طب توانبخشی
سال:1397 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:31

مقدمه و اهداف: با توجه به این که از خستگی به عنوان عاملی اثرگذار بر آسیب لیگامنت متقاطع قدامی یاد می شود، هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثر خستگی اندام تحتانی بر کینماتیک، کینتیک و فعالیت عضلات منتخب مفصل زانو در حین وظیفه حرکتی فرود بود. مواد و روش ها: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 15 مرد سالم فعال (18/3± 09/22 سال) با میانگین قد (58/7± 177 سانتی متر) و وزن (72/7± 71 کیلوگرم) شرکت کردند. از پروتکل خستگی نشست و برخاست برای خستگی اندام تحتانی استفاده شد. آزمودنی ها حرکت فرود با دو پا را قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی انجام داده و کینماتیک مفصل زانو، نیروهای عکس العمل سطح و فعالیت عضلات دوقلو، چهارسر و همستریگ مورد ارزیابی قرار گرفت. از آمار توصیفی برای تعیین شاخص های گرایش به مرکز و پراکندگی، از آزمون شاپیرو-ویلک برای تعیین وضعیت نرمال بودن توزیع داده ها و از آزمون آماری t همبسته در سطح معناداری (05/0>P) برای مقایسه متغیرهای تحقیق استفاده شد. یافته ها: افزایش سرعت فلکشن زانو (004/0=P)، افزایش فلکشن زانو در لحظه تماس اولیه (016/0=P) و اوج آن (02/0=P)، کاهش نیروی عکس العمل عمودی زمین (001/0=P)، افزایش زمان رسیدن به اوج نیرو (02/0=P)، کاهش پیش از فعالیت عضلات دوسررانی (000/0=P)، نیمه وتری (000/0=P) و دوقلوی داخلی (012/0=P) قبل از فرود و کاهش فعالیت عضله دوسررانی پس از فرود (002/0=P) مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نقش حمایتی عضلات دوقلو و همسترینگ و همکاری این عضلات با رباط ACL در ثبات مفصل زانو، به نظر می رسد، خستگی شدید اندام تحتانی می تواند منجر به آسیب این رباط و کاهش ثبات زانو شود. افزایش زاویه فلکشن در لحظه تماس پا با زمین، کاهش نیروی عکس العمل زمین و افزایش زمان رسیدن به حداکثر نیروی عکس العمل زمین ممکن است استراتژی سیستم عصبی برای جذب شوک ناشی از وزن بدن در لحظه برخورد و کاهش آسیب به مفاصل اندام تحتانی باشد.

مقدمه و اهداف: آسیب لیگامان متقاطع قدامی اغلب در میان ورزشکارانی که حرکت فرود تک پا را انجام می دهند، رایج است. عوامل بیومکانیکی و نیروی برشی قدامی سازوکار اصلی بار وارده به لیگامان متقاطع قدامی هستند. وضعیت اندام تحتانی طی فعالیت می تواند باعث افزایش یا کاهش نیروی برشی قدامی شود؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثر هشت هفته تمرینات ثباتی بر زاویه فلکشن زانو و نیروی برشی قدامی طی حرکت فرود به منظور پیشگیری از آسیب لیگامان متقاطع قدامی بود. مواد و روش ها: 30 ورزشکار بسکتبالیست به طور تصادفی به دو گروه تمرینی و شاهد تقسیم شدند. گروه تمرینی تمرینات ثبات مرکزی را طی هشت هفته انجام دادند، اما گروه شاهد این تمرینات را انجام ندادند. متغیرهای کینتیکی و کینماتیکی اندام تحتانی در پیش آزمون و پس آزمون طی فرود تک پا، توسط دستگاه تحلیل حرکت و دستگاه صفحه نیرو جمع آوری شد. برای مقایسه متغیرها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری 05/0>P استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که میزان فلکشن زانو در گروه تمرینی متعاقب 8 هفته تمرین به طور معناداری افزایش یافت (05/0P<)؛ اما نیروی برشی قدامی در گروه تمرینی پس از هشت هفته کاهش معناداری پیدا نکرد (05/0P>). نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، تمرینات ثبات مرکزی با افزایش ثبات ناحیه مرکزی بدن، احتمالا استراتژی فراخوانی عضلات این ناحیه را طی حرکت فرود بهبود داده است؛ بنابراین با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرین ثباتی بخش مرکزی می تواند به کاهش عوامل خطر آسیب لیگامان متقاطع قدامی نظیر برخی عوامل بیومکانیکی طی حرکات دینامیکی منجر شود.

مقدمه و اهداف: امروزه فواید تمرین تعادلی و استفاده از تیپینگ در پیشگیری و بهبود آسیب های ورزشی خصوصا در اسپرین و دررفتگی های ناشی از عدم تعادل و نقص در حس عمقی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر شش هفته تمرین تعادلی، تیپینگ و ترکیبی بر حس عمقی و عملکرد حرکتی مچ پای والیبالیست های پسر نوجوان با ناپایداری مزمن مچ پا بود. مواد و روش ها: در مطالعه شبه تجربی حاضر، 45 والیبالیست پسر نوجوان دارای ناپایداری مزمن مچ پا به صورت هدفمند شرکت کردند. از آزمون بالینی کشویی قدامی و پرسش نامه ناپایداری عملکردی مچ پا (CAIT) به منظور تایید ناپایداری مچ پا، از دستگاه آیزوکینتیک به منظور اندازه گیری حس عمقی مفصل مچ پا و از آزمون عملکردی جهش تک پا به شکل 8 انگلیسی (8) برای سنجش عملکرد حرکتی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس ANCOVA و آزمون تعقیبی سیداک استفاده شد (05/0P≤ ). یافته ها: در همه گروه ها، از پیش آزمون به پس آزمون برای اندازه های حس عمقی 10 درجه دورسی فلکشن، 20 درجه پلانتارفلکشن و عملکرد حرکتی اختلاف معنادار مشاهده شد (05/0P<). همچنین تفاوت بین میانگین گروه های تمرین تعادلی و ترکیبی در مقایسه با گروه تیپینگ در پس آزمون معنادار بود (05/0P<)، در حالی که تفاوت بین دو گروه تمرین تعادلی و ترکیبی معنادار نبود (05/0P>). نتیجه گیری: با توجه به اندازه اثر بالای به دست آمده، پیشنهاد می شود از تمرین تعادلی و ترکیبی جهت بهبود حس عمقی و عملکرد حرکتی مچ پای والیبالیست های پسر نوجوان با ناپایداری مزمن مچ پا استفاده شود.

مقدمه و اهداف: بیماری های قلبی-عروقی یکی از علل عمده مرگ و میر در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین ویبریشن و دوره بی تمرینی بر برخی از عوامل خطرساز بیماری های قلبی-عروقی در زنان میانسال غیرفعال بود. مواد و روش ها: عوامل خطرساز بیماری قلبی-عروقی (قند خون در حالت ناشتا، کلسترول تام، تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال، لیپوپروتئین کم چگال، فشار خون سیستولی، دیاستولی، ضربان قلب) قبل، پس از 30 جلسه تمرین ویبریشن و سه ماه بی تمرینی در 9 زن میانسال غیرفعال (41/4± 55/45 سال) اندازه گیری شد. یافته ها: مقدار قند خون ناشتا، کلسترول تام و لیپوپروتئین کم چگال در سه زمان (قبل، پس از 30 جلسه تمرین ویبریشن و پس از سه ماه بی تمرینی) دارای اختلاف معنا دار (05/0≥ P) و بیانگر کاهش مقادیر پس از اتمام دوره تمرین نسبت به قبل از شروع دوره تمرینی بود. برخلاف آن مقدار تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال، فشار خون سیستولی، دیاستولی و ضربان قلب در سه زمان دارای اختلاف معنا داری نبود (05/0≤ P). نتیجه گیری: در مجموع یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که پس از انجام یک دوره تمرین ویبریشن کل بدن برخی از عوامل خطرساز بیماری قلبی-عروقی در زنان میانسال غیرفعال کاهش می یابد، اما این اثر پس از دوره بی تمرینی حفظ نمی گردد؛ لذا به نظر می رسد بتوان تمرین ویبریشن را برای زنان میانسالی که تمایلی به شرکت در کلاس های ورزشی ندارند، جهت کاهش برخی از عوامل خطرساز بیماری قلبی-عروقی در دوره تمرین با این دستگاه توصیه کرد.

