طب توانبخشی
سال:1398 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:25

مقدمه و اهداف: حفظ تعادل و ثبات پوسچرال فرآیندی پیچیده و حاصل تعامل سیستم های مختلف می باشد. کینزیوتیپینگ و کشش عضلانی از تکنیک های درمانی مورداستفاده در فیزیوتراپی است که در پیشرفت تعادل موثر هستند. با توجه به تعداد اندک پژوهش های بررسی کننده تاثیر این دو مداخله درمانی بر روی تعادل و عدم مقایسه آنها با یکدیگر، هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه اثر این روش های درمانی بر تعادل جوانان می باشد. موادو روش ها: در کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور حاضر، 40 داوطلب جوان خانم و آقا انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کینزیوتیپ و کشش درمانی قرار گرفتند. تیپ مورداستفاده به شکل Y و با کشش 25 درصد به صورت مهاری بر روی عضله گاستروکنمیوس چسبانده شد. در گروه کشش نیز این عضله به مدت 60 ثانیه و با 4 مرتبه تکرار تحت کشش قرار گرفت. تعادل استاتیک (سرعت و میزان جابه جایی مرکز فشار بدن) افراد با استفاده از صفحه نیرو قبل و بعد از مداخله مورد بررسی قرارگرفت. با توجه به توزیع غیرنرمال داده ها بر اساس آزمون شاپیرو-ویلک، برای مقایسه بین گروهی متغیرهای مورد بررسی از آزمون آماری مان ویتنی و برای مقایسه درون گروهی، از آزمون ویلکاکسون استفاده گردید. یافته ها: بر اساس آزمون ویلکاکسون روند کاهش سرعت و میزان جابه جایی مرکز فشار قبل و بعد از انجام مداخله در دو گروه مشاهده شد، ولی تغییرات معنادار نشد (05/0(P? . در مقایسه بین دو گروه بر اساس آزمون مان ویتنی، هیچ تفاوت معنا داری در متغیرهای مورد بررسی (میزان و سرعت جابه جایی قدامی-خلفی مرکز فشار بدن: 3/0=P و میزان و سرعت جابه جایی داخلی-خارجی مرکز فشار بدن: 1/0=P) در قبل و بعد از مداخله مشاهده نگردید. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر به نظر می رسد که هیچ یک از مداخلات کینزیوتیپینگ و کشش عضله گاستروکنمیوس اثر فوری بر روی تعادل افراد جوان سالم ندارد.

مقدمه و اهداف: امروزه پرونیشن و سوپینیشن بیش از حد مچ پا می تواند عملکرد بیومکانیکی و عصبی-عضلانی اندام تحتانی را تغییر دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات چهارسررانی و همسترینگ حین پرش-فرود تک پا در افراد دارای کف پای صاف، گود و طبیعی می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر، 30 زن با کف پای سالم، کف پای گود و دارای کف پای صاف در محدوده سنی 20-30 سال انتخاب شدند. میزان قوس کف پا توسط شاخص افتادگی استخوان ناوی اندازه گیری شد و سپس میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات مورد نظر با استفاده از سیستم الکترومیوگرافی سطحی 16 کاناله ساخت شرکت بایامد حین پرش-فرود تک پا، سنجیده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای تحلیل داده ها استفاده شد. سطح معناداری 95 درصد(05/0=? ) در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میزان فعالیت فیدفورواردی عضلات وستوس لترالیس (018/0=p)، رکتوس فموریس (026/0=p) بین دو گروه کف پای صاف و گود و نیز میزان فعالیت فیدبکی عضلات رکتوس فموریس (018/0=p)، بایسپس فموریس (046/0=p) و سمی تندینوس (048/0=p) بین دو گروه کف پای سالم و گود و بایسپس فموریس (048/0=p) و سمی تندینوس (02/0=p) بین دو گروه کف پای صاف و گود دارای اختلاف معناداری بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد ناهنجاری کف پای گود و صاف ممکن است با تغییر الگوی فعالیت عضلات ثبات دهنده زانو همراه باشد و ممکن است احتمال آسیب دیدگی زانو را افزایش دهد.

مقدمه و اهداف: امروزه استئوآرتریت یکی از شایع ترین علل ناتوانی در افراد مسن می باشد. بیماران مبتلا به استئوآرتریت سمت داخلی زانو اغلب بی ثباتی زانو، احساس چین خوردگی و خالی شدن زانو هنگام راه رفتن را تجربه می کنند که منجر به افزایش فعالیت عضلات می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر ارتز جدید زانو بر فعالیت عضلات اندام تحتانی، در حین راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو می باشد. مواد و روش ها: تعداد 10 نفر از بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با میانگین سنی (6/5± 1/56 سال) در مطالعه حاضر شرکت کردند. شرکت کنندگان 7 مرتبه با ارتز و 7 مرتبه بدون ارتز با سرعت دلخواه راه رفتند. فعالیت عضلات اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تی-زوجی با سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف استانداردشدت درد (05/0=(P و فعالیت عضلات در وضعیت راه رفتن با ارتز نسبت به وضعیت بدون ارتز به صورت معناداری کاهش یافت. اگرچه مدت زمان اجرای تست حرکت عملکردی (88/0=(P و سرعت راه رفتن (34/0=(P با ارتز و بدون ارتز تفاوت معناداری نشان ندادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که ارتز جدید زانو در نتیجه ایجاد ثبات مکانیکی در زانو، شدت درد و میزان فعالیت عضلات را در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو کاهش می دهد.

