مجله دانشکده پزشکی
سال:1387 | دوره:66 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

زمینه و هدف: اسکلروز متعدد Multiple Sclerosis (MS) یک بیماری التهابی سیستم عصبی مرکزی با نواحی دمیلینه چند کانونی می باشد. معیارهای ایمونولوژیک که فعالیت بیماری را تحت تاثیر قرار می دهند هنوز به خوبی مشخص نشده اند. افزایش تولید CSF IgG (مقادیر طبیعی (0.77 ³ و مثبت شدن باندهای اوگیلوکلونال Oligoclonal Bands (OCB) نشان دهنده التهاب مزمن در بافت مغزی می باشد. ارتباط این دو عامل و میزان ناتوانی در مطالعات مختلف نتایج متفاوتی داشته است. در این مطالعه این ارتباط در بیماران ایرانی بررسی شده است.روش بررسی: IgG Index و در 54 بیمار مبتلا به اسکلروز متعدد اندازه گیری شد و مقادیر آن به صورت طبیعی (£0.77)، افزایش یافته 0.77<) و (£1.1 و خیلی افزایش یافته (>1.1) طبقه بندی شد. ایندکس پیشرفت Progression Index (PI)، نوع MS و وجود OCB در CSF در بیماران با ایندکس IgG طبیعی، بالا و خیلی بالا مقایسه شد.یافته ها: PI در بیماران با IgG Index خیلی بالا (0.10±0.13) بیش از بیماران با IgG Index بالا (0.06±0.05) و طبیعی (0.05±0.07) بود. (p=0.500). بیماران مبتلا به نوع پیشرفت ثانویه ایندکس IgG بالاتری (2.04±1.24) نسبت به نوع تخفیف یابنده- تشدید یابنده (1.78±1.45) داشتند. PI .(p=0.590) در بیماران با OCB مثبت (0.08±0.10) بیش از بیماران فاقد (0.05±0.04) OCB بود (p=0.161).نتیجه گیری: اگرچه این مطالعه ارزش پیش گویی کننده قابل ملاحظه ای را برای IgG Index نشان نداد، ولی تمایل به پروگنوز بهتر را در بیماران با مقادیر کمتر ایندکس IgG پیشنهاد می کند. به نظر می رسد بتوان IgG Index را همراه با دیگر معیارهای بالینی و پاراکلینیک به عنوان مارکری برای فعالیت و پیشرفت بیماری در نظر گرفت. مطالعات آینده نگر و با حجم نمونه بیشتر جهت تعیین حساسیت این تست های پروگنوستیک ایمونولوژیک توصیه می شود.

زمینه و هدف: هیپومنیزمی به طور شایع در بیماران مبتلا به خونریزی زیر عنکبوتیه (SAH) آنوریسمال که در بیمارستان بستری می شوند رخ می دهد و با پی آمد بد همراهی دارد. در این مطالعه شیوع و توزیع زمانی هیپومنیزمی بعد از SAH آنوریسمال و ارتباط آن را با شدت SAH، ایسکمی تاخیری مغزی Delayed Cerebral Ischemia (DCI) و پی آمد نورولوژیک بیماران بعد از سه ماه بررسی نمودیم.روش بررسی: منیزیم سرم در 60 بیماری که در طی 72 ساعت اول بعد از SAH آنوریسمال در بیمارستان بستری شده بودند اندازه گیری شد. بیماران به مدت سه هفته یا تا زمان ترخیص از بیمارستان تحت پایش دقیق قرار گرفتند و داده ها با آزمون دقیق فیشر Fisher’s exact test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در هنگام بستری هیپومنیزمی (Mg<0.9 mg/dL) در 22% بیماران وجود داشت که با وقوع DCI بیشتر همراهی داشت. (p=0.028) در حالی که در روزهای 7-4 و هفته دوم بعد از وقوع SAH شیوع هیپومنیزمی به ترتیب 17% و 22% بود که هر دو با پی آمد بالینی سه ماهه نامطلوب ارتباط معنی دار داشتند (p=0.018, p=0.038) اما هیپومنیزمی در 72 ساعت اول با پی آمد بالینی سه ماهه ارتباط معنی داری نداشت (p=0.758).نتیجه گیری: هیپومنیزمی بعد از SAH آنوریسمال رخ داده و سطح سرمی پایین منیزیم در هنگام بستری می تواند پیشگویی کننده وقوع DCI باشد در حالی که هیپومنیزمی در روزهای 7-4 و هفته دوم پس از حادثه، پیش گویی کننده پی آمد بالینی بد بعد از سه ماه است.