مقدمه و اهداف: توانایی پیش بینی آسیب به اندازه ارزیابی و درمان آن مهم می باشد؛ به این منظور توصیه می شود ارزیابی عملکرد حرکتی در تست های غربالگری پیش از فصل گنجانده شود. یکی از مناطق آسیب پذیر بدن، ناحیه شانه است و از روش های ارزیابی اندام فوقانی و شانه، ارزیابی با استفاده از تست عملکردی شانه می باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه نمرات آزمون عملکردی شانه در دو گروه زنان ورزشکار بالای سر و غیر بالای سر بود. مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق شامل 100 زن ورزشکار در دامنه سنی 15 تا 25 ساله بودند که به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند. ورزشکاران از دو گروه، بالای سر (والیبالیست) و غیر بالای سر (فوتسالیست) تشکیل شده بودند. برای اجرای پژوهش، هر دو گروه توسط آزمون عملکردی شانه (هو 2015)، مورد ارزیابی قرار گرفتند. آزمون سه بار تکرار شده و نمره میانگین به عنوان نمره نهایی فرد در نظر گرفته شد و همچنین جهت اندازه گیری میزان سر و شانه به جلو از فتوگرامتری استفاده شد. یافته ها: بر اساس نتایج آزمون تی مستقل بین نمرات عملکردی دو گروه والیبالیست و فوتسالیست اختلاف معناداری وجود داشت (003/0P=). بر اساس نتایج آزمون کای دو، فوتبالیست ها در دو آزمون طول عضله پکتورالیس مینور و لواتور اسکاپولا اختلاف معناداری داشتند. همچنین نتایج نشان داد فوتبالیست ها نسبت به والیبالیست ها دارای اختلالات بیشتری در سر و شانه بودند. نتیجه گیری: غربالگری ربع فوقانی، قبل از فصل تمرینات می تواند راهنمای مناسبی برای مربی در تشخیص و اصلاح اختلالات حرکتی ورزشکار باشد. در پژوهش حاضر، نتایج تست غربالگری بین دو گروه فوتسال و والیبال، حاکی از ضعف در هر دو گروه بود، اما گروهی که اختلال سر و شانه به جلو بیشتری داشت (فوتسال)، عملکرد ضعیف تری از خود نشان داد. بنابراین می توان گفت که در عملکرد شانه، احتمالا وجود ناهنجاری های با شدت بالا، تاثیرگذارتر از نوع ورزش است.

مقدمه و اهداف: با توجه به اینکه کودکان فلج مغزی همی پلژی از دست مبتلا کمتر استفاده می کنند، بهبود عملکر دست در درمان بسیار قابل توجه است. هدف از این مطالعه بررسی اثر بازی های دودستی ایکس باکس-کینکت بر بهبود عملکرد دست مبتلا در کودکان همی پلژی 4 تا 14 ساله مراکز شهر تهران بود. مواد و روش ها: دراین کارآزمایی بالینی 34 نفر بطور تصادفی به دو گروه مداخله و درمان تقسیم شدند. از همه نمونه ها تست QUEST گرفته شد. هر دو گروه مداخله و کنترل درمان های معمول کاردرمانی را به صورت مشابه دریافت کردند. کودکان در گروه مداخله هفته ای دو جلسه نیم ساعته و به مدت هشت هفته بازی های دودستی ایکس باکس-کینکت را دریافت کردند. سپس از نمونه های هر دو گروه تست QUEST گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان دهنده تفاوت معنادار بین نمره پس آزمون در گروه های کنترل و مداخله بود (001/0Pvalue=). نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که در کودکان همی پلژی بازی های کامپیوتری نظیر ایکس باکس-کینکت می تواند تاثیر قابل توجهی در بهبودی عملکرد اندام فوقانی آنها داشته باشد.

مقدمه و اهداف: یکی از عملکردهای سیستم شنوایی دو گوشی مکان یابی می باشد که به ویژه در سطح افقی مبتنی بر اختلاف زمانی دوگوش (ITD) خاصه در فرکانس های پایین و اختلاف شدتی دوگوش (ILD) خاصه در فرکانس های بالا است. ویژگی های طیفی و فرکانسی محرک نیز می تواند به عنوان عاملی مداخله گر در این زمینه موثر باشد. با توجه به آنکه در آزمون های میدان صوتی به ویژه برای تعیین آستانه عموما از محرک واربل تن به جای تن خالص استفاده می شود، لذا مطالعه حاضر به دنبال آن است آیا در حوزه مکان یابی بین این دو محرک تفاوتی وجود دارد یا خیر. مواد و روش ها: مطالعه حاضر روی 30 فرد بزرگسال (22 خانم و 8 آقا) با شنوایی هنجار و راست دست با میانگین سنی 25 سال (انحراف معیار 162/3) انجام شد. مکان یابی افقی با استقرار 4 بلندگو در زوایای 30± و 60± درجه آزیموث به فاصله یک متری از جایگاه آزمودنی در سطح راحت شنیداری (dBSL 35) در دو مرحله، یکبار با استفاده از محرک نویز باریک باند و بار دیگر با محرک واربل تن در فرکانس های 500، 1000، 2000، 4000 و 6000 ارزیابی شد و نتایج حاصل با یکدیگر مقایسه گردید. یافته ها: بین میزانخطای مکان یابی در دو حالت با محرک نویز باریک باند و واربل تون در فرکانس های پایین (500، 1000 و 2000 هرتز) در زوایای 30± درجه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>P). در فرکانس 4000 هرتز به جز در 30+ درجه در سایر زوایا (60± و 30-درجه) مکان یابی با محرک نویز باریک باند دقیق تر و آزیموث مکان یابی به زاویه اسقرار بلندگو نزدیک تر بوده، در فرکانس 6000 هرتز نیز مقدار PV در تمام زوایا کمتر از 05/0 به دست آمد که مبین دقت بیشتر مکان یابی با استفاده از نویز باریک باند بوده که با توجه به مقادیر میانگین داده ها در زوایای 60± درجه، خطای مکان یابی با محرک واربل تون باز بیشتر بود (05/0>P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر مبین آن است که با افزایش فرکانس محرک و همچنین زاویه استقرار بلندگوها دقت مکان یابی با محرک واربل تون کمتر شده و می توان پیشنهاد نمود که در پژوهش های مکان یابی، استفاده از محرک نویز باریک باند بهتر از محرک واربل تون بوده و خطای کمتری را در افراد به دنبال دارد.

مقدمه و اهداف: افراد دارای کف پای صاف دچار اختلالات حسی-حرکتی هستند که بر روی هماهنگی مفاصل اندام تحتانی اثر می گذارد. هدف مطالعه حاضر مقایسه زوایای کاپلینگ بین مفاصل اندام تحتانی در طی راه رفتن با و بدون کفی حمایت کننده قوس طولی-داخلی پا در کودکان دارای کف پای صاف منعطف بود. مواد و روش ها: 15 کودک پسر (سن: 5/1± 3/10 سال) دارای کف پای صاف منعطف با اجازه والدین خود داوطلب شدند تا در پژوهش حاضر شرکت نمایند. داده های کینماتیکی سه بعدی طی راه رفتن با و بدون کفی ثبت گردید. زوایای کاپلینگ بین مفاصل با استفاده از روش وکتور کدینگ مورد محاسبه قرار گرفت. جهت تحلیل آماری از آزمون t همبسته استفاده شد. سطح معناداری برابر 05/0 قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر اختلاف معناداری را در میانگین زوایای کاپلینگ مفاصل مچ پا و زانو طی فاز پاسخ بارگیری بین دو شرایط با و بدون ارتز در سطح سجیتال (002/0=P) و فرونتال (035/0=P) نشان داد؛ در حالی که نتایج نشان داد که ارتز پا میزان زاویه کاپلینگ بین زانو-ران در صفحه هوریزنتال را طی فازهای پاسخ های بارگیری (008/0=P)، میانه استقرار (009/0=P) و هل دادن (001/0>P) راه رفتن افزایش می دهد. به علاوه، زاویه کاپلینگ بین مفاصل مچ پا و ران در صفحه هوریزنتال در طی شرایط راه رفتن با ارتز در دو فاز پاسخ بارگیری و میانه استقرار به طور معناداری افزایش پیدا نمود (05/0>P). نتیجه گیری: در شرایط استفاده از ارتز میزان فلکشن زانو بیشتر از حرکت موجود در صفحه سجیتال مفصل مچ پا است که می توان بیان نمود که کفی مورد استفاده در این مورد اثرات مثبتی را در جهت کاهش نرخ بروز آسیب دارا بوده است. ارتز مورد استفاده در پژوهش حاضر در کودکان پسر دارای کف پای صاف بیشترین تغییرات در زوایای کاپلینگ بین مفصلی اندام تحتانی را در طی فاز پاسخ بارگیری ایجاد نمود. با این وجود، اثبات این امر نیاز به انجام پژوهش های بیشتر دارد.

