علوم دامی ایران
سال:1397 | دوره:49 | شماره:1 |تعداد مقالات:15

در این پژوهش با استفاده از داده های گردآوری شده ی مربوط به صفات گوساله زایی شامل سخت زایی، وزن تولّد گوساله و طول دوره ی آبستنی در نخستین زایش 29950 رأس گاو هلشتاین ایران که در سال های 1383 تا 1393 در 131 گله ی تحت پوشش مرکز اصلاح نژاد و بهبود تولیدات دامی کشور گردآوری شده بودند، ساختار علّی بین صفات گوساله زایی با استفاده از الگوریتم جستجوی IC بررسی شد. در ساختار علّی شناسایی شده ضریب های ساختاری مربوط به تأثیر علّی صفات وزن تولّد گوساله (002/0± 060/0) و طول دوره ی آبستنی (002/0± 007/0) بر صفت سخت زایی معنی دار بودند. تأثیر طول دوره ی آبستنی بر وزن تولّد گوساله (005/0± 219/0) معنی دار بود. با در نظر گرفتن این ساختار علّی یک مدل سه صفتی یک سویه مبتنی بر مدل های معادله های ساختاری تدوین و با استفاده از معیار انحراف اطلاعات (DIC) و قابلیت پیش بینی (ارزیابی شده با معیارهای میانگین مربعات خطا و همبستگی بین مقادیر پیش بینی شده و مشاهده شده) با مدل سه صفتی استاندارد متناظر مقایسه شد. نتایج نشان دادند، صفت سخت زایی تحت تأثیر علّی وزن تولّد گوساله و طول دوره ی آبستنی گاو قرار دارد و مدل سه صفتی یک طرفه نسبت به مدل سه صفتی استاندارد برتری دارد و در نظر گرفتن رابطه های علّی یادشده در ارزیابی ژنتیکی صفات گوساله زایی اهمیت دارد.

در این مطالعه تخمیر پذیری سه گونه گیاهی شورزی تحت چرای شترهای تک کوهانه بنام های سلمکی ساقه سفید، اشنان و سیاه شور به صورت انفرادی و با جایگزینی 0، 5/33، 5/66 و 100 درصد با یکدیگر در قالب طرح کامل تصادفی با نه تیمار آزمایشی توسط روش تولید گاز ارزیابی شد. نمونه های گیاهی در طول فصل چرای پاییزه و زمستانه از مراتع جنوب استان خوزستان گرد آوری شدند. جیره های مورد بررسی تفاوت معنی داری از نظر سرعت و میزان گاز تولید شده داشتند (05/0>P). سلمکی ساقه سفید (T2) به طور معنی داری کمترین میزان تولید گاز را داشت و در مقابل جیره ی حاوی 5/66 درصد سیاه شور + 5/33 درصد اشنان (T8) بیشترین میزان تولید گاز را داشت (05/0>P). سلمکی ساقه سفید به طور معنی داری کمترین و اشنان بیشترین قابلیت هضم حقیقی، ماده ی آلی قابل تخمیر، کل اسیدهای چرب فرار تولیدی، انرژی قابل سوخت وساز (متابولیسم) و تولید توده ی میکروبی را داشتند. کمترین انرژی قابل سوخت وساز در تیمار T2مشاهده شد. بازده ی تولید توده میکروبی در گیاه سلمکی ساقه سفید بالاتر از دیگر جیره ها بود و پایین ترین بازده متعلق به جیره ی T8 بود. میزان نیتروژن آمونیاکی تولید شده در همه ی جیره های مورد بررسی بالاتر از سطح بحرانی آن ها بوده و می توانند مقادیر کافی از نیتروژن را برای بیشترین تولید توده ی میکروبی تأمین کنند. بنابراین، گیاه اشنان و جیره ی T8 بهترین جیره برای تأمین نیازهای مواد مغذی شتر هستند؛ اما با دیدگاه احیاء مرتع، جیره های ترکیبی بر تر از هرکدام از سه گیاه به تنهایی هستند.

