مجله دانشکده پزشکی
سال:1387 | دوره:66 | شماره:9 |تعداد مقالات:18

زمینه و هدف: نفروپاتی انسدادی همراه با اختلالاتی در وضعیت متابولیسم و تعادل اکسیداتیو در کلیه می باشد. استرس اکسیداتیو یک نقش کلیدی در روند پاتوفیزیولوژی بیماری های کلیوی دارند. این مطالعه جهت بررسی اثرات ویتامینE ، به عنوان یک آنتی اکسیدان قوی، بر روی استرس اکسیداتیو و اختلال متابولیسمی ناشی از انسداد یک طرفه میزنای 24(UUO) ساعته صورت پذیرفت.روش بررسی: در رت های نر اسپراگ- دالی بیهوش شده n=10) در هر گروه)، میزنای چپ تحت جراحی استریل مسدود گردید. در گروهUUO+NS ، نرمال سالین و در گروه های UUO+Vit E و UUO+OO به ترتیب دی آلفا توکوفرول (50mg/kg)، فعال ترین فرم ویتامین E، و حامل آن (روغن زیتون) قبل و بعد از القا UUO به صورت داخل صفاقی تزریق شدند. گروه های کنترل و شاهد نیز وجود داشتند. بعد از 24 ساعت از القا UUO، هر دو کلیه خارج و در 80oC - ذخیره شدند. برای تعیین وضعیت متابولیسم، سطوح ATP و ADP، و برای ارزیابی وضعیت اکسیداتیو، سطوح مالون دی آلدئید (MDA) و قدرت احیا کنندگی آهن سه ظرفیتی (FRAP) کلیه ها بررسی گردیدند.یافته ها: مقایسه بین گروه های شاهد، UUO+NS و UUO+OO نشان داد که 24 ساعت UUO سبب افزایش (p<0/001) MDA و(p<0/05) ADP ، اما کاهش FRAP، ATP و نسبت ATP/ADP در کلیه انسدادی شد (همگی 001/0>p) در گروه MDA ،UUO+VitE و FRAP برابر با مقادیر گروه شاهد شدند، در حالی که سطوحATP ، ADP و نسبت ATP/ADP هیچ تفاوتی را با گروه UUO+OO در کلیه انسدادی نشان ندادند.نتیجه گیری: انسداد یک طرفه میزنای 24 ساعته سبب کاهش متابولیسم اکسیداتیو و افزایش گونه های فعال اکسیژن می گردد و کاربرد ویتامین E اگرچه به طور قابل توجهی استرس اکسیداتیو را بهبود بخشید، اما هیچگونه اثری را روی متابولیسم هوازی مختل شده در پی نداشت.

زمینه و هدف: بهبود زخم در برخی از بیماری ها و اختلالات مزمن یک چالش درمانی محسوب می شود. در این تحقیق اثرات ضدالتهابی و ترمیمی عصاره خشک اندام هوایی اکیناسه آ پورپورا در مقایسه با اکسیدروی بعد از ترومای جراحی پوست موش صحرایی بررسی شد.روش بررسی: پس از القای بیهوشی در 60 موش صحرایی ماده، سالم با نژاد ویستار، چهار زخم دایره ای شکل تمام ضخامت به قطر 7mm در پشت هر کدام از آنها ایجاد شد و روند التیامی در سه گروه شامل اکیناسه آ پورپورا، اکسید روی و شاهد مورد مطالعه قرار گرفت. تجویز داروها و اندازه گیری زخم ها با آنالیز تصاویر دیجیتالی، روزی یک بار به مدت 21 روز صورت پذیرفت. جهت مطالعات میکروسکوپی از بافت مورد نظر در هر یک از روزهای 0، 3، 7، 14 و 21 نمونه برداری شد و نماهای ریزبینی با توجه به فاکتورهای هیستوپاتولوژیکی رتبه بندی شدند.یافته ها: با تکیه بر یافته های مورفومتریک در روز 21 دوره تیمار، در گروه تیمار با عصاره اکیناسه آ پورپورا با متوسط اندازه زخم0.18±0.03mm2 ، بیشترین و گروه شاهد با متوسط اندازه زخم 2.81±0.21mm2 کمترین میزان جمع شدگی زخم مشاهده شد. گروه عصاره در روز 7، 5/2 برابر و در روز 14، سه برابر بیشتر از گروه شاهد جمع شدگی زخم را نشان داد (01/0>p). بر اساس نتایج هیستوپاتولوژیکی، برآیند کلی التیام در گروه عصاره اکیناسه آ پورپورا بهتر از سایر گروه ها بود (01/0>p).نتیجه گیری: عصاره اکیناسه آ پورپورا با اثرات ضدالتهابی و ترمیمی در التیام زخم های جلدی تمام ضخامت از اکسیدروی موثرتر است.

