مجله دانشکده پزشکی
سال:1387 | دوره:66 | شماره:2 |تعداد مقالات:19

زمینه و هدف: بی حسی کامل نخاعی یکی از عوارض انجام اپیدورال لومبار می باشد. که متعاقب تزریق اتفاقی ماده بی حسی موضعی به داخل فضای ساب آراکنوئید با ساب دورال رخ می دهد.معرفی بیمار: یک بیمار 22 ساله مبتلا به آکندروپلازی که جهت خارج کردن توده لگنی تحت بیهوشی اپیدورال قرار گرفته بود و دچار عارضه بی حسی کامل نخاعی شد، که پس از انجام حمایت های دارویی جهت حفظ ثبات همودینامیک و نیز تهویه مکانیکی با لوله گذاری داخل تراشه، ظرف مدت دو ساعت هوشیاری بیمار برگشت نمود.

زمینه و هدف: تاکید بر کشف زود هنگام سرطان پروستات به کمک اولتراسونوگرافی ترانس رکتال و بیوپسی سوزنی، پاتولوژیست ها را با معضل تشخیص سرطان های کوچک مواجه نموده است. اخیرا از مارکر P504S جهت تشخیص قطعی سرطان در بیوپسی های کوچک استفاده شده است.روش بررسی: رنگ آمیزی مارکر P504S برای 70 نمونه بیوپسی سوزنی پروستات و شش نمونه رزکسیون از طریق مجزا که همگی حاوی کانون های مشکوک (آتیپیک) بودند و نیز 40 نمونه سرطان قطعی پروستات، شامل هشت نمونه دارای سلول های کف آلود (foamy) به عمل آید.یافته ها: 36 نمونه از 40 بیوپسی سرطان قطعی، درجاتی از رنگ آمیزی برای P504S نشان دادند (حساسیت 90%)، دو سرطان کوچک و دو سرطان با سلول های کف آلود فاقد رنگ پذیری بودند. از مجموع 76 مورد مشکوک، 18 مورد به عنوان نئوپلازی داخل اپی تلیالی درجه بالا (HGPIN) شناخته شدند که 16 مورد آنها رنگ پذیری متوسط منتشر نشان دادند. از 58 مورد باقیمانده دارای پرولیفراسیون غدد کوچک آتیپیک 14 مورد قویا به نفع سرطان بود که چهار مورد آنها فاقد رنگ پذیری P504S بودند. در بین 44 مورد آتیپیک به نفع خوش خیمی، 14 مورد هیپرپلازی آدنومی آتیپیک با دو مورد رنگ پذیری ضعیف موضعی و در دو مورد آتیپی به دنبال پرتوتابی با یک مورد رنگ پذیری موضعی مشاهده شد و 28 نمونه دیگر P504S منفی بودند.نتیجه گیری: حساسیت P504S برای کشف سرطان پروستات از آنچه قبلا تصور می شد پایین تر است. منفی تلقی شدن سرطان های کوچک ممکن است به دلیل ناهمگونی رنگ پذیری باشد. در پرولیفراسیون غدد کوچک آتیپیک، رنگ پذیری مثبت و منتشر P504S قویا گویای تشخیص سرطان است ولی عدم رنگ پذیری آنرا رد نمی کند. حساسیت P504S برای کشف سلول های سرطانی کف آلود و کانون های کوچک سرطانی کمتر است. HGPIN غالبا رنگ پذیری متوسط منتشر نشان می دهد. رنگ پذریی ضعیف کانونی ممکن است در غدد خوش خیم نیز مشاهده شود. ما استفاده از P504S را فقط در همراهی با بررسی مورفولوژیک و مارکرهای سلول های بازال توصیه می کنیم.

