علوم باغبانی ایران
سال:1394 | دوره:46 | شماره:3 |تعداد مقالات:15

این پژوهش به منظور تعیین نیاز سرمایی و گرمایی انگور رقم های رطبی، سیاه شیراز و یاقوتی انجام شد. همچنین تغییر کربوهیدرات ها و هورمون های درونی در رقم یاقوتی سیاه در دوره سرمادهی بررسی شد. بدین منظور، قلمه های یک اندازه (30 سانتی متر) بی درنگ پس از خزان برگ ها در پاییز جمع آوری شدند. سرمادهی شامل 0 (شاهد)، 100، 200، 300، 400 و 500 ساعت در دمای 2 درجه سلسیوس بودند. سپس، قلمه ها در آب مقطر و در شرایط دمای اتاق و نور ممتد قرار گرفتند. درصد شکوفایی جوانه، تعداد روز تا شکوفایی اولین جوانه و 50 درصد جوانه ها، میزان نشاسته، کربوهیدرات های محلول، جیبرلین، سایتوکینین، اکسین و اسید آبسیزیک در بافت های جوانه، گره و میان گره اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که بالاترین درصد شکوفایی جوانه و کوتاه ترین زمان تا شکوفایی 50 درصد جوانه ها در رقم های سیاه شیراز، رطبی و یاقوتی به ترتیب در تیمارهای 500، 400 و 400 ساعت سرمادهی بود. در هر 3 رقم، بالاترین میزان نشاسته در تیمار های بدون سرمادهی بود و با سرمادهی میزان نشاسته کاهش و کربوهیدرات محلول افزایش یافت. میزان جیبرلین، سایتوکینین و اکسین با اعمال تیمار های سرمادهی، افزایش و آبسیزیک اسید کاهش یافت. در نتیجه نیاز سرمایی رقم های یاقوتی، رطبی و سیاه شیراز به ترتیب400، 400 و 500 ساعت و نیاز گرمایی 4320، 5472 و 8064 درجه ساعت (GDH) تعیین شد.

با هدف شناسایی یک چمن نیازمند مراقبت پایین، مقاومت به خشکی جمعیت های فستوکای بلند جمع آوری شده از نقاط مختلف ایران در مرحله جوانه زنی بررسی شد و سپس خصوصیت های چمنی جمعیت های منتخب با روش آنالیز عکس های دیجیتال ارزیابی شد. در آزمایش اول تاثیر سطوح تنش خشکی 100 درصد (شاهد)، 80 درصد، 60 درصد و 40 درصد ظرفیت زراعی روی سبز شدن بذرها و استقرار گیاهچه در 14 جمعیت فستوکای بلند جمع آوری شده و دو رقم تجاری بررسی شد. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین درصد جوانه زنی نهایی در تمامی سطوح تنش خشکی به ترتیب مربوط به جمعیت های اصفهان و قوچان بود. در آزمایش دوم کیفیت ظاهری و درصد پوشش چمنی در جمعیت های منتخب مرحله جوانه زنی در مزرعه طی یک سال ارزیابی شد. جمعیت اصفهان پوشش چمنی کاملی در مرحله استقرار نشان داد. رقم باروادو به شیوه معناداری شاخص تیرگی رنگ سبز بالاتری نسبت به سایر جمعیت ها نشان داد. بر اساس نتایج می توان از جمعیت های جمع آوری شده خصوصا جمعیت های اصفهان و بروجن به منزله منابع ژنتیکی مناسبی برای برنامه های اصلاحی، با هدف معرفی چمن نیازمند مراقبت پایین در ایران استفاده کرد.

به منظور بررسی اثر عناصر غذایی نیتروژن، بور و روی بر میزان اکسین و تشکیل میوه در پرتقال تامسون ناول، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 12 تیمار و 3 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل اوره در سه سطح (0، 3 و 6 در هزار)، اسید بوریک در دو سطح (0 و 0.5 در هزار) و سولفات روی در دو سطح (0 و 3 در هزار) بودند. تعداد گل، میوه اولیه، میوه چه بعد از ریزش خرداد و میوه نهایی شمارش شد. طول و قطر میوه، میزان اکسین منطقه ریزش و عملکرد اندازه گیری شد. مصرف عناصر غذایی اثر معناداری در افزایش تعداد گل، درصد تشکیل میوه اولیه و عملکرد داشتند. کمترین میزان ریزش میوه اولیه و نهایی در تیمار مصرف هم زمان اوره با غلظت 6 در هزار و سولفات روی با غلظت 3 در هزار به دست آمد. بالاترین درصد تشکیل میوه بعد از ریزش خرداد و اکسین، در تیمار اثر متقابل سولفات روی با غلظت 3 در هزار و اسید بوریک با غلظت 0.5 در هزار حاصل شد.

