طب توانبخشی
سال:1398 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:29

مقدمه و اهداف: یکی از مشخصه های بارز کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی، کنترل پاسچر ضعیف است. این کودکان کمتر قادر به کنترل تعادل خود در موقعیت های متغیر هستند، به این دلیل که آنها به اختلالات تعادلی در مقایسه با همسالان خود آهسته-تر پاسخ می دهند. از این رو هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر دوازده جلسه تمرینات تحریک دهلیزی بر عملکرد تعادلی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود که در آن 30 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. به منظور ارزیابی تعادل پویا و ایستا از آزمون راه رفتن پاشنه به پنجه و آزمون اصلاح شده لک لک استفاده گردید. پروتکل تمرینی شامل انجام تمرینات تحریک دهلیزی به مدت دوازده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه بود. یافته ها: تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون تعادل پویا و ایستا مشاهده شد؛ به طوری که میانگین نمرات تعادلی در گروه آزمایش نسبت به کنترل بهتر بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد مداخلات تمرینی تحریک دهلیزی به مدت دوازه جلسه می تواند جهت بهبود تعادل پویا و ایستا کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی موثر باشد.

مقدمه و اهداف: یکی از مهم ترین ویژگی های انسان، وجود کارکردهای عالی کرتکس است. روانشناسان و پژوهشگران علوم اعصاب از دیرباز درصدد بررسی کارکردهای شناختی و کارکردهای مغز بوده اند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تغییرات پردازش های شناختی در حین و پس از فعالیت بدنی تناوبی استقامتی یک جلسه ای ویژه فوتسال بر اساس نظریه کاهش موقتی فعالیت قشر پیشانی مغز بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع میدانی و نیمه تجربی بود. جامعه آماری شامل بازیکنان مبتدی جوان فوتسال شهرستان قوچان بودند که 12 آزمودنی فوتسالیست مبتدی پسر (سن 78/0± 16/17 سال، قد 19/4± 171 سانتی متر و وزن 64/6± 38/63 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت نمودند. متغیرهای مستقل، شدت تمرین و دوره های زمانی (عامل درون گروهی) شامل قبل، حین و دقایق 1 و 15 پس از توقف فعالیت تناوبی استقامتی یک جلسه ای بود. متغیر وابسته نیز شامل میانگین نمرات تداخل محرک کلمه و رنگ توسط نرم افزار آزمون استروپ بود. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و نرم افزار SPSS20 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت های معناداری در تداخل شناختی آزمون استروپ بین زمان قبل از شروع آزمون با کارکرد شناختی زمان خستگی ناشی از آزمون تناوبی استقامتی و همچنین بین کارکرد شناختی زمان های 1 و 15 دقیقه استراحت بعد از پایان آزمون با کارکرد شناختی ناشی از خستگی وجود دارد (0/05=P). نتیجه گیری: بر طبق یافته ها، به نظر می رسد کاهش موقتی فعالیت قشر پیشانی مغز در حین فعالیت بدنی تناوبی استقامتی فوتسال در شدت های بالا روی می دهد؛ لذا به مربیان فوتسال توصیه می شود تا جهت افزایش ظرفیت های شناختی و روانی افراد در تمرینات خود از تمرین های خاص تصمیم گیری و پردازش اطلاعات نیز بهره گیرند.

مقدمه و اهداف: کاهش تعادل و دامنه حرکتی مفاصل از علل اصلی سقوط سالمندان است که با عواقب و عوارض جسمانی همراه است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات تای چی بر تعادل و دامنه حرکتی مچ پا در زنان سالمند می باشد. مواد و روش ها: تعداد 30 زن سالمند در محدوده سنی 65-55 سال از بین سالمندان داوطلب شهر بم به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر، سن 2/2± 4/57 سال، وزن 1/8± 4/74 کیلوگرم، قد 6/4± 3/154 سانتی متر) و کنترل (15 نفر، سن 2/3± 4/59 سال، وزن 3/10± 4/72 کیلوگرم، قد 8/5± 2/156 سانتی متر) تقسیم شدند. گروه تجربی 8 هفته تمرینات تای چی را هر هفته 3 جلسه انجام دادند، در حالی که گروه کنترل هیچ گونه فعالیت منظم ورزشی نداشتند. دامنه حرکتی مفصل مچ پا با استفاده از گونیامتر و تعادل بر مبنای مقیاس برگ در دو مرحله قبل و بعد از اجرای تمرینات در دو گروه اندازه گیری شد. از تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای مقایسه میانگین گروه ها در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بین میانگین نمرات تعادل (گروه تجربی1± 5/49، گروه کنترل 1± 3/47) و دامنه حرکتی پلانتار فلکشن راست (گروه تجربی 1± 1/41، گروه کنترل 1± 1/40)، دورسی فلکشن چپ (گروه تجربی 1± 5/15، گروه کنترل 2± 9/17)، اینورژن و اورژن راست و چپ (به ترتیب گروه تجربی 2± 7/39، 1± 3/15، گروه کنترل 1± 6/36، 1± 5/11) آزمودنی-ها برحسب عضویت گروهی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<). نتیجه گیری: تمرینات تای چی می توانند تعادل و دامنه حرکتی مچ پا را در زنان سالمند بهبود بخشند؛ بنابراین توصیه می شود از این تمرینات جهت ارتقاء عملکرد حرکتی سالمندان استفاده شود تا از این طریق احتمال خطر سقوط و عوارض متعاقب آن را در سالمندان کاهش داد.

مقدمه و اهداف: سازوکار آسیب لیگامان صلیبی قدامی در بسکتبال اغلب به صورت غیربرخوردی بوده و عامل خطرساز کلیدی آن والگوس پویای زانو است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر یک برنامه تمرین اصلاحی بر قدرت، دامنه حرکتی و عملکرد بسکتبالیست های دارای والگوس پویای زانو انجام شد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 32 بسکتبالیست با میانگین سنی 7/1± 8/20 سال، قد 05/0± 83/1 متر، وزن 2/5± 0/74 کیلوگرم و دارای والگوس پویای زانو، به عنوان آزمودنی شرکت نمودند که به صورت تصادفی در دو گروه (تمرین 16، کنترل 16 نفر) قرار گرفتند. ارزیابی ها شامل دامنه حرکتی (دورسی فلکشن، آبداکشن، چرخش خارجی ران)، قدرت ایزومتریک (دورسی فلکشن، پلانتار فلکشن، ابداکشن و چرخش خارجی ران) و عملکرد (آزمون های لی و تعادل) در پای برتر بود. یافته ها: نتایج آنالیز کوواریانس نشان داد که اعمال برنامه تمرین اصلاحی موجب کاهش معنادار (01/0P<) والگوس پویای زانو در لحظه حداکثر فلکشن (51/6 درجه)، بهبود معنادار (01/0P<) دامنه حرکتی (دورسی فلکشن زانو خم 43/3 درجه، دورسی فلکشن زانو صاف 25/2 درجه، آبداکشن 38/2 درجه و چرخش خارجی ران 75/1 درجه)، قدرت (دورسی فلکشن 32/2 کیلوگرم، پلانتارفلکشن 87/4 کیلوگرم، ابداکشن 82/1 کیلوگرم و چرخش خارجی ران 58/1 کیلوگرم)، تعادل (33/3 سانتی-متر) و عملکرد لی (25/13 سانتی متر) می گردد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ارائه این تمرین اصلاحی نه تنها می تواند باعث بهبود معنادار قدرت و دامنه حرکتی مفاصل دیستال و پروگزیمال زانو و عملکرد شود، بلکه به نظر می رسد بتواند به پیشگیری از آسیب های ناشی از والگوس پویای زانو طی فعالیت های عملکردی در اندام تحتانی نیز کمک نماید.

