علوم دامی ایران
سال:1396 | دوره:48 | شماره:2 |تعداد مقالات:17

اطلاع از ساختار ژنتیکی جمعیت دام ها در راستای اجرای بهتر برنامه های اصلاح نژادی و حفظ ذخایر ژنتیکی آن ها بسیار ارزشمند است. داده های ژنگانی (ژنومی) فرصتی برای حل پیچیدگی تاریخچه تکاملی جمعیت ها و بازسازی رویدادهای تاریخی نادر، را فراهم می آورند. در این پژوهش برای ارزیابی ساختار جمعیتی گاومیش های ایران روش های تجزیه وتحلیل مولفه های اصلی (PCA) و تجزیه وتحلیل جداسازی مولفه های اصلی (DAPC) اجرا شد. از شمار 404 گاومیش از سه نژاد شمالی، آذری و خوزستانی خون گیری شد و تعیین ژنوتیپ با تراشه های اسنیپ 90k  توسط شرکت پادانو در کشور ایتالیا انجام شد. نتایج به دست آمده از تجزیه مولفه های اصلی و تجزیه جداسازی مولفه های اصلی، جداسازی سه نژاد را به خوبی نشان داد و هر دو تصویر آشکاری از ساختار ژنتیکی جمعیت های مورد بررسی را نشان دادند. در روش DAPC، برای ارزیابی شمار بهینه خوشه با معیار ارزیابی BIC،K=3  بهترین نتیجه را نشان داد. نتایج اعتبارسنجی متقابل برای نگه داشتن شمار مولفه اصلی بهینه برای تجزیه وتحلیل تشخیصی، 50 مولفه اول MSE کمتری نسبت به مولفه های دیگر داشت. در این بررسی روش DAPC احتمال عضویت افراد جمعیت ها را با درستی 100 درصد پیش بینی کرد ولی روش PCA قادر به ارزیابی گروه ها نبوده و برای به دست آوردن تصویر روشن از واریانس بین جمعیت ها DAPC مناسب تر از PCA عمل می کند. روش DAPC در بررسی ساختار جمعیتی نسبت به روش PCA به دلیل افزایش واریانس بین گروه ها و کاهش واریانس درون گروه-ها و همچنین ارائه تصویر آشکاری از ساختار جمعیتی کارآمد بود و می تواند در کنترل کیفیت و تصحیح لایه بندی جمعیتی در بررسی های ارتباطی جایگزینی برای PCA باشد.

هدف از این پژوهش برآورد صحت ارزش های اصلاحی ژنگانی با استفاده از مدلGBLUP (Genomic Best Linear Unbiased Prediction) و مقایسه آن با روش سنتی با (BLUP) و بدون شجره (BLUP_noPed) به وسیله همانندسازی رایانه ای بود. در این تحقیق، ژنگانی با سی جفت کروموزوم به گونه ای همانند سازی شد که شمار  QTLها 3000 و شمار نشانگرها (SNP) 45000 جایگاه در نظر گرفته شدند. همچنین پیش فرض های مختلف شامل دو جمعیت موثر 100 و 1000 رأسی، دو جمعیت مرجع 1000 و 2000 رأسی و مقادیر وراثت پذیری پایین (0.05)، متوسط (0.30) و بالا (0.50) بررسی شد و برای مقایسه مدل ها از معیارهای صحت، اریبی و میانگین مربعات خطا استفاده گردید. نتایج نشان داد، با افزایش وراثت پذیری، صحت ارزش های اصلاحی در روش های سنتی و ژنگانی افزایش یافت، در همه پیش فرض ها مدل GBLUP صحت بیشتری نسبت به مدل BLUP_noPed داشت، اما روش ژنگانی عملکرد بهتری در وراثت پذیری بالاتر نسبت به روش سنتی BLUP داشت. افزایش جمعیت موثر از 100 به 1000 منجر به کاهش صحت ارزش های اصلاحی ژنگانی به میزان 11درصد شد، ولی تاثیری بر صحت ارزش های اصلاحی روش های سنتی نداشت. اما با افزایش جمعیت مرجع از 1000 به 2000 حیوان نسبت بهبود صحت ارزش های اصلاحی ژنگانی به میزان 5درصد بهبود یافت. اگرچه در همه پیش فرض های اریبی (کم برآورد) روش ژنگانی نسبت به روش های سنتی بیشتر بود، اما با افزایش اندازه جمعیت مرجع و وراثت پذیری، میانگین مربعات خطا در روش ژنگانی نسبت به روش سنتی BLUP کاهش یافت. بنابراین مدل GBLUP می تواند برای انتخاب حیوانات برتر در جمعیت های بدون شجره استفاده شود.

