مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1384 | دوره:7 | شماره:2 (مسلسل 26) |تعداد مقالات:12

مقدمه: چاقی به عنوان مهمترین عامل خطرساز ابتلا به دیابت نوع 2 شناخته شده است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط شاخص های مختلف تن سنجی شامل نمایه توده بدنی (BMI)، دور شکم (WC) و نسبت دور شکم به دور باسن (WHR) با پیش بینی شیوع دیابت بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی بین سال های 1377-80، 7033 نفر 4041) زن و 2992 مرد( از جمعیت 30-69 ساله شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران بررسی شدند. شاخص های تن سنجی طبق یک پروتکل استاندارد اندازه گیری شد. اندازه گیری قند خون ناشتا و پس از مصرف 75 گرم گلوکز نیز در تمامی افراد انجام گرفت. تعاریف چاقی عمومی و شکمی و دیابت بر اساس معیارهای WHO صورت پذیرفت. یافته ها: شیوع دیابت در کل جمعیت %13.4 بود که در این میان زنان سهم بیشتری (%14.5) نسبت به مردان (%11.9) داشتند (P<0.001). شیوع دیابت در افراد مبتلا به چاقی عمومی و چاقی شکمی با احتساب WC و WHR به ترتیب 19، 18 و 20.5 درصد محاسبه شد که به میزان معنی داری از شیوع آن در افراد غیر چاق )به ترتیب 11، 6 و 13.4 درصد( بالاتر بود. در آزمون رگرسیون لجستیک نسبت شانس (OR) ابتلا به دیابت در افراد مبتلا به چاقی عمومی و شکمی با احتساب WC و WHR پس از تعدیل برای سن و سابقه فامیلی دیابت در مردان به ترتیب 2.17 (1.64 -2.87)، 2.21 (1.66 - 2.94) و 2.36 (1.84 - 3) و در زنان به ترتیب 1.46(1.2 -1.77)، 2.37 (1.79 - 2.88) و 2.79 (1.96 - 3.98) بود (p<0.001). پس از تعدیل برای سایر شاخص های تن سنجی، WHR در هر دو جنس کماکان شاخص مهمی در پیشگویی ابتلا به دیابت بود )نسبت شانس 2 و 1.96 به ترتیب در مردان و زنان، (p<0.001 در حالی که BMI در زنان و WC در مردان تاثیر خود را پیشگویی دیابت از دست می دادند. در بررسی اثر همزمان چاقی عمومی و شکمی در افزایش خطر ابتلا به دیابت، بیشترین OR مربوط به همزمانی چاقی عمومی و چاقی شکمی بر اساس WHR یا WC بود.نتیجه گیری: WHR شاخص تن سنجی سودمندی برای شناسایی افراد دیابتی در هر دو جنس است. در مقایسه با WHR، BMI در زنان و WC در مردان تهرانی شاخص های مناسبی برای پیشگویی ابتلا به دیابت نیستند.

