پژوهش و سازندگی
سال:1382 | دوره:16 | شماره:2 (پی آیند 59) در زراعت و باغبانی |تعداد مقالات:21

به منظور بررسی اثر شوری و تغذیه ازته بر میزان اسیدپروسیک سورگوم علوفه ای Sorghum bicolar Speedfeed آزمایشی به صورت فاکتوری با طرح پایه کاملا تصادفی در محیط کشت شنی در گلخانه به اجرا درآمد. فاکتور شوری در دو سطح (صفر و 100 میلی مول کلرور سدیم) و تغذیه ازته با سه منبع متفاوت (نیترات، آمونیوم و نیترات آمونیوم) در نظر گرفته شد. بعد از برداشت محصول این گیاهان، وزن خشک ریشه، ساقه و برگ، طول بخش های هوایی، سدیم و پتاسیم بخش های هوایی و ریشه، مقدار پروتئین و اسیدپروسیک برگ در آنها اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که اثر شوری بر روی صفات مورد نظر معنی دار بوده است. در حالیکه اثرتیمارهای ازت و اثر متقابل شوری × ازت بر طول بخشهای هوایی، وزن خشک ساقه و برگ اثر معنی دار داشتند، اما برای بقیه صفات اختلاف آماری مشاهده نشده است. مقایسه میانگین صفات نشان میدهد که تیمار شوری موجب کاهش صفات رشد، غلظت های پروتئین، پتاسیم بخش های هوایی و ریشه و افزایش غلظت اسیدپروسیک و سدیم بخش های هوایی و ریشه گردیده است که با شاهد اختلاف معنی داری دارند. میزان اسیدپروسیک در میان تیمارهای ازت بدون شوری و در تیمار آمونیوم به صورت معنی داری کمتر از دو تیمار نیترات و نیترات به همراه آمونیوم در سطح 1% معنی دار بود. با توجه به اینکه نسبت پتاسیم به سدیم در گیاهان یک نسبت بحرانی می باشد و با افزایش این نسبت، مقاومت به شوری در گیاهان افزایش می یابد. می توان نتیجه گرفت که سورگوم تحت تنش شوری، هنگامی که با تیمارهای نیترات و نیترات به همراه آمونیوم مورد تغذیه قرار گیرد، مقدار سدیم کمتری را جذب کرده و اثرات سمیت سدیم را نیز کاهش می دهد. بهترین منبع ازت برای سورگوم، بدون تیمار شوری، آمونیوم است. که بالاترین رشد و کمترین میزان اسید پروسیک را دارا می باشد، اما با اعمال شوری، تیمارهای نیترات و نیترات به همراه آمونیوم به لحاظ اینکه بیشترین مقدار پروتئین و کمترین مقدار اسید پروسیک و بالاترین نسبت پتاسیم به سدیم بخش هوایی را دارا می باشند، توصیه می شوند.

به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت بر عملکرد و اجزا عملکرد دانه سه رقم گندم در شرایط آب و هوایی نی ریز، آزمایشی در سال زراعی 1374 در قالب کرت های خرد شده با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. کرت های اصلی شامل چهارتاریخ کشت (پانزدهم آبان، اول آذر، شانزده آذر و اول دی) و کرت های فرعی شامل سه رقم گندم (روشن، فلات و قدس) بود. نتایج نشان داد که تاثیر تاریخ کشت و اختلاف ارقام از نظر عملکرد دانه بسیار معنی دار است. تاریخ کاشت اول آذر با میانگین تولید 7616 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد را تولید نمود و همچنین رقم فلات با میانگین تولید 7000 کیلوگرم در هکتار نسبت به دو رقم دیگر پرمحصول تر بود. ارقام مورد بررسی اثر متقابل معنی داری با تاریخ کاشت برای صفت عملکرد دانه نشان دادند به طوری که بیشترین عملکرد دانه با میانگین 9155 کیلوگرم در هکتار مربوط به رقم قدس در تاریخ کاشت پانزدهم آبان ماه و کمترین عملکرد دانه با میانگین 2370 کیلوگرم در هکتار مربوط به رقم روشن در تاریخ کاشت اول دی ماه بود. بررسی اجزا عملکرد دانه نشان داد که تعداد سنبله، تعداد سنبلچه در سنبله، تعداد دانه در سنبله و وزن دانه در تاریخ کاشت اول دی ماه حداقل بود. حداکثر صفات، تعداد سنبله، تعداد دانه در سنبله و تعداد سنبلچه در سنبله به رقم پرمحصول فلات تعلق داشت.