مقدمه و اهداف: پوشش های پا با ادعای اثر مستقیم بر مفصل زانو در درمان آسیب های رایج آن، مورد استفاده قرار می گیرند. پرونیشن بیش از حد مفصل ساب تالار که با چرخش داخلی ساق نسبت به ران در ارتباط است، به عنوان عامل ایجاد کننده سندرم درد کشککی رانی شناخته شده است. هدف طراحی کفش های کنترل حرکتی کاهش زاویه اورژن پا و به دنبال آن کاهش زاویه چرخش داخلی ساق در حین دویدن است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر کفش های کنترل حرکتی بر گشتاور عضلانی مفاصل اندام تحتانی طی دویدن در زنان مبتلا به سندرم درد کشککی رانی حین فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: 20 زن مبتلا به سندرم درد کشککی رانی پنج تلاش دویدن را با سرعت 2/0± 3 متر بر ثانیه اجرا نمودند. دو کفش مورد آزمون شامل کفش نایک فری 5 (خنثی) و کفش اسیکس مدل GEL-kayano21 (کنترل حرکتی) بود. گشتاور مفاصل اندام تحتانی با روش دینامیک معکوس محاسبه شد. مقایسه بین شرایط مختلف از طریق تست آماری تی زوجی انجام شد. یافته ها: کفش کنترل حرکتی به طور معناداری میزان اوج گشتاور اداکتوری مچ پا را کاهش (038/0=p) داده و سبب افزایش مقادیر گشتاور چرخش خارجی (001/0=p) و کاهش گشتاور ابداکتوری (024/0=p) زانو شد. در مفصل ران، گشتاور اداکتوری کاهش (005/0=p) و گشتاور چرخش خارجی توسط کفش کنترل حرکتی افزایش (001/0=p) پیدا کرد. گشتاور مفاصل اندام تحتانی در صفحه ساجیتال بین دو نوع کفش اختلاف معناداری را نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کفش کنترل حرکتی با کاهش گشتاور اداکتوری و افزایش اوج زاویه اینورژن پا می تواند نقش مهمی در کنترل حرکات پرونیشن بیش ازحد پا ایفا نماید. به نظر می رسد این نوع از کفش ها به علت کنترل حرکات عقب پا در سطح فرونتال و هوریزنتال بیش ترین اثر بخشی را در همین سطوح حرکتی نشان می دهد. این شواهد نشان می دهد که کفش های کنترل حرکتی به عنوان یک راه حل کارآمد و غیرتهاجمی در پیشگیری از سندرم درد کشککی رانی باید مورد توجه ویژه قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: مطالعات مروری نشان می دهد که مطالعات بیشتر بر ارتباط بین تغییر قوس های ستون فقرات در صفحه فرونتال و الگوی فشار کف پایی متمرکز شده است، در حالی که مطالعه ای که درباره ارتباط بین تغییرات قوس های ستون فقرات در صفحه ساژیتال و الگوی فشار کف پایی باشد، یافت نشد. مطالعه حاضر به یافتن ارتباط بین تغییر قوس های ستون فقرات کمری در صفحه ساژیتال و الگوی فشار کف پایی در افراد با شاخص توده بدنی طبیعی کمک می کند. مواد و روش ها: 64 دانشجوی دختر 6/1± 8/21 ساله با شاخص توده بدنی 8/1± 6/21 با زاویه لوردوز کمری مختلف در مطالعه مقطعی-مقایسه ای حاضر مورد بررسی قرار گرفتند. زاویه لوردوز کمری توسط خط کش انعطاف پذیر و میزان فشار کف پایی توسط دستگاه پدوباروگراف از نوع پلات فورم (Zebris, Germany) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون آماری آنوا، تی زوجی و نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد (05/0α =). یافته ها: تحقیق حاضر نشان می دهد که هیچ گونه ارتباط معناداری بین کاهش و یا افزایش قوس کمری و الگوی توزیع فشار کف پایی در نمونه های دارای BMI نرمال دیده نشد (05/0P>). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر ثابت کرد افرادی که دارای شاخص توده بدنی نرمال بودند، ولی اندازه قوس های کمری آنها کم، زیاد و یا نرمال می باشد، توزیع فشار کف پایی الگوی نرمال دارد؛ لذا تجویز ورزش های درمانی بر اساس قوس کمری در این افراد نیازمند تحقیقات بیشتری است.

مقدمه و اهداف: تمرینات مقاومتی از تنوع گسترده ای برخودار است. اگرچه تمرینات مقاومتی با وزنه تاثیر مثبتی بر وضعیت آنتی اکسیدانی بدن دارد، با این وجود، تاثیر تمرینات مقاومتی الاستیک بر وضعیت آنتی اکسیدانی و فشار اکسیداتیو مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی سنتی با وزنه و الاستیک بر شاخص های فشار اکسیداتیو و آنتی-اکسیدان ها در مردان تمرین نکرده بود. مواد و روش ها: آزمودنی ها 30 دانشجوی پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج (سال 95) بدون سابقه تمرینات مقاومتی بودند که از طریق فراخون و به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند و به طور تصادفی در سه گروه تمرینات مقاومتی الاستیک (10n=)، گروه تمرینات مقاومتی سنتی (10n=) و گروه کنترل (10n=) قرار گرفتند. نمونه گیری از خون قبل از اعمال تمرینات صورت گرفت و بعد از 72 ساعت فاصله نسبت به آخرین جلسه تمرینات مقاومتی مجددا تکرار گردید. سپس ظرفیت آنتی-اکسیدان تام پلاسما، فعالیت آنزیم سوپر اکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز به عنوان شاخص های آنتی اکسیدانی و غلظت مالون دی آلدئید به عنوان شاخص پراکسیداسیون چربی (فشار اکسیداتیو) اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز در گروه تمرینات مقاومتی سنتی با وزنه در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت (016/0=p). همچنین در فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز تفاوت معناداری بین گروه الاستیک با کنترل مشاهده شد (014/0=p)؛ در حالی که مالون دی آلدئید در گروه مقاومتی الاستیک در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته بود (045/0=p). هرچند ظرفیت آنتی اکسیدان تام پلاسما تحت تاثیر هیچ کدام از تمرینات مقاومتی سنتی با وزنه و الاستیک قرار نگرفت (05/0˃ p). در هر حال بین دو گروه تمرین مقاومتی الاستیک و مقاومتی سنتی با وزنه بین هیچ کدام از متغییرهای مذکور اختلاف معناداری مشاهده نشد (05/0˃ p). نتیجه گیری: هر دو تمرینات مقاومتی سنتی و الاستیک به طور انتخابی بر عوامل آنتی اکسیدانی و فشار اکسیداتیو موثر می باشد، در حالی که هیچ کدام بر دیگری برتری ندارد؛ بنابراین توصیه می شود با توجه به شرایط و امکانات در مواقع لزوم در جهت بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی از تمرینات الاستیک و یا مقاومتی با وزنه استفاده شود.

