مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1386 | دوره:3 | شماره:1 (مسلسل 14) |تعداد مقالات:17

غده تیروئید با ترشح هورمونهای T3 و T4 و کلسیتونین نقش مهمی در متابولیسم و تنظیم کلسیم بدن دارد که در این ارتباط هر عاملی که باعث تغییرات ساختاری و هورمونی غده شود، می تواند موجب تغییراتی در فعالیت های متابولیسمی بدن گردد. تغییرات درجه حرارت محیط از جمله عواملی است که می تواند موجب این تغییرات گردد. بنابراین با توجه به شرایط آب و هوایی منطقه اهواز، در این تحقیق اثرات احتمالی تغییرات فصلی بر ساختار بافت شناسی غده تیروئید خرگوش، مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور غدد تیروئید 10 سر خرگوش در فصل تابستان و 10 سر خرگوش در فصل زمستان در شرایط آب و هوایی طبیعی منطقه مورد مطالعه قرار داده شدند. غدد تیروئید هر یک از خرگوش ها به طریق اتوپسی جدا شده و بلافاصله نمونه هایی به ضخامت حداکثر 0.5 سانتی متر از قسمت های مختلف آن تهیه و جهت ثبوت، در فرمالین سالین قرار داده شدند. از نمونه ها به روش متداول تهیه مقاطع بافتی، برش هایی به ضخامت 5 تا 6 میکرومتر تهیه و پس از رنگ آمیزی H&E مورد مطالعه بافت شناسی و هیستومتری قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که نسبت پارانشیم به داربست در دو فصل تابستان و زمستان، دارای تغییرات معنی داری بوده به نحوی که در فصل تابستان به دلیل کاهش تعداد و قطر فولیکول های تیروئیدی، این نسبت کاهش یافته و بالعکس در فصل زمستان به دلیل افزایش تعداد و قطر فولیکول های تیروئیدی، این نسبت افزایش می یابد. نتایج هیستومتری نیز نشان داد که میانگین تعداد کل فولیکول های تیروئیدی، تعداد فولیکول های فعال، تعداد فولیکول های با ماده کلوئیدی واکوئل دار، قطر فولیکول های بزرگ و همچنین ارتفاع سلول های پوششی فولیکول ها به طور معنی داری در فصل زمستان در مقایسه با فصل تابستان، افزایش می یابد (P<0.05). بطور کلی نتایج بدست آمده بیانگر افزایش پارانشیم غده و در نتیجه افزایش فعالیت غده در فصل تابستان می باشد.

جنتامیسین از آنتی بیوتیک های وسیع الطیفی است که مصرف آن در انسان و دام به دلیل عوارض جانبی همچون نفروتوکسیسیتی و اتوتوکسیسیتی، محدود شده است. هدف از این مطالعه بررسی نفروتوکسیسیتی جنتامیسین در الاغ با استفاده از آزمایش های بیوشیمیایی و هیستوپاتولوژی می باشد. در این تحقیق، 21 راس الاغ ماده دو تا سه ساله و به ظاهر سالم به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. قبل از انجام بررسی، به منظور اطمینان از سلامت تمام حیوانات، از آنها آزمایش های پاراکلینیکی بر روی نمونه های تهیه شده از خون و ادرار به عمل آمد. گروه اول به عنوان شاهد تنها نرمال سالین دریافت نمود. گروه دوم 6.6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن جنتامیسین و گروه سوم 13.2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن از این دارو به مدت 15 روز دریافت کردند. تمام تزریقات به صورت داخل عضلانی و روزی یک بار انجام می گرفت. در پایان، تمام حیوانات به طریقه انسانی معدوم شده و از آنها نمونه های خون، ادرار و همچنین بافت کلیه جهت مطالعات هیستوپاتولوژی اخذ شد. نتایج حاصله بیانگر غیرطبیعی بودن فاکتورهای اندازه گیری شده خونی و ادراری و بافت کلیه در گروه سوم بوده و گروه دوم فقط تغییرات هیستوپاتولوژی را نشان دادند. بررسی نتایج حاصل از بررسی های بیوشیمیایی بر روی نمونه های خون و ادرار جمع آوری شده در گروه دوم و سوم و مقایسه آن با گروه شاهد مشخص نمود که اثرات کلیوی داروی جنتامیسین در الاغ با دوز و مدت زمان تزریق در تناسب است. به نظر می رسد عوارض هیستوپاتولوژی به مراتب زودتر از عوارض بیوشیمیایی تظاهر می یابند و در مجموع کاربرد این دارو در این گروه از حیوانات با احتیاط همراه خواهد بود.