مقدمه و اهداف: چاقی و اضافه وزن در کشورهای در حال توسعه همچون ایران به طور چشمگیری در حال افزایش است. چاقی دوران کودکی می تواند روی خودکارآمدی در حیطه های مختلف زندگی از جمله دستاوردهای تحصیلی و کیفیت زندگی تاثیرگذار باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان خودکارآمدی در تعامل با همسال میان کودکان دبستانی چاق، دارای اضافه وزن و کودکان عادی در شهرستان شیراز انجام شده است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تحلیلی، مقطعی و مقایسه ای است. نمونه مورد مطالعه شامل 72 دانش آموز دختر و پسر 8 تا 12 ساله از مدارس ابتدایی شهر شیراز در سال 1393 بود که به روش خوشه ایاز چهار ناحیه شهر شیراز برحسب نمای توده بدنی در سه گروه چاق، دارای اضافه وزن و عادی انتخاب و دسته بندی شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه مقیاس خودکارآمدی کودکان لد و ویلر بود. داده ها به کمک نرم افزار SPSS 21 و با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و در سطح معناداری کمتر از 05/0 تحلیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میزان خودکارآمدی در تعامل با همسال میان سه گروه با یکدیگر تفاوت معناداری دارد (05/0>P). همچنین تفاوت معناداری در میزان خودکارآمدی کودکان نواحی مختلف وجود دارد ( 05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر کودکان چاق خودکارآمدی کمتری نسبت به کودکان با وزن متناسب دارند. وجود تفاوت در میزان خودکارآمدی میان سه گروه چاق، دارای اضافه وزن و عادی، برخی یافته ها در مطالعات گذشته را تایید می کند. پژوهش های بیشتر با در نظر داشتن میزان سلامت روانی، هوش مفهومی و هیجانی پیشنهاد می گردد.

مقدمه و اهداف: صلاحیت بالینی یکی از موضوعات بحث برانگیز در حوزه های مراقبت سلامت می باشد که از اهمیت زیادی در حیطه های مختلف درمانی از جمله آموزش، بالین و مدیریت برخوردار است. هدف مطالعه حاضر شناخت مهارت های مورد نیاز در کسب صلاحیت بالینی کاردرمانگرها بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از روش کیفی آنالیز محتوای قراردادی استفاده شده است. مشار کت کنندگان شامل 13 نفر کاردرمانگر با حداقل 2 سال سابقه کار بالینی بودند. اطلاعات از طریق یک گروه متمرکز با حضور 4 نفر و مصاحبه انفرادی با 9 کاردرمانگر فارغ التحصیل دیگر به دست آمد. داده ها بر اساس روش گرانهیم (2004) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مهارت های مورد نیاز در کسب صلاحیت بالینی در سه طبقه مهارت بازاندیشی (با زیرطبقات خودقضاوتی کار بالینی و نقد عملکرد دیگران)، ارتباطی (با زیرطبقات ارتباط با مراجع و ارتباط با همکاران) و تکنیکی (با زیرطبقات شناخت بیماری ها، ارزیابی و برنامه ریزی همه جانبه، مدیریت زمان و انرژی) از داده ها استخراج شد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که کاردرمانگران جهت کسب صلاحیت بالینی نیازمند مهارت های مختلفی می باشند که به اعتقاد شرکت کنندگان در این مطالعه، بهبود سیستم نظارتی، حمایتی و آموزشی مناسب و همچنین علاقه فرد به حرفه، می تواند به کسب مهارت ها و استفاده از آنها کمک کند. پیشنهاد می شود جهت بررسی چگونگی تاثیر این عوامل، تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت گیرد.

مقدمه و اهداف: کمردرد مزمن غیراختصاصی یکی از زیرگروه های کمردرد می باشد. درد، ناتوانی عملکردی و کاهش استقامت عضلانی در این بیماران شایع است. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه تاثیر و ماندگاری مجزا و ترکیبی تمرینات ثباتی و رفلکسولوژی بر درد و استقامت عضلانی بیماران دارای کمردرد بود. مواد و روش ها: تحقیق شبه تجربی بر روی 47 بیمار دامنه سنی 30 تا 35 سال دارای کمردرد انجام شد. آزمودنی ها به چهار گروه تقسیم بندی شدند؛ گروه کنترل که تمرینات معمول انجام می دادند، گروه تمرینات ثباتی که تمرینات ثباتی را انجام می دادند، گروه رفلکسولوژی و گروه ترکیبی ثباتی و رفلکسولوژی به مدت هشت هفته تحت مداخله قرار گرفتند. درد و استقامت عضلانی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های تکراری، تحلیل کوواریانس، تی مستقل و وابسته مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از درمان، استقامت عضلانی و درد در گروه های تمرینات ثباتی و ترکیبی بهبود پیدا کرده و دارای ماندگاری یک ماهه نیز می باشد، اما ماساژ رفلکسولوژی فقط بر روی درد تاثیر داشته است. نتیجه گیری: به دلیل تاثیر و ماندگاری تمرینات ثباتی در کاهش درد و بهبود استقامت عضلانی، استفاده از این روش در افراد دارای کمردرد مزمن پیشنهاد می شود.

مقدمه و اهداف: بدعملکردی دریچه کامی-حلقی معمولا در بیماران با شکاف کام ترمیم شده گزارش می شود. به منظور درمان بدعملکردی کامی-حلقی در بیماران با گپ کوچک، درمان های رفتار درمانی پیشنهاد می شود. درمان با استفاده از دستگاه فشار هوای مثبت مداوم به عنوان یک درمان رفتاری، با استفاده از فشار هوای مثبت مداوم طی تکالیف گفتاری می تواند موجب افزایش قدرت عضلات کام و به دنبال آن انسداد کامل دریچه در بیماران با گپ کوچک دریچه گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر مداخله CPAP Therapy بر متغیرهای پرخیشومی و آشفتگی خیشومی گفتار در بیمار مبتلا به شکاف کام با گپ کوچک دریچه کامی-حلقی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تک آزمودنی با مدل A-B-A بود که در آن تاثیر CPAP Therapy روی گفتار یک پسر 8 ساله با شکاف کام ترمیم شده و گپ کوچک دریچه کامی-حلقی با علائم گفتاری پرخیشومی و آشفتگی خیشومی بررسی شد. کودک تحت 48 جلسه مداخله فشار هوای مثبت مداوم در طول دو ماه قرار گرفت. ارزیابی های ادراکی جهت تعیین شدت متغیرهای پرخیشومی و آشفتگی خیشومی در فازهای خط پایه، مداخله و پیگیری انجام گرفت. داده ها با روش تحلیل دیداری و با استفاده از تعیین شاخص تفاوت میزان بهبودی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: مداخله CPAP درمانی منجر به کاهش دو درجه ای شدت پرخیشومی شد که یک درجه در فاز مداخله و یک درجه در فاز پیگیری صورت گرفت و این کاهش تا پایان مطالعه حفظ گردید. اثر مداخله بر متغیر آشفتگی خیشومی بدین صورت بود که در فاز مداخله دو درجه کاهش یافت و به سطح طبیعی رسید و این کاهش در فاز پیگیری نیز حفظ گردید. شاخص اندازه اثر برای هر دو متغیر 75/0 به دست آمد. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مداخله فشار هوای مثبت مداوم با استفاده از تمرینات مقاومتی در طول گفتار، می تواند موجب قوی شدن عضلات دریچه کامی-حلقی گردیده و منجر به کاهش شدت پرخیشومی و آشفتگی خیشومی در گفتار بیمار با گپ کوچک دریچه کامی-حلقی گردد.

