فیزیولوژی و تکنولوژی پس از برداشت فرآورده های باغی
سال:1391 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

به منظور بررسی اثر اسانس گیاهان دارویی در افزایش عمر انباری پرتقال والنسیا، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 15 تیمار و 4 تکرار و تعداد انجام شد. پس از زخم کردن پوست میوه و محلول پاشی روی آنها با محلول حاوی 500 اسپور مخلوط کپک سبز  (Pencillium digitatum)آبی (P. italicum)، میوه ها در اسانس آویشن (Thymus vulgaris)، زیره (Cuminum cyminum)، مرزه (Satureja montana) و میخک هندی  (Syzygium aromaticum)هر کدام به غلظت های 250، 500 و 750 میلی لیتر در لیتر به مدت 5 دقیقه غوطه ور گردید. پس از خشک شدن آب سطح میوه، هر میوه در پلاستیک جداگانه بسته بندی و به انبار معمولی (%85-75  RHو18±3oC ) منتقل و به مدت 60 روز نگهداری گردید و با شاهد بدون زخم و شستشو، شاهد شسته شده و شاهد زخمی مقایسه شدند. بر اساس نتایج مقایسه میانگین ها بیشترین درصد پوسیدگی در تیمار میخک 500 میلی لیتر در لیتر و کمترین آن در تیمار شاهد بدون زخم با شستشو رخ داد که با آویشن 750، زیره 250 و مرزه 500 و 750 میلی لیتر در لیتر اختلاف معنی داری نداشت. بین تیمارها از نظر درصد کاهش ویتامین ث، اسید کل و TSS اختلاف معنی دار وجود نداشت ولی در رابطه با درصد افزایش pH، درصد کاهش وزن، درصد وزنی و عددی پوسیدگی اختلاف معنی دار در سطح یک درصد وجود داشت. با توجه به نتایج می توان تیمار زیره 250 میکرو لیتر در لیتر و تیمار مرزه 500 و 750 میلی لیتر در لیتر را به عنوان بهترین تیمار ها معرفی نمود.

رقابت تغذیه ای و قدرت پارازیتیسم چهار جدایه Trichoderma harzianum (1, 2, 3 & 4) و جدایه های Trichoderma longibrachiatum، Trichoderma virens و Trichoderma koningii علیه Fusarium solani عامل بیماری پوسیدگی خشک فوزاریومی سیب زمینی مورد مطالعه قرار گرفت. در بررسی ماکروسکوپی تقابل مستقیم جدایه هایTrichoderma  و F. solani مشخص شد که جدایه T. longibrachiatum در هر سه نوبت یادداشت برداری به ترتیب به میزان 41.18، 62.5 و 82.35 درصد بیشترین تاثیر را در بازدارندگی از رشد میسلیوم F. solani داشته است. همچنین جدایه های T. harzianum3، T. longibrachiatum، T. virens و T. koningii قادر به پیشروی روی میسلیومF. solani  بودند. در بررسی میکروسکوپی ناحیه تقابل تمام جدایه های Trichoderma و F. solani تماس و پیچش ریسه ای جدایه های Trichoderma و لیزشدن ریسه های قارچ بیمارگر مشاهده شد و جدایه های T. harzianum (1, 2 & 4) و T. koningii با گذشت زمان به درون ریسه های بیمارگر نفوذ کردند و قطعه قطعه شدن ریسه های F. solani نیز توسط این جدایه ها مشاهده گردید.

به منظور بررسی قابلیت انبارمانی برخی ارقام مختلف پیاز روزکوتاه، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی به صورت کرت های خرد شده در زمان در ایستگاه تحقیقات کشاورزی میناب در سال 1392 اجرا شد. عامل اصلی به ارقام پیاز شامل بلوچستانی، پریماورا، ساواناسوئیت، ارلی وایت و جاگوار و عامل فرعی به زمان نمونه برداری اختصاص یافت. بدین منظور 10 کیلوگرم از سوخ های برداشت شده از هر یک از ارقام فوق در انبار معمولی درون تورهای پلاستیکی نگهداری شدند. طی سه ماه به فواصل 10 روزه نسبت به توزین سوخ ها و شمارش تعداد سوخ های پوسیده اقدام و نهایتا درصد پوسیدگی و درصد کاهش وزن در طول زمان محاسبه گردید. همچنین در پایان دوره انبارداری، سفتی سوخ ها مورد بررسی قرار گرفت. از مجموع نتایج به دست آمده چنین استنباط می شود که رقم جاگوار از نظر درصد پوسیدگی و درصد کاهش وزن بهتر از بقیه ارقام بود هر چند از لحاظ آماری اختلاف معنی داری با ارقام بلوچستانی و ارلی وایت نداشت. از نظر سفتی رقم بلوچستانی بهتر از بقیه ارقام بود که با رقم ارلی وایت تفاوت معنی داری نشان نداد. رقم بلوچستانی در مجموع و در شرایط این آزمایش از ضعیت انباری خوبی برخوردار بود و با توجه به پایین بودن قیمت بذر آن، گزینه مناسبی جهت کشت در منطقه میناب بوده و از پتانسیل خوبی جهت انبارداری برخوردار است.