این پژوهش به منظور مقایسه ی تأثیر افزودن سطوح مختلف سه نوع سرما محافظ نفوذی (گلیسرول، دی متیل استامید، دی متیل فرمامید) و دو نوع سرما محافظ غیرنفوذی (تره هالوزو ساکارز) به رقیق کننده ی اسپرم اسب های ترکمن انجام شد. برای این منظور چهار سر نریان بالغ ترکمن برای اسپرم گیری به کار گرفته شد. پس از گرفتن مایع منی و فرآوری آن به منظور جداسازی ژل و پلاسمای منی در آزمایشگاه، نمونه های منی به گروه های تیماری شامل سطوح 5 و 7 درصد سرمامحافظ-های نفوذی گلیسرول، دی متیل استامید (DMA) و دی متیل فرمامید (DMF) و سطوح 50 و 100 میلی مول سرمامحافظ-های غیرنفوذی تره هالوز و ساکارز حل شده در رقیق کننده تقسیم و با یک روش استاندارد، منجمد شدند. پس از یخ گشایی، فراسنجه های جنبایی و زنده مانی برای همه ی تیمارها ارزیابی شد. نتایج این پژوهش نشان داد، زنده مانی اسپرم های منجمدشده با رقیق کننده ی حاوی 5 یا 7 درصد DMF (به ترتیب 93/0± 6/68 و 22/2± 2/63 درصد) و سطوح 5 یا 7 درصد DMA (به ترتیب 69/1± 6/68 و 76/2± 6/63 درصد) از اسپرم های منجمدشده با رقیق کننده ی حاوی سطوح 5 یا 7 درصد گلیسرول (به ترتیب 06/3± 8/56 و 03/1± 6/55 درصد) به طور معنی داری بهتر بود (05/0P<). جنبایی کل اسپرم های تیمارشده با سطح 5 درصد DMA (02/1± 4/68 درصد) نسبت به سطح 7 درصد DMF (46/1± 8/61 درصد) به طور معنی داری افزایش نشان داد (05/0P<). همچنین زنده مانی و جنبایی اسپرم ها تحت تأثیر نوع سرما محافظ های غیر نفوذی قرار نگرفته و این سرما محافظ ها تفاوت معنی داری نسبت به هم نشان ندادند (05/0P>). بر پایه ی این نتایج می توان گفت که سرما محافظ هایی مانند DMA و DMF می توانند جایگزین مناسبی برای گلیسرول باشند.

هدف از این پژوهش، مطالعه تأثیر پنج روش همزمانی فحلی بر قطر فولیکول تخمک ریزی کننده، غلظت پروژسترون در زمان تلقیح و روزهای 5 و 12 پس از تلقیح و درصد گیرایی در شرایط تنش حرارتی در گاو هلشتاین بود. بدین منظور 250 رأس گاو هلشتاین (میانگین تولید روزانه بیشتر از 30 کیلوگرم در روز و نوبت زایش 1/1± 6/3) به طور تصادفی انتخاب و در گروه های آزمایشی زیر شامل 1-آوسینک (OV)، 2-پری سینک/ آوسینک (PO)، 3-دابل آوسینک (DO)، 4-G7G آوسینک (G7G)، 5-PG7G آوسینک(PG7G) قرار گرفتند. نتایج نشان داد، قطر فولیکول تخمک ریزی کننده در گاوهایی که با روش OV همزمان شدند در مقایسه با دیگر روش ها به طور معنی داری کوچک تر بود. غلظت پروژسترون در روزهای 5 و 12 پس از تلقیح در گاوهایی که با روش OV همزمان شده بودند در مقایسه با دیگر روش ها کمتر بود (05/0 >P). گاوهایی که با روش OV همزمان شده بودند در مقایسه با دیگر روش ها کمترین درصد گیرایی را در روز 32 و 60 پس از تلقیح داشتند (05/0 >P). بین دیگر روش های همزمانی تفاوتی در درصد گیرایی در روزهای 32 و 60 پس از تلقیح وجود نداشت. به طورکلی نتایج این پژوهش نشان داد، استفاده از روش های بر پایه ی پیش همزمانی پیش از آغاز آوسینک می تواند سبب افزایش باروری در گاوهای هلشتاین در شرایط تنش حرارتی شود.

