تحقیقات تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

این تحقیق به منظور تعیین اثر سطوح مختلف پودر چربی کلسیمی اُمگا 3 و اُمگا 6 بر عملکرد، درصد جوجه درآوری، لیپیدهای سرم، چربی بطنی و شمارش فولیکول های تخمدان در مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 (65 هفته) انجام گرفت. آزمایش بر اساس روش اندازه-گیری تکرار شده با 84 قطعه مرغ مادر گوشتی و 28 قطعه خروس، با هفت گروه آزمایشی (با چهار تکرار) و به مدت سه ماه اجرا شد. گروه های آزمایشی شامل گروه شاهد (بدون پودر چربی)، سطح 5/1 و 3% از پودرهای چربی کلسیمی اُمگا 3 حیوانی با منشا ماهی (ω 3F)، اُمگا 3 گیاهی با منشا کتان (ω 3L) و اُمگا 6 گیاهی با منشا سویا (ω 6S) بود. نتایج نشان داد بالاترین میانگین کل درصد تخم-گذاری مربوط به گروه های آزمایشی حاوی سطح 5/1% ω 3F (98/61) و ω 3L (25/60) بدون تفاوت معنی دار با یکدیگر بود (05/0>P). در بین گروه های آزمایشی، بیشترین توده تخم مرغ (g/h/d 78/44) از مصرف سطح 5/1% ω 3F حاصل شد (05/0>P). بیشترین غلظت تری گلیسیرید (mg/dL 8/1806)، کلسترول (mg/dL 25/206) و لیپوپروتئین با چگالی کم (mg/dL 25/224) سرم خون متعلق به گروه شاهد بود، که تفاوت معنی داری با سایر گروه های آزمایشی داشت (05/0>P). درصد جوجه درآوری تخم مرغ های بارور با مصرف جیره های حاوی پودر چربی به جز سطح 3% ω 6S نسبت به گروه شاهد بهبود یافت (05/0>P). در مجموع با توجه به صفات عملکرد تولیدی، جوجه درآوری و توجیه اقتصادی جیره ها، به نظر می رسد افزودن پودرهای چربی کلسیمی اُمگا 3 در سطح 5/1 % (ω 3F و ω 3L) مقرون به صرفه بوده و می تواند تاثیر مثبتی بر مرغ مادر گوشتی مسن داشته باشد.

به منظور بررسی اثر اسانس نعناع و اکالیپتوس بر عملکرد، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی، آزمایشی با استفاده از 250 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و پنج تکرار و 10 جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) تیمار شاهد منفی (تیمار در شرایط دمایی طبیعی)، 2) تیمار شاهد مثبت (در شرایط تنش گرمایی)، 3) تیمار شاهد مثبت + 05/0 میلی لیتر اسانس نعناع در هر لیتر آب آشامیدنی، 4) تیمار شاهد مثبت + 05/0 میلی لیتر اسانس اکالیپتوس در هر لیتر آب آشامیدنی و 5) تیمار شاهد مثبت + 05/0 میلی لیتر اسانس نعناع + 05/0 میلی لیتر اسانس اکالیپتوس در هر لیتر آب آشامیدنی بودند. تنش گرمایی در دوره پایانی (روز 26-42 دوره آزمایشی) و در دمای 1± 32 سلسیوس به صورت دوره ای (از ساعت نه صبح تا پنج بعدازظهر) اعمال شد. نتایج نشان داد که در دوره پایانی و کل دوره آزمایشی، تنش گرمایی موجب کاهش مصرف خوراک شد (05/0>P). تنش گرمایی سبب افزایش وزن نسبی روده، کاهش وزن نسبی ران و کاهش میزان تکثیر و زنده مانی لنفوسیت ها شد (05/0>P) و شدت انفجار تنفسی سلول های فاگوسیتیک خون محیطی را کاهش داد (01/0P<). استفاده از اسانس اکالیپتوس و مخلوط دو اسانس گیاهی سبب بهبود میزان تکثیر لنفوسیت ها شده و کاهش ناشی از تنش گرمایی را جبران کرد (05/0>P). استفاده ترکیبی از اسانس نعناع و اکالیپتوس سبب بهبود شدت انفجار تنفسی ماکروفاژها نسبت به تیمار شاهد منفی و مثبت شد (01/0P<). در مجموع، استفاده از اسانس های گیاهی نعناع و اکالیپتوس موجب بهبود عملکرد سیستم ایمنی شد، ولی تاثیری بر عملکرد جوجه های گوشتی نداشت.

