مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1398 | دوره:41 | شماره:4 |تعداد مقالات:13

زمینه: عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-I) نقش های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می دهد که یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این رو، مطالعه حاضر به بررسی تاثیر و رابطه بین غلظت IGF-I و آمادگی هوازی (VO2max)، بی هوازی، فشار خون سیستولی، دیاستولی و درصد چربی پسران نوجوان، قبل و بعد از هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) می پردازد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 22 پسر نوجوان (17-15 ساله) انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس سن، غلظت IGF-I و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (11 =n) و HIIT (11 =n) جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 4-3 جلسه) تمرین HIIT را اجرا کردند که هر جلسه تمرین شامل 8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه ای با شدت تمام و 4-5/3 دقیقه استراحت بین هر تکرار بود. در نهایت، مقادیر هر یک از شاخص های فوق الذکر، 24-18 ساعت قبل و بس از مداخله تمرینی اندازه گیری شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین HIIT، مقادیر IGF-I، اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، توان بی هوازی اوج (PPO) و میانگین توان بی هوازی (MPO) نسبت به دوره قبل از تمرینات افزایش و شاخص خستگی طی آزمون RAST و درصد چربی به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین، همبستگی و رابطه مثبت معنی داری بین میزان تغییرات IGF-I و تغییرات آمادگی هوازی، بی هوازی و درصد چربی بدنی مشاهده شد. با این حال، فشار خونی سیستولی و دیاستولی پس اتمام دوره تمرینی تغییر معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد IGF-I می تواند به عنوان شاخصی برای ارزیابی آمادگی بدنی پسران نوجوان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه: آپاندیسیت حاد یکی از شایعترین علل جراحی های اورژانس می باشد، ولی گاه پیچیدگی ها و تفاوت های موجود در نحوه بروز آن باعث به اشتباه افتادن مجرب ترین پزشکان می شود. شمارش گلبول های سفید و CRP) C-reactive protein) از مدت ها قبل به منظور کمک به تصمیم گیری در کنار علایم بالینی در آپاندیسیت به کار گرفته شده اند. هدف مطالعه حاضر تلاش برای ارایه ی نظریه واحد نسبت به تاثیر اندازه گیری این عوامل در تشخیص موارد آپاندیسیت حاد می باشد. روش کار: در این مطالعه، 251 نفر از بیماران مراجعه کننده با درد شکم مشکوک به آپاندیسیت حاد توسط یک دستیار ارشد جراحی معاینه شدند. از بیمارانی که نتیجه معاینات بالینی و روش های تشخیصی دیگر (سونوگرافی، سی تی اسکن و غیره) جهت اثبات آپاندیسیت حاد در آن ها مبهم و غیرتعیین کننده بود و امتیاز آلواردو 6-4 داشتند، یک نمونه خون جهت چک WBC، CRP و PMN گرفته شده و بلافاصله به آزمایشگاه فرستاده شد. کیت آزمایشگاهی مورد استفاده برای سنجش های فوق متعلق به شرکت (Bio system Reagents & Instrument Barcelona-Spain) می باشد و حساسیت این تست براساس بروشور کیت شرکت Bio system، 15/0 میلی گرم در لیتر بود. CRP>10 mg/L داشنتد و PMN> 70%، WBC>10000cells/l مثبت در نظر گرفته شدند. یافته ها: در این مطالعه کاربردی توصیفی 251 بیمار مبتلا به آپاندیست با میانگین سنی بیماران 10/58± 26/42سال بررسی شدند. معیارهای آلواردو در بیماران با آپاندیست حاد 0/22± 4/35 و در بیماران با آپاندیس طبیعی 0/27± 4/09 بود (0/5 =P) نتیجه پاتولوژی در 102 نفر (40/6%) آپاندیس نرمال، 91 مورد (36/3%) آپاندیست حاد و 58 نفر (23/1%) آپاندیسیت پرفوره گزارش شده بود. 88 نفر (35/1%) از بیماران تحت مطالعه WBC نرمال داشتند و در 163 نفر (64/9%) سطح WBC بیشتر از 10000cells/l بود. 50 بیمار (19/9%) CRP نرمال و در 201 مورد (80/1%) CRP بیشتر از 10 mg/L بود. WBC جهت تشخیص آپاندیسیت حاد دارای حساسیت 12/69%، ویژگی 59%، ارزش اخباری مثبت 64/19% و ارزش اخباری منفی52/27% بود. CRP جهت تشخیص آپاندیسیت حاد دارای حساسیت90/6%، ویژگی 35/29%، ارزش اخباری مثبت 67/16% و ارزش اخباری منفی28% بود. نتیجه گیری: با اندازه گیری CRP و شمارش گلبول های سفید خون در کنار معاینه بالینی می توان از میزان آپاندکتومی با نتیجه منفی کاست.