زمینه و هدف: هدف اصلی تحقیق حاضر ارزیابی ابعاد شخصیت به وسیله پرسشنامه سرشت و منش کلونینجر TCI در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مراجعه کننده به بیمارستان روزبه بود.روش بررسی: نمونه مورد مطالعه 27 نفر زن و مرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بر اساس مصاحبه بالینیDSM-TV-TR ، SCIDII بود. میزان اضطراب و افسردگی افراد بر اساس پرسشنامه های اضطراب و افسردگی بک BAI،BDI  سنجیده شد. ابعاد مختلف سرشت و منش بر اساس پرسشنامه سرشت و منش شامل 125 عبارت سنجیده شد.یافته ها: نتایج با جمعیت بهنجار ایرانی مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان دهنده نمرات نوجویی و آسیب پرهیزی بالاتر و خودراهبری، خودفراروی و همکاری پایین تر در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است.نتیجه گیری: نتایج بحث تست ارزیابی سرشت و منش کلونینجر (TCI) در این مطالعه و مقایسه آن با جمعیت نرمال ایرانی نشان دهنده نمرات نوجویی و آسیب پرهیزی بالاتر و نمرات خود راهبری، خودفراروی و همکاری پایین تر در بیماران مبتلا اختلال شخصیت مرزی است. در مطالعه ای که انجام شد نتایج منطبق بر نتایج به دست آمده در مطالعات کلونینجر است. تنها اختلاف نمره پاداش وابستگی بود که در این مطالعه اختلاف معنی داری با جمعیت نرمال ایرانی نشان نداد. علت آن می تواند حجم نمونه کوچک و یا مخدوش شدن به وسیله متغیرهای دیگر (دارو، مواد و غیره) باشد. در مورد ارتباط بین ابعاد و سرشت و منش با یکدیگر در مطالعه آقای دکتر کاویانی تنها ضریب همبستگی بالاتر از 40/0 متعلق به آسیب پرهیزی و خود راهبری است که ضریب آن منفی است. در مطالعه حاضر نیز این مطلب صدق می کند.

