پژوهش و سازندگی
سال:1382 | دوره:16 | شماره:4 (پی آیند61) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:17

پستان یکی از حساس ترین اندامها نسبت به ضایعات بیماری مدی - ویسنا است. ریه، مفاصل، سیستم اعصاب مرکزی از جمله اندام هایی هستند که ضایعات در آنها قابل مشاهده است. بیماری مدی یک نوع ذات الریه ویروسی مزمن در گوسفند است که ضایعات آن در ریه ها به دلیل بروز علائم بالینی تنفسی مورد توجه قرار می گیرد. ولی در پستان به دلیل روند مرموز و مزمن ایجاد آنها ناشناخته می مانند. برای تشخیص بیماری از اندازه گیری پادتن در سرم و همچنین مشاهده ضایعات پاتولوژیک در پستان استفاده می شود. در یک بررسی که بر روی 400 نمونه سرمی و 100 نمونه پستانی از گوسفندان منطقه انجام گرفت، نمونه های سرمی از نظر میزان پادتن در سرم خون – با آزمایش ایمونودیفوژیون ژل آگار - منفی بودند ولی دربافت های پستان هیپرپلازی لنفوئیدی شدید و مجاری و آلوئولها، متاپلازی بافت پوششی آسینی ها و تبدیل این سلولها به نوع استوانه ای و نفوذ تک هسته ای ها و ایجاد واکنش های گرانولوماتوزی به ویژه ماکروفاژی مشاهده شد، که با توجه به نوع ضایعات و ... می توان آنها را به بیماری مدی نسبت داد.

وزن بدن و نمره وضعیت بدن میش درماههای خرداد، تیر و مرداد در سالهای 1378 و 1379 در 5 گله توده گوسفند کردی که به صورت غیرمتمرکز در استان ایلام پرورش می یافتند. اندازه گیری شد (1228 رکود مربوط به 614 راس میش داشتی). اطلاعات مربوط به زمان زایش میش ها (3100 رکور مربوط به 1570 راس میش داشتی) در بین سالهای 1373-79 و اطلاعات مربوط به زمان جفت گیری میش ها (1228 رکورد مربوط به 614 راس میش داشتی) در سالهای 1378و 1379 نیز مورد بررسی قرار گرفت.حداکثر میزان جفتگری در ماه تیر و در نتیجه حداکثر میزان زایش در ماه آذر بود. پس از جمع آوری اطلاعات مربوط به زایش، میش ها بر اساس باروری و فصل بره زایی به سه گروه پائیزه زا، دارای زایش زمستانه و قصر تقسیم شدند. اثر وزن زنده میش در ماههای خرداد، تیر و مرداد و تغییرات آن بر باروری و فصل بره زایی معنی داری بود.(P<0.05). میش های قصر نسبت به میش هایی که در پاییز یا زمستان زایش داشتند، در فصل جفتگیری سبک تر بودند(P<0.05). میش های زایش پاییزه در ماه های خرداد و تیر سنگین تر از میش های دارای زایش زمستانه بودند(P<0.05) . در ماه مرداد تفاوت معنی داری بین میانگین حداقل مربعات وزن زنده میش های زایش پاییزه و میش های دارای زایش زمستانه مشاهده نشد. اثر سن میش بر باروری و فصل بره زایی معنی دار بود(P<0.05) . با افزایش سن از 2 به 5 سال، نسبت میش های قصر از 17 درصد به 9 درصد کاهش مییافت (P<0.05). نمره وضعیت بدن (BCS) میش در ماههای خرداد، تیر و مرداد (P<0.01) و تغییرات آن (P<0.05)، اثر معنی داری بر باروری و فصل بره زایی داشتند. میانگین حداقل مربعات BCS میش های زایش پاییزه در ماههای خرداد و تیر نسبت به میش های دارای زایش زمستانه و میش های قصر بیشتر بود (P<0.05) اما تفاوت معنی داری بین BCS میش های زایش زمستانه و زایش پاییزه در ماه مرداد مشاهده نشد. BCS میش های قصر در ماههای تیر و مرداد نسبت به دو گروه دیگر کمتر بود (P<0.05). با افزایش BCS میش (در ماه تیر) از 2.0 به 3.5 واحد نسبت میش های قصر کاهش (P<0.05) و نسبت میش های زایش پاییزه افزایش مییافت (P<0.05). نتایج این تحقیق بیانگر اهمیت انجام فلاشینگ در مورد میش های جوان تر و میش های دارای BCS پایین (در اواخر بهار و اوایل تابستان) به منظور متمرکز نمودن زایش میش های توده کردی در فصل پاییز و همچنین کاهش درصد میش های قصر در گله، می باشد.