این مطالعه برای بررسی اثر استرس بی حرکتی و تزریق داخل صفاقی دیازپام به تنهایی، قبل و بعد از استرس بر پاسخ درد فرمالینی موش های سفید کوچک آزمایشگاهی انجام گرفته است. در مجموع از 56 عدد موش نر با وزن بین 25-23 گرم استفاده گردید. حیوانات، تحت استرس بی حرکتی به مدت نیم ساعت قرار گرفتند. دیازپام (2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به تنهایی و قبل و بعد از استرس به روش داخل صفاقی تزریق شد. موش ها در جعبه های آزمون فرمالین قرار داده شدند. تزریق کف پایی فرمالین (20 میکرولیتر، 5 درصد) انجام و به رفتار درد، در انتهای هر 15 ثانیه و در فواصل زمانی 5 دقیقه ای به مدت یک ساعت نمره داده شد. نتایج نشان دادند که فرمالین یک درد دو مرحله ای (مرحله اول: دقایق 0 تا 5 و مرحله دوم: دقایق 21 تا 50 پس از تزریق) ایجاد کرد. هر دو استرس و دیازپام به تنهایی بدون اثر بر مرحله اول، مرحله دوم درد را بطور معنی دار (p<0.05) کاهش دادند. اثر تضعیف کننده دیازپام بر مرحله دوم درد شدیدتر از اثر استرس بود. دیازپام قبل و پس از استرس موجب کاهش معنی دار (p<0.05) پاسخ درد مرحله اول شد. اثر تضعیف کننده استرس بر مرحله دوم درد توسط دیازپام تقویت شد. بر اساس نتایج می توان مطرح نمود که استرس و دیازپام موجب تضعیف پاسخ درد مرحله دوم (مرحله التهابی) می شوند و دیازپام اثر کاهش دهنده درد ناشی از استرس را تقویت می کند.

تعداد 56 راس گاومیش ماده شیروار در فصول تابستان (19 راس) و پاییز (37 راس) در ارومیه جهت تعیین، 1) غلظت الکترولیت های عمده سرم، 2) تعیین تغییرات فصلی غلظت الکترولیت های تحت مطالعه و 3) تعیین ارتباط بین الکترولیت های فوق در سرم گاومیش ها انتخاب شدند. گاومیش ها اکثرا مشکی، زایمان کرده و شیروار بودند. غلظت الکترولیت های عمده مانند سدیم، پتاسیم، کلر، کلسیم، منیزیم و فسفر با استفاده از سرم خون و روش های اسپکتروفتومتری و نورسنجی حرارتی بر حسب میلی مول در لیتر تعیین گردیدند. از نرم افزار SPSS 11 و آزمون های Case Summaries, Compare Means, Pearson Correlation برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. میانگین و خطای استاندارد غلظت سرمی سدیم، پتاسیم، کلر، کلسیم، منیزیم و فسفر برای مجموع نمونه ها به ترتیب 2.11±0.06, 2.57±0.04, 103.4±2.36, 4.1±0.06, 134.4±2.56 و 1.32±0.03 میلی مول در لیتر بدست آمد. غلظت سرمی کلسیم، منیزیم و کلر در فصل تابستان کمتر از پاییز بوده و فسفر، سدیم و پتاسیم بیشتر از پاییز می باشد. مقایسه غلظت الکترولیت ها در