مقدمه و اهداف: اختلالات اسکلتی-عضلانی و درد گردن بین دندان پزشکان بسیار شایع می باشد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر تمرینات حس عمقی بر درد گردن و ناتوانی گردن دندان پزشکان زن با درد گردن مزمن غیراختصاصی می باشد. مواد و روش ها: بر اساس پرسش نامه ای که بین دندان پزشکان توزیع شد، 24 نفر از دندان پزشکان که بر اساس سن و جنس همگن بودند و در سه ماه گذشته درد گردن داشتند، انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند؛ گروه اول تمرینات حس عمقی دریافت کردند و گروه دوم هیچ مداخله ای دریافت نکردند. اندازه گیری درد گردن و ناتوانی گردن در ابتدا و پس از شش هفته مداخله صورت گرفت. آزمون های آماری کولموگروف-اسمیرنف و ویلکاکسون برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها استفاده شد (05/0? ? ). یافته ها: نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنادار درد گردن (0/006=P) و ناتوانی (0/008=P) بعد از شش هفته تمرینات حس عمقی بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد مداخله تمرینات حس عمقی در کاهش درد و ناتوانی گردن در دندان پزشکان دارای گردن درد مزمن موفق بوده است. با توجه به اندازه اثر بالای گزارش شده برای تمرینات حس عمقی، پیشنهاد می شود که این برنامه تمرینی برای اصلاح گردن درد مزمن و عدم تعادل عضلانی مورد استفاده قرار بگیرد.

مقدمه و اهداف: توانایی برقراری ارتباط موثر کلامی با دیگران دارای اهمیت بوده و در حفظ کیفیت زندگی تاثیر دارد. اختلال درک گفتار در حضور نویز یکی از شکایات رایج افراد در تمامی سنین می باشد. توانایی پردازش شنیداری مرکزی و قابلیت های شناختی در بازشناسی گفتار در نویز موثر هستند. مطالعات موجود نشان می دهد که جنسیت و سطح تحصیلات بر مهارت های شناختی و پردازشی تاثیرگذار است. از این رو مطالعه حاضر به بررسی تاثیر جنسیت و سطح تحصیلات بر یکی از جنبه های شناخت یعنی توانایی بازشناسی همخوان های انفجاری و سایشی فارسی در حضور نویز همهمه پرداخت. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مشاهده ای و به روش مقطعی بر روی 60 فرد بالغ با شنوایی هنجار (31 فرد دارای سطح تحصیلات دیپلم، 21 فرد دارای سطح تحصیلات لیسانس و 8 فرد دارای سطح تحصیلات بالاتر از لیسانس) در محدوده سنی 30 تا 49 سال (شامل 31 مرد و 29 زن)، از بین نمونه های در دسترس انجام شد. پس از انجام ارزیابی های شنوایی و گفتاری، بازشناسی همخوان های انفجاری و سایشی در قالب هجاهای همخوان-واکه-همخوان و در حضور نویز همهمه در نسبت های سیگنال به نویز صفر، 5-، 10-به تفکیک جنسیت و سطح تحصیلات مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: با افزایش میزان نویز میانگین امتیاز بازشناسی همخوان های انفجاری و سایشی در زنان و مردان و افراد دارای سطح تحصیلات متفاوت کاهش یافت که از لحاظ آماری معنا دار بود (001/0=P). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که جنسیت و سطح تحصیلات تاثیری بر توانایی بازشناسی گفتار در حضور نویز همهمه ندارند، لیکن افزایش نویز سبب کاهش امتیاز بازشناسی همخوان های انفجاری و سایشی در حضور نویز همهمه گردید.

مقدمه و اهداف: اسکولیوزیس بدشکلی سه بعدی ستون فقرات است که علاوه بر انحنای جانبی با چرخش جسم مهره ای حول محور عمودی بدن همراه می باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه سه شیوه تمرینات اصلاحی متداول (تمرینات کششی-تقویتی)، خوداصلاحی و ترکیبی (تمرینات متداول و خوداصلاحی) بر درجه انحنای جانبی ستون فقرات (درجه اسکولیوزیس) در افراد مبتلا به ناهنجاری اسکولیوزیس غیرساختاری بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 53 فرد دارای اسکولیوزیس غیرساختاری (32 زن و 21 مرد) با میانگین سن 22/2± 36/23 سال، قد 3/8± 61/168 سانتی متر و وزن 55/8± 65/62 کیلوگرم به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه تمرینات متداول (14 نفر)، خوداصلاحی (13 نفر)، ترکیبی (14 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. هر یک از آزمودنی ها در گروه های تمرین پروتکل تمرینات را به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 60 تا 75 دقیقه انجام دادند، در حالی که آزمودنی های گروه کنترل برنامه فعالیت های زندگی روزانه خود را ادامه دادند. میزان انحنای جانبی ستون فقرات (درجه اسکولیوزیس) قبل و پس از هشت هفته تمرینات اصلاحی با استفاده از روش فتوگرامتری و بر اساس سیستم مختصات با استفاده از نرم افزار کامپیوتری Corel Draw مدل11 اندازه گیری و داده های حاصل با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شد. از مدل ترکیبی تحلیل واریانس اندازه های تکراری استفاده شد تا اثر تعاملی زمان در دو مرحله پیش از مداخله و پس از مداخله بر گروه های چهارگانه تمرین و کنترل مشخص گردد. در صورت معنادار بودن اثر تعاملی زمان بر گروه های تحقیق از آزمون های تعقیبی تی زوجی برای مقایسه درون گروهی (پیش آزمون و پس آزمون) و تحلیل واریانس یک طرفه برای مقایسه بین گروهی متغیرها در پس آزمون استفاده شد. سطح معناداری در این تحقیق در سطح 95% با آلفای 5% در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که هشت هفته تمرینات اصلاحی متداول، خوداصلاحی و ترکیبی میزان انحنای جانبی ستون فقرات در گروه های تمرین را به طور معنا داری کاهش می دهد (05/0>p). بر اساس یافته های حاضر بیش ترین اثربخشی در کاهش زاویه اسکولیوزیس به ترتیب مربوط به گروه تمرینات ترکیبی با اندازه اثر 08/5، گروه تمرینات متداول با اندازه اثر 06/4 و گروه تمرینات خوداصلاحی با اندازه اثر 24/3 بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می توان بیان نمود که پروتکل تمرینات ترکیبی شامل تمرینات خوداصلاحی، کششی-تقویتی یک روش اثربخش در کاهش انحنای جانبی ستون فقرات (درجه اسکولیوزیس) در افراد مبتلا به ناهنجاری اسکولیوزیس غیرساختاری است.

