پژوهنده
سال:1386 | دوره:12 | شماره:4 (پی در پی 58) |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: استرس اکسیداتیو و ناهنجاری های لیپیدی دو عامل اصلی بروز آترواسکلروز در بیماران همودیالیزی هستند. داروهای موجود جهت تصحیح ناهنجاری های لیپیدی، به صورت منفرد یا تجویز توام قادر به تصحیح کلیه ناهنجاری های لیپیدی موجود در بیماران همودیالیزی نیستند. لذا مطالعه حاضر به منظور تعیین اثرات تجویز توام ویتامین E با مقادیر کم و قابل تحمل اسید نیکوتینیک بر روی چربی ها و آپوپروتئین های سرم بیماران همودیالیزی هیپرتری گلیسریدمیک صورت گرفت.مواد و روش ها: در این تحقیق که به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور انجام شد، 39 بیمار همودیالیزی که غلظت تری گلیسرید آن ها در حالت ناشتا بین 230 تا 500 میلی گرم در دسی لیتر بود به طور تصادفی به یکی از سه گروه دریافت کننده توام ویتامین E (600mg/d) و اسید نیکوتینیک (500mg/d)، اسید نیکوتینیک تنها (500mg/d)، و دارونما اختصاص داده شدند. کلیه بیماران مکمل های مربوطه را به مدت سیزده هفته دریافت کردند. در آغاز مطالعه و پایان هفته های ششم و سیزدهم بعد از 12 تا 14 ساعت ناشتایی از بیماران خون گیری به عمل آمد. سپس غلظت چربی ها و آپوپروتئین های سرم بیماران تعیین و مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه، در گروه دریافت کننده توام ویتامین E و اسید نیکوتینیک، غلظت تری گلیسرید سرم به میزان معنی داری در مقایسه با گروه دارونما کاهش یافت. در گروه های دریافت کننده اسید نیکوتینیک تنها، و توام ویتامین E و اسید نیکوتینیک، غلظت HDL-C به طور معنی داری در مقایسه با گروه دارونما افزایش و نسبت LDL-C به HDL-C کاهش یافت. میزان تغییرات کلسترول تام، LDL-C، apoAI، apoB100 و Lp(a) سرم بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری را نشان ندادند.نتیجه گیری: به نظر می رسد تجویز توام ویتامین E و اسید نیکوتینیک می تواند کلیه ناهنجاری های لیپیدی به استثنای بالا بودن Lp(a) را در بیماران همودیالیزی تصحیح نماید.

سابقه و هدف: مطالعات متعددی وجود دارد که تفاوت بین دو جنس نر و ماده را در پاسخ به درد و اثرات ضد دردی داروهای اپیوئیدی نشان می دهد. در اغلب موارد، اپیوئیدها در جنس نر دارای اثرات ضد دردی بیش تری نسبت به جنس ماده بوده اند. در این مطالعه، ما تاثیر هورمون های استروئیدی گنادال را بر بیان ژن GIRK2، افکتور پس سیناپسی اصلی و مهم داروهای اپیوئیدی در سیستم عصبی مرکزی، بررسی نمودیم.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی موش های صحرایی نر و ماده نژاد Wistar در گروه های بالغ و نوزاد صورت گرفت. حیوانات بالغ خود شامل زیر گروه های دست نخورده، GDX، Sham، GDX+Testosterone بودند، از تکنیک RT-PCR نیمه کمی، جهت تعیین بیان ژن GIRK2 در بافت نخاعی حیوانات استفاده شد.یافته ها: بر اساس نتایج حاصله، در جنس نر بیان ژن GIRK2 در بافت نخاعی حیوانات نابالغ (نوزاد) با میزان بیان این ژن در حیوانات بالغ دست نخورده یا گنادکتومی شده تفاوتی نداشت. حذف هورمون های گنادال در گروه نر مشخصا موجب کاهش میزان بیان این ژن گردید. این تغییرات با جانشین درمانی حیوان تستکتومی شده با تستوسترون به حالت اولیه باز نگشت. اما در جنس ماده بیان ژن GIRK2 در حیوانات بالغ، اعم از دست نخورده یا گنادکتومی شده در مقایسه با حیوانات نابالغ (نوزاد) بسیار بالاتر بود. اواریکتومی حیوان ماده تغییر قابل توجهی در سطوح mRNA ژن GIRK2 ایجاد ننمود. همچنین هیچ گونه تفاوت جنسی در بیان ژن مذکور بین گروه های بالغ دست نخورده، و نابالغ (نوزاد) مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تنظیم نسخه برداری ژن GIRK2 در جنس نر بیش از جنس ماده تحت تاثیر هورمون های گنادال قرار می گیرد در حالی که در جنس ماده سایر فاکتورهای تکاملی و تغییرات دوره بلوغ روی بیان این ژن تاثیرگذار می باشند. مطالعات بیش تری برای روشن شدن مکانیسم دقیق این تغییرات بایستی انجام گیرد.

