مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1387 | دوره:10 | شماره:6 (مسلسل 42) |تعداد مقالات:17

مقدمه: شاخص های ژئومتریک گردن استخوان ران (مانند طول محور لگن و زاویه گردن ران) و تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) نقش مهمی در تعیین خطر شکستگی و سختی استخوان گردن ران دارند. بعضی مطالعه ها نشان دهنده تفاوت این شاخص ها در نژادهای مختلف بوده اند. تاکنون مطالعه ای برای مقایسه جمعیت ایرانی با سایر کشورها از نظر شاخص های ژئومتریک انجام نشده است. هم چنین، هیچ مطالعه ای در مورد رابطه این شاخص ها با تراکم استخوان نواحی مختلف گردن ران در سطح جهانی وجود ندارد.مواد و روش ها: جمعیت مورد مطالعه زنان یائسه مراجعه کننده به درمانگاه سنجش تراکم استخوان بیمارستان شریعتی در سال های 85 و 1384 بودند. زنانی که تنها عامل خطرساز موجود برای استئوپروز در آنان منوپوز بود، وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات دستگاه سنجش تراکم استخوان بود، برای بررسی عوامل ژئومتریک گردن ران از printout اسکن دستگاه از ناحیه گردن ران با بزرگ نمایی 2/1 استفاده شد. طول محور لگن (HAL) و زاویه گردن ران (NSA) عوامل اصلی مورد بررسی بودند. از آن جا که همه متغیرهای وارد شده در مطالعه، متغیرهای عددی با بازه وسیع بودند از آنالیز همبستگی پیرسون برای تعیین میزان همبستگی متغیرها و از آنالیز رگرسیون خطی چند متغیره برای از بین بردن اثر عوامل مخدوش کننده استفاده شد.یافته ها: در مجموع 103 زن یائسه وارد مطالعه شدند. میانگین طول محور لگن در افراد مورد مطالعه 3/4±8/99 و میانگین 120/3±4/3 NSA بود. یافته های آزمون همبستگی پیرسون نشان می دهد طول محور لگن و زاویه گردن ران با هیچ یک از شاخص های تراکم ماده معمولی استخوان نواحی مختلف ران ارتباط معنی داری ندارند و تنها قد و وزن افراد با طول محور لگن همبستگی تام مثبت دارد. بر اساس مدل رگرسیون خطی ارتباط معنی داری بین شاخص های ژئومتریک و زاویه گردن ران تام و گردن ران وجود نداشت.نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه ما به نظر می رسد که عوامل ژئومتریک گردن استخوان ران نقش موثری در تخمین تراکم استخوان نواحی مختلف ران ندارند. بر این اساس، اندازه گیری شاخص های ژئومتریک گردن ران به عنوان یک اندازه گیری متداول در درمانگاه های سنجش تراکم استخوان یا مراکز رادیوگرافی توصیه نمی شود. مقایسه یافته های این مطالعه با مطالعه های مشابه در این زمینه نشان می دهد که متوسط طول محور لگن در زنان ایرانی در مجموع کمتر از مقادیر مشابه در زنان کشورهای غربی و بیش از زنان کشورهای آسیای شرقی است که خود می تواند توجیه کننده میزان کمتر شکستگی های لگن در ایران نسبت به جوامع غربی و میزان بیشتر آن نسبت به جوامع شرقی باشد.

