به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1394 | دوره:17 | شماره:3 |تعداد مقالات:20

پژوهش حاضر با هدف بررسی همبستگی تغییرات بیوشیمیایی میوه درخت پیوندی با میوه پایه، در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال 93-1392 انجام گرفت. بدین منظور فعالیت آنتی اکسیدانی، مقدار فنول کل و فلاونوئید کل میوه ‏های چهار پایه ’یوزو‘، ’شل محله‘، ’نارنج‘ و ’سیتروملو‘ در مقایسه با میوه های درخت پیوندی پرتقال 'ایتالیایی و 'سالوستیانا' روی پایه های یادشده در بخش ‏های مختلف میوه اعم از پوست و گوشت بررسی شد. این پژوهش در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. براساس نتایج، صفات اندازه گیری شده در سطح 1 درصد تحت تاثیر پایه، رقم و بافت میوه قرار داشت، به طوری که بیشترین مقدار فنول کل 21.38) میلی گرم در گرم) در پوست رقم ,ایتالیایی، پیوندشده روی پایه شل محله مشاهده شد. همچنین بیشترین فعالیت آنتی اکسیدانی 85.71) درصد) در پوست پایه ’سیتروملو‘ و بیشترین مقدار فلاونوئید کل 0.337) میلی گرم در گرم) در پوست رقم سالوستیانا، پیوندشده بر روی پایه ’یوزو‘بود. براساس نتایج، توانمندی تجمع فنول کل در میوه پایه در میزان فعالیت آنتی اکسیدانی میوه درخت پیوندی موثر است و همبستگی مثبت دارد. با اینکه بین ترکیبات آنتی اکسیدانی میوه درخت پیوندی با پایه تفاوت معناداری وجود داشت، هیچ گونه رابطه مشخصی بین آنها مشاهده نشد. به نظر می رسد این تفاوت ناشی از ویژگی های ترکیبی و فیزیولوژیکی هر میوه (رقم پیوندی یا پایه) باشد.

به منظور بررسی اثر مقادیر کود نیتروژن بر صفات گیاهی دو رقم سیب زﻣﻴﻨﻲ در شرایط یکسان کود مرغی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در شهرستان اندیمشک (شمال استان خوزستان) در سال زراعی 93-1392 انجام گرفت. فاکتور اول ﺷﺎﻣﻞ چهار سطح ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻮد نیتروژن (صفر، 70، 140 و 210) کیلوگرم در هکتار و فاکتور دوم شامل دو رقم سیب زمینی (’آریندا‘ و ’سانته‘) بود. نتایج نشان داد که اثر رقم ’آریندا‘ بر همه صفات (ارتفاع بوته، ساقه در بوته، غده در بوته، وزن غده در بوته، تعداد غده های درشت، تعداد غده های ریز و عملکرد غده) به جز تعداد غده های متوسط برتری معناداری بر رقم ’سانته‘ داشت. بیشترین عملکرد غده در رقم ’آریندا‘ و تیمار کودی N1 ( 70کیلوگرم نیتروژن در هکتار) با میانگین 41.87 تن در هکتار و کمترین آن در رقم ’سانته‘ و تیمار کودی N0 (شاهد بدون کود نیتروژن) با میانگین 20.43 تن در هکتار مشاهده شد. بنابراین رقم ’آریندا‘ در شرایط تلفیقی با مصرف کمتر کود نیتروژن تا 70 کیلوگرم در هکتار همه صفات گیاهی مطلوب برای افزایش عملکرد غده را دارد و در شرایط اقلیمی منطقه برای کشت توصیه می شود.

به منظور بررسی اثر محلول پاشی نانو کلات آهن و کلات آهن بر خصوصیات مورفولوژیکی، آناتومیکی و مقدار اسانس گیاه ریحان مقدس، آزمایشی برپایه طرح بلوک های کامل تصادفی در شش تیمار و سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی گروه علوم باغبانی دانشگاه شهید چمران اهواز طی سال های 92-1391 انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل شاهد (محلول پاشی با آب مقطر)، نانوکلات آهن (0.5، 1 و 1.5 گرم در لیتر) و محلول پاشی با کلات آهن (1 و 1.5 گرم در لیتر) بودند. محلول پاشی در مرحله شش تا هشت برگی انجام گرفت و در فواصل زمانی 15 روزه تا مرحله گلدهی کامل تکرار شد. صفات مورد نظر در مرحله گلدهی کامل اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که اثر محلول پاشی کودهای آهن بر صفات مورفولوژیکی شامل ارتفاع گیاه، تعداد شاخه های جانبی، تعداد برگ، سطح برگ و وزن تر و خشک (برگ، ساقه و اندام هوایی) و همچنین مقدار اسانس معنادار شد. بیشترین و کمترین مقدار صفات مذکور به ترتیب در تیمارهای محلول پاشی 1 گرم در لیتر نانوکلات آهن و تیمار شاهد مشاهده شد. با توجه اینکه تفاوت معناداری بین تیمارهای محلول پاشی 1 و 1.5 گرم در لیتر نانوکلات آهن و همچنین 1.5 گرم در لیتر کلات آهن وجود نداشت، برای بهبود صفات مذکور محلول پاشی 1 گرم در لیتر نانوکلات آهن پیشنهاد می شود.

