پژوهنده
سال:1387 | دوره:13 | شماره:2 (پی در پی 62) |تعداد مقالات:16

سابقه و هدف: از میان انواع بیماری تالاسمی نوع بتا در ایران شایع تر است. بر خلاف بیماران هموزیگوت یا ماژور در نوعی که به بتا تالاسمی اینترمدیت معروف است، گرچه بیمار از نظر ژنتیک دارای دو ژن غیر طبیعی است اما به دلایلی قادر به خون سازی نسبتا خوبی است. این گروه اخیر به دلیل عدم نیاز به ترانسفیوژن، به مراکز تالاسمی مراجعه نمی کنند. گزارش هایی مبنی بر تاثیر هیدروکسی اوره برای کوچک کردن این توده ها وجود داشت که اغلب 1 یا 2 بیمار را معرفی می کرد. در این مطالعه مراجعین به مرکز آموزشی درمانی بوعلی سینا ساری که فقط با این دارو و بدون ترانسفیوژن خون درمان شده اند معرفی می شوند.مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد انجام شد. زمان مطالعه از بهار سال 1381 تا پاییز 1385 بود. بیماران دارای تشخیص قطعی بتا تالاسمی اینترمدیت بودند و با علایم عصبی پارستزی، درد، ضعف عضلانی و یا فلج اندام پایینی مراجعه نموده و با (Signa GE) MRI ستون فقرات و مشاوره نورولوژیست تشخیص اثر فشاری توده های خون ساز خارج از مغز استخوان تایید شد. هیدروکسی اوره Syrea)، Medac، آلمان( با دوز ابتدایی یک کپسول 500 میلی گرم در روز شروع شد. تاثیر بر اساس سوال از بیمار و با شاخص کیفی ارزیابی شد. برای پیگیری تاثیر و عوارض جانبی دارو هر ماه برای بیماران CBC و اندازه گیری اوره و کراتینین سرم انجام شد. برای تمام بیماران MRI دوم انجام گردید. از آمار توصیفی و برای مقایسه شاخص های گلبولهای سرخ از آماره تی مزدوج و ویلکاسون رنگ تست استفاده و P<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: 8 بیمار (7 مرد و 1 زن) در مدت مطالعه با علایم عصبی مراجعه نمودند. علایم عصبی بیماران از چند ماه تا یک هفته قبل از مراجعه شروع شده بود. توده ها با MRI تایید شدند که در ناحیه ستون فقرات توراسیک بودند. دوز هیدروکسی اوره از 10 میلی گرم تا 20 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن در روز تجویز شد. عارضه گوارشی، خونی یا کلیوی در مدت پیگیری مشاهده نشد. مدت پیگیری 4.7-0.7 سال بود. فاصله درمان تا شروع بهبود یک تا دو هفته و تمام بیماران از رفع پارستزی، برگشت قدرت عضلانی و کم تر شدن و یا بهتر شدن درد گزارش دادند و از درمان راضی بودند. تغییرات شاخص های CBC معنی دار نبودند به جز MCV که به طور معنی داری افزایش داشت که نشان دهنده تمکین درمانی است (P<0.05).نتیجه گیری: هیدروکسی اوره بر علایم عصبی ناشی از فشار توده های خون ساز خارج از مغز استخوان موثر است.

