پژوهش در علوم توانبخشی
سال:1392 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:25

مقدمه: مالتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) شایع ترین بیماری نورولوژی و پیش رونده ناتوان کننده در جوانان بالغ می باشد. اختلال در تعادل از تظاهرات مهم این بیماری است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین درمانی در آب بر تعادل مردان مبتلا به MS بود.مواد و روش ها: تعداد 30 نفر بیمار مبتلا به MS که در انجمن MS اصفهان عضویت داشته و تحت مداوای دارویی بودند، به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفر شاهد (سن: 35.6±4.7 سال، قد: 176.7±5.80 سانتی متر و وزن: 73.41±8.61 کیلوگرم) و تجربی (سن: 32.4±3.8 سال، قد: 174.5±4.51 سانتی متر و وزن: 71.8±7.52 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 4 هفته (3 جلسه در هفته) تمرین درمانی در آب را اجرا کرده و گروه شاهد فعالیت معمول روزانه خود را اجرا نمودند. میزان تعادل آزمودنی های پژوهش در دو مرحله قبل و بعد از اجرای دوره تمرین درمانی در آب با کمک مقیاس تعادلی Berg تحت بررسی قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های Independent t و Paired t در سطح معنی داری P<0.05 انجام گرفت.یافته ها: بین دو گروه تجربی و شاهد در پیش آزمون در میزان نمرات تعادل تفاوت معنی داری وجود نداشت، اما در پس آزمون تفاوت معنی داری دیده شد. نتایج آزمون Paired t نیز اختلاف معنی دار نمرات تعادل بین پیش و پس آزمون را در گروه تجربی نشان داد؛ در حالی که بین پیش و پس آزمون گروه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، چنین به نظر می رسد که تمرین درمانی در آب بر بهبود تعادل مردان مبتلا به MS موثر است و می تواند به عنوان یک روش مداخله ای تاثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: اختلال در تلفظ صداها، شایع ترین اختلال گفتاری است و شیوع آن در کودکان دبستانی حدود 8.7 درصد می باشد. در بحث اختلالات تلفظی صداها، تشخیص و ارزیابی دو عامل مهم می باشند. در ارزیابی می توان از آزمون های رسمی و غیر رسمی استفاده نمود. آسیب شناسان گفتار و زبان در ایران برای ارزیابی اختلال در تلفظ صداها به طور وسیعی از آزمون اطلاعات آوایی استفاده می کنند که متاسفانه تاکنون اعتبار و روایی این آزمون مشخص نگردیده است. هدف از این مطالعه، ارایه اعتبار و روایی آزمون اطلاعات آوایی بود تا سرآغازی برای استاندارد شدن این آزمون باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و روش شناسی بود. روایی محتوایی آزمون با اعلام نظر 20 آسیب شناس گفتار و زبان تعیین گردید. پس از این مرحله آزمون بر روی 150 کودک 3 تا 6 ساله اجرا و برای تعیین اعتبار آزمون از دو روش Kuder-Richardson 20 و بازآزمایی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 13 صورت گرفت.یافته ها: مقدار CVR Content validity ratio)) برای واژه ها به استثنای /kætòæl/ بالاتر از 42 درصد بود. نتایج حاصل بر اساس روش Kuder-Richardson 20 و ضریب همبستگی در هر 3 گروه سنی نشان داد که آزمون اعتبار لازم را دارا می باشد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژ‍وهش نشان داد که آزمون اطلاعات آوایی از اعتبار و روایی لازم برخوردار است. در حقیقت آزمون دقت و صحت کافی دارد تا بتوان از آن در تشخیص و ارزیابی استفاده نمود.