زمینه و هدف: هدف از مطالعه فوق ارزیابی صحت بیوپسی غده لنفاوی نگهبان به وسیله تزریق ایزوسولفان بلو با حذف تزریق همزمان رادیوایزوتوپ در اطراف ملانوم بدخیم اندام تحتانی است.روش بررسی: 30 بیمار مبتلا به ملانوم بدخیم اندام تحتانی مرحله یک و دو که در سال های 1382 تا 1385 جهت جراحی رادیکال ارجاع شدند وارد مطالعه شدند. تشخیص بیماری در کلیه بیماران با بیوپسی ضایعه اثبات شد و ضخامت ضایعه در اغلب بیماران بین یک تا چهار میلی متر بود. بیماران عاری از هر نوع درگیری غدد لنفاوی و یا متاستاز دوردست بودند. بیوپسی غده لنفاوی نگهبان با تزریق ایزوسولفان بلو Patnet Blue Dye (P.B.D) در اطراف ضایعه یا اسکار بیوپسی انجام شد و بلافاصله پس از یافتن غدد لنفاوی نگهبان، دیسکسیون کامل غدد لنفاوی کشاله ران انجام شد. غده لنفاوی نگهبان در کلیه بیماران یافت شد و به وسیله رنگ آمیزی هماتوکسیسین- ائوزین و بررسی ایمنوهیستوشیمی ارزیابی گردید.یافته ها: کلا 48 غده لنفاوی نگهبان و 195 غده لنفاوی غیر نگهبان برداشته شد که از این تعداد 19 غده لنفاوی نگهبان در 13 (47%) بیمار متاستاتیک بودند. در این بیماران سایر غدد لنفاوی کشاله ران نیز درگیری داشتند. در 17 بیمار باقیمانده هم غده لنفاوی نگهبان و هم غدد لنفاوی کشاله ران عاری از بیماری بودند.نتیجه گیری: به نظر می رسد کاربرد ایزوسولفان بلو به تنهایی برای یافتن غده لنفاوی نگهبان کشاله ران در ملانوم های بدخیم اندام تحتانی کافی باشد.

زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثر بخشی و ایمنی جراحی با روش نوار ترانس- اوبتوراتور (با حداقل تهاجم) در درمان زنان با بی اختیاری استرسی ادراری می باشد.روش بررسی: مطالعه حاضر، مطالعه One sample clinical trail است که برای اولین بار در بخش های زنان در ایران صورت گرفت. 35 بیمار با بی اختیاری استرسی ادراری مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ولیعصر) تحت عمل TOT قرار گرفتند. (سال 1382 تا 1383) متوسط سن بیماران 50 سال (74-26) بود. همه بیماران پس از عمل مورد معاینه بالینی، تست سرفه با مثانه پر، یوروفلومتری و ارزیابی post voiding residual قرار گرفتند.یافته ها: متوسط زمان پی گیری بیماران 14 ماه (26-8) و متوسط زمان عمل جراحی حدود 20 دقیقه بود. میزان بهبودی کامل 91.4%، بهبودی نسبی 8.6% و عدم وجود شکست درمانی به دست آمد. به طور کلی عوارض حین عمل حدود 2.9% (خونریزی و هماتوم) بدون آسیب عروقی، عصبی و روده ای بود و یک مورد باقیمانده ادراری پس از عمل مشاهده گردید.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نتایج حاصله از مطالعات ابداع کننده این تکنیک یعنی آقای Delorme را تایید کرد و نشان داد که این روش موثر و ایمن برای درمان زنان با بی اختیاری استرسی ادرار به تنهایی یا در ترکیب باترمیم پرولایس می باشد. با این حال بهتر است مطالعات RCT که بتواند روش TOT را با روش های جراحی استاندارد موجود در درمان بی اختیاری ادراری زنان مقایسه نماید، انجام گیرد.

