پژوهش و سازندگی
سال:1382 | دوره:16 | شماره:4 (پی آیند 61) در منابع طبیعی |تعداد مقالات:18

در این پژوهش، اثرات ضد میکروبی اسانس گیاه درمنه ایرانی A-Persica مورد ارزیابی دقیق آزمایشگاهی قرار گرفت. در این بررسی پس از جمع آوری و خشک کردن سر شاخه های گل دار و برگ دار گیاه به روش تقطیر با بخار آب از آن اسانس گیری به عمل آمده و اثرات ضد میکروبی این اسانس به روش رقت سریالی روی شش میکروارگانیسم یعنی Entrococcus Entrobacter Sp, Pseudomonas aerogenosa, E.coli staph Saprophyticus, Candida albicans در لوله و سپس کشت روی محیط جامد بلاد آگار به مدت 2 سال و با 6 تکرار مورد بررسی قرار گرفت که نتایج هر 6 تکرار مشابه بود. نتایج نشان می دهد که کمترین رقت اسانس که قادر به مهار رشد باکتریها بود 128: 1 روی باکتری P.aerogenosa و بیشترین رقت 512: 1 روی باکتریهای E.coli و قارچ C.albicans بوده است.

به منظور بررسی امکان دستیابی به نتایج برتر بین ژنوتیپ های بومی در گونه پده Populus euphrativa Oliv در برخی مناطق جغرافیایی کشور این گونه به وسیله گرده افشانی مصنوعی روی شاتون های گل ماده جدا شده و روش تغذیه درون شیشه ای رویان های دو رگ انجام گردید. به دلیل دوره طولانی تکامل رویان در گونه پده، کپسولهای 45 روزه جدا سازی شدند و سپس جهت جوانه زنی به محیط های کشت جامد (DKW, Ms, Half- Ms) به صورت جدا کشت تخمک و تخمدان منتقل شدند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها روی درصد جوانه زنی در جدا کشت تخمک و تخمدان نشان می دهد که درصد جوانه زنی کشت تخمک و تخمدان به ترتیب 47.46% و 34.03% بوده است که اختلاف معنی داری را در سطح 0.05 نشان میدهد. علی رغم وجود اختلاف معنی دار در درصد جوانه زنی رویان بین تخمک و تخمدان، به دلیل وجود تعداد تخمک های فراوان (30-15) بیشترین بازده تولید نهال در کشت تخمدان حاصل شده است. همچنین از میان محیط های کشت به کار رفته، بیشترین میانگین درصد جوانه زنی رویان در محیط کشت MS با 43.22% برای هر دو نوع جدا کشت بوده است. مبدا جغرافیایی دانه های گرده بر روی درصد باروری و جوانه زنی رویان اختلاف معنی داری را نشان نداده است. در مجموع از تلاقی های متعدد 137 گیاه تولید گردید که پس از انجام سازگاری تدریجی به گلخانه منتقل شده اند.

تکوین اجزای گل از جمله بساک پرچم ها، میکروسپورزایی و تشکیل دانه های گرده، تکوین مادگی و تخمک ها از پدیده های زیستی گیاهان هستند که تحت تاثیر آلاینده های جوی قرار می گیرند. در بررسی حاضر اثر آلودگی هوا بر تکوین بساک، میکروسپورزایی، تکوین گرده و پروتئین های گرده گیاه طاووسی (SPartium junceum) از تیره باقلائیان بررسی شد و بساک ها و دانه های گرده در مراحل مختلف نموی از نواحی دارای هوای بسیار آلوده و هوای پاک (کمتر آلوده) شهر تهران جمع آوری شدند و با روش های متداول سلول - بافت شناختی به کمک میکروسکوپ نوری مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. برخی دانه های گرده پس از 10 و 20 روز هوادهی با هوای آلوده شهر تهران بررسی شدند. میزان کل پروتئین های محلول گرده ای برای گرده های نواحی مختلف و نیمرخ الکتروفورزی آنها و نیز گرده های نابالغ بررسی شد. بررسی های میکروسکوپی در طی نمو بساک اشکال غیر عادی در ساختار بساک، سلول های مادر گرده، لایه مغذی، آرایش تترادها و دانه های گرده را نسبت به گرده نابالغ نشان داد. میزان پروتئین کل تحت تاثیر آلودگی هوا تغییر یافت. نیمرخ الکتروفورزی گرده های بالغ، افزایش تعداد باندها و نیز افزایش کمی برخی باندها را نشان داد. طرح باندهای پروتئینی گرده های نواحی دارای هوای آلوده نسبت به نمونه های شاهد تفاوت هایی را نشان داد. میزان رهایی مواد سلولی در گرده های جمع آوری شده از منطقه آلوده افزایش یافت.

