پژوهش و سازندگی
سال:1381 | دوره:15 | شماره:4-3 (پی آیند 57-56) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:29

تاثیر میکروالمنت های روی (به صورت (ZnCl2 ، نیکل (NiCl2.6H2O) ، کبالت (CoCl2)، منگنز (MnCl2.2H2O) ، آهن (FeCl2) و مس (به صورتهای کلرید مس CuCl2، سولفات مس CuSO4.5H2O ، استات مس Cu.2H2O (CH3COO)2، و نیترات مس [Cu(NO3)2 3H2O بر سطح فعالیت آنزیم آلفا - آمیلاز ( با کد آنزیمی 1. 1 . 2. 3) در مخاط روده، ضمائم باب المعده و لوزالمعده بچه فیل ماهیان (Huso huso) با هدف تعیین میکرو المنتهای افزایش دهنده فعالیت آنزیم اندازه گیری گردید. این تحقیق با 5 تکرار به روش in vitro در دو غلظت 1 و4- 10×1 میلی گرم در لیتر از یونهای  Fe2+,Mn2+,Co 2+,Ni+2,Zn-2 Cu+2 انجام گرفت. در سال 1380، 217 قطعه بچه فیل ماهی با وزن متوسط 7± 25 گرم کالبد شکافی، اندامهای مورد نیاز از بدن ماهیان خارج و در حالت انجماد نگهداری گردیدند. آزمایشات در دانشکده شیلات دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان (استان گلستان) و انستیتو تحقیقات بین المللی ماهیان خاویاری (استان گیلان) پس از خارج سازی اندامها از حالت انجماد انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که در اغلب تیمارها تحت تاثیر میکروالمنت ها، سطح فعالیت آنزیم بیش از تیمار شاهد می باشد. سطح فعالیت آنزیم آلفا - آمیلاز تحت تاثیر میکروالمنت آهن با غلظت 4- 10×1 میلی گرم در لیتر در مخاط روده، آهن و منگنز 1 میلی گرم در لیتر در ضمائم باب المعده، روی و نیترات مس با غلظت 1 میلی گرم در لیتر در لوزالمعده کمتر از تیمار شاهد اندازه گیری گردید. لازم به ذکر است، کاهش سطح فعالیت آنزیم، تحت تاثیر میکروالمنت های ذکر شده نسبت به تیمار شاهد معنی دار نمی باشد. (P>0.05)

این تحقیق به منظور تعیین اثر باکتری Pseudomonas fluorescence بر رشد و بقای میگوی سفید هندی Penaeus indicus در مرحله لاروی اولیه از ناپلیوس پنج تا پست لاروی چهار انجام گرفت. برای عمل فوق باکتری P. fluorescence از آب استخرهای مولدین میگوی کارگاه تکثیر و پرورش کلاهی با استفاده از محیطهای کشت افتراقی و محیط کشت 2216 Zobeli جدا، خالص و انبوه سازی گردید. سپس باکتری حاصل تا زمان استفاده در لوله های در پیچ دار در حرارت 2-1 درجه سانتی گراد نگهداری گردیدند. میگوهای مولد از منطقه جاسک تهیه و در شرایط مطلوب تکثیر شده و از ناپلیوس پنج با تیمارهای مورد نظر در ظروف آزمایش ذخیره دار شده و با جلبکهای  Chaetoceros sp, Skeletonema sp و ناپلیوس آرتمیای تجارتی تغذیه شدند. در ادامه اثر باکتری در آزمایشات مختلف به صورت مکمل غذای زنده و یا جایگزین جلبک بر لاروهای میگو مورد مطالعه قرار گرفت. در این بررسیهای عوامل زیست سنجی از قبیل بقا، طول بدن و وزن لاروهای میگو ثبت و پردازش گردید. نتایج حاصله اثر مثبت باکتری فوق را بر رشد و بازماندگی میگوی سفید هندی نشان می دهد به گونه ای که استفاده از 50 میلی گرم در لیتر باکتری Pseudomonas flurescence  توانست تا 266% بقا، 56% طول و 122% وزن را بهبود بخشید.

