تولیدات دامی
سال:1395 | دوره:18 | شماره:2 |تعداد مقالات:18

در تحقیق حاضر، قسمت هایی از ژنوم گاوهای بومی ایران که شواهدی از انتخاب برای جهش های مختلف را نشان می دهند، شناسایی شد. بدین منظور از داده های 777962 نشانگر چندشکلی تک نوکلئوتید پراکنده در سرتاسر ژنوم و 90 حیوان از هشت نژاد گاو بومی ایران (سرابی، کرمانی، سیستانی، نجدی، کردی، تالشی، پارس و مازندرانی) برای شناسایی نشانه های انتخاب استفاده شد. بررسی تمایز جمعیتی با استفاده از روش شاخص تثبیت (Fst) تصحیح شده برای اندازه نمونه (θ ) نشان داد که در چندین مکان ژنی شواهدی از انتخاب در این هشت نژاد وجود دارد. در طول 30 کروموزوم گاو، تعداد هفت ناحیه ژنومی شناسایی شد که نشانه های انتخاب در آن ها وجود داشت. این نواحی بر روی کروموزوم های یک، دو، هفت، هشت، 12، 13 و X واقع بودند. بررسی ژن ها و QTL های پیشین گزارش شده در مکان هایی از ژنوم گاو که تحت تأثیر انتخاب بوده اند، نشان داد که این مکان ها با ژن ها و QTL های صفات مهم اقتصادی نظیر صفات مرتبط با تولید و اجزای شیر، وزن بدن، مقاومت به سرما و صفات تولیدمثل مرتبط هستند. نتایج تحقیق حاضر، اطلاعات مفیدی از وجود تنوع ژنتیکی و نشانه های انتخاب در گاوهای بومی ایران فراهم کرد.

این تحقیق به منظور بررسی اقتصادی واحدهای پرورش مرغ تخمگذار در استان تهران انجام پذیرفت. داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه با مصاحبه حضوری از تعداد 41 واحد مرغ تخمگذار که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده در سال 1392 انتخاب شده بودند، جمع آوری شد. از بین انواع توابع تولید، تابع تولید کاب-داگلاس، انتخاب و ضرایب آن تخمین زده شد و تولید متوسط، تولید نهایی و نسبت ارزش تولید نهایی به قیمت نهاده ها و کشش تولید نهاده ها برآورد شد. نتایج نشان داد که بیش از 87 درصد هزینه تولید تخم مرغ مربوط به هزینه دان و پولت بود. کشش تولید تمامی نهاده های مورد مطالعه شامل دان مصرفی، پولت و نیروی کار، مثبت و کمتر از یک بود که نشان می دهد تولیدکنندگان این نهاده ها را به صورت اقتصادی استفاده می کردند. تولید متوسط نهاده های دان و پولت به ترتیب 49/0 و 5/18 بود. بر این اساس به طور متوسط، به ازای یک کیلوگرم دان میزان 49/0 کیلوگرم تخم مرغ و به ازای یک قطعه پولت، میزان 5/18 کیلوگرم تخم مرغ در مرغداری های مورد مطالعه تولید شد. باتوجه به نتایج حاصل، دان مصرفی و پولت، مهمترین نهاده های مؤثر بر تولید تخم مرغ در استان تهران می باشند. ضمناً باتوجه به قیمت نهاده های خریداری شده و قیمت تخم مرغ فروخته شده نیز تولیدکنندگان با درنظر گرفتن معیار نسبت ارزش تولید نهایی به قیمت نهاده ها در مصرف نهاده ها به صورت اقتصادی و کارا عمل می نمایند.