این مطالعه به منظور بررسی تأثیر اندازه ذرات کروم-متیونین بر عملکرد، صفات لاشه و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی در شرایط تنش فیزیولوژیکی انجام شد. از 288 قطعه جوجه گوشتی (جنس نر) در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار در قالب آزمایش فاکتوریل 3×2 با دو وضعیت تنش (بدون تنش و تنش) و سه سطح افزودنی (بدون افزودنی، ppb 2000 کروم-متیونین و ppb 2000 کروم-متیونین آسیاب شده) استفاده شد. از افزودن دگزامتازون به جیره به میزان 5/1میلی گرم در کیلوگرم جیره به مدت یک هفته (18 تا 24 روزگی) برای ایجاد تنش فیزیولوژیکی استفاده شد. میزان خوراک مصرفی و وزن جوجه ها در هر واحد آزمایشی به صورت هفتگی اندازه گیری و ضریب تبدیل محاسبه شد. غلظت مالون دی آلدئید و ظرفیت نگهداری آب گوشت سینه در 24 روزگی و 46 روزگی و pH گوشت سینه در سن 46 روزگی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تنش فیزیولوژیکی، مصراف خوراک، افزایش وزن روزانه، بازده لاشه و وزن نسبی طحال و بورس را کاهش و ضریب تبدیل، وزن نسبی قلب و کبد و ظرفیت نگهداری آب را افزایش داد (05/0>P). استفاده از جیره حاوی هر دو شکل کروم متیونین در پرندگان در شرایط تنش به طور معنی داری باعث کاهش ضریب تبدیل و افزایش pH گوشت شد (05/0>P). تفاوتی در شکل فیزیکی ذرات کروم-متیونین بر صفات مورد مطالعه مشاهده نشد. با توجه به نتایج این آزمایش، افزودن ppb2000 کروم-متیونین در اندازه های مختلف سبب کاهش آثار تنش فیزیولوژیکی به ویژه بهبود ضریب تبدیل و بازده لاشه در پرندگان در شرایط تنش فیزیولوژیک شد.

این پژوهش به منظور مطالعه پویش کل ژنوم بر پایه تجزیه و تحلیل غنی سازی مجموعه ژنی جهت شناسایی جایگاه های ژنی مؤثر بر وزن بدن در سنین مختلف چهار نژاد مرغ چوآ، سیلک، لنگشن و بیرد با استفاده از آرایه های ژنومی با تراکم بالا انجام شد. اطلاعات رکوردهای فنوتیپی و ژنوتیپی نمونه ها از پایگاه ذخیره ژنومی برخط Frontiersin استفاده شد. مطالعه پویش کل ژنومی از 402 قطعه مرغ و خروس با صفات وزن بدن از هفته اول تا 15 هفتگی در برنامه GenABEL ارزیابی شد. در مرحله بعد، تجزیه غنی سازی مجموعه ژنی با بسته نرم افزاری goseq برنامه R با هدف شناسایی عملکرد زیستی ژن های نزدیک در مناطق انتخابی کاندیدا با پایگاه های GO، KEGG، DAVID و PANTHER انجام شد. در این پژوهش، تعداد 10 نشانگر تک نوکلئوتیدی واقع روی کروموزوم های 1، 2، 5، 7، 10، 14، 18، 19، 20 و 27 شناسایی شدند که با ژن های ABCG1، MYOD1، MYH10، MYH11، MYO1B، MYO1C، MYO1E، MYL1، MYL2، MYL3، SLC2A8، ACACA، ACOX1، ACOX2 و PNPLA2 مرتبط بودند. برخی از این ژن ها در مناطق معنی دار با مطالعات قبلی هم خوانی داشتند. در تجزیه غنی سازی مجموعه ژنی، تعداد 17 مسیر هستی شناسی ژنی و بیوشیمیایی با صفات وزن بدن شناسایی شدند (01/0P˂ ). از این بین، مسیرهای cytoskeletal protein binding، anatomical structure development و Tricarboxylic acid cycle نقش مهمی در توسعه الیاف عضلانی اسکلتی و سوخت و ساز چربی داشتند. با توجه به تأیید مناطق قبلی پویش ژنومی صفات وزن بدن و شناسایی مناطق ژنومی جدید، استفاده از یافته های این تحقیق می تواند سبب تسریع در پیشرفت ژنتیکی برنامه های اصلاح نژادی مرغ شود.