مقدمه و اهداف: در میان رویکردهای نظری مربوط به لکنت، توافق عمومی بر سر این مسئله وجود دارد که لکنت به چندین عامل مرتبط با گفتار از جمله تنظیم هیجانات و عواطف نسبت داده می شود. بر همین اساس، نظریه پردازان مختلف به اهمیت نقش نگرش منفی به گفتار و توانایی های گفتاری در شروع، وقوع و پیشرفت لکنت اشاره می کنند. ضمن اینکه فرهنگ یک گروه می تواند بر نگرش افراد به گفتار تاثیرگذار باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی نگرش دانش آموزان دارای لکنت رشدی 8 تا 15 ساله شهرستان بابل و سپس بررسی فاکتورهای سن و جنس بر نگرش ارتباطی آنها می باشد. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی و مقطعی حاضر بر روی 261 دانش آموز دارای لکنت که به روش نمونه گیری چندمرحله ای از میان دانش آموزان شهر بابل انتخاب شدند، انجام شد. پس از معرفی نمونه ها، تحلیل فراوانی ناروانی و سپس تشخیص لکنت رشدی، آزمون نگرش ارتباطی (CAT) بر روی هر شرکت کننده اجرا شد و نمره نگرش (نمرات 1 تا 35) هر فرد به دست آمد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین نمره نگرش دانش آموزان دختر و پسر دارای لکنت به ترتیب 46/7± 5/22 و 98/7± 71/22 به دست آمد که در طبقه نگرشی متوسط می باشد. همچنین، نمره نگرش دانش آموزان دارای لکنت بین دو جنس و در 8 گروه سنی تفاوت معناداری نداشت (P>0. 05). در مورد تاثیر همزمان این دو متغیر بر نمره نگرش، تفاوت معناداری در نمره نگرش دانش-آموزان دختر و پسر در هر هشت گروه سنی وجود داشت (P=0. 03). نتیجه گیری: به نظر می رسد علی رغم اینکه میانگین نمره نگرش دانش آموزان شهر بابل در طبقه متوسط می باشد، اما نیاز برای طراحی و برنامه ریزی درمانی مربوط به نگرش های منفی نسبت به گفتار خصوصا در دانش آموزان 12 ساله دارای لکنت ضروری می باشد.

مقدمه و اهداف: بر اساس اصل تفاوت های فردی و ناهنجاری های ژنتیکی همواره افرادی با اختلافات قابل ملاحظه ای از نظر جسمی و ذهنی نسبت به افراد طبیعی وجود دارند. بخشی از این افراد، نوجوانان کم توان ذهنی هستند که در ابعاد فیزیولوژیکی و حرکتی دچار ناکارآمدی هایی هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر پارامترهای راه رفتن و ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی است. مواد و روش ها: تحقیق از نوع نیمه تجربی بود و نتایج آن از نوع کاربردی محسوب می شود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل دانش آموزان کم-توان ذهنی مدرسه پسرانه رحمت شهر ارومیه بودند که از این بین 30 نفر به صورت در دسترس (با توجه به ملاک های ورودی، با میانگین سنی 1. 4± 15. 7) انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی بعد از پیش آزمون به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه در تمرینات اسپارک شرکت کردند. پس از اتمام دوره تمرینی همه اندازه-گیری های متغییرها با همان شرایط اولیه تکرار شد. برای تحلیل اطلاعات به دست آمده از آزمون های t همبسته و مستقل استفاده گردید. داده های آماری جمع آوری شده به کمک نرم افزار آماری 22 SPSS تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات پهنای راه رفتن، تغییرات طول گام، تغییرات طول دو گام، سرعت راه رفتن گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (0. 05P>). همچنین نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات زاویه انحراف پا، FVC، FEV1 و نسبت FVC/FEV1 گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد این تمرینات برای بهبود پارامترهای راه رفتن دانش آموزان کم توان ذهنی مناسب است، اما برای بهبود ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی نیاز به تمرینات با شدت بالاتر است.

مقدمه و اهداف: فعالیت عضلات کنترل کننده مفصل زانو، بزرگی نیروهای عکس العمل زمین را در طول فعالیت های پرش-فرود تحت تاثیر قرار می-دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین فعالیت الکترومایوگرافی عضلات زانو با حداکثر نیروهای عکس العمل زمین بود. مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی است. 20 ورزشکار مرد سالم (میانگین± انحراف استاندارد، سن 45/4± 5/25 سال) به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. میزان فعالیت عضلات اطراف زانو شامل چهارسرران، همسترینگ و دوقلو در مرحله قبل و بعد از برخورد پا با زمین و ارتباط آن با حداکثر مولفه های نیروی عکس المعل زمین (عمودی، قدامی-خلفی و داخلی-خارجی) حین حرکت افت-فرود تک پا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده های تحقیق از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر همبستگی معنادار و منفی را بین فعالیت عضله دوقلو خارجی در مرحله بعد از برخورد با تمام مولفه های نیروی عکس العمل زمین نشان داد (001/0P=). بین فعالیت عضله دوقلو داخلی در مرحله قبل از برخورد با تمام مولفه های نیروی عکس العمل زمین همبستگی مثبت و معنادار و در مرحله بعد از برخورد با مولفه های عمودی و قدامی-خلفی همبستگی منفی و معنادار وجود داشت (001/0P=). همچنین بین فعالیت عضله همسترینگ خارجی و مولفه قدامی-خلفی نیروی عکس العمل زمین در مرحله بعد از برخورد همبستگی منفی و معناداری وجود داشت (001/0P=). نتیجه گیری: به نظر می رسد عضلات همسترینگ خارجی و دوقلو (داخلی و خارجی) نقش مهمی در تعدیل حداکثر نیروهای عکس العمل زمین حین حرکت افت-فرود تک پا ایفا می کند؛ بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر، به مربیان و متخصصین توانبخشی پیشنهاد می شود به منظور پیشگیری از آسیب رباط صلیبی به طور خاص بر روی فعالیت عضلات همسترینگ خارجی و دوقلو (داخلی و خارجی) تمرکز کنند.

مقدمه و اهداف: خودتعلیمی کلامی یکی از درمان های شناختی مناسب برای کودکان است، با این حال اثربخشی آن، به ویژه در بین نوجوانان و مشکلاتی چون نقص توجه و تعلل ورزی در بین این گروه چندان مورد توجه قرار نگرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر علائم نقص توجه/بیش فعالی و تعلل ورزی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش-فعالی بود. مواد و روش ها: در قالب یک طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل 16 نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی از بین مراجعان مراکز روانپزشکی و درمانی شهر تبریز و با توجه معیارهای ورود انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 8 نفر). پرسش نامه علائم مرضی کودک (CSI-4) و آزمون تعلل ورزی تحصیلی سواری بر روی هر دو گروه اجرا شد و سپس نوجوانان گروه آزمایش در 10 جلسه هفتگی انفرادی آموزش خودتعلیمی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکردند و سپس ابزارهای پژوهش مجددا بر روی همه نفرات اجرا شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس مربوط به اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی نشان داد که تاثیر این مداخله بر نقص توجه و بیش-فعالی/تکانشگری معنادار بوده و توانسته این علائم را کاهش دهد. همچنین طبق یافته های مربوط به اثربخشی خودتعلیمی کلامی بر تعلل ورزی حاکی نشان داد که نمرات شرکت کنندگان در تعلل ورزی عمدی، ناشی از خستگی و بی برنامگی و نمره کل تعلل ورزی در مرحله پس از مداخله کاهش یافته است. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر حاکی از این است که خودتعلیمی کلامی مداخله ای موثر و مطلوب برای درمان علائم نقص توجه و بیش فعالی و همچنین کاهش تعلل ورزی در بین این نوجوانان است.

