دانش کشاورزی
سال:1387 | دوره:18 | شماره:1 |تعداد مقالات:22

گسترش سریع استفاده از شبکه های عصبی مصنوعی [Artificial Neural Networks (ANNs)] به عنوان مدل تجربی و کارآمد در علوم مختلف از جمله هیدرولوژی نشان دهنده ضرورت و ارزش بالای مطالعه این مدل هاست. مهمترین کاربردهای این مدل ها در هیدرولوژی شامل پیش بینی، بهینه سازی، دسته بندی داده ها، محاسبه پارامترهای هیدرولوژی، ارایه مدل کیفی و غیره می باشد. در این مقاله از شبکه های عصبی مصنوعی و فرمول تجربی ارایه شده برای تعیین تعداد گره های میانی جهت تهیه مدل پیش بینی بارش تبریز استفاده گردیده است. در این مدل سازی از 6 ساختار مختلف شبکه های عصبی مصنوعی استفاده شده است. بر اساس نتایج به دست آمده در مراحل مختلف آن بهترین مدل از یک شبکه پیشرو با شش گره ورودی، یک گره خروجی، یک لایه میانی و الگوریتم Levenberg-Marquard (LM) تشکیل شده است که برای نشان دادن تاثیر تعداد گره های میانی، تنوع نمونه های آموزشی و چگونگی بدست آوردن کمترین خطای مدل مورد استفاده قرار گرفته است.

در این تحقیق تبدیل بارش به رواناب با استفاده از حل عددی معادلات دو بعدی سنت - ونانت در حوضه کمانج علیا، یکی از زیر حوضه های رودخانه آجی چای واقع در استان آذربایجان شرقی، مورد بررسی قرار گرفت. رواناب ناشی از بارش بر مبنای مدل موج پخشیدگی با لحاظ نمودن سرعت نفوذ لحظه ای برای تحلیل زمانی و مکانی شبیه سازی گردید. پس از تعریف شرایط اولیه و مرزی، حل معادلات با استفاده از تکنیک عددی تفاضل های محدود با روش صریح به انجام رسید. ابتدا سطح حوضه مورد مطالعه در محیط GIS به سلول هایی با ابعاد 250×250 متر تقسیم بندی و سپس نقشه رقومی ارتفاعی (DEM) تهیه شد. معادله نفوذ کوستیاکف بر مبنای تحلیل اطلاعات میدانی با توجه به تطابق مطلوب آن برای بیان مولفه نفوذ در معادلات سنت - ونانت انتخاب گردید. قابلیت مدل در شبیه سازی جریان حاصل از بارش به دلیل تطابق مطلوب هیدروگراف های مشاهداتی و شبیه سازی شده مورد تایید قرار گرفت. برای صحت سنجی مدل سه هیدروگراف مورد استفاده قرار گرفت. حداقل مقدار میانگین خطای نسبی دبی 9.4 درصد بدست آمد. نتایج نشان می دهد که مدل تهیه شده می تواند برای تعیین رواناب به ازای بارش های لحظه ای و با در نظر گرفتن تغییرات زمانی و مکانی نفوذ در حوضه ها به کار رود. با استفاده از این مدل می توان دبی پیک و زمان پیک را در خروجی حوضه پیش بینی نمود.

به منظور بررسی تاثیر غلظتهای مختلف محلول غذایی هوگلند تغییر یافته روی ویژگی های رویشی و محتوا و عملکرد اسانس گیاه دارویی شاه اسپرم (Tanacetum balsamita L.) آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تکرار انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل محلول کامل هوگلند تغییر یافته (1X)، و محلولهای 0.25X، 0.5X و 2X بود که در آنها غلظت عناصر پر مصرف به نسبت یکسانی افزایش یا کاهش می یافت. اسانس برگهای خشک (اندام دارویی گیاه) با استفاده از کلونجر استخراج گردیده و عملکرد اسانس با توجه به محتوای آن در برگها بر حسب میلی لیتر به متر مربع محاسبه گردید. نتایج نشان دادند که بیشترین محتوا و عملکرد اسانس در کمترین سطح غلظت محلول غذایی یا تیمار 0.25X بدست آمد. عملکرد اسانس در تیمار 0.25X نسبت به 1X حدود 7، 3 درصد افزایش یافت. وزن تر و خشک برگها و قسمت هوایی در تیمار 1X بیشترین مقدار بود. از لحاظ وزن تر کل گیاه اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود داشت و بیشترین مقدار در تیمار سوم یا 1X مشاهده گردید. بالاترین نسبت قسمت هوایی به زیرزمینی در تیمار 0.5X مشاهده گردید. از نظر سطح برگ اختلاف معنی داری بین تیمارها دیده شد و کمترین سطح برگ مربوط به تیمار 2X بود. در مورد محتوای کلروفیل اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود داشت و بیشترین محتوا مربوط به تیمار 2X بود. در ارتباط با شدت فتوسنتز خالص کل گیاهان اختلاف معنی داری بین تیمارها مشاهده شد و بیشترین مقدار مربوط به تیمار 1X بود. با توجه به اینکه تیمار 0.25X بیشترین محتوا و عملکرد اسانس را تولید نمود و با عنایت به اینکه شاه اسپرم بخاطر تولید اسانس پرورش می یابد می توان چنین نتیجه گیری نمود که شاه اسپرم یک گیاه کم توقع از لحاظ عناصر غذایی بوده و می تواند با حداقل عناصر غذایی بیشترین عملکرد اسانس را تولید نماید.