آزمایشی به صورت کرت های خرد شده نواری با دو عامل خاک ورزی: شخم و بدون شخم و علف کش: گلیفوزیت 6 لیتر در هکتار، توفوردی  + ام سی پی آ 2 لیتر در هکتار، گلیفوزیت + توفوردی (6+2 لیتر در هکتار)، گلیفوزیت 3 لیتر در هکتار و تکرار بعد از رشد پیچک، توفوردی + ام سی پی آ 1 لیتر در هکتار و تکرار بعد از رشد پیچک، گلیفوزیت + توفوردی (3+1 لیتر در هکتار) و تکرار بعد از رشد پیچک و شاهد بدون کنترل با سه تکرار، در مزرعه موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور در مشکین دشت کرج انجام گرفت. تراکم اندام هوایی پیچک 15، 30 و 45 روز پس از هر سم پاشی و وزن خشک آن 45 روز پس از آخرین سم پاشی، تعیین شد. بهار سال دوم، چغندرقند کشت شد و اثر علف کش ها بر عملکرد چغندرقند ارزیابی شد. بهترین تیمار برای کاهش تراکم پیچک، گلیفوزیت + توفوردی (6+2 لیتر در هکتار) بود. تیمار اخیر و دوز تقسیط شده آن، سبب بیشترین کاهش وزن خشک پیچک نیز شدند. تفاوت معناداری بین تیمارهای شخم و عدم شخم از نظر اثر بر تراکم و وزن خشک پیچک مشاهده نشد. وزن خشک پیچک با عدم خاک ورزی کاهش بیشتر، و عملکرد چغندرقند با خاک ورزی افزایش بیشتری نشان داد. در مجموع، بهترین تیمار برای کاهش تراکم و وزن خشک پیچک، ابتدا گلیفوزیت + توفوردی (6+2 لیتر در هکتار) و سپس دوز تقسیط شده آن بود.

به منظور بررسی تاثیر قارچ میکوریزای آربوسکولار بر بزرک در شرایط تنش کم آبی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شهرکرد در سال 1392 انجام گرفت. تنش کم آبی در چهار سطح آبیاری براساس 100 (بدون تنش)، 75 (تنش ملایم)، 50 (تنش متوسط) و 25 (تنش شدید) درصد نیاز آبی گیاه، به عنوان فاکتور اصلی و تلقیح بذر گیاه بزرک با دو گونه میکوریزا شامل Glomus intraradices و  Glomus mosseaeو یک تیمار بدون تلقیح میکوریزا به عنوان فاکتور فرعی، منظور شد. نتایج نشان داد که اثر تلقیح میکوریزا و تنش کم آبی بر تمام صفات اندازه گیری شده معنادار بود. اثر متقابل میکوریزا با تنش کم آبی بر ارتفاع بوته و وزن خشک اندام هوایی معنادار بود. نتایج نشان داد کاربرد هر دو گونه میکوریزا موجب افزایش معنادار عملکرد دانه شد، به طوری که تیمار تلقیح شده با میکوریزای G. intraradices (0.080 کیلوگرم در متر مربع) بیشترین و تیمار بدون تلقیح با میکوریزا کم ترین (0.063 کیلوگرم در متر مربع) عملکرد دانه را تولید کرد. بیشترین (0.097 کیلوگرم در متر مربع) و کمترین (0.050 کیلوگرم در متر مربع) عملکرد دانه به ترتیب در تیمار بدون تنش کم آبی و تیمار تنش شدید کم آبی به دست آمد.