کشور ایران به لحاظ موقعیت خاص جغرافیایی، در اکثر مناطق، از اقلیمی خشک و نیمه خشک برخوردار می باشد. نحوه بارش و توزیع بارش در اینگونه مناطق، ضمن تاثیر پذیری از ویژگیهای متاثر از اقلیم یاد شده، با ایجاد سیلابهای فصلی صدمات و خسارات جبران ناپذیری به بار می آورد. تحقیق حاضر با هدف کاهش خطرات سیل الگوی مناسبی در بهینه سازی عملیات آبخیزداری و مهار سیل محسوب می شود. به همین منظور با استفاده از مفهوم نمودار مساحت - زمان و به کارگیری مشخصات حوزه شامل مساحت، شیب متوسط، ضریب زبری سطحی، زمان تمرکز، بارش و ضرایب رواناب در یک مدل هیدرولوژیکی، رفتار حوزه مورد واسنجی و ارزیابی قرار گرفته است. سپس سطوح هم پیمایش حوزه استخراج و نحوه توزیع مکانی زیر حوزه ها در سطح منطقه مورد بررسی قرار گرفته است. از آنجا که تاثیر متقابل توزیع مکانی زیر حوزه ها و پتانسیل سیل خیزی آنها نقش مهمی در شکل گیری سیلاب خروجی از حوزه دارد. بنابراین با فرض اجرای عملیات مهار سیلاب در زیر حوزه های واقع در هر سطح هم پیمایش، تاثیر آنها روی دبی اوج هیدروگراف سیل مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از این تحقق نشان می دهد که سطح هم پیمایش 5 واقع در بخش میانی حوزه با 8870 کیلومتر مربع وسعت دارای بیشترین تاثیر در دبی اوج سیلاب خروجی از حوزه اصلی بوده است. در مقایسه با مناطق مزبور، سطوح واقعی در نزدیکی خروجی نقش بسیار کمتری در دبی اوج داشته است. به طور کلی از خروجی به طرف بالا دست و بخش های میانی حوزه، همراه با افزایش وسعت سطوح هم پیمایش، تاثیر زیر حوزه ها در دبی اوج سیلاب افزایش نشان می دهد. لذا با تمرکز عملیات آبخیزداری و کنترل سیلاب بر اساس اولویت ها و مناطق تعیین شده، ضمن دسترسی به اهداف تحقیق، کاهش قابل توجهی در هزینه های اجرایی طرح پیش بینی می گردد.

در این تحقیق چهار روش اندازه گیری تولید گیاهان بوته ای (آدلاید، نمونه گیری مضاعف با استفاده از درصد تاج پوشش با 20 و 25 درصد نمونه گیری مستقیم و روش قطع و توزین) در مراتع بوته زار استان های یزد و اصفهان مورد بررسی قرار گرفت. روش قطع و توزین به عنوان شاهد انتخاب گردیده و دقت برآورد تولید و زمان صرف شده صحرایی محاسبه و از طریق آزمون واریانس یک طرفه مورد بررسی قرار گرفتند. گونه های مورد بررسی شامل Eurotia ceratoides, Salsola rigida, Artemisia sieberi وAellenia  subaphylla بودند. نتایج به دست آمده نشان داد که روش آدلاید به جز این گونه  Aellenia subaphyllaبرای سایر گونه های مورد بررسی مناسب نمی باشد. در مورد سایر گونه ها استفاده از اطلاعات پوشش با روش نمونه گیری مضاعف و با 20% نمونه گیری مستقیم مناسبتر می باشد. بنابراین می توان گفت که روش نمونه گیری مضاعف با استفاده از اطلاعات تاج پوشش در مراتع بوته زار از کاربرد بیشتری برخوردار است.