زمینه و هدف: شناسایی کاندیداها از نظر تشخیصی، درمانی، اپیدمیولوژیک و بیولوژیک واجد اهمیت است. در این مطالعه رویکرد جدیدی از متدهای مبتنی بر DNA برای شناسایی کاندیداهای مهم پاتوژن استفاده شد و فقط با انجام واکنش PCR و بدون نیاز به روش های بعد از PCR گونه های مهم کاندیدا به سهولت از یکدیگر متمایز شدند.روش بررسی: این مطالعه، یک بررسی توصیفی-تجربی و نمونه های مورد آزمون شامل استرین های استاندارد و 60 ایزوله از بیماران بود DNA. همه نمونه ها به روش glass-beads و فنل-کلروفرم استخراج و برای PCR از پرایمرهایITS1 ، ITS2،ITS3  و ITS4 که دو قطعه ITS1 و ITS2 را تکثیر می نمایند استفاده شد. گونه مخمر با توجه به الگوی الکتروفورتیک حاصله و با در نظر گرفتن اندازه های به دست آمده از آنالیز سکانس ها تشخیص داده می شد.یافته ها: با بررسی کامپیوتری ده ها توالی مربوط به مخمرهای مختلف، مشخص شد که قطعات ITS1 و ITS2 در هر گونه مخمر اندازه مخصوصی دارند، لذا با تکثیر هر کدام از این قطعات و آنگاه اندازه گیری وزن آنها با الکتروفورز می توان هویت مخمرها را مشخص کرد. به روش فوق گونه های بیماری زای کاندیداها شامل آلبیکنس، تروپیکالیس، گلابراتا، پاراپسیلوزیس، کروزه ای، گیلیرموندی، کفیر، لوزیتانیا و روگوزا به روشنی قابل تشخیص گردیدند ولی افتراق کاندیدا آلبیکنس از کاندیدا دابلینینسیس با این روش میسر نبود. همه ایزوله های بالینی با این روش تشخیص داده شدند.نتیجه گیری: در این مطالعه کارایی روشی ساده چه برای شناسایی استرین های مخمری استاندارد و چه برای شناسایی ایزوله های بالینی، نشان داده شد و به نظر می رسد که قابل توسعه برای تعیین هویت سایر مخمرها نیز می باشد.

زمینه و هدف: آسیب های نافذ توراکو-ابدومینال می توانند با آسیب دیافراگم و احشا شکمی همراه باشند. 20-15% بیماران با شرایط عمومی پایدار که تحت درمان های نگهدارنده قرار می گیرند دچار آسیب های مخفی دیافراگم هستند که در نهایت منجر به هرنی های مزمن دیافراگم می شوند. هدف از این مطالعه بررسی دقت تشخیصی توراکوسکوپی در تشخیص آسیب های مخفی دیافراگم در ترومای نافذ توراکو-ابدومینال است.روش بررسی: 30 بیمار دچار ترومای نافذ توراکو-ابدومینال با علایم حیاتی پایدار و عدم وجود آسیب ارگان های دیگر و با نیاز به اکسپلوراسیون اورژانس، تحت توراکوسکوپی جهت بررسی آسیب مخفی دیافراگم قرار گرفتند. در صورت وجود آسیب دیافراگم ترمیم به کمک توراکوسکوپی یا لاپاراتومی انجام شد و تمام بیماران شش ماه بعد جهت تشخیص هرنی مزمن تحت CT-اسکن قرار گرفتند.یافته ها: متوسط سن بیماران 2/26 سال و نسبت مرد به زن پنج به یک بود. در بررسی توراکوسکوپیک، ترومای مخفی دیافراگم در پنج نفر (7/16%) وجود داشت که ترمیم توراکوسکوپیک در سه مورد (9/9%) و لاپاراتومی و ترمیم دیافراگم در دو مورد (6/6%) انجام شد. آسیب همزمان ریوی در دو بیمار (6/6%) رویت شد که ترمیم توراکوسکوپیک انجام شد. آسیب همزمان داخل شکمی نیز در یک بیمار (3/3%) رویت شد که ترمیم با لاپاراتومی انجام شد. هیچ عارضه ای مربوط به توراکوسکوپی گزارش نشد و در بررسی مجدد با CT Scan شکم و قفسه سینه که پس از شش ماه صورت گرفت، در هیچ یک از بیماران شواهدی به نفع هرنی دیافراگماتیک مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به دقت تشخیصی بالا و حداقل تهاجم و قابلیت تشخیصی و درمانی ما انجام توراکوسکوپی را در تمام بیماران با آسیب نافذ توراکو-ابدومینال با شرایط پایدار توصیه می کنیم.