به منظور بررسی تاثیر کاربرد زئولیت و محلول پاشی سلنیم در رژیم های مختلف رطوبتی بر برخی صفات فیزیولوژیک و عملکرد دانه گیاه دارویی کدوی پوست کاغذی (Cucurbita pepo L.)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در منطقه تاکستان واقع در استان قزوین طی سال1389  به اجرا درآمد. عامل آبیاری در سه سطح شامل آبیاری معمول براساس 60 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس) A شاهد)، قطع آبیاری در مرحله گلدهی و قطع آبیاری در مرحله میوه دهی، زئولیت در دو سطح (عدم کاربرد و کاربرد به مقدار 10 تن در هکتار) و سلنیم نیز در دو سطح (عدم مصرف و مصرف 30 گرم در هکتار از منبع سلنات سدیم) بود. تنش کم آبی به کاهش صفات هدایت روزنه ای، مقدار کاروتنوئید، محتوای کلروفیل a، عملکرد دانه و افزایش غلظت پرولین و محتوای کلروفیل b منجر شد. کاربرد زئولیت به مقدار 10 تن در هکتار در شرایط تنش کم آبی، ضمن تاثیر مطلوب بر محتوای کلروفیلa  و b و عملکرد دانه، موجب بهبود صفت هدایت روزنه ای و کاهش غلظت پرولین شد. بیشترین عملکرد دانه از کاربرد همزمان زئولیت و سلنیم در شرایط آبیاری معمول (1329 کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. با توجه به نتایج، کاربرد زئولیت و سلنیم در مناطقی که در معرض تنش کم آبی هستند، از طریق بهبود شرایط فیزیولوژیک گیاه می تواند موجب بهبود شرایط رشد گیاه و حصول عملکرد دانه بیشتر شود.

به منظور مطالعه اثر تیمارهای اسید جیبرلیک و کلرید کلسیم بر حل مشکلات کشت گیاه فلفل دلمه ای در منطقه ایلام (شامل تولید میوه هایی با اندازه نامناسب و دچار عارضه پوسیدگی گلگاه و آفتاب سوختگی)، تحقیق حاضر در دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام در سال زراعی 1392 انجام گرفت. به این منظور، تیمارهای اسید جیبرلیک (50 میلی گرم بر لیتر) و کلرید کلسیم (0.5 درصد)، هر یک به صورت دو بار (زمان ظهور میوه و 15 روز پس از آن) یا سه بار (زمان ظهور میوه، و 10 و 20 روز پس از آن) محلول پاشی روی فلفل دلمه ای رقم ’کالیفرنیا واندر‘ اعمال و پس از رسیدگی فیزیولوژیکی، خصوصیات کمی و کیفی میوه بررسی شد. در اکثر خصوصیات مورد بررسی، اختلاف معناداری بین دفعات محلول پاشی مشاهده نشد. تیمار اسید جیبرلیک به طور معناداری در مقایسه با شاهد، سبب افزایش عملکرد بوته، تعداد میوه در هر بوته، بازارپسندی، قطر، وزن، ضخامت گوشت، سفتی بافت و وزن خشک میوه، محتوای اسید آسکوربیک، ظرفیت آنتی اکسیدانی، مقدار کلروفیل میوه، ارتفاع بوته، طول میان گره، سطح برگ و تعداد شاخه فرعی شد و درصد پوسیدگی گلگاه و میزان آفتاب سوختگی میوه را نیز کاهش داد. تیمار کلرید کلسیم نیز در مقایسه با شاهد، به افزایش وزن خشک، سفتی بافت، ضخامت گوشت میوه، مقدار کلروفیل b و مقدار کلروفیل کل میوه انجامید و درصد میوه های دارای آفتاب سوختگی و پوسیدگی گلگاه را نیز کاهش داد؛ هرچند این تیمار در بهبود صفات رویشی بوته شامل طول ساقه، قطر شاخساره، عرض شاخساره، طول میان گره، تعداد شاخه جانبی، سطح برگ و همچنین اندازه میوه و عملکرد تاثیر معناداری در مقایسه با شاهد نشان نداد. به طور کلی، اعمال هر دو تیمار جیبرلین و کلرید کلسیم می تواند در بهبود خصوصیات کمی و کیفی گیاه فلفل دلمه ای موثر باشد.