در این پژوهش تاثیر لتروزل خوراکی بر غلظت LH و FSH پلاسما و برخی فراسنجه های بافت شناسی بیضه خرو س های گله مادر سویه راس 308 بررسی شد. بیست قطعه خروس با سن 40 هفته به صورت تصادفی به چهار گروه یکسان تقسیم و در جایگاه (پن) های انفرادی توزیع شدند. تیمارهای آزمایشی شامل دزهای مختلف لتروزل ((L15) 1.5, (L1) 1, (L0.5) 0.5, (L0) 0 میلی گرم به ازای هر پرنده در روز) بوده که به مدت 12 هفته به پرندگان خورانده شد. خون گیری از پرندگان در هفته های اول، سوم، پنجم، هفتم و نهم و نمونه برداری از بافت بیضه در انتهای آزمایش (هفته دوازدهم) انجام شد. بنا بر نتایج، میزان FSH و LH پلاسمای خون، قطر و ضخامت بافت پوششی (اپیتلیوم) لوله اسپرم ساز و شمار یاخته های لایدیگ در گروه های تغذیه شده با لتروزل نسبت به شاهد به طور معنی داری افزایش یافت و در بین گروه های آزمایشی نیز میزان FSH و LH به ترتیب در گروه های (3.17±0.08, 9.5±0.2) L1.5, (2.93±0.08, 10.39±0.11) L1 بالاترین بود. شمار یاخته های اسپرماتوگونی در دو گروه L0.5 و L1 نسبت به شاهد به صورت معنی داری بهبود یافت، اما شمار رگ های خونی تغییر معنی داری نداشت. به طور خلاصه، تجویز خوراکی لتروزل (1 و 1.5 میلی گرم) توانست غلظت گونادوتروپین ها و برخی فراسنجه های بافت شناسی بیضه خروس های مادر گوشتی را بهبود دهد، اما برای تایید این نتایج و تعمیم آن ها به باروری نهایی خروس ها به بررسی های بیشتری نیاز است.

