مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (ره آورد دانش)
سال:1397 | دوره:21 | شماره:3 (پیاپی 132) |تعداد مقالات:15

توکسوکاریازیس عفونت ناشی از ابتلای انسان به مرحله نوزادی کرم توکسوکارا است. محل زندگی کرم بالغ، روده ی سگ و گربه است، ولی در صورتی که انسان به طور اتفاقی تخم این کرم را ببلعد، نوزاد در روده آزاد شده و پس از نفوذ به عروق مخاطی همراه با خون به اندام­ های مختلف مهاجرت می­ کند. با این­ که نوزاد این انگل در بدن انسان بالغ نمی­ شود و در نهایت از بین می­ رود، ولی استقرار آن در اندام­ ها منجر به تحریک و التهاب بافت و بروز نشانه­ ها و علائم می­ گردد. کبد، ریه و سیستم اعصاب مرکزی بیش از سایر اندام­ های بدن تحت تأثیر این انگل قرار می­ گیرند. بارزترین علائم این بیماری تب نامنظم، بزرگی کبد و ائوزینوفیلی شدید می­ باشد. سایر علائم به محل استقرار نهایی انگل بستگی دارد. به عنوان مثال، علائم تنفسی (شبیه به حمله آسم) در زمان استقرار انگل در ریه و علائم عصبی در زمان استقرار انگل در سیستم عصبی بروز خواهد کرد (1). علائم شدید بالینی ناشی از این بیماری بیشتر در کودکان 2 تا 7 ساله مشاهده می­ شود و شانس ابتلای کودکان به این بیماری به دلیل تماس با خاک زمین­ های بازی و یا تماس با سگ و گربه ولگرد بیشتر است (2). در کشورهای در حال توسعه، از جمله ایران، تشخیص این بیماری از طریق جمع بندی علائم و نشانه­ های بالینی، بررسی ریسک فاکتورها و نیز نتایج آزمایشگاهی انجام می­ شود. یافته­ های آزمایشگاهی که در این بیماری مورد توجه قرار می­ گیرند شامل ائوزینوفیلی، هیپرگاماگلوبولینمی و افزایش تیتر ایزوهموگلوتینین A و B است. در کشورهای اروپایی و آمریکا آزمایش سرولوژیکی به روش الایزا برای تشخیص آنتی­ بادی ضد این انگل استفاده می­ شود که حساسیت و اختصاصیت آن به ترتیب 78 و 90 درصد است. دستورالعمل قطعی برای درمان این انگل وجود ندارد، ولی رایج­ ترین برنامه­ ی درمانی 400 میلی­ گرم آلبندازول و 100 تا 200 میلی­ گرم مبندازول خوراکی دو بار در روز به مدت 5 روز است.

زمینه و هدف: اضطراب یک پاسخ سازش یافته است که در واکنش به تنش­ های متعدد فیزیولوژیکی و محیطی ایجاد می­ شود. واضح است که دخالت سیستم­ های متعدد انتقال دهنده عصبی، نقش مهمی در فرآیند اضطراب دارد. ویتامین C، یک آنتی اکسیدان محلول در آب است که در بسیاری از واکنش ­ های فیزیولوژیک بدن نقش دارد. از طرف دیگر، نیکوتین که دریافت آن با مصرف دخانیات در بدن افزایش می­ یابد، دارای یک اثر اضطراب زایی است. نالوکسان نیز به عنوان آنتاگونیست گیرنده های اپیوئیدی نقش مهمی در ایجاد حالات اضطرابی دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش ویتامین C توأم با نالوکسان بر اضطراب القا شده توسط نیکوتین بود. مواد و روش­ ها: 84 عدد موش سوری نر (2± 30 گرم) به طور تصادفی به دوازده گروه تقسیم شدند. آزمون اضطراب­ سنجی 30 دقیقه بعد از تزریق داروها (درون صفاقی، ip) توسط دستگاه ماز به علاوه مرتفع انجام و به مدت 5 دقیقه شاخص­ های اضطرابی، از جمله درصد تعداد ورود به بازوی باز و درصد زمان ماندن در بازوی باز، ثبت شد و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ­ ها: در این پژوهش، تزریق نیکوتین (8/0 میلی­ گرم بر کیلوگرم، ip) رفتار اضطرابی را افزایش داد. ویتامین C (80 میلی­ گرم بر کیلوگرم، ip ) اضطراب ناشی از نیکوتین را بهبود بخشید. این اثر ویتامین C توسط مقدار بی اثر نالوکسان (4 میلی­ گرم بر کیلوگرم، ip ) مهار گردید. نتیجه ­ گیری: به نظر می رسد ویتامین C در حضور گیرنده های اوپیوئیدی، رفتار اضطرابی ناشی از نیکوتین را کاهش می­ دهد.