در این تحقیق تاثیر ترکیب یخ با سه نوع آنتی بیوتیک: اکسی تتراسایکلین کلروتتراسایکلین و نئومایسین بر روی زمان ماندگاری میگو خلیج فارس (Penaus senasulcatus) در سه غلظت 6,4,2 ppm در مرکز تحقیقات شیلاتی خلیج فارس مورد مطالعه قرار گرفت.آزمون های میکروبی شامل: شمارش کلی باکتریهای هوازی شمارش کلی باکتری های گرم منفی و آزمون شیمیای انجام گرفته اندازه گیری میزان کل نیتروژن فرار بود.نتایج نشان داد که اکسی تتراسایکلین و کلروتتراسایکلین زمان ماندگاری میگو را بهتر از نئومایسین افزایش داده و همچنین مشخص گردید که یخ حاوی آنتی بیوتیک اکسی تتراسایکلین در غلظت 2 ppm به عنوان بهترین تیمار بوده و آنتی بیوتیک کلروتتراسایکلین به دلیل تغییر رنگ نامطلوب میگو در زمان نگهداری مورد قبول واقع نشد.

از آغاز سال 1381 گسترش و تراکم زیاد جمعیت نوعی عروس دریایی به رنگ قهوه ای در شرق دریای عمان و سواحل استان سیستان و بلوچستان مشاهده شد که در مدت کوتاهی تمام نوار ساحلی را پوشش داد. در بررسی به عمل آمده در پروژه مونیتورینگ ارزیابی ذخایر کف زیان به روش مساحت جاروب شده در دریای عمان در اواخر شهریور ماه 1381 بیوماس این آبزی 52035.7 تن برآورد گردید که 81.9 درصد از کل بیوماس برآورد شده برای این منطقه را شامل شد. بیوماس این عروس دریایی روند رو به رشد را از غرب به شرق نشان داد. پراکنش آن تا پایان سال به مناطق غربی آبهای جنوب ایران گسترش یافت و در اسفند ماه 1381 در خلیج فارس و در آبهای استان بوشهر و خوزستان تراکم زیاد آن دیده شد. بعد از مکاتبه با کارشناسان خارج از کشور به منظور شناسایی و علل این گسترش و تولید انبوه: این گونه Crambionella orsini (V anhoffen 1888) شناسایی گردید که گونه ای خوراکی بوده و در آسیای شرقی به عنوان یکی از منابع پروتئینی دریایی مورد استفاده قرار می گیرد. علل بلوم آن و اثرات احتمالی که می تواند بر منطقه داشته باشد در حال بررسی بوده و هنوز پاسخ قاطعی برای آن بدست نیامده است.