مقدمه و اهداف: حس عمقی در رفلکس عضلانی، ثبات دینامیک مفصل و برنامه ریزی حرکت برای کنترل عصبی-عضلانی نقش دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر سرمادهی مفصل زانو بعد از خستگی موضعی بر حس عمقی زنان جوان تمرین کرده بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی و طرح پیش آزمون-پس آزمون انجام شده است. 40 آزمودنی زن تمرین کرده سالم (میانگین سن 05/1± 06/22 سال، قد 96/6± 22/165 سانتی متر، و وزن 41/9± 72/55 کیلوگرم) در چهار گروه (کنترل، سرمادهی، خستگی و سرمادهی بعد از خستگی) شرکت داشتند. اعمال سرما با استفاده از کیسه یخ بر روی مفصل زانو، برای هر دو گروه سرمادهی و سرمادهی بعد از خستگی انجام گرفت و گروه خستگی و سرمادهی بعد از خستگی، پروتکل خستگی عصبی-عضلانی موضعی شامل انواع حرکات پلایومتریک، را اجرا کردند. حس عمقی مفصل زانو، قبل و بلافاصله بعد از سرمادهی (بلافاصله بعد از خستگی در گروه خستگی) و 20 دقیقه بعد از سرمادهی، از طریق اندازه گیری خطای بازسازی زوایای 30، 45 و 60 درجه مفصل زانو با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک ارزیابی شد. اطلاعات به دست آمده در نرم افزار SPSS و با استفاده از روش تحلیل واریانس با داده های تکراری و آزمون t مستقل، در سطح معناداری 05/0≥ α و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد با وجود کاهش معنادار دمای پوست، بعد از سرمادهی، حس عمقی مفصل زانو در هیچ یک از گروه ها در زمان های مختلف، تفاوت معناداری نداشت و بین گروه ها نیز تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که پروتکل سرمادهی مورد استفاده در پژوهش، تنها بر گیرنده های پوستی تاثیر گذار بوده و بر دوک های عضلانی و گیرنده های مفصلی که نقش اصلی را در حس وضعیت مفصل دارند، تاثیرگذار نبوده است؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت این روش سرمادهی حتی در حالت خستگی، خطری برای ورزشکاران جهت ادامه فعالیت ندارد.

مقدمه و اهداف: کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی در رشد کنترل وضعی ضعیف تری داشته و نسبت به همتایان سالم خود بیشتر در معرض افتادن و صدمه دیدن هستند. ورزش کردن ممکن است سازمان حسی و قابلیت تعادل در این جمعیت را بهبود بخشد. هدف تحقیق حاضر ارزیابی تاثیر تمرین ورزش تکواندو روی تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشد است. مواد و روش ها: روش مطالعه از نوع نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون بود. آزمودنی ها 20 کودک پسر دارای اختلالات هماهنگی در رشد، در محدوده سنی 11– 7 سالگی بودند و به صورت تصادفی انتخاب شده و به دو گروه (تجربی و کنترل) تقسیم شدند. از هر دو گروه، پیش آزمون توسط آزمون اصلاح شده لک لک برای سنجش تعادل ایستا و آزمون راه رفتن تاندومی برای سنجش تعادل پویا صورت گرفت. گروه تجربی در یک دوره برنامه منتخب تمرینات تکواندو به مدت 10 هفته (سه جلسه در هفته، هر جلسه 45 دقیقه) شرکت کردند. سپس در پس آزمون، گزینه های مربوط به آزمون های تعادلی از هر دو گروه به عمل انجامید. یافته ها: نتایج نشان داد که در پیش آزمون میانگین نمرات تعادل کودکان گروه تجربی و کنترل تفاوت معنادار وجود ندارد، اما در پس آزمون میانگین تعادل ایستا و پویا در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود (01/0>P). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که انجام تمرینات تکواندو باعث بهبود تعادل کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی شده است.

مقدمه و اهداف: مراقبت از کودک فلج مغزی سلامت عمومی والدین را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فرزند سالم بر وضعیت سلامت عمومی والدین دارای کودک فلج مغزی است. مواد و روش ها: 28 زوج دارای کودک سالم/فلج مغزی )میانگین سنی: 09/7± 67/36) و 30 زوج دارای کودک فلج مغزی (میانگین سنی: 7/6± 11/33) پرسش نامه سلامت عمومی 28 سوالی را پر کردند که شامل 4 زیرمقیاس نشانه ای جسمانی، اضطراب/اختلال خواب، اختلال عملکرد اجتماعی و افسردگی بود. یافته ها: نمرات پرسش نامه در 4 زیرمقیاس و نمره کل بین دو گروه از تفاوت معناداری برخوردار بود (05/0≥ P). زیرمقیاس نشانه جسمانی در بین مادران و زیرمقیاس اضطراب/اختلال خواب در بین پدران دو گروه از تفاوت معناداری برخوردار نبود (05/0˃ P). نتیجه گیری: داشتن فرزند سالم می تواند به عنوان یک عامل در ارتقا وضعیت جسمی، روانی و عملکرد اجتماعی، به والدین دارای کودک فلج مغزی مشاوره داده شود. انجام مشاوره و آزمایشات پزشکی ژنتیکی دقیق و کسب تاییدیه از پزشک متخصص قبل از تولد فرزند دیگر به والدین توصیه و تاکید می گردد.

مقدمه و اهداف: تغییرات بیومکانیکی و نقص های حسی-حرکتی در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا گزارش شده است. با این وجود اطلاعات کمی در مورد ارتباط بین الگوهای عملکرد حرکتی و عملکرد حسی-حرکتی در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی ارتباط بین نقص های حرکتی مرتبط با الگوهای عملکرد حرکتی با عملکرد حسی-حرکتی در ورزشکاران دانشگاهی دارای بی ثباتی مزمن مچ پا بود. مواد و روش ها: تعداد 40 ورزشکار دانشگاهی مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا داوطلب شرکت در تحقیق بودند. به منظور ارزیابی نقص های حرکتی، از 3 الگوی عملکردی اسکات بالای سر، اسکات بالای سر با بالا آوردن پاشنه و اسکات تک پا استفاده و بر اساس سیستم Fusionetics، امتیازدهی شدند. عملکرد حسی-حرکتی با استفاده از آزمون های کنترل پاسچر ایستا و پویا، دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا، حس عمقی مفصل مچ پا و قدرت عضلانی مچ پا ارزیابی شد. به منظور بررسی ارتباط بین ارزیابی های عملکرد حرکتی و عملکرد حسی-حرکتی از آزمون های همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد (05/0P<). یافته ها: نتایج نشان داد که ورزشکاران دانشگاهی دارای بی ثباتی مزمن مچ پا، به ترتیب دارای کیفیت اجرای ضعیف (1/14± 1/20 ٪ )، متوسط (4/17± 3/52 ٪ ) و خوب (4/19± 1/80 ٪ )، در اجرای اسکات تک پا، اسکات بالای سر و اسکات بالای سر با بالا آوردن پاشنه بودند. بلند شدن پاشنه پا از زمین (50٪ ) و والگوس زانو (70٪ )، نقص های حرکتی شایع اندام تحتانی در اسکات بالای سر و اسکات تک پا در افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا بودند. همچنین همبستگی معناداری بین برخی آزمون های عملکردی با برخی عملکردهای حسی-حرکتی و بین برخی نقص های حرکتی با برخی عملکردهای حسی-حرکتی مشاهده شد (05/0≥ P). علاوه بر این برخی نقص های حرکتی از روی برخی آزمون های حسی-حرکتی پیش بینی شدند (05/0P<). نتیجه گیری: از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که ورزشکاران دانشگاهی مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا دارای نقص های حرکتی در ارزیابی های عملکرد حرکتی بودند. همچنین همبستگی معنا داری بین برخی ارزیابی های عملکرد حرکتی و برخی عملکردهای حسی-حرکتی وجود داشت و همچنین می توان بر اساس ارزیابی های عملکرد حسی-حرکتی برخی نقص های حرکتی را پیش بینی کرد.