مقدمه: با توجه به تغییر سطح پروتیین های خون در دیالیز صفاقی (CAPD) و مطالعات معدود موجود در زمینه تغییرات هورمون های تیروئیدی در این روش، در این مطالعه به مقایسه سطح سرمی این هورمون ها در دو روش CAPD و همودیالیز (HD) پرداخته شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد - شاهدی بیماران تحت CAPD، بیماران تحت HD و افراد سالم که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. افراد دیالیزی در هر گروه به مدت حداقل سه ماه تحت دیالیز بودند. هیچ کدام از افراد سابقه بیماری تیروئید نداشتند و داروهای موثر بر عملکرد آزمون های تیروئیدی نیز مصرف نمی کردند. در هر فرد از گروه CAPD بین دو تعویض مایع دیالیز و گروه HD درست پیش از شروع دیالیز و تزریق هپارین یک نمونه ناشتا گرفته شد. سطح سرمی TT3، TT4، FT3، FT4 و TBG به روش RIA و TSH به روش IRMA اندازه گیری شد. داده ها به صورت میانگین ± انحراف معیار، میانه و Interquartile (25 - 75) گزارش شد. برای مقایسه میانگین بین گروه ها از آزمون ANOVA و سپس جهت Post Hoc از آزمون توکی و جهت مقایسه متغیرهای با توزیع غیر نرمال از آزمون کروسکال - والیس توسط نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: 24 بیمار تحت CAPD، 36 بیمار همودیالیزی و 36 فرد سالم با میانگین سنی 51 ± 3، 54 ± 3 و 40± 2 سال انتخاب شدند. میانگین TT3 در CAPD، HD و سالم به ترتیب 106 ± 3.4، 113 ± 5.5 و 112 ± 3.4 ng/dL که تفاوت معنی داری نداشت. میانگین TT4 در CAPD، HD و سالم به ترتیب 6.6 ± 0.3، 6.6 ± 0.2 و 8.8 ± 0.3 µg/dL  بود که در دو گروه CAPD، HD نسبت به گروه کنترل پایین تر بود (p<0.001) اما بین دو گروه دیالیزی تفاوتی مشاهده نشد. میانگین FT3 در گروه های CAPD، HD و سالم به ترتیب 2.9 ± 0.1، 3.1 ± 0.1 و 3.8 ± 0.1 پیکومول در لیتر بوده که این میزان در CAPD و HD کمتر از گروه کنترل بود (p<0.001) ولی بین گروه دیالیزی ها تفاوتی مشاهده نشد. میانگین FT4 در افراد CAPD، HD و سالم به ترتیب 19.2 ±1.3، 15.8 ± 1.0 و 14.3 ± 0.6 pmol/L در لیتر بود که در افراد گروه CAPD از گروه HD و سالم بالاتر بود (p<0.05). میانگین TBG به ترتیب 16.7 ± 0.8، 7.5 ±0.5 و 8.5 ± 0.4 IU mL در گروه CAPD، HD و افراد طبیعی بود که به میزان معنی داری در افراد CAPD از دو گروه دیگر بیشتر بود (p<0.001). میانه و IQ(25-75) سطح سرمی TSH در CAPD، HD و سالم به ترتیب 1.4 (0.95 - 2.45)، 1.2 (0.9 -1.7) و 0.8 (0.6-1.1) mlU/mL بود که این میزان فقط در گروه CAPD نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (p<0.001). در مجموع دو مورد از TSH بالاتر از حد طبیعی فقط در گروه CAPD مشاهده شد. میزان آلبومین در CAPD، HD و سالم به ترتیب 3.6 ± 0.2، 3.8 ±0.1 و 4.2 ±0.03 g/dL بود که در گروه CAPD و HD از کنترل کمتر بود (p<0.01). نتیجه گیری: تمامی شاخص های عملکرد تیروئید به جز FT4 و TBG در بیماران با CAPD مشابه با HD است. با توجه به تشابه تغییرات آزمون های عملکرد تیروئید در CAPD و HD، به نظر نمی رسد که انجام CAPD در مقایسه با HD اثر قابل توجه دیگری بر شاخص های عملکرد تیروئید داشته باشد.

مقدمه: سونوگرافی کمی استخوان (QUS)، روشی کم هزینه، ارزان و غیرتهاجمی برای سنجش تراکم استخوان است. هدف این مطالعه تعیین حدود طبیعی پارامترهای QUS در یک جمعیت ایرانی است.مواد و روش ها: استخوان پاشنه پا در 259 فرد سالم 20-76 ساله )شرکت کنندگان مطالعه IMOS که به روش تصادفی از سطح شهر تهران انتخاب شده بودند( به روش QUS با استفاده از دستگاه Achilles+ در بخش BMD مرکز تحقیقات غدد علوم پزشکی تهران بررسی شد. پس از تعیین حدود طبیعی، نمودار صدک های 2.5، 50، 97.5 برای مقادیر ضریب سختی در زنان و مردان رسم شد.یافته ها: رابطه سن و جنس با SOS، BUA و SI معنی دار بود (p<0.05). p-value در رابطه قد با آنها کمتر از 0.001 بود. رابطه وزن با (0.002= p-value) BUA و (0.024= p-value) SI معنی دار بود. در زنان رابطه تعداد سال های یائسگی با SOS، BUA و SI معنی دار بود p-value) ها به ترتیب 0.043، 0.018 و (0.035. استفاده از مقادیر SI افراد 40-20 ساله ایرانی به عنوان مقادیر مرجع برای تشخیص بیماری در شرکت کنندگان، تفاوت معنی داری در شیوع تشخیص پوکی استخوان با حالتی که مقادیر جمعیت غربی (موجود در دستگاه) به عنوان مرجع استفاده شد، ایجاد نکرد، یعنی مقادیر ایرانی و مقادیر غربی، هم خوانی خوبی برای تشخیص پوکی استخوان دارند (K=0.875).نتیجه گیری: نتایج، نشان دهنده عدم وجود تفاوت معنی دار بین میانگین SI در زنان و مردان 20-40 ساله ایرانی با میانگین SI در زنان و مردان 20-40 ساله غربی است. این مطلب می تواند زمینه ساز استفاده گسترده از QUS پاشنه پا برای تشخیص پوکی استخوان در کشورهای مختلف باشد.