با توجه به اینکه لاروهای میگو در مراحل اوایل دوره پرورش متکی به تولیدات طبیعی استخرها (زی شناوران گیاهی) هستند و مدت زمانی طول می کشند تا به غذای دستی عادت کنند اهمیت بررسی زی شناوران گیاهی را در استخرهای پرورشی نشان می دهد. این طرح جهت بررسی تراکم و شناسایی زی شناوران گیاهی در استخرهای پرورش میگو با همکاری سه شرکت پرورش دهنده میگو به نام های مزارع زرآبزی، اداره کار و مه کیش در منطقه تیاب استان هرمزگان از خرداد تا آبان ماه 1378 انجام گرفت . نمونه برداری هر 10 تا 14 روز یکبار از سه استخر یک هکتاری از هر مزرعه انجام شد. در طی این بررسی 14 جنس زی شناوران گیاهی مرتبط با سه گروه دیاتومه ها، دینوفلاژله ها و جلبک های سبز آبی شناسایی شده اند که در این بین به ترتیب دیاتومه ها با 8 جنس، دینوفلاژله ها با 4 جنس و جلبکهای سبز آبی تنها با دو جنس گونه های غالب زی شناوران گیاهی استخرها را شامل شده اند. بیشترین تنوع گونه ای در مزرعه مه کیش با 14 جنس و کمترین آن در مزرعه زرآبزی با 9 جسم مشاهده شده است و بیشترین تراکم زی شناوران گیاهی در مزرعه اداره کار و کمترین آن در مزرعه مه کیش در طی دوره پرورش دیده شده است. نتایج حاصل از آنالیز و واریانس نشان می دهد که اختلاف معنی داری بین تراکم جلبک های سبزآبی و دیاتومه ها طی روزها دوره پرورش، بین تراکم جلبک های سبز آبی و دینوفلاژله های استخرهای پرورش و همچنین بین تراکم جلبک های سبز در بین مزارع مختلف اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.05).

دامپروری در بخش کشاورزی ایران به واسطه برخی ویژگی های دارای مرتبه با اهمیت تری در مقایسه با سایر زیر بخش های زراعت، باغبانی و .... می باشد. نگاهی به جایگاه جهانی ایران در تولیدات دامپروری بیانگر ارزش و ضرورت توجه روز افزون به ارتقای کیفیت این بخش است. همچنین، این زیر بخش سهم مهمی در درآمد جمعیت فعال بخش کشاورزی دارد و پشتوانه اقتصادی سایر بخش های اقتصادی کشور نیز به شمار می آید. استان قم از موقعیت مناسبی در زمینه دامپروری برخوردار است و تولیدات آن به ویژه در زمینه تولید شیر و گوشت گاو بیش از حد نیاز استان بوده و فرصت های شغلی فراوانی در اختیار جمعیت فعال مولد قرار داده است. بررسی عملکرد تولیدی واحدهای گاوداری استان قم نشان می دهد که قسمتی از ناکارایی تولید، به دلیل ضعف دانش مهارت شاغلان واحدهای گاوداری می باشد و این مساله به کاهش کمیت و کیفیت محصولات تولیدی این زیر بخش منجر شده است. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف شناخت کمبودهای دانشی و مهارتی شاغلان واحدهای مذکور صورت پذیرفت. روش تحقیق، پیمایشی بوده و جامعه آماری شامل کلیه واحدهای گاوداری نیمه صنعتی استان قم می باشد. از طریق روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک طبقه بندی شده، تعداد 104 واحد انتخاب شد. ابزار سنجش پرسشنامه هایی بود که از طریق مصاحبه تکمیل گردید. بخشی از نتایج تحقیق نشان داد که سه عامل مدیریت تولید مثل، مدیریت تغذیه و مدیریت پرورش مهمترین عوامل تبیین کننده واریانس دانش و مهارت شاغلان واحدهای مورد مطالعه در زمینه مسایل گاوداری به شمار می آیند. نیازهای آموزشی افراد مزبور نیز به ترتیب به موضوعات شیردوشی، تولید مثل، پرورش گاو، بهداشت واحد گاوداری، بیماریهای گاوهای شیری و پرواری، مدیریت اقتصادی واحد گاوداری و تغذیه گاوهای شیری و پرواری، اختصاص دارد. همچنین تفاوت در نوع نظارت بر واحد های گاوداری و سطح سواد شاغلان، اختلاف معنی داری در سطح دانش و مهارت آنها ایجاد کرده است.

