علوم باغبانی ایران
سال:1398 | دوره:50 | شماره:1 |تعداد مقالات:21

این آزمایش به منظور بررسی اثر اسانس های گیاهی مرزه (Satureja hortensis) و میخک(Syzygium aromaticum) در غلظت های صفر، 250 و 500 میلی گرم در لیتر روی عمر گل جایی گل شاخه بریده رز رقم ولوت انجام شد. آزمایش تحت شرایط دمای 2± 20 درجه سانتی گراد، رطوبت نسبی 70-60 درصد، شدت نور سفید 12 میکرومول در متر مربع در ثانیه و 12 ساعت طول روز انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با 18 تیمار با 3 تکرار و 3 گل شاخه بریده در هر گلدان برای اندازه گیری صفات عمر گل جایی، وزن تر نسبی شاخه، جذب محلول شاخه، هدایت روزنه ای برگ، نسبت فلورسنس کلروفیل و محتوی کلروفیل برگ در هر تکرار صورت گرفت. تیمار 500 میلی گرم در لیتر از اسانس های گیاهی منجر به حفظ عمر گل جایی شاخه بریده ها شد. 250 میلی گرم در لیتر از اسانس ها شاخص کلروفیل برگ و جذب محلول را در مقایسه با سایر غلظت ها افزایش داد. تیمار محلول ساکارز 2 درصد توانست باعث حفظ معنی دار عمر گل جایی، نسبت فلورسانس کلروفیل و محتوی کلروفیل برگ نسبت به تیمار ساکارز صفر شود. اسانس های مرزه و میخک به ترتیب در غلظت های 500 و 250 میلی گرم در لیتر باعث حفظ وزن تر نسبی شاخه و کاهش هدایت روزنه ای برگ شدند.

لایم ها به دلیل کیفیت و اسیدیته ی بالای عصاره ی میوه، به صورت تازه خوری و فرآوری شده استفاده می شود. در سال های اخیر، رخداد بیماری جاروک، باعث بین رفتن هزاران اصله درخت لایم در جنوب ایران شده است. مهم ترین روش کنترل این بیماری، کاشت نژادگان (ژنوتیپ)های متحمل است. بنابراین، در این پژوهش، تنوع ژنتیکی 33 نژادگان مختلف لایم بدون علائم بیماری جاروک در مزرعه یا پس از آزمایش های مقدماتی، به همراه ده رقم تجاری مرکبات به عنوان شاهد با 17 جفت آغازگر SSR و 11 آغازگر ISSR بررسی شد. با توجه به محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) نشانگرهای ریزماهواره TAA1 و TC26 به ترتیب به میزان 72/0 و 68/0 و همچنین در نشانگرهای ISSR، آغازگرهای ISSR1، 809 و 810 هر سه به میزان 49/0 به عنوان مناسب ترین نشانگرهای متمایزکننده شناسایی شدند. نتایج نشان داد، بین لایم ها و دیگر انواع مرکبات از لحاظ نشانگرهای مورد بررسی تفاوت هایی وجود دارد. از سوی دیگر همه ی نژادگان های لایم بر پایه ی هر دو نشانگر، قرابت بالایی با رقم های مکزیکن لایم و پرشین لایم نشان دادند و در یک خوشه قرار گرفتند. بنابراین، بیشتر نژادگان های لیموترش در جنوب کشور متعلق به گروه لایم ها هستند.

آویشن دنایی (Thymus daenensis Celak subsp. daenensis) گیاهی است دارویی، اندمیک ایران و متعلق به خانواده نعناع که از میزان اسانس و تیمول اسانس بالایی برخوردار است. ارزیابی اکوتیپ های مختلف این گیاه به منظور شناسایی برترین اکوتیپ، از لحاظ بالاترین درصد اسانس و تیمول و نیز تعیین ارتباط خصوصیات خاکی و اقلیمی با کمیت و کیفیت اسانس آن به منظور شناسایی مناسب ترین اقلیم جهت تعیین محیط کشت ثانویه این گیاه جهت اهلی سازی امری ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش، هشت منطقه (ملایر 1، ملایر 2، جوزان، اراک، خانه میران بالا، خانه میران پایین، شازند، زاغه) از مناطق پراکنش این گیاه انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفت. اسانس نمونه های گیاهی جمع آوری شده از هر منطقه استخراج و پس از تعیین بازده اسانس، اجزای اسانس و مقادیر آنها به کمک دستگاه های GC و GC/MS مشخص گردید. ارتباط بین خصوصیات اقلیمی و خاکی مناطق مورد مطالعه با میزان اسانس و اجزای آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بیانگر آن بود که اکوتیپ ها اختلاف معنی داری از لحاظ درصد اسانس با یکدیگر داشتند. بیشترین و کمترین درصد اسانس به ترتیب مربوط به اکوتیپ های اراک (5%) و ملایر 2 (5/2%) بود. جزو غالب اسانس همه اکوتیپ ها، تیمول بود و بیشترین و کمترین درصد تیمول به ترتیب در اسانس اکوتیپ های جوزان (88/78%) و ملایر 1 (16/67%) مشاهده گردید. بین درصد اسانس با میانگین دمای روزانه، رس، سیلت و میزان آهک خاک همبستگی مثبت بالایی وجود داشت که این همبستگی ها می توانند در تعیین محیط کشت ثانویه این گیاه جهت اهلی سازی مفید واقع شوند.