زمینه و هدف: دیابت نوع 2، یکی از عوامل موثر و بازدارنده کنترل گلوکز خون و ایجاد اختلالات عروقی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تغییرات در بیان ژن عامل رشد اندوتلیال عروقی و گیرنده نوع 1 آن در بافت قلبی رت­ های نر دیابتی نوع 2 متعاقب سه شیوه مختلف تمرینی است. مواد و روش ­ ها: در این مطالعه، 60 سر رت به شکل تصادفی در 5 گروه: کنترل سالم، کنترل دیابتی و گروه­ های دیابتی با تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی تقسیم شدند. القای دیابت از طریق تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین صورت گرفت و تمرینات 5 جلسه در هفته، به مدت 8 هفته انجام شد. بررسی سطوح بیان ژن عامل رشد اندوتلیال عروقی و گیرنده 1 آن از طریق آزمایش RT-qPCR انجام شد. یافته­ ها: نتایج حاکی از کاهش معنی دار بیان عامل رشد اندوتلیال عروقی در گروه­ های کنترل دیابتی، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی و افزایش معنی دار در بیان گیرنده 1 آن در گروه کنترل دیابتی و تمام گروه­ های تمرینی نسبت به گروه کنترل سالم بود (001/0p<). مقایسه­ های انجام شده با گروه کنترل دیابتی نشان داد که در تمام گروه­ های تمرینی بیان ژن عامل رشد اندوتلیال عروقی افزایش، اما در گیرنده 1 آن کاهش معنی­ داری ایجاد شده است (001/0p<). نتیجه­ گیری: یافته­ ها حاکی از آن است که شیوه­ های تمرینی مختلف در بهبود رگ­ زایی موثرند، اما تمرینات ترکیبی در مقایسه با دیگر روش­ های تمرینی دارای برتری خاصی می ­ باشند.

زمینه و هدف: تمرین تناوبی شدید با حجم کم، ظرفیت هوازی عضله اسکلتی را افزایش می­ دهد، اما اطلاعات کمی در مورد سازوکارهای بالقوه در بهبود این سازگاری شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر چهار هفته تمرین تناوبی شدید بر میزان پروتئین فاکتور فعال کننده همکار گیرنده­ ی گامای فعال شده با تکثیر پروگسیزوم (PGC-1α ) و فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) در عضله اسکلتی مردان فعال بود. مواد و روش ­ ها: هشت دانشجوی مرد فعال داوطلبانه و به طور هدف­ مند در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی­ ها یک هفته پیش از آغاز اجرای پژوهش با نحوه اجرا و چگونگی انجام پروتکل آشنا شدند. نمونه­ برداری از بافت عضله پهن خارجی، 48 ساعت قبل از تمرینات و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد. برنامه تمرین تناوبی شدید شامل 11 تا 15 وهله یک دقیقه­ ای با 85 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره­ ای و یک دقیقه برگشت به حالت اولیه فعال بین وهله ­ ها، سه روز در هفته برای یک دوره چهار هفته­ ای بود. متغیرهای مورد بررسی با روش الایزا اندازه ­ گیری و داده­ ها با آزمون تی زوجی و در سطح معناداری 05/0≥ p تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که چهار هفته تمرین تناوبی شدید منجر به افزایش معنادارPGC-1α و VEGF می­ گردد (001/0p<). نتیجه گیری: یافته­ های حاضر حاکی از این است که فعال­ سازی VEGF از مسیر PGC-1α بخشی از سازوکارهای سلولی-مولکولی تمرینات تناوبی شدید می­ باشد. بنابراین رگ­ زایی در عضله اسکلتی یکی از عوامل موثر در بهبود اجرای هوازی در این گونه تمرینات است که نیازمند مطالعات بیشتری می­ باشد.