زمینه و هدف: جهت درمان آپاندیسیست حاد دو روش آپاندکتومی بازو آپاندکتومی لاپاراسکوپیک موجود است. تا کنون مطالعات زیادی برای مقایسه این دو روش درمانی صورت گرفته است که بیشترین فاکتورهای بررسی شده مدت زمان جراحی، مدت زمان بستری، درد بعد از عمل و عوارض عفونی می باشند.روش بررسی: یک مطالعه کارازمایی بالینی بر روی تعداد 100 بیمار شامل 50 مورد آپاندکتومی باز و 50 مورد آپاندکتومی لاپاراکسوپیک صورت گرفت و مدت زمان جراحی، مدت بستری، مخدر مصرف شده و عوارض عفونی مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین مدت زمان بستری برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 44.48 ساعت و باز 54.80 ساعت می باشد p<0.01. میانگین دوز استاندارد مخدر مصرف شده برای آپاندکتومی لاپاراسکوپیک 2.40 و برای باز 3.46 می باشد p<0.01. میانگین مدت زمان عمل جراحی برای لاپاراسکوپیک 31.8 دقیقه و برای باز 35.2 دقیقه است p=0.5. تعداد موارد عفونت زخم در آپاندکتومی باز چهار مورد (8%) و در لاپاراسکوپیک یک مورد (2%) است. موارد آبسه داخل شکم یک مورد در آپاندکتومی باز (2%) بوده است و آبسه داخل شکم بعد از آپاندکتومی لاپاراسکوپیک وجود نداشته است.نتیجه گیری: طول مدت بستری حداقل 10 ساعت در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر می باشد که از لحاظ آماری معنی دار است (p<0.01). میانگین دوز مصرف مخدر نیز با p<0.01 در آپاندکتومی لاپاراسکوپیک کمتر است ولی طول مدت عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشته است. از نظر عفونت زخم و آبسه داخل شکمی در گروه لاپاراسکوپیک کمتر بوده است.

زمینه و هدف: سیروز و هیپرتانسیون پورتال بر پروفایل های جریان خون عروق کبدی تاثیر می گذارد. هدف از اجرای این مطالعه بررسی دقت تشخیصی برخی اندکسهای داپلر سونوگرافی کبد در تشخیص سیروز می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه مورد- شاهدی، 118 بیمار در دو گروه شاهد و مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه مورد شامل بیماران مبتلا به سیروز کبدی تایید شده با بیوپسی و افراد گروه شاهد از افراد سالم انتخاب شدند. همه موارد مورد بررسی تحت داپلر اولتراسونوگرافی قرار می گرفتند. مقایسه سطح زیر منحنی ROC با عدد 0.5 توسط آزمون دقیق فیشر صورت گرفت.یافته ها: فراوانی معکوس شدن جریان خون در ورید پورت، میانگین قطر ورید پورت (به ترتیب 12.67±2.72 در برابر 10.95±1.69)، میانگین hepatic arterial resistance index (RI) (به ترتیب 0.81±0.07 در برابر 0.74±0.09)، میانگین hepatic arterial pulsatility index (PI) (به ترتیب 1.87±0.48 در برابر 1.34±0.23) در گروه مورد به میزان معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود (p=0.001). حداکثر سرعت خون در ورید پورت نیز در گروه مورد به میزان معنی داری از گروه شاهد کمتر بود. (به ترتیب 16.50±5.59 در برابر 36.74±8.74) (p=0.001). اختلاف معنی داری بین میانگین های حداکثر سرعت خون و سرعت در پایان دیاستول در شریان کبدی دیده نشد (p=0.001). به کارگیری 24.1 سانتیمتر بر ثانیه در حداکثر سرعت خون در ورید پورت در تشخیص سیروز با دقتی معادل 95.45% (CI95%:%91.23-%97.70) همراه است. به کارگیری PI شریان کبدی معادل 1.54 یا بیشتر در تشخیص سیروز با دقتی معادل 85.71% (CI95%:79.48%-90.29%) همراه است و RI شریان کبدی معادل 0.765 یا بیشتر در تشخیص سیروز با دقتی معادل 71.05% (CI95%:62.81%-78.11%) همراه است.نتیجه گیری: سونوگرافی داپلر و تعیین پارامترهای شریان کبدی و وردی پورت می تواند به وسیله دقیقی برای سیروز باشد.