این تحقیق با هدف بررسی تأثیر سطح یونجه خشک و جایگزینی دانه ذرت با سایر غلات در خوراک آغازین بر مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن و بازده خوراک در گوساله های قبل و پس از شیرگیری انجام گرفت. به این منظور از نتایج پنج مطالعه به روش فرآتحلیل مبتنی بر داده های انفرادی استفاده شد. سطح تغذیه یونجه خشک تأثیری بر مصرف خوراک آغازین و میانگین افزایش وزن روزانه قبل از شیرگیری نداشت. مصرف خوراک آغازین در دوره بعد شیرگیری و کل دوره با تغذیه یونجه خشک تمایل به افزایش داشت (به ترتیب، 07/0P= و 09/0P=). همچنین تغذیه یونجه خشک میانگین افزایش وزن روزانه در دوره بعد شیرگیری و کل دوره را در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد. مصرف خوراک آغازین و میانگین افزایش وزن روزانه به صورت منحنی درجه دوم تحت تأثیر سطح علوفه قرار گرفتند. با تغذیه یونجه خشک در دوره قبل از شیرگیری، بازده خوراک تمایل به کاهش داشت (06/0P=) اما در دوره بعد از شیرگیری و کل دوره اختلافی با گروه کنترل نداشت. با جایگزینی بخشی از ذرت خوراک آغازین با دیگر غلات، مصرف خوراک آغازین افزایش (01/0P

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر تیمارهای پرتو گاما (100 و 150 کیلوگری)، هیدروکسید سدیم (50 گرم در کیلوگرم) و اکسید کلسیم (160 گرم در کیلوگرم) بر فراسنجه های تولید گاز و گوارش پذیری کاه سویا در شرایط برون تنی انجام شد. تمامی تیمارها، به جز پرتو گاما (100 و 150 کیلوگری)، تا چهار ساعت بعد از انکوباسیون تولید گاز نداشتند و دارای فاز تأخیر بودند. از زمان هشت ساعت انکوباسیون تا 96 ساعت، بیش ترین تولید گاز در تیمارهای هیدروکسید سدیم+پرتو گاما (100 و 150 کیلوگری) مشاهده شد (05/0<Ρ ). عمل آوری تأثیری بر نرخ تولد گاز نداشت، اما پتانسیل تولید گاز (b) را افزایش داد (05/0<Ρ ). بیشترین مقدار بخش b مربوط به تیمارهای هیدروکسید سدیم + پرتو گاما (100 و 150 کیلوگری) بود. گوارش پذیری ماده ی آلی، انرژی قابل متابولیسم، انرژی خالص و اسیدهای چرب کوتاه زنجیر تحت تأثیر عمل آوری افزایش یافتند (05/0<Ρ ). بیشترین افزایش در تیمارهای هیدروکسید سدیم + پرتو گاما (100 و 150 کیلوگری) مشاهده شد. گوارش پذیری برون تنی ماده ی خشک و ماده ی آلی توسط پرتو گاما، هیدروکسید سدیم، و استفاده ی توأم از آن ها افزایش یافت (05/0P<)، اما اکسید کلسیم بر این صفات معنی دار نبود. به جز سطوح 100 و 150 کیلوگری پرتو گاما، سایر تیمارها باعث کاهش نیتروژن آمونیاکی شدند (05/0

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تغذیه دانه جو خیسانده شده با اسید لاکتیک و اسید سیتریک بر ماده خشک مصرفی، رفتار تغذیه ای، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، pH شکمبه و تولید شیر بود. بدین منظور، از هشت راس گاو هلشتاین زایش دوم در اوایل شیردهی در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده 4 × 4 استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل 1: جیره پایه محتوی جو غلطک زده خشک، 2: جیره پایه محتوی جو غلطک زده و خیسانده شده در آب، 3: جیره پایه محتوی جو غلطک زده و خیسانده شده در آب حاوی 75/0 درصد اسید لاکتیک و 4: جیره پایه محتوی جو غلطک زده و خیسانده شده با یک درصد اسید-سیتریک به مدت 24 ساعت بود. نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی، رفتار تغذیه ای و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی تفاوت معنی دار بین تیمارها نداشت. pH شکمبه در تیمار اسید لاکتیک و اسیدسیتریک در شش ساعت پس از مصرف خوراک بیشتر بود (05/0>P). pH و اسکور مدفوع تحت تأثیر نوع فرآوری جو قرار نگرفت. تولید شیر و شیر تصحیح شده براساس چربی تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، درحالی که درصد پروتئین و درصد مواد جامد بدون چربی در تیمار اسید سیتریک به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمار ها بود (05/0>P). سایر ترکیبات شیر تحت تأثیر نوع فرآوری قرار نگرفت. درنهایت فرآوری دانه جو با اسید لاکتیک و اسیدسیتریک باعث افزایش pH شکمبه شش ساعت پس از مصرف خوراک شد، اما سایر صفات همانند تولید شیر و ترکیبات آن، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی و رفتار تغذیه ای گاوها تحت تأثیر نوع فرآوری جو قرار نگرفت.