به منظور بررسی اثرات استفاده از جیره های حاوی سطوح مختلف پودر یونجه و شبدر بر عملکرد جوجه های گوشتی، آزمایشی به مدت 56 روز بر روی جوجه های تجارتی آرین انجام پذیرفت . جیره های مورد آزمایش به ترتیب حاوی صفر( جیره شاهد)، 1، 2، 3 و 4 درصد از پودر یونجه و یا شبدر برسیم بودند. بدین منظور 9 جیره بر روی 900 قطعه جوجه در 36 گروه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار بلوک (تکرار) مورد آزمایش قرار گرفت. مدت آزمایش به دوره های آغاز (دو هفته)، رشدی (سه هفته) و پایانی (دو هفته) تقسیم شد و صفات مورد نظر در دوره های آغازی، رشدی، پایانی و کل دوره اندازه گیری و محاسبه گردیند. در دوره آغازی جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی 3 و 4 درصد پودر یونجه با داشتن میانگین افزایش وزن روزانه به ترتیب 0.63 ± 22.81 و 1.36±24.36 گرم، نسبت به جیره شاهد (0.92 ± 20.54) دارای میانگین وزن بالاتری بودند (P>0.05). جیره حاوی 1% شبدر در دوره پایانی عملکرد بهتری را از این نظر دارا بود. به نحوی که با افزایش وزن 3.27±71.55 گرم در روز اختلاف معنی داری را با شاهد (16.1± 53.7 گرم) نشان داد. میانگین مصرف خوراک روزانه در کل دوره تحت تاثیر نوع جیره قرار نگرفت مگر در جیره حاوی 3% یونجه که بالاتر از شاهد (89.4 در مقابل 82 گرم در روز) بود (P<0.05). در دوره آغازی، مصرف خوراک در گروه های تغذیه شده با جیره های حاوی 1و2و 3 درصد شبدر و نیز در کل دوره گروه تغذیه شده با جیره حاوی 3% شبدر در مقایسه با گروه های تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح مشابه یونجه به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05). ضریب تبدیل غذایی در دوره پایانی با مصرف هر یک از خوراک های حاوی 1و2و3 درصد پودر یونجه و نیز جیره های حاوی 1 و 2 درصد پودر شبدر در مقایسه با شاهد بهبود معنی دار یافت (P<0.05). نتایج نشان داد که از نظر اقتصادی تفاوت معنی داری بین قیمت جیره ها وجود نداشت ولی با مصرف جیره حاوی 1% شبدر، قیمت تمام شده هر کیلو وزن زنده نسبت به جیره شاهد معادل 7 درصد کاهش نشان داد. لذا چنین نتیجه گرفته می شود که افزودن شبدر به جیره غذایی جوجه های گوشتی به میزان 1% می تواند اقتصادی باشد.

بعضی از مخمرها به واسطه متابولیتهای مضر، باعث فساد مواد غذایی می شوند. رشد و تکثیر مخمرها به عوامل مختلفی از جمله pH آب فعال، دما، زمان نگهداری مواد غذایی و ... بستگی دارد. مطالعه ای  که در ارتباط با آنالیز عوامل میکروبی و شیمیایی خاویار انجام گرفته، مشخص شد که آلودگی خاویار به مخمر تورولوپسیس به کرات وجود داشته و این مخمر به واسطه توانایی رشد و تکثیر در دما وpH های پایین مقاوم بودن به مواد نگهدارنده مورد استفاده در خاویار، از فاکتورهای مهم در نظر گرفته می شود. از نگهدارنده های مهمی که در انواع مواد غذایی مورد استفاده قرار می گیرد می توان به مشتقات بنزوات مثل متیل پاراین اشاره نمود. این ماده به لحاظ موثر بودن در pH های پایین و همچنین طیف ضد میکروبی گسترده، از نگهدارنده های مهم به حساب می آید. در این تحقیق، بر آن شدیم تا اثر ضد میکروبی متیل پارابن و نمک سدیم را به صورت خالص و مخلوط بر رفتار مخمر تورولوپسیس در یک محیط برات مورد مطالعه قرار دهیم. بعد از تهیه سوش خالص Torulopis glumerata شده از خاویار و تهیه رقت مناسب در محیط کشتBHI، به منظور مشخص نمودن تعداد سلولهای مخمری در یک میلی لیتر، از کشت سطحی نمونه اولیه در محیط پوتیتیو دکستروز آگار استفاده شده و در نهایت تعداد مشخصی از مخمر انتخاب و به تیمارهای حاوی 1) کلرید سدیم 5 درصد 2) متیل پارابن 0.15 درصد + کلرید 5 درصد، 3) متیل پارابن 0.15 درصد و 4) نمونه کنترل، تلقیح و در سه دمای 3- ، 4 و 20 درجه سانتیگراد و در زمانهای صفر، پنج، هشت و یازده روز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایشات نشان داد که اولا متیل پارابن به همراه کلرید سدیم (به صورت توام) دارای بهترین اثر مهار کنندگی بوده و ضمنا تأثیر آن در دمای 3- درجه نسبت به دو دمای 4 و 20 درجه بیشتر بود. در نمونه کنترل و کلرید سدیم 5 درصد، رشد مخمر در دماهای بالاتر روند صعودی داشته ولی این روند در نمونه کنترل سریعتر از نمک خالص صورت گرفت. با توجه به پتانسیل رشد و ایجاد فساد خاویار توسط این مخمر در غلظت بالای نمک و حرارت پایین نگهداری، استفاده از متیل پارابن عنوان ماده ضد میکروبی کمکی ضروری به نظر می رسد.