زمینه و هدف: استرس مزمن بی­ حرکتی به اختلال در یادگیری و حافظه منجر می­ شود. مورد (Myrtus communis) دارای خواص آنتی­ اکسیدانی، ضددیابتی، محافظت کننده کبدی و محافظت کننده عصبی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر عصاره هیدروالکلی برگ مورد بر اختلال حافظه فضایی ناشی از استرس مزمن بی­ حرکتی در رت­ های نر بالغ نژاد ویستار است. مواد و روش ­ ها: در این مطالعه تجربی، 80 سر رت نژاد ویستار به 8 گروه (هر گروه شامل 10 سر) تقسیم شدند که عبارت بود از گروه کنترل (بدون تیمار)، گروه­ های مورد 75/0، مورد 5/1 و مورد3 (که عصاره هیدروالکلی مورد را به صورت گاواژ با دوزهای mg/kgbw 3، 5/1 و 75/0 به مدت 21 روز دریافت می­ کردند)، گروه استرس (هر روز 6 ساعت به مدت 21 روز متوالی در مقیدکننده قرار گرفتند) و گروه­ های استرس-مورد75/0، استرس-مورد 5/1 و استرس-مورد3 (که علاوه بر دریافت دوزهای mg/kgbw 3، 5/1 و 75/0 عصاره مورد، با استرس بی­ حرکتی مواجه شدند). یادگیری و حافظه فضایی حیوانات با استفاده از آزمون ماز آبی موریس مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ ها: استرس بی­ حرکتی موجب اختلال در یادگیری و حافظه فضایی حیوانات شد. تیمار عصاره مورد با دوزهای 5/1 و 3 میلی­ گرم بر کیلوگرم در حیوانات تحت استرس موجب کاهش معنی دار مدت زمان و مسافت سپری شده برای رسیدن به سکوی پنهان شد (05/0p<) و مدت زمان سپری شده در ربع دایره هدف را نیز در مقایسه با گروه استرس افزایش داد (05/0p<). نتیجه­ گیری: نتیجه­ گیری می­ شود که عصاره مورد به صورت وابسته به دوز می­ تواند یادگیری و حافظه فضایی را در موش­ های تحت استرس بهبود بخشد.

زمینه و هدف: ویروس هرپس سیمپلکس تیپ یک (HSV-1) قادر به ایجاد تبخال­ های دهانی، آنسفالیت و کراتوکونژنکتیویت است. امروزه، به دلیل افزایش جهانی شیوع عفونت­ های ناشی از HSV-1 و ایجاد مقاومت دارویی، یافتن ترکیبات ضد ویروسی جدید از مواد طبیعی مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش، اثر ضد ویروسی عصاره­ های هگزانی و متانولی گیاه مامیران علیه HSV-1 مقاوم به آسیکلوویر در کشت سلولی بررسی شد. مواد و روش ­ ها: میزان سمیت عصاره­ های هگزانی و متانولی گیاه مامیران برای سلول HeLa با دو روش تریپان بلو و MTT مشخص شد. اثرات ضد ویروسی عصاره­ ها بر روی ویروس به صورت مستقیم بررسی شد. اثر ضد ویروسی این عصاره­ ها در غلظت­ های مختلف و هم­ چنین در ساعات مختلف بررسی شد. در هر مرحله تیتر ویروس با روش 50 درصد دوز عفونی کننده کشت سلول (TCID50) تعیین گردید. یافته­ ها: غلظت 200 میکروگرم در میلی­ لیتر عصاره متانولی و 600 میکروگرم در میلی­ لیتر عصاره هگزانی به عنوان حداقل غلظت سیتوتوکسیک موثر انتخاب شدند. این غلظت از عصاره ها اثر خارج سلولی بر ویروس نداشتند. غلظت 200 میکروگرم در میلی­ لیتر عصاره متانولی بیشترین اثر مهاری را در زمان­ های 1 و 2 ساعت پس از جذب ویروس نشان داد، به طوری که مقدار ویروس راlog10 TCID50 4 نسبت به کنترل کاهش داد. عصاره هگزانی فاقد اثر ضد ویروسی بود. نتیجه­ گیری: عصاره متانولی گیاه مامیران در مقایسه با عصاره هگزانی اثر ضد ویروسی معنی داری بر روی HSV-1 مقاوم به آسیکلوویر نشان داد. برای شناسایی ترکیبات فعال این گیاه و استفاده از آن ها در داروهای ضدویروسی پژوهش­ های بیشتری لازم است.