زمینه: زایمان یک تجربه پر از استرس و همراه با درد، خستگی و ترس می باشد. ترسیدن افراد از درد زایمان سبب تمایل آن ها به سزارین می گردد. اعتقاد بر این است که درد زایمان دردناک ترین دردی است که بشر تجربه می کند. این درد در طول مراحل مختلف زایمان از نقاط مختلفی منشا می گیرد. همچنین طول مدت زایمان از عوامل موثر بر نتایج حاملگی و آسیب های وارده بر مادر و جنین است. مطالعه حاضر باهدف مقایسه اثر TENS (تحریک الکتریکی عصب از راه پوست) با ترکیب دارویی هیوسین-پرومتازین بر طول مدت مرحله اول زایمان در سال 1395 انجام گرفت. روش کار: این پژوهش یک مطالعه کار آزمایی بالینی دو سو کور است که در دو گروه 42 نفره که به طور تصادفی در دو گروه (تنس) و گروه (هیوسین-پرومتازین) قرار گرفتند انجام شد. در شروع فاز فعال در گروه دارو 20 میلی گرم هیوسین و 25 میلی گرم پرومتازین به صورت یک بار تزریق توام عضلانی تجویز شد. در گروه تنس از دستگاه تنس با دو جفت الکترود استفاده شد: به ترتیبی که الکترودهای بالایی بین مهره های L1-T10 و الکترودهای پایینی بین مهره هایS2-S4 در دو طرف ستون مهره ها قرار گرفتند. طول مدت مرحله اول در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفت. برای ارزیابی نتایج تحقیق از آزمون تی تست با استفاده از نرم افزار spss استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیرهای سن، شاخص توده بدنی، سن بارداری، دیلاتاسیون در زمان پذیرش، طول مرحله دوم زایمان و وزن نوزاد بین دو گروه مورد مداخله تفاوت معنی داری نداشتند (0/05>P). میانگین طول انقباضات در مرحله اول زایمان در دو گروه ازنظر آماری تفاوت معنی دار نداشت (0/86=P). میانگین تعداد انقباضات در دو گروه ازنظر آماری تفاوت معنی دار نداشت (0/23=P). طول مرحله اول زایمان در دو گروه تفاوت معنی داری داشت و گروهی که مورد تحریک الکتریکی پوست قرار گرفتند میانگین طول مرحله اول زایمان کمتری نسبت به گروهی که هیوسین-پرومتازین گرفتند، داشتند (0/002=P). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که تنس در مقایسه با ترکیب دارویی هیوسین-پرومتازین به میزان بیشتری موجب کاهش طول مرحله اول زایمان می شود. لذا استفاده از آن در جهت کوتاه شدن مدت لیبر توصیه می شود.