مقدمه و اهداف: دانش آموزان کم شنوا نیازهای گسترده آموزشی و توانبخشی دارند و هدف از پژوهش حاضر طراحی ابزار سنجش نیاز به خدمات آموزشی و توانبخشی دانش آموزان دچار کم شنوایی مدارس تلفیقی مقطع ابتدایی بود. مواد و روش ها: نسخه اولیه ابزار بر اساس مرور چهار ابزاری که در سایر کشورها برای سنجش نیازهای توانبخشی و آموزشی دانش آموزان دچار کم شنوایی و ناشنوایی طراحی شده بودند، ساخته شد. در تعیین روایی صوری و محتوایی نظر 14 نفر از اساتید و صاحب نظران کسب شد. برای تعیین وضوح متن، همبستگی درونی و پایایی آزمون-بازآزمون، از 51 دانش آموز دچار کم شنوایی در مدارس تلفیقی ابتدایی و معلمین شهرهای اسلامشهر، رباط کریم، قرچک و ورامین خواسته شد بخش های مرتبط از پرسش نامه را تکمیل کنند. برای تعیین روایی محتوایی، اندکس روایی محتوای به روش لاوشه و برای تعیین همبستگی درونی، ضریب آلفای کرونباخ و برای تعیین پایایی آزمون-بازآزمون، ضریب همبستگی درون رده ای محاسبه شد. یافته ها: ابزار در قالب دو بخش دانش آموز-پاسخ و معلم-پاسخ با مجموع 35 سوال در 6 زیرمقیاس ساخته شد. روایی صوری توسط اساتید و صاحب نظران تایید شد. شاخص نسبت روایی محتوایی سوالات بالای 71/0 بود و شاخص روایی محتوایی ابزار 93/0 بود. آلفای کرونباخ در زیرمقیاس های نیازهای توانبخشی شنوایی، گفتار، روان شناسی، نیازهای آموزشی، شیوه دانش آموز در حل مشکلات ادراک و حل مشکلات سمعک به ترتیب برابر با 83/0، 84/0، 82/0، 85/0، 3/0 و 79/0 به دست آمد. در محاسبه پایایی آزمون-بازآزمون، ضریب همبستگی درون رده ای هر یک از زیرمقیاس ها، بیش از 94/0 بود. نتیجه گیری: ابزار سنجش نیاز به خدمات آموزشی و توانبخشی دانش آموزان دچار کم شنوایی مدارس تلفیقی مقطع ابتدایی، ابزاری روا و پایا است و پس از تعیین نقاط برش آن می توان از این ابزار در تعیین نیازهای آموزشی و توانبخشی این کودکان استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: کمردرد یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی-عضلانی است که شیوع آن در طول دوره زندگی تا 80 درصد گزارش شده است. بنابراین وجود یک ارزیابی دقیق قبل از طراحی برنامه توانبخشی در افراد مبتلا به کمردرد ضروری به نظر می رسد. با توجه به وجود زنجیره حرکتی در بدن انسان، هر گونه مشکل یا نقص عملکردی در یکی از ساختارهای این زنجیره می تواند باعث عملکرد غیرطبیعی در سایر زنجیره ها شود. کینماتیک غیرطبیعی ران و اختلال در عملکرد عضلات ران، با اختلالات مختلف اسکلتی-عضلانی از جمله کمردرد همراه است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، مقایسه نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در افراد دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی با افراد سالم در تمرینات منتخب توانبخشی بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر که به صورت نیمه تجربی انجام شد، 15 آزمودنی مرد سالم و 15 آزمودنی مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی شرکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئوس مدیوس، بخش فوقانی گلتئوس ماگزیموس و تنسور فاشیالاتا در حین اجرای تمرینات منتخب با فرکانس 1000 هرتز ثبت شد و شاخص نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در این تمرینات محاسبه شد. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تی مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد نسبت فعالیت عضلات گلوتئال در تمرینات لانچ، اسکوات، کلام این سایدلیینگ، گام برداشتن به پهلو با مقاومت الاستیکی، پل دوطرفه و یک طرفه در گروه سالم نسبت به گروه کمردرد به طور معناداری بیشتر است (05/0>P). نتیجه گیری: نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در افراد سالم و افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی تفاوت دارد. به نظر می رسد می توان انجام تمرینات کلام این سایدلیینگ، گام برداشتن به پهلو با مقاومت الاستیکی، پل دوطرفه و یک طرفه را به این افراد به منظور انجام تمرینات توانبخشی پیشنهاد کرد، ولی انجام لانچ و اسکوات به این افراد پیشنهاد نمی شود.

مقدمه و اهداف: با توجه به این که کودکان بخش مهمی از وقت خود را با والدین می گذرانند، بنابراین پدر و مادر منبع غنی اطلاعات در مورد فرزندشان هستند؛ بر این اساس، ضرورت دارد که از طریق ابزارهایی، نظرات و تجربیات آنها جهت اهداف بالینی و پژوهشی مورد ارزیابی قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی نسخه ایرانی پرسش نامه نظرات و تجربیات والدین دارای فرزند کاشت حلزون شده (Parents'' Views and Experiences with Pediatric Cochlear Implant Questionnaire; PVECIQ) انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات روان سنجی و مطالعات توصیفی-تحلیلی است که به صورت مقطعی و غیرمداخله ای انجام شده است. جامعه آماری شامل کلیه کودکانی بودند که در بیمارستان آموزشی-درمانی الزهرا (س) اصفهان، تحت عمل جراحی کاشت حلزون قرار گرفته بودند. از این جامعه 73 کودک (28 پسر و 45 دختر) که حداقل 1 سال تجربه استفاده از پروتز کاشت حلزون را داشتند، به روش در دسترس انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسش نامه نظرات و تجربیات والدین دارای فرزند کاشت حلزون شده (PVECIQ) بود. پس از تایید روایی محتوایی، اطلاعات با استفاده از همبستگی زیرمجموعه های PVECIQ، ضریب α کرونباخ و پایایی به شیوه ی بازآزمایی و از طریق نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: شاخص روایی محتوایی (CVI) در تمام گویه ها از 75/0 بالاتر بود. حداقل و حداکثر CVI برابر با 76/0 و 1/0 برآورد شد. همبستگی زیرمجموعه ها در اکثر موارد، همبستگی مثبت و معنا دار بود. ضریب α کرونباخ زیرمجموعه های PVECIQ در دامنه 74/0 الی 83/0 و ضریب α کرونباخ برای کل پرسش نامه برابر با 77/0 بود. ضریب بازآزمایی زیرمجموعه های PVECIQ نیز در دامنه 85/0 الی 97/0 بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها، به نظر می رسد نسخه ایرانی پرسش نامه نظرات و تجربیات والدین دارای فرزند کاشت حلزون شده (PVECIQ) از روایی و پایایی قابل قبولی برخوردار باشد.