حساسیت سازندها به فرسایش، نقش مهمی در تولید رسوب حوزه های آبخیز دارد و در بسیاری موارد تولید بخش اعظم رسوب از بخش کوچکی از حوزه که دارای سازندهای حساس تری به فرسایش است صورت می گیرد. در این تحقیق مطالعات به دو بخش تقسیم می شوند:1- مطالعات انجام شده در حوزه آبخیز چنداب ورامین شامل بررسی پروفیل طولی رودخانه، الگوی زهکشی سازندها، ضریب k سازندها، درصد مساحت مارن و مساحت سازندها.2- مطالعات انجام شده در عرصه پخش سیلاب بررسی بار معلق سیلابی، بررسی رسوبات کانال عرصه پخش سیلاب و نفوذپذیری در عرصه پخش سیلاب.نتیجه بررسی ها نشان داد که از بین سازندهای حوزه آبخیز، سازند قرمز بالایی حساسیت به فرسایش را داراست. سازند قرمز زیرین حساسیت به فرسایش بالایی دارد. سازندهای هزار دره، آبرفت تهران و بیشتر قسمتهای سازند کرج حساسیت متوسط به فرسایش دارند و ارتفاعات سازند کرج به فرسایش مقاوم است.

استفاده از سیلاب و در مناطق خشک و نیمه خشک از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. این سیلابها حاوی رسوبات معلق زیادی هستند که در کاهش نفوذپذیری خاکهای عرصه پخش سیلاب می توانند موثر باشند. لذا هدف این تحقیق بررسی تاثیر سیلابهای پخش شده بر روی خصوصیات فیزیکو - شیمیایی خاکهای عرصه پخش سیلاب قوشه دامغان در استان سمنان می باشد. در این رابطه، سرعت نفوذ آب به داخل خاک در 30 نقطه عرصه پخش سیلاب و سه نقطه به عنوان شاهد اندازه گیری شد. همچنین به منظور تعیین برخی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک، از محل نقاطی که نفوذناپذیری آنها تعیین گردید و همچنین 5 پروفیل احداثی، نمونه های خاک برداشت و پارامترهایی از قبیل بافت، اسیدیته، شوری، سدیم، کلسیم و منیزیم تعیین گردید. نتایج بدست آمده نشان می دهد که درصد ماسه خاک عرصه نسبت به شاهد 2 برابر کاهش و درصد سیلت و رس هر یک به ترتیب 2.3 و 1.9 بر آب افزایش یافته است. بررسی خواص شیمیایی خاک نیز حاکی از آن است که اسیدیته تغییر ناچیزی داشته، شوری افزایش قابل ملاحظه ای نداشته، لیکن مقادیر منیزیم و کلسیم در عرصه پخش سیلاب نسبت به شاهد 2 برابر افزایش و مقدار سدیم، 2 برابر کاهش داشته است. در مجموع پس از 5 مرحله سیل گیری، متوسط ضخامت رسوب در عرصه (در محل های سیل گیری شده) در حدود 9 سانتیمتر بوده که این خود باعث شده تا سرعت نفوذ آب به داخل عرصه نسبت به شاهد در حدود 9.6 برابر کاهش داشته باشد.