مقدمه: شکستگی هیپ ناشی از ترومای جزیی از عوارض جدی و خطرناک استئوپروز است که به عنوان یک مشکل مهم سلامت در جهان شناخته شده است. این مشکل حدود 20% از تخت های بخش های ارتوپدی را در بیشتر کشورهای دنیا به خود اختصاص داده و هزینه های زیادی را به جوامع تحمیل می کند. با توجه به نبود اطلاعات آماری دقیق در رابطه با میزان شکستگی های هیپ ناشی از استئوپروز در کشور ما و با عنایت به این که درباره شیوع این نوع شکستگی در تبریز هیچ مطالعه ای انجام نشده بود، مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی شکستگی های غیر تروماتی هیپ در افراد بالای 50 سال شهر تبریز در سال های 85-1384 انجام شد.مواد و روش ها: پرونده همه بیماران 50 ساله و بالاتر که با شکستگی هیپ در فاصله فروردین 1384 تا اسفند 1385 در بیمارستان های دارای بخش ارتوپدی شهر تبریز بستری شده بودند به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع تروما، محل شکستگی، سال و فصل شکستگی، موربیدیتی و مورتالیتی بعد از شکستگی استخراج و ثبت شد و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS اطلاعات حاصل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تعداد موارد شکستگی هیپ طی 2 سال در افراد بالای 50 سال، 878 مورد بود. از این تعداد، 779 مورد شکستگی هیپ ناشی از تروماهای جزیی داشتند. 398 نفر از موارد شکستگی مرد و 381 نفر زن بودند. میانگین سن بیماران 75 سال بود. فراوانی شکستگی غیر تروماتی در افراد بالای 50 سال تبریز 175 نفر به ازای هر 100000 نفر برآورد شد. این میزان برای زنان 174 مورد و برای مردان 176 مورد به ازای هر 100000 نفر محاسبه شد. نسبت زن به مرد 96/0 بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد شیوع شکستگی استئوپروتیک هیپ در افراد بالای 50 سال شهر تبریز بالا است، این میزان در مقایسه با کشورهایی مانند سوئد و هلند پایین تر و برخی از کشورها مانند فرانسه و پرتقال تقریبا برابر است. افزایش وابسته به سن بروز شکستگی هیپ در مقایسه با کشورهای دیگر 10 سال پایین تر بود و نسبت زن به مرد در بروز شکستگی نیز پایین تر از کشورهای دیگر برآورد شد.

مقدمه: عصاره گیاه سیاهدانه از سال ها قبل به عنوان یک داروی گیاهی بی خطر برای مقاصد درمانی استفاده می شده است. در مطالعه های حیوانی، سیاهدانه تاثیر سودمندی در درمان استئوپنی ناشی از دیابت و افزایش ترمیم استخوانی داشته است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر عصاره سیاهدانه بر مارکرهای استخوانی در زنان یائسه مبتلا به استئوپنی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 30 زن یائسه مبتلا به استئوپنی در محدوده سنی 49 تا 72 سال انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به گروه اول عصاره سیاهدانه به میزان 05/0 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به گروه دوم دارونما با همان دوز و به مدت 3 ماه داده شد. هر دو گروه در مدت مطالعه روزانه یک عدد قرص کلسیم ـ د دریافت کردند. قبل از شروع مطالعه و در پایان 3 ماه آزمون های هماتولوژی، عملکرد کلیه و کبد، کلسیم و فسفر و مارکرهای تشکیل استخوان (شامل استئوکلسین و ALP استخوانی) و مارکر تجزیه استخوان (CTX) از تمام افراد به عمل آمد.یافته ها: از 22 زن یائسه که دوره 3 ماهه مطالعه را تا پایان طی کردند 9 نفر در گروه سیاهدانه و 13 نفر در گروه دارونما بودند. زنان گروه دارونما نسبت به گروه سیاهدانه BMI به نسبت بالاتری داشتند. میانگین سن و سطح سرمی مارکرهای استخوانی در دو گروه در شروع مطالعه تفاوت آماری معنی دار نداشت. در پایان 3 ماه بین غلظت های سرمی مارکرهای تشکیل استخوان مانند استئوکلسین و ALP استخوان و نیز CTX که مارکر تجزیه استخوان می باشد در دو گروه دارونما و سیاهدانه تفاوت معنی دار از نظر آماری وجود نداشت. هم چنین، تفاوت تغییرات حاصل در سطح مارکرهای استخوانی (تفاوت در سطح سرمی آنها در هفته های 12 و 0) نیز بین دو گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری: در این مطالعه عصاره سیاهدانه در دوره کوتاه مدت زمانی بر مارکرهای استخوانی اثر سودمندی نداشت. اگرچه این عصاره با عارضه جانبی همراه نبود ولی بر اساس یافته های حاصل، استفاده از آن برای پیشگیری از کاهش توده استخوانی توصیه نمی شود. برای بررسی دقیق تر، مطالعه های بیشتر با حجم نمونه وسیع تر توصیه می شود.