به منظور دست یافتن به حداکثر پرآوری در محیط های کشت، می توان با توجه به نوع گونه گیاهی، از مقادیر مختلف نمک ها و تنظیم کننده های رشد استفاده نمود. در برخی مواقع اثر متقابل این مواد می تواند نتایج متفاوتی را بر میزان پرآوری گیاهچه ها، در شرایط درون شیشه ای در پی داشته باشد. در این پژوهش تأثیر کاربرد دو محیط کشت پایه MS و QL در ریزازدیادی گلابی گونه Pyrus betulifolia مورد مطالعه قرار گرفت که بیشترین میزان پرآوری در محیط کشت QL و بیشترین میزان توسعه یافتگی برگ ها در محیط کشت MS بود. به منظور تولید برگ های توسعه یافته تر در محیط کشت QL و با توجه به تفاوت در میزان خالص یون های NO3-، NH4+، Cl-و Ca2+ در دو محیط کشت مورد بررسی، نمک های NH4NO3 در سه غلظت 25/6، 5/12 و 75/18 میلی مولار و CaCl2 در دو غلظت 9/0 و 8/1 میلی مولار به محیط کشت QL اضافه شدند. بر اساس نتایج به دست آمده افزایش در میزان NH4NO3 و CaCl2 تأثیری در میزان پرآوری ریزنمونه ها نداشت؛ اما با افزایش در میزان این دو نمک، سطح برگ ریزنمونه ها در محیط کشت QL توسعه یافت. در آزمایشی دیگر با هدف افزایش میزان پرآوری در محیط کشت MS، با افزایش در میزان سایتوکینین BAP در این محیط کشت از 5/0 به 1، 5/1 و 2 میلی گرم در لیتر، پرآوری در محیط کشت MS افزایش نشان داد. به نظر می رسد محیط کشت MS به دلیل دارا بودن غلظت بیشتری از نمک های ماکرو در مقایسه با محیط کشت QL، نیازمند تنظیم کننده رشد بیشتری به جهت دست یافتن به پرآوری مناسب می باشد. در مجموع بر مبنای نتایج این پژوهش، در ریزازدیادی گلابی گونه P. betulifolia با توجه به هدف آزمایش، می توان از هر دو محیط کشت پایه MS و QL به همراه غلظت مناسبی از سایتوکینینBAP و نمک های NH4NO3 و CaCl2استفاده نمود.

انسان کاشف طبیعت و عامل برقراری پایداری بقا بوده و هست و این نکته را از شعر، ادب و هنرهای تزیینی ایران در ادوار مختلف تاریخ می توان یافت، که نشانگر احترام و علاقه ایرانیان به طبیعت است. پژوهش ها نشان می دهد که باغ سازی در ادوار مختلف تاریخ (چه پیش از اسلام و چه پس از اسلام)، شامل تغییرات و اختلافاتی بوده که به نظر می رسد تا حدی پیرو تغییر آیین های دینی و فرهنگی هر دوره می باشد. در این پژوهش سعی شده تا به بررسی کلیاتی از ساختار باغ ایرانی در دوره پیش از اسلام ( دوره های هخامنشیان و ساسانیان) پرداخته شود تا با ایده گرفتن از آثار و باغ های موردی برجای مانده از این دو دوره، بخش هایی (با وسعت 2410 مترمربع) از باغ نمونه کشوری دانشگاه تهران و در زمینی به وسعت 40 هکتار به این سبک طراحی شود و بدین وسیله به درک صحیح موضوع و ملموس بودن آن برای کاربران، که قسمت اعظم آن را دانشجویان تشکیل می دهند، کمک نماید.