مقدمه: اختلال نقص توجه و بیش فعالی نوعی اختلال رشدی است. کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی به طور عمده با هماهنگی حرکتی ضعیف و دست و پاچلفتی توصیف می شوند. به نظر می رسد تمرینات حرکتی ریتمیک مانند بازی های حرکتی نیز می تواند بر تعادل کودکان مبتلا به این اختلال تاثیرگذار باشد. هدف این پژوهش، مقایسه تاثیر برنامه تمرینی ایروبیک و بازی درمانی گروهی بر تعادل کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 26 کودک (4 دختر و 22 پسر) مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی در 3 گروه تجربی (بازی درمانی گروهی و ایروبیک) و شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی هر یک 8 هفته، هر هفته 3 جلسه 60-45 دقیقه ای، تحت مداخله قرار گرفتند. تعادل استاتیک و تعادل داینامیک هر سه گروه به ترتیب با آزمون تعادل Flamingo (Flamingo balance test) و آزمون تعادل ستاره ای (Star excursion balance test یا SEBT) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: بین گروه بازی درمانی گروهی و ایروبیک در تعادل پویا تفاوت معنی داری وجود داشت، اما در تعادل استاتیک تفاوت معنی داری بین گروه های تحت مداخله مشاهده نشد.نتیجه گیری: با این که بازی درمانی گروهی به طور کلی تاثیر بیشتری بر بهبود تعادل کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی داشت، اما ایروبیک نیز در بهبود تعادل ایستا تاثیر معنی داری داشت. بنابراین استفاده از تمرینات ایروبیک در کنار بازی درمانی گروهی می تواند باعث بهبود بیشتر تعادل این کودکان گردد.

مقدمه: افزایش قدرت عضله و انجام ورزش های مقاومتی همواره به عنوان یکی از راه های بالقوه برای بهبود تعادل در نظر گرفته شده است. در این مطالعه اثر تمرینات مقاومتی با و بدون میدان الکترومغناطیس پالسی بر قدرت عضلانی و تعادل بیماران هموفیلی شدید A بررسی شد.مواد و روش ها: 32 بیمار هموفیلی شدید A (18 تا 35 ساله) به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی، تمرین مقاومتی توام با میدان الکترومغناطیسی پالسی (مگنت) (Pulsed electromagnetic field یا PEMF) و شاهد قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی (40-30 دقیقه تمرینات مقاومتی تنه و اندام ها با 60-50 درصد 1RM (Repetition maximum) (تکرار بیشینه) به صورت پیش رونده و 30 دقیقه میدان مگنت به صورت دارونما) و گروه تمرین مقاومتی توام با مگنت، تمرینات با همان شدت، ولی تکرار کمتر و سپس 30 دقیقه تحریک PEMF با فرکانس 30 هرتز و شدت 40 گوس، 6 هفته و 3 جلسه در هفته درمان شدند. در گروه شاهد هیچ تداخلی انجام نشد. میزان قدرت عضلانی بر حسب 1RM و آزمون های تعادل (One leg standing، Near tandem stand، Timed up and go و Timed sit to stand) قبل و بعد از 6 هفته اندازه گیری گردید.یافته ها: انجام 6 هفته تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی توام با PEMF، باعث بهبودی معنی دار آزمون های تعادلی و قدرت عضلانی نسبت به گروه شاهد و مقادیر پایه شد.نتیجه گیری: انجام تمرینات مقاومتی با و بدون PEMF در افزایش قدرت عضلانی و تعادل بیماران هموفیلی موثر است.

مقدمه: اختلال خواندن جزء اختلالات عصبی - رشدی با نقایصی در مهارت های شناختی و حرکتی است. نوروفیدبک به عنوان یک روش درمانی جدید، با اصلاح ناهنجاری های موجود در نوار مغزی این کودکان می تواند به بهبود عملکرد آن ها کمک کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر پروتکل تعادلی نوروفیدبک بر عملکرد تعادلی و توجه انتقالی این کودکان بود.مواد و روش ها: این پژوهش در چارچوب یک طرح تک آزمودنی طی 20 جلسه روی 4 کودک (1 دختر و 3 پسر) 12-8 ساله با اختلال خواندن اجرا شد و تعداد جلسات درمانی در این مطالعه 12 جلسه (30 دقیقه ای) بود. برای جمع آوری اطلاعات در سطح عملکرد تعادلی از خرده آزمون Bruininks-Oseretsky و در سطح توجه انتقالی از آزمونPosner paradigm  استفاده شد.یافته ها: اندازه اثر درمان در عملکرد تعادلی برای تمام آزمودنی ها به جز اندازه اثر خط پایه - درمان در آزمودنی سه، بالا (Cohen’d>0.8) بود و در مورد توجه انتقالی نیز درمان تنها در برخی از موارد تاثیر داشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که پروتکل تعادلی نوروفیدبک می تواند در بهبود عملکرد تعادلی و تا حدودی در توجه انتقالی کودکان مبتلا به اختلال خواندن موثر باشد.