در این بررسی به منظور آگاهی از روند تکاملی و مولکولی توالی نوکلئوتیدی جایگاه ژن FASN در پستانداران شمار 38 رأس گاو هلشتاین شیری (18 رأس کم تولید و 20 رأس پر تولید) انتخاب و خون گیری از ورید دمی آن ها انجام شد. استخراج DNA از خون کامل به روش فنول-کلروفرم صورت گرفت. واکنش زنجیره ای پلیمراز برای افزایش قطعه 750 جفت بازی واقع در ناحیه اگزون 37 تا 39 جایگاه ژن FASN با استفاده از جفت آغازگرهای اختصاصی انجام گرفت و محصول PCR تعیین توالی شدند. توالی نوکلئوتیدی جایگاه ژن FASN در جمعیت مورد بررسی با دیگر توالی های DNA جایگاه یادشده در پستانداران بر پایه جستجو در بانک اطلاعاتی ژنگان یا ژنوم (NCBI) به دست آمده و هم تراز شدند. درصد جانشینی و جایگزینی نوکلئوتیدها با استفاده از روش بیشترین درستنمایی و همچنین ترسیم درخت تبارزایی (فیلوژنتیک) و تعیین روند انتخاب طبیعی به روش اتصال-همسایگی NJ (Neighbor- Joining) و UPGMA با نرم افزارهای MEGA6 و Dnasp5.1 انجام گرفت. نتایج به دست آمده از بررسی های داده های زیستی (بیوانفورماتیک) نشان داد، در درصد جانشینی در بازهای پورین بیشتر از بازهای پیریمیدین بود. میزان عددی نسبت جایگزینی dN/dS در مقایسه توالی جایگاه ژن FASN در بین دو گروه گاوهای شیری پر تولید و کم تولید و همچنین در مقایسه با دیگر گونه ها به ترتیب برابر با 1.16 و 1.12 محاسبه شدند که نشان دهنده انتخاب مثبت در فرآیند تکامل این ژن است. درخت تبارزایی برای ژن یادشده در موجودهای مختلف نشان داد، که در دسته پستانداران بوفالو و گاومیش، گربه و یوزپلنگ خویشاوندی بیشتری دارند (98%، 57%). نتایج نشان می دهد، تفرق و انتخاب در طی سالیان متمادی سبب به وجود آمدن رقم های جدید، پروتئین های جدید و از سویی سبب تثبیت عملکرد آن ها در طی روند تکامل و پیشرفت در جهت خالص سازی عملکرد آن ها شده است.

در این پژوهش، روش برای پیش بینی فراسنجه های ناشناخته پنج مدل بهترین پیش بینی نااریب خطی ژنگانی ژنومیG-BLUP) ) از روش بیز و نمونه گیری گیبس استفاده شد. در هر مدل از مقیاس های متفاوتی برای ماتریس G شامل استفاده از فراوانی آللی جمعیت بنیان گذار (Gfoun)، فراوانی آللی جمعیت مرجع (Gref)، فراوانی آللی برابر با 0.5 (G05)، یک ماتریس نرمال شده با میانگین عنصرهای قطری برابر با یک (Gnorm) و یک ماتریس G وزن شده با ماتریس A (Gwei)، استفاده شد. برای مقایسه نتایج از یک جمعیت دارای آمیزش تصادفی و یک جمعیت انتخاب شده، برای صفتی با وراثت پذیری 0.25 روی یک ژنگان با QTL 105 و 3000 نشانگر تک نوکلئوتیدی روی سه کروموزوم استفاده شد. نتایج نشان داد، عنصرهای ماتریس های G در مقایسه با ماتریس A واریانس بالاتری دارند. میانگین عنصرهای قطری و غیر قطری به غیراز Gnorm و Gwei از عنصرهای متناظر در A بالاتر بودند. روش های Gnorm-BLUP و G05-BLUP در مقایسه با سه روش دیگر منجر به برآورد متورم واریانس ژنتیکی شدند که این تورم در جمعیت انتخاب شده کمتر بود. میانگین درستی پنج مدل G-BLUP در جمعیت تصادفی 0.084بالاتر (0.736 در مقابل 0.652) از جمعیت انتخاب شده و میانگین اریبی 0.014 پایین تر (0.026 در مقابل 0.04) بود. اریبی پیش بینی ارزش اصلاحی حقیقی جمعیت انتخاب شده با استفاده از Gwei نزدیک به صفر ولی با Gref بیشتر از 0.06 بود. بیشترین درستی و کمترین اریب می تواند با استفاده از فراوانی آللی جمعیت مرجع که با ماتریس A مقیاس شده اند، به دست آید.