در این پژوهش توارث سیتوپلاسمی وزن بیده ی یک سالگی در بز نژاد مرخز با استفاده از روش آماری بیزی بررسی شد. برای برآورد فراسنجه (پارامتر)های ژنتیکی از رکوردهای گردآوری شده در سال های 1390-1371 در ایستگاه پژوهشی اصلاح نژاد بز مرخز در سنندج استفاده شد. برای بررسی اثر عامل های محیطی بر داده های این صفت از رویه ی GLM نرم افزار آماری SAS و برای برآورد فراسنجه های ژنتیکی از نرم افزار Gibbs1f90، بر پایه ی مدل دام از رویه ی نمونه گیری گیبس، استفاده شد. عامل هایی مانند سال تولد، جنس و سن مادر به عنوان اثر ثابت و سن دام و وزن بدن در هنگام رکورد برداری به عنوان متغیرهای کمکی در مدل گنجانده شدند. بنابر نتایج به دست آمده از این پژوهش، بهترین مدل انتخاب شده برای صفت وزن بیده، مدل دربرگیرنده ی اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیط دائمی مادری و اثر ژنتیکی سیتوپلاسمی با در نظر گرفتن کوواریانس بین اثر ژنتیکی افزایشی مستقیم و مادری بود. درصد واریانس ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیط دائمی مادری و ژنتیکی سیتوپلاسمی به ترتیب 27/19، 6/6، 03/3 و 82/1 از کل واریانس برآورد شد. نقش اثر سیتوپلاسمی با توجه به معنی دار بودن برای ورود به مدل از یک سو و کم بودن میزان واریانس آن از سوی دیگر، به عنوان تصحیح کننده اهمیت دارد، ولی نمی تواند به عنوان معیار انتخاب لحاظ شود.

این بررسی به منظور ارزیابی ویژگی های ایمنی (ایمونو)شیمیایی و نیز تأثیر مهارکنندگی پودر پادتن (آنتی بادی) اختصاصی و غیراختصاصی زرده ی تخم مرغ بر رشد باکتری استافیلوکوکوس اورئوس، به عنوان یکی از مهم ترین سروتیپ-های استافیلوکوکوس بیماری زای انسانی و دامی در شرایط برون تنی انجام شد. این آزمایش با بهره گیری از شانزده قطعه مرغ تخم گذار لگهورن سفید سویه ی های-لاین 36W-که در سن 40 هفتگی قرار داشتند صورت گرفت. برای ایمن کردن پرندگان، پس از بررسی منحنی رشد میکروب و کشت آن ها تا پایان مرحله ی رشد تصاعدی، واکسن کشته شده با بهره گیری از امواج فراصوت تهیه و تزریق شد. پس از گرد آوری تخم مرغ ها در یک دوره ی زمانی 8 هفته، IgY با بهره گیری از روش پولسون جداسازی و یخ خشکانی1 شد و در ادامه ویژگی های ایمنی شیمیایی و ضد باکتریایی آن سنجش شد. نتایج بیانگر آن است که پس از نخستین ایمن سازی، فعالیت اختصاصی پادتن علیه باکتری مورد آزمون در پلاسمای مرغ های تخم گذار و تخم مرغ افزایش یافت و این افزایش در دوره ی آزمایش در سطوح بالا حفظ شد (01/0 < P). غلظت IgY و نیز درصد خلوص آن در پودر پادتن اختصاصی 71 درصد بالاتر (05/0 < P) از پودر آنتی بادی غیراختصاصی بود. بهره گیری از سطوح 100 و 200 میلی گرم پودر پادتن اختصاصی سبب کاهش معنی دار جمعیت باکتریایی در ساعت های 4 و 6 نگهداری (انکوباسیون) شد. در این میان بالاترین اثر مهاری در انتهای مرحله ی (فاز) لگاریتمی متعلق به سطح 200 میلی گرم پودر پادتن اختصاصی بود که توانست سبب کاهش logCFU/mL 2/1 در مقایسه با گروه شاهد (کنترل) شود (01/0 < P). لذا این یافته ها بیانگر آن است که باکتری استافیلوکوکوس اورئوس به همراه ادجوانت فروند (نوع کامل در تزریق اول و نوع ناقص در تزریق دوم)، خاصیت القایی بالایی داشته و بهره گیری از روش پولسون راهی مؤثر برای تولید درازمدت و با بازده ی بالا، برای به دست آوردن IgY اختصاصی با درصد خلوص و توان ضدباکتریایی (آنتی باکتریال) مطلوب است.

