مجله دانشگاه علوم پزشکی فسا (Journal of Advanced Biomedical Sciences)
سال:1397 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:21

زمینه و هدف: تشخیص سرطان پستان و درمان های مرتبط با آن تجربه عاطفی آسیب زایی برای زنان محسوب شود. پژوهش حاضر باهدف شناسایی پیامدهای روان شناختی سرطان پستان در مطالعات گذشته مبتنی بر مرور نظام مند انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مرور توصیفی و با توجه به روش اجرا جزء مطالعات مرور نظام مند است. جستجوی سابقه پژوهشی با استفاده از پایگاه های داده های الکترونیکی زیر شامل پایگاه اطلاعات علمی (sid)، magiran، medlib، sciencedirect، pubmed، google scholar، web of science، scopus، cinahl و medline از سال های 1370 تا 1396 (1991 تا 2017) در رابطه با پیامدهای روان شناختی مرتبط با سرطان پستان در ایران با استفاده از کلیدواژه های سرطان، اختلال خلقی، اختلال اضطرابی، اختلال روانی، کیفیت زندگی، بدعملکردی جنسی، اختلال خواب، سلامت روان، بی خوابی، نگرانی، تصویر بدنی، اختلال روان پزشکی، نشانگان رفتاری، درماندگی روان شناختی، رفتار مقابله ای، اختلال استرس پس از سانحه و سرطان پستان انجام شد. محتوای مقالات، بعد از استخراج، با چک لیست پریزما (prisma) مورد ارزیابی کیفی قرارگرفته و جهت بررسی داده ها از روش تحلیل محتوا استفاده شد. نتایج: پس از جستجو و ارزیابی مطالعات، تحلیل نهایی بر روی 73 مقاله انجام گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که پیامدهای روان شناختی سرطان پستان در 8 طبقه کیفیت زندگی، اضطراب، استرس و تنیدگی، افسردگی، عملکرد جنسی، تصویر بدنی، راهبردهای مقابله ای، خستگی و کیفیت خواب جای می گیرند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، با ترسیم حیطه های مشخص شده در حوزه پیامدهای روان شناختی سرطان پستان می توان از آن به عنوان یک نقشه مفهومی برای انجام مطالعات منسجم تر و طراحی برنامه های مداخله ای گسترده استفاده نمود.

زمینه و هدف: متاستاز علت اصلی مرگ ومیر ناشی از سرطان است و حدود 90% مرگ ومیر ناشی از سرطان را تشکیل می دهد. میزان درمان سرطان به طور قابل توجهی بهبود یافته است، این پیشرفت عمدتاً به دلیل تشخیص زودهنگام و مهار تکثیر سلول سرطان است. مهم ترین ویژگی یک سلول توموری بدخیم، توانایی فعالیت تهاجم و مهاجرت سلولی است. مطالعه مهاجرت سلولی و فاکتورهای مؤثر در آن در تشخیص سرطان، پیش آگهی، توسعه دارو و درمان سرطان ارزشمند است. تکنیک ها و روش های نوینی جهت بررسی قدرت تهاجم و مهاجرت سلولی در محیط آزمایشگاه و نیز جهت بررسی فعالیت آنزیم های درگیر در فرآیند تهاجم وجود دارند. اثر و کارآمد بودن داروها و ترکیبات مختلف ضد سرطانی را با استفاده از این روش ها در محیط آزمایشگاه و مدل حیوانی می توان موردبررسی قرار داد. نتیجه گیری: در این مقاله خلاصه ای از آزمون های مهاجرت در in-vitro شامل trans well migration assay، scratch wound assay، microfluidic chamber assay، exclusion zone assay، fence assay، micro carrier bead assay و spheroid migration assay و یک روش در in-vivo، Chick chorioallantoic membrane (CAM) assay ارائه می کنیم. در این مقاله همچنین روش های In situ Zymography، ELISA، FRET based measurement of MMP activity، Substrate Zymography به منظور اندازه گیری میزان آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز به عنوان آنزیم اصلی در تخریب ماتریکس خارج سلولی توضیح داده شده است.