مقدمه و اهداف: نخستین و مهمترین مسئله در کودکان با آسیب شنوایی اشکال در برقراری ارتباط است، زیرا افت شنوایی آنها را از شنیدن گفتار دیگران بازداشته یا باعث شنیدن نامناسب یا ناقص گفتار دیگران می شود. این کودکان با استفاده از روش های مناسب توانبخشی می توانند از نظر مهارت های زبانی پیشرفت کنند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه مداخله ای مبتنی بر نمایش خلاق بر مهارت های زبانی کودکان با آسیب شنوایی کاشت حلزون شده 6-4 سال انجام شده است. مواد و روش ها: روش بررسی در پژوهش حاضر از نوع مداخله ای آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه انتظار است. شرکت کنندگان در این پژوهش شامل 30 کودک با آسیب شنوایی کاربر کاشت حلزون بودند که به روش در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمایش و انتظار تقسیم شدند. 15 کودک در گروه آزمایش، مداخله نمایش خلاق را دریافت کردند و 15 کودک در گروه انتظار قرار داشته و در این مداخله شرکت داده نشدند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله توسط آزمون بازگویی داستان از نظر مهارت های زبانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: با مقایسه میانگین هفت خرده مقیاس آزمون بازگویی داستان، در دو گروه آزمایش و انتظار از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره این گونه مشخص شد که در هر هفت خرده مقیاس، بین گروه آزمایش و انتظار تفاوت معناداری وجود دارد و در خرده مقیاس پیچیدگی نحوی به دلیل تفاوت در پیش آزمون دو گروه آزمایش و انتظار، نمی توان تفاوت مشاهده شده در پس آزمون دو گروه را ناشی از اثر مداخله دانست. این یافته ها بیانگر آن است که مداخله نمایش خلاق بر مهارت های زبانی کودکان با آسیب شنوایی موثر بوده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر ایجاد موقعیت های نمایشی و آموزش ساختارهای زبانی به صورت غیر مستقیم تاثیر چشمگیری بر افزایش مهارت های زبانی این کودکان داشته و این کودکان بعد از این مداخله پیشرفت مناسبی در استفاده از ساختارهای صحیح زبانی در ارتباط کلامی خود داشتند.

مقدمه و اهداف: سرطان سینه شایع ترین و از نظر عاطفی و روانی تاثیرگذارترین و بعد از سرطان ریه دومین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در بین زنان است. مشکلات روان شناختی ناشی از این بیماری دارای تاثیرات بلندمدتی بوده و با عوامل بسیار زیادی در ارتباط است، از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین راهبرد های مقابله ای، پنج عامل بزرگ شخصیت و حمایت اجتماعی ادراک شده با افسردگی در میان زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شده است. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود و به روش نمونه گیری در دسترس تعداد 175 نفر از زنان مبتلا به سرطان سینه به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شده و به پرسش نامه های افسردگی بک (1998)، پنج عامل بزرگ شخصیت (1992)، حمایت اجتماعی ادراک شده (1998) و پرسش نامه مقابله با شرایط استرس زا (سبک های مقابله ای) (2002) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از رگرسیون گام به گام تحلیل شد. یافته ها: نتایج ضرایب همبستگی محاسبه شده نشان داد که بین روان رنجور خویی و افسردگی همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (01/0P<). بین عامل گشودگی به تجربه، انعطاف پذیری (01/0P<) و برونگرایی (05/0P<) نیز با افسردگی، همبستگی منفی و معناداری مشاهده شد. بین عامل هوشیاری و افسردگی هیچ رابطه معناداری از لحاظ آماری به دست نیامد. بین حمایت اجتماعی و سبک مقابله ای مسئله مدار با افسردگی رابطه منفی و معناداری وجود داشت (05/0P<). همچنین بین سبک حل مسئله هیجان مدار و اجتنابی (05/0P<) با افسردگی رابطه مثبت و معنادار بود. بر اساس نتایج به دست آمده روان رنجور خویی و سبک حل مسئله هیجان مدار قادر به پیش بینی افسردگی در زنان مبتلا به سرطان سینه هستند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر زنان مبتلا به سرطان سینه ای که روان رنجور خویی بالاتری داشته و بیشتر از سبک حل مسئله هیجان مدار استفاده می کنند، نشانه های مشکلات خلقی را با شدت بیشتری تجربه می کنند.

مقدمه و اهداف: با بالا رفتن سن مشکلات نیز افزایش می یابد و سالمندان را در سطوح مختلف تحت تاثیر قرار می دهد. سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که می تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل و افتادن شود؛ بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ترکیبی (قدرتی و کششی) بر تعادل، خطر سقوط و کیفیت زندگی مردان سالمند می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و شرکت کنندگان آن شامل مردان سالمند سالم (سن 95/6± 64/65) در شهرستان رشت بودند. مطالعه بر روی 28 نفر از مردان که دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند و به روش نمونه گیری در دسترس برای پژوهش انتخاب شدند، انجام گردید. در این تحقیق برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون شارپندرومبرگ (با چشمان باز و بسته) و آزمون زمان برخاستن و رفتن، خطر سقوط با پرسش نامه تعادلی برگ و کیفیت زندگی با پرسش نامه لیپاد استفاده شد. آزمون ها بعد از برنامه تمرینی اجرا شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون t مستقل (در سطح معناداری 005/0P<) انجام شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات ترکیبی به مدت 8 هفته در مقایسه با گروه کنترل، بر تعادل ایستا با چشم باز (009/0=P)، تعادل ایستا با چشم بسته (001/0=P) و پویا (025/0=P)، خطر سقوط (004/0=P) تاثیر معناداری دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ترکیبی (قدرتی و کششی) می تواند بر تعادل و خطر سقوط سالمندان تاثیر مثبت بگذارد، اما تاثیر معناداری بر کیفیت زندگی آنها ندارد.

مقدمه و اهداف: آزمون دید رنگ چیدمانی بینا یک آزمون دید رنگ تولید ایران است که در مورد بررسی کیفیت این محصول و دقت تشخیص آن مطالعه ای صورت نگرفته است و نمی توان با اطمینان از آن در مراکز بالینی استفاده نمود. تحقیق حاضر به منظور بررسی دقت تشخیص این آزمونو مقایسه نتایج آن با دو آزمون ایشی هارا و H16 انجام گرفته است. مواد و روش ها: شرکت کنندگان در تحقیق حاضر به صورت غیرتصادفی و مبتنی بر هدف از بین دانش آموزان و دانشجویانی که در غربالگری (مدارس و دانشگاه های قم و تهران) شرکت کرده بودند، مورد فراخوان قرار گرفتند. در این غربالگری ها از آزمون ایشی هارا برای تشخیص اختلال دید رنگ استفاده شده بود. در دفتر کار اپتومتریست، پس از معاینه چشم توسط یک اپتومتریست، شرکت کنندگان در یک شرایط نوری مناسب، توسط سه آزمون دید رنگ بینا (ساخت ایران)، آزمون ایشی هارا (ساخت کشور ژاپن)، و آزمون H16 (ساخت کشور انگلستان)، تحت معاینه قرار گرفتند. روش انجام آزمون بینا مانند آزمون H16 طبق دفترچه راهنما صورت گرفت. آزمون بینا پس از 30 دقیقه گذشت زمان از آخرین آزمون، مجددا انجام گرفت. یافته ها: برای شرکت در تحقیق حاضر، 94 نفر بدون اختلال دید رنگ، و 76 نفر با اختلال دید رنگ که با آزمون ایشی هارا تشخیص داده شده بودند، انتخاب شدند. با آزمون H16، 94 نفر بدون اختلال دید رنگ، 57 نفر با اختلال دید رنگ تشخیص داده شدند و 19 نفر غیرقابل تشخیص بودند. با آزمون بینا نیز 94 نفر بدون اختلال دید رنگ، 61 نفر با اختلال دید رنگ، و 15 نفر غیرقابل تشخیص بودند. در تشخیص نوع اختلال دید رنگ در گروه دارای اختلال دید رنگ، مقایسه آزمون بینا و آزمون H16 ضریب توافق 9/87% (879/0Kappa=) نشان دادند. آزمون بینا در تشخیص نوع اختلال دید دارای تکرارپذیری %72 (Kappa=0. 72) بود. نتیجه گیری: آزمون دید رنگ چیدمانی بینا از دقت تشخیصی مناسبی برخوردار است.