به منظور تعیین بهترین تیمار برای افزایش عمر گلدانی گل شاخه بریده آنتوریوم رقم ’کلیماکس‘، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در آزمایشگاه فیزیولوژی پس از برداشت پژوهشکده گل و گیاهان زینتی محلات در سال 1392 انجام گرفت. تیمارهای آزمایش شامل امولسیون روغن ولک به عنوان واکس (10، 20 و 30 درصد)، اسانس آویشن (100، 150 و 200 پی پی ام)، اسید سالیسیلیک (200، 400 و 600 پی پی ام) و ژل آلوئه ورا به عنوان واکس (2.5، 5 و 7.5 درصد) بودند که به همه تیمارها 5 درصد ساکارز اضافه شد. سپس برخی شاخص های کیفی و کمی موثر در عمر گلجایی بررسی شد. تیمار واکس روغن ولک 10 درصد به طور معناداری سبب افزایش عمر گلجایی (27.33 روز) در مقایسه با تیمار شاهد (17.88 روز) شد. در بین تیمارها، ژل آلوئه ورا 2.5 درصد به طور معناداری میزان محلول جذب شده بیشتری را در مقایسه با تیمار شاهد داشت. تیمار آویشن 150 پی پی ام بیشترین درصد نشت یونی (69.55 درصد) و تیمار ژل آلوئه ورا 7.5 درصد کمترین نشت یونی (10.71 درصد) را داشتند. به نظر می رسد در آنتوریوم کاهش آب به وسیله تعرق از طریق اسپادیکس مهم ترین عامل کاهش عمر پس از برداشت این گل باشد. بنابراین، تیمارهایی همچون پوشش واکس که بر تعادل آبی این گل تاثیرگذارند، به طور موثری از طریق افزایش رطوبت بافت و کاهش درصد نشت یونی سبب افزایش عمر گلجایی این گل شدند.

به منظور بررسی تاثیر تنظیم کننده رشد متیل جاسمونات بر ویژگی های رشد، تعداد میوه و مقدار محصول در طالبی رقم ʼسمسوری، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در تابستان 1391 اجرا شد. طالبی رقم ʼسمسوری به دلیل داشتن ویژگی های مطلوب در سطح وسیعی در ایران کشت می شود و به همین دلیل افزایش کمیت و کیفیت میوه آن ضروری به نظر می رسد. برخی تنظیم کننده های رشد شامل متیل جاسمونات در غلظت های مناسب، قادرند رشد گیاه و عملکرد میوه را تحت تاثیر قرار دهند. به همین منظور، اثر غلظت های صفر، 2.5 و 5 میکرومولار ان به صورت خیساندن بذر، محلول پاشی در مرحله شش تا هفت برگی، مرحله بعد از تشکیل میوه و ترکیب این تیمارها برای هر غلظت، بر رشد و نمو و محصول میوه طالبی رقمʼ سمسوری زودرس ورامین در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه باهنر کرمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا شد. نتایج نشان داد که برای بهبود اکثر پارامترهای رشد و عملکرد، دست کم دو مرحله تیمار با متیل جاسمونات ضروری است. موثرترین تیمار، غلظت 5 میکرومولار متیل جاسمونات در هر سه مرحله بود که در مقایسه با شاهد سبب کاهش درصد نشت یونی (42 درصد) و افزایش پارامترهای رطوبت نسبی برگ (32 درصد)، شاخص کلروفیل (45 درصد)، وزن تر بوته (38 درصد)، وزن تر ریشه (40 درصد)، ضخامت گوشت (33 درصد)، عملکرد میوه در حالت دو میوه در بوته (24 درصد) و در حالت سه میوه در بوته (19 درصد) شد؛ ولی بر سفتی پوست و سفتی گوشت تاثیری نداشت. ازاین رو این رقم می تواند حداقل سه میوه در بوته را بدون کاهش میانگین عملکرد هر میوه تولید کند.

به منظور بررسی تاثیر تنظیم کننده رشد متیل جاسمونات بر ویژگی های رشد، تعداد میوه و مقدار محصول در طالبی رقم ʼسمسوری، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در تابستان 1391 اجرا شد. طالبی رقم ʼسمسوری به دلیل داشتن ویژگی های مطلوب در سطح وسیعی در ایران کشت می شود و به همین دلیل افزایش کمیت و کیفیت میوه آن ضروری به نظر می رسد. برخی تنظیم کننده های رشد شامل متیل جاسمونات در غلظت های مناسب، قادرند رشد گیاه و عملکرد میوه را تحت تاثیر قرار دهند. به همین منظور، اثر غلظت های صفر، 2.5 و 5 میکرومولار ان به صورت خیساندن بذر، محلول پاشی در مرحله شش تا هفت برگی، مرحله بعد از تشکیل میوه و ترکیب این تیمارها برای هر غلظت، بر رشد و نمو و محصول میوه طالبی رقمʼ سمسوری زودرس ورامین در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه باهنر کرمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا شد. نتایج نشان داد که برای بهبود اکثر پارامترهای رشد و عملکرد، دست کم دو مرحله تیمار با متیل جاسمونات ضروری است. موثرترین تیمار، غلظت 5 میکرومولار متیل جاسمونات در هر سه مرحله بود که در مقایسه با شاهد سبب کاهش درصد نشت یونی (42 درصد) و افزایش پارامترهای رطوبت نسبی برگ (32 درصد)، شاخص کلروفیل (45 درصد)، وزن تر بوته (38 درصد)، وزن تر ریشه (40 درصد)، ضخامت گوشت (33 درصد)، عملکرد میوه در حالت دو میوه در بوته (24 درصد) و در حالت سه میوه در بوته (19 درصد) شد؛ ولی بر سفتی پوست و سفتی گوشت تاثیری نداشت. ازاین رو این رقم می تواند حداقل سه میوه در بوته را بدون کاهش میانگین عملکرد هر میوه تولید کند.

