مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1379 | دوره:55 | شماره:4 |تعداد مقالات:28

در این مطالعه به منظور بررسی بروز ضایعات احتمالی میکروسکوپیک، بافتهای کبد، کلیه، روده، آبششها، قلب و عضلات ماهی کپور معمولی به روش حمام در معرض عناصر سنگین سولفات مس (8.5 mg/l)، سولفات روی (33 mg/l) و سولفات جیوه - کلرور کادمیوم (10 mg/l) در شرایط آب با کیفیت تعریف شده قرار گرفتند. نمونه های بافتی مورد نیاز برای مطالعات آسیب شناسی در فواصل زمانی 3، 12 و 24 ساعت پس از حمام تهیه و پس از تهیه مقاطع هیستوپاتولوژی مورد مطالعه میکروسکوپیک قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که در برانش، چسبندگی لاملاها (Lamellar fusion)، پرخونی و خونریزی، آنوریسم (Aneurism) و تلانژیکتازی (Telangiectasis)، نفوذ سلولهای آماسی و هیپرپلازی سلولهای پوششی رشته های آبششی (Hyperplasia of brancial lamella) قابل مشاهده بود. همچنین بافت کلیه دچار دژنرسانس هیالن در سلولهای پوششی لوله های کلیوی، نکروز سلولهای بافت پوششی لوله ها گردیده و جایگزین شدن آنها به وسیله لنفوسیتها قابل مشاهده بود. در کبد، دژنرسانس چربی، پرخونی، خونریزی، نکروز و هجوم لنفوسیتها و فاگوسیتها وجود داشت. در روده التهاب شدید مشاهده شد. در سایر اندامها مثل قلب و عضلات ضایعه ای مشاهده نگردید.

در این بررسی، نمونه های شیرخشک پس از بازسازی با آب به میزان دو ppb با آفلاتوکسین M1 آلوده شده و اثر سیستم لاکتوپراکسیداز )شامل آنزیم لاکتوپراکسیداز در دو غلظت 10 و 30 ppm+ تیوسیانات 0.25 میلی مول + هیدروژن پراکساید 0.25 میلی مول( و سیستم لاکتوپراکسیداز همراه ریبوفلاوین ) 0.25 میلی مول( بر کاهش میزان آفلاتوکسین  M1 مطالعه گردید. در آزمونهای شماره 1، 2 و 3 تمامی گروههای تیمار )شامل 4 گروه 15 تایی( و شاهد )شامل یک گروه 15 تایی( به ترتیب در شرایط 4 درجه سانتیگراد 12 ساعت (گروه اول)، 4 درجه سانتیگراد به مدت 24 ساعت (گروه دوم) و 65 درجه سانتیگراد به مدت 30 دقیقه (گروه سوم) نگهداری شده و سپس میزان آفلاتوکسین M1 موجود در آنها با استفاده از روش TLC-Scanner تعیین گردید. بر اساس نتایج به دست آمده، میانگین میزان کاهش سم در گروههای شاهد آزمونهای شماره یک، دو و سه به ترتیب 2.84، 2.78 و 3.14 درصد بود. میزان کاهش سم به وسیله سیستم لاکتوپراکسیداز )غلظت (10ppm در آزمونهای شماره یک، دو و سه به ترتیب 51.8، 54.02 و 57.8 درصد بود. زمانی که غلظت آنزیم به سه برابر افزایش پیدا نمود )غلظت (30ppm، میانگین درصد کاهش سم در آزمونهای شماره یک، دو و سه به ترتیب 53.7، 57.5 و 67.5 رسید. سیستم لاکتوپراکسیداز به علاوه ریبوفلاوین (LPS10+RIBO) کاهش بیشتری در مقدار سم در مقایسه با سایر روشها داشته به گونه ای که میانگین میزان کاهش سم توسط این سیستم 91.600، 93.760 و 94.460 درصد بود. زمانی که غلظت آنزیم لاکتوپراکسیداز به سه برابر افزایش پیدا نمود (LPS30+RIBO) میانگین درصد کاهش آفلاتوکسین M1 در آزمونهای شماره یک، دو و سه به ترتیب به 94.4، 94.2 و 98.3 رسید. به طور کلی، میزان آفلاتوکسین M1 شیر به طور معنی داری (P<0.05) به وسیله سیستم لاکتوپراکسیداز و سیستم لاکتوپراکسیداز به علاوه ریبوفلاوین کاهش پیدا می کند.

این مطالعه به منظور ارزیابی حدت سوشهای مختلف کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans) و بررسی رابطه بین حدت و منبع جداسازی سوشها انجام شد. سوشهای مورد مطالعه از انسان ) 7 سوش( و حیوانات اهلی 10) سوش( جدا شده بود و نتایج نشان داد اگر چه سوشها به طور کلی درجات متفاوتی از حدت را بروز می دهند اما این تفاوت بین دو گروه سوشهای انسانی و حیوانی (اعم از اینکه میزبان آنها بیمار یا سالم باشد) معنی دار نیست. بنابراین انسان یا حیوان بودن منبع جداسازی نمی تواند شاخص مناسبی برای تعیین حدت این قارچ محسوب شود و شاخص (های) حدت ک.آلبیکنس همچنان ناشناخته باقی می ماند.