فصول تابستان و پاییز وجود اختلاف معنی دار در غلظت سرمی کلر (P<0.01)، سدیم (P<0.05) و پتاسیم (P<0.01) را نشان می دهد در صورتی که در غلظت کلسیم، فسفر و منیزیم اختلاف فصلی معنی داری مشاهده نمی گردد. آنالیز همبستگی وجود رابطه معکوس و معنی داری بین منیزیم و فسفر سرم (r=-0.31, P<0.05) و بین کلسیم و سدیم سرم (r=-0.27, P<0.05) را نشان می دهد در حالی که بین کلسیم و فسفر سرم (r=0.82, P<0.01) و بین سدیم و پتاسیم سرم (r=0.48, P<0.01) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. لذا می توان نتیجه گرفت که اولا الکترولیت های عمده سرم گاومیش های شیرده در حد استاندارد بسته به فصل متغیر می باشند. ثانیا در بین الکترولیت ها ارتباط بین کلسیم با فسفر و سدیم با پتاسیم بیشتر از الکترولیت های دیگر بوده که احتمالا منتج از جیره غذایی دام باشد.

در این مطالعه تجربی، پنج قلاده سگ سالم نژاد مخلوط از هر دو جنس (سه نر، دو ماده) با میانگین وزنی 15 کیلوگرم برای ارزیابی افزودن حجم مثانه با قولون نزولی استفاده شد. بیهوشی توسط تیوپنتال سدیم 10 mg/kg) با غلظت 2.5 درصد) القا شد و با هالوتان 1-1.5 درصد ادامه یافت. محوطه شکمی با برش 15-10 سانتی متری در خط وسط به سمت عقب ناف باز شد. 15 سانتی متر از قولون نزولی با حفظ عروق مزانتر آن قطع گردید و این قسمت از خط طولی باز و با مقدار فراوانی از سرم فیزیولوژی استریل شسته شد. تقریبا نیمی از مثانه بریده شد و قولون آماده شده به آسانی با باقیمانده مثانه منطبق گشت و در یک لایه بخیه ساده تکی با نخ 2.0 پلی گلیکولیت بخیه گردید. حیوانات از نظر بالینی روزانه معاینه شدند. برای ارزیابی محل پیوند در روز چهل و پنجم اولتراسونوگرافی و رادیولوژی انجام شد. از نظر بالینی تمامی سگ ها در چند روز اول پس از عمل خموده و افسرده بودند و ادرار آنها آغشته به ترشحات مخاطی و خون بود. یافته های اولتراسونوگرافی مرز مشخص بین مثانه و قولون، ذرات کوچک شناور در مثانه جدید و در یک مورد توده مشخص (40×40 mm) در ناحیه قدامی مثانه را نشان داد. ارزیابی رادیولوژی، عدم اتساع طبیعی در ناحیه پیوندی را مشخص نمود. هیچگونه پاسخ التهابی و نشت در رادیوگراف ها مشاهده نگردید. بر اساس یافته های بالینی، رادیولوژی و اولتراسونوگرافی می توان نتیجه گرفت که پیوند قولون به مثانه روشی عملی برای افزودن حجم مثانه در سگ می باشد ولی تعدادی از یافته های اولتراسونوگرافی مثل عدم اتساع طبیعی در ناحیه پیوندی و قطعات ریز شناور در داخل مثانه جدید پیوندی غیر قابل اجتناب هستند.