زمینه و هدف: عفونت دستگاه ادراری از علل اصلی اسکار کلیه محسوب می شود که خود عوارضی جدی همچون هیپرتانسیون یا نارسایی مزمن کلیه را در پی دارد. این مطالعه برای تبیین تاثیر درگیری پارانشیم کلیه طی عفونت ادراری اولیه (بر مبنای اسکن DMSA فاز حاد) و ریفلاکس وزیکواورترال (بر مبنای (VCUG/RNC در بروز اسکارکلیوی (بر مبنای اسکن DMSA تاخیری) انجام شده است.روش بررسی: تعداد 103 کودک بستری در بیمارستان مرکز طبی کودکان مبتلا به اولین نوبت عفونت دستگاه ادراری مورد مطالعه قرار گرفتند. سن، وزن، نتایج اسکن DMSA اولیه و VCUG/RNC آنها ثبت شد. 6-4 ماه بعد، از هر بیمار یک اسکن DMSA تاخیری به عمل آمد. سپس نتایج اسکن DMSA حاد و تاخیری به تفکیک نتایج VCUG/RNC مقایسه گردید.یافته ها: در جمعیت مورد مطالعه ما (103 کودک مبتلا به عفونت ادراری)، میانگین سنی 7/27±2/27 ماه بوده و 16 نفر (5/15%) پسر و 87 نفر (5/84%) دختر بودند. در موارد دچار ریفلاکس وزیکواورترال و فقدان آن، فراوانی ضایعات پایدار یا همان اسکار در کلیه های دچار پیلونفریت خفیف (6/28% و 7/8%) و متوسط (3/33% و 2/18%) فرق معنی داری نداشت ولی در پیلونفریت شدید (6/84% و 1/23%) در صورت وجود ریفلاکس واضحا بالاتر بود (005/0=p) همچنین فراوانی بروز اسکار در کلیه های دچار ریفلاکس با تشدید پیلونفریت (طبیعی، خفیف، متوسط، و شدید) افزایش معنی داری نشان داد (3/8%، 6/28%، 3/33%، 6/84%، 001/ (p=0ولی در گروه فاقد ریفلاکس چنین نبود (صفر، 3/10%، 2/18%، 1 /23%، p=0.062).نتیجه گیری: در این مطالعه مشخص شد که نه تنها بروز اسکار در موارد پیلونفریت شدید دارای ریفلاکس بالاست بلکه می توان بر اساس نتایج اسکن DMSA اولیه و VCUG/RNC، حدود خطر احتمال ابتلا به اسکار کلیوی را تخمین زد.

زمینه و هدف: روش های مختلفی برای بازسازی گوش در بیماران مبتلا به میکروتیا به کار می رود. یکی از موارد، غضروف دنده ای است که از خود بیمار یا از جسد تهیه می شود. هدف این مطالعه بررسی نتایج حاصل از بازسازی لاله گوش با استفاده از غضروف دنده ای هموگرافت فرآوری شده در بانک فرآورده های پیوندی ایران می باشد.روش بررسی: این مطالعه بر روی 10 بیمار مبتلا به میکروتیای مادرزادی که در فاصله مهر 1385 تا تیر 1386 جهت عمل جراحی ترمیم لاله گوش به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه کرده بودند، انجام شده است. ترمیم گوش با استفاده از غضروف دنده ای هموگرافت و بر اساس الگوی تهیه شده از گوش بیمار در بخش گوش و حلق و بینی انجام گرفت. شکل ظاهری لاله گوش، ضخامت غضروف و واکنش نسجی در فواصل پی گیری بیماران بررسی شد.یافته ها: میانگین سن بیماران 085/11 سال (حدود اطمینان 57/5) و میانگین مدت پی گیری 29/6 ماه (حدود اطمینان 12/3) بود. از نظر سمت درگیری، در شش مورد گوش راست، دو مورد گوش چپ و دو مورد دیگر درگیری دو طرفه مشاهده شد. از نظر حفظ وضعیت ظاهری قسمت های مختلف گوش پیوند شده، در 11 گوش ظاهر هلیکس 100% حفظ شده بود و در 10 گوش هماهنگی کامل لبول با هلیکس وجود داشت. ارتفاع و عرض گوش بازسازی شده در مقایسه با سمت سالم یک تا دو میلی متر اختلاف داشت. شایع ترین واکنش زودرس قرمزی محل بود. عوارض دیررس شامل بیرون زدگی بخشی از غضروف و عفونت زخم بود که در یک بیمار دیده شد.نتیجه گیری: استفاده از غضروف هموگرافت فرآوری شده جهت بازسازی لاله گوش در میکروتیای مادرزادی با نتایج کوتاه مدت قابل قبول همراه است. میزان جذب در این روش بسیار پایین و عوارض زودرس و تاخیری نسبتا اندک است.