تاکنون بلوغ و باروری آزمایشگاهی اووسیتهای انسان، گاو، خوک، میمون و چندین حیوان آزمایشگاهی با موفقیت انجام شده است. بلوغ اووسیت در محیط آزمایشگاه، باروری در محیط آزمایشگاه و کشت جنین تکنیکهایی هستند که می توان در بعضی از موارد ناباروری در مادیانها و همچنین برای حفظ و نگهداری گونه های در حال انقراض اسب به کار برد. البته پیشرفت این تکنیک وابسته به سهولت دریافت اووسیت می باشد. هدف این مطالعه جمع آوری اووسیت مادیان از طریق رکتوواژینال می باشد. فولیکولها به وسیله سرسوزن شماره 18 با مکش سرنگ 50 میلی لیتری آسپیره شدند. بر روی 3 راس مادیان 36 بار آسپیراسیون انجام شد و نتایج حاصله به روشهای آماری تی تست و آزمون مربع کای تجزیه و تحلیل شد. نتایج این بررسی نشان داد که تعداد تقریبی فولیکولهای )بزرگتر از 10 میلیمتر( در مرحله فحلی (2.1±0.8) نسبت به مرحله بین فحلی ها (2.5±1.3) اختلاف معنی دار (P<0.05) نداشتند. میزان مایع فولیکولی آسپیره شده در مرحله فحلی 34.8 ±10.2) میلی لیتر( نسبت به مرحله بین فحلی ها (20.1±10.5) به طور معنی داری (P<0.05) بیشتر بوده است. تعداد اووسیت به دست آمده در مرحله فحلی نیز از تعداد اووسیت به دست آمده از مرحله بین فحلی ها بیشتر بود. فاصله دو آسپیراسیون در مرحله فحلی 14 یا 15 روز و در بین فحلی ها 7 تا 10 روز به دست آمد. به طور کلی، با بهبود انجام این روش، کسب تجربه و تکرار آن می توان در طی فصل تولید مثلی چندین بار از مادیان اووسیت دریافت کرد.

در تاریخ 14/4/1374 یک قلاده سگ نر از نژاد دوبرمن و سن 13 سال با علایم کج نگه داشتن سر به طرف راست، عدم تعادل، افتادن روی زمین، بی اشتهایی، استفراغ و نیستاگموس (Nystagmus) به درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز ارجاع شد. پس از انجام معاینات فیزیکی به تورم گوش خارجی مشکوک شده و درمان گردید. در تعقیب بیمار و انجام آزمایشات هماتولوژیکی، معاینات درمانگاهی و رادیوگرافی از جمجمه، بیماری "دستگاه دهلیزی گوش در سگهای پیر" تشخیص داده شد.

در این بررسی پارامترهای مختلف الکتروکاردیوگرام یکصد قلاده از نژاد سگهای ژرمن شپرد ایرانی، در اشتقاقهای استاندارد دو قطبی I، II و III ثبت گردید و تخمین ریتم قلب، امواج و فواصل الکتروکاردیوگرام مورد مطالعه قرار گرفت. بالغ بر 300 نوار الکتروکاردیوگرام ثبت گردید و از لحاظ تعداد ضربان قلب، فواصل امواج، ارتفاع امواج و اشکال مختلف امواج T)، QRS و (P و محور الکتریکی قلب مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان می دهد، ریتم قلب در اکثریت حیوانات مورد مطالعه آریتمی سینوسی یا پیشاهنگ سرگردان بود. آزمون آماری نشان داد میانگین تعداد ضربان قلب در اشتقاق I هیچ گونه اختلاف آماری را بین سگهای بالای یکسال و سگهای پایین یکسال نشان نداد. همچنین هیچ گونه اختلاف آماری بین سگهای نر و سگهای ماده وجود نداشت. در اشتقاق II میانگین ضربان قلب دارای اختلاف آماری بین سگهای بالای یکسال و زیر یکسال بود. میانگین و خطای انحراف معیار ضربان قلب در اشتقاق II در سگهای بالای یکسال 111.5 ±3.34 و میانگین و خطای انحراف معیار ضربان قلب در سگهای پایین یکسال 137.65± 3.80 بود ولی بین سگهای نر و ماده اختلاف آماری وجود نداشت. در اشتقاق III میانگین ضربان قلب هیچ گونه اختلاف آماری بین سگهای بالای یکسال و زیر یکسال و همچنین بین سگهای نر و ماده نشان نداد. شکل موج P در اشتقاق I به صورت ایزوالکتریک یا مثبت و در اشتقاقهای II و III مثبت بود. امواج QRS در تمام اشتقاقهای I، II و III دارای اختلاف چشمگیر بودند. شکل موج T دارای اشکال مختلفی بود به طوری که وضعیت مثبت موج T در اشتقاق II و III از اختلاف آماری مابین سگهای بالای 12 ماه و زیر 12 ماه را برخوردار بود. به این صورت که 80 درصد امواج T مثبت مربوط به سگهای زیر 12 ماه بود.