سابقه و هدف: فیبروز کبدی نتیجه محتوم بیماری های مزمن کبدی می باشد که سرانجام به سمت سیروز پیشرفت می کنند. ارزیابی حضور و شدت فیبروز کبدی در بیماران مزمن کبدی اهمیت زیادی در تعیین استراتژی درمان، پاسخ به درمان، پروگنوز و ریسک فاکتورهای بالقوه جهت بروز عوارض بیماری دارد. تاکنون بیوپسی کبد بهترین روش ارزیابی فیبروز کبد شناخته شده است ولی از آن جایی که روشی تهاجمی همراه با عوارض زیادی برای بیمار است، محققان به دنبال جایگزینی مناسب برای آن هستند و یکی از جایگزین های پیشنهادی استفاده از مارکرهای بیوشیمیایی و نیز تعداد پلاکت ها است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تعدادی از عوامل بالا است.مواد و روش ها: 130 بیمار شامل 94 مرد (%72.3) و 36 زن (%27.7) که بیوپسی کبد شده بودند در یک مطالعه گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفتند. داده های بیماران با مراجعه به پرونده پزشکی و باز بینی لام های پاتولوژی و گزارش آن ها جمع آوری شدند و به کمک نرم افزار آماری SPSS 11.5 مورد تجزیه و تحلیل مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: بررسی ارتباط سن با شدت فیبروز نشان داد که با افزایش سن به میزان شدت فیبروز اضافه می شود. در بررسی شیوع فیبروز در زنان و مردان تفاوت معنی داری بین دو جنس وجود نداشت. در مقایسه بین بیمارانی که فیبروز نداشتند و آن هایی که فیبروز داشتند مشخص گردید که نسبت AST به پلاکت به دلیل داشتن Cut off Point مشخص، مارکر مناسبی برای افتراق عدم حضور فیبروز از فیبروز متوسط و فیبروز شدید می باشد Cut off Point = 0.39) با PPV = 0.7 و NPV = 0.54 برای افتراق عدم حضور فیبروز از فیبروز متوسط و Cut off Point = 0.25 با PPV = 0.76 و NPV = 0.7 برای افتراق عدم حضور فیبروز از فیبروزهای شدید(. در مقایسه بین سه گروه بیماران با فیبروز خفیف، متوسط و شدید به این نتیجه رسیدیم که پلاکت برای افتراق فیبروز خفیف از مواد متوسط فیبروز به دلیل داشتن Cut Off Point = 158500، گزینه مناسبی است در حالی که برای افتراق فیبروز خفیف و شدید پلاکت و آلبومین، هر دو گزینه های مناسبی هستند، در این مطالعه Cut off Point = 3.6 برای آلبومین و Cut off Point = 15100 برای پلاکت به دست آمد. برای تفکیک فیبروز متوسط و شدید، نتوانستیم مارکر مناسبی بیابیم.نتیجه گیری: یافته ها در این مطالعه بیان گر آن بود که افزایش سن، ریسک فاکتوری برای شدت یافتن فیبروز می باشد. به منظور افتراق عدم وجود فیبروز از فیبروز متوسط و افتراق عدم وجود فیبروز از فیبروز شدید نسبت AST به پلاکت دارای Cut off Point مناسبی است. پلاکت برای افتراق فیبروزهای خفیف از فیبروزهای متوسط و فیبروزهای خفیف از مواد شدید فیبروز مرز مشخصی دارد. علاوه بر آن آلبومین نیز برای افتراق فیبروز خفیف از شدید Cut off Point مناسبی دارد. از آن جا که هیچ کدام از این مارکرها توانایی افتراق همه مراحل فیبروز را از یکدیگر ندارند، نمی توان آن ها را به عنوان یک تست استاندارد معرفی نمود. یافتن تستی مناسب و استاندارد جهت جایگزین شدن بیوپسی نیاز به تلاش و بررسی های بیش تری دارد که امیدواریم در تحقیقات بعدی محقق شود.

سابقه و هدف: به طور سنتی عملکرد قلب بر روی عملکرد سیستولیک متمرکز بود در حالی که فانکشن دیاستولیک در درجه دوم اهمیت قرار داشت. در سال های اخیر مشخص شده که عملکرد دیاستولیک نقش مهمی در مورتالیتی و موربیدیتی قلبی دارد. فشارخون سبب اختلال عملکرد سیستولیک و دیاستولیک بطن می شود که به علت افزایش پس بار می باشد. در این مطالعه عملکرد دیاستولیک بطن راست در افراد فشارخونی با استفاده از روش pulse tissue Doppler (PTD) بررسی می شود.مواد و روش ها: 30 فرد فشارخونی بدون مصرف دارو و 30 فرد نرمال انتخاب شدند. همه افراد گروه فشارخون دارای ریتم قلبی سینوسی بودند و علایم به نفع نارسایی قلبی و ایسکمی و بیماری دریچه قلب و بیماری ریوی نداشتند. در هر دو گروه اکوی استاندارد 2D و M Mode و Doppler انجام شد. اکوی PTD در لترال آنولوس دریچه تریکوسپید و لترال آنولوس دریچه میترال انجام شد. با استفاده از PTD یافته های سیستولیک و دیاستولیک اندازه گیری شد.یافته ها: افراد مبتلا به فشارخون دارای اختلال در یافته های دیاستولیک بطن بدون اختلال در عملکرد سیستولیک بودند. PTD نشان داد که نسبت (Early peak velocity/ Late peak velocity) E/A بطن راست در افراد فشارخونی کاهش داشت (P<0.01). RT (relaxation time) بطن راست (P<0.001) و DT (Deceleration time) بطن راست (P<0.04) و late peak velocity (Am) بطن راست (P<0.03) افزایش داشت. نسبت E/A بطن راست همبستگی مثبت و معنی داری با نسبت E/A بطن چپ داشت r = 0.5) و (P<0.005.نتیجه گیری: فشارخون در ارتباط با اختلال عملکرد دیاستولیک Longitudinal بطن راست می باشد. این اختلال با طولانی شدن زمان RT و کاهش نسبت E/A مشخص می شود که به علت تداخل عملکرد دو بطن و اثر افزایش فشار بطن چپ می باشد و PTD می تواند جهت بررسی عملکرد دیاستولیک بطن راست در افراد فشارخونی استفاده شود.