مقدمه: خوددرمانی رفتاری است که طی آن بیمار سعی می کند مشکلات مربوط به سلامت خود را، خود کنترل و مداوا کند. با توجه به شیوع بالای بیماری دیابت، پژوهشی کیفی از نوع فنومنولوژی با هدف بررسی تجربه خوددرمانی در مبتلایان به بیماری دیابت در شهر کاشان انجام شد. مواد و روش ها: در یک تحقیقی کیفی از نوع فنومنولوژی بیماران مبتلا به بیماری دیابت قندی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه دیابت شهر کاشان و بستری در بیمارستان مورد مصاحبه نیمه ساختاری قرار گرفتند. همه مصاحبه ها پس از کسب موافقت کتبی بیماران ضبط شد و با روش کلایزی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در مجموع، 20 بیمار مورد مصاحبه قرار گرفتند که 14 نفر زن و 6 نفر مرد بودند. متوسط سن شرکت کنندگان 51 سال بود. 80 کد مفهومی از مصاحبه ها استخراج شد و در 7 طبقه قرار گرفت که شامل موارد زیر بودند: رفتارهای درمان طلبانه مانند پنهان کردن بیماری، عوامل تسهیل کننده خوددرمانی مانند هزینه درمان، عوامل مربوط به بیماری شامل شدت و نوع بیماری، عوامل مربوط به پزشک مانند ترس از پزشک و احساس بی فایدگی مراجعه به پزشک، عوامل مهار کننده خوددرمانی مانند آموزش، شیوه خوددرمانی مانند مصرف خودسرانه دارو و استفاده از مواد گیاهی و بالاخره یافته های خوددرمانی مانند تاخیر در درمان و بروز عوارض.نتیجه گیری: خوددرمانی رفتاری است پیچیده که به اشکال مختلف وجود دارد و عوامل متعددی بر آن اثر می گذارد. خوددرمانی در بیماری دیابت می تواند عواقبی مانند تاخیر در درمان در برداشته باشد. می توان با آموزش بیمار و تسهیل دسترسی به امکانات درمانی رفتارهای مناسب درمان طلبانه را در بیماران دیابتی نوع 2 تقویت نمود.

مقدمه: گیاه Hibiscus Sabdariffa به طور گسترده در مناطق حاره ای کاشت می شود و رنگ قرمز گلبرگ آن به عنوان نوشیدنی و رنگ غذایی کاربرد دارد. برای پیشگیری و درمان سنگ های کلیوی و مثانه در طب سنتی، هم چنین به عنوان آنتی باکتریال، ضد قارچ، ماده هیپوکلسترولمیک، آنتی اسپاسمودیک و کاهنده فشارخون استفاده می شود. هدف این مطالعه تعیین اثر مصرف کوتاه مدت چای این گیاه توسط بیماران دیابتی بر میزان قند و لیپید آنها بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور 60 بیمار مبتلا به دیابت از مرکز تحقیقات دیابت یزد به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به مدت 30 روز، یک گروه روزانه 2 بار، صبح و عصر بین وعده های غذایی از دم کرده چای معمولی و گروه دوم چای ترش مصرف کردند. بسته های حاوی یک قاشق غذاخوری سر صاف چای به افراد داده و نحوه تهیه آن نیز آموزش داده شد به طوری که هربسته در یک لیوان آب به مدت 20 تا 30 دقیقه دم شده و روزانه صبح و عصر بین وعده های غذایی مصرف شد. در ابتدا و انتهای مطالعه، نمونه خون بعد از ناشتایی به مدت حداقل 12 ساعت از افراد گرفته و قندخون، هموگلوبین A1C، کلسترول تام، تری گلیسرید، کلسترول HDL، کلسترول LDL، لیپوپروتئین Lp(a)، آپو A1 و آپو B100 اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و P کمتر و مساوی 0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: 53 نفر (27 نفر گیرنده چای ترش و 26 نفر گیرنده چای معمولی) تا پایان مطالعه مشارکت داشتند. به جز Lp(a) و آپو A1، تمام لیپیدها و لیپوپروتئین های مورد مطالعه در گیرندگان چای ترش قبل و بعد از مداخله کاهش و افزایش (HDL-C) معنی داری را نشان دادند، در حالی که در گیرندگان چای معمولی تنها کلسترول HDL قبل و بعد از مداخله افزایش معنی داری نشان داد که نزدیک به 7/16% افزایش یافت. میانگین قندخون ناشتا در هر دو گروه قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی داری نداشت. میانگین هموگلوبین A1C قبل و بعد از مداخله در گیرندگان چای ترش برخلاف گیرندگان چای معمولی تفاوت معنی داری نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مصرف دم کرده چای ترش به طور معنی داری نسبت به چای معمولی بر اصلاح پروفایل لیپیدهای خون موثر است ولی بر قند و هموگلوبین A1C اثر معنی دار طبی ندارد. با توجه به یافته های این مطالعه و بررسی های مشابه دیگر، مصرف متعادل چای ترش توسط افراد مبتلا به دیابت تاثیر خواهد داشت.