مقدمه: بسیاری از فعالیت های زندگی روزانه علاوه بر نیازهای تعادلی نیازهای شناختی نیز دارند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر تکلیف توجه انتقالی و انتخابی بر تعادل در جوانان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 30 نفر از دانشجویان پسر با دامنه سنی 18 تا 26 سال که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، آزمون تعادل یک پا را در 3 حالت تکلیف تعادل تنها، تکلیف تعادل به همراه توجه انتقالی و تکلیف تعادل به همراه توجه انتخابی بر روی دستگاه بایودکس انجام دادند. آزمون استروپ (Stroop) برای سنجش توجه انتخابی و آزمون عصب شناختی انتقال توجه برای جمع آوری داده ها استفاده شد. برای تحلیل از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده گردید. کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گرفت.یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل داده ها، افت معنی دار (P<0.05) عملکرد تعادلی ایستادن بر روی یک پا را در تکلیف دوگانه در سطوح سهمی و پیشانی و در حالت کلی، به همراه تکلیف ثانویه توجه انتخابی و توجه انتقالی نشان داد. همچنین تکالیف شناختی در شرایط تکلیف منفرد و دوگانه مقایسه شدند. در هنگام مقایسه تکلیف توجه انتخابی و انتقالی در شرایط تکلیف دوگانه نسبت به تکلیف منفرد، افت عملکرد شناختی (P<0.05) مشاهده شد. مقایسه نتایج نشان داد که با وجود افت عملکرد تکلیف تعادلی در هنگام انجام تکلیف تعادلی هم زمان با تکالیف شناختی توجه انتخابی و انتقالی، بین افت عملکرد تعادلی در وضعیت های ترکیب شده با توجه انتقالی و توجه انتخابی تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: ساختارهای مغزی یکسان درگیر در توجه انتخابی و انتقالی و ارتباط نزدیک بین جنبه های مختلف توجه را می توان دلیل عدم تفاوت بین افت عملکرد تعادلی در وضعیت های ترکیب شده با توجه انتقالی و توجه انتخابی دانست.

مقدمه: پای چرخش یافته به داخل یکی از ناهنجاری های رایج می باشد که با افتادگی استخوان ناوی و افزایش چرخش داخلی ران همراه بوده و ممکن است متاثر از عضلات ران باشد. هدف این تحقیق، بررسی اثر یک برنامه تمرینی بر اصلاح پای چرخش یافته به داخل بود.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 30 نفر آزمودنی مرد به صورت هدفمند (سن 21.63±2.07 سال، وزن 71.93±7.62 کیلوگرم و قد 177.33±7.52 سانتی متر) که ناهنجاری پای چرخش یافته به داخل داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری شاهد و تجربی قرار گرفتند. با آزمون افتادگی استخوان ناوی، پای چرخش یافته به داخل آزمودنی ها اندازه گیری و افرادی که دارای افتادگی ناوی بیش از 10 میلی متر بودند وارد مطالعه گردیدند و میزان چرخش داخلی ران با گونیامتر اندازه گیری و ثبت گردید. همچنین قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران با دیناموتر دستی اندازه گیری شد. سپس گروه تجربی، شش هفته و با تواتر سه جلسه در هفته برنامه تمرین قدرتی بر عضلات مذکور را اجرا نمودند و گروه شاهد فعالیت معمول خود را سپری نمود. بعد از اتمام 6 هفته، افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها، میزان چرخش داخلی ران و قدرت عضلات دوباره اندازه گیری شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های Independent t و Paired t برای اختلافات درون و بین گروهی اجرا گردید (P£0.05).یافته ها: در گروه تجربی با افزایش معنی دار قدرت عضلات ران، میزان چرخش داخلی ران و افتادگی استخوان ناوی آزمودنی ها کاهش یافت، اما در گروه شاهد تغییرات معنی داری مشاهده نگردید. در مقایسه، گروه تجربی کاهش معنی داری در میزان چرخش داخلی و پای چرخش یافته به داخل نسبت به گروه شاهد داشت.نتیجه گیری: نتایج تحقیق بیانگر این بود که با افزایش قدرت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی ران و با استفاده از مداخله تمرینی می توان از شدت پای چرخش یافته به داخل پیشگیری نموده و آن را اصلاح نمود.