با توجه به اینکه انگور از جنبه اقتصادی اهمیت خاصی دارد، انجام مطالعاتی برای بررسی جنبه های متفاوت فرایند هایی که منجر به ایجاد مقاومت در برابر سرماهای غیر منتظره پاییز یا دیررس بهاره می شود، ضروری به نظر می رسد. در این راستا بررسی بیان ژن هایی که موجب افزایش تحمل به سرما می شوند اهمیت ویژه ای دارد. لازمه بیان ژن های سنتز کننده پروتئین هایی که در سازگاری به سرما نقش دارند گروهی از عوامل رونویسی اند. در این آزمایش تفاوت بیان دو عامل رونویسی CBF1 و CBF4 در ارقام انگور خلیلی دانه دار، شاهرودی و گونه ریپاریا تحت تنش سرما مقایسه شد. نتایج نشان داد بیان ژن CBF1 در دقایق اولیه بعد از تنش سرما افزایش نشان داد و انگور ریپاریا بیان بیشتری نسبت به دو رقم انگور وینیفرا داشت، همچنین کمترین میزان بیان ژن CBF1 مربوط به رقم شاهرودی بود که بعد از گذشت یک روز از شروع تنش مشاهده شد. در مورد ژن CBF4 افزایش بیان با گذشت ساعت های اولیه پس از تنش آغاز شد و مشابه ژن CBF1 بیشترین بیان مربوط به انگور ریپاریا بود. مقایسه میزان بیان این دو ژن در انگور ریپاریا نشان داد که به طور کلی، میزان بیان ژن CBF4 حدود 10 برابر میزان بیان ژن CBF1 بود.

مهم ترین مشکلات میوه کیوی طی انبارمانی، عارضه نرم شدگی و آلودگی میکروبی است. برای رفع این مشکلات تیمار قبل از برداشت پوتریسین و اسپرمیدین بر پتانسیل انبارمانی میوه کیوی رقم هایوارد بررسی شد. محلول پاشی برگی غلظت های مختلف پوتریسین (0، 1 و 2 میلی مولار) و اسپرمیدین (0، 1 و 2 میلی مولار) 40 و 20 روز قبل از برداشت انجام شد. ویژگی های مختلف میوه در زمان های صفر (قبل از شروع انبارمانی)، 11 و 14 هفته پس از برداشت ارزیابی شد. میوه ها در زمان بلوغ تجاری (TSS=6.2 Brix) برداشت و به مدت 14 هفته در دمای 1.5±1 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90 - 95 درصد انبار شدند. نتایج نشان داد که بیشترین میزان سفتی (3.09 کیلو گرم نیرو) مربوط به برهمکنش سطح 2 میلی مولار پوتریسین و اسپرمیدین و کمترین میزان آن (2.16 کیلوگرم نیرو) مربوط به تیمار شاهد بود. کمترین میزان فعالیت میکروبی، مالون دی آلدهید و کاهش وزن مربوط به میوه های تیمار شده بودند. میزان فعالیت ضد اکسیدانی، ترکیبات فنلی و کلروفیل کل تحت تاثیر تیمارها واقع شدند و بالاترین مقدار آن ها متعلق به سطوح مختلف پوتریسین و اسپرمیدین بود. تغییرات شاخص های مختلف رنگ، ویتامین ث، مواد جامد محلول کل، اسید کل و pH در میوه های تیمار شده نسبت به شاهد به تاخیر افتادند. به طور کلی، تیمارهای پوتریسین و اسپرمیدین سبب تاخیر در نرم شدگی و کاهش فعالیت میکروبی میوه ها در طول انبارمانی شدند.