مقدمه و اهداف: ثبات مرکزی بدن و عملکرد زنجیره حرکتی برای ثبات و قابلیت عملکردی همه حرکات ضروری است. توانایی تولید نیرو برای انجام بسیاری از فعالیت ها از طریق عضلات مرکزی بدن حاصل می شود. تمرین های ورزشی که ناحیه مرکزی بدن را هدف قرار می دهد، به عنوان یک روش نوین، می تواند در انجام مهارت های مختلف موثر باشد. در پژوهش حاضر تأثیر تمرینات ثبات مرکزی مبتنی بر بازی بر مهارت های حرکتی درشت دختران 8 سال دارای تأخیر رشد حرکتی مورد مطالعه قرار گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود که در آن 20 نفر از دانش آموزان دختر 8 سال (میانگین سنی 02/0± 05/8) با تاخیر رشد حرکتی بر اساس آزمون رشد حرکتی درشت انتخاب و به طور تصادفی در گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) جای گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته (سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته) به تمرینات ثبات مرکزی پرداختند و گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی را دریافت نکرد. پس از اتمام دوره هر دو گروه، آزمون مهارت های حرکتی درشت را اجرا نمودند و داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل واریانس مرکب در سطح اطمینان 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: سطح مهارت های جابه جایی گروه تجربی در پس آزمون (42/2± 90/18) نسبت به پیش آزمون (97/0± 50/13) پیشرفت معنادار داشت و از سطح گروه کنترل در پس آزمون (06/1± 30/14) بهتر بود. این نتایج در خصوص مهارت های کنترل شیء و بهره حرکتی درشت که از مجموع نمرات خرده مقیاس های کنترل شیء و جابه جایی به دست آمده است تکرار گردید؛ به طوری که سطح مهارت های کنترل شیء گروه تجربی در پس آزمون (84/1± 40/18) نسبت به پیش آزمون (20/1± 10/13) پیشرفت معناداری داشت و از سطح گروه کنترل در پس آزمون (25/1± 30/14) بالاتر بود. همچنین، سطح بهره حرکتی گروه تجربی در پس آزمون (74/2± 20/37) نسبت به پیش آزمون (49/1± 60/26) پیشرفت معنادار نشان داد و از سطح بهره حرکتی گروه کنترل در پس آزمون (83/1± 60/28) بهتر بود. نتیجه گیری: بر اساس شواهد موجود، تمرینات ثبات مرکزی مبتنی بر بازی بر بهبود مهارت های حرکتی درشت دختران هشت سال دارای تاخیر رشد حرکتی موثر است.

مقدمه و اهداف: دژنراسیون حاشیه ای شفاف، یک اختلال اکتاتیک در محیط قرنیه می باشد که تشخیص این حالت قبل از جراحی انکساری قرنیه، اهمیت بالینی فراوان دارد. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی دقت تشخیصی نمایش اکتازی پیشرفته بلین-آمبرسیو برای تشخیص دژنراسیون قرنیه ای حاشیه ای شفاف می باشد. مواد و روش ها: 35 چشم از 35 فرد دارای دژنراسیون قرنیه ای حاشیه ای شفاف وارد این مطالعه مجموعه موارد شدند. به منظور همسان-سازی گروه مطالعه و کنترل، زمانی که موارد دارای دژنراسیون قرنیه ای حاشیه ای شفاف، وارد مطالعه شدند، افراد سالم با سن و جنس یکسان با آنها، از جامعه نرمال انتخاب شدند؛ بنابراین 35 چشم از 35 فرد سالم وارد مطالعه حاضر شدند. تمامی افراد با سیستم تصویربرداری پنتاکم (اکولوس، آلمان) ارزیابی شدند. سپس 15 شاخص نمایش اکتازی پیشرفته بلین-آمبرسیو، در تجزیه و تحلیل وارد شدند. منحنی های راک (ROC)، جهت ارزیابی دقت تشخیصی پارامترهای این نمایش، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اطلاعات مقایسه ای حاصل از نمایش اکتازی پیشرفته بلین-آمبرسیو میان دو گروه، تفاوت قابل ملاحظه ای را بین گروه نرمال و دژنراسیون قرنیه ای حاشیه ای شفاف نشان دادند (05/0˂ P). از بین پارامترهای مختلف مطالعه، برجستگی قدامی در نازک ترین نقطه، انحراف از برجستگی خلفی پیشرفته و حداکثر ضخامت نسبی آمبرسیو به ترتیب بالاترین حساسیت، ویژگی و سطح زیر منحنی را داشتند [به ترتیب (%14/97، %0/100 و 999/0)، (%4/91، %9/87 و 998/0) و (%14/97، %97/96 و 996/0)] در حالی که میانگین شاخص پیشرفت پاکی متری، پارامتر نسبتا ضعیفی بود (به ترتیب %29/54، %91/90 و 663/0). نتیجه گیری: نمایش اکتازی پیشرفته بلین-آمبرسیو، برای تشخیص دژنراسیون قرنیه ای حاشیه ای شفاف مفید است. برخی از شاخص-های این نمایش، حساسیت و ویژگی بالایی را نشان دادند، در حالی که میانگین شاخص پیشرفت پاکی متری در تشخیص این بیماری، محدودیت داشت.

مقدمه و اهداف: امروزه ظهور چارت های دیجیتال و افزایش قابلیت های آن نسبت به چارت های چاپی باعث استفاده بیشتر از این چارت ها در کلینیک های بینایی سنجی شده است، اما در اندازه گیری دامنه تطابق، چارت های چاپی هنوز کاملا جای خود را به چارت دیجیتال نداده اند. با توجه به قابلیت های بسیار زیاد چارت های دیجیتال، این سوال پیش می آید که آیا چارت های دیجیتال می تواند جهت اندازه گیری دامنه تطابق نیز جایگزین چارت های چاپی شود یا خیر. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر دامنه تطابق چشم تعداد 63 نفر از مراجعه کنندگان گروه سنی 15 تا 35 ساله به درمانگاه فرهنگیان شیراز، به روش Push Up با استفاده از 5 اپتوتایپ مختلف اندازه گیری شده است. برای این منظور در هر اپتوتایپ یک بار از چارت چاپی و یک بار از چارت دیجیتال نصب شده روی گوشی آیفون plus7 برای اندازه گیری دامنه تطابق استفاده شده است. برای تحلیل داده های به دست آمده، با استفاده از نرم افزار SPSS, V24 ابتدا آمارهای توصیفی مانند میانگین، انحراف معیار، واریانس و خطای معیار میانگین متغیرها محاسبه شد، سپس آزمون T زوجی (T-test) بر روی آنها انجام شد و نتایج آن در جداول مربوطه ارائه گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که در اپتوتایپ 20/20 اختلاف بین میانگین دامنه تطابق چارت دیجیتال و چارت چاپی حدود 4. 7% است. این اختلاف در اپتوتایپ 20/50 به 5. 5% نیز می رسد. همچنین نتایج آزمون Tتست نشان می دهد که تفاوت معناداری بین دامنه تطابق اندازه گیری شده با چارت دیجیتال و چارت چاپی وجود دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد بر اساس نتایج مطالعه حاضر، دامنه تطابق اندازه گیری شده توسط چارت دیجیتال و چارت چاپی عموماً برابر نیستند. این اختلاف می تواند ناشی از تفاوت در شدت نور، کنتراست صفحه، سرعت رفرش تصویر و یا هر عامل دیگری باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه انجام تمرینات معلق، به عنوان یک شیوه مؤثر در بهبود ثبات مرکزی در افراد سالم و افراد دارای ناهنجاری های اسکلتی-عضلانی مطرح شده است؛ بااین وجود، فعالیت عضلات مختلف ناحیه مرکزی بدن در تمرینات مختلف به شیوه معلق، مورد بررسی قرار نگرفته است؛ بنابراین، هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ناحیه مرکزی بدن حین اجرای تمرینات منتخب ثبات مرکزی به روش تی آر ایکس بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 15 دانشجوی زن فعال سالم شرکت نمودند. هر آزمودنی، حرکت های پل، پلانک و لانگ را در حالت قرارگیری پا داخل طناب تی آر ایکس و به صورت سه تکرار پنج ثانیه ای انجام داد و به طور هم زمان فعالیت عضلات راست شکمی، خارجی شکمی، راست کننده ی ستون مهره ها و چند سر کمری توسط دستگاه الکترومایوگرافی شانزده کاناله ثبت گردید. داده های خام به حداکثر فعالیت انقباض ارادی ایزومتریک عضلات نرمال شد و RMS محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با روش آنالیز واریانس با داده های تکراری برای ارزیابی تفاوت بین سه حالت مورد آزمایش روی یک گروه آزمودنی (05/0=p) انجام شد. یافته ها: یافته ها، سطوح مختلفی از فعالیت عضلات را در تمرینات مختلف نشان داد؛ به طوری که میزان فعالیت عضله راست شکمی در تمرین پلانک و فعالیت عضله چندسر کمری حین اجرای پل و لانگ بالاترین بود. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن سطح فعالیت تمام عضلات مورد مطالعه، به نظر می رسد تمرین پلانک بالاترین و تمرین لانگ کمترین میزان تأثیرگذاری را در بهبود ثبات ناحیه مرکزی داشته باشد.