مقدمه: اختلال نقص توجه - بیش فعالی اختلال شایعی در دوران کودکی است و یافتن درمان موثری که از شدت و عمق نشانه های آن بکاهد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در پژوهش حاضر، اثر یکپارچگی حسی - حرکتی با تاکید بر حواس عمقی و دهلیزی به عنوان یک روش درمانی برای بهبود نشانه های اصلی این اختلال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون همراه با دو گروه آزمایش و شاهد بود. از بین دانش آموزان 6 تا 12 ساله مبتلا به اختلال نقص توجه - بیش فعالی که در سال تحصیلی 91-1390 در شهر سمنان مشغول به تحصیل بودند، 32 دانش آموز به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه 16 نفری آزمایش و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمایش هفته ای دو بار و طی 12 جلسه دو ساعته، مداخله یکپارچگی حسی - حرکتی (با تاکید بر حواس عمقی و دهلیزی) را دریافت نمودند. نشانه های اختلال نقص توجه - بیش فعالی هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه نشانه های مرضی کودکان Child symptom inventory) یا CSI) (4) ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده با آزمون های آماری Shapiro-Wilk و تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANOVA) و تک متغیری(UNIANCOVA)  بررسی شدند.یافته ها: طبق آزمون مبتنی بر گزارش معلمان، گروه آزمایش در نمرات متغیر بی توجهی و بیش فعالی نسبت به گروه شاهد عملکرد بهتری داشت (P<0.001)، ولی کاهش نمرات متغیر تکانشگری گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد (P>0.050) معنی دار نبود، ولی بر اساس آزمون مبتنی بر گزارش والدین در نمرات متغیر بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد عملکرد بهتری داشت (P<0.001).نتیجه گیری: در مجموع مداخله یکپارچگی حسی - حرکتی با تاکید بر حواس عمقی و دهلیزی به طور معنی داری نقص توجه، بیش فعالی و تکانشگری را در جامعه مورد بررسی بهبود داد.

مقدمه: کنترل پوسچر، مولفه کلیدی برای انجام فعالیت های روزمره و فعالیت های ورزشی می باشد. عضلات اندام تحتانی نقش مهمی در حفظ پایداری دارند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین سطح فعالیت برخی عضلات منتخب پروگزیمال و دیستال (سرینی میانی و ساقی قدامی) اندام تحتانی با زمان رسیدن به پایداری در تکلیف پرش - فرود تک پا بود.مواد و روش ها: 20 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی در این مطالعه شرکت کردند. سطح فعالیت عضلات با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی و زمان رسیدن به پایداری آزمودنی ها در راستای داخلی - خارجی (Medial-lateral یا ML)، قدامی - خلفی (Anterior- posterior یا AP) و کلی (RV یا Resultant Vector time) با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش - فرود تک پا ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون همبستگی Pearson در سطح معنی داری P<0.05 استفاده گردید.یافته ها: بین سطح فعالیت عضله ساقی قدامی و زمان رسیدن به پایداری در هر سه راستا، ارتباط معنی داری وجود نداشت (P>0.05). همچنین نتایج نشان داد که بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی با زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی - خلفی و حالت کلی ارتباط معنی داری وجود ندارد (P>0.05)، اما ارتباط معنی داری بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی و زمان رسیدن به پایداری در راستای داخلی - خارجی یافت شد (P<0.05).نتیجه‎گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که فعالیت کمتر عضله سرینی میانی ممکن است منجر به عملکرد ضعیف بر روی اعمال تعادل عملکردی شود. بنابراین بهبود عملکرد عضله سرینی میانی ممکن است منجر به بهبود در کنترل پوسچر در راستای داخلی - خارجی گردد.