هدف از این پژوهش، ارزیابی تاثیر تزریق درون تخم مرغی نسبت های مختلف ال- آرژنین به ال- لیزین بر رشد بدن، تولید ماهیچه و غلظت متابولیت های خون جوجه های گوشتی یک روزه سویه راس بود. شمار 210 تخم مرغ بارور مادر گوشتی راس 308 در قالب طرح کامل تصادفی با هفت گروه آزمایشی و هر گروه دارای سی تخم مرغ انفرادی استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل شاهد (بدون تزریق)، شاهد-شم (تزریق آب مقطر سترون یا استریل) و تزریق محلول های نسبت های 75.7، 80.7، 85.7، 90.7 و 95.7 درصد اسیدآمینه ال- آرژنین به ال- لیزین داشتند. پس از تفریخ، جوجه ها وزن کشی و نمونه های خون آن ها گرد آوری شد. سپس جوجه ها کشتار و وزن اجزای لاشه آن ها اندازه گیری شد. بنا بر نتایج این آزمایش، بالاترین درصد جوجه درآوری در نسبت 90.7 درصد ال- آرژنین به ال- لیزین مشاهده شد (p<0.01) همچنین نتایج نشان دادند، تزریق درون تخم مرغی نسبت های مختلف ال- آرژنین به ال- لیزین تا سطح 90.7 درصد موجب افزایش معنی داری در وزن جوجه (p<0.01)، وزن نسبی لاشه پوست کنده (p<0.01)، بازده لاشه (p<0.01)، وزن نسبی ران (p<0.05)، وزن نسبی ماهیچه سینه (p<0.01)و وزن نسبی کبد (p<0.05) شد، درحالی که غلظت اوره در سرم خون را به طور معنی داری (p<0.05) کاهش داد. به طورکلی، نتایج نشان دادند تزریق درون تخم مرغی نسبت 90.7 درصد ال- آرژنین به ال- لیزین نسبت قابل پیشنهاد به منظور بهبود رشد ماهیچه، غلظت متابولیت های سرم خون و درصد جوجه درآوری جوجه های گوشتی است.

تاثیر سطوح 0، 15 و 20 درصد میوه بلوط به عنوان جایگزین ذرت در جیره های حاوی متیونین سطح توصیه شده توسط NRC (1994) و دو برابر سطح توصیه شده توسط NRC (1994) بر عملکرد تولیدی مرغ گوشتی با استفاده از 528 قطعه جوجه یک روزه سویه کاب 500 در قالب آزمایش فاکتوریل 3×2 بر پایه طرح کامل تصادفی با چهار تکرار و 22 قطعه جوجه در هر تکرار بررسی شد. در همه دوره های آزمایش، جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی 15 و 20 درصد میوه بلوط، افزایش وزن کمتر و ضریب تبدیل غذایی بالاتری در مقایسه با پرندگان دریافت کننده جیره بدون میوه بلوط داشتند (p<0.05) افزایش سطح متیونین جیره به میزان دو برابر میزان توصیه شده توسط NRC (1994)، مصرف خوراک و افزایش وزن بدن در دوره پایانی و کل دوره آزمایش را به طور معنی داری کاهش داد (p<0.05) اثر متقابل معنی داری بین سطح استفاده از میوه بلوط و متیونین جیره در مورد فراسنجه های عملکرد مشاهده نشد. استفاده از 20 درصد میوه بلوط در جیره بر برخی ویژگی های استخوان درشت نی تاثیر نامطلوب داشت (p<0.05) به طورکلی، جایگزینی 15 و 20 درصد ذرت جیره با میوه بلوط باعث کاهش عملکرد جوجه های گوشتی شد و افزایش سطح متیونین جیره نتوانست از این وضعیت جلوگیری کند.