زمینه و هدف: ماکروفاژها تحت تأثیر ریز محیط، عملکردهای متنوع و به تبع آن فنوتیپ­ های گوناگونی را نشان می­ دهند. از طرفی ملاتونین به لطف عملکردهای چندگانه­ ­ می­ تواند سبب توسعه سرطان و یا محدودیت رشد سرطان در هماهنگی با دیگر فاکتورها شود. بااین حال، هیچ اطلاعاتی در مورد نقش ملاتونین در شکل دادن به ماکروفاژها در محیط تومور وجود ندارد. هدف این مطالعه تعیین اثر سلول­ های ماکروفاژ تیمار شده با ملاتونین بر روی سلول­ های سرطانی رده K562. است. مواد و روش­ ها: برای این منظور سلول­ های RAW264. 7 در پلیت 24 خانه با تراکم سلولی 104× 6 برای 24 ساعت کشت داده شدند. سلول­ ها با غلظت­ های صفر، 50، 75، 100، 150 و 200 میکرومولار ملاتونین به مدت 24 ساعت تیمار شدند. سپس سلول­ های K562 با نسبت 1: 10 به سلول­ های RAW264. 7 تحت تیمار اضافه شدند. قدرت زنده­ مانی سلول­ های K562 با روش MTT و NR تعیین شد و میزان آپوپتوز و نکروز در این سلول ها به وسیله ی رنگ آمیزی با آکریدین اورنج و اتیدیوم برماید ارزیابی گردید. همچنین میزان MPO و NO در سلول­ های RAW264. 7 تیمار شده با ملاتونین موردسنجش قرار گرفت. داده­ ها با استفاده از آزمون کراسکال والیس و من ویتنی مورد ارزیابی قرار گرفتند (05/0P<). نتایج: میزان رشد و زنده­ مانی سلول­ های K562 در مجاورت سلول­ های RAW264. 7 تحت تیمار با ملاتونین در غلظت­ های 50 و 75 میکرومولار افزایش یافت. هرچند در غلظت­ های بالاتر این روند تغییر یافت. میزان MPO و NO نیز با افزایش غلظت ملاتونین کاهش یافت. نتیجه ­ گیری: نتایج حاکی از افزایش قابل توجه میزان زنده مانی و سایر قابلیت­ های حیاتی سلول­ های K562 در مجاورت سلول­ های RAW264. 7 تحت تیمار با غلظت­ های پایین ملاتونین است.

زمینه و هدف: باکتری اشرشیا کلی انتروتوکسیژنیک از عوامل شایع اسهال است. فاکتورهای کلونیزاسیون و انتروتوکسین ها از عوامل اصلی حدت زا در این ارگانیسم هستند. باکتری مذکور از طریق فاکتورهای کلونیزاسیون به سطح سلول های اپیتلیال روده متصل می شود و انتروتوکسین ها را تولید می کند که این سموم باعث ترشح بیش ازحد مایعات و الکترولیت ها در لومن روده می شوند که درنهایت منجر به اسهال می گردند. به دلیل درمان مشکل و شیوع بالای این بیماری طراحی واکسن علیه این ارگانیسم یکی از اهداف سازمان بهداشت جهانی است. پروتئین CooD – CotD به عنوان زیر واحدهای رأسی CS1 و CS2 نقش مهمی را در اتصال باکتری به سلول های اپیتلیال روده ایفا می کنند. در این مطالعه بیان و تخلیص ژن کد کننده پروتئین کایمریک CooD – CotD به عنوان کاندیدای واکسن های زیرواحدی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه، بهینه سازی کدونی ژن کایمریک cooD – cotD با نرم افزار Gene Designer انجام شد. ژن موردنظر با روش PCR تکثیر و در وکتور کلونینگpJET1. 2/blunt همسانه سازی گردید و به منظور بیان در وکتور بیانیpET28a زیرهمسانه سازی شد. پروتئین با روش کروماتوگرافی نیکل تخلیص و با وسترن بلات ارزیابی شد. نتایج: حضور باند 82 کیلودالتونی در ژل SDS-PAGE 10 درصد بیان پروتئین کایمریک CooD – CotD را نشان داد که با روش وسترن بلات تأیید گردید. میزان پروتئین تخلیص شده در این تحقیق 121 میکروگرم در میلی لیتر بود. نتیجه گیری: مطالعات بیان و تخلیص پروتئین نشان داد که این پروتئین دارای بیان در میزبان همولوگ است.