جداسازی تک ااسیست ایمریا تنلا از سوش مزرعه ای انجام و از طریق لوله مری به 20 قطعه جوجه یکروزه تلقیح شد. ااسیست های جوجه های آلوده جمع آوری، سپس ااسیست هاگدار تحت تاثیر محلول سترون کننده ااساید (Oo-cide) به مدت 1 و 6 ساعت و همچنین به عنوان شاهد در آب مقطر قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که محلول 1.20 ااساید می تواند از هاگدارشدن ااسیست ممانعت نماید. در تجربه ای دیگر دو گروه جوجه یکروزه انتخاب گردید، نتایج نشان داد جوجه های آلوده شده با ااسیست غوطه ور شده در ااساید دفع ااسیست در مدفوع نداشته در حالی که مرگ و میر و یک حداکثر 80000 ااسیست در هر گرم مدفوع در گروه شاهد مشاهده شد. دو پن 15 متری در موسسه تحقیقاتی امین آباد دانشکده انتخاب گردید تا بتوان در هر یک از آنها 150 جوجه جایگزین نمود. در ابتدا بستر هر دو پن با 100000 ااسیست در هر متر مربع آلوده سپس بستر یک پن با ااساید اسپری و بستر پن دیگر به عنوان شاهد با آب مقطر اسپری شد، شمارش ااسیست در هر گرم مدفوع جوجه ها نشان می دهد، دفع ااسیست در پن شاهد به طور معنی دار در مقایسه با پن درمان شده در طول دوران پرورش افزایش می یابد.

در این بررسی و مطالعه که از 20 خرداد ماه 1378 تا 25 مهر ماه 1378 در بیمارستان شماره 2 دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران انجام پذیرفت، روی 112 گربه مطالعه الکتروکاردیوگرام به عمل آمد. درصد آریتمی هایی که در این حیوانات مشخص گردید به شرح زیر بود. تاکیکاردی سینوسی 71 درصد، برادیکاردی سینوسی 7.1 درصد، کمپلکس های زودرس بطنی 21.4 درصد، پیش آهنگ سرگردان 2.4 درصد، آریتمی سینوسی 2.4 درصد، فیبریلاسیون دهلیزی 2.4 درصد، دهلیز آرام 2.4 درصد، ریتم فرار 2.4 درصد و تاکیکاردی بطنی 2.4 درصد.

یکی از عواملی که در ورم پستان تغییر پیدا می کند. تابلوی خونی و به عبارت بهتر لکوگرام است 5)، 4، 3، 2 (. بر اساس مطالعات این پژوهشگران که ورم پستان را به صورت تجربی (Experimental) و با تلقیح مقادیر مختلف از باکتریهای متفاوت ایجاد کرده اند، تابلوی خونی بر حسب زمانهای متفاوت از لحظه تلقیح باکتری، تغییرات مختلفی پیدا می کند. براساس مطالعه جین و همکاران (2) تغییرات در لکوگرام گاوهای مبتلا به ورم پستان را می توان به 4 مرحله تقسیم کرد: مرحله (I کاهش تعداد نوتروفیلهای خون در طی 4-6 ساعت اول پس از تلقیح به دلیل مهاجرت این سلولها از خون به بافت پستان آلوده. مرحله (II افزایش تعداد نوتروفیلهای خون بعد 4-6 ساعت به دلیل تخلیه نوتروفیل از مغز استخوان به داخل خون. مرحله (III کاهش ثانویه نوتروفیلهای خون بین ساعات 24-72، به دلیل انتشار مجدد این سلولها به سیستم عروق و پرشدن مجدد مخزن حاشیه ای. مرحله (IV افزایش ثانویه در تعداد نوتروفیلهای خون بعد از 72 ساعت که به دلیل تولید مداوم این سلولها از مغز استخوان می باشد. همچنین تعداد کل لکوسیتهای خون، همزمان با نوتروپنی اولیه کاهش یافته و بعد از آن با هجوم نوتروفیلها از مغز استخوان به داخل خون، به حد طبیعی بازگشته و بندرت از حد نرمال تجاوز می نماید (5). حال هدف از انجام تحقیق این بود که آیا می توانیم تغییرات چهارگانه فوق در لکوگرام را در سطح فارم به گاوهای مبتلا به ورم پستان بالینی و تحت بالینی که از زمان آغاز آلودگی و ایجاد ورم پستان آنها اطلاعی نداریم، تعمیم دهیم و یا با داشتن تغییر در لکوگرام آن را به ورم پستان نسبت دهیم و یا حتی بتوانیم زمان آغاز آلودگی و ایجاد بیماری را تخمین بزنیم. در این مطالعه به پنج دامپروری بزرگ اطراف تهران مراجعه شد و 833 راس دام دوشا در این گله ها CMT شدند و از موارد 3 مثبت CMT و بالینی نمونه گیری جهت کشت صورت گرفت و به طور تصادفی نیز از 115 راس دام 94) راس گاو مبتلا و 21 راس گروه بظاهر سالم که CMT آنها نیز منفی بود( نمونه گیری خون جهت تعیین CBC به عمل آمد. تجزیه و تحلیل آماری نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) نشان داد که اختلاف معنی داری بین تعداد کل گلبولهای سفید (WBC) و نوتروفیل خون گاوهای مبتلا به ورم پستان تحت بالینی و گروه شاهد وجود ندارد. شایان ذکر است که تعداد ائوزینوفیلها و بازوفیلها نیز شمارش شدند که چون در سایر مطالعات بیشترین ارزش را به نوتروفیل داده ما نیز در این مقاله به این موضوع پرداختیم.