به منظور افزایش عمر گلجایی گل های شاخه بریده مریم رقم پیرل، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار در سال 1392 در شهر یاسوج انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل اسانس اکالیپتوس در پنج سطح (25، 0، 50، 75 و 100 میلی گرم در لیتر) و ساکارز در سه سطح (0، 2 و 4%) بود. شاخص هایی همچون عمر گلجائی، میزان جذب آب، وزن تر نسبی، درصد کاهش وزن و تعداد گلچه های باز مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج جدول تجزیه واریانس، اسانس اکالیپتوس روی صفات عمر گلجایی، درصد کاهش وزن، میزان جذب محلول و تعداد گلچه های باز گل مریم در سطح 1% تاثیر معنی دار داشت. نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که بین سطوح مختلف تیمارها بر عمر گلجایی اختلاف معنی داری وجود داشت، به طوری که بیشترین عمر گلجایی (7.22 روز) مربوط به تیمارهای 75 میلی گرم در لیتر اسانس اکالیپتوس و کمترین عمر گلجایی مربوط به تیمار شاهد (آب مقطر) بود. همچنین نتایج نشان داد که بیشترین میزان جذب آب در تیمار اکالیپتوس 25 میلی گرم در لیتر و ساکارز 4 درصد می باشد. لذا بر اساس نتایج این پژوهش، کاربرد اسانس اکالیپتوس 50 میلی گرم در لیتر و ساکارز 2 درصد، جهت بهبود عمر گلجایی گل مریم قابل توصیه می باشد.

ازگیل ژاپنی (Eriobotrya japonica) از درختان میوه همیشه سبز مناطق نیمه گرمسیری است که علیرغم داشتن منابع غنی آنتی اکسیدانی، املاح و ویتامین های فراوان، به دلیل وجود بذرهای زیاد و کوچک بودن اندازه میوه، تقاضا برای استفاده ازآن کاهش یافته است. به منظور افزایش کیفیت و کمیت این میوه ها، با استفاده از جیبرالیک اسید (صفر، 50 و 100 میلی گرم در لیتر) پس از مرحله تشکیل میوه به صورت محلول پاشی روی درخت و همچنین تکنیک های باغبانی شامل حلقه زنی، سربرداری و تیمارهای ترکیبی، پژوهشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در شهرستان جهرم در سال 1391 انجام گرفت. میوه ها در ابتدای مرحله رسیدگی، برداشت و پس از انتقال به آزمایشگاه، نسبت به اندازه گیری وزن تک میوه، وزن بذر، وزن گوشت، میزان مواد جامد محلول، ویتامین ث، pH، اسید کل و نسبت قند به اسید اقدام گردید. بر اساس نتایج تجزیه واریانس تیمارهای حلقه زنی و سربرداری شاخه بر تمامی صفات به جز نسبت وزن گوشت به هسته تاثیر معنی دار در سطح یک درصد داشتند. کاربرد جیبرالیک اسید در سطح 50 و 100 میلی گرم در لیتر بر تمام صفات مورد بررسی تاثیر معنی دار در سطح یک درصد نشان داد. به طور کلی بر اساس نتایج جیبرالیک اسید به غلظت 50 میلی گرم در لیتر پس از مرحله تشکیل میوه بهترین نتیجه در افزایش کمی و کیفی میوه ازگیل به همراه داشت.

به منظور بررسی فعالیت برخی آنزیم های موثر در پیری گل رز رقم دولس ویتا، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ده تیمار و سه تکرار و دو مشاهده در هر تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل شاهد، اسپرمیدین در غلظت های 0.5، 1 و 1.5 میلی مولار، سولفات کلسیم در غلظت های 2.5 و 5 میلی مولار و تیمارهای ترکیبی اسپرمیدین و سولفات کلسیم بودند. صفاتی از قبیل عمر گل جایی، آنزیم آسی سی سنتتاز، آنزیم کلروفیلاز، آنزیم ام جی دچیلاتاز و بیومارکر تخریبی مالون دی آلدئید اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که میزان فعالیت آنزیم های آسی سی سنتتاز، ام جی دچیلاتاز و کلروفیلاز در برگ گیاهان محلول پاشی شده با اسپرمیدین و سولفات کلسیم کمترین میزان را نشان داد. همچنین کاربرد اسپرمیدین به همراه سولفات کلسیم باعث کاهش معنی دار فعالیت بیومارکر تخریبی مالون دی آلدئید گردید. بیشترین عمر گل جایی در کاربرد تیمارهای ترکیبی اسپرمیدین و سولفات کلسیم بدست آمد.