زمینه و هدف: تاکنون کم تر مطالعه ای به بررسی ارتباط بار اسیدی رژیم غذایی با الگوهای غذایی سالم پرداخته است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بار اسیدی رژیم غذایی با امتیاز رژیم مدیترانه ای و رژیم DASH (dietary approaches to stop hypertension) است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 270 خانم 50-20 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شرکت داشتند. دریافت مواد غذایی با استفاده از پرسشنامه بسامد خوراک 168 آیتمی ارزیابی شد. نمایه های بار اسیدی رژیم غذایی به همراه امتیاز رژیم مدیترانه جایگزین و رژیم DASH برای افراد محاسبه شد. فعالیت بدنی با استفاده از ثبت 3 روزه فعالیت بدنی برای افراد بر اساس Met. h/day ارزیابی گردید. نتایج: میانگین سن ± انحراف معیار کلی افراد شرکت کننده 44/8 ± 64/32 سال بود. میانگین امتیاز رژیم مدیترانه ای در سهک های PRAL، NEAP و DAL به طور معنی داری متفاوت بود ](001/0>P)، (01/0=P) و (003/0=P) به ترتیب برای PRAL، NEAP و [DAL. همچنین افرادی که در سهک میانی بار اسیدی رژیم غذایی قرار داشتند امتیاز DASH پایین تری نسبت به سهک اول دارا بودند ](007/0P=)، (03/0=P) و (005/0=P) به ترتیب برای PRAL، NEAP و [DAL. این نتایج برای هر دو امتیاز رژیمی حتی بعد از تعدیل کردن مخدوش گرهای مختلف همچنان معنادار باقی ماند (05/0˂ p). نتیجه گیری: مطالعه حاضر رابطه ای معنادار و مستقل بین نمایه های بار اسیدی رژیم غذایی و امتیاز رژیم مدیترانه جایگزین و رژیم DASH نشان می دهد. برای تأیید این یافته ها اجرای مطالعات آینده نگر ضروری است.

زمینه و هدف: آموزش بالینی، فعالیت های حمایت کننده یادگیری در محیط های بالینی است که هدف آن نائل شدن دانشجو به اهداف آموزشی جهت انجام مراقبت های بالینی و بسترسازی مناسب جهت همسوسازی دانش نظری به مهارت های عملی است، به گونه ای که شناخت وضعیت فعلی می تواند بستری جهت ارتقا کیفیت عملکرد دانشجویان اتاق عمل در آینده را فراهم سازد. ازاین رو پژوهش حاضر باهدف ارزیابی کیفیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان اتاق عمل انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی در نیمسال دوم 1396 – 1395 به صورت سرشماری بر روی 81 نفر از دانشجویان اتاق عمل در دانشگاه علوم پزشکی فسا انجام گرفت. اطلاعات توسط پرسشنامه معتبر شامل متغیرهای دموگرافیک و دیدگاه دانشجویان درباره آموزش بالینی جمع آوری گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از روش های آماری توصیفی تجزیه وتحلیل شد. نتایج: در این مطالعه 22 نفر (2/27 درصد) مرد و 59 نفر (8/72 درصد) زن بودند. 37% دانشجویان، اعتماد مربیان بالینی به کارآموزان، 6/55% آماده سازی دانشجویان قبل از ورود به محیط بالینی، 1/48% اعتماد اساتید به دانشجویان و علاقه و رغبت به یادگیری، 6/50% اعتمادبه نفس و نگرش مثبت به رشته تحصیلی، 6/44% آشنایی کارکنان بااخلاق حرفه ای و 42% امکانات محیطی را نامطلوب گزارش نمودند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، آموزش بالینی در رشته اتاق عمل دارای مشکلات و کمبودهایی است که برطرف کردن مشکلات و ضعف های موجود نیازمند همت عمومی از طرف مسئولان، اساتید و کارشناسان آموزش بالینی است.