سابقه و هدف: بزرک دانه )دانه کتان( دارای مقادیر زیادی از اسیدهای چرب امگا 3 می باشد و گمان می رود نقش مهمی در کاهش چربی های سرم داشته باشند. این مطالعه به منظور تعیین اثر آن بر روی چربی های سرم اجرا شد.مواد و روش ها: چربی خون در 56 بیمار هایپرلیپیدمیک قبل و بعد از مصرف خوراکی بزرگ )با مقدار 6 گرم در روز به صورت بیسکویت همراه با یک رژیم غذایی ساده در طی 3 ماه( اندازه گیری گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون Paired- t test مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: 56 بیمار ( 19 مرد و 37 زن) با میانگین سنی 56.2±6.9 مطالعه شدند. کاهش 10.2% کلسترول، 35% تری گلیسیرید، LDL %18.8 به لحاظ آماری معنی دار بود )در همه موارد (P<0.001. کاهش 1.45 درصدی سطح HDL معنی دار نبود.کاهش نسبت Chol/ HDL و هم چنین LDL/HDL نیز به لحاظ آماری معنی دار بود )به ترتیب P<0.01 و (P<0.001.نتیجه گیری: پودر بزرک همراه با رژیم ساده غذایی، سطح چربی های خون را به صورت واضحی کاهش می دهد بنابراین توصیه می شود که روزانه 6 گرم از دانه کتان )بزرک( به عنوان مکمل رژیم ساده غذایی، جهت کاهش چربی های خون استفاده شود.

سابقه و هدف: با توجه به این که سینووکتومی در درمان بیماری های مختلف زانو کاربرد دارد و گزارشات متفاوت از نتایج سینووکتومی با روش آرتروسکوپیک در مقایسه با روش باز و عدم اطلاع از نتایج این روش ها در outcome، این تحقیق در بیمارستان اختر طی سال های 83-1376 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی Historical cohort study انجام گرفت، کلیه بیمارانی که تحت سینووکتومی زانو قرار گرفته بودند و نوع عمل آن ها )باز یا آرتروسکوپیک( مشخص بوده و حداقل 2 سال پیگیری داشته اند، بررسی شدند. گروه مورد کسانی بودند که تحت سینووکتومی آرتروسکوپیک بوده و گروه شاهد آن ها کسانی بودند که اولا سینووکتومی باز داشته اند و ثانیا match شدند. Outcome درمان با شاخص حس بهبود بیمار، دامنه حرکتی و عود بیماری، درد پس از جراحی و مصرف مسکن مخدر و روزهای بستری نیز مورد بررسی و قضاوت آماری قرار گرفتند. در بررسی انجام شده 37 زانو تحت عمل سینووکتومی قرار گرفت که 6 نفر از آن ها به روش آرتروسکوپیک درمان شده بودند.یافته ها: این تحقیق در 11 بیمار تحت روش سینووکتومی باز و 6 بیمار تحت سینووکتومی آرتروسکوپیک انجام گرفت. میزان عدم عود، در گروه باز 10 نفر و در آرتروسکوپیک 3 بیمار بوده است (P<0.008). کاهش دامنه حرکتی مفصل زانو در گروه باز 55º±11.3 و در روش آرتروسکوپیک 10º±1.4 بوده است (P<0.001). حس بهبود دو گروه مشابه بودند (P<0.05). مدت بستری در سینووکتومی باز 9.8±1.8 و در آرتروسکوپیک 6±1.1 روز بوده است (P<0.002). مسکن مخدر جهت تسکین درد در گروه باز در 9 بیمار و در گروه آرتروسکوپیک در 2 بیمار مصرف شده است (P<0.007).نتیجه گیری: بیمارانی که تحت سینووکتومی باز قرار گرفته اند، محدودیت دامنه حرکتی، مدت بستری و مصرف مسکن مخدر بیش تری نسبت به گروه آرتروسکوپیک دارند و بر عکس بیمارانی که با سینووکتومی آرتروسکوپیک درمان شده اند میزان عود بیش تری داشته اند و از لحاظ حس بهبود دو گروه تقریبا مشابه خواهند بود. بررسی یک تحقیق کارآزمایی بالینی را توصیه می نماییم.