به منظور بررسی مطالعه جنس بستر، میزان کل مواد آلی موجود در رسوبات (T.O.M) تراکم و تنوع بنتورها و همچنین بررسی محتویات معده میگوهای پرورشی 6 استخر در منطقه تیاب واقع در 130 کیلومتری جنوب شرقی بندرعباس انتخاب و عملیات نمونه برداری از تاریخ 18/5/77 لغایت 5/8/77 انجام شد. در هر استخر 3 ایستگاه مشخص و نمونه برداری با استفاده از گراب با سطح مقطع 0.02 مترمربع انجام شد. علاوه بر این برخی از عوامل فیزیکوشیمیایی آب نیز در طی دوره پرورش اندازه گیری شد. در طی دوره پرورش مشخص گردید که میزان کل مواد آلی در انتهای دوره افزایش و حداکثر به 0.21±14.8 درصد رسیده است، همچنین مشخص شد که جنس بستر اکثر استخرهای مورد بررسی را (Silt-Loam) تشکیل داده است. در بررسیهای انجام شده بر روی بنتوزها دیده شد که تراکم و تنوع این گروه از موجودات آبزی با افزایش مواد آلی در طی دوره پرورش رو به کاهش بوده، به شکلی که فقط سه گروه از بنتوزها با نامهای پاروپایان، کرمهای لوله ای و ناپلی از میوفونا و سه گروه از ماکروفونا شامل کرم پرتار، کرم کم تار و لارو میگو شناسایی گردید. بالاترین تراکم میوفونا مربوط به پاروپایان با حداقل 5500 و حداکثر 1100000 در مترمربع و بالاترین تراکم ماکروفونا مربوط به کرم کم تار با حداقل 10 و حداکثر 210 عدد در مترمربع گزارش شد. در بررسیهای به عمل آمده، بر روی محتویات معده میگو هیچ اثری از رژیم بنتوز خواری دیده نشد. این موضوع نشان دهنده فقیر بودن استخرهای مورد بررسی از تراکم و تنوع بنتوز و عدم دسترسی میگوها به آنها در طی دوره پرورش با توجه به شرایط ایجاد شده در بستر استخرهای مورد بررسی می باشد.

این پژوهش، جهت تعیین عملکرد بزغاله های نر رائینی به سطوح متفاوت انرژی و پروتئین با 25 جیره غذایی با سطوح مختلف انرژی و پروتئین (پنج سطح انرژی و پنج سطح پروتئین خام) در قالب طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل ( 5×5) با سه تکرار انجام شد. بدین منظور از تعداد 75 راس بزغاله استفاده شد. جیره به صورت حبه شده بود. سه ماه پس از استفاده بزغاله ها از این جیره دوازده راس آنها که عمدتا از جیره های پر انرژی مصرف کرده بودند، علائم ابتلا به سنگهای ادراری را نشان دادند. تجزیه شیمیایی سنگها نشان داد که حاوی 10 درصد فسفر و 5 درصد کلسیم هستند. میانگین pH ادرار بزغاله های مبتلا 0.096 ± 8.36 بود. سه رأس از این بزغاله­ها با کلرید آمونیم (Cl NH4 ( درمان شدند که میانگین pH ادرار آنها 0.17±6.5 و اختلاف بین میانگین ها معنی دار بود (P>0.01). بعد از دیده شدن علائم، به جیره ای که بزغاله های آنها مبتلا شده بودند مقدار ده گرم آهک به آب آشامیدنی اضافه شد تا میزان Ca:P جیره به بالاتر از میزان 2:1 برسد. بعد از این اقدام، دامها تا پایان آزمایش هیچگونه علامتی مبنی بر وجود سنگ را نشان ندادند.

طی تحقیقاتی که بر روی 2508 راس گاومیش در سطح استان خوزستان انجام شد مقادیر سرمی سدیم، پتاسیم، کلسیم، فسفر غیرآلی و منیزیم در شرایط نزدیک به طبیعی به ترتیب 9.416±5.343 میلی اکی والان بر لیتر، 2.613±2.256 میلی گرم بر دسی لیتر، و 0.533 ± 2.256 میلی گرم در دسی لیتر بدست آمد. مطالعه این عوامل در چهار گروه سنی کمتر از 6 ماه، 6-12 ماه 24-12 ماه و دوسال به بالا نشان داد که مقادیر سدیم و پتاسیم گاومیشهای جوان بیشتر از گاومیشهای بالغ بوده و با افزایش سن این مقادیر تا حدودی کاهش می یابد. در مقابل بر مقادیر سرمی فسفر غیرآلی و منیزیم با افزایش سن افزوده می شود. میزان کلسیم به طور نسبی در گروههای مختلف تفاوت چندانی را نشان نمی دهد. آنالیز آماری نشان می دهد به استثناء میزان سرمی پتاسیم و منیزیم در گروه سنی زیر 6 ماه، در سایر گروهها اختلاف معنی داری (P>0.05) در میزان الکترولیتهای مورد مطالعه بین جنس نر و ماده مشاهده نگردید.