به منظور تعیین روند تجزیه لاشبرگ گونه ممرز Carpinus betulus L.، در دو توده ممرز در منطقه اسالم و واز، با شرایط متفاوت سنگ مادری، برگ های تازه خزان کرده در پاییز جمع آوری گردید. لاشبرگ های هر منطقه در چهار گلدان به مدت 400 روز در شرایط آزمایشگاه قرار گرفتند. به فواصل 21 روز از لاشبرگ های در حال تجزیه در گلدانها نمونه برداری و کربن و نیتروژن آنها اندازه گیری شد. درصد نیتروژن لاشبرگ های منطقه واز 1.13 و منطقه اسالم 1.32 و درصد کربن لاشبرگ های منطقه واز 43.38 و منطقه اسالم 41.12 در روز اول بدست آمد. بر خلاف میزان کربن، تفاوت میزان نیتروژن لاشبرگ های در دو منطقه در روز اول آزمایش در سطح 5 درصد معنی دار است. اختلاف روند تغییرات کربن و نیتروژن و تغییرات C/N در دو منطقه معنی دار است نسبت C/N در لاشبرگ های منطقه واز از 38.39 در روز اول به 18.21 در روز آخر و در منطقه اسالم از 31.15 در روز اول به 18.50 در روز آخر کاهش یافت. لاشبرگ های منطقه واز (رویشگاه آهکی) از نرخ تجزیه بالاتری نسبت به منطقه اسالم (رویشگاه اسیدی) برخوردار بودند.

مطالعه حاضر در راستای بررسی کارایی مدل موج سینماتیک در مطالعات و طراحی سیستمهای پخش سیلاب، در فاز آبدوی سطحی انجام شده است. بدین منظور مدل موج سینماتیک بررسی و برای شبیه سازی جریان در فاز پیشروی به کار گرفته شده است. در این ارتباط فرض گردید که عرصه های پخش سیلاب فاقد شیب جانبی بوده، جریان به صورت ورقه ای در امتداد شیب طولی اتفاق می افتد و بدین ترتیب می توان از معادلات یک بعدی جریان آب کم عمق برای شبیه سازی استفاده نمود. برای حل معادلات موج سینماتیک روش منقطع سازی قوطی پرایزمن انتخاب و به شیوه تکرار زمان حل گردید. برای صحت یابی سه مدل تحلیلی و جهت ارزیابی دو مدل عددی و داده های مشاهداتی مورد استفاده قرار گرفتند. از آنجا که از گسترش جریان ورقه ای بر عرصه های پخش سیلاب اطلاعات مدونی در دسترس قرار نداشت، اطلاعات مشاهده ای از 31 نوار آبیاری مورد استفاده قرار گرفت. هفت مورد به دلیل عدم صدق فرض سینماتیک از تحلیل ها حذف و مابقی مورد استفاده قرار گرفتند. جمعا پنج نوار آبیاری برای مراحل واسنجی و آنالیز حساسیت و 19 نوار باقی مانده برای مرحله ارزیابی مورد استفاده قرار گرفتند. بررسی ها نشان دادند که مدل نسبت به گام زمان و ضریب وزنی زمان حساسیت ندارد. متوسط خطای نسبی و راندمان پیش بینی برای موارد شبیه سازی شده به ترتیب 7.8 و 99.45 درصد بدست آمد.

گیاه درمنه (Artemisia) از خانواده Asteraceae (compositae) با حدود 34 گونه در ایران از نظر ایجاد پوشش و تراکم و پراکنش وسیع یکی از با اهمیت ترین جنسهای گیاهی ایران پس از گون (Astragalus) است. گونه های این جنس همچنین دارای ویژگی های مهم از دیدگاه گیاهان دارویی می باشند و این مهم به علت وجود قابل ملاحظه اسانس ترکیب های معطر در اندامهای این گیاهان است. در این تحقیق اسانس اندام های هوایی 4 گونه درمنه به نام های A. absinthium L, A.spicigera C. Koch. A. scoparia Waldst. & Kit. A.annua L. که به طور طبیعی در ایران می رویند، استخراج و مورد بررسی قرار گرفت. جهت انجام اسانس گیری از روش تقطیر با آب (Hydrodistillation) استفاده شد. اسانس های به دست آمده توسط دستگاه کروماتوگراف گازی (GC) و کروماتوگراف گازی متصل به طیف سنج جرمی (GC-MS) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بالاترین میزان اسانس از گونه A. absinthium(%92) پایین ترین میزان از گونه A.  spicigera (46%) به دست آمد. در گونه A. annua، آرتمیزیاکتون (Artemisia ketone) (%14.3) در گونه A. scoparia کاپیلن (Capillene) (%48.5) در گونه A.spicigera، کامفور (Camphor) (40%) و در گونهA. absinthium آلفا - فلاندرون (a-phellandrene) (%25.5) بالاترین مقادیر را دارا می باشند.