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف ابیاری بر عملکرد، اجزای عملکرد و کیفیت گیاه علوفه ای خلر، ازمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه ولی عصر رفسنجان در بهار سال زراعی 1392 اجرا شد. سطوح ابیاری شامل ابیاری پس از 40 (شاهد)، 60، 80 و 100 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A از زمان استقرار گیاهچه تا پایان دوره رشد بودند. سطوح ابیاری بر درصد صفات کیفی شامل الیاف نامحلول در شوینده خنثی(NDF) ، الیاف نامحلول در شوینده اسیدی ((ADF، لیگنین (ADL)، نشاسته، پروتئین خام اندام هوایی و وزن هزاردانه اثر معنا داری نداشتند، اما محتوای صفات کیفی و همچنین تعداد دانه در بوته، عملکرد دانه در واحد سطح و زیست توده را به طور معناداری تحت تاثیر قرار دادند. براساس نتایج مقایسه میانگین محتوای صفات کیفی از تیمار 40 تا 80 میلی متر تبخیر از سطح تشتک تغییر معناداری نداشت، اما در تیمار 100 میلی متر تبخیر نسبت به شاهد به طور معناداری کمتر بود. همچنین عملکرد دانه، تعداد دانه در بوته و وزن زیست توده در تیمار 40 میلی متر تبخیر بیشترین (به ترتیب 165.5 گرم در متر مربع،  36.17در بوته و 2.4 گرم در بوته) و در تیمار 100 میلی متر، کمترین مقدار (63.1 گرم در مترمربع، 24.5 در بوته و 1.07 گرم در بوته) را داشتند. براساس نتایج، عملکرد کیفی علوفه خلر تا سطح 80 میلی متر تبخیر به کمبود آب تا حدودی متحمل است.

به منظور بررسی تاثیر اسید سالیسیلیک بر خصوصیات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاه رازیانه (Foeniculum vulgare Mill.) تحت شرایط کم آبی، آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح مربع لاتین با سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال 1391 به اجرا درامد. فاکتور اصلی، آبیاری در سه سطح (50، 75 و 100 درصد ظرفیت زراعی)؛ و فاکتور فرعی، غلظت اسید سالیسیلیک در سه سطح (صفر،  0.5و یک میلی مولار) درنظر گرفته شد. محلول پاشی اسید سالیسیلیک در مرحله چهاربرگی و قبل از اعمال تیمار آبیاری انجام گرفت. کم ابیاری سبب کاهش معنادار عملکرد دانه، درصد و عملکرد اسانس و افزایش معنادار آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و گایاکول پراکسیداز نسبت به تیمار شاهد شد. با افزایش غلظت اسید سالیسیلیک، افزایش معناداری در عملکرد دانه، درصد و عملکرد اسانس و انزیم های سوپراکسید دیسموتاز و گایاکول پراکسیداز نسبت به تیمار شاهد دیده شد. همچنین اثر متقابل کم ابیاری در اسید سالیسیلیک بر عملکرد دانه، عملکرد اسانس و آنزیم های آنتی اکسیدان معنادار بود. افزایش آنزیم های آنتی اکسیدان نشان دهنده کاهش خسارت اکسیداتیو و نقش اسید سالیسیلیک در افزایش تحمل رازیانه در برابر کمبود آب است.