به منظور بررسی و مطالعه رابطه بین غلظت پروژسترون پلاسما، متابولیت های پروتئینی پلاسما و شیر در روز 5 بعد از تلقیح در گاوهایی که بعد از زایمان با دو روش آوسینک و آوسینک سیدر درمان شده بودند، در یک طرح کاملا تصادفی در یکی از گاوداری های صنعتی اطراف مشهد، 60 راس گاو هولشتاین شیری در گروه آوسینک و 70 راس دیگر در گروه سیدر قرار گرفتند. گاوهای ماده انتخاب شده شکم دوم به بعد بوده و دارای نمره شرایط بدنی بین 2.75 الی 3 بودند. گاوها بین 20 الی 30 روز پس از زایش معاینه شده و در صورت طبیعی بودن دستگاه تناسلی در روز 50±5 گاوهای گروه آوسینک به روش آوسینک و گاوهای گروه سیدر به روش آوسینک- سیدر مورد درمان قرار گرفتند. در روز پنجم بعد از تلقیح نمونه شیر و خون اخذ و میزان پروژسترون پروتئین تام، آلبومین و ازت اوره شیر و پلاسما مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان آبستنی در گروه آوسینک در تلقیح اول زیادتر از گروه سیدر بوده (P<0.05) در حالی که در تلقیح دوم، سوم و بعد از آن در گروه سیدر میزان آبستنی زیادتر از گروه آوسینک بود (P<0.05). مقایسه میزان پروژسترون پلاسما روز پنجم بعد از تلقیح بین گاوهای آبستن و غیرآبستن صرف نظر از پروتکل درمانی در پایان آزمایش نشان دهنده زیادتر بودن میزان این هورمون در گاوهای آبستن بود (P<0.05). مقایسه سایر فاکتورها بین گاوهای آبستن و غیرآبستن در هر دو گروه بجز در غلظت اوره شیر تفاوت معنی داری نشان نمی داد (P>0.05) در حالی که میزان اوره شیر در گاوهای آبستن بیشتر از گاوهای غیرآبستن بود (P<0.05). نتیجه اینکه در این آزمایش اندازه گیری برخی از فاکتورهای متابولیکی در روز 5 بعد از تلقیح امکان تشخیص بین گاو آبستن و غیر آبستن را فراهم نکرده ولی با توجه به تفاوت بین میزان پروژسترون پلاسما در روز پنجم بعد از تلقیح در گاوهای آبستن و غیرآبستن، اندازه گیری پروژسترون پلاسما روش تشخیصی قابل اطمینانی جهت تعیین گاوهای مثبت (احتمالی) می باشد. همچنین استفاده از روش آوسینک سیدر در فعال کردن تخمدان ها بعد از زایمان موثر بوده و نشان دهنده کاربرد درمانی پروژسترون کاشتنی در راه اندازی مجدد سیکل فحلی و هماهنگی فحلی- تخمک اندازی در گاوهای شیری می باشد.

به منظور ارزیابی CMT برای تشخیص ورم پستان های تحت درمانگاهی ناشی از استافیلوکوکوس ارئوس، استرپتوکوکوس آگالاکتیه، استرپتوکوکوس دیس گالاکتیه و استرپتوکوکوس یوبریس، 100 نمونه شیر CMT مثبت و 20 نمونه شیر CMT منفی گاو انتخاب و با PCR و کشت از نظر عوامل فوق مورد ارزیابی قرار گرفته و نتایج هر یک از این دو روش با نتایج CMT مورد مقایسه قرار گرفت. در کشت باکتریایی از 25 نمونه باکتری استافیلوکوکوس ارئوس جدا شد که همگی هم در CMT و هم در PCR مثبت بودند. حساسیت CMT برای تشخیص این باکتری 100% برآورد گردید. استرپتوکوکوس آگالاکتیه در کشت از 19 نمونه جدا شد که 15 مورد آن CMT مثبت و 4 نمونه CMT منفی بودند. استرپتوکوکوس دیس گالاکتیه نیز از 10 نمونه جدا شد که 7 مورد CMT مثبت و 3 مورد آن CMT منفی بودند. استرپتوکوکوس یوبریس فقط از یک نمونه CMT مثبت جدا شد. در تمامی موارد که در کشت، عوامل فوق جداشد، PCR نیز مثبت شد ولی 10 نمونه PCR مثبت بود اما کشت منفی شد. در 14 و 7 نمونه CMT منفی به ترتیب PCR و کشت مثبت بودند، بنابراین حساسیت CMT برای تشخیص ورم پستان های تحت درمانگاهی استرپتوکوکی در مقایسه با PCR و کشت به ترتیب 65 و 75 درصد بوده و نتیجه گیری می شود CMT حساسیت کافی برای تشخیص ورم پستان های تحت درمانگاهی استرپتوکوکی مذکور را نداشته اما حساسیت آن برای تشخیص ورم پستان تحت درمانگاهی استافیلوکوکوس ارئوسی 100% است.

