هدف اصلی این مقاله ترسیم چارچوب کلی بحث روش شناسی دانش ارتباطات و نشان دادن حوزه های مغفول علمی آن است. در این مقاله ابتدا به بحث چیستی روش پرداخته و تعریفی برگزیده ارائه می شود. این تعریف دارای دو بخش ابزار گردآوری اطلاعات و بخش فهم، توصیف و داوری نظریه است. بر این اساس هنگامی که باید به تعریف برگزیده از روش شناسی پرداخته شود، روش به معنای عام آن مدنظر قرار می گیرد. بدین ترتیب در ابتدا به دوازده فن پرکاربرد در پژوهش های ارتباطی و مثال هایی از استفاده شان پرداخته می شود. در ادامه این فنون به دو گروه تقسیم می گردند و این کار ما را به کشف پارادایم های موجود در دانش ارتباطات رهنمون می سازد.توجه به پارادایم ها، و تفاوت های روش شناختی آنها، ضرورت پرداختن به روش شناسی های موجود در ارتباطات را نشان می دهد. متمایز کردن پنج روش شناسی تبیینی (علی و آماری)، ساختارگرایانه، پدیدارشناسانه، هرمنوتیکی و گفتمانی و تحلیل کاربرد این روش شناسی ها در نمونه هایی از پژوهش های ارتباطی، در راستای پرداختن به بخش تفهیم و تفهمی تعریف برگزیده صورت می پذیرد. در انتها نیز به ارائه درآمدی به روش شناسی مبتنی بر فلسفه اسلامی پرداخته می شود تا به رویکرد دستوری مد نظر تعریف برگزیده از روش شناسی نیز اشاره گردد و زمینه روش شناختی برای تولید دانش ارتباطات بومی و اسلامی نیز تبیین شود.