در این تحقیق از 10 خرگوش 7 ماهه با وزن متوسط 1000-1500 گرم استفاده شد. ابتدا خرگوشها در دو گروه پنج تایی تحت عنوان شاهد و تزریقی تقسیم بندی شدند. با تزریق طولانی مدت داروی ایزوپرنالین (Isoprenaline) با دوز 8.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 22 روز مشخص شد که وزن غده بناگوشی خرگوش پس از تزریق به بیش از 3 برابر گروه شاهد رسیده است. در مطالعات بافت شناسی در سطح میکروسکوپ نوری هیپرپلازی، هیپرتروفی و افزایش مواد موکوپلی ساکاریدی در واحدهای ترشحی این غده مشاهده شد. در رنگ آمیزی اختصاصی هم مشخص شد که واحدهای ترشحی این غده با رنگ آمیزی اسید پریودیک شیف (Periodic acid shiff) واکنش مثبت و با رنگ آمیزی آلسین بلو (Alcian blue) واکنش منفی نشان داده است. در سطح میکروسکوپ الکترونی در مقایسه با قبل از تزریق که دو نوع گرانول ترشحی روشن و تیره مشاهده گردید. در بعد از تزریق فقط گرانولهای ترشحی بزرگ با ماتریکس روشن همراه با هیپرتروفی سلولی در این غده دیده شد.

در این مطالعه طول ستون مهره ای به صورت کلی و ناحیه ای و طول نخاع شوکی به صورت کلی و ناحیه ای، قطر عمودی و عرضی نخاع شوکی و قطر عمودی و عرضی کانال مرکزی نخاع شوکی و نسبت ماده خاکستری به ماده سفید و نقطه اختتام نخاع شوکی در کانال مهره ای و همچنین ضریب رشد آلومتریک نخاع شوکی نسبت به ستون مهره ای به صورت کلی و ناحیه ای در دو جنس نر و ماده غاز اهلی بالغ مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج حاصله در جداول 1 و 2 گزارش شده است.

مقاومت به سرما در ماهیان تیلاپیا که بومی آفریقا هستند به عنوان یک عامل بازدارنده در توسعه پرورش آنها در نواحی معتدل و سردسیر از جمله مناطقی از ایران محسوب می شود. به منظور بررسی مقاومت به سرما در ماهیان تیلاپیا تعداد 207 ماهی از سه گونه Oreochromis niloticus، O. aureus و O. mossambicus مورد آزمایش برخورد با سرما قرار گرفتند. شاخصهای کمی مقاومت به سرما در ماهیان آزمایشی بر حسب دمایی که در آن الگوهای رفتاری ویژه ای را در مواجهه با سرما نشان دادند، اندازه گیری شدند. این رفتارها شامل: عدم تعادل در شنا، از دست دادن کامل تعادل و بیهوشی ناشی از سرما بودند. براساس یافته های به دست آمده، اختلافهای فنوتیپی درون گونه ای (بین افراد یک گونه) وجود داشت و شاخصهای فنوتیپی مقاومت به سرما با یکدیگر همبستگی نشان دادند. به طور کلی تنوع موجود در هر شاخص در هر سه گونه کم (CV≤%7.3) بود اما به طور نسبی این تنوع در گونه O. mossambicus بیشتر از دو گونه دیگر بود. اختلافهای بین گونه ای (بین افراد گونه های مختلف) در مورد هر سه شاخص فنوتیپی مقاومت به سرما بسیار معنی دار بود (P<0.001). مقاومت به سرما در این گونه ها به ترتیب O. mossambicus <O. niloticus<O. aureus تشخیص داده شد. از میان ویژگیهای بیومتریک سن، جنس، وزن، طول و ارتفاع بدن ماهیان تنها سن دارای تاثیر معنی دار بر روی مقاومت به سرما بود. تکرارپذیری شاخصهای مقاومت به سرما در دو نوبت اندازه گیری در حد متوسط بود و مقدار آنها در سه گونه تیلاپیا r≤0.45 محاسبه گردید.