در این کار تحقیقاتی ابتدا میزان چربی، اسیدهای چرب، اندیس ید و اندیس صابونی به ترتیب با روشهای سوکسله، گاز کروماتوگرافی و روشهای شیمیایی در دانه چند رقم از گیاهان جنس کدو اندازه گیری و سپس با توجه به نتایج بدست آمده و با استفاده از روشهای آماری چند متغیره ارقام مورد مطالعه از لحاظ شیمیوتاکسونومی بررسی و مقایسه شدند. بررسی بیوشیمیایی نشان داد که دانه کدو مسمایی (رقم مشهدی) دارای بیشترین درصد روغن است (56.04 درصد). همچنین چهار نوع اسید چرب به طور مشترک در دانه چهار گیاه مشاهده شد که شامل اسید پالمیتیک، استئاریک، اولئیک و لینولئیک می باشد. دو اسید چرب غیراشباع مهم یعنی اولئیک و لینولئیک به ترتیب در کدو مسمایی Cucurbita pepo L. (رقم قلمی) 75.98 و 16.54 درصد در کدو تنبل 18.78 Cucurbita maxima L. و 13.24 درصد، در کدو مسمایی (رقم کاغذی) 76.63 و 12.07 درصد و در کدو مسمایی (رقم مشهدی) 81.84 و 12.11 درصد اندازه گیری شد. علاوه بر اسیدهای چرب ذکر شده، اسید میریستیک نیز به میزان 3.88 درصد در روغن دانه کدو مسمایی (رقم کاغذی) دیده شد که در سایر دانه ها حضور نداشت. همچنین در بررسی بیوشیمیایی روغن دانه ها، اندیس صابونی با روش تیترمتری و اندیس ید با روش هانوس اندازه گیری گردید. کدو تنبل با عدد صابونی 273.06 و کدو مسمایی (رقم مشهدی) با اندیس ید 119.28 به ترتیب بالاترین مقادیر این دو فاکتور را به خود اختصاص دادند.

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی بین ارقام و اکوتیپ های داخلی و خارجی چچم یک ساله (Lolium multiflorum) موجود در بانک ژن منابع طبیعی، 20 رقم و اکوتیپ در یک طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط کشت فاصله دار مورد ارزیابی قرار گرفتند. عملکرد علوفه خشک و صفات مورفولوژیکی، تاریخ خوشه دهی، تاریخ گلدهی، محیط پوشش یقه، تعداد ساقه در بوته، ارتفاع ساقه و دیرزیستی بوته در پنج چین سال 1379 و دو چین سال 1380 اندازه گیری و مورد بررسی قرار گرفتند.داده های مربوط به هر یک از صفات در هر یک از چین های سال 1379 و 1380 به صورت جداگانه مورد تجزیه واریانس قرار گرفتند. ضمنا داده های دو سال با استفاده از طرح کرتهای خرد شده در زمان مورد تجزیه آماری واقع شدند. اختلاف معنی داری بین ارقام و اکوتیپ ها برای تمام صفات مورد مطالعه در هر یک از چین ها و میانگین سالیانه نشانگر وجود تنوع ژنتیکی در ژرم پلاسم چچم های یکساله موجود در بانک ژن منابع طبیعی می باشد. از نظر مدت زمان ظهور خوشه، 11 روز اختلاف بین میانگین ارقام زودرس و دیررس وجود داشت. اکوتیپهای 1216 (فرانسه) و 390 (ایتالیا) به ترتیب زود و دیرترین تاریخ خوشه دهی را دارا بودند. برای مجموع عملکرد علوفه سالیانه اختلاف بین ارقام و اکوتیپ ها معنی دار بود. اکوتیپ های 1254 (استرالیا) و 1448 (امریکا) با عملکرد 11.5 تن در هکتار و 1216 (فرانسه) و رقم Lm-VI (روسیه) با مجموع عملکرد 6.5 تن در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین ماده خشک علوفه را در سال تولید نمودند. از نظر پراکنش فصلی تولید علوفه، اختلاف معنی دار بین چین ها مشاهده گردید. میانگین عملکرد علوفه ارقام از چین 1 به چین 5، روند کاهشی داشت به نحوی که 50% از مجموع عملکرد علوفه سال 1379 و 90% از مجموع علوفه تولیدی سال 1380 متعلق به چین 1 بود. این روند برای صفات ارتفاع بوته و تعداد ساقه در بوته نیز مشاهده گردید. رقم 1765 (هلند) پراکنش عملکرد خوبی در تمام چین ها داشت.در تجزیه مرکب داده ها اثر سال برای صفات مورد مطالعه معنی دار بود. مجموع عملکرد علوفه سال 1379 بیشتر بود. اثرات متقابل ژنوتیپ سال نیز برای کلیه صفات معنی دار بود. که نشان دهنده اینست که ارقام و اکوتیپ ها در سال های مورد مطالعه عملکردهای یکسان نداشته اند. اثرات پلی پلوئیدی فقط برای صفت دیرزیستی (طول عمر گیاه) معنی دار بود به نحوی که ارقام تتراپلوئید دیرزیستی بیشتری داشتند. به رغم عملکرد علوفه بیشتر ارقام تتراپلوئید در برخی چین ها، از نظر مجموع عملکرد سالیانه اختلاف معنی داری بین دو گروه پلوئیدی مشاهده نگردید.