زمینه: اورتوزهای پا اغلب برای اصلاح تغییرات الگوی راه رفتن مورد استفاده قرار می گیرند. باوجود این، اثرات استفاده طولانی مدت از کفی حمایت کننده قوس طولی داخلی بر روی مکانیک راه رفتن به خوبی مشخص نشده است. هدف این مطالعه بررسی اثر استفاده طولانی مدت از کفی حمایت کننده قوس طولی داخلی بر روی شاخص های عدم تقارن نیروهای عکس العمل زمین طی فاز استقرار راه رفتن در کودکان دارای کف پای صاف منعطف می باشد. روش کار: 15 کودک پسر دارای کف پای صاف منعطف داوطلب شدند که در این پژوهش شرکت نمایند. مقادیر نیروی عکس العمل زمین و کینماتیک حرکت قبل و بعد از 4 ماه استفاده از ارتز پا به ترتیب توسط دستگاه صفحه نیرو و سیستم وایکان طی فاز استقرار راه رفتن ثبت شد. سپس مقادیر شاخص عدم تقارن مولفه های نیروی عکس العمل زمین محاسبه شد. جهت تحلیل آماری از آزمون تی زوجی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شاخص عدم تقارن مولفه داخلی-خارجی نیروی عکس العمل زمین طی پیش آزمون در دو فاز پاسخ بارگیری و هل دادن و همچنین شاخص عدم تقارن زمان رسیدن به اوج آن طی فاز میانه استقرار در پیش آزمون بیشتر از 4 درصد (حد نرمال) می باشد. یافته ها هیچ گونه اختلاف معناداری در شاخص عدم تقارن نیروهای عکس العمل زمین، زمان رسیدن به اوج، ایمپالس و نرخ بارگذاری بین دو شرایط پیش آزمون و پس آزمون نشان نداد. شاخص عدم تقارن اوج مثبت گشتاور آزاد کاهش معناداری را طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون نشان داد. نتیجه گیری: علی رغم بالا بودن شاخص عدم تقارن اوج مولفه ی داخلی-خارجی نیروی عکس العمل زمین، زمان رسیدن به این اوج در کودکان دارای کف پای صاف طی پیش آزمون، استفاده طولانی مدت از کفی اثری معنی داری را بر بهبود شاخص عدم تقارن مولفه های نیروی عکس العمل زمین نشان نداد. با وجود این، استفاده طولانی مدت از کفی شاخص عدم تقارن اوج مثبت گشتاور آزاد را کاهش داد.

زمینه: تمرین مقاومتی به عنوان موثرترین روش برای افزایش توده عضلانی شناخته شده و محور هورمونی GH-IGF-1 در هر دو دوره کودکی و بزرگسالی برای سلامت سیستم اسکلتی-عضلانی مهم در نظر گرفته شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه پاسخ هورمون رشد و عامل رشد شبه انسوبین-1 به دو نوع تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون پس از یک جلسه فعالیت ورزشی بود. روش کار: به این منظور 36 پسر ژیمناستیک کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها (با میانگین وزن 8/11± 37/11کیلوگرم، قد 16/58± 145/11سانتی متر، شاخص توده بدن 1/77± 17/40کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه 12 نفره تمرین مقاومتی شدت بالا، تمرین مقاومتی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت بازشدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سینه بود. نمونه های خونی قبل و نیم ساعت بعد از اجرای تمرین گرفته شد. سنجش مقدار هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی-1 به وسیله روش رادیو ایمونواسی و دستگاه گاماکانتر صورت گرفت. از آزمون آماری تی وابسته برای بررسی نتایج درون گروهی و از آنالیز واریانس یک راهه برای بررسی نتایج بین گروهی استفاده شد. یافته ها: نتایج درون گروهی نشان داد که پس از یک وهله فعالیت ورزشی متغیر GH در هیچ یک از گروه های مقاومتی شدت بالا (1820 =P)، مقاومتی انسدادی (0/195 =P) و کنترل (0/317 =P) معنی دار نشد، لیکن متغیر IGF-1 تنها در گروه مقاومتی انسدادی (0/004 =P) افزایش معنی دار داشت. همچنین نتایج بین گروهی نشان داد در مقادیر GH و IGF-1 تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت (p>0/05). بحث و نتیجه گیری: فعالیت مقاومتی کم شدت همراه با مداخله محدودیت جریان خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدت بالا، تاثیر بیشتری در بیان IGF-1 در کودکان ورزشکار داشت، لذا این شیوه تمرینی به جهت سازگاری های عضلانی ناشی از محور هورمونی GH-IGF-1، همانند تمرینات مقاومتی شدت بالا مناسب بنظر می رسد.