زمینه و هدف: طول عمر بیماران مبتلا به سرطان معده با رشد موضعی منطقه ای حتی بدون متاستاز دوردست کمتر از یک سال بر آورد می شود. این مطالعه به منظور بررسی طول عمر بیماران مبتلا به سرطان معده، با انتشار به ارگان های اطراف از جمله غدد لنفاوی، پریتونئوم و کبد، با استفاده از شیمی درمانی قبل از جراحی و کمورادیوتراپی پس از عمل جراحی طراحی گردید.روش بررسی: 100 بیمار مبتلا به آدنوکارسینومای معده در مرحله II، III و یا IV بیماری ولی بدون متاستاز دوردست، شیمی درمانی شامل Docetaxel،  Cisplatinو  (TCF)5FUو پس از جراحی شیمی درمانی شامل5FU  همزمان با رادیوتراپی دریافت کردند.یافته ها: 57% بیماران در مرحله IV بیماری در طرح وارد شدند. 83% بیماران شیمی درمانی Neoadjuvant دریافت کردند. تا به حال برای 75 بیمار جراحی گاسترکتومی D1 یا D0 انجام شده و سه مورد پاسخ کامل پاتولوژیک به شیمی درمانی قبل از عمل داشتند. مرحله بیماری به طور مشخص پس از جراحی کاهش نشان داد، به طوری که از 47 نفر بیمار مرحله IV بیماری تنها 15 نفر در گزارش آسیب شناسی و جراحی در مرحله IV بیماری بودند. تا به حال 44 بیمار کمورادیوتراپی کامل را دریافت کرده اند. با متوسط زمان پی گیری 16 ماه، 3/2 بیماران هنوز زنده هستند و میانگین طول عمر بیماران 25 ماه است.نتیجه گیری: با توجه به مرحله پیشرفته بیماری و امکان جراحی برای 75% از بیماران و به دست آمدن طول عمر بیش از دو سال، به نظر می رسد استفاده از TCF به عنوان شیمی درمانی قبل از جراحی و ادامه درمان با کمورادیوتراپی روشی مناسب برای افزایش امکان جراحی کامل و بهبود طول عمر بیماران مبتلا به آدنوکارسینومای پیشرفته ولی موضعی معده باشد. 

زمینه و هدف: مراکز مشاوره بیماری های رفتاری در ایران به عنوان هسته اصلی ارایه دهنده خدمات بهداشتی درمانی بر اساس دستورالعمل کشوری به بیماران AIDS/HIV محسوب می شوند. هدف این تحقیق تعیین میزان بهره مندی بیماران آلوده به AIDS/HIV مراجعه کننده به مرکز مشاوره بیمارهای رفتاری از خدمات مصوب دستورالعمل کشوری بیماری ایدز وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی است.روش بررسی: پرونده 171 بیمار AIDS/HIV که طی سال های 85-1384 به مرکز مشاوره بیمارهای رفتاری بیمارستان امام خمینی (ره) تهران مراجعه کرده بودند به روش نمونه گیری منظم آماری از بایگانی پرونده های بیماران انتخاب و اطلاعات آماری متغیرهای مورد مطالعه شامل خدمات مشاوره ای، خدمات واکسیناسیون، خدمات آزمایشگاهی و درمان های لازم جهت بیماران از آنها استخراج شد.یافته ها: مشاوره تنظیم خانواده، استفاده از کاندوم و مشاوره روش های پیشگیری از انتقال بیماری به ترتیب برای 5/32 و 2/29 درصد بیماران انجام شده است. اندازه گیری CD4 نیز فقط برای 69 درصد از بیماران انجام شده است. 6/65 درصد واجدین شرایط درمان ضد رتروویروسی، داروهای ضد رتروویروسی دریافت داشته اند. پوشش واکسیناسیون کزاز و هپاتیت به ترتیب 5/3 و 7/21 درصد و پوشش واکسیناسیون آنفولانزا و پنوموکوک نیز کمتر از پنج درصد بوده است. 5/79 درصد بیماران واجد شرایط پیشگیری از سل درمان پیش گیرانه دریافت داشته اند. بیماریابی سل طی یک دوره یک ساله 14 درصد و میزان بهبودی برای بیماران با تشخیص سل 8/95 بوده است.نتیجه گیری: پوشش خدمات ارایه شده به بیماران در مورد فعالیت های مشاوره ای و واکسیناسیون بسیار پایین است. پوشش درمان و بیماریابی علیه سل قابل قبول و پوشش درمان ضد رتروویروسی در حد متوسط است.