سابقه و هدف: با توجه به دردناک بودن اقدامات تشخیصی - درمانی دردناک در کودکان و با وجود گزارشات متفاوت از نحوه تجویز و تاثیر میدازولام و به منظور مقایسه اثر میدازولام وریدی با انترانازال بر میزان درد، ترس و اضطراب کودکان این مطالعه روی کودکان تحت اقدامات تشخیصی دردناک در بیمارستان لقان حکیم در سال 85-1384 انجام گرفت.مواد و روش ها: در کارآزمایی بالینی تصادفی روی 60 مورد کودک نیازمند اقدامات دردناک آسپیراسیون مغز استخوان یا پونکسیون مایع نخاعی در دو گروه 30 نفره، یک گروه پیش از اقدامات دردناک میدازولام وریدی و دیگری میدازولام نازال دریافت کردند. درد بر اساس مقیاس Bieri facial pain score، اضطراب بر اساس مقیاس Yale- Pas با طیف مربوطه و ترس در دو گروه اندازه گیری و ثبت شد. میزان بروز در دو گروه با آماره مجذور کای و دقیق فیشر مورد آماری قرار گرفت. عوارض میدازولام وریدی و نازال نیز در صورت بروز ثبت می شد.یافته ها: در بررسی اضطراب در گروه وریدی 50% و در گروه اینترانازال 53.3% نمره بالای 37 داشتند که تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (P<0.9). در بررسی درد، در گروه اینترانازال 90% درد خفیف و 10% درد متوسط داشتند. در گروه وریدی 74% درد خفیف و 25.9% دچار درد متوسط بودند. 10% در گروه وریدی اصلا درد نداشتند. تفاوت معنی داری بین شدت درد در دو گروه دیده نشد (P<0.9). ترس بیماران در حین و بعد از اقدامات در هر دو گروه، نسبت به قبل آن کاهش داشت که در گروه نازال به طور معنی داری کاهش بیش تر بود. 90% بیماران در گروه نازال از سوزش بینی شکایت داشتند.نتیجه گیری: با توجه به این که اثر آرام بخشی میدازولام وریدی و اینترانازال در این گروه کودکان تقریبا برابر است، با توجه به سهولت روش تجویز اینترانازال، می توان برای ایجاد آرام بخشی قبل از اقدامات دردناک از این روش استفاده کرد.

سابقه و هدف: با توجه به موارد مراجعه کننده فلج زایمانی و موفقیت درمان این بیماران با روش انتقال تاندون در خارج از کشور و عدم اطلاع از وضعیت نتیجه درمان آن در کشور ایران و به منظور تاثیر انتقال تاندون جهت بهبود Abduction در بیماران مبتلا به فلج زایمان، این تحقیق صورت پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کار آزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی کلیه مراجعین پس از تحقیق قطعی فلج زایمانی که موافقت کتبی خود را اعلام داشته و حداقل در یک پیگیری شش ماهه مراجعه داشته اند انجام گرفته است. تغییرات Stage قبل و بعد از درمان با آماره های Sign test و زاویه Abduction شانه با آمارهای Paired- t test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از 33 بیمار مبتلا، تعداد 22 بیمار واجد شرایط وجود داشت که سن آن ها 5.4±3.2 سال و 63.6 درصد دختر و 36.4 درصد پسر بوده اند. 36 درصد بیماران قبل از عمل در Stage 2، 64 درصد در Stage 3 بودند. بعد از درمان 73 درصد در Stage 3 و 23 درصد در Stage 4 بودند. P<0.05 و زاویه ابداکسیون از 63.5±9.9 به 109.2±22.7 درجه افزایش یافت (P<0.001).نتیجه گیری: انتقال تاندون در بیماران مبتلا به فلج زایمانی با موفقیت همراه بوده و عارضه ای نداشته. لذا به کارگیری از این روش توصیه می شود.