زمینه و هدف: آیریزین مایوکاینی است که در اثر فعالیت ورزشی حاد از عضله ترشح شده و مصرف انرژی را افزایش می دهد. هدف از پژوهش حاضر تعیین پاسخ غلظت سرمی آیریزین و مقاومت به انسولین به یک جلسه تمرین حاد پیلاتس در زنان چاق غیرفعال است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری این تحقیق را زنان چاق غیرفعال شهر اهواز تشکیل دادند که 21 آزمودنی با (میانگین سنی 0/10± 1/39 سال و میانگین BMI 4/3± 9/35 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (9 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرینی به 60 دقیقه تمرین پیلاتس با شاخص درک فشار بورگ 16-14 پرداختند، درحالی که گروه کنترل هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل (پس از حداقل 8 ساعت ناشتایی) و بلافاصله پس از فعالیت پیلاتس برای اندازه گیری سطوح آیریزین، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آماری از آزمون تی وابسته و تحلیل کواریانس استفاده شد و ارتباط بین متغیرهای تحقیق با آزمون هم بستگی پیرسون محاسبه گردید. نتایج: نتایج نشان داد، پس از یک جلسه تمرین پیلاتس سطوح سرمی گلوکز (23/0(P=، انسولین (44/0(P=، مقاومت به انسولین (50/0(P= و آیریزین (14/0(P= در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل تغییر معناداری پیدا نکرد (05/0

زمینه و هدف: هورمون آنژیوپوئیتین شبه پروتئین-8 که از بافت چربی و تحت تأثیر مسیرهای پایین دست PGC-1α ترشح می­ شود، در بازتولید سلول­ های بتا نقش دارد. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تأثیر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن PGC-1α بافت چربی، غلظت سرمی ANGPTL8 و عملکرد سلول­ های بتا در رت­ های دیابتی بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر به روش تجربی انجام شد. تعداد 24 رت نر نژاد ویستار به طور تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و ورزش استقامتی تقسیم شدند. پس از القای دیابت با استرپتوزوتوسین، گروه تمرین استقامتی چهار هفته بر روی تردمیل جوندگان به تمرین پرداخت. مقادیر نسبی بیان ژن PGC-1α بافت چربی احشایی به روش Real-time PCR، غلظت سرمی ANGPTL8 به روش الایزا و تعداد سلول­ های بتا با ارزیابی بافت پانکراس به روش رنگ آمیزی ائوزین-هماتوکسیلین شمارش شد. یافته­ ها به روش تحلیل واریانس یک طرفه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: میزان بیان ژن PGC-1α بافت چربی در گروه­ تمرین استقامتی به طور معناداری بالاتر بود (00/0=P). علیرغم بالاتر بودن سطوح ANGPTL8 به دنبال چهار هفته تمرین استقامتی، این تغییر معنادار نبود (47/0=P) عملکرد سلول­ های بتا تغییر معناداری در گروه تمرین استقامتی نشان نداد (08/0=P) بااین حال تعداد سلول­ های بتا در گروه تمرین استقامتی به طور معناداری بالاتر بود (001/0=P). ارتباط مثبت و معناداری بین مقادیر نسبی ژن PGC-1α و سطوح سرمی ANGPTL8 مشاهده شد (008/0=P، 65/0r=). نتیجه گیری: علیرغم ارتباط مثبت و معنادار بین مقادیر نسبی ژن PGC-1α و هورمون ANGPTL8، افزایش سطوح ANGPTL8 معنادار نبود، بااین حال همین مقدار افزایش در گروه تمرین استقامتی همراه با افزایش تعداد سلول­ های بتا بود. بررسی­ های بیشتر با برنامه­ های تمرینی متفاوت توصیه می­ شود.

زمینه و هدف: رزیستین آدیپوکینی مترشحه از بافت چربی و سلول­ های ایمنی است. ارتباط میان رزیستین و سندرم متابولیک و اجزای آن مورد اختلاف است، هدف از این مطالعه تعیین سطح سرمی رزیستین، مقاومت به انسولین و برخی متغیرها در افراد مبتلا و غیر مبتلا به سندرم متابولیک است. مواد و روش­ ها: در این مطالعه مقطعی که در سال 1394 انجام شد، تعداد 56 فرد در دسترس، شامل 31 فرد مبتلا به سندرم متابولیک و 25 فرد به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. غلظت سرمی رزیستین با روش الایزا اندازه­ گیری و ارتباط آن با شاخص­ های سندرم متابولیک بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون­ های آماری t مستقل، کای دو و آزمون پیرسون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج: سطح سرمی رزیستین در گروه بیمار به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (002/0=p-Value). بررسی­ ارتباط میان رزیستین و سایر عوامل در افراد مبتلا به سندرم متابولیک نشان داد که ارتباط معنی داری بین سطح سرمی رزیستین با شاخص توده بدنی (015/0p=؛ 338/0r=)، دور کمر (005/0p=؛ 387/0r=)، فشارخون سیستولی (001/0>p؛ 575/0=r)، فشارخون دیاستولی (001/0=p؛ 449/0=r)، کلسترول (018/0=p؛ 421/0=r) و LDL (044/0=p؛ 283/0=r) وجود دارد. نتیجه­ گیری: سطح سرمی رزیستین در افراد مبتلا به سندرم متابولیک بالاتر بوده و در این افراد با برخی اجزای سندرم متابولیک ارتباط دارد، ممکن است رزیستین با شدت این سندرم و عوارض ناشی از آن مرتبط باشد.