در این کار پژوهشی، روشهای مختلف از جمله روش استخراج با آب و سپس کلروفرم، استخراج به روش خیساندن در استون و استخراج به روش پیوسته با سه حلال کلروفرم، استون و متانول برای استخراج فیزالین ها از گیاه عروسک پشت پرده رشد یافته در منطقه کلیبر استان آذربایجان شرقی به کار گرفته شد و پس از مقایسه مقادیر مواد استخراج شده، روش استخراج پیوسته با استون به عنوان مناسب ترین روش انتخاب گردید. پس از انجام استخراج در مقیاس تهیه ای، جداسازی اولیه فیزالین ها با کروماتوگرافی ستونی سیلیکاژل و با سیستم حلال استات اتیل: بنزن (3:7) انجام گرفت و فیزالین ها به صورت خالص و یا مخلوط دو فیزالین به دست آمدند. در مرحله دوم سیستم های حلال مناسب برای جداسازی نهایی فیزالین ها تعیین و فیزالین ها با کروماتوگرافی ستونی و یا لایه نازک از همدیگر جدا شدند. در نهایت با استفاده از روشهای طیف سنجی NMR، UV و FT-IR و داده های مربوطه فیزالین های F و D به همراه یک ماده جدید دیگر با ساختاری ویژه شناسایی شدند.

در این مطالعه روش های مختلف مدیریت تاج پوشه در بهبود عملکرد و حفظ کیفیت گل های بریدنی در روش کمانی و مقایسه آن با روش سنتی به مدت یک سال در یک گلخانه تولیدی رزهاری گلخانه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایش شامل ترکیبی از هرس و ارتفاع های مختلف خمش شاخه مادری و محل های مختلف برداشت شاخه گل دهنده بود. در طول انجام آزمایش، زمان جوانه زنی، تعداد بن شاخه ها، زمان لازم تا برداشت گل؛ طول، وزن تر و خشک، قطر و تعداد شاخه های برداشت شده؛ همزمان با برداشت شاخه ها ثبت گردیدند. کیفیت شاخه ها بر اساس صفات ظاهری و طول آنها به چهار گروه تقسیم شد. نتایج نشان داد در روش کمانی که در آن شاخه ها در ارتفاع بالاتر خم شدند عملکرد شاخه ها نسبت به روش سنتی و روش کمانی مرسوم به ترتیب به میزان 30 و 18 درصد بیشتر بود. تعداد شاخه های ممتاز در تمام روش های کمانی بیشتر از روش سنتی بود (بطور متوسط %40 در مقابل %15)، ولی اختلاف معنی داری در بین شاخه های درجه 1، 2 و 3 مشاهده نگردید. مقایسه گروهی بین تیمارهای گروه 3 (خمش شاخه بالای جوانه سوم) و گروه 5 (خمش شاخه بالای جوانه پنجم) حاکی از این بود که تعداد روزها تا جوانه زنی در گروه 3 بیش از گروه 5 است، در صورتیکه از نظر کیفیت و عملکرد شاخه ها در بین این دو گروه اختلاف مشاهده نشد. به نظر می رسد تیمارهای مورد آزمایش در مقایسه با روش سنتی و کمانی مرسوم، با حفظ برگ بیشتر در زیر محل خمش و همچنین تشکیل تاج اضافی، در کیفیت و عملکرد شاخه های گل دهنده موثر هستند.

شش لاین نخود و 15 نتاج F1 حاصل از تلاقی دای آلل یک طرفه آنها در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی لرستان به منظور بررسی نحوه عمل ژن و ترکیب پذیری لاین ها برای صفات ارتفاع بوته، تعداد نیام، تعداد دانه در بوته و عملکرد دانه در بوته در سال زراعی 82-1381 مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از انجام تجزیه واریانس و مشخص شدن وجود تنوع ژنتیکی در بین ژنوتیپ ها برای همه صفات و تحقق فرضیات دای آلل به روش جینکز و هیمن، نتایج حاصل از تجزیه دی آلل به روش دوم گاردنر و ابرهارت نشان داد که اثرات لاین و هتروزیس برای کلیه صفات معنی دار می باشد که این امر بیانگر وجود واریانس افزایشی و غالبیت برای این صفات است. اثر متوسط هتروزیس برای تعداد نیام در بوته و تعداد دانه در بوته معنی دار گردید. که بیانگر تفاوت معنی دار میانگین والدین از میانگین هیبریدها است. اثرات هتروزیس لاین برای کلیه صفات معنی دار بود که نشان از وجود تفاوت معنی دار در میان ردیف های هیبریدها از لاین های والدی می باشد. اثرات هتروزیس خصوصی برای کلیه صفات نیز معنی دار به دست آمد که حاکی از وجود درجه بالایی از هتروزیس در ترکیبات هیبرید می باشد. همچنین برآورد اجزای ژنتیکی تنوع به روش هیمن نشان داد که جزء افزایشی (D) برای ارتفاع بوته معنی دار و بیشتر از اجزای غالبیت (H1، H2) است و برای بقیه صفات اجزا غالبیت معنی دار و بیشتر از جزء افزایشی می باشند. وراثت پذیری خصوصی برای ارتفاع بوته متوسط و برای بقیه صفات پایین برآورد شده است. تحلیل گرافیکی نشان داد که برای ارتفاع بوته اثر غالبیت جزیی و برای بقیه صفات اثر فوق غالبیت دخالت دارد. برآورد از نظر ترکیب پذیری خصوصی درجه بالایی از هتروزیس برای ارتفاع بوته در تلاقی Filip92-99c × Filip92-67c و برای بقیه صفات در تلاقی Filip84-48c × Filip93-60c وجود دارد.