سابقه و هدف: در بخش های مختلف کلیه هر سه ایزوفوم نیتریک اکساید سنتاز (NOS) موجود می باشد. شواهدی دال بر اثرات سودمند فعالیت NOS اندوتلیالی (eNOS) پس از برخی انواع آسیب های بافتی وجود دارد و به همین دلیل مهار کامل NOS در این شرایط موجب بدتر شدن عملکرد اعضا می شود. از سوی دیگر پیشنهاد شده که فعال شدن NOS القایی (iNOS) آسیب را تشدید و در نتیجه مهار آن ایجاد بهبودی می کند. در مطالعه حاضر احتمال سودمندی مهار iNOS در مقایسه با مهار عمومی NOS در نارسایی کلیوی ناشی از جنتامایسین بررسی شده است.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر در چهار گروه مورد بررسی قرار گرفتند: در گروه شاهد نرمال سالین تزریق شد. در گروه 2 جنتامایسین iv)، 4 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن( تزریق شد. در گروه 3 جنتامایسین و سه نوبت L- N6- (1- Imino ethyl) lysine) L- NIL، iv، 3 میلی گرم بر کیلوگرم وزن( تزریق شد. در گروه 4 جنتامایسین و سه نوبت N- nitro- L- Arginine Methyl Ester) L- NAME، iv، 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن( تزریق شد. در تمامی گروه ها آنزیم ان استیل بتا دی گلوکز آمینیداز (NAG) و کراتینین ادرار، هم چنین کراتینین خون سنجش شد. میزان کلیرانس کراتینین )فیلتراسیون گلومرولی، (GFR با فرمول استاندارد محاسبه گردید. مقاطع بافتی از کلیه های حیوانات تهیه و با میکروسکوپ نوری بررسی شد.یافته ها: L- NIL از کاهش GFR ناشی از جنتامایسین پیشگیری کرد. فعالیت NAG در ادرار و میزان کراتینین سرم در گروهی که L- NIL دریافت کردند از گروه جنتامایسین پایین تر بود ولی به حد کنترل نرسید. L- NAME کاهش GFR، افزایش فعالیت NAG در ادرار و افزایش میزان کراتینین میزان کراتینین سرم ناشی از جنتامایسین را تشدید کرد.نتیجه گیری: مهار اختصاصی iNOS به وسیله L- NIL می تواند باعث پیشگیری و مهار عمومی NOS به وسیله L- NAME می تواند موجب تشدید نارسایی کلیوی ناشی از جنتامایسین شود.

سابقه و هدف: نظر به اهمیت فلوئوراید آب روی وضعیت DMFT و گزارش 2 مورد از این که احتمالا روش متعارف اندازه گیری فلوئوراید آب با اسپکتروفتومتری نمی تواند میزان واقعی فلوئوراید آب را تعیین کند، احتمالا روش پتانسیومتری بهتر از روش اسپکتروفتومتری می باشد. لذا به منظور مقایسه روش های اسپکتروفتومتری و پتانسیومتری برای تعیین میزان فلوئوراید آب این تحقیق در آزمایشگاه شیمی آلی دانشگاه تهران در سال 1385 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی توصیفی انجام گرفت آب مقطر تهیه شد و از این آب مقطر در هفت گروه با فلوئوراید صفر، 0.35، 0.61، 0.7، 1، 1.2، ppm 1.5 در 14 ظرف پلی اتیلنی که از هر تعداد فلوئوراید 2 نمونه تهیه شده بود آماده شدند بدین ترتیب که نصف آن ها با روش استاندارد اسپکتروفتومتری با استفاده از دستگاه visible و نصف دیگر نمونه ها با روش پتانسیومتری با استفاده از محلول های استاندارد یون فلوئوراید از غلظت 10-1 M تا 10-5 (M) تعیین گردید و در نهایت مقدار به دست آمده به ppm تبدیل گردید. بنابراین بدین ترتیب میزان فلوئوراید آب مشخص و تفاوت میزان فلوئوراید هر روش نسبت به میزان واقعی فلوئوراید در نمونه ها تعیین و تفاوت بدست آمده در هر روش با آمار Paried- t test و بین دو گروه با آماره من ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی 14 نمونه آب با فلوئوراید واقعی 0.77±0.51 انجام گرفت میزان فلوئوراید در روش اسپکتروفتومتری 0.99±0.58 و با تفاوت از مقدار واقعی 0.22±0.23 ppm و یا افزایش 28 درصد به دست آمد (P<0.001). در روش پتانسیومتری برابر 0.77±0.52 با تفاوت از مقدار واقعی 0.02±0.01 ppm و یا 2.6 درصد وجود داشت (P<0.9) و میزان تفاوت در دو گروه نیز به لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد روش پتانسیومتری بهتر از اسپکتروفتومتری می تواند میزان فلوئوراید آب را تعیین نماید و لذا به کارگیری این روش توصیه می شود.