این آزمایش به منظور بررسی و ارزیابی تاثیر منبع غله جیره (ذرت یا سه رقم گندم سرداری، زرین و آذر 2) با و بدون افزودن آنزیم کربوهیدراتاز بر شاخص های عملکردی، وزن نسبی اندام های گوارشی و صفات سرمی جوجه های گوشتی با استفاده از 392 قطعه جوجه خروس راس 308 به صورت طرح کامل تصادفی با هفت تیمار، چهار تکرار و چهارده قطعه پرنده در هر تکرار در دوره سنی 1 تا 49 روزگی انجام شد. نتایج نشان داد، استفاده از گندم رقم زرین در مقایسه با رقم سرداری یا آذر2 به عنوان تنها منبع غله جیره موجب افزایش وزن زنده در سنین 11، 25 و 42 روزگی شد. خوراک مصرفی در دوره سنی 1 تا 11روزگی در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی گندم رقم زرین بالاتر از گروه تغذیه شده از جیره حاوی گندم رقم آذر 2 بود. تغذیه از جیره دارای گندم سرداری در مقایسه با زرین یا آذر 2 موجب کاهش سطح گلوکز و پروتئین کل سرم در 20 روزگی و کاهش وزن نسبی لاشه و پانکراس به ترتیب در سنین 21 و 41 روزگی شد. افزودن مکمل آنزیمی به جیره موجب افزایش وزن زنده در سن های 11، 25 و 42 روزگی، افزایش وزن در دوره سنی 12 تا 25 روزگی، بهبود ضریب تبدیل خوراک در دوره-های سنی 12 تا 25 و 43 تا 49 روزگی و کاهش وزن نسبی سنگدان و پانکراس در سن 21 روزگی شد. به طورکلی نتایج بیانگر بهبود عملکرد جوجه های گوشتی در صورت استفاده از گندم رقم زرین و یا افزودن آنزیم به جیره بود.

در این تحقیق، عملکرد پرواری-اقتصادی، قابلیت هضم، ویژگی های لاشه، متابولیت های خونی و فعالیت جوش بره های نر دو نژاد افشاری (درشت جثه) و لری (متوسط جثه) هنگام تغذیه با جیره پرکنسانتره بررسی شد. شمار 8 رأس بره افشاری و 8 رأس بره لری (با میانگین وزنی 28.4±3.8 کیلوگرم و سن 4-3 ماه) در قالب یک طرح کامل تصادفی به مدت 104 روز با جیره (بر پایه ماده خشک) حاوی 20 درصد علوفه و 80 درصد کنسانتره تغذیه شدند. نتایج نشان داد، ماده خشک مصرفی (p=0.01)، افزایش وزن روزانه (p=0.03) و وزن نهایی پروار (p=0.03) در نژاد افشاری بالاتر از نژاد لری بود. هرچند، تفاوت معنی داری در ضریب تبدیل غذایی و قابلیت هضم مواد مغذی بین دو نژاد وجود نداشت. با وجود هزینه خوراک بیشتر برای بره های افشاری، درآمد به ازای هزینه در بره های نژاد افشاری نسبت به بره های نژاد لری بالاتر بود (p<0.05) درصد لاشه، غلظت متابولیت های خونی، غلظت کل اسیدهای چرب فرار و نسبت استات و پروپیونات در هر دو گروه یکسان بود ولی بره های نژاد لری فعالیت جوش به ازای هر گرم خوراک مصرفی و همچنین pH شکمبه بالاتری نسبت به بره های افشاری داشتند (p<0.01) با وجود کارایی غذایی یکسان بین دو نژاد، توصیه می شود در هنگام استفاده از جیره های پرکنسانتره (پرورش متمرکز) از بره های افشاری به جای بره های لری به دلیل عملکرد پرواری و اقتصادی بهتر استفاده شود.