مقدمه: چاقی به عنوان یک بیماری مزمن با اتیولوژی چند علیتی پیچیده در ارتباط نزدیک با عوامل تغذیه ای است. از سوی دیگر ارتباط انرژی و درشت مغذی های دریافتی با توده بدن در کودکان ضد و نقیض است. در مطالعه حاضر ارتباط انرژی و درشت مغذی های دریافتی با افزایش وزن در کودکان در مطالعه قند و لیپید تهران بررسی شده است. مواد و روش ها: در این بررسی 390 کودک 221) پسر و 169 دختر( 3-13 ساله از بین کودکان و نوجوانان شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران به روش تصادفی انتخاب شدند. نمایه توده بدن (Body Mass Index, BMI) بالاتر از صدک 85 به عنوان اضافه وزن در نظر گرفته شد. ارزیابی وضعیت دریافت های غذایی کودکان به واسطه دو روز یادامد 24 ساعته خوراک به صورت غیر متوالی توسط پرسشگران مجرب انجام پذیرفت و افراد کم گزارش ده حذف شدند. ترکیب درشت مغذی های دریافتی به دو صورت مقادیر تعدیل شده و مطلق وارد مدل خطی رگرسیون شد و در ضمن اثر سایر درشت مغذی ها و دیگر عوامل مخدوش کننده ممکن کنترل شد.یافته ها: میانگین BMI در کودکان 3 تا 8 ساله و 9 -13 ساله به ترتیب 15.2 ± 1.9 و 17.7 ± 3.8 کیلوگرم بر متر مربع بود. شیوع اضافه وزن در دختران بیش از پسران %19.2) در مقابل %16، (p<0.01 بود. پس از تعدیل اثر سن، ارتباط قوی و مثبتی بین پروتیین دریافتی در مقادیر مطلق و تعدیل شده با BMI پسران 3-8 ساله مشاهده شد p<0.05)، β=0.63 و p<0.05، (β=0.4. تنها مقدار دریافت مطلق چربی در پسران و دختران با BMI ارتباط مثبت داشت p<0.01) و β=0.3 و p<0.001، (β=0.2 و در مقابل کربوهیدرات دریافتی در مقادیر تعدیل شده ارتباط معکوسی با BMI در پسران نشان داد p<0.001)، (β=-0.6.نتیجه گیری: یافته ها حاکی از ارتباط مثبت بین دریافت پروتیین و BMI در کودکان 3-8 ساله و ارتباط معکوس کربوهیدرات با اضافه وزن بود. تنها مقادیر مطلق چربی دریافتی در هر دو جنس با BMI ارتباط داشت.