زمینه و هدف: تشنج در دوران بارداری سبب آسیب نورونی در سیستم لیمبیک مغز جنین می گردد که نقص در یادگیری و اختلال شناختی را در نوزادان به همراه دارد. این مطالعه به بررسی اثر تشنجات تونیک-کلونیک پریناتال و تیمار با لیتیوم کلراید بر یادگیری و حافظه نوزادان موش های صحرایی می پردازد. مواد و روش ها: موش های صحرایی باردار با تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول (PTZ) با دوز 40 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن حیوان) از روز 13 بارداری به مدت 7 روز متوالی کیندل شدند. موش های صحرایی تیمار شده با لیتیوم کلراید در گروه های PTZ+Li0. 04 و PTZ+Li0. 08 به ترتیب میزان 04/0 و 08/0 درصد لیتیوم را از طریق آب آشامیدنی از روز 10 بارداری تا روز 24 پس از تولد نوزادان دریافت نمودند. یادگیری فضایی به کمک ماز آبی موریس در 30 روزگی ارزیابی شد. پس از مطالعات رفتاری، سنجش سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) به روش الایزا انجام شد. نتایج: در مقایسه با گروه کنترل، در گروه PTZ مدت زمان و مسافت پیمایش تا رسیدن به سکوی مخفی در آزمون ماز آبی موریس افزایش و سطح هیپوکامپی BDNF کاهش معنی داری را نشان داد. از طرفی، حیوانات دریافت کننده لیتیوم کلراید کاهش مدت زمان و مسافت پیمایش مسیر را در ماز آبی و افزایش معنی دار BDNF را در مقایسه با گروه PTZ+Saline نشان دادند. نتیجه گیری: لیتیوم با افزایش سطح BDNF در هیپوکامپ سبب بهبود حافظه فضایی در مدل حیوانی تشنجات پریناتال می گردد.

زمینه و هدف: سرطان پروستات شایع ترین سرطان مردانه و هشتمین علت مرگ در ایران است. آنژیوژنز عامل اصلی متاستاز و مقاومت به داروئی در این سرطان است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر ده هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر سطوح استراحتی برخی عوامل آنژیوژنز و عملکرد ریوی مردان مبتلابه سرطان پروستات بود. مواد و روش­ ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی مردان مبتلابه سرطان پروستات انجام شد. 20 مرد مبتلابه سرطان پروستات با دامنه سنی 55 تا 62 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 10 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 40 دقیقه با شدت 70 تا 75 ضربان قلب بیشینه را انجام دادند. 48 ساعت قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرین تناوبی، عامل رشد اندوتلیالی عروق (VEGF)، عامل رشد فیبروبلاست (FGF)، نیتریک اکساید (NO) و عملکرد ریوی (FVC) اندازه گیری شد. تغییرات درون گروهی و بین گروهی به ترتیب با استفاده از آزمون تی وابسته و تی مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد انجام 10 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا باعث افزایش معنی داری در سطوح VEGF(001/0P=)، FGF (001/0P=) و NO (001/0P=)، در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد. همچنین، 10 هفته تمرین تناوبی باعث افزایش معنی داری در FVC(002/0P=) شد. نتیجه­ گیری: به نظر می رسد 10 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا باعث افزایش عوامل آنژیوژنز و عملکرد ریوی در بیماران مبتلابه سرطان پروستات می گردد.