سابقه و هدف: کیست دنتی ژروس شایع ترین کیست تکاملی ادنتوژنیک است که از R. E. E. منشا می گیرد و قابلیت تبدیل نئوپلاستیک به ضایعاتی نظیر Ameloblastoma، carcinoma Mucoepidermoid، Squamous cell carcinoma را دارد. ki- 67، PCNA دو مارکر پرولیفراسیون سلولی می باشند که در کیست ها و تومورهایی با منشا اپی تلیالی قابل ردیابی هستند. با توجه به شیوع این کیست و فولیکول دندان و عوارض شناخته شده آن ها و اهمیت اطلاع از مارکرهای دخیل در بروز آن ها و هم چنین وجود گزارشاتی مبنی بر مشارکت مارکرهای Ki-67، PCNA در ایجاد آن ها این تحقیق بر روی نمونه های موجود در بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی صورت گرفت.مواد و روش ها: این تحقیق با طراحی توصیفی انجام گرفت. تعداد 20 نمونه فولیکول دندانی و 20 نمونه کیست دنتی ژروس که تشخیص قطعی داشتند از فایل دانشکده خارج و مارکرهای PCNA ki- 67 با روش IHC و به کارگیری تکنیک streptavidin- avidin biotin در زیر میکروسکوپ نوری بررسی شدند. نتایج با روش های آمار توصیفی و تحلیلی مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: از 20 نمونه فولیکول دندانی 25% برای مارکر Ki- 67 مثبت بودند. این مقدار برای کیست دنتی ژروس 70% بود. مارکر PCNA در 35% فولیکول های دندانی و 80% کیست دنتی ژروس مثبت بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که افزایش بروز مارکرهای PCNA, ki- 67 در پاتوژنزکیست دنتی ژروس دخیل باشد. بررسی نقش آن ها را با تحقیقات تحلیلی پیشنهاد می کنیم.