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک شایع ترین علت عدم تخمک گذاری و هیپرآندروژنیسم است. این بیماری اغلب با چاقی و مقاومت به انسولین همراه است. افزایش ذخایر آهن بدن با وقوع عدم تحمل به گلوکز، دیابت نوع 2، دیابت حاملگی و سندرم متابولیک رابطه دارد و گزارشی در مورد افزایش فریتین در زنان چاق مبتلا به تخمدان پلی کیستیک وجود دارد اما آن مطالعه در بیماران چاق مبتلا به این بیماری انجام شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی این رابطه در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک فاقد اضافه وزن و چاقی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه 50 بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بدون اضافه وزن بر اساس ویژگی های تشخیصی گردهمایی روتردام انتخاب شدند. در تمام بیماران پس از یک ناشتایی دوازده ساعته سطح سرمی فریتین، گلوکز،کلسترول، تری گلیسرید و انسولین اندازه گیری شد. مقاومت به انسولین با فرمول HOMA-IR محاسبه شد. سپس این مقادیر با یک گروه شاهد 38 نفری با سن و نمایه توده بدن مشابه و فاقد علایم این بیماری مقایسه شدند.یافته ها: سن متوسط در گروه بیماران 78/5±27 سال و نمایه توده بدن 82/3±11/21 کیلوگرم بر متر مربع بود. سطح فریتین در گروه بیماران 39/32±45/60 و در گروه شاهد 65/23±48/47 نانوگرم در میلی لیتر بود. میزان مقاومت به انسولین در گروه بیماران 91/0±61/2 و در گروه شاهد 72/0±74/1 بود. میزان افزایش سطح سرمی فریتین، انسولین و مقاومت به انسولین در گروه بیمار بیماران نسبت به گروه شاهد از نظر آماری قابل ملاحظه نبود و میزان ذخایر آهن سرم با میزان مقاومت به انسولین و سطح انسولین و لیپید های سرم رابطه نداشت.نتیجه گیری: در بیماران سندروم مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک فاقد اضافه وزن، افزایش قابل ملاحظه ای در ذخایر آهن بدن رخ نمی دهد.

مقدمه: اضافه وزن و چاقی در تمام جوامع یک مشکل بهداشتی است که به سرعت در حال افزایش است. گزارش های مختلفی از میزان شیوع چاقی در ایران منتشر شده، اما تا کنون برآورد دقیقی از میزان چاقی در مردان جوان گزارش نشده است. هدف از این بررسی که در قالب یک مطالعه جمعیتی انجام شد، مشخص کردن شیوع چاقی و اضافه وزن در پسران جوان ساکن شهر تهران بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی از مراجعه کنندگانی که برای تلقیح واکسن های قبل از اعزام به خدمت سربازی به یکی از مراکز بهداشتی ـ درمانی تهران مراجعه نموده بودند، از اول تا بیستم شهریور ماه سال 1386 به طور تصادفی 680 نفر انتخاب شدند. 37 نفر به دلیل ورزشکار بودن کنار گذاشته شدند و از بقیه 643 مرد جوان 25-18 ساله، اندازه گیری قد، وزن، دور کمر و دور باسن انجام شد. نمایه توده بدن و نسبت دور کمر به دور باسن مشخص و میزان شیوع چاقی و اضافه وزن برای هر رده سنی محاسبه شد.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان، 9/1±7/20 سال و میانگین نمایه توده بدن 5/6±1/24 کیلوگرم بر متر مربع بود. شیوع نمایه توده بدن غیر طبیعی (مساوی یا بیشتر از ) %67.3 (25 Kg/m2حدود اطمینان 95%: 71.7-62.9) بود. 2/23% (حدود اطمینان 95%: 26.5-19.9) اضافه وزن داشتند و 5/9% (حدود اطمینان 95%: 11.8-7.2) چاق بودند. شیوع چاقی مرکزی با معیار دور کمر به دور باسن مساوی و بیشتر از 9/0، 2/7% و با معیار اندازه دور کمر مساوی و بیشتر از 94 سانتی متر، 5/7% بود. 8/70% افراد چاق و 2/29% افراد دارای اضافه وزن، مبتلا به چاقی شکمی هم بودند (p<0.001). بیشترین شیوع چاقی در سن 25 سالگی (4/18%) و بیشترین شیوع اضافه وزن در 24 سالگی (5/41%) دیده شد.نتیجه گیری: این گزارش نشان داد که درصد قابل توجهی از مردان جوان در جمعیت شهرنشین تهران دارای اضافه وزن ویا چاقی هستند و این میزان اگر چه از جوانان آمریکایی و عربی منطقه مدیترانه شرقی کمتر است، مشابه مقدار گزارش شده کشورهای اروپایی در همین جنس و گروه سنی است.