این آزمایش با هدف ارزیابی اثر روش های مختلف تولک بری بر خصوصیات کمی و کیفی تخم مرغ مرغان تخم گذار با استفاده از 180 قطعه مرغ تخم گذار تجاری سویه های-لاین در سن 52 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار و پنج تکرار به مدت 90 روز انجام شد. تیمارهای مورد استفاده شامل: 1-گروه محروم از خوراک، 2-گروه تغذیه شده با 50 درصد پودر یونجه و 50 درصد جیره تخم گذاری، 3-گروه تغذیه شده با 75 درصد پودر یونجه و 25 درصد جیره تخم گذاری، 4-گروه تغذیه شده با 100 درصد پودر یونجه، 5-گروه تغذیه شده با دانه کامل جو و 6-گروه تغذیه شده با جیره حاوی اکسید روی بودند که به مدت 10 روز اعمال شد. بیشترین درصد کاهش وزن مربوط به تیمارهای حذف خوراک و اکسید روی بودند (05/0>P). تولید تیمار حاوی 50 درصد پودر یونجه دیرتر از سایر تیمارها قطع شده و زودتر به 50 درصد تولید رسید (05/0>P). تیمار دانه کامل جو و 100 درصد پودر یونجه درصد تولید و ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به تیمار حذف خوراک داشتند (05/0>P). میانگین وزن تخم مرغ در تیمار حذف خوراک و شاخص رنگ زرده در تیمارهای حذف خوراک و دانه کامل جو بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0>P). درصد پوسته تخم مرغ در تیمارهای دانه کامل جو و حاوی اکسید روی بالاتر از تیمار حاوی 50 درصد پودر یونجه بود (05/0>P). بنابراین باتوجه به بهبود فراسنجه های عملکردی پس از تولک، استفاده از دانه کامل جو و نیز 100 درصد پودر یونجه جهت تولک بری توصیه می شود.

تأثیر سطوح مختلف کافور بر عملکرد، وزن اندام های داخلی، هورمون های تیروئیدی و تستوسترون، جمعیت باکتریایی روده و فساد اکسیداتیو گوشت با استفاده از تعداد 200 قطعه بلدرچین، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار به مدت شش هفته بررسی شد. تیمارها شامل سطوح صفر، 5/62، 125، 250 و ppm 500 کافور حل شده در روغن سویا بودند. در 42 روزگی از بلدرچین ها خون گیری به عمل آمد و سپس کشتار شدند. اثر کافور بر وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل، وزن لاشه و اندام های درونی و غلظت هورمون های تیروئیدی معنی دار نبود. افزودن کافور به جیره سبب افزایش خطی هورمون تستوسترون در بلدرچین های نر شد (05/0>P). تغذیه جیره های حاوی کافور جمعیت باکتری های هوازی و کلی فرم های روده را کاهش و جمعیت باکتری های اسید لاکتیک و باکتری های اسپورزا را افزایش داد (05/0>P). همچنین، با افزودن کافور به جیره در مقدار MDA گوشت نیز یک رفتار دوگانه مشاهده شد، به طوری که دوزهای 5/62، 125 و ppm250 کافور سبب افزایش مقدار MDA گوشت گردید (05/0>P). بنابراین، طبق نتایج حاصل به نظر می رسد داروی گیاهی کافور می تواند بر هورمون تستوسترون و کیفیت گوشت تأثیر مثبتی داشته باشد. از این رو پیشنهاد می شود که کافور جهت ارتقاء و بهبود عملکرد تولید مثلی در نرها استفاده شود.