هدف بررسی حاضر که به مدت یکسال از تابستان 1377 شروع شد، مطالعه فیلاریوز سگهای اطراف تهران به فیلرهایی بود که میکروفیلر آنها در خون مشاهده می شود. برای این منظور از 138 قلاده سگ از شهرها و شهرکهای واقع در نواحی جنوب، جنوب غربی، جنوب شرقی، شمال غربی و شمال شرقی تهران خونگیری به عمل آمد. خونها با استفاده از روش تکمیل شده نات (Modified knott technique) آزمایش گردید. میکروفیلرهای موجود شمارش شده و با استفاده از کلیدهای تشخیص میکروفیلرها )اسلامی، 1376 و جدول مقایسه ای (1 جنس و گونه فیلرهای موجود تعیین گردید و رابطه بین سن و جنس با آلودگی بررسی شد. در بین سگهای آزمایش شده 2 قلاده آلوده به دیروفیلاریا ایمی تیس 1.4) درصد( و 12 قلاده آلوده به دیپتالونما رکوندیتوم 8.7) درصد( بودند. با استفاده از آزمون مربع کای نشان داده شد که اختلاف معنی داری بین جنس و آلودگی به دیپتالونما رکوندیتوم وجود ندارد ولیکن با استفاده از آزمون فیشر اختلاف معنی داری بین سن و آلودگی با دیپتالونما رکوندیتوم (P<0.05) مشاهده گردید.

به منظور شناخت تنوع آلودگیهای کرمی دستگاه گوارش موشهای شهرستان کاشان 120 سر موش وحشی و خانگی از مناطق کویری و شهری کاشان با تله زنده گیر، صید گردید و پس از بیهوشی و شناسایی، تشریح و کرمهای دستگاه گوارش جدا گردید و پس از شمارش و فیکساسیون در فرمالین 10 درصد و رنگ آمیزی با کلیدهای تشخیص شناسایی گردید. نتایج تحقیق نشان داد 68 سر موش 56.7) درصد( آلوده به کرمهای روده ای بودند و مجموعا 6 گونه نماتود و 4 گونه سستود شناسایی گردید. میزان آلودگی موشها به کرمهای روده ای در 120 سر موشهای صید شده عبارت اند از: Rattus rattus 37(%31)، Meriones libycus 13(%11)، Rhombomys opimus 12(%10)، Mus musculus 5(%4.2)، Gerbillus nanus 1(%0.8). الف) نماتود: Trichuris muris، Aspicularis terapetera، Syphacia obvelata، Gongylonema، Capillaria annulosa و Trichosomoides crassicuda. ب) سستود: Meggittina sp.، Mathevataenia symmetrica، H. diminuta، Meggittina و Hymenolepis nana fraterna برای اولین بار در ایران گزارش می شود.