مقدمه: زانوی پرانتزی و ضربدری شایع ترین ناهنجاری راستای ساق پا هستند. جهت تشخیص، پیشگیری و درمان این دو نوع ناهنجاری به ارزیابی دقیق و ارایه آمار و شاخص نیاز است. هدف از تحقیق حاضر، تهیه شاخص راستای اندام تحتانی (وروس و ولگوم زانو) در زنان و مردان شهرستان همدان بود.مواد و روش ها: در این تحقیق، 500 آزمودنی (250 زن و 250 مرد) سالم به طور تصادفی، از 5 منطقه جغرافیایی شهرستان همدان (شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز) و 5 مقطع سنی 14-9، 24-15، 44-25، 64-45 و 65 سال به بالا انتخاب شدند. جهت ارزیابی وروس و ولگوم، به ترتیب از فاصله بین کندیل های داخلی ران (Intercondylar یا IC) و فاصله بین قوزک های داخلی پا (Intermalleolar یا IM) بر حسب سانتی متر استفاده شد. وسیله سنجش این متغیرها کالیپر ورنیه بود. تجزیه و تحلیل داده ها با تاکید بر تعیین میانگین و انحراف استاندارد برای سنین و جنس های مورد نظر و آزمون Independent t برای بررسی اختلاف فواصل IC و IM در زنان و مردان با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و فاصله اطمینان 95 درصد انجام گردید.یافته ها: بر اساس یافته های این مطالعه، فاصله IC در تمام گروه های سنی مردان (P<0.001) و فاصله IM در تمام گروه های سنی زنان (P=0.032) بیشتر بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، شاخص طبیعی راستای اندام تحتانی زنان و مردان تعیین شد و همچنین سن 14 سالگی در دختران و پسران و 64 سالگی در زنان، افزایش قابل توجهی در فواصل IC مشاهده شد.

مقدمه: سکته مغزی یکی از شایع ترین بیماری های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهمترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی ترین عامل وابستگی در فعالیت های روزمره زندگی به شمار می آید. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی پلژی بزرگسال بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مداخله ای بود و نمونه گیری به صورت در دسترس از کلینیک های کاردرمانی و مراکز توان بخشی استان قزوین انجام شد. 26 بیمار 65-40 ساله سکته مغزی انتخاب شده و 3 روز در هفته به مدت 8 هفته یک ساعت در روز تمرینات تکلیف محور هم زمان با 5 ساعت محدود کردن اندام سالم را انجام دادند. ابزارهای ارزیابی مورد استفاده شامل آزمون های Fugl-Meyer و Action research arm به منظور بررسی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بود. آزمون آماری Paired t جهت تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. از نرم افزار  SPSSنسخه 18 برای آنالیز داده ها استفاده گردید و سطح معنی داری 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: ارزیابی ها نشان دهنده بهبود معنی دار عملکرد اندام فوقانی (P<0.05) بعد از استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی بود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور روش محدودیت درمانی می تواند روش موثری جهت بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی باشد.

مقدمه: هدف از تحقیق نیمه تجربی حاضر، مقایسه برتری جانبی در انتقال دو سویه قدرت و سرعت در کودکان 11 تا 13 ساله بود.مواد و روش ها: آزمودنی ها شامل 28 کودک (11.6±0.62 سال) بود که از بین مدارس راهنمایی شهرستان کاشمر، انتخاب شدند و در 2 گروه 14 نفره قرار گرفتند. یک گروه با دست راست تمرین قدرتی و با دست چپ تمرین سرعتی و گروه دیگر با دست چپ تمرین قدرتی و با دست راست تمرین سرعتی انجام دادند. آزمودنی ها به مدت 4 هفته تمرین کردند که هر هفته شامل 3 جلسه بود.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که در میزان انتقال قدرت بین گروه ها تفاوت معنی داری وجود داشت. میزان انتقال قدرت از دست چپ به راست بیشتر از میزان انتقال قدرت از دست راست به چپ بود (P=0.023) با وجود این، در متغیر سرعت تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر و تخصص نیمکره راست در کنترل قدرت، به نظر می رسد که میزان انتقال قدرت از دست چپ به راست بیشتر از میزان انتقال از دست راست به چپ می باشد.

مقدمه: آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو به طور رایجی برای ارزیابی انعطاف پذیری کمر و همسترینگ مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین نتایج آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو با برخی متغیرهای آنتروپومتریک در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی بود.مواد و روش ها: 92 دانش آموز (با میانگین سنی 13.22±5.67 سال) به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. متغیرهای آنتروپومتریک وزن، طول قد، طول اندام تحتانی، طول تنه و نسبت طول اندام تحتانی به بالاتنه اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها، آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو را اجرا کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون خطی برای محاسبه ضریب تعیین و ضریب استاندارد B استفاده شد.یافته ها: ضریب تعیین به دست آمده برای آزمون سنتی (0.081) کمتر از آزمون اصلاح شده (0.179) بود. همچنین طول بالاتنه، بیشترین تاثیر و قد، کمترین تاثیر را بر نتایج آزمون سنتی (B=1.24 و B=0.80) و اصلاح شده (B=2.61 و B=-1.82) انعطاف پذیری داشتند.نتیجه گیری: نتایج هر دو آزمون سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو، با برخی از متغیرهای آنتروپومتریک رابطه دارند. بنابراین، در هنگام استفاده از آنها باید تفاوت های فردی را مورد توجه قرار داد.