مقدمه: کم کاری مادرزادی تیروئید (CH) یکی از شایع ترین علل قابل پیشگیری عقب ماندگی ذهنی است. تعیین اتیولوژی CH به کمک آزمایش های بیوشیمیایی معمول مقدور نیست. شیوه های تصویربرداری متعدد تیروئید برای ارزیابی آناتومی و عملکرد غده تیروئید استفاده می شود که از بین آن ها، اسکن رادیوایزوتوپ تیروئید به عنوان گزینه انتخابی توصیه می گردد. با توجه به محدودیت های زمانی انجام اسکن رادیو ایزوتوپ و مشکلات والدین در دسترسی به مراکز تصویربرداری از یک سو و استفاده از سونوگرافی با توجه به معایب و محاسن آن در تعیین اتیولوژی کم کاری مادرزادی تیروئید (CH) از سوی دیگر، هدف از این مطالعه بررسی کارآیی سونوگرافی در مقایسه با اسکن رادیوایزوتوپ در بررسی وضعیت تیروئید کودکان مبتلا به CH در طرح غربالگری این بیماری در اصفهان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه که از خرداد 81 تا شهریور 86 به طول انجامید، نوزادان مبتلا به CH که هر دو روش تصویربرداری اسکن رادیوایزوتوپ و سونوگرافی برای آنها انجام شده بود، مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آنجا که روش استاندارد تصویربرداری در CH اسکن رادیونوکلئید است، با محاسبه حساسیت و ویژگی سونوگرافی نسبت به اسکن رادیونوکلئید، مقایسه بین سونوگرافی و اسکن رادیونوکلئید انجام شد.یافته ها: در این مطالعه، 102 نوزاد مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس یافته های سونوگرافی، در 63 مورد تیروئید طبیعی، 27 مورد آژنزی، 3 مورد اکتوپی و 9 مورد هیپوپلازی تیروئید گزارش شد. بر اساس یافته های اسکن، در 57 مورد تیروئید طبیعی، 36 مورد آژنزی و 9 مورد اکتوپی گزارش شد. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت، ارزش اخباری منفی، میزان درست نمایی مثبت، میزان درست نمایی منفی سونوگرافی نسبت به اسکن رادیوایزوتوپ به ترتیب 77%، 92%، 89%، 84%، 6/9، 25/0 بود. حساسیت و ویژگی سونوگرافی در مقایسه با اسکن در تشخیص تیروئید اکتوپیک به ترتیب 33% و 100% بود.نتیجه گیری: اولترا سونوگرافی تیروئید در نوزادان مبتلا به CH روش به نسبت مناسبی برای تشخیص دیس ژنزی تیروئید است و حساسیت و ویژگی محاسبه شده برای این روش هر چند در حد اسکن نمی باشد ولی از سطح قابل قبولی در بررسی های اولیه برخوردار است. بنابراین می توان از آن به عنوان اولین گزینه تصویربرداری در بیماران با تشخیص CH به خصوص در مواردی که خانواده همکاری لازم را برای انجام اسکن ننماید، استفاده نمود.