نمونه های آزمونی از گونه های ساج (Tectona grandis)، بالائو (Shorea laevis)، کرویینگ (Dipterocarpus alatus) و چنگال (Balanocarpus hemii) که در ساخت لنج های چوبی و تاسیسات دریایی کاربرد دارند، به روش روپینگ اشباع شدند. ابعاد نمونه های آزمونی 20×75×200 میلیمتر و مقدار جذب کرئوزوت به ترتیب 331، 186، 188 و 40 کیلوگرم بر متر مکعب بود. نمونه های اشباع شده به همراه نمونه های شاهد این گونه ها در سواحل ماهشهر، بندر ترکمن و بندر نوشهر در داخل دریا نصب شدند. دوام نمونه های آزمونی در مقابل عوامل مخرب دریایی (Marine borers) در ساحل ماهشهر پس از 6، 10، 20، 23 و 27 ماه و در سواحل دریای خزر در دوره های 6 ماهه و نیز پس از 11 سال استقرار در آب دریا، با معیار (1985) 4432- IRG/WP مورد ارزیابی قرار گرفتند. در طی مدت استقرار نمونه ها در ساحل ماهشهر، نمونه های شاهد چوبهای چنگال و کرویینگ تخریب نشدند و نمونه های چوب ساج به درجه تخریب 4 (کاملا تخریب شده) و نمونه های بالائو به درجه تخریب 3 رسیدند. هیچ یک از نمونه های اشباع شده پس از 27 ماه استقرار در دریا، به وسیله حفاران دریایی تخریب نشدند نمونه های آزمونی اشباع شده و شاهد مستقر در دریای خزر پس از 11 سال استقرار در دریا، به وسیله حفاران دریایی تخریب نشدند ولی آثار پوسیدگی نرم در سطح نمونه ها مشاهده شد. به این ترتیب بر اساس نتایج این تحقیق سواحل بندر ترکمن و نوشهر در جنوب دریای خزر، فاقد حفاران دریایی می باشد.

به منظور بررسی ترکیب های اسانس گیاه عطر سنگ Varthemia persica  سرشاخه های گیاه از منطقه توچال (سال 1381) در استان تهران جمع آوری گردید و پس از خشک کردن در دمای محیط با روش تقطیر با بخار آب اسانس گیری شد. (distillation Steam) اسانس به صورت یک لایه روغنی زرد روشن با بازده 0.1 درصد به دست آمد. ترکیب های موجود در اسانس با دستگاه کروماتوگراف گازی (GC) و گاز کروماتوگراف متصل شده با طیف سنج جرمی (GC/MS) مورد بررسی قرار گرفت. از میان 32 ترکیب شناسایی شده که 98% اسانس را تشکیل میدهد به ترتیب بتابوربونن (17.8%)، بتا کاریوفیلن (10.8%)، ژرماکرن D (10%) و کاریوفیلن اکساید (9.2%) بیشترین میزان را به خود اختصاص میدهند.