در این پژوهش، به منظور بررسی کیفیت میوه سیب های گوشت قرمز و گلاب، دو ژنوتیپ سیب گوشت قرمز ایرانی از شهرستان شاهرود و چهار رقم سیب گلاب و رقم تجاری ’گالا‘ به عنوان رقم شاهد از شهرستان دماوند در تابستان سال 1391 انتخاب شد. ویژگی های فیزیکی میوه شامل طول و قطر میوه، وزن تر و درصد ماده خشک، سفتی، رنگ و مولفه های ان برای هر یک از ژنوتیپ ها و ارقام اندازه گیری شد. از بین خواص شیمیایی، مواد جامد محلول(TSS) ، اسید قابل تیتراسیون (TA)، نسبت TSS/TA، محتوای فنول کل و قدرت ضداکسایشی تعیین شد. بیشترین درصد ماده خشک در سیب های گوشت قرمز ’بکران‘ و ’بسطام‘ به ترتیب با 15.44 و 15.07 و نیز بیشترین و کمترین سفتی در سیب گوشت قرمز ’بکران‘ و ’گلاب کرمانشاه‘ به ترتیب با 5.65 و 2.82 نیوتن بر میلی متر مربع بود. محتوای فنول کل در ژنوتیپ های گوشت قرمز ’بکران‘ و ’بسطام‘ به ترتیب4481.1  و 4011.73 میلی گرم گالیک اسید در 100 گرم وزن تر میوه بالاتر بود. کمترین مقدار فنول در رقم ’اطلسی‘ با 2596.05 میلی گرم گالیک اسید در 100 گرم وزن تر میوه مشاهده شد. بیشترین میزان IC50، مربوط به سیب گوشت قرمز ’بکران‘ و ارقام ’گلاب کرمانشاه‘ و ’گالا‘ بود. ازآنجا که ایران یکی از تولیدکنندگان اصلی سیب است، اما از لحاظ صادرات در جایگاه درخور توجهی قرار نگرفته است، استفاده از ارقام بومی با خصوصیات فیزیکوشیمیایی بهتر می تواند سبب تقویت جایگاه صادرات سیب شود.

به منظور بررسی تاثیر 24-اپی براسینولید بر بهبود جوانه زنی و رشد اولیه گیاهچه بادمجان معمولی امریکایی تحت تنش سرما، آزمایشی با چهار سطح 24-اپی براسینولید (صفر، 0.5، 1 و 2 میکرومولار) به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار، در آزمایشگاه فیزیولوژی گیاهی دانشگاه اراک در سال 1391 انجام گرفت. بذ رهای بادمجان به مدت 48 ساعت در غلظت های مذکور 24-اپی براسینولید خیسانده شدند و سپس به پتری دیش انتقال یافتند. برای هر تیمار سه پتری دیش، هر یک حاوی 20 بذر به عنوان سه تکرار درنظر گرفته شد. پس از کاشت بذر ها، ظروف پتری دیش به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه به انکوباتور با 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی (دمای 1±22 درجه سانتی گراد) منتقل شدند و گروه دیگر به مدت چهار روز در دمای 4 درجه سانتی گراد قرار گرفتند و سپس به انکوباتور انتقال یافتند. 24-اپی براسینولید اثر زیادی در افزایش شاخص های جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر و خشک ریشه چه و ساقه چه در هر دو شرایط تنش و شاهد داشت. افزایش پراکسیداسیون لیپید و نشت پذیری غشا که تحت تنش سرما مشهود بود، در تیمار با 24-اپی براسینولید کاهش معناداری را نشان داد. غلظت 1 میکرومولار 24-اپی براسینولید نسبت به سایر غلظت ها اثر بهتری داشت. در گیاهان تحت تنش سرما و غلظت 1 میکرومولار 24-اپی براسینولید کاهش به ترتیب 28.30 و37.89  درصدی در پراکسیداسیون لیپید و نشت پذیری غشا مشاهده شد.

به منظور بررسی تغییرات برخی شاخص های مهم سلولی چند ژنوتیپ سورگوم در شرایط کم آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی، در گلخانه دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1392 اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل تنش کم آبی در چهار سطح 85، 65، 45 و 25 درصد ظرفیت زراعی و سه ژنوتیپ سورگوم علوفه ای (KFS2، KFS6 و (KFS17 بود. کم آبی موجب کاهش پتانسیل اسمزی، پایداری غشا و محتوای آب نسبی سلول ها در سطح 1 درصد و همچنین کاهش عناصر پتاسیم، کلسیم و فسفر، و افزایش سدیم و در نهایت کاهش مقدار ماده خشک شد. اثر متقابل تنش در ژنوتیپ تنها بر مقدار پرولین، قندهای محلول، پایداری غشا، محتوای آب نسبی و ماده خشک معنادار بود. ژنوتیپ KFS2 بیشترین مقدار پرولین، قندهای محلول و عناصر غذایی و در نهایت بیشترین پتانسیل اسمزی، محتوای آب نسبی، پایداری غشا و مقدار ماده خشک در شدیدترین سطح تنش (25 درصد ظرفیت زراعی) را به خود اختصاص داد. در بین صفات اندازه گیری شده، پرولین و مقدار کلسیم بیشترین سهم را در پیش بینی پتانسیل اسمزی و پایداری غشا داشتند. این عوامل تاثیر مهمی در عملکرد ماده خشک نیز دارند. به طور کلی، هر ژنوتیپ از سازوکار متفاوتی برای مقابله با تنش استفاده می کند، ولی ژنوتیپی که بتواند از روش های سریع تر و کم هزینه تر استفاده کند، تحمل بیشتری در برابر تنش دارد و عملکرد ماده خشک بیشتری تولید می کند.