مقدمه: با توجه به وجود شواهدی دال بر کاهش میزان شکستگی استخوان در بیمارانی که برای درمان هیپرکلسترولمی از ترکیبات استاتین استفاده کرده اند و بالاتر بودن شیوع شکستگی استخوان در بیماران دیابتی، این مطالعه به منظور بررسی تاثیر لواستاتین بر تراکم استخوان در زنان دیابتی نوع 2 یائسه به انجام رسیده است. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تراکم املاح استخوانی (BMD) 60 زن دیابتی نوع 2 یائسه در دو گروه شاهد (کلسترول نرمال) و مورد (هیپرکلسترولمی) که از نظر سن، مدت دیابت، BMI و مدت یائسگی همسان شده بودند، به روش DXA سنجیده شد. سپس گروه مورد به مدت 1.5 سال تحت درمان با لواستاتین قرار گرفتند و پس از سنجش مجدد تراکم استخوان در هر گروه، نتایج به دست آمده مقایسه شد.یافته ها: تراکم استخوان در توتال هیپ و مهره های کمری در گروه درمان افزایش داشت (p<0.01) این پارامتر در گروه شاهد در توتال هیپ کاهش اما در فقرات کمری افزایش یافته بود، ولی از نظر آماری معنی دار نبود. درصد تغییرات تراکم استخوان در دو گروه تحت مطالعه، مورد و شاهد به ترتیب در گردن فمور %3.5 در مقابل %-2.54، در مثلث وارد %15.7 در مقابل %3، تروکاتتر %1.7 در برابر %-2.2، توتال هیپ %3.29 در مقابل %-2.2 و در مهره های کمری %3.2 در برابر %1.1 بود. تفاوت در مثلث وارد و ستون مهره ها معنی دار نبود.نتیجه گیری: لواستاتین سبب افزایش تراکم املاح استخوان در بیماران دیابتی تیپ 2 یائسه می گردد. استفاده از این داروها به ویژه در بیماران هیپرکلسترولمیک می تواند از پیشرفت استئوپوروز پیشگیری کند یا سرعت آن را کاهش دهد.

مقدمه: تجمع آهن در مبتلایان به تالاسمی ماژور منجر به اختلالات غدد درون ریز در این بیماران می گردد که این اختلالات پس از ایجاد قابل درمان با دفروکسامین نمی باشند. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع اختلالات غدد درون ریز در مبتلایان به تالاسمی ماژور است. مواد و روش ها: بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور از درمانگاه تالاسمی بیمارستان شهید دستغیب به درمانگاه غدد ارجاع شده و در مورد تمام آنها آزمون های بیوشیمیایی عملکرد تیروئید انجام شد. در صورت لزوم، آزمون تحریک هورمون رشد با لوودوپا، و در نوجوانان سنجش گنادوتروپین ها، استرادیول و تستوسترون نیز انجام شد. یافته ها: 44 نفر از بیماران تمام آزمایش های درخواستی را تکمیل نمودند. سن بیماران از 8.5 تا 25 سال بود و %40.9 آنها دختر بودند. از این تعداد %11.3 دیابتیک بودند، %88 هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک داشتند، %15.9 هیپوکلسمی و همزمان هیپرفسفاتمی داشتند، هیچ یک اختلال تیروئید نداشتند. قد %90 بیماران زیر صدک 5 بود اما تنها در %22.2 بیماران آزمون تحریکی هورمون رشد با لوودوپا مختل بود. فقط %22.7 بیماران هیچ اختلال درون ریز نداشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد با وجود دریافت دفروکسامین در مبتلایان به تالاسمی ماژور هنوز اختلالات درون ریز شایع است؛ بنابراین درمان موثرتر با دفروکسامین با دوز مناسب و زمان شروع به موقع توصیه می گردد.