مقدمه و اهداف: ضعف عضلات ثبات دهنده مرکزی می تواند تاثیر منفی بر روی تعادل داشته باشد. از طرف دیگر ثبات ناحیه مرکزی به عنوان یک رابط با انتقال موثر نیروی تولیدشده در اندام تحتانی به اندام فوقانی از طریق تنه به اجرای بهتر ورزشی کمک می کند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر تعادل در ورزشکاران زن بود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق حاضر شامل 30 نفر از ورزشکاران زن استان گیلان بودند که به صورت هدفمند وارد تحقیق شدند که به دو گروه 15 نفری (تمرینات در سطح پایدار و تمرینات در سطح ناپایدار که به مدت 6 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد) تقسیم شدند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون BESS و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادل وای ارزیابی شد. برای بررسی تفاوت تعادل در بین ورزشکاران دو گروه از آزمون آماری تحلیل کوواریانس و تی همبسته استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده تاثیر معنادار هر دو پروتکل تمرینی بر تعادل ایستا و پویا بود (001/0=P). همچنین نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که تمرینات در سطح ناپایدار تاثیر بیشتری نسبت به تمرینات در سطح پایدار بر تعادل ایستا و پویا داشت (05/0>P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که با توجه به تفاوت بین دو نوع تمرین در اثرگذاری بر مولفه تعادل، علاوه بر اینکه هر دو نوع تمرینات ثبات دهنده ناحیه مرکزی بدن می تواند برای بهبود تعادل، به وسیله تقویت عضلاتی که با کنترل ستون فقرات و لگن مرتبط است، مفید باشد، مربیان و ورزشکاران از تمرینات ثبات مرکزی در سطح ناپایدار برای بهبود تعادل استفاده کنند.

مقدمه و اهداف: خواندن یکی از پایه های اصلی در زندگی هر فرد است که تاثیر مستقیمی بر زندگی وی دارد. سندرم ولوکاردیوفاشیال(VCF) یک اختلال اتوزومال غالب است که با شکاف کام، نقایص قلبی، ظاهر چهره ای مشخص و ناتوانی های یادگیری مشخص می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی مهارت خواندن و زیرمجموعه های آن در دانش آموزان مبتلا به سندرم VCF پایه اول تا پنجم تحصیلی دبستان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی-مقطعی بود. تعداد نمونه های در دسترس 6 نفر بودند (در محدوده سنی 10-6 سال) که بر اساس معیارهای ورود به مطالعه از بین مراجعین کلینیک شکاف کام دانشگاه علوم پزشکی اصفهان که مبتلا به سندرمVCF بودند، انتخاب شدند. سپس آزمون خواندن و نارساخوانی نما برای هر نمونه اجرا شد. نمره کودک در خرده آزمون های آزمون نما به دست آمد. از مجموع نمرات کودک در خرده آزمون ها، نمره کلی خواندن محاسبه شد و به صورت توصیفی نمره کل خواندن و نمرات هر یک از خرده آزمون ها در نمونه های مورد بررسی تعیین شد. یافته ها: نمره کلی خواندن برای دانش آموز پایه اول 225، دانش آموزان پایه دوم 257 و 277، پایه سوم 330، پایه چهارم 229 و پایه پنجم 314 بود. نتیجه گیری: این کودکان در خرده آزمون های زنجیره کلمات، قافیه، درک کلمات، نشانه حرف و نشانه مقوله نمرات پایین تری را نسبت به نمره مربوط به هر یک از این زیرآزمون ها بر اساس دستورالعمل آزمون کسب نمودند. گرچه بر اساس تعداد نمونه محدود پژوهش حاضر نمی توان در مورد نقاط ضعف این کودکان نظر داد، اما می توان توجه والدین و معلمان این کودکان را به تشخیص زودهنگام مشکلات خواندن و ارائه تکالیف خاص در زمینه خواندن جلب نمود.

مقدمه و اهداف: امروزه دانستن تغییرات زوایای مفاصل اندام تحتانی در حین فرود، بینش خوبی برای پیش گیری از بروز آسیب های زانو در افراد دارای کف پای صاف خواهد داد؛ لذا هدف تحقیق حاضر، مقایسه زوایای مفاصل اندام تحتانی به عنوان ریسک فاکتور آسیب ACL هنگام حرکت فرود تک پا در ورزشکاران دارای کف پای صاف و نرمال بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 10 مرد جوان ورزشکار دارای کف پای صاف و 10 مرد جوان ورزشکار دارای قوس پای طبیعی در این تحقیق شرکت کردند. میزان قوس کف پا از طریق آزمون افتادگی استخوان ناوی اندازه گیری شد. میزان افتادگی بین 5 تا 9 میلی متر در گروه پای معمولی و بیشتر از 10 میلی متر در گروه کف پای صاف قرار گرفتند. داده های کینماتیکی و کینتیکی با استفاده از دوربین های ثبت حرکتی و صفحه نیرو ثبت گردید. پردازش داده ها با استفاده از نرم افزار متلب انجام گردید و پارامترهای زوایای مفاصل اندام تحتانی در اوج فلکشن زانو در سه صفحه حرکتی از طریق آزمون آماری مانوا و در سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد تفاوت معناداری بین دو گروه در اندازه زاویه والگوس مفصل زانو (045/0=p) و مفصل ران (037/0=p) در صفحه فرونتال مشاهده گردید. در صفحات دیگر و مفاصل دیگر تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییر در وضعیت طبیعی قوس پا و در نتیجه راستای بدن، زوایای مفاصل اندام تحتانی را در طی فعالیت های روزانه و ورزشی تحت تاثیر قرار می دهد که متعاقبا می تواند الگوی آسیب را تغییر دهد. نتایج تحقیق حاضر می تواند در برنامه ریزی موفق تر اقدامات توانبخشی و حرکتی افراد مبتلا به کف پای صاف موثر واقع شود.