تشخیص زود هنگام آبستنی در گاو، یکی از مسایل مهم در دامپروری های صنعتی می باشد. لذا تشخیص آبستنی با اندازه گیری پروژسترون شیر و یا سرم خون می تواند گامی مفید در این زمینه باشد. امروزه اندازه گیری پروژسترون به روش های RIA و ELISA انجام می شود، ولی به علت سرعت و دقت بالا، ارزان بودن، عدم استفاده از مواد رادیواکتیو، بی خطر بودن و نیاز کمتر به تجهیزات آزمایشگاهی، روش الایزا به روش RIA ارجحیت دارد. در این بررسی از دو شش های آخر شیردوشی به مقدار 10 میلی لیتر شیر در لوله های آزمایش تمیز و استریل جمع آوری کرده و دور از نور و حرارت به آزمایشگاه انتقال داده شد و با استفاده از شیکر، چربی شیر هموژنیزه و سپس با استفاده از آزمایش الایزا مقدار پروژسترون شیر اندازه گیری گردید. میزان پروژسترون شیر بالاتر از  2ng/mlآبستن و مقادیر زیر 2ng/ml غیر آبستن تشخیص داده شد. در بررسی حاضر طی 4 ماه، به چهار گاوداری صنعتی اطراف تبریز مراجعه کرده و جمعا از 272 راس گاو در روزهای 23, 22, 21, 20, 19 و 24 پس از تلقیح، اقدام به جمع آوری نمونه های شیر گردید و سپس در آزمایشگاه مقدار پروژسترون به روش الایزا اندازه گیری شد. بطور کلی از 272 نمونه تهیه شده، 76 مورد منفی تشخیص داده شد. تمامی 76 مورد در روز 35 به طریق اولتراسونوگرافی نیز از نظر آبستنی منفی بودند. بنابراین صحت این روش در تشخیص موارد منفی 100 درصد می باشد. از 196 مورد که توسط اندازه گیری پروژسترون مثبت گزارش شده بودند 136 مورد در سی و پنج روزگی با استفاده از روش اولتراسونوگرافی مثبت و 60 مورد منفی گزارش گردیدند که نشان می دهد دقت این روش در تشخیص موارد مثبت 69.4 درصد می باشد. بطور کلی صحت این روش در تشخیص وضعیت آبستنی در روزهای مختلف به طور متوسط 84.7 درصد می باشد. به این ترتیب که دقت این روش در روزهای نوزدهم 78.5 درصد، بیستم 78.5 درصد، بیست و یکم 81.2 درصد، بیست و دوم 96.8 درصد، بیست و سوم 87.5 درصد و بیست و چهارم 81.8 درصد محاسبه شد. با اینکه دقت کلی این روش در روز نوزدهم 78.5 درصد می باشد، در این روز فرصت کافی برای مشاهده فحلی و تلقیح مجدد وجود دارد، ولی مطمئن ترین زمان برای تشخیص آبستنی در این روش روز بیست و دوم با صحت تقریبی 96.8 درصد می باشد.