مطالعات کروموزومی یک گام مهم در علم سیتوژنتیک است که برای بررسی خصوصیات ژنومی، ساختار و ناهنجاریهای کروموزومی به کار می رود. در این تحقیق وضعیت کروموزومهای توده مرکزی زنبور عسل ایران مورد بررسی قرار گرفت. برای تهیه نمونه های کروموزومی از بافت بیضه لاروهای جوان سه تا چهار روزه و شفیره نر در مرحله ای که چشمهای شفیره به رنگ سفید مایل به شیری می باشد استفاده گردید. برای این منظور در آزمایشگاه با استفاده از یک استریومیکروسکوپ و پنسهای ظریف بیضه از داخل بدن نمونه خارج و در محلول (کلشی سین 0.1 درصد و 0.4 KCL درصد) پیش تیمار می شد. سپس بافت بیضه در محلول اسید استیک / متانول (3:1) تثبیت و در فریزر نگهداری می شد. برای تهیه لام، از روش له کردن بافت استفاده شد. برای رنگ آمیزی ساده از محلول رنگ استواورسنین و برای تعیین الگوی نواربندی، از روش نواربندی G استفاده گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که تعداد کروموزومهای زنبور نر در این توده برابر با n=16 کروموزوم می باشد. اندازه گیری و مطالعه بازوهای کروموزومی نشان داد که تعداد 4 کروموزوم متاسانتریم، 12 کروموزوم ساب متاسانتریک یا ساب تلوسانتریک بودند. همچنین اندازه طول بازوهای کروموزومی در این توده نیز با دقت مورد مطالعه قرار گرفت. در این تحقیق تعداد 1 مورد B کروموزوم برای اولین بار در دنیا مشاهده و گزارش شده است.

تولید شیر و چربی و برخی ویژگی های تولید مثلی گاوهای هلشتاین پیرامون یزد، با به کارگیری 1200 رکورد تولید شیر و چربی ماهانه مربوط به 550 راس گاو شیری و صفات تولید مثلی 620 راس گاو شیری در بین سالهای 75-1370 بررسی شد. میانگین حداقل مربعات تولید شیر، تولید چربی و درصد چربی (تصحیح شده بر مبنی دفعات دوشش، طول دوره شیردهی و سن معادل بلوغ) در گله های مورد مطالعه به ترتیب 48.20±6270.30 کیلوگرم ، 1.87±217.7 کیلوگرم و 0.02±3.50 درصد برآورد شد. آثار گله، سال و فصل بر تولد شیر و چربی معنی دار بود (P<0.01). تولید شیر و چبری گاوهایی که در فصل پاییز زایمان داشتند، بیشتر از گاوهایی بود که در سایر فصل های سال زایمان کرده اند (P<0.01). میانگین حداقل مربعات فاصله گوساله زایی، فاصله زایش تا آبستنی مجدد، طول دوره خشکی و تعداد روزهای شیردهی به ترتیب 4.49±382.00 ، 5.12±103.00، 3.39±75.00 و 3.72±307.00 روز و سن اولین زایش 0.30±28.00 ماه برآورد گردید. اثر سال بر فاصله گوساله زایی و سن اولین زایش معنی دار بود (P<0.01). نتایج این تحقیق نشان می دهد که زایش پاییزه، می تواند به عنوان یک روش برای کاهش اثر تنش گرمایی و افزایش تولید شیر و چربی گاو های هلشتاین در گاوداری های پیرامون یزد استفاده شود. همچنین به منظور افزایش بازده اقتصادی گله ها، بهبود صفات تولیدمثلی (به خصوص فاصله گوساله زایی و سن اولین زایش) ضرورت دارد.