با دسترسی به اطلاعات نشانگرهای تک نوکلئوتیدی (SNP )، پیش بینی شایستگی ژنتیکی افراد بدون اطلاعات پدیدگانی (فنوتیپی) با استفاده از ارزیابی ژنگانی (ژنومی) امکان پذیر شده است. لیکن، استفاده از تراشه (چیپ) های متراکم برای ارزیابی همه ی افراد جمعیت مقرون به صرفه نیست. برای دستیابی به بیشترین بازدهی در بررسی های ژنگانی می توان گروهی از حیوان ها را با تراشه های با تراکم بالا و دیگر افراد را با تراشه های کم تراکم تعیین نژادگان (ژنوتیپ) کرد، سپس آن ها را به تراکم بالا اسناد (ایمپیوت) کرد. در این بررسی، تأثیر سه تراشه ی کم تراکم (1k، 2k و 4k)، اسناد شده به تراکم بالای 10k و رابطه ی خویشاوندی بین جمعیت مرجع و جمعیت های تأیید بر درستی ارزیابی ژنگانی و نیز همبستگی ارزش های اصلاحی برآورد شده در تراشه های مختلف با استفاده از داده ی همانند سازی شده، بررسی شد. برای ساختن تراشه های کم تراکم، 10، 20 و 40 درصد از نشانگرهای 10k به صورت تصادفی انتخاب شدند. اسناد کردن (ایمپیوتیشن) با استفاده از نرم افزار FImpute صورت گرفت. به طورکلی با افزایش تراکم نشانگری، همبستگی بین ارزش های اصلاحی برآورد شده به دست آمده از تراشه های مختلف افزایش پیدا کرد. به گونه ای که، درستی ارزیابی ژنگانی تراشه ی کم تراکم 4k و تراشه ی متراکم 10k همسان بودند. همچنین پس از اسناد کردن نژادگان های تراشه ی 4k به 10k، تفاوتی بین درستی ارزیابی های ژنگانی ایجاد نشد. با افزایش فاصله ی جمعیت مرجع و جمعیت های تأیید، درستی اسناد کردن کاهش یافت.