زمینه و هدف: سندرم نفروتیک در دوران کودکی اغلب با عودهای مکرر همراه است. جهت تعیین اثربخشی لوامیزول در درمان سندرم نفروتیک وابسته به استروئید (SDNS)، 305 کودک مبتلا به SDNS مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان از سال 1365 لغایت 1385 بررسی شدند.روش بررسی: تشخیص سندرم نفروتیک بر اساس معیارهای کلاسیک بود. هیچ کدام از بیماران علایم سندرم نفروتیک ثانویه نداشتند. پروتکل درمانی اولیه پردنیزولون با دوز 60mg/cm2 روزانه در سه دوز منقسم برای چهار هفته بود. سپس در عرض سه تا شش ماه کم تا قطع شد. در صورت عود بعد از کاهش دوز پردنیزولون از لوامیزول استفاده گردید. وابستگی به استروئید به صورت عود در طی کاهش دوز استروئید یا 14 روز بعد از قطع استروئید در نظر گرفته شد.یافته ها: از 305 کودک مبتلا به SDNS، 70.8% پسر بودند. متوسط سن بیماران در زمان مراجعه 4.8±3.1 سال (یک تا 15 سال) بود. در آخرین ویزیت، 84 نفر (27.5%) در رمیسیون، 220 نفر (72.1%) در وضعیت عود و نیاز به مصرف استروئید بودند. مصرف لوامیزول منجر به کاهش دوز استروئید و رمیسیون طولانی به ترتیب برای 68 (22.3%) و 90 بیمار (29.5%) شد. بعد از درمان با لوامیزول متوسط میزان عود (2.05±0.88 در برابر 1.1±1.23) و دوز روازنه استروئید (به ترتیب 0.74±0.39 در برابر 0.32±1.38 mg/kg) به طور معنی دار کاهش یافت (p<0.0001).نتیجه گیری: لوامیزول به عنوان داروی موثر و با کمترین عوارض جانبی می تواند در درمان SDNS در دوران کودکی، به صورت داروی اولیه برای حفظ وضعیت رمیسیون با کاهش میزان عود و دوز استروئید به کار رود.

زمینه و هدف: سقط به روش طبی اقدام پذیرفته شده ای است که می تواند جایگزین روش های جراحی در ختم حاملگی گردد. میزوپروستول آنالوگ پروستاگلاندین E1 است که از آن به صورت آسان، بی خطر، ارزان و به تنهایی جهت ختم حاملگی های سه ماهه اول و دوم استفاده می گردد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر دو دوز متفاوت میزوپروستول واژینال برای ختم حاملگی های مساوی یا کمتر از 16 هفته می باشد.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 100 خانم باردار با سن حاملگی مساوی یا کمتر از 16 هفته به طور تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند و دوز 200 یا 400 میکروگرمی میزوپروستول واژینال را با فواصل تجویز شش ساعته تا ماکزیمم چهار دوز دریافت کردند. پاسخ به درمان به صورت سقط کامل یا ناقص تا 48 ساعت پس از تجویز دوز اولیه تعریف شد. کورتاژ در بیماران در صورت خونریزی زیاد واژینال یا وقوع سقط ناقص انجام می گرفت.یافته ها: دو گروه در فاکتورهای دموگرافیک، تاریخچه مامایی و علت ختم بارداری مشابه بودند. عوارض جانبی ایجاد شده در گروه دوم (400 میکروگرم) شایع تر از گروه اول (200 میکروگرم) بود (p<0.05). در دو گروه تفاوت معنی دار آماری از نظر سقط کامل، سقط ناقص و متوسط زمان القا تا سقط وجود نداشت.نتیجه گیری: در ختم حاملگی های مساوی یا کمتر از 16 هفته دوز 200 میکروگرمی میزوپروستل واژینال به اندازه دوز 400 میکروگرمی موثر بوده و با عوارض جانبی کمتری همراه است.