زمینه و هدف: هسته های آزول، بخش بسیار مهمی از داروهای ضد میکروبی، ضد درد و ضدالتهاب را تشکیل می دهند. آزول ها گروهی از ترکیبات ضد باکتری و ضد قارچ هستند که به دلیل پایین بودن سمیت و اثربخشی بالا، دارای طیف گسترده ای از فعالیت می باشند. امروزه تلاش های فراوان برای توسعه داروهای ضد باکتری و ضد قارچ با سمیت کمتر، اثربخشی بیشتر و مکانیسم عمل جدید صورت گرفته است. در این مطالعه تلاش شده است تا اثرات ضد باکتریایی و ضد قارچی مشتقات جدید آزولی را بررسی کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی-مقطعی انجام شد. فعالیت ضد باکتریایی و ضد قارچی ترکیبات طراحی شده به ترتیب بر روی سوش های استاندارد گرم منفی و گرم مثبت و قارچ های آسپرژیلوس نیجر، آسپرژیلوس فلاووس، کاندیدا آلبیکانز به کمک روش حداقل غلظت مهارکنندگی انجام شد. نتایج: از میان ترکیبات موردمطالعه، ترکیب حاوی حلقه هتروسیکل 2-متیل، 4-ایمیدازول اثر ضد باکتریایی قوی را در برابر سودوموناس آئروژینوزا، اشرشیاکلی و استافیلوکوک اورئوس، باسیلوس سابتلیس به اثبات رساند، درحالی که ترکیبات حاوی حلقه هتروسیکل ایمیدازول و بنزایمیدازول اثرات ضد قارچی در برابر آسپرژیلوس نیجر، آسپرژیلوس فلاووس، کاندیدا آلبیکانز نشان دادند. حداقل غلظت مهارکنندگی از رشد این باکتری ها و قارچ ها از 5/12 تا 200 میلی گرم بر میلی لیتر متغیر است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که ترکیبات طراحی شده حاوی حلقه های هتروسیکل 2-متیل، 4-ایمیدازول، ایمیدازول و بنزایمیدازول در مطالعه ی حاضر اثرات ضد باکتریایی و ضد قارچی امیدبخشی از خود نشان دادند. از طرفی ترکیبات مورد تست دارای طیف اثر مناسبی بودند، بدین جهت که بر روی هر دو سویه گرم مثبت و گرم منفی اثر ضد باکتریایی نشان دادند.

زمینه و هدف: سطح بیان فاکتور NF-κ B (فاکتور رونویسی که باعث افزایش بیان ژن های التهابی می شود) اغلب در سرطان های مختلف انسانی افزایش می یابد، لذا مهارکننده های این فاکتور مانند سلاسترول می توانند جهت جلوگیری از پیشرفت سرطان کاربرد داشته باشند. این مطالعه باهدف بررسی اثر ضد سرطانی سلاسترول بر روی سلول های K562 انجام شد. مواد و روش ها: ابتدا سلول های K562 کشت داده شدند و اثرات سیتوتوکسیسیته ترکیب سلاسترول با آزمون MTT تعیین شد. از رنگ آمیزی هوخست و الکتروفورز DNA برای بررسی وقوع آپوپتوز استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 16 و آزمون آماری ANOVA انجام گردید (05/0(P<. نتایج: بررسی آماری داده های به دست آمده از آزمون MTT نشان داد که رشد سلول های تیمار شده با غلظت های مختلف سلاسترول به صورت معنی داری کاهش پیدا کرده است (05/0(P< که این تأثیر مهاری سلاسترول وابسته به غلظت و مدت زمان تیمار است، لذا بیشترین تأثیر در غلظت µ M 8 و 72 ساعت مشاهده شد. غلظت IC50 سلاسترول برابر با 4 میکرومولار به دست آمد. نتایج و تصاویر به دست آمده از الکتروفورز DNA و رنگ آمیزی هوخست سلول های تیمار شده، قطعه قطعه شدن DNA و هسته سلول را نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، سلاسترول باعث کاهش بقای سلولی (05/0(P< و القا آپوپتوز در سلول های K562 می شود و تأثیر آن وابسته به غلظت ترکیب و مدت زمان تیمار است. درنتیجه احتمالاً از این ترکیب می توان به عنوان یک داروی ضد سرطان در درمان لوسمی میلوئید مزمن استفاده کرد.