در این تحقیق به منظور بررسی اثر جنس پره های لری بختیاری با توجه به افزایش روزافزون پرواربندی بره های نر و ماده و تعیین توان پرواری و خصوصیات لاشه آنها تعداد 66 راس بره نر و ماده با میانگین سن 5± 120 روز و میانگین وزن بره های نرو بره های ماده 0.31± 31.11 کیلوگرم به مدت 80 روز (20 روز دوره سازگاری و 60 روز دوره پرواز) مورد آزمایش قرار گرفتند. آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصادفی با دو تیمار 33 رأس بره نر و 33 رأس بره ماده و سه تکرار 11 راسی در هر تیمار انجام شد. جیره بره ها حاوی 2.51 مگاکالری انرژی متابولیسمی در کیلوگرم ماده خشک و 13.07 درصد پروتئین خام بود. جیره فوق متشکل از 40 درصد علوفه و 60 درصد کنسانتره و کاملا مخلوط وبه صورت آزاد در اختیار دامها قرار می گرفت. پس از پایان دوره پرواز از هر تیمار 15 راس به طور تصادفی انتخاب و پس از ذبح تجزیه لاشه گردیدند. میانگین وزن نهای ی دوره پروار پره های نر و ماده به ترتیب 44.96 و 41.01 کیلوگرم بود که از نظر آماری تفاوت بین آنها معنی دار بود(P<0.05) .  بین میانگین افزایش وزن روزانه بره های نر (219 گرم) و ماده (165 گرم) تفاوت معنی دار وجود داشت (P<0.01) . تفاوت بین میانگین ضریب تبدیل غذائی بره های نر (6.57) و ماده (8.54) و بین میانگین بازده غذائی بره های نر (15.22 درصد) و ماده (11.71 درصد) معنی دار بود (P>0.05). میانگین درصد لاشه در بره های نر و ماده به ترتیب 49.23 و 48.08 درصد بود و میانگین وزن کل گوشت، کل استخوان و کل چربی لاشه بره های نر بطور معنی داری بیشتر از بره های ماده بود (P<0.05). میانگین وزن چربی زیرجلدی (سطحی ) بره های نر کمتر از بره های ماده بود اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. بطور کلی بره های نر افزایش وزن و بازده غذائی بالاتری نسبت به بره های ماده لری بختیاری داشتند و از لحاظ خصوصیات لاشه بره های نر دارای چربی سطحی کمتری و گوشت بیشتری نسبت به بره های ماده بودند که موجب بازارپسندی بیشتر و برتری در کیفیت لاشه بود.

از تعداد 100 راس گاو میش بومی خوزستان به منظور تعیین برخی از شاخص های غیراختصاصی التهاب از جمله میزان فیبرینوژن پلاسما، سرعت رسوب گلبولهای قرمز (ESR)، شمارش کلی و تقریبی گلبولهای سفید خونگیری به عمل آمد، شمارش کلی گلبولهای سفید با استفاده از هموسیتومتر، سرعت رسوب گلبولهای قرمز با روش وسترگرین و میزان فیبرینوژن با استفاده از روش انعقادی کلاز مورد سنجش قرار گرفت. لام های خونی با رنگ گیمسا رنگ آمیزی و با استفاده از روش معمول در هماتولوژی مورد بررسی و شمارش تفریقی قرار گرفتند. میانگین میزان فیبرینوژن پلاسما، سرعت رسوب گلبولهای قرمز و شمارش کلی گلبولهای سفید بدون در نظر گرفتن سن و جنس به ترتیب 4± 258 میلی گرم در دسی لیتر، 3±44 ساعت و  103 × (7.9 ± 0.2) در میلی متر مکعب خون بدست آمد و شمارش تفریقی گلبولهای سفید شامل نوتروفیل، لنفوسیت، ائوزینوفیل، بازوفیل و مونوسیت به ترتیب 0.9±45.6، 0.9±50.7، 0.1±0.01و 0.06±0.6 درصد تعیین شد. نتایج نشان می دهد که سرعت رسوب گلبولهای قرمز در گروه سنی بالغ در مقایسه با گروه سنی نابالغ، ماده و همچنین گروه سنی ماده بالغ در مقایسه با گروه سنی نر نابالغ از میزان بالاتری برخوردار می باشد(P<0.05). همچنین درصد نوتروفیل در جنس نر نسبت به جنس ماده و در گروه سنی بالغ نر در مقایسه با گروه سنی بالغ ماده و همچنین در گروه سنی نابالغ نر نسبت به گروه سنی بالغ ماده بالاتر می باشد(P<0.05).  ضرایب همبستگی نشان می دهد که در گروه سنی بالغ بین سرعت رسوب گلبولهای قرمز و شمارش کلی گلبولهای سفید رابطه منفی و معنی داری وجود دارد(P<0.05).  آنالیز رگرسیونی نشان می دهد که سن و جنس به ترتیب بر روی میزان سدیمانتاسیون و درصد نوتروفیل ها اثر معنی داری دارد (P<0.05).

بیماری پولیوآنسفالومالاسی نشخوار کنندگان در اغلب مواقع با کمبود تیامین همراه است. از سوی دیگر سولفور یک ماده غذایی اساسی برای نشخوارکنندگان بوده و برای درمان بیماریهای مختلف دامی نیز مورد استفاده قرار می گیرد. سولفور پس از احیا در شکمبه به سولفید تبدیل می شود که هر دو عامل سولفور و سولفید می توانند باعث پولیوآنسفالو مالاسی شوند. در این مطالعه 8 راس بز ماده 13 تا 20 کیلوگرمی نژاد بومی و به ظاهر سالم انتخاب شدند و به مدت یک ماه تحت جیره غذایی معین قرار گرفتند. به 5 راس از آنها به عنوان گروه آزمایش محلول 94% مولار از بی سولفید سدیم (NaHs.H2O) با رقت های 75، 50، 25 با PH=8.2  به طور خوراکی و با دز اولیه 2.3×103/0.75 KgBw و همزمان به 3 راس بز دیگر به عنوان گروه شاهد دارونما (NaHCO3) خورانده شد. با ظهور علایم بالینی از بزهای هر دو گروه نمونه  سرمی تهیه شده و پس از ذبح بافت مغز نیز مورد مطالعه پاتولوژی قرار گرفت. میزان کلسیم، کراتی نین و پروتئین تام با استفاده از کیت های شرکت پارس آزمون، سدیم و پتاسیم با روش فلیم فتومتری و منیزیم با روش کالریمتری قبل و بعد از مسمومیت اندازه گیری گردیدند. نتایج اندازه گیری پارامترهای بیوشیمیایی با آزمون های paired t-student  مورد ارزیابی قرار گرفت. به گونه ای که سطح سرمی کرانی نین با تغییر معنی داری همراه نبوده، در حالی که غلظت سرمی منیزیم، پروتین تام و کلسیم با افزایش و سدیم و پتاسیم با کاهش مواجه بودند (P<0.05). این تغییرات احتمالا ناشی از تخریب تیامین و همچنین آسیب غشا های سلولی است.

