مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1396 | دوره:35 | شماره:450 |تعداد مقالات:9

مقدمه: کاندیدوری، یکی از شایع ترین عفونت ها در بیماران بستری در بیمارستان ها می باشد. این عارضه به دنبال کاندیدیازیس منتشر، مصرف بی رویه ی آنتی بیوتیک ها، ناهنجاری ها و مشکلات دستگاه ادراری و داشتن کاتتر ادراری به مدت طولانی ایجاد می شود و شیوع آن در زنان بیشتر از مردان است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، تعیین فراوانی گونه های کاندیدایی ایجاد کننده ی کاندیدوری در بیماران بستری در بخش نفرولوژی بیمارستان لبافی نژاد تهران بود.روش ها: این پژوهش بر روی 53 بیمار انجام شد. شناسایی اولیه گونه ها با کشت بر روی محیط کروم آگار کاندیدا صورت گرفت. از کشت تازه مخمری، نمونه DNA به روش جوشاندن استخراج و نواحی ITS1-5.8s-ITS2 با استفاده از روش (PCR) Polymerase chain reaction تکثیر گردید. مراحل (RFLP) Restriction Fragment Length Polymorphism با کمک آنزیم MspI انجام شد. محصولات در ژل آگارز الکتروفورز گردید و ماهیت هر مخمر با توجه به الگوی الکتروفورتیک به دست آمده مورد شناسایی قرار گرفت.یافته ها: از 53 بیمار مورد بررسی، 14 نفر مبتلا به کاندیدوری تشخیص داده شدند. میزان فراوانی کاندیدوری در مطالعه حاضر، 26.4 درصد گزارش گردید. 5 نفر (35.7 درصد) از بیماران را مردان و 9 نفر (64.3 درصد) را زنان تشکیل دادند. کاندیدا گلابراتا، بالاترین فراوانی (42.8 درصد) را به خود اختصاص داد. سایر گونه های جداشده به ترتیب فراوانی شامل کاندیدا آلبیکنس و کاندیدا کروزئی هر کدام با 21.4 درصد و کاندیدا تروپیکالیس و کاندیدا پاراپسیلوزیس نیز هر کدام با 7.2 درصد بود.نتیجه گیری: افزایش گونه های غیر آلبیکنس با توجه به مقاوم بودن برخی از آن ها به داروهای ضد قارچی و افزایش استفاده از داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی، درمان این عارضه را با مشکلات بسیاری مواجه کرده است. بنابراین، شناسایی این عوامل به خصوص در بخش نفرولوژی بیمارستان ها، امری ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: Legionella pneumophila، یکی از مهم ترین عوامل ایجاد عفونت های تنفسی در بیماران مبتلا به نقص سیستم ایمنی است که عوارض و مرگ و میر بالایی دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی اپیدمیولوژیک Legionella pneumophila در بیماران تب دار نوتروپنیک بود.روش ها: این تحقیق به روش مقطعی طی سال های 93-1392 در بیمارستان سید الشهدای (ع) اصفهان انجام شد و در آن 36 بیمار تب دار نوتروپنیک مورد مطالعه قرار گرفتند. در تمام بیماران، نمونه ترشحات حلق و گلو با سواپ استریل جمع آوری گردید و برای تشخیص عفونتLegionella pneumophila ، با روش (Real-Time PCR) Real-time polymerase chain reaction مورد آزمایش قرار گرفت و شیوع عفونت مذکور در این بیماران بررسی گردید.یافته ها: میانگین سن بیماران مورد مطالعه، 54.8±7.6 سال بود. 22 نفر از نمونه ها را مردان و 14 نفر آنان را زنان تشکیل دادند. لوسمی میلوئیدی حاد Acute myeloid leukemia) یا (AML با 33.3 درصد و لنفوم Non-Hodgkin با 19.4 درصد، شایع ترین بیماری های موجود بود. بر اساس نتایج به دست آمده از روش Real-Time PCR، هیچ مورد مثبتی از عفونت Legionella pneumophila مشاهده نگردید.نتیجه گیری: Legionella pneumophila نقش مهمی در ایجاد پنومونی در بیماران تب دار نوتروپنیک ایفا نمی کند. بنابراین، ضمن توصیه به مطالعات بیشتر، پیشنهاد می شود از سایر روش های تشخیصی در موارد وجود پنومونی های آتیپیک استفاده گردد.

مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی شیوع و شدت یافته های خارج قلبی تصادفی در CT angiography عروق کرونر بود.روش ها: در این پژوهش، بیماران مشکوک به بیماری عروق کرونری به دنبال تزریق ماده حاجب، تحت Multidetector computed tomography (MDCT) قرار گرفتند. تصاویر به دست آمده از نظر یافته های خارج قلبی در چهار دسته شامل «یافته های نیازمند درمان، یافته های نیازمند بررسی، یافته های نیازمند پیگیری و یافته های بدون نیاز به اقدام» طبقه بندی شد.یافته ها: یافته های خارج قلبی در 24.30 درصد از بیماران وجود داشت. بدین ترتیب، یافته های نیازمند درمان 1.94 درصد، یافته های نیازمند بررسی 8.02 درصد، یافته های نیازمند پیگیری 10.94 درصد و یافته های بدون نیاز به اقدام در 3.40 درصد بیماران مشاهده گردید.نتیجه گیری: شیوع یافته های خارج قلبی در تصاویر CT angiography قابل توجه بود. بنابراین، توصیه می شود جهت یافتن پاتولوژی ها، تمام فیلدهای قابل مشاهده با دقت بررسی گردد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان و محور آستیگماتیسم قرنیه ی قدامی Anterior corneal astigmatism) یا(ACA ، خلفی Posterior corneal astigmatism) یا PCA) و کل Total corneal astigmatism) یا (TCA انجام گرفت.روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، نقشه های توپوگرافی پنتاکم 226 چشم (113 بیمار) از افراد که آستیگماتیسم Refractive بین 6-1 دیوپتر داشتند، مورد بررسی قرار گرفت. میزان آستیگماتیسم سطح قدامی، خلفی و کل قرنیه تعیین گردید. همچنین، بزرگی و محور آستیگماتیسم این سطوح با هم مقایسه شدند. P<0.050 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه، 33.00±6.74 سال بود. میانگین و انحراف معیار میزان ACA برابر 2.02±0.99، 0.44±0.20 PCA و TCA 1.98±1.01 دیوپتر بود. آستیگماتیسم قدامی موافق قاعده و آستیگماتیسم خلفی مخالف قاعده، شیوع بیشتری نسبت به سایر جهت های محورها داشتند. در گروه های ACA و TCA، بیشترین میانگین بزرگی مربوط به آستیگماتیسم (WTR) With-the-rule بود. مقدار PCA فقط در 8 درصد افراد از 0.75 دیوپتر تجاوز می کرد. ACA با (r=0.83) PCA و (r=0.98) TCA ارتباط مستقیم بارزی داشت. همچنین، بین PCA و TCA رابطه ی مستقیم و شدیدی وجود داشت (r=0.78، P<0.001).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه، اطلاعاتی فراهم کرد که ممکن است در دستیابی به نتایج مطلوب در اصلاح آستیگماتیسم در جراحی انکساری یا طراحی لنزهای داخل چشمی جدید مفید باشد.

مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین تاثیر ژل پلاسمای غنی از پلاکت بر روی زخم دیابت به منظور یافتن موارد درمان جدید، بی خطر و موثر انجام شد.روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 50 بیمار مبتلا به زخم دیابتی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه مورد، ژل پلاسمای غنی از پلاکت سه نوبت به فاصله یک هفته به صورت موضعی در لبه های زخم تزریق شد و در گروه شاهد، درمان معمول ارایه گردید. سپس، کیفیت زندگی، نمره درد، وسعت زخم و بروز عفونت برای همه بیماران در 1، 2 و 3 ماه بعد از درمان بررسی و مقایسه شد.یافته ها: میانگین نمره کیفیت زندگی پس از یک ماه در هر دو گروه مشابه بود؛ در حالی که بعد از 2 و 3 ماه در گروه شاهد (31.88±2.8)، کمتر از گروه مورد (39.13±1.35) بود (P<0.001). میانگین نمره درد در گروه مورد (2.4±0.59)، پس از 1 ماه به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد (3.05±0.70) بود که بعد از 3 ماه نیز این تفاوت همچنان باقی ماند (P=0.003). وسعت زخم (طول و عرض) پس از 2 هفته در گروه مورد بیش از گروه شاهد بهبود یافته بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از ژل پلاسمای غنی از پلاکت در درمان پای دیابتی، موثر باشد و احتمال می رود این ترکیب بتواند به عنوان گزینه درمانی علاوه بر درمان استاندارد مورد استفاده قرار گرفته و در کنترل بهتر زخم و عفونت در کوتاه مدت موثر واقع شود. در عین حال، با توجه به محدودیت های این مطالعه، از جمله پایین بودن حجم نمونه، پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.