هدف از این پژوهش، بررسی و ارزیابی تاثیر پنج سطح 0، 4000، 8000، 16000 و 32000 واحد بین المللی ویتامین A در کیلوگرم جیره بر عملکرد تولیدمثلی و تولیدی در بلدرچین ژاپنی بود. شمار 320 قطعه بلدرچین ژاپنی بالغ در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با پنج تیمار، چهار تکرار و شمار شانزده قطعه بلدرچین در هر تکرار (دوازده قطعه ماده و چهار قطعه نر) به مدت 42 روز استفاده شدند. درصد تولید تخم و وزن تخم های تولیدی به صورت هفتگی ثبت و میانگین آن برای کل دوره به دست آمد. دو هفته پس از تغذیه جیره های آزمایشی، وزن خوراک مصرفی بلدرچین ها به منظور تعیین میزان مصرف غذای روزانه و ضریب تبدیل غذایی اندازه گیری و در نهایت برای کل دوره منظور شد. در پایان دوره، از هر تکرار پنج تخم به طور تصادفی انتخاب و صفات کیفی آن بررسی شد. همچنین، چهل عدد تخم بلدرچین گردآوری شده از هر تکرار برای ارزیابی فراسنجه های تولیدمثلی به دستگاه جوجه کشی انتقال یافتند. سطوح مختلف ویتامین A در جیره بلدرچین ژاپنی، بر میزان خوراک مصرفی، درصد تولید تخم، وزن و شاخص های کیفی تخم تاثیر معنی داری نداشتند (p>0.05) میزان باروری، جوجه درآوری، هدررفت رویانی و وزن جوجه های تفریخ شده تحت تاثیر سطوح مختلف ویتامین A جیره قرار نگرفتند (p>0.05) کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی متعلق به سطح 32000 واحد بین المللی ویتامین A بود (p>0.05)

این پژوهش برای بررسی و ارزیابی تاثیر افزودن مقادیر 400، 200 و 200 میلی گرم در کیلوگرم به ترتیب از کارواکرول، تیمول و منتول به یک جیره شاهد بدون افزودنی بر ذخیره و توزیع چربی در لاشه جوجه های گوشتی با استفاده از 96 قطعه جوجه گوشتی ماده از سن 12 تا 42 روزگی اجرا شد. افزودن کارواکرول، منتول و تیمول به جیره به ترتیب موجب کاهش معنی-داری در قابلیت هضم ایلئومی چربی خام به میزان 8.02، 5.06 و 15.08 درصد شد (p<0.01) میانگین چربی لاشه و چربی پرهای جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی کارواکرول به ترتیب 6.08 و 31.57 درصد کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05) افزودن کارواکرول به جیره موجب 6.86، 6.95، 38.01 و 10.50 درصد کاهش به ترتیب در چربی شکمی (p>0.05)، چربی گردن (p>0.05)، چربی زیرپوست (p<0.05) و چربی بافت ران شد (p<0.01) ضخامت چربی پشت مرغ های دریافتکننده جیره های حاوی کارواکرول، تیمول و منتول به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05) غلظت و نسبت هورمون های استرادیول، دی هیدرو اپیاندروسترون و تستووسترون، پروژسترون و کورتیزول سرم خون جوجه-های تغذیه شده با جیره های حاوی کارواکرول، منتول و تیمول و جیره شاهد تفاوت معنی داری نداشت (p>0.05) بنابر نتایج این آزمایش به نظر می رسد که کارواکرول و تیمول موجب کاهش قابلیت هضم ایلئومی چربی و کاهش چربی لاشه مرغ به ویژه در بخش چربی زیرپوستی می شوند.