مقدمه: فلج مغزی شامل ناهنجاری های غیر پیش رونده به مغز در حال رشد است که منجر به بروز دسته ای از مشکلات حرکتی می شود. علاوه بر مشکلات حرکتی که بر میزان مشارکت کودک فلج مغزی تاثیرگذار است، عوامل محیطی نیز می تواند میزان مشارکت را کاهش یا افزایش دهد. هدف این مطالعه، بررسی اثر ناتوانی بر میزان مواجهه با موانع محیطی بود.مواد و روش ها: 75 نفر از والدین کودکان فلج مغزی 12-5 ساله در دو مرکز توان بخشی تهران به صورت در دسترس به تکمیل پرسشنامه عوامل محیطی بیمارستان Craig (Craig hospital inventory of environmental factors یا CHIEF) و پرسشنامه ویژگی های فردی پرداختند. محقق با گرفتن اطلاعات از والدین به تعیین سطح توانایی دستی، عملکرد حرکتی و سطح شناختی کودک پرداخت.یافته ها: والدین کودکان فلج مغزی بیشترین میزان مواجهه این کودکان را با موانع به ترتیب در خرده مقیاس سرویس ها، کمک و سیاست ها گزارش نمودند. مقایسه نمره خرده مقیاس ها و نمره کل از نظر سطح شناختی، توانایی دستی و عملکرد حرکتی درشت کودک تفاوت معنی داری را نشان داد.نتیجه گیری: موانع محیطی متعددی برای مشارکت کودکان فلج مغزی وجود دارد و با کاهش عملکرد کودک میزان مواجهه با این موانع بیشتر خواهد بود. اصلاح موانع محیطی موجود و فراهم نمودن تسهیلات متناسب با معلولیت کودکان برای مشارکت آنها ضروری است.

مقدمه: عوامل ساختاری قادر هستند روی عملکرد پای انسان اثرگذار باشند. هدف از این مطالعه، تعیین اثر آنی کفی طبی بر میزان فعالیت الکتریکی و هم انقباضی عضلات ساق افراد دچار صافی کف پا در مقایسه با گروه شاهد بود.مواد و روش ها: تعداد 30 نفر دانشجوی پسر در دو گروه دچار صافی کف پا و شاهد جای گرفته و در این مطالعه شرکت کردند. از الکترومایوگرافی سطحی برای اندازه گیری فعالیت عضلات درشت نئی قدامی، نازک نئی طویل، دو قلوی داخلی و نعلی استفاده شد. آزمودنی ها مسیر 15 متری آزمایش را 3 بار در حالت پابرهنه راه رفتند. آزمودنی های گروه دچار صافی کف پا علاوه بر حالت پابرهنه، در وضعیت های تنها با کفش و کفش همراه با کفی طبی مسیر را طی کردند.یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که افراد دچار صافی کف پا میزان هم انقباضی جهت دار بیشتری در مراحل میداستانس (P=0.001) و پروپالژن (P=0.003) از خود نشان می دهند. استفاده از کفی باعث افزایش میزان هم انقباضی در مرحله تماس پاشنه (P=0.009) و کاهش میزان هم انقباضی در مرحله میداستانس (P=0.015) شد.نتیجه گیری: کفی طبی می تواند از فعالیت اضافی عضلات جلوگیری کند. همچنین با توجه به اثر کفی بر میزان هم انقباضی در مرحله تماس پاشنه، می توان حرکت اضافی پاشنه در این مرحله به منشا غیر عضلانی نسبت داد.