در یک فاصله زمانی دو ساله از چشم 403 راس گاو، 417 راس گاومیش، 381 راس گوسفند و  214راس بز از سن و جنسهای مختلف در کشتارگاه ارومیه برای مشخص نمودن آلودگی به کرم چشم (تلازیا) نمونه برداری شد. در این بررسی از چشم گاو و گاومیشهای کشتاری تلازیا Thelazia rhodesli و T. lacrymalis جدا شد. نتایج مشخص نمود که آلودگی به T.rhodesli در این حیوانات بیشتر می باشد. 16.12% گاوها و 1.62% گاومیشها آلوده به انگل بودند. هیچکدام از بزها و گوسفندان تحت بررسی به انگل تلازیا آلوده نبودند.

این مطالعه در سازگان پرورش نیمه متراکم به منظور بررسی مدیریت تغذیه میگوی سفید هندی Penaeus indicus  انجام شد. در این بررسی از 5 استخر مزرعه پرورش میگوی شرکت پرشیان پروان در منطقه تیاب استان هرمزگان در طی ماههای مرداد تا آبان 1377 استفاده گردید. در استخرهای تحت مطالعه نمونه برداری از میگوها جهت تعیین میزان رشد و بازماندگی و برآورد جیره غذایی روزانه در طی دوره پرورش از طریق تور پرتابی هر ده روز یک بار انجام شد. نتایج بدست آمده در برداشت نهایی نشان داده است که تولید نهایی میگو در استخرها در دامنه 770 تا 1232.2 کیلوگرم در هکتار با میانگین وزن هر قطعه در محدوده 13.76 تا 16.62 گرم قرار داشته است. درصد بازماندگی میگو در برداشت نهایی در استخرهای مورد مطالعه نیز دامنه ای از 25.7 تا 44.6 داشته است. میزان جیره غذایی روزانه داده شده به میگوها در طی دوره پرورش در اکثر مواقع در استخرها بیش از میزان جیره غذایی پیش بینی شده بوده است. که این امر منجر به افزایش ضریب تبدیل غذایی در برداشت نهایی شده است به طوریکه این میزان به دست آمده در محدوده 2.57 تا 5.29 قرار داشته که اختلاف زیادی با ضریب تبدیل غذایی نرمال (1: 1.5) دارد. نتایج حاصله نمایانگر مدیریت تغذیه غیراستاندارد و ناکارآمد می باشد.

این مطالعه در گاوداری شیری فاز یک مزرعه نمونه متعلق به آستان قدس رضوی واقع در کیلومتر 17 جاده مشهد - سرخس انجام گرفت. 40 راس  گوساله نوزاد به دو گروه بیست راسی آزمایش و کنترل تقسیم گردیدند. گوساله های قرار گرفته در دو گروه از لحاظ تعداد زایش مادرانشان، تا حد امکان به صورت جفت انتخاب شدند. در گروه آزمایش تجویز خوراکی ویتامین C توسط سرنگ به ترتیب پیرو انجام پذیرفت: سه گرم اسید اسکوربیک خالص که هر گرم آن در 10 میلی لیتر آب مقطر حل شده و سه بار در روز در هفته اول، دو گرم اسید آسکوربیک خالص دوبار در روز به شیوه فوق در هفته دوم و یک گرم اسید اسکوربیک خالص یکبار در روز به روش یاد شده در هفته سوم.به فاصله 12 تا 48 ساعت پس از تولد و پایان هفته های دوم، سوم و چهارم زندگی حدود 5 میلی لیتر خون توسط لوله های واجد خلا از ورید وداج اخذ شده و در حداقل زمان به آزمایشگاه دانشکده دامپزشکی منتقل می شد. مقادیر آهن، ظرفیتت تام اتصال آهنTIBC) ) و فریتین سرم خون اندازه گیری شدند. اشباع ترانسفرین با استفاده از فرمول محاسبه گردید. لازم به ذکر است که اندازه گیری فریتین تنها در پایان هفته چهارم صورت پذیرفت. نتایج حاصل از اندازه گیریها و مقایسات آماری نشان دادند که افزایش معنی داری در میزان آهن سرم خون و نیز اشباع ترانسفرین گوساله های گروه آزمایش در مقایسه با شاهد در پایان هفته دوم زندگی ایجاد شده است (P<0.05). به علاوه در زمان یاد شده کاهش معنی داری در میزان TIBC سرم خون گوساله های گروه آزمایش در برابر گروه کنترل مشاهده گردید (P<0.05). میزان فریتین سرم خون نیز در پایان هفته چهارم به طور معنی دار در گروه آزمایش بالاتر از گروه کنترل اندازه گیری شد (P<0.05). در سایر زمانهای نمونه گیری شده اختلاف معنی دار بین دو گروه برای پارامترهای اندازه گیری شده مشاهده نگردید.