زمینه و هدف: در بیماران همودیالیزی دیسک ابتلا به آترواسکلروز و سرطان نسبت به میانگین جامعه بالاتر است. شواهد زیادی وجود دارد که همودیالیز سبب استرس اکسیداتیو می شود که دلایل آن هنوز ناشناخته هستند. از آنجایی که در بیماران همودیالیزی ایرانی مطالعه قابل توجهی در این زمینه انجام نشده است، در این مطالعه GSH و سطح کل آنتی اکسیدان ها (FRAP) اندازه گیری و کلسیم، pH و تست های کامل کبدی نیز بررسی شده است.روش بررسی: تعداد 43 نفر از بیماران دیالیزی مورد مطالعه قرار گرفتند که فقط 24 نفر معیارهای ورود به این تحقیق را دارا بودند. تعداد 20 نفر به عنوان گروه کنترل، از لحاظ سن و جنس با بیماران تطبیق داده شدند. هر بیمار سه بار در هفته و هر بار به مدت چهار ساعت دیالیز می شد. قبل از تزریق هپارین، نمونه خون شریانی بیمار، جهت انجام تست های بیوشیمی، آزمایشات عملکرد کبدی و لیپیدی به آزمایشگاه بالینی و همچنین نمونه خون هپارینه جهت انجام تست های استرس اکسیداتیو، کلسیم و pH به آزمایشگاه فیزیولوژی ارسال می شد.یافته ها: در نتایج حاصل از آزمایشات انجام شده میزان FRAP و گلوتاتیون بعد از دیالیز نسبت به قبل کاهش معنی داری را نشان داده است. میزان تغییرات pH به صورت افزایش بعد دیالیز بوده است. مقدار کلسیم نیز بعد دیالیز تقریبا به سطح کنترل افزایش یافت.نتیجه گیری: در بیماران نارسایی مزمن کلیه تحت بررسی، استرس اکسیداتیو وجود دارد و شدت آن بعد از دیالیز افزایش می یابد. بنابراین تقویت دفاع آنتی اکسیدانی به عنوان یک راه کار در درمان این بیماران باید در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: القای بیهوشی عمومی، لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل تراشه می تواند با تغییرات وسیع همودینامیک همراه گردد. هدف از این پژوهش تعیین پاسخ های همودینامیک در پی لارنگوسکوپی پس از القای بیهوشی با پروپوفول در مقایسه با تیوپنتال می باشد.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی 180 بیمار در گروه سنی 20 تا 50 سال با ASA کلاس I تحت بیهوشی عمومی با پروپوفول و تیوپنتال سدیم قرار گرفتند. اطلاعات همودینامیک بیماران (شامل فشار خون سیستولی “Sp”/دیاستولی”Dp” متوسط شریانی “Map” و تعداد ضربان قلب “HR”) در چهار مرحله (بعد از قرار گرفتن بیمار روی تخت عمل، سه دقیقه بعد از تزریق پیش داروی بیهوشی، یک دقیقه بعد از القای بیهوشی و بلافاصله بعد از لوله گذاری تراشه) ثبت گردید. اطلاعات بیماران با SPSS ویراست 13.5 و c2 test و student’s t-test مورد آنالیز قرار گرفتند و مقادیر کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از مجموع 180 بیمار مورد مطالعه 91 (%50.6) بیمار مرد و 89 (%49.4) بیمار زن بودند. دو گروه از نظر جنس، وزن و سن تفاوت آماری نداشتند (p>0.05). کاهش فشار خون سیستولی/ دیاستولی و فشار متوسط شریانی متعاقب القای بیهوشی در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت. میانگین تفاوت افزایش تعداد ضربان قلب بیماران در گروه تیوپنتال و پروپوفول به ترتیب 11.5±5.43 و 5.37±3.55 بود (p<0.0001).نتیجه گیری: پروپوفول با سرکوب بهتری از پرسور رفلکس داروی مناسب تری جهت القای بیهوشی در اعمال جراحی تحت بیهوشی عمومی می باشد این یافته با اکثر مطالعات انجام شده قبلی مطابقت دارد. پروپوفول می تواند داروی مناسبی در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر و یا بیمارانی باشد که تغییرات همودینامیک متعاقب لارنگوسکوپی و لوله گذاری در آنها مخاطره انگیز است.