این آزمایش به منظور بررسی اثر چهار غلظت از درشت مغذیها بر رشد و عملکرد صفات کمی و کیفی گل شاخه بریده سوسن (Lilium LA Hybrid Fangio) در کشت بدون خاک و در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار درشت مغذیها، چهار تکرار و ده گلدان در هر تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه گیلان انجام شد. گیاهان با چهار تیمار درشت مغذی (S1، S2، S3 و S4 به ترتیب بیشترین تا کمترین غلظت درشت مغذیها) بر اساس محلول غذایی کوئیک (تغییر یافته) و با غلظت های متفاوت نمک های نیترات پتاسیم، دی پتاسیم هیدروژن فسفات، پتاسیم دیهیدروژن فسفات، نیترات کلسیم، نیترات آمونیوم، کلرید کلسیم و سولفات منیزیم میلی گرم در لیتر محلول آبیاری تغذیه شدند. تمامی محلول های غذایی حاوی مقادیر مشابهی از عناصر معدنی میکرو بودند. نتایج داده ها نشان داد بین تیمارها از نظر عرض برگ، وزن پیاز دختری، کلروفیل کل برگ، آنتوسیانین گلبرگ، پروتئین گلبرگ و مقدار عناصر نیتروژن، پتاسیم، فسفر و منیزیم موجود در برگ در سطح احتمال 1 درصد و طول غنچه گل، طول برگ و تعداد برگ در سطح احتمال 5 درصد اختلاف معنی داری وجود داشت. درحالیکه در صفاتی مانند ارتفاع گیاه، تعداد گل، تعداد روز تا گلدهی، تولید تعداد پیازچه های دختری، مقدار پرولین، نشت یونی، مقدار آب نسبی برگ و پراکسیده شدن لیپیدها اختلاف، معنی دار نبود.

در بررسی عملکرد ماده خشک و ویژگی های فیتوشیمیایی گل سرخارگل های دو ساله در کشت مخلوط سرخارگل با لوبیا سبز و تاریخ های مختلف کشت تابستانه، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 92-1391، طراحی و اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل آرایش کشت [کشت خالص سرخارگل، کشت خالص لوبیا سبز، کشت مخلوط جایگزینی با الگوهای کشت 1: 1 (یک در میان) و 2: 2 (دو در میان) سرخارگل و لوبیا سبز]، تاریخ های کشت [(10 تیر، 9 مرداد و 8 شهریور) در تابستان 1391] و کشت لوبیا سبز هم زمان با سبز شدن سرخارگل در بهار 1392 بود. نتایج آزمایش نشان داد که کشت زودهنگام سرخارگل ها در تابستان (10 تیر) موجب افزایش ماده خشک، مشتقات اسید کافئیک و محتوای فنل و فلاونوئید کل گل شد. در میان الگوهای کشت مخلوط نیز، کشت دو در میان سرخارگل و لوبیا سبز، موجب افزایش ماده خشک گل شد. در حالی که بیشترین مقدار اسید شیکوریک، اسید کلروژنیک و اکیناکوزید به ترتیب با 3/29، 4/2 و 3/2 میلی گرم بر گرم ماده خشک در کشت خالص سرخارگل ها به دست آمد. بیشترین مقدار فنل و فلاونوئید کل گل هم، در تاریخ کاشت 10 تیر و آرایش تک کشتی سرخارگل ها به دست آمد. در کل، می توان گفت که اگر هدف از کشت این گیاه افزایش تولید مشتقات اسید کافئیک باشد، تک کشتی و اگر هدف، بهبود تولید ماده خشک باشد، کشت مخلوط مزیت محسوب می شود. به علاوه، کشت زودتر این گیاه نیز از نظر تولید ماده خشک و مشتقات اسید کافئیک نسبت به کشت تأخیری، برتری دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