سابقه و هدف: کاخانجات سیمان از صنایع استراتژیک کشور و دارای اثرات زیست محیطی بسیار جدی می باشند که توجه بیش تری را به ویژه در ارتباط با مدیریت پسماند کوره با مقادیر متنابهی از ترکیبات کروم شش ظرفیتی سرطانزا را می طلبد. در مطالعات قبلی خنثی سازی ترکیبات کروم شش ظرفیتی در فاز مایع مورد بررسی قرار گرفته شده است، ولی با توجه به ویژگی مشکلات صنایع سیمان ایران در مورد دفن پسماند کوره در زمین های اطراف کارخانجات سیمان کشور، هدف اصلی این تحقیق بر اساس طراحی یک روش خنثی سازی ترکیبات کروم شش ظرفیتی در فاز جامد در نظر گرفته شد.مواد و روش ها: احیا ترکیبات کروم شش ظرفیتی در پسماند کوره (فاز جامد) در شرایط آزمایشگاهی، راکتورهای محیط و با امکانات محلی برای تامین مواد آلی احیا کننده به صورت تفاله چغندر و مقادیر جزیی ترکیب آهن دو ظرفیتی انجام گردید. آنالیز ترکیبات کروم شش ظرفیتی محلول و غیرمحلول به روش شماره NIOSH7600 انجام و راندمان احیا کروم شش ظرفیتی محلول محاسبه گردید.یافته ها: راندمان احیا ترکیبات کروم شش ظرفیتی در پسماند جامد کوره در راکتورهای آزمایشگاهی و در راکتورهای شبیه ساز دفن محیطی در دمای هوای زمستانی حداقل -6 و حداکثر 10 درجه سانتیگراد برای یک دوره زمانی 11 به ترتیب 100% و 80% اندازه گیری شد. با توجه به سمیت ترکیبات کروم شش ظرفیتی و نیاز به حصول راندمان بهتر راکتورهای شبیه ساز دفن محیطی با سیستم برگشت شیرابه، بهینه سازی گردید و راندمان احیا ترکیبات کروم شش ظرفیتی در این راکتوراهای در دمای محیطی نزدیک به صد در صد اندازه گیری شد. راندمان در شیرابه تمام راکتورها آزمایشگاهی و محیطی در حد 100% مشاهده گردید.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش ارایه شده در این مطالعه برای احیا ترکیبات کروم شش ظرفیتی در فاز جامد با توجه به در دسترس و ارزان بودن تفاله چغندر، می تواند به عنوان یک روش عملی برای حل معضل زیست محیطی پسماندهای جامد حاوی ترکیبات مخاطره آمیز سرطان زای کارخانجات سیمان به کار گرفته شود. با توجه به راندمان مطلوب احیا ترکیبات کروم شش ظرفیتی در این مطالعه پسماند جامد کوره نیز می تواند برای ساخت آجرهای کرومیت بازیابی گردد.