زمینه: عدم تحرک نقش مهمی در بروز چاقی در جمعیت سالمند دارد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین منظم هوازی و مصرف مکمل امگا-3 بر سطوح(C-Ractive protein) CRP و IL-6 (انیترلوکین-6) سرم در زنان سالمند چاق بود. روش کار: در یک مطالعه دو سویه کور، 40 زن چاق (30 BMI≥ ) با میانگین سنی 42/7± 65/61 سال به صورت نمونه ی در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در 4 گروه 10 نفری تمرین، مکمل، تمرین مکمل (ترکیبی) و دارونما (کنترل) قرار داده شدند. آزمودنی های گروه های مکمل و ترکیبی روزانه 2080 میلی گرم امگا-3، و آزمودنی های گروه کنترل نیز از شبه داروی روغن آفتابگردان تولیدی شرکت زکریا به مدت 8 هفته مصرف کردند. برنامه ی تمرینی شامل تمرینات هوازی با شدت 45 تا 55 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 8 هفته، 40 دقیقه و 3 جلسه در هفته اجرا شد. نمونه های خونی آزمودنی ها قبل از شروع دوره در وضعیت ناشتا و 24 ساعت پس از اتمام تمرینات جمع آوری شدند. تحلیل داده ها توسط آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس دو راهه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 16 انجام گردید. یافته ها: نتایج آزمون آماری نشان داد که غلظت IL-6 و CRP در گروه های تمرین همراه با مصرف مکمل کاهش معناداری پیدا کرد (050 >P). نتیجه گیری: بر طبق نتایج پژوهش حاضر، انجام 8 هفته تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل امگا-3 سبب بهبود وضعیت التهابی بدن ناشی از تمرین هوازی در ترکیب با مکمل امگا-3 شد.

زمینه: افسردگی با ایجاد اختلال عملکرد در حوزه های مختلف زندگی فردی و اجتماعی، در بین اختلالات روانپزشکی بزرگترین عامل بار بیماری جوامع در عصر حاضر می باشد. با توجه به وجود ارتباط پیچیده بین شخصیت و افسردگی، برخی اشکال شخصیت ممکن است فرد را مستعد افسردگی نماید و از طرف دیگر افسردگی و علایم آن در شخصیتهای متفاوت به صورتهای مختلف بروز می یابد. روش کار: مطالعه از نوع مورد شاهدی بوده و جامعه آماری شامل 128 بیمار مبتلا به اختلال افسردگی اساسی و 131 فرد عادی می باشد که داده ها از طریق پرسشنامه مزاج و کاراکتر کلونینگر و مقیاس افسردگی همیلتون جمع آوری شده و در نرم افزار 18SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در مقایسه بین دو گروه مشخص گردید افراد مبتلا به افسردگی اساسی از نظر مزاج های خطرپرهیزی، پاداش خواهی و پشتکار، کاراکترهای خود راهبری و همکاری با افراد عادی دارای تفاوت معنی داری می باشند. افراد دارای افسردگی اساسی خطرپرهیزی، پاداش خواهی و پشتکار بالا و خود راهبری و همکاری پایین تری نسبت به افراد عادی تجربه می کنند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد افراد افسرده و عادی از نظر کاراکتر و مزاج، از یکدیگر متفاوت بوده و این عوامل می توانند در شدت افسردگی موثر باشند.

زمینه: به نظر می رسد که استرس گرمایی و استرس اکسیداتیو فاکتورهای اصلی پاتوفیزیولوژی واریکوسل هستند. یکی از مهم ترین مسیرهای مولکولی که در اثر آن ها به راه می افتد، آپوپتوز است و با نشانگرهای مختلفی مانند خروج فسفاتیدیل سرین و قطعه قطعه شدن DNA قابل شناسایی است. کمبود پروتامین از دیگر پدیده های مرتبط با واریکوسل است. لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی نشانگرهای آپوپتوز در افراد نابارور با واریکوسل و ارتباط این نشان گرها با پارامترهای اسپرمی و بلوغ کروماتین بود. روش کار: در این مطالعه از نمونه مایع منی 15 مرد نابارور با واریکوسل و 15 مرد بارور مراجعه کننده به مرکز باروری و ناباروری اصفهان، استفاده شد. ابتدا پارامترهای اسپرمی (غلظت، تحرک و مورفولوژی اسپرم) بر اساس راهبردهای سازمان جهانی بهداشت (2010) ارزیابی شد. سپس به ترتیب جابه جایی فسفاتیدیل سرین با فلوسایتومتری، قطعه قطعه شدن DNA با روش TUNEL و کمبود پروتامین با رنگ آمیزی کرومومایسین A3 (CMA3) بررسی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که پارامترهای اسپرمی به طور معنی داری در گروه واریکوسل نسبت به گروه بارور کاهش یافته است. خروج فسفاتیدیل سرین تفاوتی بین دو گروه نشان نداد اما درصد قطعه قطعه شدن و کمبود پروتامین در گروه مورد نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر بود. نتیجه گیری: در افراد نابارور با واریکوسل، افزایش سطح آسیب DNA، کمبود پروتامین و کیفیت پایین اسپرم می تواند به علت اختلال در تنظیم دمایی بیضه ای باشد. مطالعات بیشتری برای تایید این نتایج مورد نیاز است. همچنین تفاوتی بین میزان خروج فسفاتیدیل سرین بین گروه ها دیده نشد که شاید به خاطر تعداد محدود افراد شرکت کننده در این مطالعه و یا عبور اسپرم ها از مراحل اولیه آپوپتوز و ورود آن ها به مراحل انتهایی مرگ سلولی باشد.