به منظور ارزیابی اثر اسید سالیسیلیک و متیل جاسمونات و اثرات متقابل آنها بر برخی از ویژگی های گیاه سرخارگل، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در شرایط اقلیمی زنجان اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح اسیدسالیسیلیک (صفر، 1 و 2 میلی مولار) به عنوان فاکتور اول و متیل جاسمونات در سه سطح (صفر، 5/0 و 1 میلی مولار) به عنوان فاکتور دوم بودند. صفات مورد ارزیابی شامل صفات مورفولوژیکی (ارتفاع بوته، سطح برگ، تعداد گل، درصد وزن خشک بوته)، صفات فیزیولوژیکی (کلروفیل کل، کاروتنوئید، فلاونوئید) و فعالیت آنزیم های آنتی-اکسیدانی پراکسیداز و کاتالاز و همچنین درصد اسانس بودند. بر پایه نتایج به دست آمده در این پژوهش، اثر متقابل 1 میلی-مولار اسید سالیسیلیک و 5/0 میلی مولار متیل جاسمونات بیشترین اثر را بر فعالیت آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز داشت. کاربرد برگی اسید سالیسیلیک 2 میلی مولار باعث افزایش ارتفاع، سطح برگ و تعداد گل شد. در بین غلظت های مختلف متیل جاسمونات، غلظت 1 میلی مولار این ماده بیشترین اثر را بر مقدار کلروفیل کل، کاروتنوئید و فلاونوئید در مقایسه با تیمارهای اسیدسالیسیلیک داشت و غلظت 2 میلی مولار اسید سالیسیلیک، بیشترین اثر را بر مقدار درصد اسانس نسبت به تیمارهای متیل جاسمونات بر جای گذاشت. با توجه به نتایج این پژوهش، در مجموع اثر ساده کاربرد برگی 2 میلی مولار اسید سالیسیلیک و 1 میلی مولار متیل جاسمونات توانست اکثر صفات اندازه گیری شده در این پژوهش را نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری بهبود بخشد.

والک یکی از سبزی های بومی ایران است که چندین گونه از جنس آلیوم و زیرجنس ملانوکرومیوم را شامل می شود. این تحقیق با هدف بررسی ارزش غذایی و ظرفیت پاداکسایشی اندام های مختلف هشت جمعیت وحشی از دو گونه والک ایرانی (Allium akaka S. G. Gmelin و Allium elburzense W. ) در اقلیم های مختلف انجام شد. نتایج نشان داد مقدار پتاسیم و کلسیم در رویشگاه اصلی مورد مطالعه، به ترتیب به میزان 182 تا 432 و 159 تا 252 (mg/100g) و در مزرعه نیز به ترتیب 311 تا 533 و 193 تا 243 (mg/100g) به دست آمد. مقدار فنل کل به میزان 73/1 تا 57/2 (g AGE/kg FW)، مقدار اسید آسکوربیک به میزان 08/6 تا 11/8 (mg/100g FW) و ظرفیت پاداکسایشی در بازه 13/2 تا 02/3 (g AAE/kg FW) در مزرعه به دست آمد؛ در حالی که میزان این ترکیبات در رویشگاه اصلی به ترتیب در بازه 95/1 تا 52/2(g AGE/kg FW)، 15/6 تا 94/8 (mg/100g FW) و 85/1 تا 07/3 (g AAE/kg FW) بود. ضرایب همبستگی کانونیک نشان دادند که با افزایش ارتفاع از سطح دریا، pH خاک و کاهش میانگین دما، مقدار عناصر روی، آهن و پتاسیم افزایش یافت، که منجر به افزایش ترکیبات دفاعی گیاه، از جمله فنل ها و در نتیجه ظرفیت پاداکسایشی کل شد. همچنین نتایج نشان داد کلسیم، پتاسیم، منیزیم و روی بیشترین اثر را بر سنتز اسید آسکوربیک، فنل ها و ظرفیت پاداکسایشی، نسبت به سایر عناصر داشتند. بر اساس نتایج بارهای کانونیک، تمام فراسنجه های محیطی بر ارزش غذایی و ظرفیت پادکسایشی بافت والک اثرگذار بودند که بررسی هرکدام از آنها به تنهایی و یا چند مورد از آنها، منجر به نتیجه مطلوب نمی گردد و تمام این عوامل در کنار یکدیگر، شرایط موجود گیاه را توجیه می کنند.

نانوتکنولوژی توانسته راهگشای روش های نوینی در علوم گیاهی و تحقیقات کشاورزی باشد. این تحقیق به منظور بررسی اثرات نانونقره در 4 غلظت (صفر (شاهد)، 100، 150 و 200 میلی گرم بر لیتر) و 8 تکرار، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، بر درصد زنده مانی، آلودگی باکتریایی و شاخص های مورفولوژیکی و بیوشیمیایی ریزنمونه های بادام GN15، در دانشگاه ارومیه، اجرا شد. جوانه انتهایی بادام رشدیافته در محیط کشت MS حاوی 3 درصد ساکاروز و 8/0 درصد آگار، در محیط مشابه، حاوی غلظت های مختلف نانونقره و 1 میلی گرم بر لیتر BAP، واکشت و در اتاقک رشد قرار داده شدند. با افزایش غلظت نانونقره، درصد زنده مانی ریزنمونه ها افزایش و آلودگی باکتریایی و قارچی کاهش یافتند. نانونقره در غلظت-های صفر تا 100 میلی گرم بر لیتر، باعث افزایش طول ریشه، تعداد برگ، میزان کلروفیل a، b، کلروفیل کل، کارتنوئید و کربوهیدرات های محلول برگ و در غلظت های بالاتر، موجب کاهش این فاکتورها شد. افزایش غلظت نانونقره باعث کاهش طول ساقه و تعداد ساقه شد، اما روی تعداد ریشه تأثیر معنی داری نداشت. با وجود تأثیر افزایش غلظت نانونقره در کاهش آلودگی باکتریایی، تا سطح 200 میلی گرم بر لیتر، حتی تا کمتر از 10 درصد، بهترین سطح، درجهت بهبود ویژگی های رویشی و بیوشیمیایی ریزنمونه های GN15، تیمار 100 میلی گرم بر لیتر بود.