مقدمه و اهداف: آگاهی واج شناختی به دانش فرد از واحدهای سازنده زبان اطلاق می گردد که در یادگیری خواندن در زبان های الفبایی حائز اهمیت است. خواندن یکی از سطوح عالی زبان است که در طی آن فرد نماد زبان گفتاری که در قالب زبان نوشتاری آمده است را رمز گشایی می کند. با توجه به اهمیت خواندن، پژوهش حاضر همبستگی میان آگاهی واج شناختی و زیرآزمون های آن را با سرعت و دقت خواندن در کودکان دچار اختلال پردازش شنیداری مورد بررسی قرار می دهد تا بتواند گامی در جهت آگاهی بخشی در راستای افزایش دانش زبان شناختی آنها توسط انجام راهبردهای توانبخشی بهنگام بردارد. مواد و روش ها: آزمون آگاهی واج شناختی شامل 180 تصویر و در سه سطح واج، هجا و واحدهای درون هجایی و نیز آزمون های سرعت و دقت خواندن متن بر روی 15 کودک مقطع دوم تا چهارم ابتدایی دچار اختلال پردازش شنیداری انجام پذیرفت و همبستگی میان متغیرهای آگاهی واج شناختی و زیرآزمون های آن با سرعت و دقت خواندن توسط آزمون همبستگی پیرسون تعیین گردید. یافته ها: وجود همبستگی میان آزمون کلی آگاهی واج شناختی با مهارت های سرعت و دقت خواندن تایید شد و از میان زیرآزمون های آگاهی واج شناختی شامل آگاهی هجایی، آگاهی درون هجایی و آگاهی واجی، تنها وجود همبستگی میان زیرآزمون آگاهی واجی با متغیرهای سرعت و دقت خواندن مشاهده گردید. نتیجه گیری: در کودکان دچار اختلال پردازش شنیداری به دلیل وجود تاخیر و مشکل در کسب مهارت های پردازش واجی، درک صحیح آواهای گفتاری و مشخصه های تمایزدهنده آنها نیز با مشکل مواجه می گردد که می تواند در کسب آگاهی واج شناختی آنان تاثیرگذار باشد، به تبعیت از آن مهارت های وابسته همانند خواندن نیز دچار ضعف می گردد؛ لذا در کنار تقویت مهارت های پردازشی شنوایی، توجه به مهارت های واج شناختی کودکان دچار اختلال پردازش شنیداری نیز حائز اهمیت است تا به تبع آن مهارت خواندن این کودکان نیز تقویت و بهبود یابد.

مقدمه و اهداف: ذهن آگاهی را به عنوان آگاهی غیرقضاوتی و لحظه به لحظه از تجربه حال حاضر تعریف کرده اند. ذهن آگاهی از راهبردهای ارتقاء عملکرد ورزشی است که از طریق بهبود تمرکز مفید واقع می گردد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر یک دوره برنامه آموزشی ذهن آگاهی و پذیرش بر کاهش اضطراب آسیب ورزشی و بهبود عملکرد ورزشی فوتبالیست ها بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را تیم های بزرگ سالان لیگ دسته دوم تهران به تعداد 26 تیم تشکیل دادند. نمونه آماری شامل دو تیم با دامنه سنی 5/24 سال بود که به صورت تصادفی برای پژوهش انتخاب شدند. برای اندازه گیری داده ها از پرسش نامه های جمعیت شناختی، پرسش نامه ذهن آگاهی برای ورزش، پرسش نامه اضطراب آسیب ورزشی و پرسش نامه ارزشیابی عملکرد بازیکنان استفاده شد. مداخله به صورت 7 جلسه با فواصل زمانی یک هفته اعمال شد. یافته ها: نمره اضطراب آسیب ورزشی در گروه آزمایش در مرحله پیش آزمون 97/2 و در مرحله پس آزمون 57/2 بود. همچنین نمره پیش آزمون عملکرد ورزشی فوتبالیست ها 62/4 و نمره پس آزمون 06/5 گردید. با توجه به نتایج تحلیل، نمرات پیش آزمون دارای اثر معناداری بر نمره اضطراب آسیب ورزشی و عملکرد ورزشی بود که با کنترل اثر نمرات پیش آزمون، دو گروه مورد مطالعه (آزمایش و کنترل) از نظر شاخص های اضطراب آسیب ورزشی و عملکرد ورزشی تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند (05/0P<)؛ به طوری که اضطراب آسیب ورزشی در گروه آزمایش به طور معنا داری کمتر از گروه کنترل و عملکرد ورزشی در گروه آزمایش بیشتر از گروه دیگر بود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر تلویحات قابل توجهی در خصوص آموزش ذهن آگاهی در کاهش اضطراب آسیب ورزشی و افزایش عملکرد در فوتبالیست ها در بردارد. در نتیجه، مربیان و روان شناسان ورزشی می توانند تمرینات ذهن آگاهی را به عنوان روشی ساده و کم هزینه بر کاهش اضطراب آسیب ورزشی و بهبود عملکرد ورزشکاران اعمال نمایند.

مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین منتخب در آب بر میزان خطای فرود در مردان فعال مستعد آسیب رباط صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 30 نفر از دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی در معرض خطر آسیب ACL در دو گروه 15 نفره کنترل (با میانگین سنی 66/1± 11/20 سال، قد 67/4± 34/178 سانتی متر و وزن 69/7± 68/66 کیلوگرم) و تجربی (با میانگین سنی 09/2± 63/21 سال، قد 24/5± 38/179 سانتی متر و وزن 75/6± 01/69 کیلوگرم) قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی جهت ارزیابی عوامل خطرساز از آزمون های سیستم امتیازدهی خطای فرود (LESS) استفاده شد. سپس گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات منتخب در آب را انجام دادند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون t زوجی جهت بررسی تفاوت درون گروهی و همچنین از آزمون تی مستقل جهت بررسی میزان تغییرات تفاوت های بین گروهی استفاده شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تمرینات منتخب در آب به طور معناداری سبب تغییرات در خطای فرود مردان فعال مستعد آسیب رباط صلیبی قدامی شد (05/0? P)، در حالی که هیچ گونه تغییر معناداری در گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین در آب سبب بهبود میزان خطای فرود می گردد؛ لذا کاربرد تمرینات منتخب در آب در کنار سایر روش های تمرینی جهت بهبودی میزان خطای فرود و کاهش میزان آسیب در افراد مستعد آسیب رباط صلیبی قدامی توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: فقدان کنترل حرکتی و کاهش دامنه حرکتی لومبار یکی از ریسک فاکتورهای مهم در ایجاد کمردرد است؛ از این رو تمرکز بر این عوامل تاثیر معناداری در بهبود کمردرد خواهد داشت. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات مقاومتی TRX بر ظرفیت عملکردی و دامنه فلکشن لومبار مردان میانسال مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. مواد و روش ها: برای اجرای تحقیق نیمه تجربی حاضر، 24 میانسال مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (تعداد: 12 نفر، میانگین± انحراف استاندارد؛ سن 2/4± 12/43 سال، وزن 11/6± 3/74 کیلوگرم، قد 32/5± 4/172 متر، ) و کنترل (تعداد: 12 نفر، میانگین± انحراف استاندارد؛ سن 12/3± 8/41 سال، وزن 22/4± 93/77 کیلوگرم، قد 13/3± 86/176 متر) تقسیم بندی شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، (هر هفته سه جلسه)، تمرینات مقاومتی TRX را انجام دادند. به منظور ارزیابی ظرفیت عملکردی و دامنه فلکشن لومبار به ترتیب از تست مسافت 6 دقیقه راه رفتن و دستگاه آنالیز حرکتی استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با سطح معناداری (05/0? ? ) استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات مقاومتی TRX بر ظرفیت عملکردی و دامنه فلکشن لومبار مبتلایان به کمردرد مزمن غیراختصاصی در مقایسه با گروه کنترل تاثیر معناداری داشت (05/0? ? ). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر تمرینات مقاومتی TRX به عنوان یک روش پیشنهادی و مکمل در درمان مبتلایان به کمردرد مزمن توصیه می شود. پیشنهاد می گردد مطالعات دیگری با استفاده از نمونه های بیشتر جهت تایید یافته های مطالعه حاضر انجام گیرد.

مقدمه و اهداف: کودکان با اختلال یادگیری خاص متحمل نقص/محدودیت در ظرفیت حافظه ی کاری می باشند. مداخلات موثرتر در این زمینه نیازمند برنامه ی آموزشی مورد تایید متخصصان می باشد. هدف از مطالعه حاضر طراحی برنامه ی آموزش حافظه ی کاری برای کودکان با اختلال یادگیری خاص و بررسی روایی محتوای آن می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر مراحل کار شامل: 1) انتخاب مدل حافظه ی کاری مناسب، 2) تهیه فعالیت های مرتبط با حافظه ی کاری از منابع مختلف، 3) طبقه بندی فعالیت ها، 4) تایید فعالیت ها توسط 13 نفر از متخصصان در زمینه اختلال یادگیری خاص، 5) بررسی روایی محتوایی برنامه ی آموزشی حافظه ی کاری و 6) درجه بندی فعالیت ها می باشد. روایی محتوایی با استفاده از CVR اندازه گیری شد. یافته ها: برنامه ی آموزش حافظه ی کاری بر اساس مدل بدلی طراحی شده است. به طور کلی این برنامه شامل 14 فعالیت مربوط به حافظه ی کاری بینایی-فضایی و 13 فعالیت مربوط به حافظه ی کاری کلامی-شنیداری می باشد. هر طبقه بر اساس درجه ی سختی دارای 4 زیرمجموعه شامل "آسان تا سخت" (7 فعالیت)، "متوسط" (7 فعالیت)، "متوسط تا سخت" (7 فعالیت) و "سخت" (6 فعالیت) می باشد. تمامی فعالیت ها دارای CVR قابل قبول می باشند. نتیجه گیری: برنامه آموزش حافظه ی کاری می تواند توسط کاردرمانگران برای کودکان با اختلال یادگیری خاص استفاده شود. تاثیر این برنامه باید بررسی شود.

مقدمه و اهداف: هدف تحقیق حاضر مقایسه توزیع فشار کف پایی و نیروی عکس العمل عمودی زمین بین کفش هیدرودینامیک محقق ساخته و کفش ورزشی EVAبود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر 10 مرد سالم شرکت کردند. در این تحقیق کفشی مخصوص دارای مایع با ویسکوزیته معین در کف آن طراحی شد و مورد استفاده قرار گرفت که می توانست به دنبال گام برداری از طریق حرکت مایع بارهای اعمالی را کاهش دهد. به منظور مقایسه کفش ورزشی EVA به کار گرفته شده، نیروی عکس العمل عمودی زمین و توزیع فشار کف پایی با استفاده از سیستم توزیع نیروی پدار مورد اندازه گیری قرار گرفت. تحلیل داده های توزیع فشار و نیرو با استفاده از نرم افزار پدار ایکس در هشت ناحیه مختلف پا صورت گرفت. یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد کفش مخصوص با مکانیسم هیدرودینامیک توانسته فشار را در نواحی پاشنه، متاتارسال و شست به طور معناداری کاهش دهد. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به یافته های تحقیق حاضر، جذب ویسکوز مایع به دنبال گام بردای توانسته در کاهش فشار و نیرو در نواحی پرفشار طی راه رفتن موثر عمل کند.