در این پژوهش، به منظور بهینه سازی پرآوری درون شیشه ای شاخساره های پایه M.9 سیب، فاکتورهای کربوهیدرات (ساکارز و سوربیتول)، اسیدجیبرلیک (GA3)، ایندول بوتیریک اسید (IBA)، فلوروگلوسینول (PG)، نحوه قرارگیری ریزنمونه در محیط کشت (عمودی، افقی و وارونه) و همچنین حجم ظروف کشت مورد بررسی قرار گرفت. محیط کشت پایه مورد استفاده MS حاوی 1.5 mg.l-1BA و 1 mg.l-1Kin بود و جهت آزمایشات از شاخساره های یک سانتیمتری درون شیشه ای استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سوربیتول کربوهیدرات مناسب تری برای پرآوری در مقایسه با ساکارز می باشد. GA3 و PG تاثیری روی تعداد شاخساره نداشتند اما در افزایش طولشان موثر بودند. کاربرد IBA تاثیری روی پرآوری نداشت. نحوه قرارگیری ریزنمونه در محیط کشت تاثیر معنی داری بر پرآوری داشت و با قراردادن شاخساره ها به صورت عمودی، پرآوری بهتری نسبت به وضعیت قرارگیری وارونه بدست آمد. افزایش حجم ظرف از 25 میلی لیتر به 125 میلی لیتری، تاثیری بر پرآوری شاخساره های M.9 نداشت. با توجه به نتایج بدست آمده می توان پیشنهاد کرد که برای بهبود پرآوری M.9 از محیط کشت پایه MS) دارای 1.5 mg.l-1BA و 1mg.l-1Kin و 8 mg.l-1 آگار) حاوی 30g.L-1 سوربیتول، 0.1mg.l-1 GA3، mg.l- 162PG1 استفاده و همچنین شاخساره ها را بصورت عمودی در محیط کشت قرار داد.

در این پژوهش میزان آلودگی و پراکندگی سه گونه سیاهک ذرت خوشه ای به اسامی سیاهک پنهان (Sporisorium sorghi)، سیاهک شاخه ای (S. ehrenbergii) و سیاهک تارک (S. reilianum) در اردستان اصفهان و همچنین امکان مبارزه شیمیایی علیه آنها با استفاده از ضد عفونی بذر بررسی شد. فراوانی سیاهک پنهان 31.5 درصد، سیاهک شاخی 28 درصد و سیاهک تارک 7.5 درصد (برای اولین بار در این منطقه شناسایی شده) برآورد گردید. متوسط میزان آلودگی خوشه ها به سیاهک های پنهان، و تارک به ترتیب برابر با 58.8، 9.6 و 100 درصد بود. کارآیی سه قارچکش به صورت ضد عفونی بذر به اسامی: تریادیمینول 7.5 درصد، دی نیکونازول دو درصد و کاربوکسین تیرام 75 درصد به میزانهای 1.5، 2 و 1.5 گرم برای هر کیلوگرم بذر استفاده شد. آزمایش به صورت طرح کامل تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار اجرا و در زمان برداشت تعداد سنبله های آلوده در کرت های آزمایشی شمارش و درصد آلودگی هر تیمار محاسبه شد. محاسبات آماری پس از تبدیل داده ها به آرک سینوس جزر اعداد انجام گردید. مقایسه تیمارها با استفاده از روش آزمون چند دامنه ای دانکن (P=1%) نشان داد که کلیه تیمارهای مربوط به استفاده از قارچکشها اختلاف بسیار معنی داری نسبت به شاهد در کنترل بیماری داشت و کاملا در کنترل بیماری سیاهک پنهان و خوشه موثر بوده اند.