در این بررسی جهت تعیین فراوانی ایزوله های واجد فیمبریه E.coli،370  ایزوله از موارد کلی باسیلوز طیور گوشتی جدا گردید. جهت نمود فیمبریه P هر یک از باکتریها بر روی محیط جامد شش بار پاساژ داده شد و با انجام آزمایش هماگلوتیناسیون با گلبولهای قرمز انسان در حضور و غیاب قند-D  مانوز، ایزوله های مقاوم و حساس به مانوز تعیین شدند. سپس جهت شناسائی پادگن فیمبریه ای، تمام باکتریها به روش ایمونوفلورسانس غیرمستقیم نیز مورد آزمایش قرار گرفتند. در مجموع 18 ایزوله در آزمایش هماگلوتیناسیون مقاوم به مانوز بودند که همه آنها در آزمایش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم با پادگن ضد فیمبریه (F11) P طیور واکنش مثبت نشان دادند. لذا فراوانی ایزوله های واجد این فیمبریه 4.9 درصد برآورد گردید. در سروتایپینگ مشخص شد که تمامی 18 باکتری MRHA که پادت ضد فیمبریه (F11) P واکنش نشان دادند جزو گروه سرمی 01 بودند.

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین و شوری بر توان تولید بچه میگوی سفید هندی (Penaeus indicus, Mine Edwards) یک آزمایش تغذیه ای برای مدت 60 روز انجام شد. سه سطح مختلف از پروتئین شامل 35، 40 و 45% با انرژی قابل هضم ثابت 4100 کیلوکالری در کیلوگرم و سه سطح مختلف از شوری شامل 25، 35 و 45 قسمت در هزار در این آزمای در نظر گرفته شد. این آزمایش با 9 تیمار و سه تکرار انجام شد. آزمایش درون مخازن پلی اتیلن 300 لیتری که با 200 لیتر آب پر شده بود و روزانه 50 درصد آب آن تعویض می شد انجام گرفت. تعداد 20 قطعه بچه میگو (متوسط وزن 0.12 ± 3.21 گرم) درون هر مخزن ذخیره سازی شد و روزانه در سه وعده به صورت اشباع تغذیه شدند. در این آزمایش مشخص شد شاخص های رشد با افزایش پروتئین و کاهش شوری بهبود یافتند. تیمار 3 با پروتئین 45 درصد و شوری 25 قسمت در هزار (45 :25) از نظر شاخص های افزایش وزن بدن،FCR,SGR  و تولید عملکرد بهتری نسبت به سایر تیمارها داشت ولی با تیمارهای 2 (25:40) و 1 (35: 25) اختلاف معنی دار (P>0.05) نداشت. به طور کلی از نظر فیزیولوژیکی و اقتصادی، پروتئین 40 درصد برای شوری 25 قسمت در هزار و پروتئین 35 درصد برای شوری های 35 و 45 قسمت در هزار جهت رشد مطلوب میگوی سفید هندی ترجیح داده شد. همچنین مشخص شد برای پرورش میگوی سفید هندی شوری 25 قسمت در هزار مناسبتر از سایر شوری ها بود.تجزیه تقریبی لاشه بدن میگوها اختلاف محسوس و معنی داری را در بین تیمارهای مختلف نشان نداد.