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی 65 لاین فلفل، که از مناطق مختلف کشور و همچنین از کشور چین و مرکز تحقیقات بین المللی سبزیجات (AVRDC) جمع آوری شده بودند؛ آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار برای ارزیابی 13 صفت مرفولوژیک اجرا شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس حاکی از تفاوت معنی دار بین ژنوتیپ ها در سطح احتمال یک درصد از لحاظ تمامی صفات بود. بر اساس مقایسه میانگین صفات مختلف که به روش توکی در سطح احتمال 5 درصد انجام شد، ژنوتیپ های 3095 و 0013 و 26-6 از لحاظ عملکرد و خصوصیات مرتبط با بازارپسندی محصول وضعیت بهتری داشتند. برای تعیین فاصله ژنتیکی و گروه بندی ژنوتیپ ها، تجزیه به عامل ها و تجزیه خوشه ای انجام شد. جهت درک بهتر از روابط داخلی صفات و تعیین گروهی متغیرهای با بیشترین همبستگی، از تجزیه به عامل ها با استفاده از تجزیه به مؤلفه های اصلی و چرخش عامل ها به روش وریماکس استفاده شد. در این تجزیه چهار عامل مستقل از هم، مجموعاً 07/74 درصد از تغییرات را توجیه نمودند. تجزیه خوشه ای به روش وارد، لاین های ارزیابی شده را در شش گروه متفاوت قرار داد؛ به طوری که این نتایج تا حد زیادی با مناطق جغرافیایی پراکنش لاین ها و همچنین با صفاتی همچون عملکرد و خصوصیات مورفولوژیک مرتبط با بازارپسندی محصول هم خوانی داشتند. نتایج حاصل از رگرسیون گام به گام نشان داد که سه صفت قطر ساقه، طول ساقه و تعداد میوه در بوته بیشترین تأثیر را بر روی عملکرد میوه داشتند. جهت ارزیابی اثرات مستقیم و غیرمستقیم صفات وارد-شده در مدل رگرسیونی بر عملکرد میوه، تجزیه علیت انجام شد. نتیجه حاصل از این تجزیه موید تأثیر مستقیم سه صفت یاد شده بر روی عملکرد بود و تأثیر غیر مستقیم این صفات چندان قابل توجه نبود. با توجه به این که در این آزمایش لاین های مورد مطالعه از لحاظ تنوع ژنتیکی تفاوت های قابل توجهی در صفات مورد بررسی نشان دادند نتیجه گیری شد که با انتخاب ژنوتیپ های برتر در هر خوشه که فاصله ژنتیکی بیشتری با یکدیگر دارند می توان در تولید ارقام هیبرید فلفل به منظور بهره-جستن از هتروزیس استفاده کرد.

این آزمایش با توجه به حذف خاک در کشت های بدون خاک و در نتیجه حذف منبع اصلی تأمین عنصر شبه ضروری سیلیسیم و همچنین عدم مطالعه تأثیر احتمالی این عنصر در پرورش لیلیوم شاخه بریده، طراحی و اجرا گردید. در همین راستا و پس از انتقال پیازهای لیلیوم (Liliumoriental 'Casa Blanca') به بستر فیبر نارگیل (الیاف فرآوری شده نارگیل)، گیاهان استقرار یافته با محلول غذایی حاوی غلظت های مختلف اسید سیلیسیک (صفر، 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر سیلیسیم) محلول دهی و ویژگی های فیزیولوژیکی و کیفیت پس از برداشت گل های تولیدی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش بیانگر افزایش معنی دار آب جذب شده توسط ساقه گل دهنده، ماندگاری گل، کلروفیل کل، قند محلول، محتوای نسبی آب و کاهش معنی دار نشت یونی برگ بود. بر همین اساس، بیشترین آب جذب شده توسط ساقه گل دهنده (6/0 میلی لیتر بر گرم وزن تر در روز)، عمر گلجایی (11/11 روز) و کلروفیل کل (97/0 میلی گرم بر گرم وزن تر) در غلظت 150 میلی گرم در لیتر سیلیسیم مشاهده گردید. همچنین جذب عناصر معدنی پتاسیم، کلسیم و سیلیسیم به طور معنی داری تحت تأثیر سیلیسیم قرار گرفتند. بیشترین غلظت کلسیم درغلظت 150 میلی گرم در لیتر سیلیسیم مشاهده شد. براساس نتایج آزمایش، افزودن سیلیسیم به محلول غذایی منجر به بهبود روابط آبی گیاه، شاخص های کیفی پس از برداشت، جذب عناصر معدنی و در نتیجه افزایش ماندگاری گل شاخه بریده لیلیوم رقم کاسابلانکا گردید.