در این تحقیق اثرات اصلی کادمیم (Cd(NO3)2, 4H2O) و برهم کنش متقابل کادمیم و ژیبرلین (GA3) بر رشد ریشه و بخش هوایی، پروتئین و غلظت پتاسیم در گیاهان پیاز خوراکی Allium cepa L. cv. Red Azarshahr بررسی شده است. گیاهان به مدت 10 روز در محلول غذائی هوگلند دارای غلظتهای مختلف Cd2+ (0 و 0.4 میلی مولار) و GA3 (0 و 0.03 میلی مولار) رشد یافته اند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که با افزایش غلظت کادمیم در محلول غذائی، به طور معنی دار (p<0.01) رشد ریشه و بخش هوائی، محتوای پروتئین بخش هوائی و غلظت پتاسیم کاهش یافت. افزودن ژیبرلین به طور معنی دار اثرات سمی کادمیم را بر پیاز خوراکی کاهش داد.

اسید آسکوربیک (ویتامین C)، یک ویتامین محلول در آب می باشد که اعمال و نقش های متفاوتی را در گیاه به عهده دارد و ممکن است در تمام اندامک های سلول گیاهی یافت شود. اسید آسکوربیک اسید در تقسیم سلولی و سنتز دیواره ی سلول دخالت می کند و یک آنتی اکسیدان بسیار قوی است که حتی در مقادیر کم می تواند از تخریب مولکولهای ضروری توسط رادیکالهای آزاد و انواع اکسیژن غیر فعال که به صورت یک فرآورده جانبی مکانیسم تنفسی و فتوسنتزی سلول تولید می شوند، جلوگیری کند. گیاه باقلا Faba vulgaries)) به تیره باقلاییان تعلق دارد. باقلا یکی از مهمترین محصولات زمستانی برای مصرف انسانها در خاورمیانه است. واریته های دانه درشت آن به صورت سبز و خشک، تازه یا کنسرو شده و نیز ذخیره خوراک دام مصرف می شود. باقلا ارزش غذایی زیادی دارد و به عنوان جانشین گوشت یا چربی شیر مورد توجه می باشد. ازاین رو تلاش برای افزایش مقدار محصول و بهبود کیفیت آن ضروری و مفید است. گیاهان باقلا که با ویتامین C تیمار شدند بنا به غلظت ویتامین تغییراتی را در میزان تقسیم سلولی، در ساختار مریستم رویشی و زایشی و در تعداد گلهای هر بوته نشان دادند که سرانجام به افزایش مقدار محصول منجر شد.

جنس شبدر با حدود 250 گونه علفی یکساله و چند ساله یکی ازبزرگترین و مهمترین جنس های تیره بقولات و از گیاهان علوفه ای و مرتعی با ارزش این تیره به شمار می رود. بر اساس گزارشات موجود، سطوح پلوئیدی متفاوتی در منابع ژنتیکی این گیاهان به چشم می خورد. از آن جا که اندازه کروموزوم ها در گونه های مربوط به این جنس بسیار کوچک است، شمارش کروموزومی در مرحله متافاز با دشواری صورت می گیرد. بنابراین داشتن یک روش جانشین مانند تعیین سطح پلوئیدی ازطریق شمارش کلروپلاستی می تواند کارایی بیشتری داشته باشد. به همین جهت و به منظور بررسی ارتباط سطح پلوئیدی و تعداد کلروپلاستهای سلولهای نگهبان روزنه، 24 جمعیت مختلف از 8 گونه این جنس پس از جمع آوری از رویشگاه های طبیعی در گلخانه بانک ژن گیاهی ملی ایران کشت شد و از برگهای جوان میانی، سه نمونه به طور تصادفی انتخاب و تعداد کلروپلاستهای سلولهای نگهبان روزنه سطح زیرین برگ در بیست جفت سلول شمارش گردید. همچنین شمارش کروموزومی مریستم انتهایی ریشه در گیاهان مذکور در مرحله متافاز میتوز انجام و سطح پلوئیدی به روش معمول تعیین شد که نشان دهنده همبستگی مستقیم سطح پلوئیدی با تعداد کلروپلاستهای سلولهای نگهبان روزنه در همه جمعیتهای مطالعه شده می باشد. این همبستگی در گونه های دیپلوئید، T.tomentosume، T. bullatum، T. campestre، T. spumosum، T. physodes، Tresupinatum و گونه تتراپلوئید T. fragiferum مشاهده گردید.بنابراین با توجه به مشاهدات فوق می توان این روش نوین را برای تعیین سطح پلوئیدی در جنس شبدر توصیه نمود.

