مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1396 | دوره:35 | شماره:441 |تعداد مقالات:11

مقدمه: درد بعد از عمل جراحی، یکی از مشکلاتی است که به دلیل عوارضی که به دنبال دارد، همواره مورد توجه جراحان و متخصصین بیهوشی بوده است. استفاده ی پیش گیرانه از لیدوکائین وریدی و داخل صفاقی، برای بهبود نتایج جراحی شکمی روش شناخته شده ای می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه ی تاثیر تجویز لیدوکائین وریدی و داخل صفاقی بر شدت درد بعد از عمل جراحی کوله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپی بود.روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دو سو کور با گروه شاهد و به روش نمونه گیری تصادفی ساده بود که در سال 1394 در مرکز پزشکی الزهرای (س) اصفهان انجام شد. در این مطالعه، 96 بیمار با (ASA) American Society of Anesthesiologists درجات I و II که کاندیدای عمل جراحی کوله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپی بودند، به طور تصادفی در سه گروه لیدوکائین داخل وریدی، لیدوکائین داخل صفاقی و گروه شاهد (n=32) قرار گرفتند. جهت واکاوی داده ها، از آزمون های One-way ANOVA، c2، Kruskal-Wallis  و نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته ها: میانگین نمره ی شدت درد بر اساس سنجش دیداری Visual analog scale) یا (VAS در گروه شاهد در مقایسه با دو گروه دیگر، تفاوت معنی داری داشت (P<0.050). میانگین کل مسکن اضافی دریافتی در گروه شاهد نسبت به دو گروه دیگر تفاوت معنی داری داشت (P<0.050).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تجویز داخل وریدی و داخل صفاقی لیدوکائین در عمل جراحی کوله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپی، شدت درد و میزان مصرف مسکن پس از عمل را کاهش می دهد.

مقدمه: سرطان سینه، یک بیماری چند عاملی و دارای پتانسیل کشندگی است که علاوه بر ژنتیک، عوامل محیطی زیادی در آن نقش دارند. هدف از انجام این تحقیق، بررسی بیان دو نشانگر زیستی (VEGF mRNA) Vascular endothelial growth factor messenger RNA و Cytokeratin-19 mRNA (CK19 mRNA) و نیز نشانگر زیستی پروتئینی VEGF در خون محیطی بیماران مبتلا به سرطان سینه بود.روش ها: 40 بیمار مبتلا به سرطان سینه (گروه مورد) با 40 فرد سالم (گروه شاهد) مقایسه شدند. از روش Real-time reverse transcriptase polymerase chain reaction (Real-time RT-PCR) برای تعیین میزان بیان دو نشانگر زیستی CK19 mRNA و VEGF mRNA استفاده شد. همچنین، پروتئین VEGF به روش (ELISA) Enzyme-linked immunosorbent assay اندازه گیری گردید.یافته ها: مثبت شدن نشانگر VEGF mRNA در گروه مورد در 30 نفر از 40 بیمار مشاهده شد. در گروه شاهد، 6 نفر از 40 نفر مثبت گزارش گردید. نشانگر CK19 mRNA در گروه مورد در 25 نفر از 40 نفر مثبت گردید و در گروه شاهد، در 7 نفر از 40 نفر مثبت گزارش شد. همچنین، سطح سرمی VEGF در 27 نفر از افراد گروه مورد مثبت بود.نتیجه گیری: در مجموع، می توان نتیجه ی این تحقیق در زمینه ی نشانگرهای سرطان سینه را به عنوان یک آزمایش تشخیصی غربالگری برای کشف زودرس بیماری در مراحل اولیه در نظر گرفت.

