ناتوانی های یادگیری
سال:1391 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:9

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه تلفیقی روانی - آموزشی بر سبک تبیین بدبینانه دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری بود. این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. نمونه پژوهش شامل 30 دانش آموز مبتلا به اختلال یادگیری در مرکز ناتوای های یادگیری شهر همدان است که به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (15=n) و کنترل (15=n) به صورت تصادفی جایگزین شدند. برای جمع آوری داده های پژوهش از آزمون هوش ریون، آزمون ریاضی کی - مت، آزمون خواندن و پرسشنامه سبک های اسناد کودکان استفاده شد. آموزش برنامه تلفیقی در 10 جلسه به مدت یک ماه برگزار شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که برنامه تلفیقی روانی - آموزشی بر کاهش سبک تبیین بدبینانه دانش آموزان با ناتوانی یادگیری به صورت معنی داری تاثیر دارد. این نتایج می تواند پشتوانه ای برای کاربست مداخلات عاطفی - هیجانی در کنار دوره های آموزش تحصیلی برای دانش آموزان با ناتوانی یادگیری باشد.

به نظر می رسد که کودکان مبتلا به ناتوانی های یادگیری به دلیل داشتن بدکارکردی های مغزی، اطلاعات را به شیوه ای متفاوت از کودکان عادی دریافت و پردازش کنند. برای آزمون این فرض پژوهش حاضر با هدف مقایسه الگوی پردازش اطلاعات حسی در کودکان با ناتوانی یادگیری و عادی انجام گرفت. تعداد 3 گروه مبتلا به ناتوانی یادگیری (15 نفر با نارساخوانی / نارسانویسی، 15 نفر با نارسایی در حساب و 15 نفر با نارسایی مختلط از هر سه اختلال) که از بین دانش آموزان مراکز ناتوانی های یادگیری اداره آموزش و پرورش شهر ارومیه به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند و یک گروه تصادفی 15 نفری از دانش آموزان عادی در یک مطالعه مقطعی - مقایسه ای شرکت کردند. بعد از انجام مصاحبه بالینی ساختار یافته برای اختلالات یادگیری جهت تایید یا رد نوع تشخیص از مادران کودکان خواسته شد به پرسش نامه نیم رخ کوتاه حسی پاسخ دهند. داده های به دست آمده نیز با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شد. نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمرات گروه ها در مولفه های حساسیت لمسی، احساس خواهی، فیلتر کردن اطلاعات شنیداری، حساسیت دیداری / شنیداری و همچنین نمره کلی نیم رخ حسی وجود دارد، ولی در مولفه های حساسیت بویایی / چشایی، میزان انرژی و حساسیت به حرکت تفاوت بویایی / چشایی معنی داری بین گروه ها یافت نشد. این نتایج مبین وجود نارسایی هایی در پردازش اطلاعات لمسی، دیداری / شنیداری، احساس خواهی و توانایی فیلتر کردن اطلاعات شنیداری در کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری می باشند.

هدف پژوهش حاضر مطالعه اثربخشی خودآموزی کلامی بر بهبود سازگاری اجتماعی بود. روش پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر با ناتوانی یادگیری پایه چهارم و پنجم ابتدایی در مرکز ویژه ناتوانی های یادگیری شهر قزوین در سال تحصیلی 91-90 می باشد. 20 دانش آموز به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سازگاری اجتماعی بود. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس پس از تعدیل اثر پیش آزمون نشان داد که خودآموزی کلامی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری تاثیر مثبت دارد. یافته های این پژوهش را می توان در کارهای آموزشی و مشاوره به کار برد.

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بازی های حرکتی ریتمیک بر میزان کارکردهای اجرایی کودکان با ناتوانی های یادگیری عصب روان شناختی صورت گرفت. روش پژوهش از نوع آزمایشی بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه کودکان پسر پیش دبستانی 5 تا 6 ساله شهر بابل در سال تحصیلی 1391-1390 بودند. برای انتخاب نمونه 20 کودک پسر که نمره کمتری در پرسشنامه عصب - روان شناختی کانرز و آزمون برج نپسی دریافت کردند به شیوه نمونه گیری چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه 10 نفره کنترل و آزمایش قرار گرفتند. فعالیت بازی های حرکتی ریتمیک به مدت سه ماه و هر هفته 2 جلسه (45 دقیقه ای) به صورت فردی - گروهی بر روی گروه آزمایش انجام شد. پس آزمون به وسیله تست عصب روان شناختی کانرز و آزمون برج نپسی بر روی هر دو گروه انجام شد. داده ها به روش توصیفی و تحلیل کواریانس چند متغیری (مانکوا) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد بازی های حرکتی ریتمیک در بهبود عملکرد آزمودنی ها در عملکرد مقیاس های مشکلات توجهی، مشکلات حافظه و یادگیری و عملکرد حسی - حرکتی موثر است و سبب کاهش این مشکلات می گردد. همچنین این بازی ها سبب افزایش مهارت حل مساله - برنامه ریزی و مهارت سازماندهی رفتاری - هیجانی در کودکان با ناتوانی یادگیری عصب روان شناختی در پیش از دبستان می شود.

پژوهش حاضر به منظور مقایسه عملکرد کودکان با و بدون اختلالات یادگیری در آزمون دیداری - حرکتی بندرگشتالت اجرا شد. در این پژوهش 80 دانش آموز دختر و پسر با و بدون اختلالات یادگیری در پایه های سوم و چهارم ابتدایی شهر کاشان شرکت کردند. ابزار این پژوهش آزمون دیداری - حرکتی بندرگشتالت بود که از روش نمره گذاری کوپیتز برای ارزیابی عملکرد کودکان در این آزمون استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون آماری t مستقل نشان داد که عملکرد کودکان دارای اختلالات یادگیری در آزمون بندرگشتالت در مقایسه با کودکان عادی دارای تفاوت معنادار است. کودکان دارای اختلالات یادگیری تصاویر آزمون بندرگشتالت را با خطاهای بیشتری ترسیم می کنند.

هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی آموزش توجه بر عملکرد ریاضی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری ریاضی است. روش این پژوهش آزمایشی بود، جامعه آماری دانش آموزان دختر با ناتوانی یادگیری ریاضی پایه چهارم آموزش و پرورش اصفهان بودند، که از بین آن ها 30 نفر که در آزمون ریاضیات کی - مت نمره پایین تر از نقطه برش گرفتند با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش در 12 جلسه 45 دقیقه ای، آموزش توجه را دریافت کردند. به منظور جمع آوری داده ها از آزمون ماتریس های پیشرونده ریون رنگی کودکان، آزمون ریاضیات کی - مت و آزمون عملکرد ریاضی پایه چهارم دبستان استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دادکه آموزش توجه بر عملکرد تحصیلی ریاضی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری ریاضی موثر بود. بر این اساس می توان نتیجه گیری کرد که آموزش توجه همانند سایر مهارت های زیر بنایی یادگیری ریاضی می تواند رویکرد موثر در درمان ناتوانی یادگیری ریاضی باشد.

هدف پژوهش مقایسه رفتار کمک طلبی در دانش آموزان دارای اختلال ریاضی با دانش آموزان عادی است. در کل تعداد 60 دانش آموز (30 نفر دانش آموز عادی و 30 نفر دانش آموز دارای اختلال ریاضی) در یک طرح علی - مقایسه ای شرکت کردند. برای تشخیص اختلال ریاضی از دانش آموزان آزمون ریاضی کی مت گرفته شد. همچنین دانش آموزان عادی به روش نمونه گیری خوشه ای از سه ناحیه آموزش و پرورش شهر کرج انتخاب شدند. هر دو گروه دانش آموزان از لحاظ بهره هوشی، تحصیلات والدین و سن همتاسازی شدند. یافته ها نشان داد میانگین رفتارهای کمک طلبی در دانش آموزان عادی در مقایسه با دانش آموزان دارای اختلال ریاضی تفاوت معناداری دارد. همچنین در رفتارهای اجتناب از کمک طلبی، دانش آموزان دارای اختلال ریاضی در مقایسه با دانش آموزان عادی میانگین بالاتری داشتند. افزون بر این یافته ها بین رفتارهای کمک طلبی در بین دانش آموزان پسر و دختر تفاوتی نشان نداد. چنان چه یافته های پژوهش نشان داد دانش آموزان دارای اختلال ریاضی از رفتارهای کمک طلبی برای حل مسائل کمتر سود می برند. کمک طلبی یک راهبرد اساسی خودنظم بخشی برای حل مساله است. تلویحات نظری و کاربردی یافته ها مورد بحث قرار گرفت.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاب آوری، رضایت زناشویی و سلامت روان در والدین کودکان با وجود ابتلا به ناتوانی یادگیری و عادی بوده است. طرح پژوهش، توصیفی از نوع مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه والدین دانش آموزان دختر و پسر ناتوانی یادگیری و عادی می باشد. گروه قابل مطالعه 50 نفر از والدین دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری و گروه قابل مقایسه نیز 50 نفر از والدین دانش آموزان عادی تشکیل می دهند. روش نمونه گیری به صورت تصادفی می باشد. برای تحلیل داده های این پژوهش از تحلیل واریانس چند متغیری، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری استفاده شده است. از مقیاس تاب آوری کونرو و دیوید سون، مقیاس رضایت از زندگی (CD-RTS9) و پرسشنامه سلامت عمومی (G.H.Q-28) استفاده شده است. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در رضایت از زندگی، تاب آوری روان شناختی و سلامت عمومی وجود دارد. همچنین همبستگی معنی داری بین تاب آوری روان شناختی با رضایت از زندگی و سلامت عمومی وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیری نشان می دهد که تاب آوری توان پیش بینی رضایت زناشوئی و سلامت روان را دارد. بر اساس یافته های حاضر می توان نتیجه گرفت با افزایش تاب آوری روان شناختی می توان میزان رضایت از زندگی و سلامت عمومی را در گروه والدین مبتلا به ناتوانی های یادگیری افزایش داد.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه پاسخ کودکان با اختلالات یادگیری و کودکان عادی در آزمون استروپ انجام گرفت. آزمودنی های پژوهش شامل 65 دانش آموز (15 نفر با ناتوانی خواندن، 15 نفر با ناتوانی نوشتن، 15 نفر با ناتوانی ریاضی و 20 نفر عادی) پایه پنجم ابتدایی بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و با مصاحبه تشخیصی و اجرای آزمون مشکلات یادگیری کلورادو، انتخاب شدند. سپس بر روی نمونه انتخاب شده آزمون استروپ اجرا شد و زمان واکنش آزمودنی ها و تعداد خطاها ثبت گردید. داده های پژوهشی با روش همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین مشکلات یادگیری آزمودنی ها با میزان خطا و مدت زمان پاسخ گویی به تکلیف استروپ رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد و تفاوت عملکرد گروه های مورد مطالعه (عادی، ریاضی، خواندن و نوشتن) در کارت های شماره 1، 3، 4، خطا در کارت های شماره 3 و 4، مدت زمان کل پاسخ گویی و تعداد خطای کل معنی دار است. نتایج این پژوهش قابلیت احتمالی آزمون استروپ در شناسایی و تشخیص کودکان دچار اختلالات یادگیری را نشان می دهد و همچنین می تواند به درمانگران در نوع و میزان مداخلات متناسب مدد رساند.