مقدمه و اهداف: نحوه ارتباط والدین با کودکان قوی ترین عامل موثر بر الگوهای تعاملی خانواده محسوب می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه فرزندپروری مثبت بر کارکرد خانواده والدین دارای کودکان کم توان ذهنی بود. مواد و روش ها: در مطالعه شبه تجربی حاضر، تعداد 30 زوج از والدین دانش آموزان کم توان ذهنی از مدارس استثنایی (پسرانه امید نجات، مختلط بشارت و دخترانه مهرورزان) شهر سمنان با بهره گیری از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل و آموزش برنامه فرزندپروری مثبت قرار گرفتند. گروه آزمایشی در 8 جلسه آموزشی برنامه فرزندپروری مثبت (هر هفته یک جلسه و هر جلسه یک ساعت و نیم) شرکت کردند، در حالی که به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. همه آزمودنی ها قبل از آغاز آموزش و پس از آن، پرسش نامه سنجش کارکرد خانواده (FAD) را پر کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که آموزش فرزند پروری مثبت بر کارکرد خانواده و مولفه های آن (حل مسئله، ارتباطات، نقش ها، پاسخ-گویی عاطفی، دلبستگی عاطفی و کارکرد عمومی خانواده) موثر بود، اما در شاخص کنترل رفتار اثربخشی مداخله آموزشی وجود نداشت (P>0/05). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که آموزش برنامه فرزند پروری مثبت بر کارکرد خانواده دارای فرزند کم توان ذهنی موثر است.

مقدمه و اهداف: برنامه آموزشی پردازش حسی به عنوان روشی نوین و کاربردی برای بهبود مهارت بریل نویسی در دانش آموزان نابینا مطرح شده است و استفاده از آن با نتایج مطلوبی همراه است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش پردازش حسی بر مهارت بریل نویسی دانش آموزان نابینا انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مورد منفرد و با طرح خط پایه، مداخله و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان نابینای دوره اول دبستان (کلاس دوم دبستان) شهر اصفهان تشکیل دادند. برای انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. در این پژوهش 5 دانش آموز نابینای کلاس دوم دبستان شرکت داشتند. مداخله آموزشی پردازش حسی بر روی گروه نمونه در ده جلسه (هفته ای سه جلسه؛ هر جلسه 45 دقیقه ) انجام گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، چک لیست مهارت های بریل نویسی بود. داده های به دست آمده به شیوه تحلیل دیداری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که طی تحلیل دیداری نمودار داده ها و بر اساس شاخص های آمار توصیفی، مداخله مورد نظر در مورد هر پنج آزمودنی اثربخش بوده است (به ترتیب با درصد داده های غیرهمپوش 100 برای آزمودنی های 1، 2، 4، 5 و 83. 33 برای آزمودنی 3). همچنین میانگین خطاهای بریل نویسی در آزمودنی های 1، 2، 3، 4 و 5 به ترتیب از 63. 31، 63. 41، 61. 43، 64. 10 و 63. 14 به 48. 40، 47. 96، 49. 50، 48. 63 و 49. 81 کاهش یافته است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های به دست آمده در پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود که در کنار سایر روش های آموزشی و توان بخشی کودکان نابینا، برنامه آموزشی پردازش حسی نیز به کار برده شود.

مقدمه و اهداف: امروزه متغیرهای فشار کف پایی یکی از پارامترهای مهم در تحلیل بیومکانیک راه رفتن می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی متغیرهای فشار کف پایی در افراد نابینا در مقایسه با همسالان سالم بود. مواد و روش ها: 14 مرد نابینا و 16 مرد سالم داوطلب شرکت در مطالعه حاضر شدند. برای اندازه گیری متغیرهای فشار کف پایی طی مرحله استانس راه رفتن از دستگاه فوت اسکن استفاده شد. داده های متغیر های فشار کف پایی با فرکانس نمونه برداری 300 هرتز ثبت شد. جهت تحلیل های آماری از آزمون آنالیز واریانس چندمتغیره استفاده شد. سطح معناداری برابر 05/0 بود. یافته ها: یافته ها نشان داد سرعت راه رفتن افراد نابینا در مقایسه با افراد سالم کمتر بود (05/0>p). نتایج نشان داد زمان رسیدن به اوج اولیه منحنی نیروی عمودی عکس العمل زمین در لحظه برخورد پاشنه (001/0=p)، میانه اتکا (004/0=p) و جدا شدن پنجه پا (002/0=p) در گروه نابینا در مقایسه با گروه سالم به ترتیب برابر 7/42، 4/36، و 8/23 میلی ثانیه بالاتر بود. نرخ بارگذاری عمودی در گروه نابینا در مقایسه با افراد سالم حدود 2/32 درصد کمتر بود (002/0=p). میزان جابه جایی مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی در گروه نابینا حدود 1/8 درصد کمتر از گروه سالم بود (008/0=p). در متغیرها فشار کف پایی و اوج نیروها بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده نشد (05/0

مقدمه و اهداف: سیستم حسی-پیکری یکی از مهم ترین منابع حسی درگیر در کنترل پوسچر می باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه عملکرد سیستم حسی-پیکری در کنترل پوسچر نابینایان ورزشکار و غیرورزشکاران نابینا و بینا بود. مواد و روش ها: 30 مرد به طور هدفمند انتخاب شدند و در سه گروه ورزشکاران نابینای کلاس B1 گلبال (10 نفر)، افراد نابینای مطلق غیرورزشکار (10 نفر) و افراد بینای غیرورزشکار (10 نفر) قرار گرفتند. در شرایط آزمایشگاهی اطلاعات حس پیکری در کنترل پوسچر غالب گردید، سپس عملکرد سیستم کنترل پوسچر آزمودنی ها بر اساس میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی، قدامی-خلفی و به صورت کلی با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس ارزیابی شد. مقایسه متغیرها در بین گروه ها با آزمون کروسکال والیس و یومن-ویتنی در سطح معناداری 05/0> Pو با نرم افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت. یافته ها: نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد وقتی اطلاعات بینایی حذف و سر در وضعیت هایپراکستنشن است، میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی (006/0=PML) و به صورت کلی (041/0=PTotal) بین سه گروه نابینای ورزشکار، نابینای غیرورزشکار و بینای غیرورزشکار تفاوت معناداری دارد. بر اساس نتایج آزمون یومن ویتنی، میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی و به صورت کلی در گروه نابینای ورزشکار به طور معناداری کمتر از دو گروه غیرورزشکار نابینا (011/0=PMLو 049/0=PTotal) و غیرورزشکار بینا (003/0=PMLو 025/0=PTotal) بود. نتیجه گیری: در شرایطی که اطلاعات حس پیکری غالب است، کنترل پوسچر ورزشکاران گلبال بهتر از نابینایان غیرورزشکار و حتی افراد بینای غیرورزشکار بود، به نظر می رسد فعالیت های ورزشی و یا ماهیت رشته ورزشی گلبال در تقویت حس پیکری و بهبود کنترل پوسچر نقش موثری دارد.