زمینه و هدف: اتیولوژی پره اکلامپسی واکنش های التهابی واسطه آسیب عروقی و فعال شدن اندوتلیوم می باشد. CRP یک اندکس بسیار حساس از التهاب سیستمیک است و احتمالا می توان از آن به عنوان فاکتور پیش گویی کننده برای ابتلا به بیماری استفاده کرد. هدف در این پژوهش یافتن یک تست غربالگری یا پیشگویی کننده برای تشخیص و شناسایی زودرس زنان در معرض ابتلا به پره اکلامپسی بود.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر برای 170 زن با سن حاملگی 16-10 هفته سطح سرمی CRP سنجیده شد. بعد از زایمان با مراجعه به پرونده بیمار و اطلاع از پیامد حاملگی، بیماران با CRP³4 و CRP<4 مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: ابتدا میانگین سطح سرمی CRP در دو گروه زنان مبتلا به پره اکلامپسی و زنان با پیامد حاملگی طبیعی مقایسه شد، 6.18mg/l در مقایسه با (p=0.003) 4.12mg/l. سپس برای اثبات معنی دار بودن تفاوت مشاهده شده میان دو گروه بیماران با CRP بالا و پایین در ابتلا به پره اکلامپسی آزمون c2 انجام شد. افراد با CRP³4 در معرض ریسک بالاتری برای ابتلا به پره اکلامپسی قرار داشتند، به عبارتی بیماران با 6.15, CRP³4 برابر نسبت به افراد با CRP<4 شانس ابتلا به پره اکلامپسی داشتند، (OR=6.15, 95%CI=0.69-22.28) (k=9.4, p=0.002).نتیجه گیری: نتایج این پژوهش تاییدی است بر روی نتایج سایر مقالات ارایه شده در مورد ارتباط مثبت میان افزایش سطوح سرمی CRP در تریمستر اول و وقوع پره اکلامپسی در اواخر حاملگی. مطالعات بزرگتر و با دخالت سایر فاکتورهای التهابی لازم است تا بتوان به یک تست غربالگری قابل قبول و مقرون به صرفه برای شناسایی زنان در معرض خطر ابتلا به پره اکلامپسی دست یافت.

زمینه و هدف: تعداد گلبول قرمز هسته دار nRBC در خون بندناف، در اثر هیپوکسی افزایش پیدا می کند. از آنجایی که هدف ثبت الگوی ضربان قلب جنین، تشخیص زودرس هیپوکسی می باشد، بر آن شدیم ارتباط بین الگوی غیرطبیعی ضربان قلب جنین و تعداد nRBC را بررسی کنیم.روش بررسی: این تحقیق بر روی خانم های حامله ترم که از تیر ماه 1384 تا تیر ماه 1385 در بیمارستان حضرت زینب (س) زایمان داشتند، انجام شد. تعداد nRBC در نوزادان با الگوی غیرطبیعی ضربان قلب جنین با نوزادانی که الگوی ضربان قلب طبیعی داشتند، مقایسه شدند.یافته ها: تحقیق روی 130 مادر و نوزاد شامل 65 مورد با دیسترس جنینی و 65 مورد سالم انجام گرفت. میزان nRBC در گروه با دیسترس، 9.45±8.57 و در گروه سالم 9.17±7.98 به ازای 100 عدد گلبول سفید خون بود که بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت (p=0.89). میانگین فاصله زمانی میان تشخیص زجر جنین تا تولد نوزاد 1.2±0.77 ساعت بود. بین تعداد nRBC ها با آپگار دقایق اول و پنجم، هموگلوبین، وضعیت نوزاد در 24 ساعت اول تولد، تعداد حاملگی - تعداد زایمان و وزن نوزاد، ارتباط معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: در صورتی جنین در مدت کوتاهی پس از تشخیص دیسترس متولد شود و عامل زمینه ای برای هیپوکسی وجود نداشته باشد، میزان nRBC بندناف افزایش پیدا نمی کند. احتمالا از روی تعداد nRBC، می توان شدت و طول مدت هیپوکسی را حدس زد.