به منظور شناسایی اسیدهای چرب تشکیل دهنده بافت ماهی خاویاری اوزون برون و چگونگی تغییرات ناشی از نگهداری این ماهیان در سردخانه، از بافت این گونه پس از صید در شرایط تازه و منجمد نمونه گیری شده و بعد از استخراج چربی و استری شدن، توسط دستگاه کروماتوگرافی گاز – مایع، اقدام به شناسایی و بررسی اسیدهای چرب آن گردید. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که میزان اسیدهای چرب غیر اشباع با 84.41 درصد در بافت ماهی تازه و 79.88 درصد در بافت نمونه منجمد، بیشترین میزان را در ماهی اوزون برون نشان می دهند. همچنین میزان میانگین اسیدهای چرب غیر اشباع با زنجیره بلندی همانند: اسیدهای اولئیک (با 43.71 درصد)، لینولئیک (با 3.39 درصد)، آلفالینولنیک (با 7.75 درصد) و ایکوزاپنتانوئیک (با5.36  درصد)، که همگی دارای بین یک تا پنج پیوند دوگانه در زنجیره کربن – کربن خود هستند به طور مشخصی فراوانی دارند. در این بین سری اسیدهای چرب غیر اشباع امگا – 3 ((n – 3 با 16.64 درصد حضور بیشتری دارند. در طول دوره نگهداری در سردخانه نیز تغییراتی در میزان برخی اسیدهای چرب مانند ایکوزاپنتانوئیک (از 5.36 به 4 درصد) و آلفالینولنیک (از 7.75 به 4.65 درصد) دیده شده است، به طوریکه در سطح 95% معنی دار می باشند. ضمنا نسبت اسیدهای چرب سری امگا – 3 به امگا – 6 در بافت ماهی تازه، برابر با میزان قابل توجه 4. برآورد گردید. بر همین اساس، از نظر حفظ کیفیت چربی، بهترین زمان نگهداری در سردخانه برای ماهی اوزون برون حدود 3 ماه است.

زنبور عسل (Apis mellifera) حشره مفیدی است که امروزه علاوه بر عسل، فرآورده های جنبی آن نظیر ژله رویال، زهر، گرد، موم، بره موم و ... نیز بسیار مورد توجه قرار گرفته و روزانه مصرف آنها به اشکال مختلف افزایش می یابد. در این تحقیق با توجه به اهمیت بره موم و دستیابی به بهترین روش تولید آن چهار روش شامل: پوشش فیبری، توری، برزنتی و تله رولندبل با هم مقایسه شدند. به دلیل یکسان بودن شرایط داخل کلنی و محیط خارج آن برای مقایسات آماری از طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. برای اندازه گیری میزان تولید بره موم به مدت 2.5 ماه به صورت نمونه برداریهای دو هفته یکبار از روشهای مختلف تولید جمع آوری و توزین گردید. همچنین اندازه گیری جمعیت زنبوران بالغ هر ماده یکبار انجام پذیرفت. در این تحقیق روش پوشش فیبری با میانگین تولید 41.51 گرم در هر کندو در مدت 2.5 ماه بیشترین تولید را داشت و اختلاف معنی داری در سطح 5 درصد با سایر روشها نشان داد. با توجه به اینکه اختلاف معنی داری بین جمعیت کلین های مختلف تحت بررسی مشاهده نگردید بنابراین می توان نتیجه گرفت که اعمال روشهای مختلف تولید بره موم تأثیری در جمعیت کلنی های زنبور عسل نداشته است. از آنجائیکه همبستگی معنی داری میان جمعیت زنبوران بالغ با بره موم مشاهده نگردید.می توان نتیجه گرفت که در کلنی زنبور عسل جمعیت تاثیر چندانی برای تولید بره موم نداشته و در صورت لزوم زنبوران چرایی با تغییر وظیفه به جمع آوری صمغ می پردازند. با استفاده از روش رولندبل تنها در اوایل فصل پاییز و همزمان با سردشدن هوا قابل توصیه می باشد.

به منظور بررسی امکان مولدسازی صافی ماهی گونه Siganus sutor در حوضچه های بتونی اقدام به صید ماهیان جوان از مناطق دارای رویش جلبکی در منطقه بندر لنگه گردید. صید ماهی با استفاده از تور گوشگیر و قلاب صورت پذیرفت. صافی ماهیان صید شده به سالن تکثیر و پرورش پژوهشکده اکولوژی خلیج فارس و دریای عمان انتقال یافته و درسه حوضچه بتونی 6 تنی ذخیره سازی گردیدند. دوره پرورش از دی ماه سال 79 تا شهریورناه سال 1380 به مدت 8 ماه به طول انجامید. تغذیه صافی ماهیان با استفاده از غذای کنسانتره میگو و گوشت خرچنگ انجام گرفت. آب حوضچه ها روزانه به میزان 80 درصد تعویض گردید. از اسفندماه سال 79 تا شهریور ماه سال 1380 ماهانه تعداد 10-5 عدد ماهی از حوضچه ها صید و پس از کالبدشکافی قطعاتی از گنادها برداشت نموده و پس از تثبیت نمودن در محلول بوئن با استفاده از پارافین جامد قالب گیری گردیدند. نتایج حاصل از کالبدشکافی و مطالعات میکروسکوپیک و همچنین بررسی شاخص گنادی نشان داد که گونه S.sutor در محیط های پرورشی به مرحله رسیدگی جنسی رسیده و در صورت شرایط مناسب می توانند از اردیبهشت ماه تا تیرماه تخم ریزی نمایند. این گونه می تواند به عنوان یک گونه مناسب برای تکثیر و پرورش در محیط های دریایی معرفی گردد.