مقدمه: بیماری های دریچه ای قلبی، یک مشکل سلامت در کشورهای در حال توسعه می باشد. برخی مطالعات، شیوع کمتر بیماری عروق کرونری در میان افراد مبتلا به بیماری دریچه ای قلبی را گزارش کرده اند. ارتباط بین بیماری های دریچه ای قلبی با بیماری های عروق کرونری هنوز ناشناخته است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط بین بیماری های دریچه ای قلبی و بیماری های عروق کرونری در بیماران با آنژین پایدار است.روش ها: این مطالعه ی مورد- شاهدی بر روی 1062 بیمار مبتلا به آنژین پایدار مراجعه کننده به بیمارستان شهید چمران اصفهان از مهر ماه 1390 تا مهر ماه 1395 انجام شد. این بیماران تحت آنژیوگرافی انتخابی قرار گرفته بودند و نتایج آن استخراج گردید. همچنین، وضعیت دریچه ای قلبی در آن ها با استفاده از اکوکاردیوگرافی به فاصله ی 6 ماه قبل یا 6 ماه بعد از آنژیوگرافی ثبت شد. سپس، ارتباط بین ابتلا به بیماری عروق کرونری و بیماری های دریچه ای قلبی بررسی شد.یافته ها: در این مطالعه، 1062 بیمار با میانگین سنی 61.67±11.38 سال بررسی شدند که 64 درصد آن ها مرد بودند. در این مطالعه، 61.3 درصد افراد مبتلا به (CAD) Coronary artery disease و 33.9 درصد دچار بیماری دریچه ای قلبی بودند. افراد دچار بیماری عروق کرونری، خطر کمتری برای ابتلا به بیماری دریچه ای داشتند. طبق نتایج حاصل از مطالعه، بیماران با تنگی یا نارسایی دریچه ی میترال، بیماران با تنگی یا نارسایی دریچه ی آئورت و بیماران با نارسایی دریچه ی تری کوسپید، کمتر مبتلا به بیماری های عروق کرونری بودند. در این مطالعه، 22.0 درصد بیماران با درگیری یک رگ در آنژیوگرافی، بیماری دریچه ای قلبی داشتند و همچنین، بیماران با درگیری دو رگ کرونری نسبت به درگیری یک و سه رگ، کمتر مبتلا به درگیری دریچه ای بودند.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به بیماری دریچه ای قلبی، کمتر مستعد ابتلا به بیماری های عروق کرونری هستند و بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونری، موارد خفیف تری از بیماری های دریچه ای قلبی را از خود نشان می دهند.

مقدمه: کوارکتاسیون آئورت، بیماری شایعی است که پیامدهایی جدی از جمله مرگ و میر را به همراه دارد. درمان قطعی آن، ترمیم جراحی می باشد که شناخت پیامدهای حاصل آن، سبب کاهش عوارض جراحی می شود. از این رو، مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی پیامدهای بالینی اعمال جراحی ترمیم کوارکتاسیون آئورت در طی 4 سال انجام شد.روش ها: مطالعه ی حاضر بر روی 132 بیمار که طی سال های 94-1390 در بیمارستان شهید چمران اصفهان تحت جراحی ترمیمی کوارکتاسیون آئورت قرار گرفته بودند، انجام شد. اطلاعات لازم نظیر نوع جراحی و عوارض آن، از پرونده ی بیماران و نیز طی تماس تلفنی با بیماران جمع آوری شد. از آزمون های c2،  tو ANOVA جهت مقایسه ی داده ها استفاده شد.یافته ها: عود در 17 نفر (12.9 درصد)، خون ریزی در 3 نفر (2.3 درصد)، شیلوتوراکس در 2 نفر (1.5 درصد)، اندوکاردیت در 1 نفر (0.8 درصد)، فشار خون متناقض در 20 نفر (15.2 درصد) و مرگ در 4 نفر (3.0 درصد) رخ داد. تنها عود در بیماران با سن بیشتر از 20 سال (20.0 درصد) به صورت معنی داری بیشتر از بیماران با سن کمتر از 20 سال (4.8 درصد) بود (P=0.009). همچنین، عود در بیماران با پچ مصنوعی (19.2 درصد) بیشتر از دیگر گروه ها بود و کمترین عود در بیماران با فلپ شریان ساب کلاوین (صفر درصد) دیده شد (P=0.028)، اما در رابطه با عوارض دیگر، رابطه ی معنی داری با سن، جنس و نوع ترمیم جراحی یافت نشد.نتیجه گیری: طبق نتایج حاصل شده، عوارض درمان جراحی بالا و این عوارض در بیماران با سن بالا بیشتر بوده است. همچنین، مشخص شد روش فلپ شریان ساب کلاوین کمترین عوارض را به همراه دارد.