به منظور بررسی اثرات تنش خشکی بر عملکرد ذرت و صفات وابسته به آن، آزمایشی با استفاده از طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرار گردید. کرت های اصلی مشتمل بر دو رژیم آبیاری (تنش زا و بدون تنش) و کرت های فرعی شامل هشت رقم هیبرید ذرت (شش رقم سینگل کراس دیررس و دو رقم تری وی کراس میان رس) بود. نتایج تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ها نشان داد که تیمارهای تنش فقط در صفت عملکرد از نظر آماری اختلاف معنی دار ایجاد کردند. بطور کلی اکثر صفات نسبت به شرایط تنش عکس العمل منفی نشان دادند و بیشترین اثر تنش بر روی عملکرد دانه بود که در اثر کاهش در ارتفاع بلال، ارتفاع بوته، وزن 300 دانه و تعداد دانه در ردیف ایجاد شد. هیبریدها از نظر صفات ارتفاع گیاه، ارتفاع بلال، میانگین قطر ساقه، تعداد ردیف دانه، تعداد دانه در ردیف، قطر بلال، طول بلال، درصد و قطر چوب بلال، تعداد کل برگ و تعداد برگ بالای بلال اصلی تنوع قابل ملاحظه ای نشان دادند (P<%5) ولی برای صفات عمق دانه، وزن 300 دانه و عملکرد، تنوع محسوس و معنی داری در بین هیبریدها مشاهده نشد. نتایج حاصل از همبستگی های ساده، رگرسیون گام به گام و تجزیه علیت نشان داد که در شرایط آبیاری معمول، گزینش جهت افزایش عملکرد بر اساس درصد چوب بلال، عمق دانه، تعداد دانه در ردیف و ارتفاع گیاه و در مرتبه بعدی طول بلال مفید می باشد. در شرایط تنش، برای گزینش غیر مستقیم به منظور افزایش عملکرد، می توان از صفات قطر بلال، تعداد دانه در ردیف و در مرتبه بعدی طول بلال استفاده نمود. از بین شاخص های مقاومت به خشکی مورد بررسی، شاخص تحمل به تنش بعنوان مطلوب ترین شاخص برای گزینش ژنوتیپ های برتر در شرایط معمول و تنش تعیین شد. بر همین اساس می توان در شرایط این آزمایش هیبرید سینگل کراس 704 را جهت کشت در شرایط معمول و هیبرید تری وی کراس 600 را جهت کشت در شرایط تنش، پیشنهاد کرد.

آزمایشی به منظور تعیین تراکم مطلوب بوته آفتابگردان هیبرید آذرگل، طی سال 1384 در مزرعه ایستگاه تحقیقات کشاورزی ارومیه انجام شد. آزمایش به صورت طرح کرتهای یک بار خرد شده در قالب بلوکهای کامل تصادفی در 4 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. فاکتور اصلی شامل 3 فاصله ردیف کاشت (45، 60 و 75 سانتی متر) و فاکتور فرعی فاصله بوته روی خط در 4 سطح 15، 20، 25 و 30 سانتی متر بود. نتایج حاصل از داده های مورد بررسی نشان داد که فاصله خطوط کاشت بر عملکرد دانه، ارتفاع بوته، قطر ساقه و تعداد روز تا %50 گلدهی از لحاظ آماری در سطح احتال %1 و بر صفات قطر طبق، وزن هزار دانه، تعداد دانه در هر طبق، درصد دانه های پوک در هر طبق و تعداد حلقه در هر طبق در سطح احتمال %5، تاثیر معنی داری داشت. فاصله بوته روی خطوط کاشت بر تعداد دانه در هر طبق، وزن هزار دانه، قطر طبق، درصد دانه های پوک و تعداد حلقه در هر طبق در سطح %1، تاثیر معنی داری داشت ولی بر عملکرد دانه تاثیری نداشت. اثر متقابل دو فاکتور از نظر عملکرد دانه معنی داری بود. اثرات متقابل فاکتوریل در مورد سایر صفات اندازه گیری شده معنی دار نشد. بر اساس نتایج بدست آمده مناسب ترین تراکم بوته برای آفتابگردان رقم آذرگل با عملکرد دانه حدود 3669 کیلوگرم در هکتار با ترکیب تراکم 75×25 سانتی متر می باشد که برای مناطق با شرایط آب هوایی ارومیه و مشابه مناسب می باشد.