سابقه و هدف: با توجه به نقش گیرنده های اپیوئیدی در درک حس خارش به صورت محیطی و مرکزی، این مطالعه به منظور تعیین اثر نالتروکسان بر خارش بیماران مبتلا به اگزما در مقایسه با پلاسبو انجام شد.مواد و روش ها: 38 بیمار مبتلا به اگزمای خارش دار وارد مطالعه شدند. به صورت دو سوکور، 20 نفر پلاسبو و 18 نفر نالتروکسان (50 میلی گرم روزانه) به مدت 2 هفته دریافت کردند. میزان خارش با معیار دیداری Visual Analogue Scale توسط بیمار گزارش شد که به ترتیب در ابتدای مطالعه، پایان هفته اول و هفته دوم ثبت گردید. یافته ها با آزمون دقیق فیشر و Mann-Withney U تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نالتروکسان و پلاسبو هر دو باعث کاهش میزان خارش شدند، اما نالتروکسان در کاهش میزان خارش نسبت به پلاسبو در پایان هفته اول (P<0.005) و پایان هفته دوم (P<0.001) موثرتر بود. عوارض جانبی (به طور عمده تهوع و خواب آلودگی) در سه نفر مشاهده شد (2 نفر در گروه نالتروکسان و 1 نفر در گروه دارونما).نتیجه گیری: نالتروکسان نسبت به پلاسبو در کاهش خارش بیماران مبتلا به اگزما موثرتر است. لذا می توان از آن به عنوان درمان کمکی در درمان خارش استفاده نمود.

سابقه و هدف: جمع آوری، جداسازی و دفع زباله های بیمارستانی به دلیل تهدید سلامت جامعه از اهمیت بسزایی برخوردار است. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت مدیریت زباله های بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1384 به اجرا درآمد.مواد و روش ها: در این تحقیق تمامی 13 بیمارستان تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با روش توصیفی و از طریق تکمیل پرسشنامه با تکنیک مشاهده ای و مصاحبه ای بررسی شدند و توزین زباله ها در دو بیمارستان آیت اله طالقانی و مسیح دانشوری در دو فصل زمستان و تابستان در سه روز متوالی انجام و با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از بین کل بیمارستان های مورد مطالعه، 69.2% از سطل و کیسه پلاستیکی برای نگهداری زباله استفاده می کردند. در 30.8% آن ها زباله به صورت دستی جمع آوری شده و در 46.2% آن ها وسایل جمع آوری زباله ضدعفونی نمی شدند. 15.4% جایگاه موقت زباله نداشتند. در 27.3% از جایگاه های موقت، تنها شیر آب و مجرای فاضلاب رو وجود داشت و فاقد سردخانه بودند. در 7.7% از بیمارستان ها محوطه باز بیمارستان، جایگاه موقت بود. در 25% از بیمارستان های تولید کننده زباله رادیواکتیو، محل جمع آوری این زباله ها با زباله های معمولی یکی بود. ظروف نگهداری زباله های رادیواکتیو در 50% از بیمارستان ها سربی نبود. در هیچ یک از بیمارستان ها، تسهیلات ایمنی لازم در نظر گرفته نشده بود. در 15.4% زباله بیمارستانی بازیافت می شدند. در 92.3% بیمارستان ها زباله های عفونی از معمولی تفکیک نمی شدند. 15.4% بیمارستان ها کیسه مخصوصی جهت جداسازی زباله های عفونی نداشتند و 92.3% از بیمارستان ها زباله های عفونی و معمولی را با هم به بیرون حمل می کردند. در هیچ یک از بیمارستان ها بی خطرسازی زباله ها صورت نمی گرفت. در 76.9% بیمارستان ها افراد هیچ گونه آموزشی ندیده بودند. حجم زباله تولیدی بیمارستان ها به طور متوسط در شبانه روز 6426.9 لیتر به دست آمد. روزانه 407.41 کیلوگرم زباله در دو بیمارستان طالقانی و مسیح دانشوری تولید می شود که 49.7% این زباله ها عفونی می باشند.نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که وضعیت مدیریت مواد زاید در بیمارستان های مورد مطالعه مطلوب نمی باشد. لذا می بایستی روش های بی خطرسازی زباله های بیمارستانی و جداسازی زباله های خطرناک از معمولی به طور جدی مورد توجه قرار گرفته و آموزش کارکنان بیمارستان به صورت جدی پیگیری شود.