جهت بررسی کارآیی تلقیح داخل رحمی به روش لاپاروسکوپی و تلقیح مصنوعی در ابتدای سرویکس ) 1 تا 2 بار تلقیح( در میزان باروری تخم و تعداد جمع آوری تخم در میشهای سوپراووله شده در یک برنامه انتقال جنین، سه آزمایش انجام شد. در آزمایش اول و دوم، 5 میش نژاد مغانی با سنهای مختلف، پس از همزمانی با اسفنج پروژسترون و سوپراوولاسیون با 800-1200 واحد eCG با توجه به فحل یابی حدود 35-40 ساعت بعد از برداشت اسفنج، تلقیح مصنوعی در ابتدای سرویکس روی آنها انجام شد (زمان و میشهای مورد آزمایش متفاوت بودند). در آزمایش اول به هر میش 0.2-0.3 میلی لیتر منی رقیق شده با شیر پس چرخ و در آزمایش دوم به همین میزان منی رقیق شده با بافر تریس تلقیح شد. منی تزریق در هر دو آزمایش حاوی 200-300 میلیون اسپرم زنده و متحرک بود. فاصله تهیه اسپرم تا تلقیح حداکثر 3 ساعت بود. در آزمایش اول بلافاصله پس از تلقیح، 100 واحد hCG به هر میش تزریق شد. در آزمایش سوم 8 میش نژاد قزل - کیوسی پس از همزمانی با پروستاگلاندین F2α و سوپراوولاسیون با FSH، میشها به دو گروه تقسیم شدند. هر گروه از یک مخزن منی رقیق شده با بافر تریس که در هر میلی لیتر آن 100 میلیون اسپرم زنده متحرک وجود داشت تلقیح شدند. در گروه اول تلقیح با 0.3 میلی لیتر منی رقیق شده و دوبار در 42 و 48 ساعت بعد از آخرین تزریق PGF2α و با توجه به فحل یابی انجام شد. در گروه دوم تلقیح داخل رحمی با روش لاپاروسکوپیک با 0.1 میلی لیتر از منی رقیق شده در هر شاخ در 44-45 ساعت بعد از آخرین تزریق PGF2α انجام شد. در هر دو گروه بلافاصله بعد از تلقیح 60 میلی گرم GnRH به هر میش تزریق شد. در هر سه آزمایش روز 6 بعد از تلقیح )تلقیح=روز 0 ( میشها لاپاروتومی شده و مجاری شاخهای رحم برای جمع آوری جنین شستشو شدند. در آزمایش اول از مجموع 23 اوولاسیون 13 تخم جدا شد که 7 تخم لقاح یافته بودند. بدین ترتیب میزان جمع آوری تخم (نسبت تخمهای جمع آوری شده به تعداد اوولاسیون) 0.57 و میزان باروری (نسبت تخم های لقاح یافته به مجموع تخم های جمع آوری شده) 0.54 بود. در آزمایش دوم از مجمع 35 اوولاسیون 11 تخم جدا شد که هیچ یک لقاح نیافته بودند )میزان جمع آوری تخم (0.3. در آزمایش سوم در گروه اول از مجموع 41 اوولاسیون 23 تخم جمع آوری شد که 14 تخم لقاح یافته بودند و از این تعداد 4 تخم کیفیت مناسبی برای انتقال نداشتند. در گروه دوم (تلقیح لاپاروسکوپی) از 23 اوولاسیون 18 تخم جدا شد که همه آنها لقاح یافته بودند. از این میان 2 تخم کیفیت مناسبی برای انتقال نداشتند. بدین ترتیب درصد جمع آوری تخم در گروه اول 13± 58 درصد و در گروه دوم 23± 78 درصد و میزان باروری به ترتیب 19±65 درصد و 100 درصد بود. درصد جنین های قابل انتقال نسبت به مجموعه جنین های جمع آوری شده نیز به ترتیب 22.5±44.5 و 19±89 درصد بود. نتایج حاصله نشان می دهد که تلقیح سرویکال نمی تواند روش مناسبی برای میشهای سوپراووله در برنامه انتقال جنین باشد. در مقابل تلقیح داخل رحمی به روش لاپاروسکوپی می تواند نتیجه بسیار خوبی بدهد و حتی روش دو بار تلقیح سرویکال و مقایسه آن با روش لاپاروسکوپی نشان داد که بین این دو روش تلقیح و میزان آبستنی ارتباط وجود دارد و تلقیح داخل رحمی به روش لاپاروسکوپی به طور معنی داری موثرتر از روش دو بار تلقیح در ابتدای سرویکس است. شدت همبستگی (ضریب چوپروف) روش تلقیح و میزان باروری تخمکها 47 درصد بود.

در این مطالعه به منظور بررسی وضعیت مس در منطقه ارومیه، گوسفندان مراتع و ارجاعی به کشتارگاه ارومیه و درمانگاه تخصصی دامپزشکی دانشگاه ارومیه مورد معاینه بالینی، کشتارگاهی و سنجش آزمایشگاهی شامل اندازه گیری مقدار مس کبد، نخاع و پشم، عیار سرولوپلاسمین و هماتوکریت قرار گرفتند. نتایج به دست آمده در مجموع به طور هماهنگ فراگیری کمبود ثانوی مس را خصوصا به شکل تحت بالینی در گوسفندان منطقه به اثبات رسانید.

با توجه به اهمیت ماهی و سایر فرآورده های دریایی به عنوان یک منبع پروتیینی با ارزش و قابل دسترس و با عنایت به فسادپذیری سریع این محصولات برای ارایه راهکارهایی جهت بررسی هر چه سریعتر، اقتصادی تر و مطمئن تر این محصول دو روش کنترل کیفی شیمیایی ماهی یعنی روش ماکروکلدال برای اندازه گیری ازت فرار تام (TVN) و اندازه گیری تری متیل آمین (TMA) و یک روش کنترل کیفی میکروبی ماهی یعنی شمارش کلی باکتریهای هوازی سرمادوست (TC) در 30 نمونه ماهی استخوانی دریایی (هور "Thunnus tonggol"، اسبک"Istiophorus platy pterus" و زرده "Euthynnus affinis" متداول عرضه شده به کارخانجات کنسروسازی و بازارهای فروش در سطح تهران مورد ارزیابی قرار گرفتند. با انجام آنالیز واریانس و آنالیز همبستگی فقط بین نتایج TC و TMA همبستگی مستقیم وجود داشت (R=0.8110) و (P<0.05). همچنین بر اساس فرض مستقل بودن TC و وابسته بودن TMA با انجام آزمون آنالیز رگرسیون خطی ارتباط خطی بین TC و TMA به دست آمد و مدل پیشگو ارایه گردید. در ضمن با در نظر گرفتن حد استاندارد 107 باکتری سرمادوست در هر گرم ماهی برای شمارش کلی باکتریهای هوازی سرمادوست و میزان حد مجاز 30 میلی گرم ازت فرار تام در هر 100 گرم و حد مجاز 8 میلی گرم تری متیل آمین در هر 100 گرم ماهیان استخوانی دریایی از 30 نمونه مورد آزمایش 29 نمونه 96.6) درصد( از لحاظ پذیرش و عدم پذیرش برای مصرف کننده فقط از جنبه دو فاکتور آزمایش شده TC و TMA مشابه هم بودند. با انجام آزمون مربع کای (χ2) و محاسبه ضریب توافق چوپروف (Tchouproff) همبستگی شدیدی بین دو فاکتور مورد نظر یعنی TC و TMA وجود داشت (χ2=83.08) و (P<0.001) و ضریب توافق چوپروف = 82.71 درصد.