زمینه و هدف: مهم ترین علت کاهش حاد شمارش پلاکت ها در کودکان بیماری ایدیوپاتیک ترومبو سیتوپنبیک پورپورا می باشد. درمان های مهم دارویی در ITP حاد عبارتند از کورتن سیستمیک مانند پردنیزولون، ایمونوگلوبولین وریدی (IVIG) و روگام. این مطالعه به منظور بررسی اثرات درمانی IVIG و مقایسه آن با پردنیزولون، انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه پرونده 202 بیمار مبتلا به ITP که از تاریخ فروردین 1373 لغایت اسفند ماه 1383 در مرکز طبی کودکان تهران بستری و درمان شده بودند مورد بررسی قرار گرفت و اثرات درمانی IVIG و پردنیزولون با هم مقایسه شد و در کنار آن متغیرهایی مانند: سن، جنس، فصل، نسبت فامیلی والدین، مورد بررسی قرار گرفته است.یافته ها: در مطالعه ای که ما انجام دادیم اختلاف معنی داری بین اثر درمانی IVIG و پردنیزولون وجود نداشت (Z test With p<0.05). بیماری در جنس مذکر شایع تر بود. سن شایع بروز آن 8-2 سالگی بوده است. 53% بیماران آسپیراسیون مغز استخوان شده بودند.نتیجه گیری: با توجه به این که بین اثر درمانی پردنیزولون و IVIG اختلاف معنی داری وجود نداشت. با توجه به ارزان و در دسترس بودن پردنیزولون استفاده از آن در درمان ITP توصیه می شود.

زمینه و هدف: بیماری لوپوس اریتماتوی سیستمیک با اتیولوژی ناشناخته و تظاهرات چندگانه است که بیشتر خانم های در سنین باروری را مبتلا می کند. این مطالعه با توجه به فعالیت های دوره ای بیماری جهت ارزیابی احتمال دخالت پرولاکتین در پاتوژنز و فعال شدن بیماری لوپوس طراحی شد.روش بررسی: 60 بیمار لوپوس انتخاب و از نظر فعالیت بیماری بر اساس اندکس SLEDAI امتیازبندی شدند. میزان پرولاکتین در 60 نمونه خون این بیماران (بیمار SLE طبق کرایتریای کالج روماتولوژی) اندازه گیری شد. همه این بیماران مونث بودند میزان فعالیت بیماری بر اساس کرایتریای فعالیت لوپوس تعریف شد و نمره بندی آن بر اساس اندکس فعالیت بیماری لوپوس (SLEDAI) انجام شد. غلظت پرولاکتین سرم به وسیله روش ایمونورادیومتریک اندازه گیری شد.یافته ها: هایپرپرولاکتینمی (پرولاکتین بیشتر از 21 نانوگرم در میلی لیتر) در هفت نفر از بیماران (%11.7) کشف شد. بر اساس اندکس فعالیت بیماری %6.7 (SLEDAI) بیماران، بیماری فعال را داشتند. در این بیماران سطح پرولاکتین بالاتر بود و بین anti DNA و فعالیت بیماری و پرولاکتین ارتباط مستقیم وجود داشت. ارتباط بین افزایش میزان پرولاکتین و فعالیت بیماری SLE مشاهده شد که در آن r=0.305 و p=0.019 بود.نتیجه گیری: هایپرپرولاکتینمی با استفاده از روش IRMA در بیماران لوپوسی با بیماری فعال یافت شد. لذا نظریه نقش پرولاکتین در پاتوژنز SLE تقویت می شود.