زمینه و هدف: کم خونی عارضه شایعی در بیماران همودیالیزی است که با موربیدیتی و مورتالیتی بالایی همراه است. از آنجایی که علت اصلی کم خونی اورمیک کاهش تولید اریتروپوئیتین (EPO) می باشد، تجویز اریتروپوئیتین نوترکیب انسانی (rHuEPO) در اکثریت بیماران سبب تصحیح کم خونی می شود. عده ای از بیماران همودیالیزی، بدون نیاز به EPO هموگلوبولین قابل قبولی خواهند داشت، علل آن می تواند مدت همودیالیز، نمایه توده بدنی (BMI) و سطح پلاسمایی لپتین باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط سطح پلاسمایی لپتین و میزان نیاز به EPO می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، 50 بیمار همودیالیزی واجد شرایط که هموگلوبولین بالاتر از 11mg/dl داشتند وارد مطالعه شدند. سطح پلاسمایی لپتین و آلبومین آنان در شروع همودیالیز اندازه گیری و BMI و میزان نیاز هفتگی آنان به rHuEPO محاسبه گردید. اطلاعات مربوط به سن، جنس، مدت زمان همودیالیز و علت نارسایی کلیه از پرونده آنان استخراج گردید.یافته ها: در بررسی 50 بیمار همودیالیزی، 27 مرد و 23 زن، با میانگین سنی 57 سال، ارتباطی بین نیاز هفتگی بیماران به rHuEPO با جنس، BMI، علت نارسایی کلیه و سطح پلاسمایی آلبومین به دست نیامد. همین طور با سطح پلاسمایی لپتین (254/0=p) ولی ارتباط معنی داری بین نیاز هفتگی بیماران به rHuEPO با مدت زمان همودیالیز (0001/ (p<0و با سن (019/ (p=0برقرار گردید.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، سطح پلاسمایی لپتین ارتباط مستقیمی با میزان نیاز فرد به دریافت rHuEPO ندارد و لپتین نمی تواند عامل موثری در اریتروپوئزیس بیماران باشد. البته سن بالاتر و مدت زمان کوتاه تر همودیالیز با کاهش نیاز فرد به دریافت rHuEPO همراه بوده است.