در این تحقیق اثر ضد قارچی اسانس 5 گیاه دارویی برازمبل، (Peroveskia abrotanoides) بادرنجبویه (Mellissa officinalis)، بادرنجبویه پرپر (Dracocephalum kotschyi)، کاکوتی کوهی (Ziziphora clinopodioides) و مرزن جوش(Origanum vulgar)  روی رشد قارچ های عامل بیماری های پس از برداشت انگور در استان خراسان شمالی مورد بررسی قرار گرفت. جهت انجام این تحقیق در تابستان و زمستان 1390 از تاکستان ها و سردخانه های استان خراسان شمالی نمونه برداری بر اساس علایم بیماری های پس از برداشت انجام شد و پس از کشت در شرایط آزمایشگاهی قارچ های گونه های جنس های Alternaria و Penicillium، Aspergillus، Rhizopus،Botrytis  شناسایی گردیدند. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کامل تصادفی و در سه تکرار انجام شد. اسانس ها از تمام قسمت های گیاهان خشک شده دارویی تهیه شده و با توئین 80 به نسبت یک به یک رقیق شدند. نتایج مقایسه میانگین ها با آزمون دانکن نشان داد که همه اسانس ها در غلظت های 200 و 300 میکرو لیتر در 100 میلی لیتر محیط کشت اثر معنی داری در بازدارندگی از رشد همه قارچ های فوق داشتند. اسانس مرزنجوش موثرترین اثر بازدارندگی از رشد قارچ های پس از برداشت را دارا بود، بطوریکه بیشترین میانگین رشد قارچ در غلظت صفر درصد و کمترین میانگین رشد در غلظت های 200 و 300 میکرو لیتر در 100 میلی لیتر محیط کشت از اسانس مرزنجوش مشاهده شد. این در حالیست که کاکوتی کوهی در غلظت های فوق کمترین اثر بازدارندگی از رشد قارچ های موصوف را داشته است. نتایج بررسی اثر متقابل اسانس ها با گونه های قارچی نشان داد که بیشترین تاثیر بر قطر پرگنه را اسانس گیاه مرزن جوش روی قارچ های Aspergillus niger، Botrytis cinerea، Rhizopus stolonifer، Penicillium solitum، Penicillium expansum،Penicillium citrinum  وAlternaria alternate ؛ و اسانس گیاه بادرنجبویه روی قارچ  Botrytis cinereaداشت.

به منظور بررسی اثر اسانس گیاهان دارویی و مقایسه تاثیر آنها با قارچ کش های شیمیایی و روش های معمول بر افزایش عمر پس از برداشت و کاهش فساد در میوه انبه رقم لانگرا، آزمایشی در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 14 تیمار و 10 تکرار اجرا شد. تیمارها شامل شاهد (بدون تیمار)، غوطه وری در پوتریسین با غلظت 1، 3 و 6 میلی مولار به مدت 2 دقیقه، اسانس گیاهان دارویی میخک هندی و رزماری در غلظت 500، 750 و 1000 میلی گرم در لیتر و تیمار دمایی (آب گرم 54 درجه) و غوطه وری در قارچ کش تیابندازول با غلظت 0.5 و 0.75 و 1 میلی گرم در لیتر به مدت 3 تا 5 دقیقه بود. پس از اعمال تیمارها میوه ها در سردخانه با دمای 10 درجه و رطوبت نسبی 90-85 درصد نگه داری شدند. 30 روز پس از شروع انبارداری صفات درصد کاهش وزن، درصد کاهش سفتی میوه، درصد افزایش ویتامین ث، درصد کاهش اسید کل آب میوه، درصد افزایش مواد جامد محلول و درصد افزایش pH اندازه گیری شد. نتایج نشان داد خصوصیات کمی و کیفی میوه انبه رقم لانگرا تحت تاثیر نوع تیمار قرار گرفته است. طبق نتایج به دست آمده کمترین درصد کاهش وزن در میخک هندی 750 میلی گرم در لیتر مشاهده شد. کمترین میزان کاهش سفتی مربوط به رزماری 500 میلی گرم در لیتر بود. بیشترین میزان افزایش مواد جامد محلول در تیمار آب گرم و کمترین آن مربوط به پوترسین 6 میلی مولار بود. بیشترین میزان افزایش ویتامین ث در تیمار رزماری دیده شد.