هدف از این آزمایش، بررسی تأثیر بنتونیت سدیم پیلارد (PB) بر عملکرد، وزن نسبی اجزاء لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی خون جوجه های گوشتی چالش یافته با آفلاتوکسینبود. بدین منظور از 128 قطعه جوجه خروس یک روزه راس 308 در یک طرح کامل تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار و هشت پرنده در هر تکرار به مدت 35 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: شاهد منفی (C)، شاهد مثبت (جیره ی پایه + آفلاتوکسینAFB1) و دو سطح 25/0 و 75/0 درصد بنتونیت نانو ساختار پیلارد (PB) که به جیره ی پایه ی آلوده به آفلاتوکسینAFB1اضافه شد، میزان آفلاتوکسین در جیره های آلوده در دوره ی آغازین و رشد برابر ppb500 و در پایانی ppb1000 بود. ستون حایل بودن (پیلارینگ) در بنتونیت سدیم باعث افزایش میزان اکسید آهن از 99/1 به 42/8 درصد و در بنتونیت سدیم از 43/2 به 43/0 درصد در بنتونیت پیلارد کاهش یافت. آفلاتوکسین باعث افزایش FCRو فعالیت آنزیم های ALT و ALP در مقایسه با شاهد منفی شد. افزودن 25/0 درصد PB به جیره ی آلوده باعث افزایش مصرف خوراک، وزن بدن و کاهش ALT شد. افزودن 75/0 درصد PB باعث کاهش ALT و ALP در مقایسه با تیمار آلوده شد. بنابراین بنتونیت سدیم پیلارد باعث بهبود عملکرد و کاهش فعالیت آنزیم های کبدی در جوجه های تغذیه شده با آفلاتوکسین می شود. نتایج به دست آمده در این بررسی، آفلاتوکسین در سطح 1000 نانوگرم در کیلوگرم اثری بر وزن بدن و مصرف خوراک نداشت و سطح 25/0 درصد بنتونیت پیلارد مناسب ترین پاسخ عملکردی را در جوجه های تغذیه شده با آفلاتوکسین داشت.

هدف از این تحقیق ارزیابی تأثیر مکمل بتائین و تزریق ویتامین B12 در دوره ی انتقال روی فراسنجه های سرم گاوهای شیری در دوره ی انتقال است. بدین منظور 32 گاو هلشتاین چند بار زایش کرده (21 روز پیشپیش از زایش) انتخاب شدند و به یکی از چهار تیمار آزمایشی تخصیص داده شدند: تیمار شاهد یا CC (بدون تزریق ویتامین B12 و دریافت مکمل بتائین)، تیمار دوم یا CB(تزریق هفتگی 10 سی سی ویتامین B12)، تیمار سوم یا BC (دریافت روزانه 50 گرم مکمل بتائین) و تیمار چهارم یا BB (تزریق هفتگی 10 سی سی ویتامینB12و دریافت روزانه 50 گرم مکمل بتائین). نمونه های خون در روزهای 7 روز پیش از زایش و همچنین 2 و 42 روز پس از زایش برای تعیین فراسنجه های خونی سرم گاوها و همچنین خون گوساله های تازه متولدشده گرفته شد. فراسنجه های سرم خونی گاوها تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (05/0P>)، به جز برای گلوکز که در تیمارهای بتائین و B12 + بتائین نسبت به دو تیمار دیگر به طور معنی داری بیشتر بود (05/0P<). در بین شاخص های آنزیمی، گاماگلوتامیل ترانسفراز در تیمار B12 + بتائین در مقایسه با تیمار دوم (B12) کاهش معنی دار داشت (05/0P<). فراسنجه های سرمی گوساله های تازه متولدشده از گاوهای دوره ی انتقال تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. در نتیجه بتائین و ویتامین B12 تنها توانستند در بین فراسنجه های خونی گلوکز را افزایش دهند.