زمینه و هدف: گیرنده ی­ کبدی­ ایکس­ آلفا (LXRα ) از خانواده­ ی بزرگ گیرنده های هسته ای هورمونی است که در هموستاز کلسترول نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، تاثیر ده هفته ورزش شنای استقامتی متوسط و بلند مدت، بر بیان ژن گیرنده­ ی­ کبدی­ ایکس­ آلفا و بررسی سطوح سرمی کلسترول و تری­ گلیسرید در موش­ های صحرایی نر بود. مواد و روش­ ها: تعداد 18 سر موش نر صحرایی در محدوده­ ی وزنی 25± 275 به­ صورت تصادفی به سه گروه شش­ تایی کنترل، شنای­ متوسط و طولانی تقسیم شدند. گروه­ های تمرینی به مدت ده هفته و 5روز در هفته در آب 32 درجه شنا کردند. گروه متوسط هر جلسه یک ساعت و گروه طولانی هر جلسه سه ساعت شنا کردند. پس از اتمام تمرین، نمونه­ گیری خونی از سیاهرگ زیرین و بافت برداری از کبد موش­ ها انجام گرفت. برای سنجش بیان ژن LXRα از روش real-time PCR توسط مستر میکس Ampliqon و کیت سنتز DNA استفاده شد. تفاوت­ ها با روش ANOVA One-Way، و مقایسه­ ی گروه­ ها توسط تست تعقیبی Tukey تعیین گردید. از همبستگی پیرسون جهت تعیین همبستگی سطوح بیان ژنLXRα با کلسترول و تری­ گلیسیرید استفاده شد. نرم­ افزار SPSS نسخه20 در سطح 05/0p≤ به­ کاربرده شد. نتایج: گروه تمرین متوسط در مقایسه با هر دو گروه کنترل و طولانی، افزایش معنادار ژن LXRα ، و کاهش معنی­ دار کلسترول و تری­ گلیسرید را نشان داد (001/0>p). همچنین بیان ژن LXRα در این گروه، همبستگی منفی و معناداری با کلسترول (rs=-0. 912) و تری­ گلیسرید (rs=-0. 862) داشت. نتیجه­ گیری: به­ نظر می­ رسد مکانیسم مثبت ناشی از شنای متوسط از طریق افزایش بیان ژن LXRα ، منجر به خروج شاخص­ های لیپیدی سلولی می­ گردد.

زمینه و هدف: کولیت اولسراتیو از علل شایع بیماری های دستگاه گـوارش در کشورهای توسعه یافته است. ایـن بیمـاری باعـث ازکارافتادگی به خصوص در بـالغین جـوان می شـود و بار اقتصـادی و اجتماعی زیـادی را به جامعه تحمیل می کند. کنترل التهاب و کاسـتن از اثرات سـوء داروها از اهـداف مهـم درمان کولیـت اولسراتیو است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات فاسیولا هپاتیکا در مدل کولیت اولسراتیو ناشی از اسید استیک در رت است. مواد و روش ها: بعد از القای کولیت، رت ها در سه گروه ده تایی (گروه بدون تیمار، گروه تیمار شده با پردنیزولون (mg/Kg5/0-زیر جلدی) و درمان شده با انگل فاسیولا هپاتیکا (mg/Kg 100-زیر جلدی) تقسیم شدند. پس از 10 روز رت ها آسان کشی شده و ازنظر ضایعات ماکروسکوپی و تولید واسطه های التهابی در بافت روده و میزان تولید سایتوکاین های TNF-α و IL-6 موردبررسی قرار گرفتند. نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که کاهش میزان تولید میلوپراکسیداز بافتی در گروه درمانی فاسیولاهپاتیکا در مقایسه با پریدنوزولون تفاوت آماری معناداری ندارد. میزان تولید سایتوکاین های TNF-α و IL-6 در گروه های درمانی فاسیولا هپاتیکا و پردنیزولون نسبت به گروه بیمار کاهش معناداری یافته بود. البته میزان کاهش در گروه درمان شده با پریدنیزولون ازنظر آماری بیشتر بود. بالعکس کاهش میزان پراکسیداسیون لیپیدی در گروه درمان شده نسبت به گروه پردنیزولون بیشتر بود. بااین حال شدت کاهش علائم گراس و همچنین شاخص بقای رت ها در هر دو گروه درمان شده با پریدنیزولون و درمان شده با فاسیولا هپاتیکا یکسان بود. نتیجه گیری: ازآنجایی که دست یابی به فاسیولا هپاتیکا ساده و سریع است، ممکن است از آن به عنوان یک روش درمانی جهت تخفیف علائم کولیت اولسراتیو استفاده شود.