مقدمه و اهداف: هدف از انجام این تحقیق ارزیابی اختلالات اسکلتی-عضلانی و ارگونومی وضعیت قامتی آرایشگران مرد استان تهران بود. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی تعداد 254 نفر از کلیه آرایشگران مرد استان تهران به عنوان نمونه آماری به صورت در دسترس انتخاب شدند و با استفاده از پرسش نامه استاندارد نوردیک و تصویربرداری پوسچر های کاری به وسیله دوربین عکاسی، اطلاعات موردنیاز جمع آوری شد. سپس اطلاعات کسب شده به روش REBA (Rapid Entire Body Assessment)، امتیازدهی و با کمک نرم افزار SPSSنسخه 21 در سطح معنی داری (05/0? P) تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: بر اساس نتایج از بین 9 ناحیه مورد بررسی به ترتیب شایع ترین اختلالات موجود در بین آرایشگران مورد بررسی مربوط به ناحیه کمر (97/34%)، گردن (28/19%)، ساق پا (24/15%)، زانو (52/8) و مچ دست (38/5%) و کمترین اختلال مربوط به اختلالات ران (58/3%) بود. با توجه به روش ربا، 37% وضعیت کاری آرایشگران دارای سطح خطر متوسط، 45% با سطح خطر بالا، و 2% پوسچرها در سطح خطر خیلی بالا قرار دارند. . نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد که اکثر آرایشگران استان تهران در وضعیت خطر ابتلا به آسیب های اسکلتی-عضلانی زودرس قرار دارند. و عمده این اختلالات ناشی از پوسچر های غلط و تکراری در طی روزهای کاری می باشد. لذا، توصیه می شود آموزش های لازم به منظور درمان و پیشگیری از سایر عوارض احتمالی ناشی از آن ها به این دسته از افراد ارائه گردد.

مقدمه و اهداف: طراحی برنامه های تمرینی و اثربخشی آن در جهت کاهش میزان خطر سقوط و بهبود تعادل سالمندان مورد توجه بسیاری از محققان می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته برنامه تمرینی اتاگو و تای چی بر خطر سقوط و تعادل سالمندان مرد بود. مواد و روش ها: تعداد 36 مرد سالمند بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه (تمرین اتاگو، تای چی و کنترل) قرار گرفتند. میزان خطر سقوط با استفاده از پرسش نامه مقیاس کارآمدی سقوط و تعادل با استفاده از جابه جایی مرکز جرم قبل و بعد از برنامه تمرینی اندازه گیری شد. سپس آزمودنی های گروه تمرین تای چی و اتاگو به مدت هشت هفته به برنامه های تمرین مورد نظر پرداختند. محاسبه جابه جایی مرکز جرم با استفاده از داده های کینماتیکی و با دوربین در وضعیت ایستادن ثبت شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که شاخص خطر سقوط و همچنین شاخص تعادل قبل و بعد از برنامه تمرینی در دو گروه تفاورت معنادار دارد. همچین نتایج تحلیل بین گروهی نشان داد که تمرینات اتاگو در مقایسه با تمرینات تای چی اثرگذاری بیشتری بر شاخص خطر سقوط و شاخص تعادل دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات اتاگو اثرگذاری بیشتری نسبت به تمرینات تای چی در فاکتور تعادل و به ویژه در فاکتور خطر سقوط داشته است. با توجه به جزئیات برنامه تمرینی اتاگو پیشنهاد می شود برنامه های تمرینی که علاوه بر فاکتورهای تعادلی، فاکتورهای دیگر مانند قدرت و یا عملکردی بودن مهارت را مورد توجه قرار می دهد، در کاهش خطر سقوط سالمندان اثرگذاری بیشتر داشته باشد.

مقدمه و اهداف: راه رفتن الاستیکی با درگیری مستقیم فاشیای پشتی-کمری از بروز مجدد کمردرد پیشگیری می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته راه رفتن الاستیکی بر طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی دویدن در مناطق ده گانه پای بیماران مبتلا به کمردرد بود. مواد و روش ها: تعداد 28 مرد مبتلا به کمردرد به طور تصادفی به دو گروه تجربی (16 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته، چهل و پنج دقیقه در هر جلسه تمرینات راه رفتن الاستیکی را انجام دادند. طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی پیش و پس آزمون توسط دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونه برداری: 300 هرتز) ثبت شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در گروه تجربی، تعداد هارمونی های ضروری در استخوان کف پایی دوم در گروه تجربی طی پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش معناداری را دارا بود (017/0=P). همچنین زمان اتکای دویدن در دو گروه تجربی و کنترل طی پیش آزمون و پس آزمون برابر بود (05/0

مقدمه و اهداف: اسکولیوز یکی از ناهنجاری های پیچیده و متداول ستون فقرات است که سیستم حرکتی انسان را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر توصیف و مقایسه حرکات عملکردی در دانشجویان دختر مبتلا به اسکولیوز خفیف و متوسط بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 45 دختر مبتلا به اسکولیوز با یک انحنا در ستون فقرات سینه ای انتخاب شدند. زاویه انحنا و حرکات عملکردی به ترتیب با فتوگرافی و آزمون غربالگری حرکات عملکری ارزیابی شدند، سپس آزمودنی ها بر اساس شدت انحنا به دو گروه تقسیم شدند؛ اسکولیوز خفیف: 22 دختر با انحنای 24/3± 05/16 درجه و اسکولیوز متوسط: 23 دختر با انحنای 79/5± 91/28 درجه. داده ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 20 و با آزمون های یومن-وینتی و کای دو در سطع معناداری 05/0P? تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: امتیاز آزمون غربالگری حرکات عملکری در گروه خفیف 24/2± 14 و در گروه متوسط 2± 26/13 بود. نتایج آزمون یومن-وینتی نشان داد این امتیازات بین دو گروه تفاوت معناداری ندارد (184/0=، P142=U). نتایج آزمون کای دو نیز نشان داد نحوه توزیع امتیازات صفر تا سه بین دو گروه برای هیچ یک از حرکات تفاوت معناداری ندارد (05/0