مقدمه و اهداف: الگوی استفاده از زمان، یک شاخه ی تعریف شده در کاردرمانی و مطالعات علم کار است. به نظر می رسد که کودکان، جمعیت در خطر عدم توازن کاری باشند که زمان کمتری را در فعالیت های همراه با تحرک صرف می کنند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه ی الگوی استفاده از زمان در کودکان دچار فلج مغزی با کودکان بهنجار است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تحلیلی، مقطعی-مقایسه ای بود. 28 کودک هنجار و 28 کودک دچار فلج مغزی که از نظر سن، جنس و وضعیت اجتماعی و اقتصادی همسان شده بودند، در 2 روز تعطیل و غیرتعطیل بررسی شدند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از گاه نگار زمان، یرسش نامه اطلاعات دموگرافیک، سیستم طبقه بندی حرکات درشت و سیستم طبقه بندی توانایی دستی صورت گرفت. از آزمون t مستقل، برای تحلیل داده ها در SPSS22، استفاده گردید. یافته ها: آنالیز آماری، تفاوت معناداری را در حوزه های استراحت وخواب، تحصیل و بازی در روز غیرتعطیل، تفریح در روز تعطیل و فعالیت های روزمره ی زندگی در هر دو روز تعطیل و غیرتعطیل (05/0 نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد کودکان دچار فلج مغزی در برخی از حوزه های کاری نیازمند صرف زمان بیشتری هستند. افزایش مشارکت کودکان دچار فلج مغزی در حیطه های فعالیت های روزمره ی زندگی، تحصیل، خواب، بازی و تفریح نیازمند توجه بیشتر به موضوع استفاده از زمان است.

مقدمه و اهداف: در سیستم شنوایی، وزوز و عملکرد بهینه درک گفتار در نویز مثال هایی از شکل پذیری منفی و مثبت است که به ترتیب ناشی از افت شنوایی حسی-عصبی و تجارب زندگی مواجهه با محرکات پیچیده تر و یادگیری است. شکل پذیری مثبت در نتیجه محرکات حسی و مهارت های یادگرفته شده اتفاق می افتد. فرآیند شکل پذیری در سیستم عصبی شنوایی می تواند در مسیرهای صعودی یا نزولی دیده شود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر شکلی از آن در مسیرهای شنوایی بالا به پایین بررسی و بحث می شود. برای این منظور آزمون سطح پذیرش نویز روی 60 نفر (27 زن و 33 مرد) با شنوایی هنجار انجام شد. افراد شرکت کننده در مطالعه به یکی از دو گروه زیر تقسیم شدند: افراد با تجربه شغلی درک گفتار در نویز و بدون تجربه شغلی درک گفتار در نویز. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه مورد آزمون (افراد با تجربه شغلی درک گفتار در نویز) به طور معناداری از نظر آماری امتیازات آزمون سطح پذیرش نویز آنها پایین تر و امتیازات سطح نویز زمینه ای بالاتری در مقایسه با گروه کنترل داشتند. نتیجه گیری: با استفاده از آزمون سطح پذیرش نویز، اختلافات در توانایی افراد برای تحمل مقادیر متغیر نویز زمینه و عملکرد درک گفتار در نویز به عملکرد سیستم شنوایی وابران آنها نسبت داده می شود. بنابراین این گونه می توان نتیجه گرفت که کار کردن در مکان های شلوغ به خاطر ماهیت شغل فرد می تواند در اختلافات در عملکرد درک گفتار در نویز تاثیر بگذارد.

مقدمه و اهداف: نوجوانی به عنوان دوره تغییرات سریع در بسیاری از جنبه ها مانند جسمی، شناختی و اجتماعی در نظر گرفته شده است. نوجوانان ناشنوا در یک کشمکش و تقلا برای کسب هویت، استقلال و بهبود سیر تکاملی خودشکوفایی، با دشواری ها و پیچیدگی های زیادی مواجه هستند. در حالی که نگرش های غالبی و سوگیرانه به ناشنوا باعث می شود آنها به عنوان یک ناشنوا و نه به عنوان یک دختر یا پسر نوجوان/جوان در نظر گرفته شوند. مقاله حاضر به بررسی و مرور مسائل متعددی می پردازد که زندگی افراد نوجوان ناشنوا را تحت تاثیر قرار می دهد، از جمله هویت، استقلال و احساس تنهایی. مواد و روش ها: در مطالعه مروری حاضر سعی شد مطالعات پژوهشی درباره مسائلی که یک نوجوان ناشنوا در دوران بلوغ تجربه می کند، مورد بررسی قرار گیرد. پژوهش های فارسی زبان و انگلیسی زبان در خصوص مسائل نوجوانان ناشنوا از سال 1981 تاکنون از طریق موتورهای جستجویSID، SAGE، WILEY، SCOPUS، SCIENCE DIRECT، EMERALD، ERIC PUBMED مورد استفاده قرار گرفت. واژه های کلیدی که در سایت ها مورد جستجو قرار گرفت شامل شنوایی، ناشنوایی، اختلالات شنوایی، نقص شنوایی و واژه های نوجوانی، جوانی، بلوغ و واژه های مرتبط با مسائل نوجوانان شامل: هویت، استقلال، احساس تنهایی، خود پنداره می باشد. یافته ها: بررسی مطالعات نشان داد عوامل بسیاری در مساله هویت، استقلال و احساس تنهایی نوجوانان ناشنوا موثرند که به منظور تسهیل گذر از دوره نوجوانی و پیشگیری و کاهش مشکلات و مسائل روانی-اجتماعی نوجوانان ناشنوا باید در جست و جوی راه کارهای ضروری باشیم. نتیجه گیری: با انجام پژوهش های هدفمندانه تر و جمع آوری اطلاعات می توان شکاف ها و خلاهای اطلاعاتی را آشکار و برنامه های پژوهشی آینده که می تواند باعث بهبود رشد مطلوب در نوجوانان ناشنوا شود را فراهم ساخت. تصمیمات والدین برای استفاده از کاشت حلزون/سمعک، نوع مدرسه، انتخاب نوع روابط، ارتباط مناسب در خانه و داشتن گروهی که فرد بتواند خود را با آن هماهنگ نماید، می تواند به نوجوان ناشنوا هویت بخشد و احساسات منفی او را به حداقل برساند.

مقدمه و اهداف: برای انجام بسیاری از فعالیت های روزمره زندگی و ورزشی ترکیبی از انقباضات ایزومتریک و کانسنتریک نیاز است. استرس مکانیکی ناشی از انقباضات به خصوص انقباضات اکسنتریک احتمال گرفتگی و آسیب دیدگی به فیبرهای عضلانی را افزایش می دهد. بنابراین کاهش کوفتگی عضلانی می تواند باعث کاهش احتمال آسیب به بافت و بازگشت سریع فرد به فعالیت شود. برای پیشگیری از احتمال آسیب از روش های مختلفی استفاده می شود. یکی از این روش ها استفاده از ویبریشن کل بدن (WholeBodyVibration) است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر ویبریشن کل بدن بر شاخص های آسیب عضلانی است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مروری ساده و به روش مرور سیستماتیک مبتنی بر شواهدDuffyبود که در آن با جستجوی مقالاتی که از سال 2000 تا 2016 با کلیدواژه های ویبریشن کل بدن، آسیب عضلانی (Muscle Injury) و آزردگی تاخیری عضلانی (DelayOnsetMuscleSoreness) در بانک های اطلاعاتی Googlescholar، PubMed، Elsevier، IRANDOC، SID و Research gate منتشر شده بود، بر اساس معیارهای پژوهش حاضر، تعداد 19 مقاله به عنوان مقالات نهایی برای مطالعه حاضر انتخاب شد. یافته ها: مرور مطالعات انجام شده نشان داد که کوفتگی تاخیری عضلانی باعث ایجاد درد، کاهش قدرت عضلانی و کاهش دامنه حرکتی می شود و مداخلات بسیاری وجود دارد که باعث کاهش کوفتگی تاخیری می شود. مطالعات نشان دادند که زمان، فرکانس، ورزشکار بودن و یا نبودن، نوع فعالیت انجام شده (نوع انقباضات و مدت زمان آنها)، تعداد دفعات اعمال، زمان استراحت بین هر بار اعمال و درمان به صورت مجزا و یا همزمان با درمان های دیگر از فاکتورهای موثر بر اثربخشی ویبریشن کل بدن بر آسیب های عضلانی افراد سالم می باشد. نتیجه گیری: با توجه به تحقیقات انجام شده در این زمینه می توان نتیجه گرفت ویبریشن کل بدن با افزایش میزان جریان خون، افزایش دامنه حرکتی، بهبود قدرت و کاهش درد با در نظر گرفتن فاکتورهای موثر می تواند روش موثری برای کاهش کوفتگی تاخیری باشد. هر چند که تحقیقات بیشتری در این زمینه می تواند به درک روشن تری از تاثیر ویبریشن کل بدن روی کاهش کوفتگی تاخیری منجر شود.