این آزمایش به منظور بررسی اثر چهار نوع مولتی آنزیم تجاری و سطوح مختلف آن ها بر انرژی قابل سوخت وساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (AMEn) و قابلیت هضم چربی خام، پروتئین خام، ماده خشک و ماده آلی گندم با روش جمع آوری کل فضولات در جوجه های گوشتی انجام گرفت. تعداد 135 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس 308 به 45 قفس متابولیکی شامل نه تیمار، پنج تکرار و سه قطعه جوجه در هر تکرار اختصاص یافتند. جیره های آزمایشی به نحوی تنظیم شدند که گندم تنها منبع تأمین کننده انرژی باشد. با افزودن یک و دو برابر مقدار توصیه شده هر یک از چهار مولتی آنزیم تجاری به جیره پایه، هشت جیره آزمایشی دیگر تهیه شد. جوجه ها به دان و آب دسترسی آزاد داشتند و از 23-17 روزگی با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. افزودن یک یا دو برابر مقادیر توصیه شده مولتی آنزیم های تجاری، باعث افزایش معنی دار AMEnو قابلیت هضم ظاهری چربی خام، پروتئین خام، ماده خشک و ماده آلی گندم شد (05/0>P)، اما تفاوت معنی داری بین اثر نوع مولتی آنزیم ها و سطوح آنها بر شاخص های فوق مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزودن مولتی آنزیم های تجاری باعث بهبود انرژی قابل سوخت وساز ظاهری گندم فلات به میزان 70 تا 120 کیلوکالری در کیلوگرم می شود.

تأثیر زئولیت طبیعی و نانوزئولیت بر عملکرد، فلور میکروبی روده، خصوصیات استخوان درشت نی و فراسنجههای خونی جوجههای گوشتی با استفاده از 336 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با هفت تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار بررسی شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: جیره شاهد (فاقد هر نوع زئولیت)، جیره حاوی زئولیت طبیعی (5/0، یک و 5/1 درصد) و جیره حاوی نانوزئولیت (5/0، یک و 5/1 درصد). استفاده از سطوح یاد شده زئولیت و نانوزئولیت تأثیر معنیداری بر وزن سینه، ران ها، کبد، چربی محوطه بطنی، سنگدان و بازده لاشه نداشت. افزودن زئولیت و نانوزئولیت به جیره سبب کاهش معنیدار تعداد کل باکتریها و باکتری اشریشیاکلی شد (05/0>P). وزن، طول، حجم و چگالی استخوان درشت نی در حالت تازه و خشک و همچنین وزن خاکستر درشت نی تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت. میزان فسفر، آلکالینفسفاتاز و آلانینآمینوترانسفراز سرم خون پرندگانی که در جیره خود نانوزئولیت دریافت کردند، بیشتر از پرندگان مربوط به تیمار شاهد بود (05/0>P). داده ها نشان داد که افزودن نانوزئولیت به جیره غذایی جوجه های گوشتی، منجر به بهبود وضعیت فلور باکتریایی روده و افزایش فعالیت آنزیم های شاخص کبدی می شود.

تأثیر تغذیه کنجاله پنبه دانه تخمیر شده بر عملکرد، خصوصیات لاشه و پروفایل چربی سرم خون با استفاده از 300 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار، پنج تکرار و با 12 پرنده در هر تکرار بررسی شد. کنجاله پنبه دانه با کشت مخلوط مایع حاوی باسیلوس سابتیلیس، آسپرژیلوس نایجر و آسپرژیلوس اوریزا به نسبت یک به 2/1 تخمیر شد. پس از هفت روز تخمیر، مقدار گوسیپول آزاد از 33/584 به 68 میلی گرم در کیلوگرم کنجاله کاهش یافت. تیمارهای آزمایش شامل جایگزینی صفر، 10 و 20 درصد کنجاله پنبه دانه خام و یا تخمیری با کنجاله سویا در جیره غذایی بود. استفاده از کنجاله پنبه دانه تخمیری در مقایسه با کنجاله پنبه دانه خام در جیره سبب بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در جوجه های گوشتی شد (05/0>P). در 21 و 42 روزگی، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در پرنده های تغذیه شده با جیره های حاوی 10 و 20 درصد کنجاله پنبه دانه تخمیری اختلاف معنی داری با پرنده های تغذیه شده جیره شاهد نداشت. چربی محوطه بطنی در جوجه هایی که با جیره حاوی کنجاله پنبه دانه تخمیری تغذیه شدند، از سایر پرندگان کمتر بود (05/0>P). غلظت کلسترول و تری گلیسرید سرم خون در گروه های تغذیه شده با جیره های حاوی کنجاله پنبه دانه تخمیری به طور معنی داری کمتر از سایر گروه ها بود (05/0>P). براساس نتایج حاصل، استفاده از کنجاله پنبه دانه تخمیری در مقایسه با کنجاله پنبه دانه خام عملکرد و سلامت جوجه های گوشتی را بهبود می بخشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