مقدمه: وضعیت ثابت هنگام انجام (ERCP) Endoscopic retrograde cholangiopancreatography برای رسیدن به مقاصد درمانی و جلوگیری از عوارض، ضروری می باشد. بنابراین، ایجاد یک آرام سازی مناسب در بیمار اهمیت فراوانی دارد. رژیم معمول شامل یک بنزودیازپین به تنهایی یا با یک نارکوتیک وریدی مانند مپریدین است. در بیماران با آرام سازی دشوار مانند بیماران معتاد، می توان از بیهوشی عمومی استفاده نمود. در بین داروهای نارکوتیک، اغلب از مپریدین استفاده می شود که علت آن اثر انقباضی کمتر بر اسفنکتر ادی (Oddi) می باشد، اما این گونه به نظر می رسد که استفاده از مورفین در بیماران معتاد می تواند بدون ایجاد مشکلات جدی در ارتباط با انقباض اسفنکتر، موجب آرام سازی عمیق تر گردد.روش ها: مطالعه ی حاضر از نوع کارآزمایی بالینی بود که بر روی 88 بیمار معتاد کاندید انجام ERCP انجام شد. گروه مورد علاوه بر رژیم معمول، قبل از انجام ERCP مورفین دریافت کردند و گروه شاهد تنها تحت آرام سازی با رژیم معمول قرار گرفتند. سپس عمق آرام سازی، حرکات بیمار و وضعیت اسفنکتر حین پروسیجر مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: 44 بیمار در گروه مورد و 40 بیمار در گروه شاهد با میانگین سنی 58.52±1.11 سال مورد بررسی قرار گرفتند. عمق آرام سازی در بیماران گروه مورد به صورت معنی داری بیشتر بود. همچنین، اسفنکتر ادی در گروه مورد انقباض بیشتری داشت، اما تنها در یک بیمار انجام پروسیجر با مشکل مواجه شد.نتیجه گیری: تجویز مورفین در بیماران معتاد کاندید انجامERCP ، می تواند بدون تداخل در روند پروسیجر، موجب آرام سازی بهتر شود.

مقدمه: کنترل ناکافی درد، تاثیر مهمی در سلامت مادر و نوزاد در دوره ی بعد از زایمان دارد و شیر دادن را تحت تاثیر قرار می دهد و اثر منفی بر رشد طبیعی کودک می گذارد. مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی اثر تزریق منیزیم سولفات در محل برش جراحی در کاهش درد پس از عمل انجام شد.روش ها: این مطالعه، یک کار آزمایی دو سو کور تصادفی شده بود که جامعه آماری آن شامل 64 خانم باردار بود که بین سال های 95-1394 در بیمارستان های شهید بهشتی و الزهرای (س) اصفهان، کاندیدای جراحی سزارین بودند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 32 نفری تقسیم شدند. بیماران در گروه مورد، 1 گرم منیزیم سولفات در محل برش جراحی دریافت کردند. پتیدین به عنوان مخدر کاهنده ی درد استفاده شد. بیماران پس از عمل در زمان های مختلف، از نظر میانگین مصرف مخدر‍‍، شدت درد، تهوع، بروز استفراغ، فشار خون سیستول و دیاستول، ضربان قلب، نمره بی حسی و رضایت مندی، با استفاده از آزمون های Repeated measures ANOVA و Man-Whitney مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: متوسط میزان مصرف مخدر در بین دو گروه، تفاوت معنی داری نداشت (P=0.850). متوسط شدت درد در دو گروه به جز درد و زمان های (P=0.024) 12 و 24 ساعت (P=0.007) در سایر زمان ها تفاوت معنی داری با هم نداشت (P=0.130). همچنین، سایر پارامترها نیز در دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه فرضیه اثر تزریق پره امتیو سولفات منیزیم در محل برش جراحی در کاهش درد و کاهش میزان مصرف مخدر پس از عمل سزارین را تایید نکرد.