سابقه و هدف: استئاتوز کبدی و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B از علل شایع بیماری های مزمن کبدی در ایران به شمار می روند. ارتباط بین هپاتیت های ویروسی و استئاتوز در مطالعات مختلفی در دنیا بررسی و اثبات شده است. در مورد هپاتیتC  عواملی مثل ژئوتیپ ویروس و شاخص های متابولیک خود بیمار در بروز و شدت استئاتوز نقش دارند. اما در مورد همراهی هپاتیت B و استئاتوز، مطالعات محدودی انجام شده و نقش عوامل مربوط به میزبان در ایجاد استئاتوز در این بیماران بیش تر بوده است. تاکنون در کشور ما، مطالعه ای درباره هم زمانی استئاتوز و هپاتیت B انجام نشده و با توجه به شیوع بالای این دو بیماری، بررسی ارتباط آن ها ضروری است.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 71 بیماری با عفونت مزمن ویروس هپاتیت B تحت بیوپسی کبد قرار گرفتند. 41 بیمار (57.7%) بدون استئاتوز کبدی و 30 بیمار (42.3%) دارای استئاتوز قابل ملاحظه بودند. عوامل مختلف مربوط به میزبان و ویروس در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: از نظر سن و جنسیت در دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. از عوامل مربوط به میزبان، میانگین BMI و قند خون ناشتا و کلسترول و تری گلیسیرید و GGT سرم در گروه دارای استئاتوز به طور معنی داری بیش تر از گروه بدون استئاتوز بود (P<0.05). دو گروه از نظر میانگین AJT، ALT، ALK-P، فاقد تفاوت معنی دار بودند. همچنین از نظر فراوانی عوامل ویروسی نظیر مثبت بودن HBeAg، میانگین viral load و میانگین Stage فیبروز کبد در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد عوامل مربوط به میزبان شامل قندخون، کلسترول و تری گلیسیرید و GGT و BMI با وجود استئاتوز در زمینه عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B همراهی داشته باشند ولی عوامل ویروسی بررسی شده HBeAg و viral Load چنین همراهی را نشان نمی دهند. توصیه می شود در مطالعات بعدی نقش عوامل ویروسی دیگر مثل ژنوتیپ ویروسی و نیز ارتباط استئاتوز کبدی با سیر بیماری و پاسخ به درمان هچاتیت مزمن B نیز بررسی شود.

سابقه و هدف: آسیب عصب صورتی علل مختلف داشته و درمان های گوناگون برای آن مطرح است که مورد بحث جراحان پلاستیک است. این مطالعه به منظور تعیین کارآیی میوپلاستی عضله گیجگاهی (Temporal Myoplasty) برای اصلاح دفورمیتی صورت در بیماران مبتلا به فلج نیمه صورت مراجعه کننده به بیمارستان پانزده خرداد طی سال ها 85-81 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد از عمل بر روی شش بیمار مبتلا به فلج نیمه صورت که به طور مستمر مراجعه نموده و کاندید خوبی برای جراحی میکروسکوپی نبودند و یا خود تمایل به انجام عمل انتقال عضله آزاد را نداشتند انجام شد. در این بیماران روش جدید انتقال تاندون عضله گیجگاهی به گوشه لب بدون استفاده از گرافت در یک محله انجام شد. بیماران به طور متوسط به مدت دو سال پیگیری شدند. این بیماران از نظر سن، جنس، علت فلج صورت، مدت زمان از وقوع ضایعه، عوارض و دامنه حرکت گوشه لب بررسی شدند و ضمن گرفتن فوتوگرافی قبل و بعد از عمل و معاینات بالینی، نتایج مورد ثبت و ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: از شش بیمار عمل شده، چهار نفر زن و دو نفر مرد در سنین 38.2±14 بوده. علت ضایعه در این بیماران در سه مورد تروما، در یک مورد مادرزادی، در یک مورد جراحی تومور، در یک مورد تمپانوپلاستی بود. مدت بیماری 28.7±11 بود. بعد از عمل، عارضه قابل ذکری مشاهده نشد. نتیجه عمل در حالت عادی صورت (static) در مرحله زودرس در 50% موارد خوب و در 50% عالی بود و در مرحله تاخیری، 66% عالی، 17% خوب و 17% متوسط بود. نتیجه عمل در حالت انقباض عضلات (dynamic) در مرحله زودرس در تمام بیماران خوب بود ولی در مرحله تاخیری این نتیجه در 50% موارد عالی، 33% خوب و 17% متوسط بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد بازیابی حرکات لب از طریق میوپلاستی عضله گیجگاهی را می توان به عنوان جایگزین قابل قبولی برای عمل استاندارد فلج نیمه صورت یعنی عمل جراحی میکروسکوپی در بیمارانی که تحمل عمل طولانی را ندارند یا تمایل به انجام جراحی میکروسکوپی انتقال عضله ندارند به کار برد. پیشنهاد می شود یک تحقیق تجربی کامل در این زمینه صورت گیرد.