به منظور اثر سطوح مختلف آبیاری و کودهای زیستی بر عملکرد کمی و  کیفی گیاه زنیان (Carum copticum L.) به صورت کرت های خردشده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در مزرعه ای واقع در استان آذربایجان غربی - شهرستان نقده در سال زراعی 92-1391 اجرا شد. سطوح آبیارﻯ در سه سطح (آبیاری بعد از 50 (شاهد)، 100 (تنش متوسط) و 150 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A (تنش شدید) و کودهای زیستی (قارچ مایکوریزا، ترکیب ازتوباکتر + فسفر بارور-2، مایکوریزا + ازتوباکتر + فسفر بارور-2 و شاهد) به ترتیب به عنوان کرت های اصلی و فرعی در آزمایش درنظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح آبیاری از 50 به 150 میلی متر تبخیر از تشتک ارتفاع بوته، تعداد چتر در بوته، وزن هزاردانه، عملکرد دانه، عملکرد زیستی، درصد و عملکرد اسانس زنیان به طور معناداری کاهش یافت. در بین کودهای زیستی تیمار تلفیقی قارچ مایکوریزا + ازتوباکتر + فسفر بارور-2 نسبت به تیمارهای مصرف جداگانه بیشترین تاثیر را در افزایش صفات مطالعه شده داشتند. در هر یک از سطوح آبیاری (50، 100 و 150 میلی متر تبخیر) بیشترین عملکرد دانه از تیمار کاربرد تلفیقی مایکوریزا  +ازتوباکتر + فسفر بارور-2 (738 کیلوگرم در هکتار)، و کمترین عملکرد دانه از تیمار شاهد (400 کیلوگرم در هکتار) به دست امد.

به منظور بررسی تاثیر جداگانه و تلفیقی دو نوع کود سبز، کود گاوی، کود فسفات بارور -2 و کود شیمیایی مرسوم بر خواص کمی و کیفی گیاه چغندرقند، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد طی سال زراعی 92-1391 اجرا شد. 12 تیمار شامل 1. شاهد بدون کود، 2. نخودفرنگی + سوپرفسفات تریپل، 3. خلر + سوپرفسفات تریپل، 4. فسفات بارور -2 + اوره، 5. کود گاوی + سوپرفسفات تریپل، 6. کود شیمیایی مرسوم، 7. نخودفرنگی + فسفات بارور -2، 8. خلر + فسفات بارور -2، 9. نخودفرنگی + کود گاوی + سوپرفسفات تریپل، 10. خلر + کود گاوی + سوپرفسفات تریپل، 11. نخودفرنگی + کود گاوی + فسفات بارور-2 و 12. خلر + کود گاوی + فسفات بارور -2 بودند. تیمارهای کودی اثر معناداری بر عملکرد ریشه، عملکرد شکر، عملکرد شکر سفید و همچنین مقدار نیتروژن مضره داشت، به طوری که تیمارهای تلفیقی 8، 10، 11 و 2 بیشترین میانگین ها را در صفات عملکرد ریشه، عملکرد شکر و عملکرد شکر سفید به خود اختصاص دادند. استفاده از تیمارهای کود سبز و کود دامی و تلفیق آنها همراه با کاربرد کود بیولوژیک فسفات بارور، عملکرد ریشه را 18-10 درصد نسبت به استفاده از کود شیمیایی مرسوم و 68-32 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. کمترین مقدار نیتروژن مضره مربوط به تیمارهای 10 و 11 بود. از نظر دیگر صفات بررسی شده نیز تیمارهای تلفیقی کودهای آلی و زیستی در حد پذیرفتنی بودند.