زمینه و هدف: امروزه نگرانی­ های پیشرونده­ ای در خصوص کاهش سلامت تولیدمثلی مردان وجود دارد. استرس اکسیداتیو به عنوان یکی از مکانیسم ­ های احتمالی ایجاد اختلال در سیستم تولیدمثلی مطرح می­ شود. بیلهر از جمله گیاهان طب سنتی ایران بوده که خواص افزایش­ دهندگی توان باروری مردان برای آن پیشنهاد شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات بیلهر بر وضعیت اکسیداتیو و پارامترهای تولیدمثلی موش­ های صحرایی نر انجام گرفت. مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی، موش­ های صحرایی نر بالغ سالم به مدت 70 روز مقادیر 100، 200 و 400 میلی­ گرم بر کیلوگرم عصاره اتانولی برگ­ های بیلهر را از طریق گاواژ دریافت کردند. نمونه­ های خون جهت سنجش تستوسترون، LH و FSH اخذ گردید. وزن اندام­ های تولیدمثلی، غلظت، قابلیت تحرک و مورفولوژی اسپرم، قطر لوله ­ های اسپرم ساز، ارتفاع اپی­ تلیوم زایا و نیز سطوح مالون­ دی­ آلدئید، سوپراکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت بیضه ارزیابی شد. یافته­ ها: وزن بیضه و اپیدیدیم در موش­ های صحرایی تحت تیمار با مقادیر 200 و 400 میلی­ گرم بر کیلوگرم عصاره به طور معنی­ داری افزایش یافت. در گروه­ های تیمار غلظت اسپرم و درصد اسپرم­ های با مورفولوژی نرمال به طور معنی­ داری(05/0>p) بالاتر بود. سطوح سرمی هورمون­ های تستوسترون، FSH و LH در گروه­ های تیمار تفاوتی با گروه کنترل نشان نداد. عصاره بیلهر سطوح مالون­ دی­ آلدئید را به طور معنی ­ داری(05/0>p) کاهش داده و موجب افزایش معنی­ دار (05/0>p) سطوح آنزیم­ های سوپراکسیددسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در بافت بیضه موش­ های صحرایی گردید. نتیجه ­ گیری: مطالعه حاضر نشان می­ دهد عصاره برگ­ های بیلهر موجب بهبود پارامترهای تولیدمثلی شده که می­ تواند به دلیل ویژگی­ های آنتی­ اکسیدانی این گیاه باشد.