شناخت و ارزیابی صفات کیفی میوه هلو از نظر برنامه های به نژادی و حفظ ژرم پلاسم بسیار با اهمیت است. برای این منظور، بررسی و مقایسه خواص کیفی و بیوشیمیایی میوه 18 ژنوتیپ و رقم هلوی موجود در استان آذربایجان شرقی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام گرفت. صفات مختلفی از قبیل سفتی بافت میوه، مواد جامد محلول (TSS)، pH آب میوه، اسیدیته قابل تیتراسیون (TA)، ویتامین ث و محتوای فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی، فلاونوئید کل و آنتوسیانین کل در دو بخش پوست و گوشت مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین به منظور تعیین ارتباط بین صفات، همبستگی ساده بین صفات نیز محاسبه گردید. نتایج حاصله نشان داد که اثر ژنوتیپ و رقم روی بیشتر صفات مورد مطالعه در سطح احتمال 1 درصد معنی دار بود. صفات بیوشیمیایی مورد بررسی در همه ارقام و ژنوتیپ های ارزیابی شده در بخش پوست بیشتر از گوشت بود. همچنین نتایج نشان داد که رقم هلوی حامدی دارای بیشترین مقدار آنتوسیانین کل و فلاونوئید کل بود و ارقامی مانند انجیری موری، انجیری زعفرانی خلیلی دارای بیشترین محتوی ویتامین ث بوده، ظرفیت آنتی اکسیدانی و محتوای فنل کل بودند. نتایج همبستگی نشان داد که محتوی ویتامین ث با ظرفیت آنتی اکسیدانی، فنل کل و فلاونوئید کل گوشت و پوست همبستگی معنی داری نداشت، درحالی که همبستگی مثبت و معنی داری بین فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی مشاهده گردید. به طور کلی با توجه به نتایج به دست آمده ارقام با ترکیبات بیوشیمیایی و آنتی اکسیدانی بالا می تواند در برنامه های اصلاحی مورد استفاده قرار گیرند.

رسیدن میوه شامل تغییرات اساسی فیزیولوژی و بیوشیمیایی است که رنگ، طعم، عطر، بافت و ارزش غذایی میوه ها را تغییر می دهد. در طول انبارداری و پس از آن، رسیدن کامل میوه ها ادامه می یابد، اگر این میوه ها مصرف یا فراوری نشوند، بیش از حد رسیده و کیفیت آنها سریعاً روبه زوال می رود. با توجه به این که برداشت در زمان مناسب می تواند عمر مفید میوه را بهبود بخشد؛ به منظور مطالعه اثر مرحله برداشت و پوشش کیتوزان بر انبارمانی و کیفیت میوه های عروسک پشت پرده، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل مرحله برداشت (سبز بالغ، سبز مایل به زرد و زردرنگ) و پوشش کیتوزان (صفر، 5/0 و 1 درصد) بود. میوه های برداشت و تیمار شده به مدت 30 روز در دمای 15 درجه سانتی گراد نگهداری شدند. نتایج نشان داد که اثر مرحله برداشت و سطوح مختلف پوشش کیتوزان طی انبارمانی تأثیر معنی داری روی صفات کیفی و عمر انباری میوه داشت. با بلوغ میوه درصد کاهش وزن، میزان ویتامین ث، کارتنوئید و شاخص طعم به طور معنی داری افزایش یافت و میزان کلروفیل، فنل کل و اسیدیته قابل تیتراسیون کاهش یافت. کاربرد پوشش کیتوزان کاهش محتوای کلروفیل، فنل کل، اسیدیته قابل تیتراسیون، درصد کاهش وزن، روند بلوغ و تغییر رنگ میوه را در مدت انبارمانی به تأخیر انداخت. بیشترین میزان کاهش وزن میوه، شاخص طعم، ویتامین ث طی بلوغ و انبارداری در میوه های شاهد مشاهده شد. همچنین میوه های سبز بالغ تیمار شده با کیتوزان در سطح 5/0 درصد، بهترین کیفیت طی انبارمانی داشت.