زمینه و هدف: پیش درمانی به طور گسترده ای برای کاهش اضطراب استفاده می گردد. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات تجویز مقعدی دو داروی کتامین و میدازولام در بیهوشی اطفال می باشد.روش بررسی: 64 کودک یک تا 10 ساله، ASAI, II در یک مطالعه دوسویه کور دردو گروه قرار گرفتند: گروه اول 0.5 mg/kg داروی میدازولام و گروه دوم 5 mg.kg کتامین را به صورت مقعدی دریافت نمودند. میزان آرام بخشی، اثر ضد اضطرابی، میزان تحمل ماسک حین القا بیهوشی و نحوه جدا شدن از والدین بر اساس جدول دو تا چهار امتیازی ارزیابی شد.یافته ها: اختلاف معنی داری از لحاظ میانگین و توزیع سنی وجود نداشت. (p=0.385). از طرفی از لحاظ جنسیت نیز اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (p=0.740). امتیاز آرام بخشی در گروه های میدازولام و کتامین کمتر از 75% بود (p=0.725). اثر ضد اضطرابی و پذیرش ماسک القا بیهوشی در هر دو گروه در سطح رضایت بخشی بود (>75%) با برتری گروه میدازولام (p=0.042) (p=0.00) امتیاز گریه کردن حین جدا شدن از والدین تفاوت معنی داری (p=0.288) نداشت. عوارض جانبی مهم مثل آپنه در هیچکدام از گروهها دیده نشد.نتیجه گیری: اثرات ضد اضطرابی و پذیرش ماسک در حین القای بیهوشی در هر دو گروه با برتری میدازولام رضایت بخش بود. جدا شدن از والدین در هر دو گروه بدون تفاوت معنی داری قابل قبول بود. آرام بخشی با اینکه در گروه میدازولام بهتر بوده اما در سطح قابل قبولی نبود. به نظر می رسد که داروی میدازولام رکتال با دوز 0.5 mg/kg می تواند انتخاب مناسبی در Premedication در بیهوشی اطفال باشد.

زمینه و هدف: خرخر عبارت است از صدای بلند تنفسی در هنگام دم در خواب که با درجات مختلفی از شدت و فرکانس بروز می نماید. خرخر گرفتاری های اجتماعی و روزمره زیادی را سبب می شود. درمان شامل روش های طبی و جراحی می باشد. مواردی از اعمال جراحی به علت عوارض و محدودیت های آنها کمتر انجام می شود. امروزه سومنوپلاستی (radiofrequency palatoplasty) به علت تحمل پذیری و فقدان درد و توانایی انجام این روش تحت آنستزی لوکال در مطب و مقرون به صرفه بودن روش عالی درمان خرخر در نظر گرفته می شود.روش بررسی: تحقیق به روش non randomized prospective quasi-experimental انجام شد. 28 بیمار با شکایت خرخر با شدتی که سبب مزاحمت کسانی می شود که با فرد در یک اطاق به سر می بردند، با کرایتریاهای ورود به مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. آپنه خواب در این بیماران خفیف تا متوسط بود (به صورت غیر عینی). انرژی رادیو فرکانس در ناحیه کام نرم در قسمت میانی و طرفین به کار برده شد.یافته ها: 21 بیمار تحت یک بار درمان و هفت بیمار تحت دوبار درمان قرار گرفتند. متوسط سن بیماران 47 سال (SD=10.7) با طیف 65-25 سال بود. 57% بیماران مرد بودند. متوسط 29 BMI بود (SD=4.5). پس از هفت هفته از درمان خرخر در 71.4% بیماران بعد از دوبار درمان یا کمتر بهبود یافت (p=0.005). هیچگونه عارضه پایدار در رابطه با تکلم و بلع بوجود نیامد. درد و خونریزی محدود بود. اندازه زبان و ساختمان حلقی قابل مشاهده با دهان باز در 34.4% بیماران بهبود یافت (p<0.005). میزان خرخر از نظر بیمار با مقیاس دیداری 20 امتیازی از 17.39 (SD=3.02) به 11.5 (SD=6.46) رسید (p<0.005). میزان خواب آلودگی از نظر بیمار به طور قابل توجهی کاهش یافت و بر اساس مقیاس دیداری 20 امتیازی از 6.8 به 3.93 رسید.نتیجه گیری: پالاتوپلاستی به روش رادیوفرکانس روش ایمن و موثر در درمان خرخر (چه از نظر بیمار و چه از نظر شخصی که با او در یک اتاق به سر می برد) و بهبود خواب آلودگی روزانه می باشد. هیچگونه عارضه پایداری پس از درمان بوجود نمی آید. به نظر می رسد با توجه به پاسخ مناسب اندازه زبان و ساختمان حلقی قابل مشاهده با دهان باز به درمان می توان از درمان چند سطحی (درمان قاعده زبان و کام نرم) به عنوان روش موثرتر استفاده نمود.