زمینه و هدف: ﺑ ﺮ ای ﻫ ﺪ ایﺖ ﭘ ﺎ ﺳ ﺦ ایﻤ ﻨ ﯽ و افزایش پایداری آنتی ژن، واکسن­ های غیر فعال با یﺎ ورها ﺗ ﺮ ﮐ ﯿ ﺐ ﻣ ﯽ ­ ﺷ ﻮ ﻧ ﺪ . در سال­ های اخیر، طراحی یاورهای زیستی و ارزیابی توانایی آن ها در افزایش پاسخ ایمنی علیه ویروس آنفلوانزا مورد توجه بوده است. ﻫ ﻤ ﻮ ﮐ ﯿ ﻨ ﯿ ﻦ-1 (HK-1) ﻓ ﻌ ﺎ ل ﮐ ﻨ ﻨ ﺪ ه ﺳ ﻠ ﻮ ل­ ﻫ ﺎ ی B وT ﺑ ﺮ ای ﺗ ﻤ ﺎ یﺰ ﺑ ﻪ ﺳ ﻠ ﻮ ل­ ﻫ ﺎ ی ﭘ ﻼ ﺳ ﻤ ﺎ و ﺗ ﻮ ﻟ ﯿ ﺪ آﻧ ﺘ ﯽ ­ ﺑ ﺎ دی اﺳ ﺖ . در ایﻦ ﭘ ﮋ وﻫ ﺶ اﺛ ﺮ HK-1 همراه با واکسن نانوذره آنفلوانزا بر پایه کیتوزان ﺑ ﺮ اﻟ ﻘ ﺎ ی ﭘ ﺎ ﺳ ﺦ ایﻤ ﻨ ﯽ ﻫ ﻮ ﻣ ﻮ رال ﻋ ﻠ ﯿ ﻪ آﻧ ﻔ ﻠ ﻮ اﻧ ﺰ ا ﺑ ﺮ رﺳ ﯽ شد. مواد و روش ­ ها: نانوذره کیتوزان حاوی آنتی ژن غیر فعال آنفلوانزا و نانوذره کیتوزان حاوی آنتی ژن غیر فعال آنفلوانزا و HK-1 تهیه شدند. پاسخ ایمنی پیامد واکسیناسیون­ های اولیه و یادآور با نانوذرات آنفلوانزا با و بدون این یاور درگروه­ های جوجه SPF بررسی شد. سطوح آنتی بادی اختصاصی علیه آنفلوانزا در ﻧ ﻤ ﻮ ﻧ ﻪ ­ ﻫ ﺎ ی ﺳ ﺮ م گروه­ های تیمار و شاهد ﺑ ﺎ آزﻣ ﺎ یﺶ ­ های ﺳ ﺮ وﻟ ﻮ ژی ارزیﺎ ﺑ ﯽ ﺷ ﺪ ﻧ ﺪ . یافته ­ ها: جوجه ﻫ ﺎ ی ایمن شده با واﮐ ﺴ ﻦ نانو ذره آنفلوانزا دارای HK-1 در مقایسه با دو گروهی که آنتی ژن غیر فعال آنفلوانزا و واکسن نانوذره بدون یاور را دریافت کرده بودند، سطوح آنتی بادی اختصاصی بیش­ تر و پایدار در دوره آزمایش داشتند. تفاوت در تعداد نوبت­ های واکسیناسیون اثری بر روی افزایش عیار نداشت. نتیجه­ گیری: این داده ­ ها نشان می دهند نانوذره کیتوزان شرایط جذب بهتر، رهایش و پایداری بیش تر آنتی ژن آنفلوانزا در حضور یاور زیستی HK-1 را فراهم می­ کند.