به منظور بررسی رابطه بین تراکم بوته و عملکرد دانه سه رقم لوبیا چیتی در سه تاریخ کاشت مختلف، یک آزمایش اسپیلت پلات فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1382 در مرکز تحقیقات کشاورزی زنجان اجرا گردید. سه رقم لوبیا چیتی (تلاش، خمین 5 و COS16) در سه تاریخ کاشت مختلف (19/2/81، 31/2/81 و 12/3/81) در چهار تراکم (15، 20، 25 و 30 بوته در متر مربع) در یک خاک لومی شنی کاشته شدند. تعداد روز تا گلدهی، تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در بوته، وزن صد دانه، تعداد روز تا رسیدگی و عملکرد دانه به طور معنی داری تحت تاثیر تاریخ کاشت، رقم و تراکم بوته قرار گرفتند. اثر متقابل تاریخ کاشت × رقم نیز برای صفات روز تا گلدهی، روز تا رسیدگی و عملکرد دانه معنی دار بود، ولی اثرات متقابل تاریخ کاشت × تراکم بوته فقط در مورد روز تا گلدهی و محصول دانه معنی دار بدست آمد. با تاخیر در کاشت، همه این صفات کاهش یافتند. محصول دانه رقم COS16 به طور معنی داری بیشتر از ارقام تلاش و خمین 5 بود. با افزایش تراکم بوته، تعداد روز تا گلدهی، تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در بوته، وزن صد دانه و زمان تا رسیدگی کاهش، ولی تعداد نیام پوک در بوته و عملکرد دانه در واحد سطح افزایش یافتند. رابطه بین تراکم بوته و عملکرد دانه سه رقم تلاش، خمین 5 و COS16 با به کارگیری معادلات l/w=a+bp و y=p/a+bp تجزیه گردید که در آنها l/w: عکس عملکرد تک بوته، y: عملکرد دانه در واحد سطح، p: تراکم بوته و b,a: مقادیر ثابت معادله هستند. نتایج نشان داد که کاشت های تاخیری عملکرد دانه را در تراکم های پایین بیشتر از تراکم های بالا کاهش می دهند. در نتیجه، تراکم مطلوب اقتصادی برآورد شده برای کاشت های دیرهنگام بیشتر از کاشت های زودهنگام بود. بنابراین، ضرورت دارد تراکم بذر در کاشت های تاخیری افزایش یابد تا از افت عملکرد جلوگیری و یا آن را کاهش دهد.

عملکرد دانه مهمترین جز قابل توجه در ارزیابی ژنوتیپ های گندم تحت شرایط شور می باشد. به منظور بررسی اثرات تنش شوری بر روی عملکرد و اجزای عملکرد دانه و تعیین آستانه تحمل به شوری تعداد 10 ژنوتیپ گندم نان (رقم الوند و 9 لاین پیشرفته) در یک آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که در سطح 200 میلی مولار کلرید سدیم نسبت به تیمار شاهد، صفات رسیدگی فیزیولوژیک، ماده خشک کل، عملکرد دانه، ارتفاع بوته، تعداد پنجه، تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد دانه در ساقه اصلی و در پنجه به ترتیب %20، %86، %89، %32، %85، %52، %52، %68 و %97 کاهش یافتند. بیشترین کاهش در بیوماس و عملکرد دانه در تیمار 200 میلی مولار کلرید سدیم مربوط به ژنوتیپ شماره 3 بود. ژنوتیپ شماره 12 با %78 کاهش عملکرد دانه بر سایر ژنوتیپ ها برتری نشان داد. آستانه تحمل شوری در ژنوتیپ مذکور برای ماده خشک کل 10.7 و برای عملکرد دانه 8.2 میلی زیمنس بر سانتی متر شد. رقم الوند توصیه شده در اراضی شور اقلیم سرد، برای ماده خشک و عملکرد دانه دارای آستانه تحمل شوری بترتیب 5 و 6 میلی زیمنس بر سانتی متر بود. ژنوتیپ 12 در سطح 200 میلی مولار کلرید سدیم کمترین شاخص حساسیت به تنش (0.87) و بالاترین شاخص تحمل به تنش (0.27) داشت. چنین استنباط می شود که عامل اصلی کاهش عملکرد دانه در ژنوتیپ های گندم تحت تنش شوری کاهش تعداد پنجه بوده است.