زمینه و هدف: طی مطالعات پیشین اثرات محدودیت جیره های غذایی بر تغییر پاسخ ها ی ایمنی و همچنین محتوای دوپامین مغز مشخص شده است. از طرفی نشان داده شده است که سلول های ایمنی علاوه بر تولید دوپامین، خود نیز دارای گیرنده های دوپامینی هستند. هدف از این تحقیق ارزیابی مهار گیرنده های دوپامینی بر عملکردهای سلول های تک هسته ای خون محیطی موش صحرائی تحت محدودیت غذایی بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 36 سر موش صحرائی نر بالغ نژاد ویستار، با میانگین وزنی 250-200 گرم در شش گروه شش تایی شامل گروه های کنترل، محدودیت غذایی 25%، محدودیت غذایی 50%، محدودیت غذایی 75%، دریافت کننده سولپیراید و محدودیت غذایی 75% و دریافت کننده سولپیراید، قرار گرفتند. سولپیراید با غلظت µ g/rat50 به صورت درون بطن مغزی یک بار در روز 21 پس از آغاز تیمار تزریق گردید. در انتها، از موش ها خون گیری شد و سلول های تک هسته ای خون محیطی به روش گرادیان فایکول جداسازی شدند. نتایج: محدودیت غذایی موجب کاهش معنی دار شاخص فعالیت سلول های مونوسیت موجود در گرادیان سلول های تک هسته ای خون محیطی از قبیل تست برداشت نوترال رد و قابلیت انفجار تنفسی (تست احیای NBT) هم زمان با کاهش قابلیت تکثیری سلول های لنفوسیت موجود در گرادیان سلول های تک هسته ای خون محیطی نسبت به میتوژن فیتوهماگلوتین شد. تجویز سولپیراید همراه با رژیم غذایی دارای محدودیت 75% منجر به برگشت این عملکردهای سلول های مونوسیت و همچنین قابلیت تکثیر لنفوسیتی شد. نتیجه گیری: تجویز داخل بطن مغزی آنتاگونیست گیرنده های D2 دوپامینی (سولپیراید)، به نحو مؤثری از اثرات مخرب محدودیت شدید رژیم غذایی بر مهار عملکردهای ایمنی ممانعت به عمل می­ آورد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: بیان ژن عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز و گیرنده آن در اثر تمرینات مقاومتی در بیماران آلزایمری به خوبی روشن نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر بیان ژن BDNF و گیرنده های TrkB در موش های صحرایی نر نژاد ویستار مدل آلزایمری بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر بالغ با میانگین وزن 230 تا 280 گرم انتخاب و به دو گروه اصلی آلزایمری و شم تقسیم شدند. حیوانات در گروه شم نرمال سالین دریافت نمودند و در گروه آلزایمری به وسیله تزریق داخل بطنی STZ آلزایمری شدند. سپس به چهار زیر گروه: 1. شم استراحت 2. شم ورزش 3. آلزایمر استراحت 4. آلزایمر ورزش تقسیم شدند. در گروه های تمرین، رت ها به مدت 8 هفته و هر هفته سه روز تمرین کردند. تمرین شامل بالا بردن وزنه از نردبان بود. موش ها پس از 24ساعت از آخرین جلسه تمرین قربانی شدند و هیپوکامپ آن ها جهت انجام آزمایش های سلولی مولکولی برداشته شد. به منظور بررسی بیان ژن، از روش RT-PCR و برای تحلیل آماری داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج: بین میزان BDNF و TrkB در گروه موش های استراحت کننده و ورزش کننده تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>p) و در گروه موش های آلزایمری ورزش بسیار بیشتر بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین مقاومتی باعث افزایش بیان ژن BDNF و گیرنده TrkB در موش های نر نژاد ویستار مدل آلزایمری می گردد.