این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن بر روی عملکرد ارزان علوفه ای (رقم نوتریفید) و لوبیا چشم بلبلی (رقم پرستو) در کشت مخلوط در سال 1381 در مزرعه آموزشی پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران اجرا شد. طرح آزمایشی به کار رفته کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار بود که چهار سطح صفر، 100، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار کود اوره (46% نیتروژن) به عنوان عامل اصلی و تک کشتی دو گیاه (S1 = تک کشتی ارزن علوفه ای و S2= تک کشتی لوبیا چشم بلبلی) و همچنین سه نسبت مخلوط %50 = S3) ارزن علوفه ای + 50% لوبیا چشم بلبلی، S4 = 75% ارزن علوفه ای + 25% لوبیا چشم بلبلی و S5 = 25% ارزن علوفه ای + 75% لوبیا چشم بلبلی) به عنوان فرعی در نظر گرفته شد. روش مورد استفاده برای تشکیل مخلوطها بر اساس جایگزین بود. نتایج حاصله نشان داد که عملکرد دانه لوبیا چشم بلبلی در سطح 100 کیلوگرم در هکتار کود اوره به حداکثر (820 کیلوگرم در هکتار) و در سطح 300 کیلوگرم در هکتار کود اوره به حداقل (387 کیلوگرم در هکتار) می رسد. کمترین میزان عملکرد ارزن علوفه ای در مخلوط 25 درصد ارزن + 75 درصد لوبیا چشم بلبلی به مقدار 36723 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. عملکرد لوبیا چشم بلبلی با افزایش درصد مخلوط بیشتر شد (از 141.21 کیلوگرم در هکتار تا 900.74 کیلوگرم در هکتار) محاسبه نسبت برابر زمین (LER) نشان داد که با مصرف 200 کیلوگرم در هکتار اوره در مخلوط 50 درصد ارزن + 50 درصد لوبیا چشم بلبلی میزان عملکرد محصول 37 درصد بیشتر از تک کشتی است (LER=1.37) و چنین می توان استنباط نمود که در کشت مخلوط، این دو گیاه از عوامل محیطی بیش از تک کشتی استفاده می کنند.

آنزیم اسید فسفاتاز به طور گسترده در بخش های مختلف گیاهان یافت می شود. این آنزیم به دو صورت داخل سلولی و خارج سلولی فعالیت های متفاوتی در سلول انجام می دهد. به عنوان مثال افزایش میزان فعالیت آن در اثر تنش شوری و خشکی را می توان نام برد. در گیاه یونجه نیز می توان نسبت به ایجاد کالوس مقاوم به خشکی و شوری اقدام نمود. ابتدا کالوسهای یونجه توده یزدی تولید شده از کشت قطعات ساقه در محیط کشت Ms حاوی 2,4D کاینتین و عصاره مخمر تحت تیمار غلظتهای 0، 2، 4، 6، 8 و 10 درصد مانیتول و همچنین غلظتهای 0، 0.2، 0.4، 0.8و 1 درصد نمک (Nacl) در شرایط Invitro قرار گرفت. اندازه گیری فعالیت آنزیم نشان دهنده افزایش فعالیت آنزیم اسید فسفاتاز بود. همچنین رقم همدانی نسبت به رقم یزدی در استرس شوری تغییرات کمتری نشان داد. نظیر چنین نتایجی را استرس خشکی روی میزان فعالیت اسید فسفاتاز در توده همدانی نشان داد. این مطالعه در مجموع نشان داد که تغییر فعالیت اسید فسفاتاز در استرس شوری و خشکی وابسته به ژنوتیپ است.