مقدمه و اهداف: امروزه هایپرکایفوزیس قفسه سینه یکی از شایع ترین ناهنجاری های قامتی است که افزایش آن با افزایش سر به جلو همراه است؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب در تمرینات اصلاحی کایفوز با و بدون ریترکشن سر می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 15 نفر از دانشجویان مرد غیرورزشکار (25-18) سال با هایپرکایفوزیس وضعیتی بالاتر از 42 درجه انتخاب شدند. فعالیت عضلات استرنوکلائیدو ماستوئید، تراپزیوس فوقانی، تراپزیوس میانی و رمبوئید در حرکات کبرا، W و Y با و بدون ریترکشن از سیستم الکترومیوگرافی سطحی 16 کاناله ساخت شرکت بایامد ثبت گردید. برای مقایسه درون گروهی فعالیت عضلات در دو حالت از آزمون آماری t زوجی با سطح معناداری 95 درصد (0. 05=α ) در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که میزان فعالیت عضله تراپزیوس بالایی و تراپزیوس میانی (05/0p<) در حرکت y با و بدون ریترکشن سر معنادار بود، اما تفاوت معناداری در فعالیت دو عضله دیگر یافت نشد. همچنین در حرکت W با و بدون ریترکشن سر میزان فعالیت هر چهار عضله مورد مطالعه معنادار بود (05/0p<). در رابطه با حرکت کبرا تفاوت معناداری در میزان فعالیت عضلات تراپزیوس فوقانی و استرنوکلوئید-ماستوئید بین دو حالت با و بدون ریترکشن سر یافت شد، ولی تغییر وضعیت سر بر میزان فعالیت دو عضله دیگر تاثیر معناداری نداشت (05/0p<). نتیجه گیری: به نظر می رسد فعالیت تراپزیوس فوقانی در حرکت y با ریترکشن سر کاهش و فعالیت تراپزیوس میانی افزایش یافته بود. همچنین در حرکت W با ریترکشن سر به جز عضله رومبوئید میزان فعالیت سه عضله دیگر افزایش یافته بود. در حرکت کبرا فعالیت عضله تراپزیوس فوقانی و استرنوکلایدوماستوئید در ریترکشن سر بیشتر از حالت بدون ریترکشن سر بود. نتایج حاضر گویای این است که تغییرات پوسچر سر اثر متفاوتی را بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات در حرکات اصلاحی کایفوز دارد. پس توصیه می شود در به کار گرفتن این حرکات برای اصلاح کایفوز با احتیاط برخورد شود و اطلاعات بیشتری در زمینه میزان فعالیت سایر عضلات حاصل گردد.

مقدمه و اهداف: امروزه یکی از راه های پیشگیری از آسیب های سر، تشخیص و شناسایی مکانیسم آسیب در شرایط واقعی ضربه به سر می باشد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی پارامترهای بیومکانیکی آسیب سر در تکواندو با استفاده از شبیه سازی ضربه راندهوس کیک است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 15 تکواندوکار مرد حرفه ای با میانگین سنی 04/1± 77/27 سال شرکت کردند. جهت اندازه گیری مکانیسم آسیب های سر از یک دستگاه متشکل از یک سر و گردن مصنوعی مجهز به سنسورهای نیرو و شتاب و یک بازوی مکانیکی که نماینده پای تکواندوکاران بود و یک مجموعه کامپیوتری جهت ارزیابی، نظارت و ثبت اطلاعات که توسط محقق ساخته شد، استفاده گردید. نتایج در برنامه متلب به دست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 05/0 با استفاده از آزمون آماری t یک نمونه ای انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در بررسی مکانیسم های آسیب سر در تکواندو، شتاب خطی به دست آمده از ضربه راندهوس کیک پایین تر از آستانه آسیب سر می باشد، در حالی که شتاب چرخشی و نیروی برخورد تولید شده بالاتر از آستانه آسیب سر را نشان دادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد عوامل بروز آسیب سر در هر رشته ورزشی متفاوت است؛ بنابراین شناسایی پارامترهای دینامیکی مرتبط با آسیب سر و همچنین مکانیسم وقوع این آسیب ها از لحاظ بالینی بسیار مهم می باشد. نتیجه پژوهش حاضر به صورت واضح نشان داد که نیروی برخورد و شتاب چرخشی سر از عوامل اصلی آسیب سر در تکواندو می باشد. از این رو با تشخیص عامل اصلی وقوع آسیب و پارامترهای مرتبط با آن، می توان میزان شدت آسیب و عوامل خطرزای مرتبط با آن را پیش بینی کرد و برای پیشگیری، درمان و توانبخشی، راه کارهای مرتبط با آن را اجرا نمود.

مقدمه و اهداف: امروزه اختلالات یادگیری مهم ترین علت عملکرد ضعف تحصیلی محسوب می شود و هر ساله تعداد زیادی از دانش آموزان به این علت در فراگیری مطالب درسی خصوصا در ریاضیات دچار مشکل می شوند. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه منتخب حرکتی بر حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی دانش آموزان دختر دارای اختلالات یادگیری ریاضی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر با استفاده از طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون و به صورت نیمه تجربی، از بین کلیه کودکان دختر مبتلا به اختلالات یادگیری 12-8 ساله مدارس ابتدایی شهرستان استهبان، 30 نفر از دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال یادگیری ریاضی با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند که 15 نفر در گروه مداخله و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسش نامه محقق ساخته، آزمون هوشی ریون، آزمون ریاضی کی مت، مقیاس حافظه عددی وکسلر (فراخنای ارقام)، آزمون عملکرد پیوسته و آزمون تبحر حرکتی برونینکس– اوزرتسکی بود. برنامه منتخب حرکتی (اسپارک) که شامل فعالیت های تقویتی، بازی و ورزش برای کودکان است به مدت 24 جلسه (8 هفته هر هفته 3 جلسه) اجرا شد. به منظور بررسی یافته ها از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغییره استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین گروه مداخله و گروه کنترل دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ریاضی در حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی درشت و ضعیف تفاوت معناداری وجود دارد (001/0(p<؛ بدین معنی که حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی در گروه مداخله بعد از برنامه منتخب حرکتی بهبود یافته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد برنامه منتخب حرکتی (اسپارک) مورد استفاده می تواند باعث بهبود حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی در کودکان دختر دارای اختلال یادگیری ریاضی شود. توصیه می شود درمانگران در کنار سایر مداخلات درمانی از این تمرینات در کودکان دارای اختلال یادگیری استفاده نمایند.