پاسخ جوجه های گوشتی به تغذیه درون تخم مرغی بتا- هیدروکسی بتا- متیل بوتیرات (HMB) و دکسترین و زمان دسترسی به نخستین خوراک با استفاده از طرح باکس- بنکن و روش رویه پاسخ ارزیابی شد. در روز 18 دوره جوجه کشی، 1500 عدد تخم مرغ قابل جوجه کشی سویه راس 308 به طور تصادفی به تیمارهای آزمایشی به دست آمده از طرح باکس- بنکن، هرکدام شامل چهار تکرار، سه سطح تغذیه درون تخم مرغی HMB (0، 0.5، 1 درصد) و دکسترین (0، 20 و 40 درصد)، و سه سطح زمان دسترسی به نخستین خوراک (6، 27 و 48 ساعت) اختصاص داده شدند. تغذیه درون تخم مرغی دکسترین منجر به کاهش معنی دار قابلیت جوجه درآوری شد (P<0.05) درحالی که تغذیه درون تخم مرغی HMB تاثیر معنی داری بر قابلیت جوجه درآوری نداشت (P>0.05) در مدل های شاخص کارایی تولید اروپایی، مساحت پرزهای میان روده (ژژنوم) و میزان گلیکوژن بافت کبد و ماهیچه سینه جوجه های گوشتی در سن هفت روزگی، اجزاء خطی بیشترین (0.61 تا 0.79) مشارکت را برای توضیح وجود واریانس در پاسخ جوجه های گوشتی داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد، دستیابی به بالاترین شاخص کارایی تولید اروپایی در سن هفت روزگی با تغذیه درون تخم مرغی HMB و دکسترین (به ترتیب میزان 0.54 و 39.03 درصد) در مایع آمنیونی تا بیشینه 20.79 ساعت گرسنگی پس از تفریخ میسر است.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر غلظت های مختلف بوتیلیتد هیدروکسی تولوئن (BHT) و بوتیلیتد هیدروکسی آنیزول (BHA) بر فراسنجه های کیفی اسپرم قوچ پس از فرآیند انجماد-یخ گشایی است. به این منظور، از چهار رأس قوچ بالغ و سالم نژاد سافولک (4–2.5 سال) به مدت سه هفته و هر هفته دو نوبت اسپرم گیری شد. پس از ارزیابی اولیه، نمونه های منی با هم مخلوط و بر پایه غلظت مورد نیاز به هشت قسمت تقسیم شدند. سپس نمونه ها با تیمارهای آماده شده [شامل: شاهد منفی (بدون پاداکسنده یا آنتی اکسیدان و حلال)، شاهد مثبت (بدون پاداکسنده با افزودن حلال) و سطوح 0.5، 1 و 2 میلی مول از پاداکسنده های BHA و BHT، هرکدام در قالب یک تیمار)] رقیق و به مدت 150 دقیقه در دمای 4 درجه سلسیوس به تعادل رسیده و به نی (پایوت) های ویژه 0.25 میلی لیتری کشیده شدند. پس از آن نی ها منجمد و برای ذخیره سازی به تانک نیتروژن منتقل شدند. پس از یخ گشایی، فراسنجه های کیفی اسپرم شامل جنبایی، زنده مانی و یکپارچگی غشای پلاسمایی ارزیابی شدند. نتایج به دست آمده از این آزمایش نشان می دهد، افزودن 2 میلی مول BHA به رقیق کننده اسپرم قوچ سبب بهبود جنبایی کل نسبت به گروه های شاهد مثبت و منفی شده است (P<0.01) همچنین، تیمار 2 میلی مول BHA سبب افزایش جنبایی پیش رونده و یکپارچگی غشای اسپرم نسبت به دیگر گروه ها شده است (p<0.05)، اما زنده مانی تیمارهای حاوی سطوح مختلف BHA و BHT تفاوت معنی داری با گروه های شاهد مثبت و منفی نداشت (P>0.05)بنابراین، نتیجه گیری می شود که افزودن 2 میلی مول پاداکسنده BHA به رقیق کننده، سبب بهبود فراسنجه های پس از انجماد اسپرم قوچ می شود.