زمینه و هدف: این مطالعه اثر عصاره گیاه مورد بر روی 25 سویه دو گونه بیماری­ زای استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی­ سیلین (MRSA) و اشرشیا کلیESBL جدا شده از بیماران را با دو روش مقایسه نمود. مواد و روش­ ها: در این مطالعه، 15سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی­ سیلین(MRSA) و ده سویه اشرشیاکلی ESBL مورد استفاده قرار گرفتند. برگ گیاه مورد به صورت تازه از مزرعه گیاهان دارویی تهیه گردید. عصاره­ گیری با استفاده از دستگاه رفلاکس به روش تقطیر انجام شد. اثر غلظت­ های 100-195/0 میکروگرم بر میلی ­ لیتر عصاره روی سویه ­ ها، در روش انتشار دیسک در مقایسه با روش میکروبراث دایلوشن با کدورت سنجی و نیز با روشMTT در دستگاه خوانش الیزا با طول موج 545 نانومتر مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ ها: قطر هاله عدم رشد برای حداقل غلظت موثر 50 میکروگرم بر میلی لیتر، در سویه ­ های مختلفESBL و MRSA به صورت میانگین به میزان 1± 8 و 1 ± 11 میلی­ متر بود. حداقل غلظت مهار رشد (MIC) 25/6 میکروگرم برمیلی­ لیتر و حداقل غلظت کشندگی (MBC ) 5/12 میکروگرم بر میلی­ لیتر برای اشرشیا کلی ESBLتعیین شد. به علاوه، حداقل غلظت مهار رشد (MIC) 5/12 میکروگرم بر میلی ­ لیتر و حداقل غلظت کشندگی (MBC) 25 میکروگرم بر میلی لیتر برای استافیلوکوکوس اورئوس MRSA تعیین گردید. نتیجه­ گیری: نتایج این مطالعه عدم انطباق دقیق دو روش را در سویه­ های کلینیکی مقاوم به دارو اثبات نمود. اثبات گردید که روش انتشار دیسک، محدوده غلظت را مشخص نموده و روش میکروپلیت، غلظت موثر را با دقت تعیین می­ نماید. پیشنهاد می­ شود در مطالعات طب سنتی، روش انتشار در محیط جامد مبنای تصمیم گیری قرار نگیرد. رفتار باکتری در محیط مایع و به­ ویژه تعیین نقطه مرگ، دقت نتایج را بسیار افزایش می­ دهد.

زمینه و هدف: ایسکمی طولانی در اندام­ های با نرخ متابولیک بالا هم­ چون مغز و قلب اثرات زیان باری را به همراه دارد. بنابراین، نشر مواد غذایی به واسطه رگ­ زایی بعد از ایسکمی برای ترمیم ناحیه آسیب دیده بافت ضروری است. در این مطالعه، اثرات نانوذرات اکسید آهن و میدان مغناطیسی در رگ­ زایی بعد از ایسکمی ریپرفیوژن(IR) در مدل رت بررسی شده است. مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی، پنجاه رت نر با سن بین 6 تا 7 هفته در وزن 220 تا 250 گرم از دانشگاه تهران خریداری شدند. حیوانات در 5 گروه شم(مدل ایسکمی ریپرفیوژن)، کنترل، تحت تیمار با نانوذرات اکسید آهن، در معرض میدان مغناطیسی و درمان ترکیبی با نانوذرات اکسید آهن و در معرض میدان مغناطیسی تقسیم بندی شدند. رگ­ زایی در هیپوکامپ پنج گروه بعد از 4 روز به روش رنگ آمیزیH&E ارزیابی شد. بیان ژنVegfa در پنج گروه به صورت کمی به روش Q-RT-PCR مطالعه شد. یافته­ ها: نانوذرات اکسید آهن همین­ طور میدان مغناطیسی رگ­ زایی را در حیوانات بعد از ایسکمی ریپرفیوژن (IR) در طول 4 روز القا کردند (05/0 > p)، اما درمان ترکیبی آن­ ها تفاوت معنی داری را در مقایسه با گروه شم در طول 4 روز نشان نداد. افزایش بیان ژنVegfa در گروه تحت تیمار با نانوذرات اکسید آهن و در گروه در معرض میدان مغناطیسی به طور معنی داری (05/0 > p) در مقایسه با مدل ایسکمی ریپرفیوژن (IR)مشاهده شد. اما افزایش بیان ژنVegfa در درمان ترکیبی نسبت به مدل ایسکمی ریپرفیوژن (IR) معنی­ دار نبود. نتیجه ­ گیری: به نظر می­ رسد نانوذرات اکسید آهن و میدان مغناطیسی به صورت جداگانه بتوانند دو روش مؤثر در رگ­ زایی بعد از ایسکمی ریپرفیوژن (IR) باشند.