اثر محلول پاشی آهن و کاربرد خاکی نیتروژن هر یک در سه سطح متفاوت (آهن: صفر، 5 و 10 میلی گرم در لیتر و نیتروژن: صفر، 40 و 60 میلی گرم در کیلوگرم) بر عملکرد و برخی خصوصیات کیفی محصول سیب رقم فوجی (Malus Domestica cv.Fuji) پیوند شده روی پایه مالینگ ( (M9واقع در قطعه آزمایشی سیب دانشگاه تهران در سال 1392 مطالعه شده است. این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. براساس نتایج این پژوهش، افزایش سطوح آهن، منجر به افزایش معنا داری در محتوای فنولی و درصد ماده خشک میوه شد. افزایش سطوح نیتروژن نیز سبب افزایش سفتی میوه، افزایش محتوای فنولی، کاهش اسید آسکوربیک، افزایش ماده خشک، کشیدگی میوه و کاهش رنگ گیری پوست میوه شد. اثر متقابل نیتروژن و آهن نیز بر سفتی میوه، محتوای فنولی، میزان اسید آسکوربیک، ماده خشک، عملکرد، کشیدگی میوه و شاخص های رنگی پوست میوه (a*, b*) معنا دار بود. در مجموع می توان غلظت 60 میلی گرم در کیلوگرم نیتروژن به ازای هر درخت را برای بهبود خصوصیات کیفی این رقم مناسب دانست، ولی به نظر می رسد به غلظت های بیشتری از آهن برای تاثیرگذاری نیاز است.

ترکیب پایه و پیوندک، خصوصیات رشدی و غلظت عناصر غذایی برگ و ریشه بادام را در شرایط شوری، تحت تاثیر قرار می دهد. در این پژوهش، آثار شوری آب بر خصوصیات رشدی و غلظت عناصر غذایی برگ و ریشه تعدادی از ژنوتیپ ها و ارقام بادام بررسی شد. ژنوتیپ های مطالعه شده شامل مامایی، نان پاریل،A200 و 1-25 پیوند شده روی پایه GF677 و پایه GF677 (پیوند نشده) و شوری آب آبیاری شامل 0، 1.2، 2.4، 3.6 و 4.8 گرم در لیتر نمک بودند. نتایج نشان داد با افزایش شدت شوری، قطر پیوندک، ارتفاع پیوندک، تعداد برگ تولیدی و درصد برگ های سبز کاهش یافت و در مقابل، درصد برگ های نکروزه و ریزش یافته افزایش یافت. همچنین در تمامی ژنوتیپ های مطالعه شده، بیشترین مقدار کلر و سدیم، نسبت سدیم به پتاسیم، سدیم به کلسیم، سدیم به منیزیم، سدیم به فسفر و کمترین مقدار کلسیم، منیزیم، فسفر و مس در برگ و ریشه و کمترین غلظت آهن در ریشه، در شوری 9.8 دسی زیمنس بر متر، مشاهده شد. ژنوتیپ 1-25 در تمامی سطوح شوری، دارای کمترین مقدار کلر و سدیم، کمترین نسبت های سدیم به پتاسیم، سدیم به کلسیم، سدیم به منیزیم و سدیم به فسفر بود. این ژنوتیپ، توانست در شوری 7.3 دسی زیمنس بر متر، از طریق افزایش پتاسیم (1.19 درصد)، مس (9.56 قسمت در میلیون)، آهن (27.48 قسمت در میلیون) و روی (66.80 قسمت در میلیون)، به مقدار بیشتری از سایر ژنوتیپ های مطالعه شده، با آثار مخرب سدیم مقابله کند. در مجموع ژنوتیپ 1-25 و رقم مامایی به ترتیب، متحمل ترین ژنوتیپ و حساس ترین رقم به شوری تشخیص داده شدند.