مقدمه: بیماری دیابت با اثر بر همه ابعاد زندگی مددجوی مبتلا به دیابت، کیفیت زندگی او را تحت تاثیر قرار می دهد. به منظور ارزیابی اثرات دیابت بر زندگی مددجوی مبتلا به دیابت، وجود یک ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی معتبر و پایا، ضروری است. پژوهش حاضر با هدف طراحی ابزاری معتبر و پایا برای چنین سنجشی صورت گرفته است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک پژوهش روش شناسی است که در مراحل: -1 تعریف مفهوم کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت -2 تعیین عبارات ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت -3 تعیین ویژگی های روان سنجی (اعتبار و پایایی) ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت صورت گرفته است. در مرحله اول، با مرور منابع و انجام مصاحبه با مددجویان دیابتی، تعریف و ابعاد مفهوم کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت مشخص شد. در مرحله دوم عبارات ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت بر اساس نتایج مرحله اول استخراج شد. در مرحله سوم، اعتبار محتوی، اعتبار صوری، اعتبار سازه (تحلیل عاملی)، اعتبار ملاکی (ملاکی همزمان)، همسانی درونی (آلفای کرونباخ) و ثبات (پایایی آزمون مجدد) ابزار بررسی شد. برای این مطالعه 145 مددجوی مبتلا به دیابت بر اساس روش نمونه گیری تصادفی ساده از مراکز مورد پژوهش انتخاب شدند.یافته ها: بر اساس نتایج حاصل از مرحله اول پژوهش تعریف کیفیت زندگی به درک کلی انسان از وضعیت زندگی خود در قالب نظام های ارزشی و فرهنگی اطلاق شد. در مرحله دوم پژوهش 70 عبارت در 4 بعد یا عامل (وضعیت جسمی، روحی - روانی، اجتماعی و وضعیت خاص بیماری و درمان) و یک عبارت کلی در باره کیفیت زندگی به دست آمد. در این مرحله از مقیاس پنج درجه ای لیکرت برای درجه بندی عبارات استفاده شد. در مرحله سوم پس از تعیین اعتبار محتوایی و صوری ابزار، ابزار با 61 عبارت به دست آمد. بر اساس نتایج به دست آمده از تعیین اعتبار سازه با بهره گیری از تحلیل عاملی، 45 عبارت در قالب پنج عامل وضعیت جسمی، روحی - روانی، اجتماعی، و وضعیت خاص بیماری و درمان به دست آمد. این عوامل تبیین کننده عوامل (ابعاد) تعریف کیفیت زندگی در این پژوهش بود. بررسی نتایج حاصل از تعیین اعتبار ملاکی (ملاکی همزمان) وجود رابطه خطی مثبت و معنی داری بین نمرات این ابزار 45) عبارت( و فرم کوتاه 36 نشان داد. نتایج حاصل از بررسی پایایی ابزار، ضریب آلفای کرونباخ از 0.88 تا 0.93 برای عوامل و 0.95 برای کل ابزار و ضریب پایایی آزمون مجدد 0.86 تا 0.90 برای عوامل و 0.92 برای کل ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت 45) عبارت( نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، ابزار اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت که در این پژوهش با 45 عبارت و یک عبارت کلی در باره کیفیت زندگی در مقیاس پنج درجه ای لیکرت طراحی شد، دارای اعتبار و پایایی جهت اندازه گیری کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به دیابت است.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر ال - کارنیتین بر فراسنج های (پارامترهای) قندی و لیپیدی در بیماران دیابتی نوع 2 است.مواد و روش ها: تاثیر ال - کارنیتین بر فراسنج های قندی و لیپیدی در 22 مرد و 14 زن دیابتی نوع 2 با میانگین سنی 51.3 ± 3.7 سال مورد بررسی قرار گرفت. بیماران به طور تصادفی در دو گروه ال - کارنیتین و دارونما قرار گرفتند و ال - کارنیتین یا دارونما به میزان 1 گرم، سه بار در روز به مدت 12 هفته تجویز شد.یافته ها: قند خون ناشتا در گروه ال - کارنیتین از 143 ± 35 میلی گرم در دسی لیتر به 130± 33 میلی گرم در دسی لیتر کاهش معنی دار نشان داد به علاوه تری گلیسرید از 196 ± 61 میلی گرم در دسی لیتر به 233 ± 116 میلی گرم در دسی لیتر افزایش معنی دار یافت؛ همچنین APO-A-I از 94 ± 20 میلی گرم در دسی لیتر به 103 ± 23 میلی گرم در دسی لیتر و APO B100 از 98 ±18 میلی گرم در دسی لیتر به 108 ± 22 میلی گرم در دسی لیتر افزایش معنی دار یافت. تغییر معنی داری در میزان LDL-C، HDL-C کلسترول، پپتیدسی و هموگلوبین گلیکوزیله بین دو گروه ال - کارنیتین و دارونما مشاهده نشد.نتیجه گیری: ال - کارنیتین کاهش معنی داری در قند خون ناشتا ولی افزایش معنی داری در تری گلیسرید سرم ایجاد می کند.