اندازه گیری فلزات سنگین روی و مس در بافت ماهیچه و خاویار دو گونه تاسماهی ایرانی (A.persicus) و ازون برون (A.stellatus) حوضه جنوبی دریای خزر (از بندر آستارا تا بندر ترکمن) در 5 ناحیه شیلاتی شمال ایران انجام شد. تعداد نمونه های مورد بررسی شامل 139 عدد ماهی ازون برون و 103 عدد تاسماهی ایرانی بوده است. که از 18 صیدگاه مستقر در 5 ناحیه شیلات در فصول صید سال های 1377 و 1378 جمع آوری شد. تجزیه شیمیایی نمونه ها به روش هضم تر (MOOPAM 1989,1983) انجام شد، از دستگاه طیف سنجی جذب اتمی با سیستم شعله جهت اندازه گیری فلزات مورد نظر استفاده شد. میانگین سن ماهیان مورد تجزیه قرار گرفته و در قره برون 17±2.6 و ازون برون 1.8±11.9 سال بوده است. میانگین فلز روی و مس دربافت عضله تاسماهی ایرانی و ازون برون درکل پنج منطقه شیلاتی به ترتیب  μg/g  26.9±8.5، 0.7±1.8 وزن خشک g/g μ 6.96±47.4، 0.53±1.46 وزن خشک به دست آمده است. همچنین میانگین مقادیر این فلزات (روی و مس) در خاویار این گونه ها به ترتیب برای تماس ماهی ایرانی g/g μ 16.7±65.9، 1.07±4.2 وزن خشک و ازون برون μg/g  57.8±10.58، 1.15±4.85 وزن خشک بوده است.

این آزمایش به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف جو بدون پوشینه با توجه به غلظت پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای (NSP) محلول در جیره غذائی، بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام گرفت. تعداد 960 قطعه جوجه گوشتی یکروزه از نژاد آربورایکرز در یک آزمایش فاکتوریل با 4 سطح جو (صفر، 10، 20 و 30 درصد) و 3 آنزیم در 4 تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی مورد استفاده قرار گرفتند. ازدانه جو بدون پوشینه برای افزایش غلظت NSP های محلول در جیره های غذایی استفاده شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که در دوره آغازین، افزایش سطح جو بدون پوشینه (افزایش غلظت NSP های محلول) در جیره، مصرف خوراک و میزان رشد را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.01). در دوره رشد نیز با افزایش سطح جو در جیره، میزان مصرف خوراک و رشد کاهش یافت (P<0.01). در دوره پایانی افزایش غلظت NSP های محلول تا %4.6 (سطح %30 جو بدون پوشینه) اثری بر روی متغیرهای عملکرد نداشت. ضریب تبدیل غذائی در کل دوره آزمایش (0-49 روزگی) با افزایش سطح جو بدون پوشینه، کاهش یافت. مقدار انرژی قابل سوخت و ساز برای هر کیلوگرم افزایش وزن در کل دوره نیز تحت تاثیر سطوح مختلف جو بدون پوشینه قرار گرفت (P<0.01).افزایش سطح جو بدون پوشینه در جیره باعث افزایش وزن دستگاه گوارش، کبد و روده کور نسبت به وزن بدن شد ولی بر درصد لاشه، چربی شکمی، پیش معده و سنگدان و درصد تلفات اثر معنی داری نداشت. افزودن آنزیم به جیره های غذائی مورد آزمایش به جز بر pH ایلئوم (P<0.01)، اثر معنی داری بر سایر متغیرهای مورد مطالعه نداشت. نتایج این آزمایش نشان می دهد که در جیره جوجه های گوشتی، از دانه جو بودن پوشینه تا سطحی می توان استفاده کرد که مقدار NSP های محلول در جیره در دورههای آغازین، رشد و پایانی به ترتیب از 3.6، 4.1 و 4.6 درصد بالاتر نرود. بنابراین با توجه به ترکیب جیره سطح استفاده از جو بدون پوشینه در جیره های آغازین، رشد و پایانی به ترتیب صفر، 20 و %30 توصیه می شود.