اثر آنتی اکسیدانی و ضدمیکروبی پودر پوست میوه انار با استفاده از 160 قطعه جوجه گوشتی 11 روزه سویه راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل 2 × 2 با دو سطح پودر پوست میوه انار (صفر و دو درصد جیره) و دو سطح روغن سویا در جیره (صفر و شش درصد در دوره رشد و صفر و هشت درصد در دوره پایانی)، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار بررسی شد. پودر پوست میوه انار سبب بهبود تیتر آنتی بادی در 39 روزگی، افزایش گوارش پذیری چربی و افزایش جمعیت باکتری تولیدکننده اسید لاکتیک و کاهش جمعیت باکتری اشریشیاکولای در روده کور و ایلئوم شد (05/0 ≥ P). گوارش پذیری ماده خشک در جیره های حاوی روغن سویا کمتر بود و تغذیه این جیره ها موجب افزایش جمعیت باکتری های اسید لاکتیک و اشریشیاکولای در روده کور و ایلئوم شد (05/0 ≥ P). براساس نتایج حاصل، افزودن پودر پوست میوه انار به جیره های دارای چربی در مقایسه با جیره کنترل، بدون تأثیر منفی بر عملکرد رشد، موجب بهبود فعالیت سیستم ایمنی، افزایش جمعیت باکتری های مفید و کاهش جمعیت باکتری های مضر دستگاه گوارش جوجه های گوشتی می شود.

این پژوهش به منظور بررسی روش فرآوری سورگوم دانه ای و روش جیره نویسی بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی (هشت روزه) در یک آزمایش فاکتوریل 2 × 2 × 2 با دو روش جیره نویسی (اسیدآمینه کل و قابل هضم)، فرآوری با پلی وینیل پیرولیدون (PVP، صفر و یک درصد) و اسید آلی (صفر و دو درصد مخلوط اسید استیک و اسید پروپیونیک با نسبت 60 به 40) در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار، چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار انجام شد. اثر اصلی استفاده از جیره نویسی به روش قابل هضم، افزودن اسید و PVP در دوره پایانی (22 تا 42 روزگی) و کل دوره (هشت تا 42 روزگی) باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک و افزایش وزن روزانه و اثر اصلی روش جیره نویسی قابل هضم و افزودن اسید سبب بهبود گوارش پذیری مواد مغذی شد (05/0 ≥ P). اثر افزودن اسید و PVP سبب کاهش وزن پانکراس شد (05/0 ≥ P). برهم کنش PVP، اسید و روش جیره نویسی در هیچ یک از دوره های پرورش بر ویژگی های عملکرد معنی دار نبود. براساس نتایج تحقیق حاضر، تنظیم جیره براساس اسیدهای آمینه قابل هضم هنگام استفاده از سورگوم دانه ای در جیره های جوجه های گوشتی، به دلیل عدم نیاز به هزینه های اضافی برای فرآوری سورگوم دانه ای و دارا بودن نتایج عملکردی مشابه با جیره های فرآوری شده قابل توصیه است.