به منظور ارزیابی اثر برخی سویه های باکتری حل کننده فسفات بر عملکرد و خصوصیات زراعی مهم لوبیای محلی گیلان تحت تاثیر مقادیر مختلف کود فسفره، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار، در مزرعه آزمایشی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی گیلان (رشت) در سال زراعی 1393 اجرا شد. مقادیر کود فسفره شامل سه سطح صفر، 40 و 80 کیلوگرم (P2O5) در هکتار و باکتری حل کننده فسفات (سودوموناس پوتیدا) در سه سطح شامل سویه های 113، 168 و 173 و عدم تلقیح باکتری به عنوان تیمار شاهد، به طور تصادفی و به ترتیب در کرت های اصلی و فرعی قرار گرفتند. اثر متقابل کود و باکتری بر وزن صددانه و محتوای پروتئین دانه لوبیا معنادار بود. کاربرد 80 کیلوگرم فسفر در هکتار کمترین تعداد غلاف در بوته (9.8 عدد)، تعداد دانه در غلاف (3.53 عدد)، عملکرد زیست توده (3317 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد دانه (1136 کیلوگرم در هکتار) در واحد سطح را نشان داد. همچنین، بیشترین تعداد دانه در غلاف (4.12 عدد)، شاخص برداشت (44 درصد) و عملکرد دانه (1858 کیلوگرم در هکتار) تحت تاثیر سویه 168 باکتری حل کننده فسفات به دست آمد. سویه 168 کارایی بیشتری از نظر افزایش عملکرد دانه در مقایسه با دیگر سویه های باکتری حل کننده فسفر داشت. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، در سطوح پایین فسفر قابل دسترس خاک سویه های باکتری حل کننده فسفات را می توان در راستای افزایش عملکرد دانه لوبیای محلی در گیلان و شرایط اقلیمی و خاکی مشابه توصیه کرد.

به منظور بررسی کاربرد ورمی کمپوست به صورت تلفیقی و جداگانه بر قابلیت جذب عناصر ریزمغذی در خاک و کاهو (Lactuca sativa L.)، آزمایشی سه ساله به صورت طرح کرت های خردشده در قالب بلوک های کامل تصادفی با دو عامل در سه تکرار، در مزرعه پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری در سال 1387 انجام گرفت. عامل اصلی شش تیمار کودی شامل T1 (شاهد)، T2 (کود شیمیایی سولفات پتاسیم، سوپر فسفات تریپل هر یک به مقدار 75 و اوره 200 کیلوگرم در هکتار)، T3 (ورمی کمپوست 20 تن در هکتار + 50 درصد کود شیمیایی)، T4 (ورمی کمپوست 20 تن در هکتار)، T5 (ورمی کمپوست 40 تن در هکتار + 50 درصد کود شیمیایی) و T6 (ورمی کمپوست 40 تن در هکتار) و عامل فرعی نیز تفاوت کاربرد یکساله (1385)، دوساله (86-1385) و سه ساله (87-1385) تیمارهای کودی بودند. تیمارهای کودی بر غلظت عناصر آهن و روی قابل جذب خاک، آهن و روی ریشه و اندام هوایی کاهو و نیز بر عناصر مس و منگنز ریشه کاهو اثر معناداری داشت. اثر فاکتور فرعی نیز بر غلظت تمام عناصر ریزمغذی قابل جذب در خاک و اندام های گیاهی معنادار بود. همچنین برهمکنش بین نوع کود و مدت کوددهی بر غلظت آهن و روی قابل جذب خاک و غلظت آهن و روی اندام هوایی و نیز غلظت روی در ریشه کاهو اثر معناداری نشان داد. در مجموع، ورمی کمپوست 40 تن در هکتار در تلفیق با کود شیمیایی و نیز به صورت جداگانه، بیشترین افزایش غلظت عناصر ریزمغذی خاک و گیاه را به خود اختصاص داد.

سیاهدانه، آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال زراعی 93-1392 انجام گرفت. فاکتور اول خشکی (d) شامل شاهد (90 درصد ظرفیت زراعی)، تنش متوسط (70 درصد ظرفیت زراعی) و تنش شدید (50 درصد ظرفیت زراعی) و فاکتور دیگر چهار غلظت اسید سالیسیلیک (s) شامل صفر میکرو مولار (شاهد)، 5، 10 و 15 میکرو مولار بود. تفاوت معناداری در صفات تعداد دانه در بوته، وزن هزاردانه، شاخص برداشت و عملکرد اسانس و دانه با اعمال تنش خشکی و اسید سالیسیلیک وجود داشت، به طوری که محلول پاشی با 10 میکرومولار اسید سالیسیلیک سبب افزایش 79.05 درصدی عملکرد دانه شد. اثر متقابل اسید سالیسیلیک و تنش خشکی نیز بر درصد اسانس، عملکرد بیولوژیک و تعداد دانه در فولیکول معنادار بود. اثر متقابل سطح دوم تنش خشکی و غلظت 10 میکرومولار اسید سالیسیلیک سبب افزایش 150 درصدی مقدار اسانس شد. ازاین رو، برای دستیابی به حداکثر عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در فولیکول و درصد اسانس در تنش خشکی می توان از غلظت متوسط اسید سالیسیلیک (10 میکرو مولار) با آبیاری متوسط (70 درصد ظرفیت زراعی) در سیاهدانه استفاده کرد که در مناطق خشک از لحاظ اقتصادی نیز مقرون به صرفه است.