L.) در طی 6 هفته تیمار در محیط کشت هیدروپونیک مورد بررسی قرار گرفت. با افزایش غلظت Cr3+ در محیط کشت، در غلظت های mg L-1 4 و بالاتر از آن، فعالیت سوپراکسیددیسموتاز (SOD) در ریشه و برگ در مقایسه با شاهد بطور معنی داری افزایش یافت (P£0.01). همچنین فعالیت آسکوربات پراکسیداز (APOX) و پلی فنل اکسیداز (PPOX) بافت های ریشه و برگ نیز در تیمارهای تنشی یون Cr3+ (mg L-1 4 و بالاتر) در مقایسه با شاهد و غلظت های پایین تر کروم بطور معنی داری افزایش یافت (P£0.01) که بیانگر تاثیر اکسیداتیو تنشی ناشی از تیمار Cr3+ می باشد. سطح MDA با افزایش غلظت Cr3+ mg L-1 4 و بالاتر، در مقایسه با نمونه شاهد در ریشه و برگ افزایش یافت (P£0.01) و آسیب اکسیداتیو ناشی از اثر غلظت های تنشی یون Cr3+ بر غشا را نشان داد.