تعداد 12 ژنوتیپ ماشک کرکدار از نظر واکنش به سطوح مختلف آبیاری در قالب اسپلیت پلات بر پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی باغ گیاه شناسی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان شرقی در سال 1382 مورد بررسی قرار گرفتند. عامل آبیاری در سه شرایط آبیاری معمولی، کم آبیاری و بدون آبیاری (دیم) در نظر گرفته شد. در این پژوهش 12 صفت از جمله عملکرد دانه و بیوماس هوایی اندازه گیری شدند. تجزیه علیت بیوماس هوایی و عملکرد دانه در هر سه شرایط با استفاده از رگرسیون ریج صعودی انجام شد. نتایج نشان داد که برخی از متغیرهای مستقل روی عملکرد دانه و بیوماس هوایی اثر مثبت و معنی دار دارند. در شرایط آبیاری معمولی صفات تعداد دانه در نیام، تعداد شاخه های جانبی و طول ساقه از اجزای اصلی بیوماس هوایی و صفات تعداد دانه در نیام و چگالی دانه از اجزای اصلی تاثیرگذار بر عملکرد دانه محسوب شدند. در شرایط کم آبیاری، تعداد دانه در نیام و چگالی دانه از اجزای اصلی بیوماس هوایی و وزن هزار دانه و طول ساقه از اجزای اصلی عملکرد دانه بودند. در شرایط بدون آبیاری (دیم) دانه ها به مرحله رسیدگی فیزیولوژیکی وارد نشدند. بنابراین، تجزیه علیت فقط در مورد بیوماس انجام شد. در این شرایط تعداد دانه در بوته به تنهایی از اجزای اصلی بیوماس محسوب گردید.

استفاده از نشانگرهای DNA برای تمایز گونه ها و سویه های طیور از دهه گذشته به سرعت در حال پیشرفت می باشد و تکنیک تکثیر تصادفی قطعات (RAPD) DNA با استفاده از آغازگرهای اختیاری کوتاه، DNA ژنومیک را تکثیر می کند و نوارهای الگوی اختصاصی فرد را حاصل می کند بدون اینکه نیازی به اطلاعات قبلی از ژنوم وجود داشته باشد. هدف از این تحقیق بررسی شباهت ها و فواصل ژنتیکی چهار گروه فنوتیپی جمعیت بوقلمون موجود در ایستگاه تحقیقات بوقلمون کشور با استفاده از نشانگرهای RAPD بود. نمونه های خون از 18 بوقلمون سفید، 16 بوقلمون طلایی، 24 بوقلمون الوان و 20 بوقلمون سیاه اخذ شد و DNA ژنومی از 25 میکرولیتر خون استخراج گردید. تکثیر قسمتهای مختلفی از ژنوم بوقلمون با استفاده از 15 آغازگر تصادفی انجام گردید. نتایج حاکی از وجود تشابه ژنتیکی از 0.94 تا 0.98 بین گروه های فنوتیپی بود. بیشترین فاصله ژنتیکی بین فنوتیپ های سفید و طلایی (0.06) و کمترین فاصله ژنتیکی بین فنوتیپ های سفید و سیاه (0.02) بدست آمد. بطور کلی با توجه به پارامترهای ژنتیکی محاسبه شده در گروههای تحت آزمایش، به نظر می رسد که جمعیتهای فنوتیپی ارزیابی شده از لحاظ ژنتیکی تشابهات زیادی با یکدیگر دارند و نمی توان عامل فنوتیپی رنگ را تنها معیار تمایز ژنتیکی آنها به حساب آورد. نتایج نشان داد که تکنیک RAPD-PCR می تواند به عنوان یک عامل وسیله مناسب برای ارزیابی تنوع ژنتیکی در طیور مورد استفاده قرار گیرد.

این تحقیق به منظور ارزیابی چند واریته جو بدون پوشینه از نظر ارزش غذایی برای طیور و بررسی رابطه بین محتوای پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای و میزان انرژی قابل متابولیسم آنها انجام شد. هشت واریته جو بدون پوشینه اصلاح شده تهیه و ترکیبات شیمیایی آنها اندازه گیری شد. انرژی قابل متابولیسم نمونه ها با استفاده از خروس بالغ تعیین گردید. تفاوت واریته ها از نظر میزان این انرژی در قالب طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. اختلاف واریته های مختلف از این نظر معنی دار نبود. میانگین انرژی قابل متابولیسم نمونه ها 3.112 کیلوکالری بر گرم ماده خشک و درصد پروتئین خام، چربی خام، خاکستر، الیاف خام، نشاسته، قند، پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای محلول و نامحلول به ترتیب برابر 11.51، 1.03، 2.27، 3.19، 60.91، 5.57، 5.14 و 12.79 بود. بررسی همبستگی بین ترکیبات شیمیایی و انرژی قابل متابولیسم نشان داد که بین انرژی قابل متابولیسم و مقدار پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای همبستگی بالا و منفی وجود دارد (P<0.01، r=-0.92). این همبستگی باعث برقراری رابطه (AMEn(kcal/g)=3.424-0.061S-NSP, R2=0.77) بین انرژی قابل متابولیسم و محتوای پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای محلول آن شد. همبستگی بین الیاف خام و پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای محلول معنی دار بود (P<0.01، r=0.87) و رابطه (R2=0.77، S-NSP=2.253) بین این دو در ارقام جو مورد مطالعه برقرار شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که میزان انرژی زایی دانه جو بدون پوشینه به شدت تحت تاثیر غلظت پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای آن قرار می گیرد و می توان با استفاده از مقدار پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای میزان انرژی قابل متابولیسم جو را برآورد نمود.