در این پژوهش نانوذرات نقره تولید شده با استفاده از عصاره گلبرگ های زعفران در 3 آزمایش جداگانه در جلوگیری از رشد باکتری های موجود در محلول نگهدارنده با هدف افزایش عمر گلجایی گل شاخه بریده رز رقم «وایت ناامی» به کار برده شد. در آزمایش اول تاثیر نسبت های مختلف نانوذرات نقره و عصاره گلبرگ های زعفران (1:20، 1:5 و 1:2) بر جلوگیری از رشد مهم ترین باکتری های آلوده سازنده محلول های نگهدارنده شامل Bacillus subtilus، Bacillus cereu، Acinetobacter، Pseudomonads fluorescens وPseudomonas aeruginosa به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی بررسی شد. نتایج نشان داد تاثیر نسبت های به کار رفته بر میزان رشد باکتری ها معنادار است. عصاره گلبرگ های زعفران هیچ گونه اثر ضد باکتری نداشت و غلظت های 1:5 و 1:20 بیشترین اثر بازدارندگی رشد را در باکتری های گرم مثبت نشان دادند. در آزمایش های دوم و سوم نیز تاثیر نسبت های مختلف نانوذرات نقره بر عمر گلجایی، وزن تر نسبی و میزان محلول جذب شده نسبی گل شاخه بریده رز رقم «وایت ناامی» با کاربرد دو روش دائمی و کوتاه مدت بررسی شد. نتایج نشان داد که نسبت های کم نانوذرات نقره استفاده شده به ویژه 1:20 به طور معناداری با افزایش وزن تر نسبی سبب افزایش عمر گلجایی تقریبا دو برابری در مقایسه با شاهد شد.

خشکی از مهم ترین تنش های محیطی رایج در کشور است که بر مراحل مختلف رشد و نمو گیاهان تاثیر می گذارد. به منظور بررسی آثار تلفیقی قارچ میکوریز آربوسکولار (Glomus intratadices) و اسید جاسمونیک بر ویژگی های رشدی و اکوفیزیولوژیکی دانهال های پسته رقم قزوینی تحت تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور میکوریز (میکوریز و بدون میکوریز)، اسید جاسمونیک (غلظت صفر، 50 و 100 میکرومولار) به صورت محلول پاشی برگی در سه نوبت، با فاصله زمانی هر سه هفته یک بار و سطوح مختلف خشکی به صورت دور آبیاری یک روز به منزله شاهد، 3، 6 و 10 روز در میان به روش وزنی و بر اساس ظرفیت زراعی، با سه تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی روی دانهال های سه ماهه پسته انجام شد. نتایج نشان داد که پس از 70 روز تیمار خشکی، با افزایش شدت تنش خصوصیات رویشی دانهال ها به طور معنا داری کاهش یافتند. ویژگی های اکوفیزیولوژیکی دانهال های پسته از قبیل محتوای رنگیزه های فتوسنتزی،Fv/Fm و شاخص عملکرد (PI) نیز تحت تاثیر خشکی کاهش نشان دادند. گیاهان میکوریزی کمتر تحت تاثیر تنش قرار گرفتند و همزیستی میکوریزی به بهبود قابل ملاحظه این پارامترها نسبت به شاهد منجر شد. محلول پاشی برگی دانهال ها با اسید جاسمونیک سبب کاهش ارتفاع ساقه، وزن خشک برگ، محتوای کلروفیل a و مجموع کلروفیل و افزایش حجم سیستم ریشه ای شد.

استفاده از کند کننده های رشد گیاهی از جمله ترینگزاپک اتیل در مدیریت چمن بسیار مرسوم و معمول شده است. از جمله اهداف استفاده از این ترکیبات کاهش رشد عمودی چمن، افزایش تراکم و مقاومت به تنش های زیستی و غیر زیستی است. هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر سطوح متفاوت ترینگزاپک اتیل (0، 0.25 و 0.5 کیلوگرم در هکتار) و تنش پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) بر خصوصیات فیزیولوژیک و مورفولوژیک فستوکای پابلند رقم ربل است که در آزمایشی در غالب طرح فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد. نتایج نشان داد ترینگزاپک اتیل و پاخوری سبب کاهش معنادار ارتفاع، وزن تر و خشک چمن فستوکا شد. ارتفاع در غلظت های 0.25 و 0.5 کیلوگرم در هکتار به ترتیب 18.84 و 22.06 درصد کاهش نشان داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل، موجب افزایش تراکم، پنجه زنی و کلروفیل شد، درحالی که تیمار پاخوری محتوای کلروفیل، تراکم و پنجه زنی را به صورت معناداری کاهش داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل در غلظت 0.5 کیلوگرم در هکتار 36 درصد افزایش پنجه زنی و تنش پاخوری 17.2 درصد کاهش پنجه زنی را نشان داد. همچنین نتایج نشان داد تیمار پاخوری و ترینگزاپک اتیل کربوهیدرات های محلول اندام هوایی را به طور معناداری افزایش می دهد، در صورتی که این ماده برخلاف پاخوری اثری معنادار بر کربوهیدرات های محلول ریشه نداشت. ترینگزاپک اتیل با افزایش محتوای آب نسبی و کاهش نشت الکترولیت در شرایط تنش پاخوری موجب افزایش مقاومت به پاخوری در فستوکا شد.