مقدمه: کافئین ماده ای است که در بعضی از غذاها به ویژه قهوه، چای، کاکائو، انواع شکلات ها و برخی نوشیدنی ها یافت می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثرات توام مصرف کافئین، اضافه وزن و فعالیت ورزشی بر فشار خون بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه دوسوکور تصادفی، 6 مرد غیرفعال و بزرگسال (با میانگین نمایه توده بدن 22/1±55/29 کیلوگرم بر مترمربع و سن 0.83±22.50 سال، قد 12/9±174 سانتی متر، وزن 85/8±31/89 کیلوگرم و درصد چربی بدن 62/3±38/26% مورد بررسی قرار گرفتند. فعالیت ورزشی مورد نظر شامل 30 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 60% حداکثر اکسیژن مصرفی بود. این فعالیت، یک ساعت پس از مصرف کافئین (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دارونما، در دو جلسه مجزا و مشابه برای هر آزمودنی انجام شد. ضربان قلب آزمودنی ها در طول فعالیت ثبت شد. فشارخون در سه مرحله، قبل از مصرف کافئین یا دارونما، یک ساعت پس از مصرف کافئین یا دارونما و بلافاصله بعد از پایان فعالیت اندازه گیری شد.یافته ها: آزمون آماری تی نشان داد که فشارخون سیستولی و دیاستولی و میانگین فشارخون شریانی با مصرف کافئین در حالت استراحت افزایش یافت (05/0£p) اما در پایان فعالیت، تفاوت بین کافئین و دارونما معنی دار نبود. هم چنین، اختلاف معنی داری در ضربان قلب مشاهده نشد.نتیجه گیری: مصرف کافئین قبل از ورزش در افراد دارای اضافه وزن موجب افزایش فشارخون به بالاتر از حد طبیعی نمی شود. به نظر می رسد که تاثیر کافئین، اضافه وزن و فعالیت ورزشی نمی تواند برای افراد خطرناک باشد.

مقدمه: مطالعه های زیادی نشان داده اند که خیز (ادم) مغزی کنترل نشده علت بسیاری از ناتوانی ها و مرگ و میرها در ضربه مغزی است. مطالعه های قبلی اثر محافظت کنندگی مصرف تنهای استروژن و پروژسترون را در ضربه مغزی نشان داده اند. در این مطالعه اثر مصرف توام استروژن و پروژسترون به دنبال ضربه مغزی منتشر بر خیز مغزی و پیامد نورولوژی آن در موش های صحرایی ماده بررسی شده است.مواد و روش ها: این پژوهش مداخله ای ـ تجربی در 8 گروه موش صحرایی ماده انجام شد که گروه ها به ترتیب 1- شاهد، 2- شم، 3- ترومای بدون تخمدان (TBI+OVX)، 4- حلال، 5- دوز فیزیولوژیک استروژن + دوز فیزیولوژیک پروژسترون (E1+P1)، 6- دوز فیزیولوژیک استروژن + دوز فارماکولوژیک پروژسترون (E1+P2)، 7- دوز فارماکولوژیک استروژن + دوز فیزیولوژیک پروژسترون (E2+P1) و 8-دوز فارماکولوژیک استروژن + دوز فارماکولوژیک پروژسترون (E2+P2) تقسیم شدند. تزریق هورمون ها به صورت تک دوز و داخل صفاقی دو هفته بعد از اوارکتومی و نیم ساعت بعد از القای ضربه مغزی منتشر به روش مارمارو انجام شد. خیز مغزی به وسیله اندازه گیری محتوای آب مغزی و سلامت سد خونی ـ مغزی به وسیله میزان رنگ آبی ایوانز خارج عروقی و پیامدهای نورولوژی به وسیله ی نمره نورولوژی حیوانی تعیین شد.یافته ها: محتوای آب مغزی، در گروه 8 در مقایسه با گروه حلال و گروه 6، به ترتیب کاهش معنی دار 68/2% و 88/2% نشان داد و در گروه 5 در مقایسه با گروه 6، کاهش معنی دار 29/2% یافت. میزان رنگ آبی ایوانز در گروه های 6 و 7 در مقایسه با حلال، به ترتیب کاهش معنی دار 1/21% و 7/14% پیدا کرد. نمره نورولوژی یک ساعت بعد از ضربه مغزی، در گروه 5 در مقایسه با حلال و گروه 3 به ترتیب افزایش معنی دار 5/2 و 2 نشان داد. هم چنین در 4 و 24 ساعت بعد از ضربه مغزی، در همه گروه های تزریقی نمره نورولوژی در مقایسه با گروه 3 افزایش معنی دار پیدا کرد و در 24 ساعت بعد از ضربه، این نمره در گروه های 7 و 8 در مقایسه با حلال، افزایش معنی دار 2/1 را نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که اثر مفید مصرف توام استروژن و پروژسترون در کاهش خیز مغزی و بهبود پیامدهای نورولوژی، بستگی به دوزی ازاستروژن داردکه باپروژسترون مصرف می شود.