مقدمه: افسردگی می تواند واکنشی درون زاد یا قسمتی از بیماری مالتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) باشد. همچنین در اغلب موارد، این بیماری باعث درگیر شدن عضلات می شود. بنابراین اکثر این افراد قدرت عضلانی اندام های خود را از دست می دهند. تحقیق حاضر با هدف، اثربخشی 8 هفته تمرینات پیلاتس بر عملکرد حرکتی و افسردگی در بیماران مبتلا به MS انجام شد.مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه شاهد بود. شرکت کنندگان در این تحقیق 33 زن مبتلا به] MS با میانگین سنی: 33.36±9.447 سال و میانگین EDSS (Expanded disability status scale): [2.89±1.278 بودند که در سال 1390 به انجمن MS استان اصفهان مراجعه کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه تجربی (18 نفر) و شاهد (15 نفر) تقسیم شدند. از پرسشنامه افسردگی Beck (Beck depression inventory) به منظور ارزیابی افسردگی و از آزمون های 30 ثانیه نشستن و برخاستن (30-Second test of up and down) و آزمون زمان دار برخاستن و برگشتن (Timed get up and go) برای ارزیابی عملکرد حرکتی استفاده شد. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته در تمرینات پیلاتس (3 جلسه در هفته) شرکت کردند. آزمونANCOVA  جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: بین دو گروه تجربی و شاهد تفاوت معنی داری در آزمون 30 ثانیه نشستن و برخاستن از روی صندلی (F=232.394، P<0.001)، آزمون زمان دار برخاستن و برگشتن (F=265.199، P<0.001) و آزمون افسردگی (F=92.000، P<0.001) مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد، ورزش پیلاتس در کمک به کاهش سطوح افسردگی و بهبود عملکرد حرکتی موثر بوده است.

مقدمه: لکنت اختلالی ارتباطی می باشد که علاوه بر روانی گفتار بر جنبه های مختلفی از زندگی فرد نیز تاثر می گذارد. نتایج مطالعات و تجارب افراد دارای لکنت نشان داده است که لکنت می تواند باعث ایجاد حس نارضایتی از زندگی شود. مطالعات مختلفی به بررسی تاثیرات منفی لکنت بر زندگی افراد پرداخته اند. هدف از این مطالعه، مقایسه کیفیت زندگی افراد بزرگسال مبتلا به لکنت با همتایان طبیعی آنها با استفاده از پرسشنامه مختصر کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (World health organization quality of life- Brief یا WHOQOL) بود.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی و مقطعی بود. 25 فرد بزرگسال مبتلا به لکنت و 25 فرد بزرگسال بدون لکنت که بر اساس سن، جنس و میزان تحصیلات با گروه هدف همتاسازی شده بودند، در این مطالعه شرکت داشتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت استفاده گردید. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون Independent t انجام شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت بین دو گروه در نمرات کلی کیفیت زندگی، سلامت جسمانی، سلامت ذهنی و سلامت محیط از لحاظ آماری معنی دار بود، اما تفاوت در حیطه روابط اجتماعی معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس پرسشنامه مختصر کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت، افراد دارای لکنت سطح کیفیت زندگی پایین تری دارند، در نتیجه بهتر است در طول روند ارزیابی و درمان افراد دارای لکنت علاوه بر توجه به جنبه های روانی گفتار، به ایجاد تغییرات مثبت در کیفیت زندگی این افراد نیز توجه گردد.