به منظور انجام این آزمایش از شکمبه هیجده گوساله ماده هلشتاین در سنین 30، 60 و 90 روزگی نمونه گیری با استفاده از لوله مری از طریق دهان صورت گرفت. گوساله ها جیره پایه یکسان و سطوح مختلفی از مخمر ساکارومایسز سرویسیا (Saccharomyces cerevisiae) را به طور روزانه دریافت می کردند (صفر، 0.5 و 1 درصد ماده خشک جیره پایه). نتایج نشان دادند که تکنیک PCR توانایی تشخیص باکتری فیبروباکتر سوکسینوجنز را در سطح دو کپی از DNA خالص دارد. همچنین نشان داده شد که با استفاده از این روش می توان به تشخیص باکتری های فیبروباکتر سوکسینوجنز و رومینوکوکوس فلیوفسینز در مایع شکمبه پرداخت و قطعات تولید شده بر روی ژل آگارز پس از انجام الکتروفورز کاملا با سایر گزارشات همخوانی داشت. به علاوه نشان داده شد که می توان از روش Multiplex-PCR نیز برای تشخیص آنها استفاده نمود. نتایج نشان دادند که با استفاده از Quantitiative-PCR می توان به شمارش تعداد باکتری فیبروباکتر سوکسینوجنز پرداخت و مشخص شد که سطوح مختلف مخمر تاثیر معنی داری بر جمعیت باکتری فیبروباکتر سوکسینوجنز نداشته است. اثر دوره یا زمان نمونه گیری معنی دار بود (P<0.0001) و با توجه به مقادیر مربوط به جمعیت این باکتری در دوره های مختلف نمونه گیری (30، 60 و 90 روزگی) در هر یک از تیمارها به وضوح می توان روند افزایشی جمعیت این باکتری را در طی دوره رشد گوساله مشاهده نمود. به طور کلی به نظر می رسد که می توان از روش Quantitiative-PCR در شمارش باکتری فیبروباکتر سوکسینوجنز در شکمبه استفاده نمود.

به منظور ارزیابی قابلیت تولیدی نژادهای مرندی (MA) بعنوان مرغ بومی، پلیموت راک سفید (PR)، کورنیش سفید (CR) بعنوان مرغ گوشتی و ردآیلندرد (RIR) بعنوان مرغ دو منظوره و آمیخته های حاصل از آنها آزمایشی با 12 نوع آمیزش به اجرا رسید. هیچ آمیزشی بین نژادهای اصلاح شده انجام نگرفت. در آمیزش های گوشتی از هر تلاقی حدود 30 قطعه جوجه یک روزه در سه جوجه کشی متوالی تولید گردید. جوجه های تولیدی تا سن 56 روزگی در آشیانه های جداگانه پرورش داده شدند و در هفته های 3، 6 و 8 توزین گردیده و میزان خوراک مصرفی آنها تعیین شد. در پایان دوره از هر آشیانه یک قطعه خروس و یک قطعه مرغ بطور تصادفی انتخاب و به منظور تجزیه لاشه، توزین و کشتار شدند. جوجه های آمیخته های RIR×MA تا سن 4 ماهگی به صورت جداگانه در 28 آشیانه مختلف در بستر پرورش داده شدند. سپس از هر آشیانه هشت قطعه نیمچه به طور تصادفی انتخاب و به قفس های انفرادی انتقال یافتند. صفاتی از قبیل تعداد و وزن تخم، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، صفات کیفی تخم شامل واحدها و شاخص تخم به مدت شش ماه اندازه گیری شد. آمیخته های MA×PR و MA×CR دارای برتری معنی داری برای وزن زنده، لاشه و اغلب قطعات آن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک بر مرندی خالص در سن های 21، 42 و 56 روزگی بودند (P<0.05). در کلیه آمیخته ها، تاثیر جنس بر وزن زنده، وزن لاشه و کلیه قطعات لاشه به غیر از چربی شکمی معنی دار بود (P<0.05). بیشترین تعداد تولید تخم در ردایلندهای خالص و کمترین مقدار آن در مرندی های خالص بدست آمد و مقدار تولید تخم در آمیخته ها 29.84 درصد بیشتر از مرندی های خالص بود. اختلاف مقدار خوراک مصرفی، واحدها و شاخص تخم برای آمیخته های مختلف، متفاوت و از نظر آماری معنی دار بود. میزان هتروزیس در آمیخته های PR×MA برای تمامی صفات به غیر از مصرف خوراک در 42 روز، درصد لاشه، سینه، بال ها، پشت، گردن و احشا خوراکی منفی بود، ولی در آمیخته های CR×MA برای همه صفات به غیر از ضریب تبدیل خوراک، درصد سینه و احشا خوراکی مثبت بود. همچنین میزان هتروزیس در آمیخته های RIR♂×MA♀ برای همه صفات به غیر از میانگین وزن تخم منفی بود. آمیخته های CR♂×MA♀, MA♂×PR♀ و MA♂×RIR♀ نسبت به آمیخته های معکوس خود، RIR♂×MA♀, MA♂×CR♀, PR♂×MA♀، برتر بودند.