به منظور بررسی آثار نفتالین استیک اسید و تراش بوته بر رشد، عملکرد و کیفیت میوه خربزه توده خاتونی، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل محلول پاشی نفتالین استیک اسید در سه سطح (25،50 و 100 میلی گرم در لیتر در مرحله چهار تا شش برگی و تشکیل میوه) و تیمارهای هرس شامل تراش بوته بود. نتایج نشان داد که محلول پاشی NAA سبب افزایش مقدار مواد جامد محلول در میوه شد و مقدار مواد جامد محلول از قسمت دم میوه به سمت نوک میوه افزایش یافت. بیشترین سطح برگ، عرض میوه و ضخامت گوشت میوه در تیمار 100 میلی گرم در لیتر NAA در مرحله تشکیل میوه مشاهده شد. کاربرد NAA مدت رسیدن میوه را کاهش داد. بیشترین تعداد میوه در بوته و عملکرد کل در تیمار NAA 50 میلی گرم در لیتر در مرحله چهار تا شش برگی به دست آمد. همچنین بیشترین وزن متوسط میوه و عملکرد بازارپسند در تیمار تراش بوته حاصل شد. با توجه به نتایج می توان محلول پاشی 100 میلی گرم در لیتر NAA در مرحله تشکیل میوه را روشی جایگزین برای عمل تراش بوته ها که کارd وقتگیر و هزینه بر است پیشنهاد کرد.

مطالعه حاضر به منظور بررسی آثار کاربرد کائولین برای کاهش آثار سوء دماهای بالا به ویژه آفتاب سوختگی میوه در سیب انجام شد. تیمارهای استفاده شده در این پژوهش شامل چهار غلظت کائولین (0،2، 4 و 6 درصد) روی دو رقم مهم و تجاری سیب استان فارس «گلدن دلیشز» و «استارکینگ دلیشز» بود. شاخص های اندازه گیری شده در این پژوهش شامل شاخص های فیزیولوژیکی، آفتاب سوختگی میوه و صفات کمی و کیفی میوه بود. نتایج نشان داد با افزایش غلظت کائولین محلول پاشی شده در هر دو رقم میزان فتوسنتز افزایش و دمای برگ و تعرق کاهش یافت. رقم «استارکینگ دلیشز» آفتاب سوختگی بیشتری نسبت به رقم «گلدن دلیشز» داشت و با افزایش غلظت کائولین، میزان آفتاب سوختگی کاهش پیدا کرد. تیمار کائولین بدون اختلاف معنادار بین سطوح آن، شاخص های کمی میوه را نسبت به تیمار شاهد افزایش داد. در بین شاخص های کیفی میوه تیمار کائولین سبب افزایش وزن خشک و رنگ زمینه و کاهش زنگار زدگی و آب گزیدگی میوه شد. تیمار کائولین بر سفتی، مواد جامد محلول، اسیدیته و رنگ سطحی میوه تاثیر معناداری نداشت.