در این مطالعه، 21 قلاده گربه سالم، با سن 1.5 تا 2 ماه و وزن بدنی 650 تا 900 گرم از هر دو جنس انتخاب شده و بصورت تصادفی به 3 گروه 7 تایی تقسیم بندی شدند. قبل از شروع کار، وزن گربه ها بدست آمده، معاینات بالینی و خونگیری از تمام گربه ها صورت گرفت. در گروه اول، تمام 7 گربه (100 درصد)، که مغز موش آلوده به آنها خورانده شده بود، تقریبا 1 هفته بعد از ایجاد آلودگی، شروع به دفع اووسیت کردند و برای 7 تا 8 روز نیز طول کشید. در گروه دوم، که مغز موش آلوده در روز اول و موننزین 0.02 درصد از 3 روز قبل تا 21 روز بعد از ایجاد آلودگی به گربه ها خورانده شده بود هیچکدام از آنها اووسیست دفع نکردند، به گربه های گروه سوم (گروه شاهد)، که هیچ دارو یا مغز موش آلوده ای خورانده نشده بود، تا پایان روز سی ام بعد از آلودگی، هیچ اووسیست دفع نکردند. سویه مورد استفاده از توکسوپلاسما، در این بررسی سویه تهران بود. این سویه موش ها را بطور مزمن آلوده می کند و عفونت زایی حاد مشابه دیگر سویه ها را ندارد. گربه های گروه اول، از نظر دفع اووسیست با گربه های گروه 2 و 3، به روش آزمون دقیق فیشر مورد بررسی آماری قرار گرفتند و اختلاف معنی دار داشتند (P<0.01). همچنین افزایش تیتر آنتی بادی در گربه های گروه 1 با گربه های گروه 2 و 3 به روش ANOVA ارزیابی شد و تفاوت معنی دار را نشان داد (P<0.01). میانگین وزن بدنی در گربه های گروه 214.3, 1 گرم بود و در مقایسه با گربه های گروه 2 و 3 که به ترتیب 285.7 و 307.2 بودند، به روش Paired-t-test و ANOVA مورد بررسی قرار گرفت و اختلاف معنی دار مشاهده گردید (P<0.02). نتایج بدست آمده نشان داد که موننزین 0.02 درصد دارای اثر مهاری 100 درصد بر روی دفع اووسیست توکسوپلاسما گوندی آی سویه تهران، در گربه های تحت مطالعه به شکل تجربی می باشد، لذا می توان پیشنهاد نمود که برای جلوگیری از انتشار اووسیست توکسوپلاسما توسط میزبان اصلی (گربه)، از داروی مذکور در مواقع ضروری که خطر در معرض قرار گرفتن به انتشار اووسیست ها می باشد، استفاده مقطعی نمود.