در این تحقیق روش جدید HPLC با استفاده از خالص سازی از ستونهای ایمونوافینیتی و مشتق سازی پس ستون الکتروشیمیایی و نهایتا تشخیص با آشکارگر فلورسانس جهت تعیین مقدار باقیمانده آفلاتوکسین در عضله میگو استفاده شد. میگوی یکنواخت شده به وسیله مخلوط آب و متانول (%80  V/V) عصاره گیری شد و چربی این عصاره توسط هگزان جدا گردید. این عصاره با آب رقیق گردید و از ستون مناسب عبور داده شد. آفلاتوکسین ها متعاقبا از ستون های ایمونوافینیتی خارج شده و توسط HPLC با آشکارگر فلورسنانس اندازه گیری شدند. توسط میزان بازیافت آفلاتوکسین در بافت هایی که به طور مستقیم در سطوح 20 ،10 ،5 ،2.5 ،1.25 ppb غنی سازی شده بودند %86 بود (محدوده بین 78.8 تا %112) انحراف معیار نسبی داخل آزمایشگاهی کمتر از %16.6 بود (محدوده 3.4 تا %16.6) . نمونه میگوی پرورشی از استانهای جنوبی ایران انتخاب و از نظر حضور آفلاتوکسین های گروههای B,G مورد آزمایش قرار گرفتند، آفلاتوکسین B1 تنها در یک نمونه به میزان 1.71ngg تشخیص داده شد. این میزان بسیار کم، خطر قابل چشم پوشی را برای سلامت انسانها می تواند در پی داشته باشد.

در این مقالات اثرات ضدکوکسیدیایی گیاه درمنه خزری، عصاره اترپترولیومی گیاه آرتیمزینین (آرتمیزینین یک ترکیب سزکوئی ترپن است که از گیاه درمنه خزری بدست می آید) با داروهای آمپرولیوم و سالینومایسین مورد ارزیابی قرار گرفته است. بدین منظور در قالب یک طرح آماری کاملا تصادفی ساده108  قطعه جوجه گوشتی بیست و یک روزه نژاد آرین در 9 تیمار و 12 تکرار این تحقیق طراحی گردید. تیمارها شامل: یک تیمار شاهد غیر آلوده (بدون درمان بدون ایجاد آلودگی)، یک تیمار به عنوان تیمار شاهد آلوده (بدون درمان با ایجاد آلودگی)، دو تیمار دریافت کننده جیره غذایی حاوی مقادیر 2.5 و 5 درصد پودر برگ خشک شده گیاه درمنه خزری، یک تیمار دریافت کننده جیره حاوی عصاره اترپترولیومی گیاه دو تیمار دریافت کننده جیره حاوی آرتمیزینین به مقادیر 40 ppm و 80 ppm، دو تیمار دریافت کننده جیره حاوی آمپرولیوم 120 ppm و سالینومایسین 60 ppm بعد از یک شبانه روز به همه  جوجه های تیمارهای مختلف بجز شاهد غیر آلوده 50000 اُاُسیست E.tenella از طریق چینه دان خورانده شد. پس از 7 روز میزان افزایش وزن، میزان دفع اُاُسیست و میزان ایجاد زخم روده ای در همه تیمارها محاسبه گردید. نتایج نشان داد که از لحاظ میزان افزایش وزن پس از شاهد غیر آلوده، بهترین پاسخ را تیمار آرتمیزینین 40 ppm و سپس تیمار برگ 2.5 درصد عصاره اترپترولیومی نشان دادند و اختلاف معنی داری با تیمار شاهد غیر آلوده نداشتند (P>0.05).همه تیمارهای درمانی توانسته بودند در مقایسه با تیمار شاهد آلوده به طور معنی داری باعث کاهش تعداد اُاُسیستها شوند (P>0.05) و در این میان تیمارهای آمپرولیوم، سالینومایسین و آرتمیزینی 80 ppm بهترین اثر را داشتند. همه تیمارهای درمانی تاثیر قابل ملاحظه ای در کاهش میزان زخم رودهای در مقایسه با تیمار شاهد آلوده داشتند (P>0.01).