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پی گیر بر سطوح آزمایشات خونی (هموگلوبین و الکترولیت ها) بیماران همودیالیزی در سال 84-1383 در همدان انجام شد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد می باشد. در این پژوهش 38 بیمار مبتلا به بیماری مرحله انتهایی کلیه که با توجه به شرایط و روش نمونه گیری تصادفی در یک گروه در مدت شش ماه بررسی شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه دموگرافیک و چک لیست کنترلی بود. پژوهش گر در مرحله اول پژوهش، مرحله آشناسازی را انجام داد و تا انتهای دوره تنها پرسشنامه ها و چک لیست های کنترلی تکمیل شد. پس از اتمام مرحله اول پژوهش، بلافاصله پژوهش گر اقدام به اجرای مداخله در مرحله دوم پژوهش بر روی همان گروه نمود.یافته ها: بین میانگین سطوح هموگلوبین، هماتوکریت، اوره و نیتروژن، پتاسیم و آلبومین در شش بار اندازه گیری قبل و بعد از اجرای مدل مراقبت پی گیر به ترتیب تفاوت معنی داری وجود دارد p=0.001, p=0.002, p=0.033, p=0.026) و (p=0.009.نتیجه گیری: با اجرای مدل مراقبت پی گیر تفاوت معنی داری در سطوح آزمایشات خونی بیماران همودیالیزی ایجاد می شود.

زمینه و هدف: این پژوهش با بکارگیری آنالیز مسیری جهت تعیین اثر مستقیم و یا غیرمستقیم عوامل موثر در مرگ و میر نوزادان کم وزن انجام شد.روش بررسی: این مطالعه با پرسشنامه ای حاوی سوالاتی در مورد سن مادر، سن ختم حاملگی، نمره آپگار، فشارخون حاملگی، وزن هنگام تولد در نمونه ای به حجم 445 جفت مادر و نوزاد انجام شد. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بود و نوزادان تمام خانم هایی که برای ختم حامگلی به 15 بیمارستان و زایشگاه دولتی و خصوصی شهر تهران در مدت پژوهش مراجعه داشتند بررسی شدند. وضعیت زنده ماندن نوزاد تا 24 ساعت پس از تولد ثبت شد.یافته ها: بیشترین تغییرات در میزان مرگ و میر در اثر متغیر وزن هنگام تولد است و ضریب منفی آن به این معنی است که با وزن بیشتر نوزاد احتمال زنده ماندن بیشتر می شود. رتبه دوم در ایجاد تغییرات در میزان مرگ و میر متعلق به متغیر نمره آپگار نوزاد در بدو تولد است که بنا به ضریب منفی آن با افزایش نمره آپگار احتمال مرگ پایین می آید. سومین متغیر تاثیرگذار، سن ختم حاملگی است که ضریب منفی آن نشان می دهد با افزایش سن ختم حاملگی نوزاد از شانس زنده ماندن بیشتری برخوردار می شود. کمترین تغییرات در مرگ و میر ناشی از متغیر فشار خون حاملگی است.نتیجه گیری: متدولوژی مورد بحث ما می تواند در سایر بررسی ها جهت ارزیابی، تشخیص و اندازه گیری فاکتورهای پیشگویی کننده بر روی نتیجه مورد استفاده قرار بگیرند.

زمینه و هدف: در طی سالیان، رزکسیون پروستات از طریق مجرا (TURP) به عنوان یک روش درمانی در بیماران مبتلا به هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH) عمومیت جهانی یافته است. هم اکنون این روش به عنوان بهترین روش درمان جراحی BPH محسوب می شود. اگرچه این موضوع در کشور ما صادق نیست و پروستاتکتومی باز روش درمانی شایع تری محسوب می شود، پیش از انجام این عمل باید بررسی های خاصی صورت گیرد که سیستوسکوپی یکی از آنهاست که البته اندیکاسیون مشخصی دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی یافته های پاتولوژیک در سیستوسکوپی روتین قبل از پروستاتکتومی باز می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر، 120 بیمار کاندید عمل جراحی پروستاتکتومی باز در بیمارستان دکتر شریعتی در فاصله سال های 1382 تا 1384 که اندیکاسیون مطلقی برای سیستوسکوپی نداشتند، تحت سیستوسکوپی روتین قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه هیچ پاتولوژی خاصی در سیستوسکوپی روتین یافت نشد. یافته های این مطالعه نشان داد که میانگین سن در بیماران با تنگی مجرا به میزان معنی داری از بیماران بدون تنگی مجرا پایین تر است (به ترتیب 59.5±0.7 در برابر 69.9±5.5 سال، p=0.008). به علاوه نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در بیماران مبتلا به تنگی مجرا، کراتینین به میزان معنی داری بالاتر است. (به ترتیب 2.2±1.34 در برابر 1.2±0.42 میلی گرم در دسی لیتر، p=0.003). همچنین نشان داده شد که میانگین سن در مبتلایان به دیورتیکول مثانه از بیماران بدون آن به میزان معنی داری بالاتر است (به ترتیب 76.3±3.1 در برابر 68.4±4.9 سال، p=0.001).نتیجه گیری: انجام سیستوسکوپی روتین قبل از انجام پروستاتکتومی باز ضروری نیست.