به منظور پیشگیری از بیماری آنفلوانزای A تحت تیپ H9N2 پرندگان، استفاده از واکسن های کشته آنفلوانزای طیور توصیه می گردد ولی متاسفانه واکسن های موجود، عیار پادتن بالایی تولید نمی کنند. با توجه به ارتباط مستقیم میان عیار پادتن علیه ویروس و و میزان محافظت در برابر بیماری، این مطالعه بر آن است تا تاثیر تجویز داروی لوامیزول به عنوان یک ماده محرک سیستم ایمنی را بر روند تولید پادتن بر علیه واکسن کشته آنفلوانزا مورد بررسی قرار دهد. به این منظور 100 قطعه جوجه گوشتی یک روزه تهیه و به طور تصادفی به 5 گروه مساوی E, D, C, B, A تقسیم شدند. جوجه های گروه A و B از دو روز قبل از واکسیناسیون علیه بیماری آنفلوانزای A پرندگان تحت تیپ H9N2، روازنه 2 میلی گرم (جمعا 4 میلی گرم) داروی لوامیزول به ترتیب به روش خوراکی و داخل صفاقی دریافت کردند. جوجه های گروه C و D همزمان با واکسیناسیون، 4 میلی گرم داروی لوامیزول به ترتیب به روش خوراکی و داخل صفاقی دریافت نمودند. جوجه های گروه E به عنوان شاهد، فقط واکسینه شدند و داروی لوامیزول دریافت نکردند. جوجه های هر 5 گروه در روز نهم با واکسن آنفلوانزای کشته به روش زیر پوست در پشت گردن واکسینه شدند. در روزهای صفر، 21, 7 و 35 بعد از واکسیناسیون، از 10 قطعه از هر گروه به طور تصادفی خونگیری به عمل آمد و عیار پادتن ویژه واکسن آنفلوانزا به وسیله آزمایش ممانعت از هماگلوتیناسیون (HI) تعیین گردید. نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از داروی لوامیزول به میزان 2 دوز، 2 میلی گرمی از 2 روز قبل از واکسیناسیون و یا 4 میلی گرم همزمان با واکسیناسیون برعلیه بیماری آنفلوانزا موجب افزایش عیار پادتن اختصاصی آنفلوانزای پرندگان می شود. همچنین نحوه تجویز داروی لوامیزول، خوراکی یا داخل صفاقی تاثیری بر میزان پاسخ ایمنی علیه واکسن آنفلوانزای کشته پرندگان ندارد.

هر گونه داروی بیهوشی دارای مزیت ها و مضراتی از جمله مشکلات دستگاه های قلبی عروقی، تنفسی و حرارتی می باشد. پروپوفول دارویی با خاصیت القایی و برگشت سریع بوده که می تواند باعث دپرس تنفس و قلب شود. در این مطالعه اثرات تجویز پروپوفول بر روی فشارخون سرخرگی، ضربان قلب، pH خون شریانی، گازهای خونی، درجه حرارت و تنفس در 8 قلاده گربه ولگرد سالم ثبت گردید. القای بیهوشی با دوز 6 میلی گرم پروپوفول به ازای هر کیلوگرم وزن بدن از راه داخل وریدی و نگهداری آن با انفوزیون همان دارو با دوز 0.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن گربه در دقیقه به مدت 60 دقیقه انجام شد. تمام اندازه گیری های پایه قبل از تجویز پروپوفول انجام شد و در زمان های 45, 30, 15, 10, 5 و 60 دقیقه پس از القای بیهوشی تکرار گردید. نمونه گیری از خون شریانی و اندازه گیری فشارخون شریانی از طریق تعبیه کاتتری در شریان رانی انجام شد. برای ارزیابی آماری داده ها از روش آنالیز واریانس شامل دو آزمون طرح اندازه گیری مکرر و آزمون حداقل اختلافات معنی دار استفاده شد. بر اساس نتایج حاصله، میانگین درجه حرارت، تعداد تنفس، ضربان قلب، فشار نسبی اکسیژن شریانی (PaO2)، فشارخون و pH خون سرخرگی در تمام طول بیهوشی کاهش معنی داری را نشان دادند که این کاهش از دقیقه 30 شدیدتر بود (P<0.05). فقط فشار نسبی دی اکسید کربن شریانی (PaCO2) در تمام طول بیهوشی افزایش معنی داری را نشان داد (P<0.05). بر اساس نتایج مزبور می توان چنین نتیجه گرفت که کاربرد انفوزیون پروپوفول در گربه در جراحی محدود بوده، مگر آنکه عمق بیهوشی تحت کنترل و نظارت مستمر قرار گیرد. اثر جانبی عمده پروپوفول، دپرسیون تنفسی بوده، لذا به منظور پیشگیری از مشکلات ناشی از آن، تهویه ریوی حین عمل جراحی توصیه می شود.