پایه CAB-6Pبه عنوان پایه ای نیمه پاکوتاهبرایدرختانگیلاس و آلبالو استفاده می شود. هدف از این تحقیق، تعیین مناسب ترین محیط کشت و تنظیم کننده های رشد جهت ریزازدیادی پایه CAB-6P می باشد. در مرحله پرآوری ریزنمونه ها در 3 محیط کشت MS، DKW و WPM با غلظت های مختلف تنظیم کننده رشد BA (5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) در ترکیب با کینتین (صفر و 5/0 میلی گرم در لیتر) کشت شدند. برای ریشه زایی از دو محیط کشت MS و WPM با 4 غلظت IBA (0، 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) استفاده شد. نتایج آزمایش نشان داد که محیط کشت WPM حاوی 5/0 میلی گرم در لیتر BA، با نرخ تکثیر 1/8 شاخساره به ازای ریزنمونه، مناسب ترین تیمار پرآوری می باشد. بالاترین درصد ریشه زایی به میزان 69 درصد در محیط کشت MS حاوی 2 میلی گرم در لیتر IBA به دست آمد. گیاهچه های ریشه دارشده، به بستر کشت پیت ماس: کوکوپیت: پرلایت (1: 2: 2 حجمی) منتقل و 88 درصد گیاهچه ها با موفقیت سازگار شدند.

انگور یکی از مهمترین محصولات باغی است که به دلیل ارزش اقتصادی و غذایی آن به طور گسترده کشت می شود. به منظور دست یابی به ارقام جدید با عملکرد بالا و صفات کیفی بهتر، شناسایی ارقام موجود ضروری است. برخی از گونه های وحشی انگور در معرض فرسایش ژنتیکی قرار دارند؛ لذا تعیین تنوع ژنتیکی ارقام و ژنوتیپ های وحشی انگور به منظور توسعه برنامه های اصلاحی آینده انگور دارای اهمیت بالایی می باشد. در این تحقیق تنوع ژنتیکی 75 رقم و ژنوتیپ های وحشی انگور (Vitis vinifera L. ) با استفاده از 17 نشانگر ISSR مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع 132 باند با استفاده از 17 نشانگر ISSR تولید شد که از این تعداد 75 باند (58/57%) چند شکل بودند. تعداد باندهای چندشکل از 2 در آغازگر UBC873 تا 7 در آغازگز UBC836 متغیر بود. تعداد آلل های مؤثر (Ne) از 72/1 در آغازگر UBC880 تا 18/1 در آغازگر UBC873 متغیر بود. محتوای اطلاعات چندشکل (PIC) آغازگرها بین 42/0 در آغازگر UBC880 و 14/0 در آغازگر UBC873 با میانگین 32/0 برآورد شد. گروه بندی ژنوتیپ ها به روش تجزیه خوشه ایی بر اساس ماتریس تشابه Dice و با استفاده از الگوریتم Complete ارقام مورد مطالعه را در چهار گروه قرار داد. بیشترین تشابه ژنتیکی (73/0) بین ارقام جیغ جیغا و بلک سیدلس و همچنین بین آلفونسو و بلک سیدلس و کمترین تشابه ژنتیکی (11/0) بین ارقام دسترچین و لعل سیاه مشاهده گردید. بر اساس شاخص شباهت ژنتیکی Nei، بیشترین فاصله ژنتیکی مربوط به جمعیت های خارجی و وحشی بود. آنالیز واریانس مولکولی تنوع درون جمعیت ها و بین جمعیتی را به ترتیب 61 درصد و 39 درصد از کل تنوع نشان داد.