به منظور بررسی برخی خصوصیات زیستی لاک پشت های دریایی دو جزیره هنگام و هرمز برای مطالعه انتخاب گردیدند. در طی سال 1378 تعداد 73 عدد لاک پشت مورد زیست سنجی قرار گرفته و صفات مورد نظر از جمله وزن، طول و عرض مستقیم لاک پشتی، طول و عرض منحنی لاک پشتی، طول لاک زیرین، طول دم و تعداد تخم های گذاشته شده اندازه گیری گردید، سپس اطلاعات جمع آوری شده در نرم افزار آماریSPSS  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، نتایج حاصل نشان داد که فقط لاک پشت های عقابی (Eretmochelys imbricata) برای تخم گذاری به این جزیره می آمدند و از 73 عدد لاک پشت زیست سنجی شده فقط 45 عدد تخم گذاری نموده اند که درصد لاک پشت های تخم گذاری نموده در جزیره هنگام به مراتب بیشتر از هرمز بود. همچنین در مقایسه بین وزن لاک پشت ها، نتایج نشان دادند که حداقل وزن لاک پشت ها 35 کیلو و حداکثر آنها 57 کیلو بوده است که از توزیع بالایی برخوردار می باشد. مقایسه بعدی بر روی تعداد تخم لاک پشت ها صورت پذیرفت، کمترین تعداد تخم گذاشته شده به ازای یک لاک پشت 72 عدد و بیشترین آن 126 عدد و متوسط آنها 90 عدد به ازای هر لاک پشت بود در صورتیکه حداقل و حداکثر استاندارد جهانی بین 100 تا 160 عدد می باشد. این در صورتی است که متوسط تخم های گذاشته شده در غرب خلیج فارس 79 عدد می باشد که این رقم به مراتب از دو جزیره فوق کمتر است. در نهایت چنین نتیجه گیری گردید که لاک پشت های عقابی که در خلیج فارس تخم گذاری می کنند از متوسط وزن و طول کمتری نسبت به متوسط جهانی برخوردارند و همچنین تعداد تخم کمتری نیز می گذارند ولی لاک پشت های شرق خلیج فارس از لاک پشت های غرب خلیج فارس بزرگترند و تخم های بیشتری نیز می گذارند.