مقدمه و اهداف: با ارزیابی گوش واقعی می توان علاوه بر تنظیم دقیق سمعک، مراجعه مکرر بیماران به کلینیک های شنوایی شناسی را کاهش داده و در نتیجه در وقت و انرژی نیز صرفه جویی کرد. در حال حاضر ارزیابی های گوش واقعی به دو صورت کلی در کلینیک ها انجام می شود: 1. راستی آزمایی گوش واقعی 2. راستی آزمایی بر اساس کوپلر. در مقاله مروری حاضر تمرکز بر مبحث راستی آزمایی بر اساس کوپلر خواهد بود. از آنجا که آزمون بررسی تفاوت بین کوپلر و گوش واقعی یکی از اجزای اصلی راستی آزمایی بر اساس کوپلر می باشد، بنابراین در مقاله مروری حاضر تلاش بر این است که بر اساس استاندارد جدید موسسه استانداردهای ملی آمریکا نقش این آزمون در تجویز سمعک را بازگو کرده و سپس با استفاده از روش پیشنهادی، چالش به وجود آمده در این مسیر برطرف شود. مواد و روش ها: با جستجو در منابعی که از سال 1980 تا 2017 میلادی در زمینه راستی آزمایی راستی سمعک بر اساس کوپلر منتشر گردیده، 45 مقاله مرتبط از بانک های اطلاعاتیGoogleScholar، Proquest، Pubmed، Sciencedirectبا کلیدواژه های Hearing Aid Verification، Real Ear to Coupler Difference، RITE Hearing Aids، Hearing Aids Couplingانتخاب شد که از این مقالات، 35 مقاله پژوهشی برگزیده شد. در این مقاله مروری از مقالات پژوهشی مذکور و 3 کتاب مرتبط استفاده شده است. نتیجه گیری: در صورت استفاده از فوم اسفنجی به جای دامی های سیلیکونی در سمعک های RITEمی توان علاوه بر حفظ مزایای سمعک های RITE، بهره بیشتری در فرکانس های پایین و میانی برای بیمار فراهم کرد. همچنین در این صورت می توان مطابق استاندارد ANSI S3. 46 2013 روش اتصالی یکسانی را هم برای ارزیابی های کوپلری و هم برای ارزیابی های گوش واقعی اتخاذ کرد. در نتیجه مشکل عدم تطابق بین RECD ها برطرف خواهد شد.

مقدمه و اهداف: در مطالعات زبانی، جهت بررسی نحوه ی سازماندهی مفاهیم در واژگان ذهنی و نیز چگونگی رشد معنای کلمه از تکلیف تعریف واژه استفاده می شود. هدف از مطالعه حاضر، مرور نتایج تحقیقاتی است که روند رشد مفاهیم و سازماندهی آنها را با استفاده از تکلیف تعریف واژه بررسی کرده اند. مواد و روش ها: با استفاده از کلیدواژه های Word Definition، Definitional Skills، Children مقالات منتش شده در این مورد، در پایگاه های داده ای معتبر همچون Science Direct Springer، Google Scholar، PubMed، ASHAو بانک های اطلاعاتی داخل کشور در بازه زمانی سال های 1965 تا 2017 مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: در تکلیف تعریف واژه از کودک خواسته می شود واژه ای را تعریف کند. پاسخ هایی که در این تکلیف بیان می شود، بر اساس صورت و محتوا نمره دهی می شود. سن، آگاهی فرازبانی و داشتن سواد، عوامل موثر در ارائه بهترین نوع تعریف هستند. با افزایش سن، روند رشد تعریف اسامی از پاسخ های عینی و عملکردی به سمت پاسخ های انتزاعی تر و مفهومی تر پیش رفته و میزان استفاده از اصطلاحات سرطبقه ای افزایش می یابد. چنین گذاری نشان دهنده ی این است که با افزایش سن، مفاهیم به صورت سلسله مراتبی و شبکه ای از ارتباطات سازماندهی می شوند و سرطبقه با سطوح پایین تر ارتباط دارد.

مقدمه و اهداف: سال های اول زندگی از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا آنچه در دوران کودکی اتفاق می افتد در طول زندگی تاثیرات عمده ای بر سلامت فیزیکی و روانی خواهد داشت، بنابراین هدف پژوهش حاضر، ارائه خلاصه ای از عوامل خطرساز و محافظ متداولی است که رشد کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد. مواد و روش ها: در پژوهش مروری حاضر، برخی مباحث مطرح شده مرتبط با عوامل خطرساز و محافظ رشد کودک، با استفاده از منایع اطلاعاتی Scopus، Springer، ScienceDirect و جستجوگر Google از سال های 1980 تا 2016 و با به کارگیری کلمات کلیدی عوامل خطرساز، عوامل محافظ، رشد بهنجار، کودک، آسیب شناسی روانی، مشکلات رفتاری و مشکلات هیجانی جستجو و مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: از بارداری تا دوران کودکیکیفیت روابط کودکان با بزرگسال ها و مراقبانشان و تمام محیط هایی که کودکان در آن زندگی می کنند و یاد می گیرند، تاثیر قابل توجهی بر رشد شناختی، هیجانی و اجتماعی آنها خواهد داشت، بنابراین لازم است تا دولت ها، سازمان های بهداشتی و خانواده ها محیط های امن، حمایتگر و روابط باثباتی که کودکان به آنها احتباج دارند را فراهم آورند.

مقدمه و اهداف: علامت شایع اما غفلت شده در اختلال دهلیزی، بروز مشکلاتی در مهارت های شناختی مانند حافظه کوتاه مدت، تمرکز، محاسبات و خواندن می باشد. این تصور که علائم شناختی و عاطفی به طور اختصاصی ناشی از صدمات دهلیزی نباشند، ممکن است بعضی پزشکان را به این باور برساند که چنین علائمی را در بیماران دهلیزی نادیده بگیرند و یا حتی زمانی که این علائم اولین نشانه های بیماری باشد، تشخیص صحیح را از دست بدهند. اطلاعات دهلیزی، نقش مهمی در حفظ آگاهی فضایی دقیق دارد. در مغز، اطلاعات جهت سر و حرکت خود فرد با هم ترکیب می شوند، تا موقعیت خود فرد (Self-location) را تعریف کنند. هدف مطالعه مروری حاضر، بررسی نقش دستگاه دهلیزی در بازنمایی فضایی به عنوان یکی از عملکردهای شناختی و روشن تر ساختن تاثیرات شناختی بیماری های دهلیزی و همچنین توجه بیشتر به جنبه تعاملات شناختی-دهلیزی می باشد. مواد و روش ها: در مقاله مروری حاضر، مطالعات انجام شده در زمینه ارتباط بین دستگاه دهلیزی و بازنمایی فضایی و همچنین تاثیرات آسیب دهلیزی بر توانایی انجام عملکردهای شناختی خاص با استفاده از تکالیف دوگانه مرور شده است. مقالات موجود در این زمینه با کلیدواژه های دستگاه دهلیزی، هیپوکامپ، بازنمایی فضایی، اختلال عملکرد شناختی و تکالیف دوگانه از بانک های اطلاعاتی Google Scholar، Ovid، PubMed، و Sciencedirectاز سال 1990 تا 2017 مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه گیری: در اختلالات دهلیزی اغلب نقایص شناختی مانند تمرکز ضعیف و کاهش حافظه کوتاه مدت دیده شده است. در واقع سیگنال های دهلیزی در درک فردی و فرافردی با حواس مربوط به موقعیت کل بدن و حرکت در فضا و جابجایی محیط نسبت به فرد نقش دارد.