سابقه و هدف: بیماری تالاسمی یکی از شایع ترین بیماریهای ارثی کشور ماست. لذا استفاده از بهترین روش های آزمایشگاهی برای غربالگری زوجین از نظر افزایش سطح خونی HbA2 حائز اهمیت و ضروری است. هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی آزمایش کروماتوگرافی تعویض کاتیونی دستگاه HbGold با روش مرجع یا استاندارد طلایی میکروکروماتوگرافی می باشد.مواد و روش ها: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تشخیصی بر روی 321 نمونه خون EDTA که به طور تصادفی بر مبنای نتایج آزمون های RDW-CBC به عنوان فرد سالم یا ناقل بتاتالاسمی شناسایی و تفکیک شده بودند، انجام گرفت. مولفه های عملکردی هر دو متد از جمله عدم دقت، عدم صحت و حداکثر خطای مجاز آنالیتیک روش کروماتوگرافی تعویض کاتیونی HbGold با روش استاندارد طلایی میکروکروماتوگرافی مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان می دهد که عدم دقت و عدم صحت روش HbGold از حد مجاز تعریف شده کم تر است. خطای سیستماتیک و خطای رندوم این متد به ترتیب 2.4 و 2.5% بود. و خطای مجاز کلی آنالیتیک 4.9% می باشد که هر سه مولفه در دامنه قابل قبول است. عملکرد این متد 3.2 سیگما بوده و در محدوده مارژینال است و دامنه مرجع آن 3.18-1.62% می باشد.نتیجه گیری: نقطه عملکرد دستگاه HbGold در مقایسه با روش استاندارد طلایی در سطح پایین تر یعنی سطح مارژینال قرار دارد. لذا استفاده از این متد نیازمند به کار گرفتن ضوابط کنترلی چند قانونی و چندسطحی است تا با حفظ احتمال رد کاذب جواب به میزبان کم تر از 3% احتمال شناسایی خطاهای واقعی را در محدوده بیش از 90% تنظیم نماید. وجود دامنه پنجره به میزان 0.32 در روش HbGold امکان تفکیک بهتر افراد سالم و ناقلین بتاتالاسمی را در مقایسه با روش مرجع فراهم می آورد.