در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ از رﻛﻮرد ﻫﺎی زﻧﺪه ﻣﺎﻧﻲ شمار 3055 رأس بزغاله، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﻠه اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮورش و اﺻﻼح نژاد بز کرکی راینی واﻗﻊ در شهرستان بافت، گردآوری شده ﻃﻲ سال های 1386-1372 استفاده شد. داده ها ﺑﺎ ﻣﺪل ﻫﺎی ﺧﻄﻲ و ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻄﺮ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻊ وﻳﺒﺎل ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﻣﺪل ﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ اﺛﺮگذاری های عامل های ﺛﺎﺑﺖ ﺳﺎل، ﻣﺎه ﺗﻮﻟﺪ، ﺟﻨﺲ، ﻧﻮع ﺗﻮﻟﺪ، ﺳﻦ ﻣﺎدر و ﻣﺘﻐﻴﺮ کمکی وزن ﺗﻮﻟﺪ به صورت درﺟﻪ دوم و اﺛﺮگذاری های ﺗﺼﺎدﻓﻲ ژﻧﺘﻴﻜﻲ اﻓﺰاﻳﺸﻲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ، ژﻧﺘﻴﻜﻲ اﻓﺰاﻳﺸﻲ ﻣﺎدری، ﻣﺤﻴﻂ دائمی ﻣﺎدری و باقی مانده ﺑﻮدند. فراسنجه ﻫﺎی ژﻧﺘﻴﻜﻲ از روش بیشینه درستنمایی محدودشده ﺑﺎ و ﺑﺪون اﺛﺮگذاری های ﻣﺎدری و ﻣﺪل ﭘﺪری ﺑﺮ آورد شد. وراﺛﺖ ﭘﺬﻳﺮی ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻴﺰان زﻧﺪه ﻣﺎﻧﻲ ناشی از ﻣﺪل ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻄﻲ در ﺣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ (0.01 تا 0.06) ﺑﺮ آورد شد. وراﺛﺖ ﭘﺬﻳﺮی ﻫﺎی ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ در ﻣﻘﻴﺎس ﻟﮕﺎرﻳﺘﻤﻲ، ﻣﻘﻴﺎس اوﻟﻴﻪ و وراﺛﺖ ﭘﺬﻳﺮی موثر ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻄﺮ به دست آمده از ﻣﺪل ﭘﺪری و دارای ﺗﺎﺑﻊ وﻳﺒﺎل در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ مدل خطی، ﺑﻴﺸﺘﺮ و در ﺣﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ (0.17 تا 0.70) ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮآوردﻫﺎی ﻣیانگین ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ عامل های ﻣﺨﺘﻠﻒ ژنتیکی و ﻏﯿﺮ ژنتیکی ﺑﺮ زنده مانی تاثیرگذار اﺳﺖ. ﻟﺬا، ﺑﺮای ﺑﻬﺒﻮد اﯾﻦ ﺻﻔﺎت می بایست در ﮐﻨﺎر ﺷﺮاﯾﻂ مدیریتی مطلوب، اﺻﻼح ژنتیکی نیز اﻧﺠﺎم ﮔﯿﺮد.

این پژوهش با هدف ارزیابی امتیاز شرایط بدنی (BCS) در هنگام زایش و نیز رکورد روز آزمون چربی و پروتئین شیر در دو هفته اول پس از زایش با بروز ورم پستان بالینی و زیر بالینی اجرا شد. 117 رأس گاو پس از زایش به دو گروه گاو چاق و عادی تقسیم شدند و نمونه های شیر از آن ها در دو هفته اول پس از زایش گرفته شد. نتایج نشان داد،  BCSزایش با سلامت پستان ارتباط نداشت. پروتئین و چربی شیر ارتباط معنی داری با سلامت پستان در هفته اول و دوم پس از زایش داشتند. اما ارتباط معنی داری بین نسبت چربی به پروتئین با التهاب پستان در هیچیک از هفته ها وجود نداشت. لذا BCS زایش و نسبت چربی به پروتئین سنجه های قابل اطمینان برای بروز ورم پستان بالینی و زیر بالینی نیستند، ولی درصد چربی شیر و پروتئین شیر در هفته های اول و دوم پس از زایش می توانند ملاک مناسبی برای پیش بینی بروز ورم پستان تحت بالینی در اوایل دوره شیردهی گاوها باشند.