مقدمه: ورزش و فعالیت بدنی این پتانسیل را دارند که باعث بهبود و پیشرفت سلامتی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به مصرف مواد مخدر شوند. بنابراین هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین با توپ فیزیوبال بر اصلاح کیفوز پشتی، تعادل (ایستا و پویا) و کیفیت زندگی مردان مبتلا به مصرف مواد مخدر پس از ترک اعتیاد بود.مواد و روش ها: تعداد 30 مرد مبتلا به مصرف مواد مخدر با محدوده سنی 20 تا 40 سال که دو ماه از ترک اعتیاد آنان گذشته بود و دارای عارضه افزایش کیفوز پشتی بودند، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و پس از اخذ رضایت نامه به طور تصادفی در دو گروه تجربی (تمرینی) و شاهد قرار داده شدند. زاویه کیفوز آزمودنی ها به وسیله خط کش منعطف، تعادل پویا توسط آزمون ستاره (Star excursion balance test یا SEBT)، تعادل ایستا با آزمونRomberg  و کیفیت زندگی با استفاده از فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی (SF-36) اندازه گیری گردید. آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 تا 90 دقیقه تمرینات منتخب را تحت نظر متخصص حرکات اصلاحی و درمانی انجام دادند. جهت تحلیل داده ها از روش آماری ANOVA برای داده های تکراری در سطح معنی داری P£0.05 استفاده گردید.یافته ها: تغییرات و تعامل در هر سه متغیر تعادل و کیفیت زندگی، در پس آزمون نسبت به پیش آزمون گروه تمرینی معنی دار بود (P<0.05). بدین معنی که تمرینات اعمال شده دارای تاثیر مثبتی بوده است. همچنین تفاوت های بین گروهی در تمامی متغیرهای تحقیق معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد برنامه تمرینی با توپ فیزیوبال برای بهبود ناهنجاری کیفوز پشتی، افزایش تعادل و کیفیت زندگی افراد مبتلا به مصرف مواد مخدر در حال ترک مفید است و می تواند به عنوان یک روش درمان غیر دارویی در بازتوانی این افراد موثر واقع شده و توسط مراکز ترک اعتیاد مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: مهارت های حرکتی برای بسیاری از فعالیت های روزمره کودکان ضروری می باشد. این مهارت ها برای رشد استقلال در فعالیت های مراقبت از خود و فعالیت های روزمره دیگر ضروری است و کودکان با مشکلات حرکتی در استقلال مراقبت از خود تاخیر دارند. کاردرمانگران برای بهبود عملکرد حرکتی کودکان از رویکردها و چارچوب مرجع های متفاوتی استفاده می کنند. یکی از رویکردهای درمانی در دهه های اخیر، رویکرد درمانی CO-OP (Cognitive orientation to daily occupational performance) است. رویکرد درمانی CO-OP رویکردی مراجع مدار است و به صورت انفرادی اجرا می گردد که طی استفاده از راهبردهای شناختی، کودک قادر به حل مشکلات کارکرد حرکتی خود خواهد بود. هدف مطالعه حاضر، مروری بر شواهد برای تعیین اثربخشی رویکرد CO-OP در بهبود عملکرد حرکتی کودکان DCD (Developmental coordination disorder) بود.مواد و روش ها: در بررسی متون، شواهد پژوهشی با استفاده از جستجوی سیستماتیک در پایگاه های اطلاعاتی، Informa، PubMed، Scopus، Google Scholar، Science Direct و ProQuest و مرور منابع لیست شده در مقالات و کتاب ها، بر اساس ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: با توجه به کلید واژه های انتخاب شده، تعداد 60 مقاله یافت شد که پس از بررسی اجمالی، تنها 8 مقاله بر اساس ملاک های ورود و کناره گذاری جهت بررسی بیشتر انتخاب شدند.نتیجه گیری: با بررسی مطالعات انجام شده، نشان داده شد که رویکرد درمانی CO-OP می تواند به عنوان رویکرد مناسبی در بهبود کارکرد کاری مبتنی بر حرکت کودکان با مشکلات حرکتی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: بسیاری از کودکان و نوجوانانی که با مشکل شنوایی متولد شده اند یا در ماه های ابتدایی تولد دچار آسیب های شنوایی می شوند در آینده مشکلات خواندن و نوشتن را تجربه می کنند. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه میزان استفاده از دو شیوه خواندن آوایی و کل خوانی کودکان با افت شنوایی در شهر اهواز بود تا بتواند مقدمه ای برای پیشرفت بهتر و صحیح تر این کودکان در زمینه خواندن باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی بود که بر روی 35 دانش آموز افت شنوای شدید تا عمیق پایه دوم (تعداد= 23 نفر) و سوم (تعداد= 12 نفر) دبستان از مدارس مخصوص کودکان افت شنوا انجام شد. کل نمونه های مورد بررسی در طول 3 ماهه اول سال تحصیلی 91-1390 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت انجام این مطالعه، 2 خرده آزمون خواندن کلمات بی قاعده و خواندن ناکلمه از آزمون تشخیصی خواندن شیرازی - نیلی پور (1384) استفاده گردید.یافته ها: دانش آموزان پایه دوم دبستان در مهارت کل خوانی نسبت به آوایی بهتر عمل کردند و دانش آموزان پایه سوم دبستان در مهارت خواندن آوایی بهتر از پایه دوم عمل کردند، ولی یافته های به دست آمده از لحاظ آماری معنی دار نبود (P³0.05).نتیجه گیری: با استفاده از نتایج این مطالعه می توان دریافت که پیشرفت مهارت های خواندن در کودکان افت شنوا نیز مانند کودکان طبیعی سیر تدریجی دارد. کودکان در ابتدای آموزش خواندن، بیشتر از کل خوانی استفاده می کنند و با افزایش سن و دانش سوادآموزی، مهارت های خواندن به هر دو شیوه در این کودکان پیشرفت می کند.