پژوهش حاضر به منظور بررسی آثار استفاده از گیاه کنوکارپوس بر هضم پذیری، تخمیر میکروبی شکمبه و فراسنجه های خونی در گوسفند عربی انجام شد. در آزمایش اول، مناسب ترین جیره از بین جیره های حاوی 0، 5، 10، 15 و20 درصد سرشاخه و برگ کنوکارپوس به عنوان جایگزین سیلاژ ذرت با روش های آزمایشگاهی و مبتنی بر یک طرح کاملاً تصادفی انتخاب شد، که نتایج نشان داد جیره حاوی 15 درصد کنوکارپوس، تولید گاز و قابلیت هضم ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده خنثی مناسب تری داشت (05/0>p ). سپس، از جیره حاوی 15 درصد کنوکارپوس در تغذیه گوسفندان عربی با وزن 5± 25 کیلوگرم و سن 1± 12 ماه با جیره 55 درصد علوفه و 45 درصد کنسانتره برای مدت 35 روز استفاده شد. نتایج نشان داد استفاده از گیاه کنوکارپوس تأثیر معنی داری بر قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی نداشت. همچنین تری گلیسرید خون و آنزیم های آسپارتات و آلانین آمینو ترانسفراز تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. پتانسیل تولید گاز و هضم پذیری کاه در دام های تغذیه شده با جیره های آزمایشی تفاوتی با تیمار شاهد نداشت (05/0p )، در حالی که غلظت کلسترول و HDL افزایش داشت. غلظت نیتروژن آمونیاکی و pH شکمبه در جیره حاوی کنوکارپوس کمتر از تیمار شاهد بود (05/0>p ). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد با توجه به اینکه جیره حاوی سرشاخه و برگ کنوکارپوس تاثیر منفی بر قابلیت هضم و تخمیر و دیگر فراسنجه های مورد مطالعه در این آزمایش نداشت، شاید بتوان کنوکارپوس را به میزان 15 درصد به صورت جایگزین با بخشی از علوفه، در جیره گوسفندان استفاده کرد.

این پژوهش با هدف مطالعه برهم کنش اسانس صمغ آنغوزه (Ferula assafoetida) و یا اسانس درمنه کوهی (Artemisia aucheri) در جیره های دارایسطوح مختلف کنسانتره (40 یا 60 درصد) بر پویایی تخمیر و القاء اسیدوز در شرایط برون تنی انجام شد. میزان استفاده از هر اسانس در جیره ها به میزان 05/0 درصد ماده خشک جیره بود. فراسنجه های تولید گاز، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی، اسیدهای چرب فرار و جمعیت پروتوزوآ اندازه گیری و گوارش پذیری ماده آلی برآورد شد. اثر اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی بر جلوگیری از اسیدوز در شرایط برون تنی نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که برهم کنش جیره ها و اسانس ها بر تولید و سرعت گاز، غلظت نیتروژن آمونیاکی، pH، غلظت کل اسیدهای چرب فرار، استات، پروپیونات و والرات، کل جمعیت پروتوزوآ و جنس-های انتودینیوم، دیپلودینیوم و افریواسکولکس معنی دار نبود. افزودن اسانس صمغ آنغوزه به جیره دارای 40 درصد کنسانتره سبب افزایش گوارش پذیری ماده آلی برآورد شده در مقایسه با جیره شاهد شد (64/92 در برابر 13/83 درصد، 05/0˂ p ). افزودن اسانس ها سبب کاهش تولید گاز، غلظت نیتروژن آمونیاکی و جمعیت کل پروتوزوآ شد (05/0˂ p ). نتایج آزمایش القاء اسیدوز در شرایط برون تنی نشان داد اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی توانایی جلوگیری از اسیدوز را داشتند. بر اساس نتایج این آزمایش، اسانس صمغ آنغوزه و اسانس درمنه کوهی می توانند تخمیر شکمبه را بهبود بخشند.