سابقه و هدف: نظر به شیوع بالای بیماری اندومتریوزیس در جمعیت خانم های سنین باروری و تاثیر آن در ایجاد دردهای مزمن لنگی، ناباروری، کاهش باروری و دیسپارونی و لزوم تشخیص قطعی و درمان این بیماری، این تحقیق با هدف تعیین قدرت روش مشاهده ای لاپاراسکوپی در تشخیص اندومتریوزیس بر اساس استاندارد هیستوپاتولوژی، در مراجعین به بیمارستان مهدیه در فاصله بین تیر ماه 1383 لغایت اسفند 1384 صورت گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تشخیصی، 30 خانم در سنین باروری با میانگین سنی 28.6±5.14 سال که با شکایت درد مزمن لگن، نازایی اولیه یا ثانویه، دیسمنوره یا دیسپارونی مراجعه کرده بودند تحت لاپاروسکوپی تشخیصی قرار گرفتند. در تمام موارد از مناطق مشکوک به اندمتریوزیس بیوپسی برداشته شده و نمونه ها جهت بررسی پاتولوژی ارسال گردید. همچنین نمونه هایی از پریتوئن به ظاهر سالم نیز جهت رد وجود اندومتریوزیس میکروسکوپیک برداشته شد. ارزش اخباری مثبت و منفی، حساسیت و ویژگی تشخیص مشاهده ای لاپاراسکوپی بر اساس تشخیص هیستوپالوژیک (به عنوان روش قطعی آن) مورد محاسبه قرار گرفت.یافته ها: از میان 30 بیمار تحت مطالعه، شیوع متوسط اندومتریوزیس قابل تشخیص به روش مشاهده ای 63% بود که 42% آن توسط بررسی های هیستوپاتولوژیک تایید شد. در این مطالعه ارزش اخباری مثبت روش مشاهده ای 42%، حساسیت آن 88.8%، ارزش اخباری منفی 90.9% و ویژگی آن 47.6% بود.نتیجه گیری: روش مشاهده ای در تشخیص دقیق این بیماری، از قدرت بالایی برخوردار نبوده و تشخیص اندومتریوزیس می بایستی بعد از تایید هیستوپلاتولوژیک مطرح گردد.

سابقه و هدف: از عوارض شاخص بیماری اسکلروز متعدد می توان به لرزش حرکتی در دست این بیماران اشاره کرد که موجب افت شدید کیفیت زندگی ایشان می گردد. یکی از روش های کاهش این عارضه استفاده از تحریک عمقی تالاموس است. هدف این مطالعه اندازه گیری کمی ارزش حرکتی و بررسی میزان تاثیر تحریک عمقی تالاموس بر آن می باشد.مواد و روش ها: از یک سیستم تصویربرداری ویدیویی برای تعیین موقعیت نشانگر مادون قرمز نصب شده بر روی نوک انگشت اشاره استفاده شد و هر دو دست چپ و راست 6 فرد سالم و 7 بیمار مورد آزمایش قرار گرفت. از افراد مورد آزمایش خواسته شد که دست خود را بین دو نشانگر نزدیک و دور که بر روی یک میز نصب شده بود، چند مرتبه به صورت رفت و برگشتی، حرکت دهند. این آزمایش سه مرتبه تکرار شد. بیماران این آزمایش را در دو حالت، یک مرتبه با محرک خاموش و یک مرتبه با محرک روشن، انجام دادند. «انحراف از مسیر مستقیم» و «قدرت انباشته» به عنوان دو شاخص لرزش حرکتی، اولی در طول زمان و دیگری در فرکانس های متفاوت لرزش محاسبه شد.یافته ها: «انحراف از مسیر مستقیم» در افراد سالم به طور معنی دار کم تر از بیماران بود (P<0.001). این شاخص در گروه بیماران با محرک روشن کم تر از گروه بیماران با محرک خاموش بود (P<0.02)، که نشان دهنده اثر کلی مثبت تحریک تالاموس در کاهش لرزش حرکتی دست است. نتایج مشابه، اما با تفاوت معنی دار کم تر، در مورد شاخص «قدرت انباشته» مشاهده شد (P~0.05). برای یک بیمار، هر دو شاخص تغییر چندانی پس از روشن کردن محرک نداشت، و برای یک بیمار دیگر، محرک روشن اثری معکوس در جهت افزایش لرزش نشان داد.