انگل بسنوئیتیا در پوست و دیگر بافت های بدن گاو و سایر حیوانات، کیست هایی به اندازه 0.5 میلی متر تولید می کنند. اووسیست این تک یاخته با مدفوع گربه سانان دفع می شود. در این بررسی مخاطات چشم، بینی و قلم 2000 راس گاو و گاومیش (1000 راس گاو و 1000 راس گاومیش) در یک دوره زمانی یک ساله از مرداد ماه 1383 تا تیرماه 1384 مورد بازرسی قرار گرفت. از 124 مورد مشکوک به آلودگی به کیست بسنوئیتیا (73 راس گاو و 53 راس گاومیش) پس از انتقال به آزمایشگاه و رنگ آمیزی، نمونه مثبتی جدا نگردید. نتایج حاکی از آن است که گاو و گاومیش میزبان مناسبی برای انگل در این ناحیه نمی باشند. با این وجود تا به حال موارد درمانگاهی و تحت درمانگاهی از سایر حیوانات نیز در منطقه گزارش نشده است که ممکن است این امر به دلیل شرایط آب و هوایی منطقه و نبود میزبان نهایی مناسب برای این انگل باشد.

در مطالعه حاضر که در 4 اسبداری اهواز و در فاصله زمانی فروردین لغایت دی ماه سال 1383 و بر روی 58 راس اسب صورت گرفت، میزان آلودگی به سالمونلا در اسبان به ظاهر سالم بررسی گردید. نمونه گیری ها و کشت باکتریایی در 5 مرحله و به فاصله هر 14 روز صورت گرفته و جداسازی و تعیین هویت سالمونلا بر اساس روش های متداول باکتری شناسی انجام شد. نتایج این بررسی نشان داد که تنها یک راس (%1.72) از اسبان مورد مطالعه، عفونت سالمونلایی داشته است. جدایه مورد نظر سالمونلا انتریتیدیس تعیین سروتیپ گردید.

گیاه گل گندم چمن زار (Centarurea iberica) از جمله علف های هرز گندم به شمار می رود که در بسیاری از مناطق ایران به صورت خودرو وجود دارد. با توجه به اثرات ضدمیکروبی این گیاه در خارج از بدن، از پودر آن به عنوان مکمل در طی یک دوره کامل پرورش جوجه گوشتی (دویست و ده قطعه) استفاده شد. گیاه گل گندم چمن زار از منطقه شیراز به میزان کافی جمع آوری و در درجه حرارت اتاق خشک گردید. پس از آسیاب نمودن، پودر گیاه مذکور در مقادیر 0.5 و 1 درصد به جیره های مختلف (آغازین، رشد و پایانی) افزوده شد. جوجه ها در هفت گروه 30 قطعه ای از لحاظ زمان در اختیار قرار دادن پودر گیاه در جیره غذایی و نیز درصد اضافه شدن آن تحت آزمایش قرار گرفتند. جوجه های گروه هفت جیره عادی و عاری از پودر گیاه دریافت داشتند. به ترتیب از روز اول، هجدهم و سی و ششم، جیره غذایی گروه های یک، سه و پنج حاوی 0.5 درصد پودر گیاه بود. سه گروه دیگر نیز مشابه ولی به میزان یک درصد پودر گیاه فوق را دریافت داشتند. مقایسه آماری وزن متوسط جوجه ها در گروه های مختلف نشان داد که جوجه های گروه های دو و چهار (آنهایی که به ترتیب از روز اول و روز هجده جیره حاوی 1 درصد پودر گیاه دریافت می داشتند) بطور معنی داری از حیوانات سایر گروه ها سنگین تر بودند. اگر چه گیاه فوق به فراوانی در منطقه رویش دارد و بر اساس نتایج تحقیق حاضر می تواند به عنوان افزودنی ماده غذایی به جیره جوجه گوشتی افزوده گردد، اما پیشنهاد می شود تاثیر هر یک از مواد موثره گیاه از این جنبه مورد ارزیابی قرار گیرد.