سطح قابل توجهی از مناطق کشور پوشیده از شنهای روان است و حرکت این شن ها مشکلات زیادی را در این مناطق به همراه دارد. یکی از روشهای تثبیت شن های روان و کاهش فرسایش بادی استفاده از روش بیولوژیکی است که این امر مستلزم شناخت و معرفی گونه های مناسب قابل استقرار در روی تپه های ماسه اس می باشد. در این راستا خصوصیات گیاه شناسی و مشخصات رویشگاهی Ammodendron persicum به عنوان گونه ای شن دوست مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه خصوصیات گیاه شناسی آمودندرون با مطالعه اندامهای ظاهری گیاه در صحرا و در آزمایشگاه، وضعیت کلی توپوگرافی، فیزیوگرافی، زمین شناسی و آبهای زیر زمینی رویشگاه و محدوده اطراف یا پیمایش های صحرایی و استفاده از نقشه های مربوطه، شرایط اقلیمی با استفاده از اطلاعات نزدیکترین ایستگاههای هواشناسی و اطلاعات محلی، خاک رویشگاه با برداشت و آنالیز در آزمایشگاه تشریح گردید. پوشش گیاهی با ثبت گونه های غالب و همراه تیپ و اندازه گیری درصد پوشش گیاهی گونه های پایا با استفاده از کوآدرات بررسی گردید. از نظر گیاه شناسی آمودندرون گونه ای است پایا و درختچه ای و متعلق به تیره بقولات (Leguminosae) می باشد که در سطحی معادل 134230 هکتار بر روی تپه های ماسه بادی و مناطق دارای لایه ای از ماسه بادی در منطقه زیر کوه قائن در قالب سه تیپ گیاهی Ammodendron, Ammodendron- Haloxylon و Haloxylon رویش دارد. این منطقه از نظر اقلیمی خشک و از بارندگی سالانه حدود 150 میلی متر برخوردار است. از نظر زمین شناسی رویشگاه آمودندرون را تقریبا تپه های ماسه ای تثبیت شده با اشکال گوناگون تشکیل میدهد. در مناطق دشتی اطراف و حد فاصل این تلماسه ها سازندهای کواترنری عمدتا از نوع Qt2، پادگانه های جوان و آبرفت های باد بزنی شکل و در بعضی نقاط Qt1 و آبرفت های قدیمی دیده می شود. عمق ماسه بادی در این رویشگاه از چند سانتیمتر تا حدود 50 متر متغیر می باشد و دارای اسیدیته حدود 7.6، هدایت الکتریکی حدود 1 میلیموس بر سانتیمتر مربع، دارای آهک و فاقد گچ است. در اطراف این رویشگاه تعداد 22 روستا با جمعیتی بالغ بر 16604 نفر زندگی می نمایند. به همین لحاظ گونه های مستقر در روی تپه های ماسه بادی از جمله آمودندرون از نظر حفاظت از تپه های ماسه بادی و فراهم کردن محیط زیست برای ساکنین این حوضه دارای اهمیت هستند. ضمنا این گونه دارای چشم اندازی مناسب برای استفاده در سایر مناطق است، اما اینکه چرا در مناطق محدودی گسترش دارد موضوعی است که بررسی در این خصوص ادامه دارد.

امروزه یکی از مسایل و مشکلات چگونگی دفع مواد زاید کارخانه های چوب بری نظیر خاک اره می باشد. یکی از راههای حل این مشکل کمپوست نمودن و باز یافت کردن این مواد است. در این تحقیق سعی شده است تا با اضافه نمودن موادی مانند گیاه سرخس عقابی به خاک اره گونه صنوبر کیفیت کمپوست شدن خاک اره مورد بررسی قرار گیرد. این تحقیق در قالب طرح فاکتوریل و کاملا تصادفی اجرا گردید که عامل های آن عبارتند از خاک اره صنوبر و گیاه سرخس عقابی در سه سطح (25%، 50% و 75%) که هر تیمار دارای 4 نمونه شاهد نیز در نظر گرفته شد که در مجموع تعداد نمونه ها به 16 عدد رسیده است. در این آزمایش به منظور حذف سایر عوامل از محیط کشت گلدانی استفاده گردید. گلدانهای انتخاب شده از نوع نمره 7 به گنجایش 4 لیتر بودند. بعد از آماده نمودن 12 گلدان محتوی خاک اره مقادیر از قبل آماده شده سرخس عقابی به صورت تصادفی به گلدانها اختصاص یافت در مورد مقادیر مختلف سرخس عقابی بدین صورت عمل شد که چون گنجایش هر گلدان 4 لیتر می باشد بنابراین به میزان 25%، 50%، 75% از حجم گلدان یعنی به ترتیب 1و 2 و 3 لیتر سرخس عقابی آماده و به خاک اره اضافه شد. پس از این کار، گلدانها آبیاری شدند آب به اندازه ای که نمونه ها حالت غرقابی به خود نگیرند به گلدانها اضافه شد و سپس به وسیله بیلچه باغبانی محتویات داخل گلدان زیر و رو گردید تا عمل هوادهی به خوبی صورت پذیرد. عمل هوادهی در مدت زمان اجرای آزمایش هر هفته یک بار تکرار گردید بر روی گلدانها پوششی از پلاستیک قرار داده شد تا ضمن ایجاد محیط گلخانه ای از اتلاف انرژی جلوگیری شود. پس از گذشت 2 ماه بر روی کمپوست های به دست آمده عوامل درصد نیتروژن درصد کربن آلی نسبت به کربن نیتروژن درصد فسفر درصد پتاسیم اسیدیته هدایت الکتریکی وزن مخصوص ظاهری در حالت خشک مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که در مورد درصد نیتروژن نسبت به کربن به ازت درصد پتاسیم درصد فسفر ترکیب خاک اره صنوبر با سرخس 75% دارای بهترین نتیجه بود. در مورد اسیدیته افزودن سرخس عقابی باعث به وجود آمدن تفاوت معنی داری بین میانگین ph در نمونه های مختلف  به احتمال 95% نگردید در مورد هدایت الکتریکی نتایج به دست آمده در تمام نمونه ها نشان داد که از این نظر هیچ محدودیتی برای رشد گیاهان وجود ندارد. در مورد وزن مخصوص ظاهری نیز ارقام به دست آمده در محدوده استانداردهای جهانی (0.3-0.1) قرار داشتند.