در این مطالعه ده قلاده سگ سالم مخلوط با وزن بین 10-40 کیلوگرم استفاده شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه پنج تایی تقسیم شدند. در تمام حیوانات با روش معمول دسترسی به مثانه امکانپذیر و پس از تخلیه ادرار به وسیله سوند مثانه برای جراحی آماده سازی گردید. پس از قرار گرفتن مثانه در موضع عمل به وسیله تامپون مرطوب شده با سرم نمکی استریل و پنس روده گیر با احتیاط لازم تثبیت گردید. یک قطعه 4-5 سانتیمتری از دیواره قدامی مثانه بریده و توسط کیسه آمنیون تازه )گروه (1 و پرزروشده گاو در فرمالین 10 درصد )گروه 2( پیوند زده شد. هر دو گروه پیوند مثانه از نظر درمانگاهی، بیوشیمیایی و هماتولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفت. از نظر درمانگاهی تمام سگها در چند روز اول پس از جراحی حالت افسرده و خموده پیدا کردند و ادرار آنها آغشته با خون بود. شمارش سلولهای خونی وجود عفونت را در دو قلاده سگ نشان داد که با این وجود عفونت با آنتی بیوتیک بهبود یافت. اندازه گیری های بیوشیمیایی تغییرات معنی داری را در ازت اوره خون و کراتینین سرم به استثنایی چند سگ در گروه 1 نشان نداد (P>0.05).

جهت مطالعه بافتی فولیکول های تخمدانی گوسفند نژاد ماکویی از تعداد 100 راس میش ماکویی بالغ و سالم کشتار شده در کشتارگاه ارومیه در فصول مختلف سال و در هر فصل 25 نمونه تخمدانی برای مطالعه بافتی نمونه برداری گردید. پس از انجام مراحل تهیه مقاطع بافتی، برشهای سریال رنگ آمیزی شده مورد مطالعه میکروسکوپی قرار گرفتند. مشاهده گردید که روند آترزی در تمامی انواع فولیکول های تخمدانی وجود دارد و براساس نحوه شروع و ایجاد آترزی، آن را می توان به دو گروه فولیکول های پیش حفره ای و فولیکول های حفره دار تقسیم نمود که نحوه روند آترزی در دو گروه مذکور متفاوت بود، طوری که در فولیکول های پیش حفره ای علایم شروع آترزی ابتدا متوجه اووسیت و سلولهای فولیکولی اطراف آن بود، در حالی که در فولیکول های حفره دار علایم آترزی بیشتر از محیط فولیکول و بویژه سلولهای گرانولوزا و تکی را شامل می شدند. در حالت پیشرفته، توده کومولوسی نیز علایم فوق را نشان می داد. ضمنا علایم آترزی بسیار متنوع بوده و هر یک از فولیکولها یک یا چند مورد از علایم را نشان می دادند. در مطالعه حاضر مشخص شد که هیچ گونه اختلاف معنی داری بین میانگین فراوانی فولیکول های آترتیک در مراحل مختلف رشد در هر فصل با فصل دیگر وجود ندارد، ولی در هر فصل اختلاف بسیار معنی داری (α=0.01) بین فراوانی انواع فولیکول های آترتیک اولیه، ثانویه و ثالث وجود داشت. میانگین فراوانی فولیکول های آترتیک اولیه و ثالث از نظر آماری با هم اختلاف معنی داری نداشتند، ولی میانگین فراوانی فولیکول های آترتیک ثانویه با هر دوی آنها (ثالث و اولیه) دارای اختلاف معنی داری (α=0.01) بود.