هدف از این بررسی ارزیابی تأثیر افزودن سطوح بالای آلفاتوکوفرول استات بر فراسنجه های بافت شناسی بیضه ی خروس های سنگین مادر گوشتی بود. در این راستا، شمار 60 خروس مادر گوشتی راس 308 (با سن 20 هفته) در دو گروه وزنی استاندارد (30=شمار؛ kg169/0± 109/3=میانگین وزن بدن) و سنگین (30=شمار؛ kg 161/0 ± 509/3= میانگین وزن بدن) تقسیم شدند. خروس ها به صورت تصادفی در ده گروه تیماری تقسیم و به قفس های انفرادی منتقل شدند (به صورت فاکتوریل 5×2 با شش تکرار در هر تیمار). تیمارهای آزمایشی با جیره ای همسان افزون بر سطوح مختلف ویتامین E 0 (E0)، 100 (E100)، 200 (E200)، 300 (E300)، 400 (E400) میلی گرم در کیلوگرم جیره ی ویتامین E به مدت ده هفته تغذیه شدند. در مدت آزمایش، گروه سنگین 30 درصد بیشتر از گروه سبک خوراک دریافت کرد. در پایان آزمایش خروس ها کشتار شدند و بیضه ها برای ارزیابی های بافت شناسی از لاشه جدا شدند. نتایج نشان داد، ویتامین E به صورت معنی داری اندازه ی بیضه ها و شمار لوله های اسپرم ساز را در همه ی گروه های تیماری نسبت به گروه شاهد (کنترل) افزایش داده است (05/0P≤ ). همچنین، در هر دو گروه وزنی، قطر بیضه ی چپ، قطر لوله های اسپرم ساز، ضخامت بافت پوششی (اپیتلیوم) اسپرم ساز، شمار یاخته های لایدیگ و شمار رگ های خونی برای گروه 400 میلی گرم ویتامین E بالاتر بود (05/0P≤ ). درکل، بنابر نتایج به دست آمده می توان عنوان کرد، سطوح بالای ویتامین E (400 میلی گرم در کیلوگرم جیره) موجب بهبود فراسنجه های بافت شناسی بیضه ی خروس شده است.

اثر متقابل سطح چربی (0 و 30 گرم در کیلوگرم) و پروتئین عبوری (36 و 40 درصد پروتئین خام جیره) بر عملکرد، اندازه های بدنی (اسکلتی) و متابولیت های خونی گوساله بررسی شد. از 40 رأس گوساله ی شیرخوار نر هلشتاین با میانگین سن 39 روز در یک آرایش فاکتوریل با چهار تیمار استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل؛ بدون مکمل چربی با سطح پایین پروتئین عبوری (UF-LRUP)، با مکمل چربی و با سطح پایین پروتئین عبوری (SF-LRUP)، بدون مکمل چربی و با سطح بالای پروتئین عبوری (UF-HRUP)، با مکمل چربی و با سطح بالای پروتئین عبوری (SF-HRUP) بودند. نتایج نشان داد، استفاده از چربی سبب بهبود مصرف جیره ی آغازین (استارتر)، افزایش وزن و همچنین بهبود بازدهی مصرف خوراک در گوساله های شیرخوار شد (01/0>P). صفات عملکردی تحت تأثیر رابطه ی متقابل بین چربی و سطح پروتئین عبوری قرار نگرفت (05/0P). به طورکلی، افزایش سطح چربی در جیره ی گوساله های شیرخوار پیش از شیرگیری قابل توصیه بوده و درصورتی که مصرف آن با افزایش سطح پروتئین عبوری جیره باشد پاسخ های بهتری از نظر رشد به همراه خواهد داشت.