در این مطالعه اثرات افزودن آنزیم بتاگلوکاناز تولید داخل و تجاری در جیره های حاوی جو بدون پوسته روی عملکرد جوجه های گوشتی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 540 قطعه جوجه یک روزه در قالب یک طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل 3×3 (نوع آنزیم × سطح جو بدون پوسته) به 9 جیره غذایی (هر جیره غذایی دارای 6 تکرار و هر تکرار دارای 10 قطعه جوجه) تقسیم شدند. در یک روزگی به جوجه ها شماره پا نصب و به صورت انفرادی وزن کشی شدند. صفت افزایش وزن و صفات لاشه که جنس در آن ها مشخص است به روش فاکتوریل 3×3×2 (جنس × نوع آنزیم × سطح جو بدون پوسته) بررسی شدند. در 49 روزگی از هر تکرار دو قطعه جوجه از دو جنس انتخاب و لاشه آنها تجزیه گردید. نتایج حاکی از آن است که افزایش وزن بدن بطور معنی دار (P<0.05) تحت تاثیر آنزیم و سطح جو بدون پوسته در 21-1 و 42-21 روزگی قرار گرفت و هر دو آنزیم باعث افزایش وزن معنی دار (P<0.05) در مقایسه با گروه کنترل شدند. اثرات و متقابل برای افزایش وزن در دوره های مختلف پرورش (بجز 42-21 روزگی) معنی دار نگردید. خوراک مصرفی و ضریب تبدیل تحت تاثیر افزودن آنزیم و جو بدون پوسته به جیره قرار گرفت و آنزیم های تولید داخل و تجاری در مقایسه با گروه کنترل موجب افزایش خوراک مصرفی به ترتیب 7.3 و 4.3 درصد و بهبود ضریب تبدیل به میزان 13.3 و 9.4 درصد در 49-1 روزگی شدند. افزودن آنزیم به جیره در مقایسه با گروه کنترل موجب افزایش معنی دار (P<0.05) لاشه قابل مصرف و درصد چربی محوطه بطنی و کاهش معنی دار (P<0.05) درصد امعا و احشا گردید. درصد سینه تحت تاثیر آنزیم، جو بدون پوسته و جنس قرار گرفت و آنزیم تولید داخل در مقایسه با گروه کنترل موجب افزایش معنی دار (P<0.05) درصد سینه به ترتیب به میزان 9.6 و 8.7 درصد در جنس نر و ماده گردید که این مقادیر برای آنزیم تجاری به ترتیب 8.7 و 6.3 درصد بود. استنتاج نهایی این است که آنزیم بتاگلوکاناز در شاخص های مورد بررسی در هر دو جنس نر و ماده باعث بهبود عملکرد جوجه گوشتی شده و آنزیم های تولید داخل و تجاری دارای عملکرد مشابهی بودند.

بره موم ماده ای چسبناک و رزینی است که بوسیله زنبوران عسل از منابع مختلف گیاهی جمع آوری می شود. ترکیبات شیمیایی بره موم بسیار پیچیده بوده و بیش از 200 ترکیب در آن شناسایی شده است. اهمیت فعالیت بیولوژیکی بره موم بستگی به ترکیبات پلی فنلی موجود در آن دارد که از این گروه فلاونوئیدها از اهمیت خاصی برخوردار بوده و از گروههای اصلی ترکیبات فنلی بشمار می آیند. ترکیبات فلاونوئیدی معیاری برای ارزیابی کیفیت بره موم می باشند. این ترکیبات به زیر گروههای فلاونون ها، فلاوانون ها، فلاونول ها و دی هیدرو فلانول ها و چالکون ها تقسیم می شوند. جهت شناسایی ترکیبات موجود در بره موم مناطق مختلف استان گیلان، بره موم تولید شده در مناطق دارای پوشش غالب مرکبات (S1)، درختان جنگلی (S2) و سوزنی برگ (S3) به ترتیب در شهرستانهای چابکسر، سیاهکل و تالش استحصال گردید. به این منظور تعداد بیست کلنی بمدت یکسال (1382-1381) بدون جابجایی در هر یک از این مناطق مستقر گردید. بره موم کلنی ها در فصول گرم سال هر دو هفته یکبار و در فصول سرد در پایان فصل برداشت گردیدند. پس از جداسازی رزین ها و موم ها از نمونه ها، عصاره بدست آمده توسط GC-MS در مقایسه با طیف های استاندارد مورد تجزیه قرار گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از وجود فلاونوئیدهای Chrysin، Tectochrysin، Pinobanksin-3-acetate، Pinostrobin در بره موم هر سه منطقه و Aceacetin، Pinocembrin Chalcone فقط در بره موم نمونه S1 بود. اینکه Galangin-3-methyl ether فقط در نمونه های S1 و S3 و Pinocembrin در پوشش S2 و S3 وجود داشت ضمن اینکه Pinobanksin-3-propanoat فقط در نمونه بره موم S2 موجود بود. میزان کل فلاونوئیدها در سه نمونه مورد آزمایش مرکبات، درختان جنگلی و سوزنی برگ به ترتیب 12.3، 11.4 و 10.6 گرم در 100 گرم بره موم استحصالی بدست آمد. نتایج نشان داد که نمونه های بره موم استحصالی از سه پوشش گیاهی در استان گیلان دارای مقادیر مناسبی از ترکیبات فلاونوئیدی بوده و فقط نوع و مقدار این ترکیبات در نمونه ها متفاوت می باشند.