رژیم غذایی لای ماهی (Tinca tinca) تالاب امیرکلایه لاهیجان در سال 1380 بررسی شد. این مطالعه طی چهار فصل صورت گرفت. سید ماهیان توسط دام گوشگیر، ساچوک، پره، سالیک و الکتروشوکر انجام شد. پس از صید، ماهیان زیست سنجی، تعیین سن و کالبد گشایی شده و محتویات روده مورد شناسایی قرار گرفتند. بر طبق نتایج به دست آمده از 178 قطعه لای ماهی تالاب امیرکلایه از گروههای سنی 1-7، میانگین طول کل 3.26 سانتی متر، میانگین وزن 382.5 گرم، میانگین شاخص پر بودن دستگاه گوارش 187.2، میانگین شاخص ضریب چاقی 1537.2، میانگین شاخص طول نسبی روده 0.72 بود. لای ماهی در طی سال 1380 از هفده نوع ماده غذایی شامل ادناتا، حلزون، گیاه آبزی، تری کوپترا، شیرونومیده، همیپیترا، افمروپترا، سیمولیوم، بچه ماهی سوف حاجی طرخان، دیپترا، گاماروس، توبی فکس، بذرگیاه، ساس آبی، کنه آبی، زئوپلانکتون تغذیه کرده بود. در بین مواد غذایی مورد تغذیه قرار گرفته فیتوپلانکتون، حلزون و همیپ ترا بالاترین درصد فراوانی (%68.5,%65.7,%34.0) و کنه آبی، ساس آبی، تری کوپترا، افمروپترا، دیپترا و بچه ماهی سوف حاجی طرخان کمترین درصد فراوانی (هر یک 1.1 درصد) را داشتند. بنابراین با توجه به اطلاعات به دست آمده لای ماهی یک ماهی فیتوپلانکتون خوار، زئوپلانکتون خوار، کفزی خوار، گیاهخوار و گوشتخوار است که با در نظر گرفتن رژیم غذایی و همچنین نسبت طول روده به طول بدن می توان گفت که لای ماهی همه چییز خوار می باشد. ضمن اینکه عادتهای غذایی لای ماهی و فاکتورهای تغذیه تابعی از تغییرات فصلی، سنی و جنسی بودند.

پنج گروه ژنتیکی از جوجه های گوشتی نر شامل خروسهای خطوط A,B,C,D و جوجه های هیبرید آرین به سه سطح تغذیه شامل دریافت آزاد غذا، 95 درصد و 90 درصد آزاد، در یک آزمایش فاکتوریل مورد مقایسه قرار گرفتند. طرح آزمایشی مورد استفاده بلوک های کامل تصادفی بود. طول دوره پرورش 6 هفته در نظر گرفته شد. در طی این دوره تلفات مورد بررسی قرار گرفت و در صورتیکه تلفات ناشی از آسیت بود در مورد هر یک از تیمارها ثبت می گردید. در پایان هر هفته نیز نمونه های خون به منظور تعیین هماتوکریت، هورمون های T3 و T4 اخذ گردید. مقایسه این خطوط و سطوح مختلف محدودیت خوراک از نظر پارامترهای اندازه گیری شده نشان داد که خطوط پدری بخصوص خط B در مقابل آسیت دارای حساست می باشند (P<0.01) و خط C دارای بیشترین مقاومت در مقابل آسیت می باشد (P<0.05).

موجودات آبزی به طور مداوم در معرض خطرات ناشی از آلودگی های محیط زیستشان قرار داردند. یکی از این مواد آلوده کننده، شوینده آنیونی است که به میزان زیاد مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور مطالعه اثر این مواد آلوده کننده بر پارامترهای خونی ماهی حوض، 140 عدد ماهی حوض (18-20 سانتی متر) به تعداد مساوی در 4 گروه تقسیم گردیدند. گروه یک به عنوان شاهد و 3 گروه دیگر به عنوان گروه های آزمایش به ترتیب به مدت 21 روز در معرض مقادیر 10,5 و 15ppm ماده شوینده آنیونی (شامپو) قرار گرفتند. در پایان مدت آزمایش از ماهی ها خونگیری به عمل آمد و مقادیر گلبول های سفید، هموگلوبین تام، هماتوکریت، شمارش تفریقی گلبول های سفید، حجم متوسط گلبولی (MCV)، متوسط هموگلوبین گلبولی (MCV) و نیز غلظت متوسط هموگلوبین گلبولی (MCHC) با روش های مناسب مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج حاصل با استفاده از آزمون آنالیزواریانس (ANOVA) و آزمون چند دامنه ای دانکن مورد مقایسه قرار گرفتند. تعداد گلبول های قرمز، هماتوکریت و میزان هموگلوبین تام در گروه 1 به طور معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود (P<0.05). به علاوه تعداد گلبولهای سفید در گروه 2 به طور معنی داری از گروه شاهد کمتر بود (P<0.05).