مقدمه: با در نظر گرفتن اثرات هیپوگلیسمیک و هیپولیپیدمیک دانه شنبلیله و وجود شواهد متعدد مبنی بر اثر هیپوگلیسمیک برگ شنبلیله، در این مطالعه اثر هیپولیپیدمیک عصاره برگ آبی شنبلیله در مدل تجربی دیابت قندی مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: برای این منظور موش های صحرایی نر از نژاد ویستار به گروه های شاهد، شاهد تیمار شده با عصاره آبی برگ شنبلیله، دیابتی، و دیابتی تحت درمان با عصاره تقسیم شدند. عصاره آبی شنبلیله در دوزهای 200 mg/Kg و 100 به روش درون صفاقی و یک روز در میان سه روز پس از شروع بررسی به مدت دو ماه تجویز شد. مقادیر تری گلیسرید، کلسترول تام، کلسترول HDL، و کلسترول LDL سرم در هفته قبل از بررسی و در هفته های چهارم و هشتم پس از آن تعیین شد.یافته ها: میزان کلسترول تام سرم در موش های دیابتی افزایش معنی دار نشان داد (p<0.05) و تیمار با عصاره تغییر معنی داری در سطح کلسترول سرم ایجاد نکرد. افزایش غیر معنی دار مقدار تری گلیسرید در موش های دیابتی مشاهده شد و درمان موش های دیابتی با عصاره قادر به کاهش سطح تری گلیسرید در مقایسه با گروه دیابتی نبود. به علاوه کلسترول LDL و HDL در موش های دیابتی به ترتیب افزایش (p<0.01) و کاهش معنی دار (p<0.05) نشان داد و تیمار موش های دیابتی با عصاره به ترتیب موجب کاهش (p<0.05) و افزایش معنی دار (p<0.01) این پارامترها گردید.نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که تیمار موش های دیابتی با عصاره آبی برگ شنبلیله موجب بهبود تغییرات نامطلوب مقدار کلسترول LDL و HDL می گردد که این اثر می تواند برای کاستن عوارض قلبی - عروقی ناشی از دیابت قندی مورد توجه باشد.

کارسینوم پاپیلری تیرویید علت %50-90 کانسرهای تیرویید است. متاستاز کارسینوم پاپیلری به گره های لنفاوی ناحیه جانبی و مرکزی گردن و مدیاستن شایع است. گاهی اولین تظاهر کارسینوم پاپیلری بزرگی گره لنفاوی گردنی در اثر متاستاز این کارسینوم است. متاستاز به گروه لنفاوی به ندرت باعث ایجاد توده کیستیک در گردن می شود. در این مقاله یک مورد کیست ناحیه جانبی گردن به عنوان تنها علامت کارسینوم پاپیلری در یک خانم 32 ساله به عنوان یک تظاهر استثنایی کارسینوم پاپیلری تیرویید گزارش شده است. خانم 32 ساله ای با شکایت توده ای در ناحیه جانبی سمت راست گردن از حدود 3 ماه قبل مراجعه کرد. در معاینه فیزیکی توده ای به ابعاد 2 در 2 سانتی متر در خلف عضله استرنوکلیدوماستویید در سمت راست قاعده گردن بدون هیچ گونه ارتباطی با تیروةید لمس شد. کیست از ناحیه گردن بیمار خارج شد. نتیجه بررسی پاتولوژی نمونه، کارسینوم پاپیلری با منشا احتمالی کیست برانکیال (branchial cleft cyst) یا تیرویید بود. نتیجه تیروییدکتومی، کارسینوم پاپیلری تیرویید گزارش شد. با توجه به اینکه کارسینوم پاپیلری تیرویید تمایل به تغییرات کیستیک دارد و این تغییرات ممکن است در تومور اولیه یا متاستاز به گره لنفاوی رخ دهد، توصیه می شود که در تمام افراد، به خصوص افراد جوانی که با کیست جانبی گردن مراجعه می نمایند کارسینوم پاپیلری تیروئید به عنوان یک تشخیص مهم در نظر باشد.