مقدمه و اهداف: اسکولیوزیس یکی از ناهنجاری های شایع ستون فقرات است و ممکن است علاوه بر ایجاد بدشکلی تنه اختلالات روانی را نیز در پی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی پیلاتس بر اختلالِ بدشکلیِ بدن در زنان دانشجوی مبتلا به ناهنجاری اسکولیوزیس غیرساختاری بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون بود. آزمودنی ها را 11 زن دارای ناهنجاری اسکولیوزیس غیرساختاری با یک انحناء جانبی در نواحی سینه ای یا سینه ای-کمری و زاویه کاب بیش از 10 درجه تشکیل می دادند. شرکت کنندگان در گروه تجربی دارای میانگین سن 37± 3/29 سال، قد 32/5± 72/161 سانتی متر و جرم 81/3± 61/57 کیلوگرم بودند که به طور هدفمند انتخاب شدند. فراشناختِ بدشکلیِ بدن به وسیله پرسش نامه (BDMQ) و درجه اسکولیوز با استفاده از روش فتوگرامتری در مراحل پیش و پس از مداخله تمرینی مورد اندازه گیری قرار گرفت. داده های حاصل با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (روش آماری t همبسته) تحلیل شد (05/0>P). یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که هشت هفته تمریناتِ اصلاحیِ پیلاتس تفاوت معناداری را در نمرات فراشناختِ بدشکلیِ بدن زنان مبتلا به اسکولیوزیس غیرساختاری ایجاد نمی کند (22/0=P, 56/2-65/9-CI= 95%). نتیجه گیری: با اساس یافته های تحقیق حاضر تمریناتِ اصلاحیِ پیلاتس منجر به کاهش فراشناختِ بدشکلیِ بدن در زنان دانشجوی مبتلا به اسکولیوزیس غیرساختاری نمی شود که می توان آن را به پایین بودن درجه و شدت ناهنجاری اسکولیوزیس در آزمودنی های مورد مطالعه نسبت داد.

مقدمه و اهداف: ورزش از لحاظ روانشناختی و فیزیولوژیکی برای سلامتی فرد دارای فواید زیادی است. با این حال، تعدادی از افراد ممکن است به طور مفرط و بدون در نظر گرفتن درجه آسیب دیدگی شان ورزش کنند و این امر باعث شده است که محققان به این اتفاق نظر برسند که در بعضی موارد، ورزش کردن می تواند آسیب زا و تبدیل به یک فرآیند اعتیادی شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه نگرانی از تصویر بدنی و نگرش های ناکارآمد با پیش بینی اعتیاد به ورزش در ورزشکاران پرورش اندام شهرستان خوی انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی-مقطعی حاضر، با استفاده از جدول مورگان از بین 600 ورزشکار زن و مرد 234 ورزشکار پرورش اندام، (117 مرد با میانگین سنی 2/3± 20؛ 117 زن با میانگین سنی 8/2± 20) از باشگاه های پرورش اندام شهر خوی به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه نگرانی از تصویر بدنی، مقیاس نگرش های ناکارآمد تجدید نظر شده و سیاهه اعتیاد به ورزش جمع آوری گردید. روایی هر یک از پرسش نامه ها به ترتیب 87/0، 92/0 و 84/0 به دست آمد. داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و دتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین اعتیاد به ورزش با نگرانی از تصویر بدنی و نگرش های ناکارآمد در ورزشکاران پرورش اندام رابطه معناداری وجود دارد (01/0p<). همچنین مولفه های نگرانی از تصویر بدنی (نارضایتی و خجالت فرد از ظاهر خود، و وارسی کردن و مخفی کردن نقایص ادراک شده) و نگرش های ناکارآمد (موفقیت-کمال طلبی و نیاز به راضی کردن دیگران) توانستند اعتیاد به ورزش را در ورزشکاران پرورش اندام به طور مطلوبی پیش بینی کنند. نتیجه گیری: نگرانی و برداشت نادرست از تصویر بدنی به همراه نگرش های ناکارآمد در ارتباط فعالیت های ورزشی با افزایش اعتیاد به ورزش همراه است و توجه به این متغیرهای روانشناختی و هدف قرار دادن آن ها در برنامه های مداخلاتی و آموزشی می تواند به منظور پیشگیری از اعتیاد در ورزشکاران پرورش اندام مفید باشد.

مقدمه و اهداف: اطلاعات کمی در مورد امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح در آزمون همخوان-واکه دایکوتیک (DCV) وجود دارد و ماهیت آن بدرستی روشن نیست و به نظر می رسد که با توجه و تمرکز شنیداری در ارتباط باشد. از آنجا که موج P300 یکی از پتانسیل های وابسته به رخدادی است که در شکل گیری آن توجه و تمرکز نیز دخالت دارد، لذا این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح با دامنه و زمان نهفتگی موج P300 انجام شد. روش پژوهش: در این پژوهش مقطعی و غیر مداخله ای، توصیفی-تحلیلی، آزمون DCV، جهت بررسی امتیازات جفت همخوان-واکه صحیح و پاسخ P300شنوایی به روش تحریک متفاوت با استفاده از دو محرک تن برست، روی 37 فرد با شنوایی طبیعی در محدوده سنی 18 تا 30 سال( میانگین سنی 21/46سال)انجام شد. یافته ها بر اساس آزمون ضریب همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS16، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح در آزمونDCV با دامنه موج P300 در جایگاه الکترودی Cz و Fz همبستگی مثبت و معنا داری مشاهده شد (P<0/01). بین امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح با زمان نهفتگی موج P300 در جایگاه الکترودی Cz همبستگی مثبت و معنی دار مشاهده شد(P<0/05). اما بین امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح با زمان نهفتگی موج P300 در جایگاه الکترودی Fz همبستگی معناداری مشاهده نشد، که احتمالا به علت دوری جایگاه الکترودی Fz از منبع تولید موج P300است. نتیجه گیری: از آنجا که دامنه موج P300 با توجه و زمان نهفتگی موج P300 با سرعت پردازش اطلاعات در ارتباط است، به نظر می رسد که امتیاز جفت همخوان-واکه صحیح با توجه و سرعت پردازش اطلاعات، ارتباط داشته باشد. بنابراین شنوایی شناس باید در تفسیر نتایج، توجه فرد مورد آزمون را در نظر گیرد.

مقدمه و اهداف: حافظه ی کاری کارکردی شناختی است که مسئول حفظ اطلاعات آنی، دستکاری و استفاده از آنها در فرآیند تفکر می باشد. حافظه ی کاری نیز مانند سایر توانایی های شناختی می تواند در اثر عوامل مختلفی از قبیل بیماری ها، آسیب های روانی و پیری دچار ضعف عملکرد و اختلال شود؛ از این رو تلاش به منظور یافتن روش هایی برای جبران این ضعف ها بسیار حائز اهمیت است. در میان نوین ترین روش های پیشنهادشده، تحریک الکتریکی جریان مستقیم از طریق جمجمه جایگاه ویژه ای دارد. هدف مطالعه حاضر مرور اثرات تحریک الکتریکی جریان مستقیم آندی بر حافظه ی کاری در افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه ی حاضر، مقالات مختلف در زمینه ی تاثیر تحریک الکتریکی جریان مستقیم بر حافظه ی کاری در پایگاه های اطلاعاتی Scopus, PubMed Science Direct و Web of Knowledge در فاصله ی سال های 2000 تا 2018 میلادی مورد بررسی قرار گرفتند. جست و جو در پایگاه های فوق با استفاده از کلیدواژه های"Working Memory", "Healthy People", "Dorsolateral Prefrontal Cortex" و"Transcranial Direct Current Stimulation" انجام شد. از میان 70 مقاله ی یافت شده، 36 مقاله با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفت که از میان آن مقالات، 14 مقاله اختصاصاً در ارتباط با موضوع پژوهش بود و جزییات آنها استخراج گردید. یافته ها: نتایج به دست آمده از اکثر مطالعات حاکی از آن است که تحریک الکتریکی آندی می تواند به صورت قابل توجهی باعث بهبود عملکرد حافظه ی کاری شود. هم چنین تحریک الکتریکی در حالتی که همراه با تکالیف شناختی باشد در مقایسه با زمانی که تحریک الکتریکی به تنهایی ارائه می شود، بیش تر تاثیرگذار است. نتیجه گیری: تحریک الکتریکی جریان مستقیم با تعدیل فعالیت های الکتریکی در بخش خلفی جانبی قشر پیش پیشانی می تواند منجر به بهبود عملکردهای شناختی و به ویژه حافظه ی کاری در افراد سالم شود. با این وجود نیاز به انجام مطالعات بیش تر در این حوزه به خصوص بر روی افراد سالمند که توانایی های شناختی آنان با افزایش سن کاهش می یابد، هم چنان وجود دارد.