این پژوهش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف اسانس دارچین (صفر، 60 و 120 میلی گرم اسانس به ازای هر کیلوگرم ماده تر) بر ترکیبات شیمیایی، پایداری هوازی و فراسنجه های تولید گاز سیلاژ یونجه در شرایط آزمایشگاهی انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار یونجه بدون افزودنی (شاهد)، یونجه همراه با اسانس دارچین با سطح 60 میلی گرم بر کیلوگرم و یونجه به علاوه اسانس دارچین با سطح 120 میلی گرم بر کیلوگرم بودند. سیلوهای تهیه شده به مدت 60 روز در دمای اتاق نگهداری شدند. پس از باز نمودن سیلوها، ترکیبات شیمیایی تیمارهای مورد آزمایش و همچنین پایداری هوازی سیلاژها اندازه گیری شد. اندازه گیری قابلیت تولید گاز با استفاده از روش درون آزمایشگاهی با پنج تکرار در ساعت های 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72، 96 و 120 انجام گرفت. داده های حاصل در قالب طرح کاملاً تصادفی تجزیه شدند. نتایج نشان دادکه افزودن اسانس در هر دو سطح به سیلاژ یونجه، میزان pH سیلاژ را به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش داد (05/0>P). همچنین افزودن اسانس دارچین در سطح 60 میلی گرم به سیلاژ یونجه غلظت کربوهیدرات های محلول در آب (80/4 درصد) را نسبت به شاهد (08/4 درصد) افزایش داد (05/0>P). میزان پروتئین خام در تیمارهای مکمل شده با اسانس دارچین افزایش (47/12 درصد) یافت. میزان پایداری هوازی در تیمارهای فرآوری شده با اسانس دارچین نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت. افزودن 60 میلی گرم در کیلوگرم اسانس دارچین موجب کاهش حجم گاز تولیدی (7/128 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک) در مقایسه با تیمار شاهد (52/136 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک) شد (05/0>P). در مجموع، داده های بدست آمده نشان دهنده اثر مثبت اسانس دارچین بر کیفیت سیلاژ یونجه و خصوصیات تخمیری آن بود.

دوغ از نوشیدنی های سنتی ویژه ایران است که عامل اصلی فساد آن مخمر است. در این پژوهش از بره موم به عنوان یک محصول فرعی زنبورعسل، جهت جلوگیری از رشد مخمر در دوغ غیرپاستوریزه استفاده شده است. برای شناسایی مخمر عامل فساد (Kluyveromyces marxianus) از روش PCR و برای استخراج ترکیبات فنلی از بره موم از حلال های آب، گلیسرول و اتانول استفاده شد. با توجه به بازده استخراج، قابلیت مصرف در مواد غذایی و نتایج حاصل از آزمون های MIC و MBC، عصاره استخراج شده با حلال گلیسرول جهت بررسی در دوغ، انتخاب شد. تأثیر عصاره گلیسروله در غلظت های 5/1، 3، 5/4 و 6 درصد بر pH، اسیدیته قابل تیتراسیون، DPPH، مهار مخمر و خصوصیات حسی دوغ غیرپاستوریزه طی مدت ماندگاری در دو دمای 5 و 25 درجه سلسیوس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که غلظت 3 درصد از عصاره گلیسروله بره موم بدون تأثیر منفی بر خصوصیات حسی، توانایی مهار مخمر و در نتیجه جلوگیری از فساد را در دو دمای 5 و 25 درجه سلسیوس به ترتیب به مدت دو روز و بیش از چهارده روز دارد. همچنین تعداد کل مخمر با افزایش غلظت عصاره بره موم به صورت معنی داری کاهش یافت (05/0P<). از طرفی میزان DPPH در طول زمان نگهداری در هر دو دما بدون تغییر باقی ماند. استفاده از عصاره بره موم در دوغ غیرپاستوریزه، علاوه بر جلوگیری از فساد ناشی از مخمر، منجر به تولید یک محصول فراسودمند با محتوای آنتی اکسیدانی بالا می شود.