انتخاب ژنگانی (ژنومی) با بهره گیری از مستندسازی (ایمپیوتیشن) می تواند نقش مهمی در افزایش بهره وری اقتصادی و پیشرفت ژنتیکی صفات آستانه ای ایفا کند. هدف این تحقیق بررسی درستی مستندسازی و تأثیر آن در سطح زیر منحنی مشخصه ی عملکرد (AUROC) ارزیابی ژنگانی روش های بیز آستانه ای A(TBA) و جنگل تصادفی (RF) در ویژگی های آستانه ای با معماری های مختلف ژنگانی است. داده های ژنگانی برای سطوح متفاوت وراثت پذیری (1/0 و 3/0)، سطوح مختلف LD (135/0 و 295/0) و شمار متفاوت جایگاه های ویژگی های کمی (108 و 1080) روی کروموزم 27 کروموزم همانند سازی شدند. برای همانندسازی شرایط واقعی برای هر پیش فرض (سناریو)، از بین 54 هزار نشانگر همانندسازی شده به طور تصادفی اقدام به حذف 50 درصد و 90 درصد نشانگرها کرده و در مرحله ی بعد با مستندسازی اقدام به پیش بینی نژادگان (ژنوتیپ) نشانگرها کرده و درستی مستندسازی ارزیابی شد. در گام آخر، نژادگان های اصلی و مستند شده با استفاده از روش TBA و RF برای ارزیابی AUROC استفاده شدند. با افزایش سطح LD و کاهش میزان حذف نشانگرها، درستی مستندسازی بهبود یافت. میانگین AUROC پیش فرض های همانندسازی شده برای جنگل تصادفی و TBA به ترتیب 64/0 و 66/0 بود. استفاده از نژادگان های مستند شده با میزان حذف 50 درصد و 90 درصد، به ترتیب AUROC را به میزان 013/0 و 02/0 برای RF و 018/0 و 026/0 برای TBA کاهش داد. به رغم AUROC بالای روش بیز آستانه ای A در پیش فرض های مختلف، روش جنگل تصادفی عملکرد بهتری در شمار بالای QTL نشان داد. به طورکلی استفاده از نژادگان های مستند شده (k5) می تواند راهکار مهمی برای کاهش هزینه های ارزیابی ژنگانی باشد.

در این پژوهش، تأثیر جایگزینی بخشی از یونجه ی جیره ی غذایی با پسماندهای جانبی پر الیاف (تفاله و کاه) بر عملکرد گاوهای شیرده پرتولید بررسی شد. شمار هشت رأس ﮔ ﺎ و هلشتاین پرتولید (5/2± 54 کیلوگرم شیر) در قالب ﻃ ﺮ ح ﻣ ﺮ ﺑ ﻊ ﻻ ﺗ ﯿ ﻦ 4×4 به چهار جیره ی آزمایشی اختصاص یافتند. جیره های آزمایشی حاوی میزان ثابتی ذرت سیلویی (سیلاژ) (2/19%) با نسبت متفاوتی از 1) 2/19% یونجه، 2) 8/3% یونجه، 8/5% کاه گندم و 8/5% تفاله ی چغندر (کاه-تفاله)، 3) 8/3% یونجه و 5/8% کاه (کاه) و 4) 8/3% یونجه و 2/10% کاه فراوری شده بودند. سطح انرژی، پروتئین و الیاف (peNDF) در همه ی جیره ها یکسان بود، ولی الیاف هضم نشده (uNDF) در جیره های حاوی تفاله-کاه و کاه فراوری شده کمتر بود. نتایج نشان داد، جایگزینی یونجه با کاه-تفاله یا کاه فراوری شده منجر به افزایش گوارش پذیری شد (01/0>P). همچنین، خوراک مصرفی در گاوهای تغذیه شده با منبع های الیافی جایگزین بیشتر از گاوهای تغذیه شده با جیره ی شاهد بود (01/0>P). تولید شیر و ترکیب های شیر تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. از همین رو، کارایی تولید شیر خام با تغذیه ی جیره ی شاهد تمایل (08/0=P) به افزایش داشت. کارایی تولید شیر تصحیح شده برای چربی بین تیمارهای آزمایشی اختلافی نداشت. تغذیه با منبع های الیافی مختلف تأثیری بر pHشکمبه، اسیدهای چرب فرّار و رفتار جویدن نداشت، اما نسبت استات: پروپیونات (06/0=P) را افزایش داد. جایگزینی بخشی از یونجه با کاه با/بدون تفاله منجر به افزایش گوارش پذیری و خوراک مصرفی شد ولی کارایی شیر خام تولیدی تمایل به کاهش داشت.