مقدمه و اهداف: آرتروز زانو یکی از مشکلات رایج عضلانی-اسکلتی است که می تواند بر فعالیت روزانه بیماران تاثیر بگذارد و باعث ایجاد وابستگی و ناتوانی در فعالیت روزانه شود. ضعف عضله چهارسررانی یکی از مشکلات رایج در بیماران مبتلا به آرتروز زانو می باشد که به مهار مفصلی نسبت داده می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر کینزیوتیپ بر میزان قدرت عضلانی، مهار مفصلی، درد، تورم و دامنه حرکتی فعال زانو در زنان مبتلا آرتروز زانو می باشد. مواد و روش ها: 20 خانم مبتلا به آرتروز زانو برای 24 ساعت کنزیوتیپ دریافت کردند. میزان قدرت عضلانی، نسبت فعال سازی مرکزی، درد، دامنه حرکتی فعال و میزان تورم زانو قبل و بعد از کاربرد کینزیوتیپ اندازه گیری شد. یافته ها: اعمال کینزیوتیپ به طور معناداری باعث افزایش قدرت، میزان فعال سازی عضله چهارسررانی، دامنه حرکتی فعال زانو و کاهش درد گردید (001/0> (P، ولی تفاوت معناداری در میزان تورم زانو ایجاد نکرد (05/0. (P> نتیجه گیری: استفاده از کینزیوتیپ در بهبود میزان قدرت عضلانی، کاهش مهار مفصلی و درد و ازدیاد دامنه حرکتی فعال زانو در بیماران مبتلا به آرتروز زانو موثر می باشد.

مقدمه و اهداف: اصلی ترین هدف هنگام تجویز و تنظیم سمعک برای فرد دچار کم شنوایی حسی-عصبی، بهبود میزان درک گفتار وی در حضور نویز می باشد. عوامل زیادی در این مهم دخیل هستند و یکی از این عوامل تراکم دامنه ای است. سیستم تراکمی برای تحقق روند تراکم دامنه ای از پارامترهای تراکم دامنه ای استفاده می کند، نقطه ی زانویی یکی از این پارامترها است. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی مقایسه ی اثر گذاری یک نقطه ی زانویی با دو نقطه ی زانویی در سیستم های تراکمی بر امتیاز آزمون سطح پذیرش نویز در افراد دچار کم شنوایی حسی-عصبی انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر با استفاده از سمعک Motion P 3mi زیمنس و آزمون سطح پذیرش نویز به اندازه گیری میزان راحت ترین سطح گفتار، سطح نویز زمینه و سطح پذیرش نویز در سه حالت (تقویت نشده، تقویت با یک نقطه ی زانویی و تقویت با دو نقطه ی زانویی) بر روی 15 فرد مبتلا به کاهش شنوایی حسی-عصبی پرداخته شد. در انواع حالت های تقویتی، ثابت های زمانی (تند) و تعداد کانال ها ثابت (6N=) بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین دو حالت تقویت با یک نقطه ی زانویی و تقویت با دو نقطه ی زانویی، هم چنین بین حالت تقویت نشده و حالت های تقویتی در میانگین سطح پذیرش نویز، تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0p>). بین میانگین سطح پذیرش نویز با میانگین آستانه های شنوایی در حالت تقویت نشده ارتباط معناداری مشاهده نشد و این مساله برای حالت های با یک نقطه ی زانویی و دو نقطه ی زانویی نیز صدق می کرد. نتیجه گیری: به طور کلی تعیین سطح پذیرش نویز با استناد به آستانه های شنوایی افراد امکان پذیر نیست. همچنین افزایش تعداد نقطه زانویی از یک نقطه به دو نقطه، تاثیر بارزی بر امتیاز آزمون سطح پذیرش نویز ندارد و یک نقطه زانویی برای درک گفتار در نویز کفایت می کند؛ لذا به نظر می رسد نیازی به افزایش آن در سیستم های تراکمی نیست.

مقدمه و اهداف: مطالعه روند تکامل شنوائی در انسان دانشی به نسبت جدید بشمار می آید. شنوائی نقش مهمی در رشد و تکامل، گفتار، زبان، یادگیری، حافظه و شناخت حتی در دوران جنینی ایفا می کند. هدف از این مقاله مروری بررسی رشد و تکامل شنوائی، گفتار، زبان و شناخت از دوران جنینی تا 8 سالگی است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر مقالات منتشرشده طی سالهای 1932 تا 2016 در زمینه رشد و تکامل سیستم شنوائی، گفتار، زبان، سیستم عصبی، حافظه، سیستم لیمبیک و یادگیری در بانکهای اطلاعاتی Pubmed، Elsevier، ScienceDirect، Springer، Scopus، ISI، Google Scholar و Wiley و با واژه های کلیدی تکامل شنوائی، تکامل سیستم عصبی، تکامل حافظه، رشد گفتار، رشد زبان، تکامل یادگیری و شناخت مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: برخلاف بینائی، تجربه شنوائی پیش از تولد آغاز شده و رشد و تکامل آن همگام با تکامل شناخت، زبان و گفتار تا سالها پس از تولد ادامه می یابد. نتیجه گیری: حافظه شنیداری جنین در کسب مهارتهای زبانی آتی نقش مهمی ایفا می کند. همچنین شنوائی در شکل گیری رشد طبیعی زبان، گفتار، حافظه، یادگیری و شناخت اهمییت بسزائی دارد.