مقدمه: از آن جا که میزان گلیکوکالیکس پوشاننده آندومتر در لانه گزینی جنین موثر است، در این مطالعه تاثیر استروژن و پروژسترون بر بیان گلیکوکالیکس پوشاننده آندومتر و ضخامت آن در موش های تحریک تخمک گذاری شده در فاز لوتئال بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه بعد از ایجاد حاملگی کاذب، موش ها به دو گروه تقسیم شدند: کنترل و آزمون. در گروه آزمون موش ها پس از تحریک تخمک گذاری، با موش های وازکتومی شده به mate گذاشته شدند و بر اساس دریافت هورمون به پنج گروه تقسیم شدند. 1) استروژن، 2) پروژسترون، 3) استروژن + پروژسترون 4) آنتی پروژسترون + استروژن، 5) شاهد. در گروه کنترل حاملگی کاذب به صورت طبیعی ایجاد شد. 5/4 روز بعد از حاملگی از شاخ های رحمی تمامی گروهها نمونه برداری شد و برای بررسی تغییرات بیان گلیکوکالیکس و ضخامت آندومتر رنگ آمیزی شدند.یافته ها: این مطالعه بیان گر آن است که استروژن و پروژسترون باعث افزایش بیان گلیکوکالیکس پوشاننده آندومتر و پروژسترون باعث کاهش آن می شود. بیشترین میزان ضخامت آندومتر در گروه شاهد و کمترین آن در گروه پروژسترون دیده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه افزودن استروژن به پروژسترون شرایط بهتری را جهت لانه گزینی در مقایسه با پروژسترون تنها ایجاد می کند. این مطالعه تجویز استروژن + پروژسترون در فاز حمایتی لوتئال در موارد تحریک تخمک گذاری را پیشنهاد می کند.

مقدمه: کاربرد وسیع دستگاه های مولد امواج الکترومغناطیسی بسیار قابل توجه است. دستگاه ها و تجهیزات زیادی با مشخصات تکنیکی گسترده تولید کننده این امواج هستند. در مطالعه حاضر تاثیر امواج الکترومغناطیسی با شدت 5/0 میلی تسلا و فرکانس 50 هرتز بر باروری و بافت تخمدان موش سوری در مرحله پیش لانه گزینی مورد بررسی شد.مواد و روش ها: 80 موش سوری ماده به دو گروه تقسیم شدند. موش های گروه شاهد، در معرض میدان قرار نگرفتند و موش های گروه تجربی به مدت دو هفته، هفته ای 6 روز و روزانه 4 ساعت در معرض میدانی با فرکانس 50 هرتز و شدت 5/0 میلی تسلا قرار داده شدند. در روز هشتم تحریک تخمک گذاری در موش های هر دو گروه انجام شد و برای جفت گیری در مجاورت موش های نر قرار داده شدند و صبح روز بعد موش های پلاک مثبت به عنوان موش های حامله تلقی شدند. در حین لانه گزینی، موش ها کشته و بلاستوسیست ها با روش فلاشینگ شاخ های رحمی خارج شدند. نمونه های تخمدان در هر دو گروه پس از طی مراحل آمادش بافتی با میکروسکوپ نوری بررسی شدند و داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون تی و با معنی داری 05/0>p تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: درصد موش های پلاک مثبت در گروه در معرض میدان (50%) نسبت به گروه شاهد (5/67%) کاهش یافته ولی این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود. میانگین تعداد جنین در گروه شاهد 8/4±9 و در گروه مورد 7/5±5/5 بود. آزمون آماری، اختلاف معنی داری را بین میانگین رتبه ای دو گروه نشان داد (P<0.03). اندازه فولیکول های اولیه تک لایه ای بر حسب میکرومتر در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری نداشت (79/1±17/12، 53/1±33/12 و (p>0.810. اگرچه تعداد کل فولیکول ها و فولیکول های اولیه تک لایه ای و اجسام زرد در گروه مورد نسبت به گروه شاهد افزایش داشت ولی این تفاوت ها معنی دار نبود.نتیجه گیری: میدان الکترومغناطیسی با فرکانس پایین در مدت زمان کوتاه بر باروری موش های ماده تاثیر منفی دارد ولی در مطالعه های بافت شناسی تغییری در بافت تخمدان دیده نشد.