نتیجه گیری: «انحراف از مسیر مستقیم» شاخص مناسبی برای اندازه گیری لرزش حرکتی در بیماران مبتلا به اسکلروز متعدد است، و بر این اساس، تحریک عمقی تالاموس روش موثری در کاهش لرزش حرکتی می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع کودکان صرعی و وجود گزارشاتی مبنی بر تاثیر والپروات بر افزایش وزن کودکان مصرف کننده و عدم وجود تجربه مشابه در داخل کشور و به منظور مقایسه تاثیر والپروات با فنوباربیتال بر تغییرات وزن، این تحقیق روی کودکان صرعی مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید در سال 1384 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی تعداد 60 بیمار مبتلا به صرع و در دو گروه مساوی 30 نفره انجام شد. تشخیص  صرع بر اساس معیارهایInternational League Against Epilepsy (ILAE) انجام گرفت. شاخص توده بدنی BMI اولیه بیماران تعیین و بیماران به طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. در گروه مورد والپروات با دوز 20mg/kg/day و در گروه شاهد فنوباربیتال با دوز 5mg/kg/day در دو دوز منقسم برای مدت 6 ماه تجویز شد. تغییرات BMI پس از 6 ماه نسبت به استاندارد آن ها در دو گروه مقایسه و تغییرات افزایش وزن در داخل هر گروه با استفاده از آزمون McNemar's و بین دو گروه با آزمون مجذوز کای مورد قضاوت آماری قرار گرفت. در گروه بیماران دریافت کننده والپروات که افزایش وزن پیدا کردند، نقش سن، جنس، وزن اولیه با آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: بیماران دو گروه از نظر سن، جنس، BMI اولیه و چاقی اولیه مشابه بودند. در گروه فنوباربیتال 4 نفر (13.3%) افزایش وزن داشتند (P=0.6). در گروه والپروات 20 نفر (66.7%) افزایش وزن پیدا کردند (P<0.0001). والپروات نسبت به فنوباربیتال به طور معنی داری سبب افزایش وزن در هر دو گروه سنی کودکان و نوجوانان شد (P<0.001). در کودکان مصرف کننده والپروات در صورت سن بالاتر و چاقی اولیه، شانس افزایش وزن بیش تر بود (P<0.2).نتیجه گیری: در کودکان صرعی مصرف کننده والپروات، شانس بروز چاقی بیش تر است و به نظر می رسد که در سن بالای 10 سال و در صورتی که کودک چاق باشد، این شانس بیش تر می باشد. بررسی تاثیر والپروات بر وزن کودکان صرعی بالای 10 سال و چاق در مطالعه دیگری توصیه می شود.

سابقه و هدف: یکی از بحران هایی که در حال حاضر شهرهای بزرگ کشور به ویژه کلان شهر تهران را در برگرفته، بحران آلودگی هوا است. در این تحقیق به بررسی میزان آلاینده CO در شهر تهران در خلال اجرای طرح جامع کاهش آلودگی هوا پرداخته شده است تا بدین وسیله موفقیت طرح مذکور در کاهش میزان این آلاینده مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.مواد و روش ها: داده های آماری ایستگاه های سنجش آلودگی هوای شهر تهران با استفاده از نرم افزار  Excel مورد آنالیز قرار گرفت و ابتدا میزان منوکسید کربن روزانه بر اساس داده های 8 ساعته و سپس با استفاده از مقادیر روزانه، میزان ماهانه و سالانه آلاینده CO، در هر ایستگاه محاسبه شد. همچنین طرح جامع کاهش آلودگی هوای شهر تهران، میزان پیشرفت محورهای آن، نقاط ضعف و قدرت طرح به تفضیل مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: با بررسی روند تغییرات میزان آلاینده CO در شهر تهران، می توان چنین نتیجه گیری کرد که اجرای طرح جامع کاهش آلودگی هوای تهران، در کاهش میزان این آلاینده آن چنان که انتظار می رفت موثر نبوده است ولی تا حدودی توانسته است از افزایش این آلاینده، با توجه به روند افزایشی میزان وسایل نقلیه موتوری که منبع اصلی تولید CO در سطح شهر می باشند، جلوگیری نماید.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد لازم است طرح جامع کاهش آلودگی هوای تهران که از سال 79 در حال اجراست مورد بازبینی و بازنگری قرار گیرد تا در سال های باقی مانده طرح (تا سال 1389) بتوان شاهد موفقیت بیش تری در کاهش میزان آلاینده CO بود.