زمینه: دوره های ریکاوری در حین تمرینات شدید باعث تغییراتی در جریان خون، مانند عوامل هماتولوژی و آسیب عضلانی می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی ریکاوری های مختلف در یک جلسه تمرین تناوبی وامانده ساز شدید بر تغییرات مقادیر پلاکت، گلبول سفید خون و کراتین کیناز سرم قبل، بلافاصله و دو ساعت پس از اتمام تمرین در مردان سالم فعال بود. روش کار: تعداد 24 نفر مرد سالم فعال (سن: 1/57± 21/70، وزن: 75/11± 41/68، درصد چربی: 6/11± 15/93و 5/87± 41/83: xam2VO) انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه هشت نفره شامل: گروه ریکاوری غیر فعال کنترل، ریکاوری فعال هوازی و کشش PNF مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه های خونی در سه مرحله زمانی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری از سیاهرگ بازوئی جمع آوری شد. برای سنجش گلبول های سفید و پلاکت خون از روش فلوسایتومتری و دستگاه Mindray BC-5800 و جهت سنجش کراتین کیناز سرم از روش الایزا استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری α =0/05استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، تفاوت معنی داری برای تعداد گلبول های سفید، پلاکت خون و کراتین کیناز سرم در دوره های مختلف تمرینی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری نشان داد (0/001 >p). نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی حاکی از تفاوت معنی دار در گروه کنترل بین مرحله پس آزمون و پیگیری (0/05 >p)، در گروه PNF بین مراحل پیش آزمون و پس آزمون و پس آزمون با پیگیری (0/05 >p) و در گروه هوازی بین مراحل پیش آزمون با پس آزمون (0/001 >p) و پس آزمون با پیگیری (0/01 >p) بود. همچنین نتایج آزمون بونفرونی میزان کراتین کیناز سرم تفاوت معنی داری بین مرحله پیش آزمون و پس آزمون(01/0>p) در گروه کنترل، بین پیش آزمون و پس آزمون(0/05>p) و پس آزمون و پیگیری (0/01 >p) در گروه PNFوجود داشت. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از عدم تاثیر ریکاوری هوازی و کششی PNF در فواصل استراحتی در یک جلسه تمرین HIT روی پلاکت، گلبول سفید خون و کراتین کیناز می باشد، اما باعث تغییر مقادیر در قبل و بعد از تمرین در هر گروه می شود. بنابراین نوع ریکاوری فعال و غیرفعال مزیتی جهت تغییر در برخی مقادیر هماتولوژیک و آسیب عضلانی پس از یک جلسه تمرین شدید ندارد.