در این مطالعه گروههای سازگار رویشی برای 147 جدایه تک اسپور Magnaporthe grisea که از نمونه های آلوده مناطق مختلف استان مازندران جداسازی شده بودند، با استفاده از جهش یافتگان نیت (جهش یافتگان ناتوان در استفاده از نیترات) تعیین گردیدند. جهش یافتگان نیت از قطاع های سریع الرشدی که روی محیط حداقل حاوی کلرات رشد کرده بودند، جداسازی شدند. پس از انجام آزمایش های مربوط به تکمیل ژنتیکی جهش یافتگان هر جدایه، تعداد 222 جهش یافته انتخاب گردید. گروه فنوتیپی جهش یافتگان بر اساس نحوه رشد پرگنه آنها روی منابع مختلف نیتروژن شامل نیترات سدیم، نیترت سدیم، هیپوزانتین، تارتارات آمونیم و اسید اوریک تعیین شد و بر این اساس سه گروه فنوتیپی شناسایی شد. به منظور تعیین گروههای سازگار رویشی، هر یک از جهش یافتگان با جهش یافتگان جدایه های تستر تلاقی داده شدند. در نتیجه، سه گروه سازگار رویشی در میان جدایه های قارچ در منطقه مازندران شناسایی گردید. گروه سازگار رویشی 2 بیشترین فراوانی را داشت و گروه سازگار رویشی 3 کمترین تعداد از جدایه ها را به خود اختصاص داد.

یکی از مهم ترین خواص حرارتی توده پسته پوست گیری نشده یعنی ضریب رسانش گرما به عنوان تابعی از دما و رطوبت مورد ارزیابی قرار گرفت. بازه رطوبتی دانه ها از %20.9 بر پایه وزن تر تا %51.8 (رطوبت هنگام برداشت) و بازه دمایی از 20 تا 40 درجه سلسیوس متغیر بود. به منظور اندازه گیری ضریب رسانش گرما در مواد کشاورزی نسبت به ساخت کاوشگر رسانش گرما اقدام گردید. با استفاده از کاوشگر مذکور که یک منبع خط گرما درون آن نصب گردیده است. ضریب رسانش گرما در حالت گذرا ضمن محاسبه شیب لحظه ای بیشینه تعیین گردید. ضریب رسانش گرما با افزایش رطوبت و دما به طور معنی داری افزایش یافت. به گونه ای که با افزایش رطوبت از %20.9 به %51.8، این ضریب به طور متوسط از 0.1145 به 0.1904 W/moC افزایش یافت. علاوه بر آن مشاهد گردید که با افزایش دما از 20 تا 40 درجه سلسیوس متوسط ضریب رسانش گرما از حداقل 0.1448 تا حداکثر 0.1585 W/moC متغیر بود. آزمایش ها روی دو رقم پسته (رقم اکبری و رقم کله قوچی) نشان داد که ضریب رسانش گرما در پسته رقم کله قوچی در سطح احتال %5 کوچکتر از رقم اکبری می باشد. برخی روابط رگرسیونی درجه دو از اثرات دما و رطوبت بر ضریب رسانش گرما ارایه گردید.

سمپاشی الکترواستاتیکی روشی است که برای بهبود بازده سمپاشی و نشست بهتر قطرات بر روی گیاه مورد توجه قرار گرفته است. مزیت این روش به ایجاد جاذبه دینامیکی میان قطرات باردار سم و گیاه مربوط می شود که امکان پوشش پیرامون گیاه را در مقایسه با روش های مرسوم سمپاشی فراهم می سازد. در این تحقیق طرح و ارزیابی یک سمپاش الکترواستاتیک تشریح شده است که در آن از روش القایی برای باردارسازی الکتریکی قطرات افشانه استفاده می شود. گسست و قطره سازی جریان افشانه به روش فراصوتی و رانش و هدایت قطرات تولید شده با استفاده از جریان هوای یک دمنده صورت می گیرد. برای ارزیابی تاثیر ولتاژ، سرعت جریان باد و دبی مایع بر روی میزان بارداری قطرات، آزمایش هایی در داخل فضای بسته انجام گرفت. نتایج حاصل حاکی از تاثیر مثبت ولتاژ القایی در تولید قطرات باردار می باشد. افزایش دور دمنده و دبی جریان هوا موجب بهبود بارداری قطرات شد. با این حال افزایش دبی افشانه به دلیل پدیده خیس شدگی الکترود از نقشی منفی در باردار سازی برخوردار گردید. حداکثر بارداری قطرات در دبی 25 میلی لیتر در دقیقه، ولتاژ 7 کیلوولت و سرعت باد 23 متر در ثانیه اتفاق افتاده و جریان الکتریکی حاصل از آن در حدود 0.42 میکروآمپر برآورد گردید.