این پژوهش به منظور ارزیابی تأثیر زیلپاترول هیدرو کلراید بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و برخی فراسنجه های خونی با استفاده از 128 جوجه بلدرچین نر 26 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و هشت پرنده در هر تکرار انجام شد. پرنده ها تا 47 روزگی با جیره های حاوی سطوح صفر، 2/0، 225/0 و 25/0 (میلی گرم بر کیلوگرم وزن زنده) زیلپاترول هیدروکلراید تغذیه شدند. در 50 روزگی، دو پرنده به ازای هر تکرار برای تفکیک و آنالیز شیمیایی لاشه پس از سه روز عدم مصرف زیلپاترول کشتار شدند. زیلپاترول هیدروکلراید سبب بهبود ضریب تبدیل بلدرچین ها شد (05/0>P)، ولی بر خوراک مصرفی و افزایش وزن آنها تأثیری نداشت. همچنین، زیلپاترول هیدروکلراید باعث افزایش غلظت گلوکز و تری گلیسیرید پلاسما در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0>P). استفاده از زیلپاترول در جیره اثری بر ترکیب شیمیایی لاشه (پروتئین خام، چربی و کلسترول)، بازده لاشه و وزن نسبی ران و ساق، سینه، کبد و چربی حفره بطنی نداشت. به طورکلی، می توان نتیجه گرفت که زیلپاترول هیدروکلراید ضریب تبدیل را در بلدرچین های ژاپنی نر بهبود می دهد.

تأثیر استفاده از مقادیر مختلف لسیتین سویا به جای زرده تخم مرغ برای محافظت از اسپرماتوزوئید قوچ در زمانیک ساعت پس از اسپرم گیری و نیز 24و48 ساعت پس از ذخیره کردن منی در پنج درجه سانتی گراد بررسی شد. از10 رأس قوچ با سن دو تا سه سال و میانگین وزن (4± )64کیلوگرم، هفته ای یک بار به مدت هشت هفته اسپرم گیری شد. نمونه ها مخلوط و به چهار قسمت مساوی تقسیم شد. هر قسمت با یکی از رقیق کننده های پایه تریس و چهار تیمار حاوی 5/0، یک و 5/1 درصد لسیتین سویا و 14 درصد زرده تخم مرغ رقیق شده و درصد تحرک، زنده مانی، ناهنجاری های مورفولوژیکی و سلامت غشای اسپرم و نیز pH منی در آن ها تعیین شد. نتایج نشان داد که میزان تحرک و زنده مانی اسپرم در زمان اول در تیمار 5/1 درصد لسیتین سویا بهتر بود (05/0P<). در زمان 48 ساعت پس از ذخیره کردن در تیمارهای یک و 5/1 درصد لسیتین سویا زنده مانی اسپرم در مقایسه با زرده تخم مرغ بهتر بود (05/0P<). به طورکلی، لسیتین سویا یک جایگزین مناسب برای زرده تخم مرغ بوده و موجب بهبود کیفیت مایع منی در زمان های مورد مطالعه می-شود. باتوجه به محدودیت های موجود در استفاده از زرده تخم مرغ به عنوان یک منبع حیوانی در رقیق کننده قوچ، استفاده از لسیتین سویا به عنوان یک منبع گیاهی پیشنهاد می شود.

اثر آنتی اکسیدانی عصاره برگ زیتون بر تحرک، زنده مانی، سلامت غشای پلاسمایی اسپرم و میزان تولید مالون دی آلدئید با استفاده از 12 قطعه خروس نژاد راس 308 در سن 30 هفتگی بررسی شد. نمونه های منی در پنج نوبت از خروس ها با روش مالش شکمی گرفته شد. در هر نوبت پس از ارزیابی اولیه اسپرم، نمونه ها تجمیع و با رقیق کننده سکستون رقیق شدند. نمونه ها به پنج قسمت تقسیم و پس از افزودن مقادیر صفر (شاهد)، 50، 100، 150 و 200 میکروگرم در میلی لیتر عصاره برگ زیتون به هر قسمت، به مدت 72 ساعت در دمای چهار درجه سلسیوس نگهداری شدند. صفات تحرک پیش رونده، زنده مانی و سلامت غشای پلاسمایی در زمان های صفر، 24، 48 و 72 ساعت ذخیره سازی بررسی و میزان تولید مالون دی آلدئید در نمونه ها پس از 48 ساعت ذخیره سازی اندازه گیری شد. اضافه نمودن 100 میکروگرم عصاره برگ زیتون به منی میزان تولید مالون دی آلدئید را کاهش داد (05/0>P). پس از 48 و 72 ساعت ذخیره سازی، تحرک پیش رونده، زنده مانی و سلامت غشای پلاسمایی اسپرم در نمونه هایی که 100 میکروگرم عصاره برگ زیتون به آنها اضافه شده بود، بالاتر از گروه شاهد بود (05/0>P). پس از 72 ساعت ذخیره سازی، تحرک پیش رونده، زنده مانی و سلامت غشای پلاسمایی اسپرم در نمونه هایی که 200 میکروگرم عصاره برگ زیتون به آنها اضافه شده بود، پایین تر از گروه شاهد بود (05/0>P). براساس نتایج تحقیق حاضر، جهت ذخیره سازی اسپرم خروس در چهار درجه سلسیوس، افزودن 100 میکروگرم عصاره برگ زیتون به رقیق کننده پیشنهاد می شود.

هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه فراسنجه های تولیدمثل و تولید در برنامه مدیریتی دو و سه بار زایش در مدت دو سال با استفاده از ملاتونین در 100 راس میش نژاد ایران بلک بود. میش ها به صورت مساوی در دو گروه الف (دو بار زایش در دو سال با استفاده از رگولین) و گروه ب (دو بار زایش در دو سال بدون استفاده از رگولین) قرار داده شد. به منظور تحریک فحلی در جفت گیری اول و دوم گروه الف، 45 روز قبل زیر پوست گوش میش ها ایمپلنت رگولین قرار داده شد. باتوجه به کاهش فاصله زایش در گروه الف، کلیه میش های این گروه دو هفته قبل از جفت گیری خشک شدند. جهت بهبود نرخ تخمک ریزی در دو گروه الف و ب، از فلاشینگ تغذیه ای و اثر قوچ استفاده شد. عملکرد فراسنجه های تولیدمثل و تولید شامل نرخ فحلی، تخمک ریزی، آبستنی، بره زایی و وزن بره ها در دو گروه در طول دو سال مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که عملکرد فراسنجه های تولیدمثل در دوره اول جفت گیری گروه الف به صورت معنی داری بیشتر از دوره دوم و سوم است. نرخ تخمک ریزی، آبستنی، بره زایی و وزن بره ها گروه الف بیشتر از گروه ب بود. درمجموع نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عملکرد فراسنجه های تولیدمثل و تولید در برنامه سه بار زایش در دو سال بر پایه ملاتونین بیشتر از دو بار زایش در سال بدون استفاده از ملاتونین می باشد.

هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی اثر آلبومین سرم گاوی (BSA) بر تحرک و باروری اسپرم خروس با استفاده از 20 قطعه خروس و 48 قطعه مرغ بومی بود. منی جمع آوری شده از خروس ها با هم مخلوط شدند. برای آزمایش اول، منی مخلوط پس از رقیق سازی به چهار قسمت تقسیم شد. تیمارها عبارت بودند از منی رقیق شده بدون BSA و دارای یک درصد BSA. در هر گروه، ارزیابی تحرک اسپرم طی 30 دقیق پس از اسپرم گیری و 24 ساعت پس از نگهداری منی در دمای چهار درجه سلسیوس انجام شد. ارزیابی فراسنجه های تحرک اسپرم ها با روش کامپیوتری (کاسا) و میکروسکوپی (روش معمول) انجام گرفت. برای آزمایش دوم، مرغ ها به چهار گروه با 12 قطعه مرغ در هر گروه تقسیم شدند و منی رقیق شده تازه بدون BSA و دارای یک درصد BSA و نیز منی رقیق ذخیره شده 24 ساعته بدون BSA و حاوی یک درصد BSA را با تلقیح مصنوعی دریافت کردند. پس از انکوباسیون تخم مرغ ها، میزان تخم های بارور در هر تیمار ثبت شد. سطح یک درصد BSA تأثیری بر تحرک اسپرم و باروری آن در منی تازه نداشت، اما 24 ساعت پس از نگهداری منی به حالت مایع، BSA باعث حفظ تحرک (50/71 در مقابل 62/28 درصد) و باروری (44/61 در مقابل 43/34 درصد) اسپرم ها شد (05/0P<). براساس نتایج حاصل، افزودن BSA به منی رقیق شده، تحرک و باروری اسپرم خروس بومیرا پس از 24 ساعت نگهداری در دمای چهار درجه سلسیوس بهبود بخشید.