مقدمه و اهداف: یکی از رایج ترین فعالیت های حرکتی انسان راه رفتن است که جزئی لاینفک از بسیاری از فعالیت های روزمره و ورزش های رقابتی و گروهی می باشد. شروع راه رفتن، اولین گام پس از تغییر حالت از وضعیت ایستا به پویا و پایان راه رفتن آخرین گام پیش از تغییر حالت از وضعیت پویا به ایستا می باشد. با توجه به اینکه نوع سطح و پوششی که فعالیت بدنی روی آن انجام می شود، همچنین سن، بیماری ها و اختلالات اسکلتی-عضلانی افراد در عملکرد بیومکانیکی آنها تغییر ایجاد می کند، به نظر می رسد الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه رفتن نه تنها متفاوت از راه رفتن معمولی است، بلکه تحت تاثیر شرایط فردی و سطوح مختلفی که حرکت روی آن صورت می پذیرد نیز تغییر می کند. از سویی دیگر، عدم تعادل و سقوط افراد اغلب در شروع و پایان راه رفتن اتفاق می افتد، شناخت پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی شروع و پایان راه رفتن اطلاعات سودمندی را جهت شناخت اختلالات این فاز از راه رفتن و آسیب شناسی و اصلاح عملکرد فراهم می کند. هدف از مطالعه حاضر، مروری بر پژوهش هایی است که از اواخر قرن بیستم تاکنون پیرامون متغیرهای بیومکانیکی شروع و پایان راه رفتن در شرایط و گروه های مختلف انجام شده است. مواد و روش ها: جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیر Pub Med, Science Direct, Mendelyبا جستجوی کلمات کلیدی انجام گرفت. بیش از 300 مقاله پیرامون الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه رفتن یافت شد که پس از مطالعه و حذف مقالات با نتایج مشابه و مقالات مربوط به پروتکل های درمانی از مجموع مقالات یافت شده، بیش از 40 مقاله که به طور مستقیم مرتبط با موضوع مورد مطالعه بود، بررسی شد. یافته ها: از مجموع مقالات یافت شده، پژوهش های متعددی پیرامون شروع و پایان نیمه ارادی راه رفتن، شروع و پایان راه رفتن بر سطوح مختلف و شروع و پایان راه رفتن در گروه های سنی مختلف و یا افراد مبتلا به بیماری های عصبی-عضلانی یافت شد. نتیجه گیری: با توجه به مطالعات انجام شده می توان گفت اگرچه استراتژی های حرکتی متفاوتی در شروع راه رفتن با سرعت های کم و زیاد به کار گرفته می شود و همواره گروه جوان و سالمند الگوی فعالیت عضلانی متفاوتی را در فازهای مختلف در شروع راه رفتن به کار می گیرند، ورزشکاران و افراد فعال به دلیل برخورداری از قدرت عضلانی بهتر و زمان عکس العمل کوتاه تر از مکانیسم های جبران برای پیشگری از سقوط و بروز آسیب بهره می برند.

مقدمه و اهداف: فلج مغزی از جمله اختلالات سیستم عصبی مرکزی است که موجب محدودیت در حرکت و پوسچر می شود. کسب توانایی راه رفتن یکی از اهداف اصلی تیم های توانبخشی در این کودکان می باشد. بدین منظور ابزارها و دستگاه های پیشرفته ای در سراسر دنیا جهت آموزش و اصلاح راه رفتن کودکان فلج مغزی طراحی و ساخته شده است؛ لذا هدف مطالعه حاضر بررسی مروری اثربخشی این تجهیزات در راه رفتن کودکان فلج مغزی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مروری توصیفی می باشد که اثربخشی استفاده از تجهیرات پیشرفته را در راه رفتن کودکان فلج مغزی مورد بررسی قرار می دهد. در این مطالعه از بانک های اطلاعاتی داخلی و خارجی بین سال های 2005 تا ماه جولای 2016 برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است که از 216 مقاله به دست آمده 32 مقاله کامل مرتبط با موضوع، مورد مطالعه قرار گرفته است. یافته ها: طبق مطالعات بررسی شده استفاده از تجهیزات پیشرفته که غالبا به عنوان آموزش دهنده راه رفتن بوده، تاثیر زیادی در آموزش و اصلاح راه رفتن داشته است. بررسی مطالعات نشان می دهد این گونه مداخلات که در برخی موارد همراه با توانبخشی واقعیت مجازی بوده، در بهبود مولفه های راه رفتن از جمله طول گام، سرعت، مدت زمان و قدرت عضلات موثر می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تجهیزات پیشرفته همراه با سایر مداخلات توانبخشی می تواند در تسریع کسب مهارت راه رفتن و اصلاح آن در کودکان فلج مغزی موثر بوده و به عنوان روشی کارآمد در توانبخشی مطرح گردد.

مقدمه و اهداف: امروزه یکی از رویکردهای درمانی برای بهبود وضوح گفتار، رویکرد کلمات پایه می باشد. درمان کلمات پایه با هدف ایجاد تولید باثبات کلمات در اختلالات عملکردی صداهای گفتاری مناسب بوده و در این اختلال کودک گزینه های واژگانی یکسان را در غیاب آپراکسی رشدی گفتار بی ثبات تلفظ می کند. گزارش مورد: در مطالعه گزارش موردی حاضر، مراجعه کننده پسری 4 ساله حاصل بارداری ترم و زایمان واژینال بود که با شکایت والدین مبنی بر عدم وضوح گفتار به کلینیک گفتاردرمانی ارجاع داده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بر طبق مدل حل مشکل بالینی داده های ارزیابی می بایست به 7 سوال درمانی پاسخ دهند که عبارتند از: نیاز به انجام درمان، نحوه ارائه خدمات درمانی، تشخیص افتراقی، اهداف مداخله، تعمیم نتایج درمان، معیار ترخیص و اثربخشی درمان. پس از ارزیابی های لازم تشخیص اختلال واجی بی ثبات از دسته اختلالات تولیدی محرز گردیده و مراجعه-کننده نیازمند مداخله شناسایی شد. در مطالعه حاضر علاوه بر مشاهدات بالینی، به مراحل تشخیص اختلال واج شناسی بی ثبات، ماهیت و پروتکل انجام رویکرد کلمات پایه و روند پیشرفت گفتار و زبان در طی درمان پرداخته شده است. نتیجه گیری: بر اساس ارزیابی های پیش نیاز درمانی، رویکرد کلمات پایه استفاده گردید که مناسب ترین و پرکاربردترین تکنیک درمانی در اختلالات واج شناسی بی ثبات می باشد. نتایج به دست آمده در راستای نتایج مطالعات پیشین، مبنی بر موثر بودن رویکرد درمانی کلمات پایه در افزایش توانمندی ثبات تولیدی و سایر مهارت های گفتاری و زبانی است. جهت اطمینان از تاثیر رویکرد کلمات پایه، مطالعات گسترده تری در نمونه های بیشتر و زبان های دیگر لازم است.