به منظور بررسی اثر کادمیوم از پارامترهای رشد و فیزیولوژیک گیاهک کلزا بذرهای تهیه شده پس از استریل شدن، تحت تیمار غلظت های صفر، 10، 50، 100، 500 میکرومولار کلرور کادمیوم در ظروف پتری قرار گرفتند و پس از هفت روز رشد در شرایط کنترل شده ژرمیناتور، اثرات سمیت این یون بررسی گردید. به این منظور گیاهک های یکسانی از هر نمونه انتخاب و میزان رشد طولی و وزنی همچنین محتوای کلروفیل، کارتنوئیدها، قند و پروتئین اندام های هوایی و ریشه نمونه ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج نشان دهنده کاهش قابل توجه رشد طولی اندامهایی شامل ریشه و محور زیرلپه، همچنین کاهش معنی دار وزن تر و خشک اندامهای گیاهک در غلظت های 100 و 500 میکرومولار یون کادمیوم بود. مقدار کلروفیل و کارتنوئیدها هم در برگ نمونه های تحت تنش با کادمیوم به طور معنی داری کاهش یافت. میزان پروتئین کل در برگها و ریشه ها با افزایش غلظت کادمیوم تا 100 میکرومولار افزایش نشان داد که این افزایش نشان داد که این افزایش می تواند بیانگر افزایش آنزیم های درگیر در مکانیسم دفاعی گیاه و پلی پیتیدهای آنتی اکسیدان باشد. از طرفی مقدار قند در برگهای لپه ای به علت تبدیل قندهای غیر محلول به محلول افزایش نشان داد در حالیکه در ریشه ها کاهش مقدار قند مشاهده شد.

معمولا امکان کاهش تنش خشکی در گیاهانی که در مناطق با بارندگی کم در شرایط دیم کاشته می شوند، وجود دارد. تنش نتیجه روند غیر عادی و فرآیندهای فیزیولوژیک است که از تاثیر و ترکیب یک یا چند عامل زیستی و محیطی حاصل می شود. گیاهی چون آفتابگردان که سازگار با مناطق معتدل رطوبتی می باشد، در مناطق نیمه خشک با آبیاری و گاهی بدون آبیاری نیز کشت می شود. به منظور کشت این گیاه در این گونه مناطق، ضرورت دارد که ضمن استفاده از ارقام مناسب و متحمل به خشکی، از تکنیک های زراعی مناسب استفاده و از مقدار محدود آب موجود نیز استفاده بهینه گردد. بدیهی است که با اعمال حداقل یک بار آبیاری امکان کاهش تنش و به دنبال آن افزایش راندمان در تولید محصول وجود دارد. تا کنون چنین ثابت شده است که اثرات سو ناشی از تنش رطوبتی بر رشد و نمو گیاهان بستگی به زمان وقوع تنش، شدت تنش، مرحله رشدی و ژنوتیپ آنها دارد. لذا انتخاب زمان مناسب آبیاری نیز می تواند بر عملکرد محصول تاثیر بیشتری داشته باشد. هدف این تحقیق ارزیابی عملکرد سه رقم آفتابگردان در شرایط دیم در سه سطح بدون آبیاری، یک بار آبیاری در زمان گلدهی، و یک بار آبیاری در زمان دانه بندی، در طرح آزمایشی فاکتوریل 3×3 می باشد. نتایج حاصل از داده های این آزمایش نشان داد که یکبار آبیاری در مرحله گلدهی، عملکرد دانه را از مقدار 768.2 در تیمار شاهد به 1234 کیلوگرم در هکتار افزایش داده است. افزایش درصد روغن نیز در اثر این عامل محیطی نسبت به شاهد، 25 درصد بوده است. به هر حال، عملکرد گیاهان تحت تاثیر کاهش تنش بعد از اعمال آبیاری تحت تاثیر قرار گرفت و افزایش یافت. با این وجود، در عملکرد دانه حاصل از تیمارهای آبیاری تکمیلی در دو مرحله گلدهی و دانه بندی، تفاوت معنی داری مشاهده نشده است. در این آزمایش، درصد روغن از 33 در حالت تنش به 41 درصد بعد از آبیاری در مرحله گلدهی، و به 36 درصد بعد از آبیاری در مرحله دانه بندی رسید. بیوماس کل افزایش 17 درصدی و 5 درصدی را به ترتیب در نتیجه آبیاری در مرحله گلدهی و در مرحله دانه بندی به خود اختصاص داد.