زمینه و هدف: در جوامع مختلف میزان بارداری از موعد گذشته حدود 10% از کل نوزادان متولد شده را تشکیل می دهد. اندازه گیری CRL جنین با سونوگرافی در تریسمتر اول یکی از دقیق ترین اندازه گیری ها برای محاسبه سن بارداری می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر تعیین سن حاملگی در سه ماهه اول با سونوگرافی بر کاهش حاملگی از موعد گذشته می باشد تا از نتایج حاصل از آن بتوان مشاوره بهتری به خانم های بادرا ارایه نمود.روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی و توصیفی تحلیلی می باشد که بر روی مادران مراجعه کننده به درمانگاه پره ناتال بیمارستان آرش صورت گرفته است. اطلاعات از روی سونوگرافی تریسمتر اول و LMP (اولین روز آخرین قاعدگی) بیماران در قالب پرسشنامه تکمیل شد.یافته ها: در مادران بارداری که تحت بررسی سونوگرافی تریمستر اول قرار گرفته بودند. میزان مواد حاملگی از موعد گذشته (post term) کمتر بود. لذا توجه ویژه به انجام سونوگرافی در سه ماهه اول می تواند باعث کاهش مواد حاملگی های post term شود. در مجموع 217 مورد زایمان مورد مطالعه قرار گرفت، که میزان حاملگی از موعد گذشته در آنها بر طبق %10.6 LMP و با سونوگرافی تریسمتر اول 3.7% بود. (p=0.005).نتیجه گیری: از آنجایی که میزان شیوع حاملگی پست ترم بین دو نوع روش محاسبه سن بارداری تفاوت داشت، با سونوگرافی تریسمتر اول میزان حاملگی های post term کمتر بود، برای کاهش حاملگی های از موعد گذشته، انجام سونوگرافی در سه ماهه اول توصیه می شود.

زمینه و هدف: کلامیدیا تراکوماتیس یک باکتری داخل سلولی اجباری است و به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل بیماری های مقاربتی قلمداد می گردد. اصلی ترین تظاهرات بالینی عفونت با کلامیدیا تراکوماتیس اورتریت و سرویسیت است. از بین روش های مرسوم در تشخیص باکتری کلامیدیا تراکوماتیس، روش های مبتنی بر تشخیص اسید نوکلئیک مانند PCR، به خاطر حساسیت و ویژگی بسیار بالا، از مقبولیت بیشتری برخوردارند. هدف از این مطاله تشخیص فراوانی کلامیدیا تراکوماتیس در نمونه های تناسلی اخذشده در شهر کرمان با روش PCR بود.روش بررسی: برای انجام مطالعه 130 نمونه تناسلی توسط پزشکان متخصص مشتمل بر 64 نمونه اندوسرویکال و 66 نمونه اورترال به ترتیب از موارد سرویست و اورتریت اخذ گردید و با تست PCR فراوانی باکتری کلامیدیا تراکوماتیس مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: 9.2% از نمونه ها از نظر کلامیدیا تراکوماتیس مثبت تشخیص داده شد که از این میان، در چهار نمونه (6.25%) از 64 نمونه سرویست و هشت نمونه (12.1%) از 66 نمونه مردان با علایم اورتریت با روش PCR کلامیدیا تراکوماتیس تشخیص داده شد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که این باکتری می تواند به عنوان یکی از عوامل بیماری های مقاربتی در شهر کرمان مطرح باشد و خصوصا در نمونه های اورتریت مردان در موارد مثبت باید درمان به موقع و اطلاع رسانی در جهت ممانعت از انتقال آن به شریک جنسی داده شود.