در تحقیق حاضر پوشش عضلانی جدار ایلیوم سگ های سالم با استفاده از میکروسکوپهای الکترونی انتقالی و نوری بررسی شد. در 5 قلاده سگ ماده بالغ و سالم با رعایت شرایط استریل و تحت بیهوشی عمومی عمل لاپاراتومی انجام شد و انتهای ایلیوم در معرض دید قرار گرفت و دو نمونه از آن برای مطالعات میکروسکوپهای نوری و الکترونی برداشته شد. بر روی نمونه های اول مراحل کار عملی بافت شناسی عمومی به عمل آمد و برشها با روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین رنگ و با میکروسکوپ نوری مطالعه توصیفی شدند. نمونه های دوم جهت مطالعه میکروسکوپ الکترونی انتقالی آمده و برشهای نیمه نازک (Semithin) و Ultrathin تهیه و رنگ شدند. برشهای نیمه نازک به وسیله میکروسکوپ نوری مطالعه کمی برشهای Ultrathin به وسیله درشت نمایی های پایین و بالای میکروسکوپ الکترونی مطالعه شدند. در نمونه های میکروسکوپ نوری آرایش متداول لایه های طولی و حلقوی عضله صاف پوشش عضلانی جدار ایلیوم مشاهده شد و با میکروسکوپ الکترونی انتقالی تقسیم بندی لایه حلقوی را به دو نوار ضخیم در خارج و نازک در داخل آشکار ساخت. میانگین و انحراف معیار ضخامت نوار ضخیم خارجی بین 21.7± 4.4 µm الی 80± 5.7 µm و ضخامت نوار نازک داخلی بین 1.60 ±0.49  µm الی 6.2± 2 µm بود در 4 قسمت نازک داخلی فاصله بین سلول ها کم و باریک بود و یک مورد اتصال باز (Gap junction) بین سلول های آن دیده شد که در مطالعات گزارش نشده بود. بین دو قسمت لایه حلقوی، شبکه عضلانی مشاهده شد. تقسیم بندی لایه حلقوی پوشش عضلانی جدار ایلیوم به دو قسمت خارجی و داخلی و وجود اتصالات باز در هر دو قسمت دلیل عملکرد مستقل آنها از یکدیگر باشد.

پروستاگلاندینها (PGs) یکی از اجزای مهم تنظیم اخذ غذا در بدن پستانداران محسوب می شوند. در تجربه حاضر، با تزریق داخل بطنی - مغزی پروستاگلاندین (PGF2α) F2α به مقادیر 125، 75 و 12.5 میکروگرم و پروستاگلاندین (PGE2) E2 با مقادیر 25، 17 و 12 میکروگرم رفتار تغذیه ای در 16 خرگوش که آزادانه غذا دریافت می کردند، مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان می دهد که به طور وابسته به مقدار (dose)، اخذ غذا برای مدت کوتاه یا بلندی کاهش می یابد. PGF2α دارای اثراتی مشابه اثرات PGE2 است اما به طور قابل ملاحظه ای از آن ضعیف تر است. تزریق داخل عضلانی ایندومتاسین به منظور مهار پروستاگلاندین های درون زا موجب افزایش اخذ غذا می گردد. پروستاگلاندین ها می توانند مولد بی اشتهایی باشند و جایگاه عمل آنها احتمالا هیپوتالاموس جانبی و میانی است. با تزریق پروستاگلاندین ها تغییرات رفتاری فاحشی نیز در حیوان مشاهده می شود که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است.

در این تحقیق، در طول فصل زمستان جمعا 1383 راس گوسفند در کشتارگاه مورد معاینه بالینی قرار گرفتند. معاینات دقیق بالینی نشان داد که 15.18 درصد از این تعداد، واجد نشانه های بالینی بیماری تنفسی خصوصا سرفه و ریزش بینی هستند. ولی نکته با اهمیت اینکه در بازرسی پس از کشتار مشخص شد که بیش از دو برابر گوسفندان دارای علایم بالینی، یعنی به میزان 33.6 درصد از کل گوسفندان کشتار شده، ضایعات درشت بینی دستگاه تنفس مرتبط با پنومونی انگلی مزمن وجود دارد. نتیجه اینکه در سطح بالین باید توجه داشت که حداقل 50 درصد از گوسفندان دچار پنومونی انگلی مزمن، می توانند علی رغم دربرداشتن ضایعات بافتی تنفسی، به نحو فریبنده و گمراه کننده ای فاقد نشانه های مشهود بالینی بیماری تنفسی باشند.

به منظور بررسی اثر سن، جنس، آبستنی و شیرواری بر غلظت سرمی هورمون های غده تیرویید بزهای ایرانی، نمونه های خون 102 راس بز ایرانی در سنین مختلف )کوچکتر از 1، 2-1، 3-2، 4-3، 5-4 و بزرگتر از 5 سال(، دو جنس نر و ماده و وضعیتهای آبستن و غیرآبستن و شیروار و غیرشیروار تهیه شدند. در سرم بزهای مورد مطالعه، غلظت تیروکسین (T4)، تری یدوتیرونین (T3)، T3 uptake و شاخص تیروکسین آزاد (FTI) مورد سنجش قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان می دهند که میزان T3، T4 و FTI سرم خون بز در گروههای سنی مختلف اختلاف آماری معنی دار دارند (P<0.05). غلظت T4 سرم در دو جنس نر و ماده اختلاف آماری معنی دار دارد (P<0.05) به طوری که غلظت T4 سرم در بزهای ماده بیشتر از بزهای نر است. میزان T3، T4 و FTI سرم در بزهای غیر آبستن بیشتر از بزهای آبستن و میزان T3 uptake در بزهای آبستن بیشتر از بزهای غیرآبستن است. غلظت T3، T4، T3 uptake و FTI سرم خون بزهای شیروار و غیرشیروار هیچ گونه اختلاف آماری معنی داری نشان ندادند (P>0.05).