زمینه: با توجه به اهمیت عضلات پشتی تنه بر ثبات وضعیتی و خطر افتادن زنان یائسه ی استئوپروتیک، به منظور بررسی تاثیر استقامت عضلات اکستانسور پشتی بر پاسچر و تعادل وضعیتی زنان استئوپروتیک، رابطه ی استقامت عضلات اکستانسورتنه و پارامترهای ثبات وضعیتی زنان استئوپروتیک هایپر و نرمال کیفوتیک را مورد مطالعه قرار دادیم. روش کار: 22 زن یائسه استئوپروتیک، بر اساس درجه ی کیفوز در دو گروه هایپرکیفوتیک (10 نفر) و نرمال کیفوتیک (12 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. درجه ی کیفوز با خط کش انعطاف پذیر و قدرت ایزومتریک عضلات اکستانسور پشتی بوسیله ی دینامومتر دستی دیجیتال اندازه گیری شد. استقامت عضلات اکستانسور پشتی از طریق آزمون تغییریافته ی Sorensen، ارزیابی شد. تعادل ایستا در وضعیت ایستاده، به وسیله ی صفحه ی نیرو، ارزیابی گردید. یافته ها: زمان آزمون تغییریافته ی Sorensen در گروه هایپرکیفوتیک به صورت معنادار کمتر از گروه نرمال کیفوتیک بود (0/029 =P) و همچنین با دامنه ی جابجایی مرکز فشار در راستای داخلی-خارجی، همبستگی منفی و معنادار نشان داد (ضریب همبستگی: 0/521-، 0/047 =P). آزمون چندگانه ی رگرسیون، تاثیرمعنادار زمان آزمون تغییریافته ی Sorensen را بر افزایش کیفوز توراسیک نشان داد (0/044=P). انحراف از معیار دامنه ی جابجایی مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی در زنان هایپرکیفوتیک، به صورت معنادار، بیشتر از گروه نرمال کیفوتیک بود (0/05=P). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط منفی زمان آزمون تغییر یافته Sorensen با پاسچر هایپرکیفوتیک و جابجایی داخلی-خارجی مرکز فشار، پیشنهاد می شود تمرینات استقامتی عضلات اکستانسور تنه در برنامه درمانی زنان استئوپروتیک، لحاظ گردد.

زمینه: فاکتور رشد عصبی (NGF) مهم ترین عضو خانواده نروتروفین هاست که وجود آن برای رشد و حفظ فنوتیپ نورون ها و یکپارچگی عملکردی نورون های کولینرژیک ضروری است. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تمرین هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح سرمی NGF در بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. بدین منظور آزمودنی ها به طور تصادفی به چهار گروه هوازی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل سه جلسه تمرین در هفته با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 25 تا 45 دقیقه و تمرین مقاومتی شامل دو ست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایین تنه با 8 تا 12 تکرار، سه جلسه در هفته بود. تمرین ترکیبی نیز شامل هر دو تمرینات هوازی و مقاومتی می باشد که سه جلسه در هفته انجام شد. قبل و بعد از دوره ی سه ماهه پژوهش از آزمودنی ها خونگیری بعمل آمد. برای مقایسه نتایج پس آزمون همراه با کنترل نتایج پیش آزمون به عنوان کوواریانس، از آزمون آماری آنکووا استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد 12 هفته تمرین در هر سه گروه باعث افزایش معنی دار سطوح سرمی NGF شد. این در حالی بود که در گروه هوازی بیشترین افزایش مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرین ورزشی منظم باعث افزایش سطوح سرمی NGF شده و احتمالا این امر از بروز نوروپاتی محیطی جلوگیری کند و یا در صورت بروز، باعث بهبود آن شود.