حوزه آبخیز قزاآن به مساحت تقریبی 5066 هکتار در مجاورت قمصر و در بخش جنوبی کاشان قرار گرفته است. این حوزه اکولوژیک در بر گیرنده انواع متنوعی از زیستگاه های طبیعی نظیر، دشتهای دامنه ای، عرصه های توده سنگی، واریزه ای، دامنه های منظم، برون زدگی های سنگی - صخره ای و آبراهه ای می باشد. محدوده ارتفاعی منطقه مورد مطالعه دارای حداقل 1600 و حداکثر 3550 متر از سطح دریا می باشد. میانگین بارندگی سالانه 181.5 میلیمتر و متوسط درجه حرارت سالانه نیز 6.8 درجه سانتی گراد است. در تحقیق حاضر، فهرست کاملی از گیاهان موجود در منطقه ارایه می گردد. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، مجموعه رستنیهای این ذخیره گاه بالغ بر 398 گونه گیاهی شامل دو خانواده هر کدام با یک جنس و یک گونه متعلق به شاخه نهانزادان آوندی (Equisetaceae, Adiantaceae) و تعداد 396 گونه متعلق به نهاندانگان (شامل 348 گونه دو لپه ای ها و 48 گونه تک لپه ایها) می باشند. مجموعه گونه های گیاهی متعلق به 61 خانواده گیاهی و 264 جنس گیاهی است. خانواده های گیاهی با بیشترین تعداد گونه عبارتند از: خانواده کاسنی (Compositae)، با 54 گونه، خانواده نعنائیان (Labiatae)، با 41 گونه، خانواده گندمیان (Graminae) با 38 گونه، خانواده بقولات (Papilionaceae) با 34 گونه، خانواده شب بو (Cruciferae) با تعداد 29 گونه و خانواده های چتریان (Umbelliferae) و میخک (Caryophyllaceae) هر کدام با تعداد 21 گونه. تعداد 312 گونه (78.5 درصد) فلور منطقه انحصاری ناحیه رویشی ایرانی - تورانی می باشند، که از این تعداد، 39 گونه انحصاری ایران 2 هستند. افزون بر این در میان عناصر گیاهی اشاره شده، گونه های Cousinia kashanensis , Ferula kashanika و Astragalus eriostomus انحصاری منطقه مورد بررسی هستند. در بین گیاهان منطقه مورد مطالعه، به ترتیب تروفیتها با تعداد 147 گونه (36.9 درصد)، همی کریپتوفیت ها با تعداد 141 گونه (35.4 درصد)، کامفیت ها با تعداد 33 گونه (8.2 درصد، فانروفیتها با تعداد 43 گونه (10.8 درصد) و ژئوفیتها با تعداد 34 گونه (8.5 درصد) و مهمترین اشکال زیستی عناصر گیاهی منطقه را تشکیل می دهند.