مقدمه: مقاومت به آنتی بیوتیک، یک معضل جهانی است. یکی از راه های مقابله با این معضل، تولید داروهای جایگزین می باشد. در همین راستا، امروزه تحقیقات گسترده ای پیرامون پپتیدهای ضد میکروبی علیه عوامل بیماری زا در حال انجام است. یکی از این پپتیدها،  LL-37می باشد که از نظر بار کاتیونیک و دارای فعالیت ضدباکتریایی، ضدویروسی و ضدسرطان می باشد. از این رو، هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی فعالیت ضدمیکروبی پپتید LL-37 بر روی Acinetobacter baumannii مقاوم به دارو بود.روش ها: ابتدا، ژن LL-37 به وکتور pET-32a متصل گردید. سپس،  DNAنوترکیب ایجاد شده، جهت تولید پروتئین به درون باکتری میزبان ترانسفورم شد. پس از تولید و تخلیص پروتئین نوترکیب، جهت فعال شدن پروتئین، دیالیز در بافر (PBS) Phosphate buffered saline انجام شد. سپس، کارایی پپتید LL-37 بر روی باکتری Acinetobacter baumannii مقاوم به دارو با استفاده از روش های رایج آزمایشگاهی مانند(MIC) Minimum inhibitory concentration ، مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: میزان MIC برای پروتئین LL-37 بر روی باکتریAcinetobacter baumannii ATCC 19606 ، 1.5 میکروگرم/ میلی لیتر بود. همچنین، یافته های حاصل از آزمایش سنجش اکتیویته ی پروتئین، حاکی از آن بود که پروتئین نوترکیب تولید شده، می تواند منجر به مهار رشد و از بین رفتن باکتری گردد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، پروتئین LL-37 در مقایسه با سایر پپتیدها و داروها در دیگر مطالعات، از کارایی بالاتری برخوردار می باشد؛ به طوری که در غلظت های خیلی پایین، باعث نابودی باکتری می گردد که نویدبخش آینده ای روشن برای درمان عفونت های ناشی از Acinetobacter baumannii مقاوم به دارو است.

مقدمه: مشکلات مربوط به حافظه، یکی از شایع ترین اختلالات شناختی است که بیماران را بعد از سکته ی مغزی تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی بر آموزش یادآوری خاص و آموزش ذهن آگاهی در بهبود حافظه ی بیماران مبتلا به دچار سکته ی مغزی ایسکمیک بود.روش ها: در این پژوهش، روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بین دو گروه اجرا گردید. 16 بیمار مبتلا به دچار سکته ی مغزی ایسکمیک به روش نمونه گیری در دسترس از میان بیماران مراجعه کننده به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 1393، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه های مورد مطالعه شامل دو گروه آموزش ذهن آگاهی  (n=8)و آموزش یادآوری خاص (n=8) بودند. مداخلات آموزشی بر روی دو گروه مورد مطالعه انجام شد و سپس، بیماران با استفاده از پرسش نامه ی حافظه ی آینده نگر گذشته نگر مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: اندازه ی اثر آموزش ذهن آگاهی برابر 4.5 و اندازه ی اثر آموزش یادآوری خاص برابر 2.3 به دست آمد که نشان دهنده ی میزان تاثیر زیاد درمانی در هر دو گروه بود. در مقایسه ی نتایج دو گروه با آزمون ANCOVA، در نمره ی کل حافظه بین دو گروه تفاوت معنی داری یافت شد (P<0.05) و علاوه بر این، در زیرمقیاس حافظه ی آینده نگر نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: مطابق یافته های این پژوهش، دو روش آموزش ذهن آگاهی و آموزش یادآوری خاص، منجر به بهبود حافظه ی بیماران دچار سکته ی مغزی ایسکمیک می شوند و روش آموزش ذهن آگاهی اثربخشی بیشتری بر حافظه ی آینده نگر دارد.

سرطان روده ی بزرگ، چهارمین سرطان شایع و سومین عامل مرگ ناشی از سرطان در دنیا می باشد. شیمی درمانی به همراه جراحی، از روش های رایج درمان این بیماری است. داروهای سایتوتوکسیک مختلفی نظیر 5-فلورواوراسیل، اگزالی پلاتین و لوکوورین، برای بیماران تجویز می گردد، اما استفاده ی هم زمان از چند داروی سایتوتوکسیک، عوارض بسیار زیادی برای بیماران به همراه دارد. از طرف دیگر، شناسایی ترکیبات جدید که منجر به افزایش پاسخ به داروها، کاهش دز مصرفی و کاهش عوارض جانبی داروهای شیمی درمانی گردد، بسیار حایز اهمیت خواهد بود. کورکومین، یک ماده با منشا گیاهی است که اثرات آنتی اکسیدانی، ضدالتهابی، ضدباکتری و... آن در بسیاری از مطالعات مورد بررسی و تایید قرار گرفته است. همچنین، اثرات ضدتوموری این ترکیب، در مطالعات پیش بالینی و مراحل I و II انسانی در سرطان های مختلف مانند پروستات، پستان، روده ی بزرگ و پانکراس مورد بررسی قرار گرفته است که نتایج بعضی از این مطالعات، حاکی از اثربخشی، تحمل بهتر بیمار به درمان و افزایش کیفیت زندگی بیماران بوده است. در این مقاله ی مروری، به بررسی اثرات کورکومین در سرطان روده ی بزرگ و مکانیسم آن پرداخته شد.