زمینه: جذام هنوز یک مشکل مهم سلامت جهانی مخصوصا در کشورهای در حال توسعه می باشد، و ایران یکی از مناطق اندمیک برای جذام در خاورمیانه محسوب می شود. بیماری جذام که توسط باکتری داخل سلولی مایکوباکتریوم لپره ایجاد می شود، یک بیماری عفونی مزمن انسان می باشد که موجب ایجاد ضایعات التهابی در پوست و اعصاب محیطی همراه با گرانولوم می گردد. مطالعات متعدد، نقش مهم ژنتیک میزبان در استعداد ابتلا به بیماری جذام را تایید می نمایند. ژن کد کننده CTLA4 انسان از چهار اگزون تشکیل شده است. پلی مورفیسم هایی در ژن CTLA4 شناسایی شده اند که با استعداد ابتلا به طیف گسترده ای از بیماری های مختلف خود ایمنی و عفونی وابسته به سلول T در ارتباط می باشند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم CTLA-4 +49 A/G و استعداد ابتلا به بیماری جذام و تاثیرات آن بر نوع و شدت بیماری می باشد. روش کار: در این تحقیق تعداد 157 نفر از بیماران جذامی درمان شده ساکن آسایشگاه بابا باغی تبریز و تعداد 185نفر به عنوان فرد سالم به عنوان گروه کنترل وارد مطالعه شدند. ابتدا با نمونه گیری خون (8-10ml) از بیماران DNA ژنومی استخراج و سپس پلی مورفیسم ژنی CTLA-4 در ناحیه +49 A/G در آنها تعیین شد، سپس فراوانی ژنوتیپ ها در دو گروه با هم مقایسه شدند. همچنین برای هر یک از بیماران اشکال بالینی بیماری، وضعیت کارآیی، سن شروع بیماری، طول مدت بیماری، نشانه های بالینی بیماری، سن و جنس بررسی و ارتباط بین ژنوتیپ و الل پلی مورفیسم مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی نمونه ی مورد مطالعه 65. 87 سال با انحراف معیار 11. 90± به دست آمد و بیشترین میزان شیوع جذام در سنین 16 تا 30 سالگی مشاهده شد. ترکیب جنسیتی شامل 94 نفر مرد و 63 نفر زن بود. جذام لپروماتوز با درصد فراوانی 67. 5% بیشترین فروانی و جذام نوع BT با درصد فراوانی 1. 9% کم ترین فراوانی را داشت. شایع ترین عوارض ناتوانی اعضا، علایم عصبی، تظاهرات چشمی و جذام گوش، حلق و بینی با 33 درصد شیوع به دست آمد. نتیجه گیری: بررسی ژنوتایپی حاصل از پلی مورفیسم CTLA-4 (+49 A/G) تفاوت معنی داری را بین گروه بیماران و گروه شاهد نشان نداد.

زمینه: پروتئین پلاسمایی وابسته به حاملگی-آ (PAPP-A) جفتی به عنوان یک نشانگر پره ترم برای تشخیص و پیش آگهی نامطلوب بارداری/جنینی مطرح است. بررسی ارتباط سطح سرمی PAPP-A و سلامت مادر بویژه دیابت بارداری که شایعترین پیامد بارداری است مساله مهمی است که نیاز به مطالعه دارد. از این رو هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین سطح سرمی PAPP-A طی سه ماهه اول بارداری با دیابت بارداری و سایر پیامدهای بارداری می باشد. روش کار: در یک مطالعه کوهورت، 400 نفر از زنان بارداری که در طی 3 ماهه نخست به کلینیک های مراقبت بارداری مراجعه می کردند، از لحاظ سطح سرمی PAPP-A ارزیابی شدند. در صورتی که سطح سرمی PAPP-A آن ها کمتر از MoM 4/0 بود به عنوان نمونه های دارای ریسک فاکتور و گروه زنان بارداری که سطح سرمی PAPP-A آنها بیشتر از MoM 0/4 بود، نیز به عنوان شاهد قرار گرفتند. در آزمودنی ها سن مادر، سطح سرمی PAPP-A، نوع زایمان، سن بارداری، محدودیت رشد داخل رحمی، پره اکلامپسی، سقط خود به خودی، و دیابت بارداری مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 16 و آزمون آماری کای دو و فیشر انجام گرفت و سطح معنی داری در تمام موارد 05/ 0در نظر گفته شد. یافته ها: میانگین سنی زنان باردار مورد بررسی در این مطالعه، 4/74 ± 26/85سال بود. بین سطوح سرمی PAPP-A سه ماهه اول بارداری و ابتلا به پره اکلامپسی (0/003=P)، دیابت بارداری (0/039=P)، محدودیت رشد داخل رحمی (0/005=P)، و سقط خود به خودی (04/0=P) ارتباط آماری معنی دار معکوسی مشاهده شد ولی بین سطوح سرمی PAPP-A با تولد زودرس (0/102=P) و نوع زایمان (0/533=P) ارتباط معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های مطالعه ی حاضر نشان داد که پایین بودن میزان PAPP-A در سه ماهه ی اول بارداری، به عنوان یک ریسک فاکتور احتمالی در بروز عوارض نامطلوب بارداری/جنینی از جمله پره اکلامپسی، دیابت بارداری، محدودیت رشد داخل رحمی، و سقط خود به خودی مطرح می باشد و لازم است مطالعات دقیق تری صورت گیرد.