مقدمه و اهداف: امروزه برای افراد دارای شنوایی هنجار، فرآیند شنیدن در زندگی روزمره نیازی به صرف انرژی ندارد، اما در افراد مبتلا به افت شنوایی، شنیدن (با یا بدون سمعک) نیاز به انرژی دارد. خستگی و استرس ناشی از تمرکز یا تلاش جهت درک گفتار، تاثیرات منفی روی عملکرد افراد دارد. چالش تلاش شنیداری بسیاری از افراد جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد. این شرایط خصوصا در محیط های پر سر و صدا و شرایط دشوار شنیداری پررنگ تر است. به همین دلیل بررسی تلاش شنیداری، مکانیسم های دخیل در ایجاد آن و در صورت امکان یافتن روشی برای مدیریت و کاهش تاثیر آن بر کیفیت زندگی از اهمیت بالایی برخوردار است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر مقالات مختلف پیرامون تلاش شنیداری در بانک های اطلاعاتی ScienceDirect، Google Scholar، Scopus، و PubMed با استفاده از کلیدواژه های تلاش شنیداری، خستگی شنیداری، افت شنوایی، سمعک و کلمات مرتبط در سال های 1975 تا 2018 مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به کمبود مطالعات انجام شده در زمینه تلاش شنیداری، انجام مطالعات بیشتر و توجه به مفهوم آن خصوصا در شرایط دشوار شنیداری حائز اهمیت است، زیرا می تواند روی سایر فعالیت های شناختی تاثیر بگذارد و منجر به احساس خستگی و استرس در بیماران شود و کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار دهد.

مقدمه و اهداف: به منظور اجرای فعالیت هایی از قبیل راه رفتن مفاصل و عضلات توسط سیستم عصبی به صورت هماهنگ به کار گرفته می شوند. همچنین به هنگام اجرای حرکات، تغییرات محیطی نیز افزوده می شود که سبب پیچیدگی بیشتر کنترل حرکت و عدم درک الگویی جامع می گردد. از این رو، سینرژی عضلانی تلاش دارد کنترل حرکاتی از قبیل راه رفتن را به گونه ای تشریح کند که بتوان یافته های آن را مانند یک الگو به تمامی شرایط مشابه تعمیم داد. لذا هدف مطالعه حاضر، مروری بر پژوهش های انجام شده در خصوص الگوی راه رفتن از منظر سینرژی عضلانی با رویکرد ارزیابی، تشخیص و بازتوانی بود. مواد و روش ها: جستجوی مقالات مرتبط در بانک های اطلاعاتی مانند Science Direct، Pubmed، Springer، Elsevier، SID و Google Scholar بر اساس معیارهای تحقیق، تعداد 13 مقاله از بین 136 مقاله انتخاب شد. یافته ها: یافته ها نشان داد CNS با ساده سازی حرکت، اجرای آن را تسهیل می کند بدین منظور CNS برای اجرای راه رفتن به 5 ماژول نیاز دارد این الگو به حدی پایدار است که حتی تفاوتی بین جوان و سالمند و یا در سرعت های مختلف وجود ندارد و تنها الگوی زمانی به دلیل تغییرات نیازهای بیومکانیکی اندکی شیفت پیدا می کند اما در شرایط پاتولوژی، هم تعداد ماژول ها و هم الگوی زمانی آن ها تغییر می کند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیقات انجام شده، به نظر می رسد الگوی پایه سینرژی در راه رفتن در شرایط مختلف پایدار می باشد و بر اساس این پایداری و ثبات، می توان از آن به منظور ارزیابی الگوی حرکتی راه رفتن در افراد سالم و بیمار در هر دو بازتوانی و تشخیص استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: گلوکوم یکی از شایع ترین بیماری های مزمن چشم است که به طور بالقوه می تواند منجر به کوری دوطرفه گردد. این بیماری ممکن است بااختلالات روان شناختی همراه باشد. هدف مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین گلوکوم و اختلالات روان پزشکی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به مرور مطالعات موجود در زمینه وجود اختلالات روان پزشکی در بیماران مبتلا به گلوکوم بر اساس داده های پایگاه های اطلاعاتی تخصصی می پردازد. در این راستا خلاصه و متن کامل مقالات مرتبط با موضوع مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی مقالات موجود نشان می دهد که بیماران مبتلا به گلوکوم اغلب دارای اختلالات روان پزشکی همراه شامل اضطراب و افسردگی هستند. شیوع اضطراب و افسردگی در بیماران مبتلا به گلوکوم در کشورهای مختلف به ترتیب حدود 33-13 درصد و 57-10 درصد می باشد. همچنین ارتباط بیماری آلزایمر و گلوکوم مزمن در مطالعات ناهمگن گزارش شده است. باید به این نکته توجه نمود که تفاوت در نتایج ممکن است به طراحی متفاوت مطالعات و اندازه نمونه هاارتباط داشته باشد. در ارتباط با صفات شخصیتی این بیماران سبک های دفاعی نابالغ، الگوی کمال گرایی، روان رنجوری، تحریک پذیری خودبیمارپنداری و الگوی رفتاری نوعA گزارش شده است. نتیجه گیری: در بیماری های مزمن مثل گلوکوم فاکتورهای روان شناختی شامل نقص حافظه، افسردگی، اضطراب، تیپ شخصیتی و اثرات جانبی داروها ارتباط نزدیکی به رعایت از دستورات پزشکی دارد. افزایش استفاده از مکانیسم های نابالغ دفاعی، افسردگی و اضطراب با کاهش کیفیت زندگی در این بیماران همراه است. همچنین وجود تیپ رفتاری A همراه با روان رنجوری بالا می تواند باآسیب پذیری برای گلوکوم در ارتباط باشد.