در این مطالعه به منظور بررسی اثر پرولین و اسید سالیسیلیک بر صفات مورفولوژیکی و فیتوشیمیایی گیاه استویا آزمایشی به صورت طرح فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل پرولین در سه سطح (صفر، 1، 2 میلی مولار) و اسید سالیسیلیک در سه سطح (صفر، 3/0، 6/0 میلی مولار) بودند که به صورت محلول پاشی برگی پس از استقرار نشا، در سه مرحله به فاصله 10 روز انجام شد. صفات مورد بررسی شامل سطح برگ، عملکرد وزن تر و خشک برگ و کل بوته در واحد سطح، کلروفیل (a، b و کل)، کاروتنوئید، فنل کل، فلاونوئید کل و درصد فعالیت آنتی اکسیدانی بودند. تیمارها به طور قابل توجهی در صفات بالا نسبت به شاهد تأثیر گذار بودند. بالاترین میانگین سطح برگ (cm239/5949)، عملکرد تر (g/m217/787) و خشک برگ (g/m25/228) و عملکرد تر (g/m223/1339) و خشک کل بوته (g/m252/327) در سطح تیمار 1 میلی مولار پرولین به همراه 3/0 میلی مولار اسید سالیسیلیک مشاهده شد. کاربرد اثرات ساده غلظت های 2 میلی مولار پرولین و 6/0 میلی مولار اسید سالیسیلیک منجر به افزایش میزان کلروفیل a، b، کاروتنوئید و فلاونوئید کل شد. بالاترین میزان کلروفیل کل (mg/g fw23/5) در اثرات متقابل تیمار 2 میلی مولار پرولین به همراه 3/0 میلی مولار اسید سالیسیلیک و بالاترین میزان فنل (mg/g dw94/19) در 1 میلی-مولار پرولین به همراه 6/0 میلی مولار اسید سالیسیلیک مشاهده شد. می توان استنباط نمود که تیمار با پرولین و اسید سالیسیلیک با تأثیر بر فرآیندهای رشدی و فیزیولوژیکی، در افزایش عملکرد و تولید متابولیت های ثانویه استویا مؤثر بودند.

نیتروژن نقش مهمی در مدیریت تغذیه درخت در مرکبات ایفا می کند. آزمایشی به منظور بررسی اثر سطوح مختلف اوره (صفر، 75/0%، 5/1%)، و زمان های مختلف محلول پاشی اوره (اول دی ماه، 15 دی ماه، 30 دی ماه)، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار بر میزان نیتروژن، فسفر، پتاسیم، برگ و گره و خصوصیات گل و عملکرد گیاه نارنگی رقم کینو، صورت گرفت. در این آزمایش از برگ و گره در 1، 3 و 5 هفته بعد از محلول پاشی نمونه برداری انجام شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سه هفته بعد از محلول پاشی 1 دی، بیشترین مقدار نیتروژن برگ (5/2%) مربوط به گیاهان محلول پاشی شده با غلظت 5/1% اوره بود درحالی که بیشترین مقدار نیتروژن گره (73/1%) در گیاهان تیمار شده در 30 دی ماه با غلظت 5/1% اوره به دست آمد. بیشترین مقدار پتاسیم و فسفر برگ گیاهان محلول پاشی در 30 دی ماه با غلظت 5/1% اوره گزارش شد. همچنین غلظت های مختلف اوره موجب افزایش تعداد گل، تحریک رشد تخمدان و افزایش عملکرد شد و بیشترین تأثیر مربوط به بالاترین غلظت اوره (5/1%) گزارش شد.

در این پژوهش پس از شناسایی رویشگاه های گیاه سنبله ای کرکدار (Stachys pilifera L. ) در چهار منطقه از استان کهگیلویه و بویراحمد، از هر رویشگاه 10 نمونه کامل گیاهی در زمان گلدهی برای ارزیابی ریخت شناسی و سرشاخه های گل دار برای استخراج اسانس جمع آوری شد. مشخصات جغرافیایی و اقلیمی مربوط به هر رویشگاه یادداشت برداری گردید و از هر رویشگاه یک نمونه خاک، برای ارزیابی خصویات فیزیکی و شیمیایی خاک، نمونه گیری شد. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SAS تجزیه آماری شد و همبستگی بین صفات ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که بیشترین درصد نیتروژن (11/1%)، فسفر (233/0%) و پتاسیم اندام هوایی (46/1%) و بیشترین میزان اسانس (8/0%) مربوط به گیاهان رویشگاه لوداب و کمترین این صفات نیز مربوط به گیاهان رویشگاه سپیدار بود. همچنین نشان داده شد که تمامی صفات مورفولوژیک اندازه گیری شده در رویشگاه ها، با افزایش ارتفاع کاهش یافت. در نهایت گیاه سنبله ای کرکدار واقع در رویشگاه های با ارتفاع کمتر از سطح دریا، به دلیل داشتن خصوصیات رویشی و زایشی بهتر؛ از قبیل بالا بودن طول ساقه گل دهنده، طول و عرض برگ و همچنین عملکرد بالای اسانس، می تواند در برنامه های اصلاحی یا برای اهلی سازی مورد توجه قرار گیرد.