سابقه و هدف: لوسمی به عنوان یکی از شایع ترین بدخیمی های بزرگسالان و اطفال، عوارض متعددی ایجاد می کند. یکی از عوارض عمده خون ریزی ناشی از ترومبوسینوپنی است و ترانسفوزیون پلاکت می تواند نجات بخش زندگی در هنگام خونریزی باشد. آلوایمونیزاسیون زمانی مطرح می شود که ترانسفوزیون پلاکت منجر به افزایش رضایت بخش در شماره پلاکت ها نمی شود. روش های درمانی متعددی در آلوایمونیزاسیون مطرح می شود که یکی از آن ها استفاده از فرآورده های عاری از لکوسیت ها می باشد. با توجه به اهمیت موضوع، این تحقیق در دو مرکز درمانی شهدا و طالقانی در شهر تهران انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق حاضر به صورت کارآزمایی بالینی شاهد دار یک سو کور بر روی 44 بیمار لوسمی حاد پس از همانند سازی در گروه شاهد 2) نفر( از ست های معمولی برای ترانسفوزیون استفاده شده و در گروه آزمایش ست های فیلتر دار 24) نفر( بیوفیلتر مورد بهره برداری قرار گرفت و در هر دو گروه پس از ترانسفوزیون پلاکت یک ساعت و 24 ساعت بعد شمارش پلاکت ها کنترل و در فرمول CCI قرار گرفته شد و چنان چه پس از شمارش فوق در دو تزریق پلاکتی میزان افزایش پلاکتی کم تر از 10×10 L/ m2 و در 24-18 ساعت 5-7×10 L/m2 بود افراد آلوایمیون محسوب می شدند.یافته ها: ساعت اول در گروه کنترل 21 مورد از 24 نفر و در گروه آزمایش 13 مورد از 20 نفر از آلوایمون و در 24 ساعت بعد 5 مورد از 24 نفر در گروه کنترل و در گروه آزمایش 6 مورد از 20 نفر آلوایمون محسوب شدند و با وجود کاهش عامل خطر ایجاد آلوایمیون در گروه آزمایش اختلاف آماری معنی دار مشاهده نشد.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر تاثیر فیلترهای کاهش دهنده لکوسیت بر پیشگیری از آلوایمونیزاسیون ناشی از ترانسفوزیون در بیماران لوسمی حاد ثابت نشده است و شاید نیاز به بررسی های بیش تر با طرح های پژوهشی مختلف وجود داشته باشد.

سابقه و هدف: سابقه پارگی زودرس پرده های جنینی (Premature Rupture of Membranes) قبل از شروع خود به خودی انقباضات رحمی موجب افزایش میزان عفونت در نوزاد می گردد. استفاده از یک راهنمای بالینی مانند PROM- Scoring جهت شروع بررسی های آزمایشگاهی و درمان در این نوزادان بر اساس عوامل خطر عفونت نوزادی به خصوص در کشورهای در حال توسعه که امکانات آزمایشگاهی سریع و دقیق وجود ندارد می تواند باعث کاهش مصرف آنتی بیوتیک، مخارج بیمارستانی و موربیدیتی در نوزادان شود. هدف از این امتیازبندی یافتن نوزادان در معرض خطر عفونت، درمان آن ها و نیز کاهش استفاده غیر ضروری از آنتی بیوتیک است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی و در مدت یک سال در بیمارستان مهدیه تهران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بر روی 270 نوزادی که به دنبال پارگی زودرس پرده جنینی در مادر به مدت 18 ساعت یا بیش تر متولد شده بودند، انجام گرفت. نوزادان بر اساس یک سیستم امتیازبندی مبتنی بر عوامل خطر عفونت نوزادی، امتیازبندی شده و کلیه نوزادان علامت دار تحت ارزیابی کامل و درمان سپسیس قرار گرفتند و بقیه نوزادان بی علامت و با امتیاز کم تر از 3 به مدت 3 روز در بیمارستان تحت نظر قرار گرفتند.یافته ها: از 270 نوزاد مورد بررسی 79 مورد علامت دار و 199 مورد بی علامت بودند. با استفاده از سیستم امتیازبندی، همه نوزادانی که امتیاز 3 و بالاتر داشتند علامت دار بودند و با توجه به PROM scoring استفاده از امتیاز سه و بیش تر در تشخیص نوزادان علامت دار 100 درصد اختصاصی بوده است. 199 نوزاد بی علامت همگی امتیاز کم تر از 3 داشتند که این نوزادان به مدت 72 ساعت تحت نظر قرار گرفتند. طی این مدت 5 نوزاد و اکثرا طی 12 ساعت از زمان تولد علامت دار شدند که با تشخیص احتمالی سپسیس مورد ارزیابی و درمان قرار گرفتند. بقیه نوزادان بی علامت بعد از ترخیص مراجعه مجدد نداشتند. 14 نوزاد 5.2) درصد( فوت کردند که همه زیر 2500 گرم وزن داشته و علت مرگ آن ها سندرم زجر جنینی، آسفیکسی و ناهنجاری های مادرزادی بوده است.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه پیشنهاد می شود نوزادان علامت دار و هم چنین نوزادان بی علامت که امتیاز 3 و بیش تر از 3 ندارند، تحت ارزیابی کامل سپسیس و درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرند. اما برای نوزادان بدون علامت و با امتیاز کم تر از 3، تحت نظر قرار دادن نوزاد برای 48-24 ساعت کافی است.