در مطالعه حاضر تاثیر حرارت مرطوب در 100 درجه سانتیگراد در مدت زمان0، 1، 3، 6، 12و 24 ساعت بر روی آرد نمونه های نخود، لوبیا و باقلا مورد بررسی قرار گرفت. میزان پروتئین کل در نخود، لوبیا و باقلا در تیمار حرارتی صفر به ترتیب، 4.1، 22.18و 30.5 درصد برآورد گردید. تغییرات میزان پروتئین کل در هر سه نمونه مورد مطالعه که تحت تیمارهای حرارتی با زمانهای متفاوت قرار گرفته بودند، معنی دار نبود. فعالیت مهارکننده های تریپسین در نمونه های حرارت ندیده در بذور نخود، لوبیا و باقلا، به ترتیب 27.8، 41.5و 49.9 میکروگرم در هر گرم آرد نمونه تعیین گردید که در طی تیمارهای حرارتی فوق، کاهش معنی داری را نشان داد. الکتروفورز در ژل پلی اکریلامید در حضور سدیم دو دسیل سولفات (SDS – PAGE) بر روی پروتئین کل نمونه های حرارت دیده و حرارت ندیده بعد از اعمال تیمار آنزیمی انجام گرفت. مقایسه الکتروفوروگرام های بدست آمده نشان داد که، تغییرات شدیدی در کاهش ضخامت و رنگ باندها پروتئینی متناسب با افزایش زمان حرارت دهی ایجاد شده است. این فرایند از غیر فعال شدن مهارکننده های تریپسین ناشی از اعمال حرارت و تاثیر شدید آنزیم تریپسین در هیدرولیز پروتئینهای نمونه بوده است.

آلکالوئیدهای پیرولیزیدین  (PAs)که به عنوان سنسیوآلکالوئیدها نیز معروف هستند گروهی از مواد شیمیایی هستند که در گونه های گیاهی متنوع در سراسر دنیا وجود دارند. آلکالوئیدهای سمی به طور عمده در گونه های Senecio، (Leguminosae) Crotalaria (Compositae) و (Boraginaceae) Heliotropium توزیع شده اند. گیاهان حاوی این آلکالوئیدها عامل مرگ و میر و بیماریزایی معنی داری در پستانداران از جمله انسان می باشند. بدین ترتیب که با خوردن این ترکیبات فعال سازی متابولیک در کبد صورت گرفته و ترکیبات اولیه به الکتروفیلهای واکنش پذیرتری تبدیل می شوند که توانایی واکنش با ماکرومولکولهای سلولی را دارند و می توانند سمیت حاد یا مزمن ایجاد کنند.یکی از این گیاهان پیرگیاه (Seneciovulgaris) می باشد که در مزارع گندم استان مازندران فراوان است و همراه با انواع گندم (Triticum spp) درو شده و وارد فراورده های حاصل از آن می شود. در این مطالعه وجود PAs بصورت کیفی در نمونه های گندم و آرد این استان با استفاده از معرف ارلیخ بررسی شد که ایجاد رنگ قرمز با شدت های مختلف در کلیه نمونه ها وجود PAs را در تمامی آنها ثابت کرد و همچنین مقدار PAs و فرم – N اکساید آنها بر اساس سنسیونین در نمونه ها با روش اسپکتروفتومتری تعیین شد. این روش برای آلکالوئیدها و سایر ترکیبات که یک بخش بازی غیر اشباع (حلقه 3∆ - پیرولین) دارند اختصاصی است. مقدار محاسبه شده مجموع PAs و – N اکساید آنها در 0.512 گرم از نمونه ها در حد 0.05 – 0.02 میلی گرم و در 0.512 گرم از پیر گیاه 0.4 میلی گرم می باشد و در مقایسه با LD50 سنسیونین (24.2±12.64mg/kg) و دوز سمی کشنده (6-167mg/kg) PAs و دوز سمی غیر کشنده PAs (2-27mg/kg) عملا نمونه های گندم و آرد استان مازندران توانایی ایجاد عوارض حاد حاصل از PAs را ندارند ولی در معرض قرار گرفتن طولانی مدت حتی سطوح پایینی از PAs ممکن است باعث آسیب فزاینده ای به ارگانهای بدن به ویژه هپاتوتوکسیسیتی شود و احتمال سمیت مزمن با توجه با رژیم غذایی روزانه افراد وجود دارد.