زمینه و هدف: فعالیت بدنی و ورزش یکی از عوامل تحریک ترشح فاکتورهای رشد عصبی در بیماران ام اس می­ باشد. بنابراین هدف این پژوهش، مطالعه اثر تمرین ترکیبی با غالب هوازی و مصرف مکمل کوآنزیم Q10 بر مقادیر سرمی BDNF و NGF در مبتلایان به مولتیپل اسکلروزیس بود. مواد و روش ­ ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 28 بیمار ام اس (5-3=EDSS) با روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تجربی (تمرین ترکیبی+ مکمل Q10، تمرین ترکیبی+ دارونما، مکمل Q10) و یک گروه کنترل (دارونما) تقسیم شدند. دو گروه تجربی یک برنامه تمرین ترکیبی شامل دو جلسه تمرین هوازی و یک جلسه تمرین مقاومتی را سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته انجام دادند. مکمل Q10 به مقدار روزانه 200 میلی­ گرم تجویز شد. نمونه خون 24 ساعت قبل از اولین جلسه و هم­ چنین 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از 10 ساعت ناشتایی شبانه به منظور اندازه­ گیری مقادیر سرمی BDNF و NGF جمع­ آوری شد. داده­ ها با استفاده از آزمون­ های تحلیل کواریانس و تی همبسته در سطح معنی­ داری 05/0>p تجزیه و تحلیل شد. یافته­ ها: نتایج حاکی از عدم تغییر معنی­ دار مقادیر سرمی BDNF و NGF در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بود (05/0 ≤ p). نتیجه­ گیری: تمرین ترکیبی همراه با مصرف مکمل Q10 منجر به تغییر غلظت BDNF و NGF در بیماران مبتلا به ام اس نشد. بنابراین، لازم است مدت و شدت این نوع تمرینات و هم­ چنین دوز مکمل Q10 تغییر یابد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان موفقیت و عوارض قرار دادن شانت احمد در طی حداقل 5 سال پی­ گیری بود. مواد و روش­ ها: در این مطالعه مجموعه موارد گذشته نگر، بیمارانی که پس از کارگذاری شانت احمد تا 5 سال پی­ گیری شده بودند، وارد مطالعه شدند. معیار موفقیت به صورت فشار داخل چشمی کم تر از 21 میلی­ متر جیوه (معیار A) و کم تر از 16 میلی­ متر جیوه (معیار B)، با حداقل 20 درصد کاهش فشار داخل چشم، بدون مصرف دارو (موفقیت کامل) یا تنها با مصرف تعداد داروهای کمتر از داروهای قبل از عمل (موفقیت نسبی) تعریف شد. مجموع موفقیت نسبی و کامل به عنوان موفقیت کلی در نظر گرفته شد. یافته­ ها: این مطالعه، 40 چشم از میان 40 بیمار با میانگین سنی 91/22 ± 63/40 (محدوده 1 تا 88) سال را شامل می شد. میزان موفقیت کلی، 1 و 5 سال بعد از جراحی با توجه به معیار A، به ترتیب 90 و 73 درصد و بر اساس معیار B، 42 و 25 درصد با متوسط زمان دوام 60 و 36/22 ماه بود. عوارض جانبی در 4 چشم از 4 بیمار (10 درصد) مشاهده شد و شامل پارگی زخم، جدا شدگی کوروئیدال، بلب انکپسوله شده و افتادگی پلک بود. هیچ عارضه زودرسی مانند هایپوتونی یا هایفما مشاهده نشد. نتیجه ­ گیری: مطالعه حاضر یکی از بزرگ­ ترین مجموعه­ هایی بود که نتایج بلند مدت کارگذاری شانت احمد را در بیماران آسیایی با گلوکوم مقاوم گزارش کرد. تفاوت معناداری در میزان موفقیت بین معیارهای A و B مشاهده شد.