زمینه و هدف: نشان داده شده که میزان روی سرم در خانم های حامله مبتلا به دیابت بارداری پایین تر از حامله های نرمال است. هدف این مطالعه بررسی میزان روی سرم در حامله های دیابتیک و غیر دیابتیک و همچنین تاثیر تجویز مکمل روی در GDM می باشد.روش بررسی: در این مطالعه در مرحله اول 70 نفر از حامله های 24 الی 28 هفته مراجعه کننده به درمانگاه پره ناتال بیمارستان میرزا کوچک خان بررسی شدند و به دو گروه 35 نفره (حامله های نرمال و مبتلایان به دیابت بارداری) تقسیم شدند و میزان روی سرم آنها مقایسه شد و در مرحله دوم حامله های دیابتیک تحت درمان با انسولین به دو گروه تقسیم شده و به یک گروه مکمل روی تجویز شد و وزن نوزاد و میزان انسولین آنها مقایسه شد.یافته ها: در گروه مبتلا به دیابت حاملگی میانگین میزان روی سرم پایین تر از حامله ای نرمال بود (83/94 در برابر 49/103 با (0001/0>p) و پس از تجویز مکمل روی به حامله های دیابتیک تحت درمان با انسولین میانگین وزن نوزاد آنها در برابر گروهی که مکمل نگرفته اند پایین تر بود (3849 گرم در برابر 4136 گرم) با (0001/0>p) و ماکروزومی در آنها نیز کمتر بود (20% در برابر 33/53%) با (015/0=p) همچنین میانگین میزان نیاز به افزایش انسولین پس از دریافت مکمل روی پایین تر بود (4/8 واحد در برابر 53/13 واحد) با (0001/0>p).نتیجه گیری: میزان روی سرم در حامله های مبتلا به دیابت بارداری به میزان معنی داری کاهش می یابد و تجویز مکمل روی به مبتلایان دیابت بارداری می تواند از ماکروزومی جنین جلوگیری کند.

زمینه و هدف: بیماری هیستیوسیتوزیس لانگرهانس یک گروه از اختلال پرولیفراسیون سلول های لانگرهانس منتقل شده از مغز استخوان و ائوزینوفیل های بالغ است و شیوع آن 2-0.5 در 100000 بچه در سال است و بروز آن بستگی به سن دارد. در بچه های زیر دو سال بیماری بیشتر از نوع سیستمیک است و همچنین می تواند به صورت ضایعات منفرد استخوانی یا ضایعات لوکال پوستی به صورت ماکول، پاپول و وزیکول بروز کند. پاتوژنز آن نامشخص است و میزان بقا کلی در کودکان زیر دو سال و افرادی که اختلال عملکرد ارگان ها دارند نسبت به سایرین پایین تر است.معرفی بیمار: این گزارش یک مورد از بیماری منفرد پوستی در ناحیه پوست تمپورال در یک کودک شش ماهه است که دو نوبت تحت عمل جراحی قرار گرفته است و به دلیل عود در فاصله کوتاه، بیمار کاندید درمان رادیوتراپی موضعی گردید.نتیجه گیری: در پی گیری انجام شده در این بیمار پاسخ مطلوب به رادیوتراپی مشهود است و با توجه به دوز پایین رادیوتراپی و عدم وجود عوارض با این دوز در موارد عود موضعی، رادیوتراپی موثر است.

زمینه و هدف: سارکوم اپی تلیوئید از جمله تومورهای نسج نرم بدون طبقه بندی مشخص است که با مورفولوژی خاص به طور شایع در بالغین جوان رخ می دهد. محل شایع درگیری دیستال اندام هاست به طوری که شایع ترین سارکوم نسج نرم در دست و مچ می باشد .گزارش مورد: این گزارش موردی در رابطه با وجود تومور پس از عمل جراحی هرنی اینگوینال در مرد 32 ساله می باشد که در ابتدا به علت محل نامعمول و تظاهرات گمراه کننده سایر تشخیص های افتراقی از جمله آبسه بدخیمی های دستگاه گوارش مطرح شد. در ادامه بررسی های تکمیلی از جمله نمونه برداری از زخم تشخیص یک موتور متمایز نیافته با درجه بالا و با احتمال زیاد سارکوم اپی تلیوئید مطرح گردید که در یافته های ایمونوهیستوشیمی از جمله CD34 و سیتوکراتین تشخیص مربوطه با احتمال بالاتر تایید شد.نتیجه گیری: به علت ماهیت بدخیم و تهاجمی تومور و میزان عود بالا و نامشخص بودن اثر شیمی درمانی و رادیوتراپی در این مورد، رزکسیون وسیع تومور و هپاتکتومی گزینه مناسب جهت دست یافتن به بقا طولانی مدت می باشد.