ترکیبات سالم مثل بی کربنات سدیم، بی کربنات پتاسیم، اسانس های گیاهی، بیوکنترلرها ازجمله انواع مخمر ها به همراه تیمار های گرمایی جایگزین خوبی برای سموم شیمیایی مضر برای سلامت انسان و محیط زیستاند. در این بررسی میوه های دو رقم پرتقال محلی استان گلستان، شامل پرتقال یافا و سانگین خونی، پس از مایه زنی با سوسپانسیون کپک سبز (پنی سیلیوم دیجیتاتوم)، با غلظت های مختلف بی کربنات سدیم (صفر، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر) و غلظت 1500 میلی گرم در لیتر همراه با غوطه وری در آب داغ 53 درجه سانتی گراد تیمار شدند. میوه های تیمار شده سپس در دمای 8 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 5±85 انبار شدند. صفاتی مثل درصد پوسیدگی، کاهش وزن، مواد جامد محلول، اسیدیته، نسبت قند به اسید و سفتی بافت در شش مرحله با فاصله زمانی 14روز یک بار اندازه گیری شد. نتایج نشان داد رقم، تیمار کنترل و زمان بر میزان اسیدیته و مواد جامد محلول اثر معنا دار دارند. همچنین فاکتورهای تیمار کنترل و زمان بر مقدار کاهش وزن و درصد پوسیدگی اثر معنا دار داشتند. در هر دو رقم پرتقال یافا و خونی مناسب ترین نتایج در تیمار کنترل ترکیبی 1500 میلی گرم در لیتر بی کربنات سدیم با غوطه وری در آب داغ 53 درجه سانتی گراد به مدت سه دقیقه به دست آمد.

جنس Eremostachys(تیره نعناع) 60 گونه دارد که 15 گونه از آن در ایران رویش دارد. ریشه سنبل بیابانی پاره برگ (E. laciniata) برای درمان بیماری های روماتیسمی و دردهای مفصلی استفاده می شود. به منظور ارزیابی تنوع مورفولوژیک این گیاه، این آزمایش در شمال غرب کشور و در سال 1391 - 1392 انجام شد. نمونه برداری از 15 منطقه شمال غرب کشور انجام شد. حدود 30 صفت از جمله ارتفاع گیاه، طول گل آذین، طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معنا دار بین عملکرد ریشه با صفات طول ریشه ذخیره ای اصلی (r=0.62)، طول ریشه اصلی (r=0.53) و تعداد ریشه ذخیره ای (r=0.57) در سطح 5 درصد و محیط ریشه ذخیره ای اصلی (r=0.85) در سطح 1 درصد وجود داشت. نتایج نشان داد که جمعیت ها در 27 صفت از 30 صفت مطالعه شده با هم اختلاف معنا دار داشتند. نتایج تجزیه به عامل ها نشان داد که 4 عامل اصلی و مستقل در مجموع 75.5 درصد از واریانس کل را توجیه کردند. تجزیه خوشه ای با روش Ward جمعیت ها را از یکدیگر تفکیک و آن ها را در 4 گروه قرار داد. سه جمعیت مرند، تیل و حیدرآباد در بیشتر صفات مقادیر بالایی دارند و می توانند در برنامه های اصلاحی و تولیدی استفاده شوند.

این پژوهش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف آبیاری بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی سه رقم اصلاح شده ریحان در دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1391 انجام شد. آزمایش گلدانی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سه رقم تجاری ریحان Comin Hoja Larga)، Rubi،Genoes ) و سه سطح تنش خشکی (شاهد، تنش متوسط 75 درصد و تنش شدید 50 درصد ظرفیت زراعی) بود. نتایج تجزیه واریانس صفات مورفولوژیکی نشان داد که بین ارتفاع بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی و درصد اسانس در ارقام مختلف اختلاف معنا داری وجود دارد. همچنین سطوح مختلف تنش خشکی تاثیر معنا داری بر تعداد شاخه فرعی، وزن تر و درصد اسانس در ارقام مختلف داشت. بر اساس نتایج این پژوهش ارقام استفاده شده پاسخ فیزیولوژیکی متفاوتی نسبت به تنش خشکی نشان دادند به طوری که رقم Comin Hoja Larga توانست تنش 50 درصد ظرفیت زراعی را سه هفته قبل از برداشت به خوبی تحمل کند. بیشترین میزان کلروفیل b (0.51 میلی گرم بر گرم وزن تر) در تنش شدید (50 درصد ظرفیت زراعی) حاصل شد. به منظور تولید بیشتر میزان اسانس (0.75 درصد) تنش شدید (50 درصد ظرفیت زراعی) در شرایط مشابه توصیه می شود.