زمینه و هدف: بی خوابی و کاهش کیفیت خواب باعث نقص در کارکرد روزانه و افت عملکرد کلی فرد می گردد. با توجه به اهمیت موضوع بر آن شدیم تا به سنجش کیفیت خواب در دانشجویان پزشکی بپردازیم.روش بررسی: پرسشنامه های تهیه شده شامل اطلاعات دموگرافیک، مقیاس خواب آلودگی ایپورت و پرسشنامه سنجش کیفیت خواب پیتزبورگ به روش سرشماری در بین تمامی دانشجویان دانشکده پزشکی زنجان توزیع و پس از تکمیل جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: در مجموع 133 نفر (%59.4) کیفیت خواب مطلوب و 91 نفر (%40.6) کیفیت خواب نامطلوب داشتند. شیوع کیفیت خواب نامطلوب در مقطع علوم پایه (%24.6)، فیزیوپاتولوژی (%42.9)، کارآموزی (%41.7) و کارورزی (%53.5) بود (p=0.008). شیوع کیفیت خواب نامطلوب در افراد ساکن در خوابگاه %37.6، منزل دانشجویی %44.6، زندگی با والدین %20.8 و منزل شخص متاهلی %61.5 بود %35.8 .(p=0.024) از افراد مجرد و %64.9 از افراد متاهل کیفیت خواب نامطلوب داشتند %57.9 .(p=0.001) از افراد با وضعیت اقتصادی پایین کیفیت خواب نامطلوب داشتند. این میزان برای وضعیت اقتصادی متوسط %46.9 و برای وضعیت اقتصادی بالا %33.9 بود. %47.5 .(p=0.049) از دانشجویان با معدل کمتر از 16 و 32% از افراد با معدل بیشتر از 16 کیفیت خواب نامطلوب داشتند (p=0.047). کیفیت خواب ارتباط واضحی با سابقه افسردگی و اضطراب، BMI و جنس دانشجویان نشان نداد.نتیجه گیری: شیوع بالای کیفیت خواب نامطلوب منجر به عملکرد کلی و تحصیلی نامطلوب در تعداد زیادی از دانشجویان پزشکی می گردد.

زمینه و هدف: جوونایل گزانتوگرانولوما نوعی هیستیوسیتوز خوش خیم سلول های دندروسیتی پوستی و نرمولیپمیک است که اغلب بچه های کوچک را گرفتار می کند. این بیماری از نظر بالینی به صورت یک یا چند ضایعه پاپولوندولر زرد- قهوه ای در قسمت فوقانی بدن به خصوص سر و گردن تظاهر می یابد. گزانتوگرانولوما در بالغین کمتر دیده می شود و اغلب به صورت ضایعات منفرد تظاهر می کند. گزانتوگرانولومای متعدد در بالغین نادر است. در این مقاله یک بیمار بالغ با گزانتوگرانولومای متعدد را گزارش می کنیم.معرفی بیمار: بیمار زنی 45 ساله بود که به علت وجود ضایعاتی پاپولوندولار در زیر چشم، سینه و پشت مراجعه نموده بود. در بیوپسی از ضایعه ارتشاح سلولی در درم به همراه سلول های ژآنت با قرارگیری wreath-like هسته ها (Touton giant cell) به وضوح مشهود بود و تشخیص گزانتوگرانولومای جوانان (جوونایل گزانتوگرانولوما) داده شد.نتیجه گیری: جوونایل گزانتوگرانولوما اغلب در کودکی دیده می شود اما شروع این بیماری به ندرت در دوران بزرگسالی است و در این افراد درگیری سایر ارگان های بدن، به خصوص چشم از نظر عوارضی مانند گلوکوم باید در نظر گرفته شود.