زمینه و هدف: افزایش فشارخون یکی از بزرگترین معضلات تهدید کننده سلامتی است. از جمله عوامل موثر دیگر عوامل محیطی مثل جیوه که در مطالعات تاثیر آن بر روی فشارخون و سیستم قلبی و عروقی بررسی شده است.روش بررسی: در این مطالعه تاثیر جیوه بر روی فشارخون در سال 86-1385 در دو گروه مبتلا به فشارخون اولیه (n=112) و غیر مبتلا به فشارخون (n=112) مورد بررسی قرار گرفت که سن افراد مورد مطالعه بین 80-40 سال بود. در گروه اول افراد مبتلا به فشارخون اولیه یا ایدیوپاتیک بودند و در گروه دوم افراد غیر مبتلا به فشارخون که سابقه هیچگونه افزایش فشارخون نداشتند قرار گرفتند. پس از انتخاب افراد و گرفتن نمونه خون از آنها سطح جیوه خون آنها توسط دستگاه جذب اتمی به روش Flame اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین غلظت جیوه خون در گروه اول 10.75+1.30mg/dl و در گروه دوم 1.62+1.04mg/dl بود و آنالیز آماری نشان داد که میزان جیه به صورت معنی داری در گروه اول بالاتر از گروه دوم است. میانگین غلظت جیوه خون در گروه مردان مبتلا (n=60) 11.9+1.38mg/dl و میانگین غلظت جیوه خون در گروه مردان غیر مبتلا (n=56) 1.74+1.56mg/dl بود و در گروه زنان مبتلا (n=52) 9.65+0.53mg/dl و میانگین غلظت جیوه خون در گروه زنان غیر مبتلا (n=56) 1.5 بود که اختلاف معنی داری (p<0.001) بین دو گروه وجود دارد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده ارتباط بین افزایش سطح جیوه خون و افزایش فشارخون بود.

زمینه و هدف: این تحقیق با هدف سنجش روایی و پایایی پرسشنامه سنجش اضطراب BAI بک در جمعیت بیمار و غیر بیمار ایرانی انجام شد.روش بررسی: آزمون گران پس از گذراندن دوره آموزشی برنامه ریزی شده، و پس از اطمینان از آمادگی آنها، بر اساس جداول سنی و جنسی تعیین شده برای مناطق مختلف شهر، به منازل مراجعه کردند. به این ترتیب، 1513 نفر زن و مرد در گروه های سنی- جنسی مختلف تهران به طور تصادفی خوشه ای آزمون BMI را پرنمودند. همچنین 461 بیمار اضطرابی مراجعه کننده به درمانگاه ها و مراکز درمانی در مطالعه شرکت داشتند. تحلیل آماری با به کارگیری SPSS ویراست 14 برای به دست آوردن ضریب هماهنگی درونی و تحلیل آیتم ها صورت گرفت. برای به دست آوردن ضریب پایایی آزمون- بازآزمون، 112 نفر از آزمودنی های قبلا آزمون شده از جمعیت بهنجار در فاصله زمانی یک ماه از مرحله اول مجددا به تکمیل آزمون ها پرداختند. همچنین برای به دست آوردن ضریب روایی Validity، 150 نفر از بیماران مبتلا به اضطراب بالینی مورد مصاحبه بالینی قرار گرفتند و به طور موازی دو ارزیاب بر اساس یک درجه بندی کمی 10-0، میزان اضطراب فرد را ارزیابی کردند. دو ارزیاب نسبت به نمرات به دست آمده از BMI بی اطلاع بودند.یافته ها: نتایج نشان آزمون مورد نظر دارای روایی (r=0.72, p<0.001)، پایایی (r=0.83, p<0.001) و ثبات درونی (Alpha=0.92) مناسبی است.نتیجه گیری: با توجه به گستردگی نمونه و متدولوژی به کار گرفته شده، در مجموع، نسخه فارسی BAI مناسب ارزیابی های بالینی و پژوهشی در جمعیت ایرانی است. با در دست گرفتن این آزمون در فرم فارسی، محققان می توانند با اطمینان بیشتری آن را در پژوهش های خود به کار گیرند. این پرسشنامه، نه تنها در کار ارزیابی و تشخیص کمک رسان است، بلکه هم چنین می تواند در ارزیابی های درمانی و سنجش اثربخشی درمان کارگشا باشد.