تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1394 | دوره:5 | شماره:18 |تعداد مقالات:30

با آگاهی از زمان دقیق زمان برداشت میوه ها، راندمان در فرآیند تولید افزایش یافته، هزینه های جابه جایی و نگهداری کاهش یافته، از هدر رفتن حجم کثیری از این فرآورده ها جلوگیری به عمل می آید و باعث افزایش بازارپسندی محصولات می شود. در این پژوهش به منظور بررسی تاثیر زمان برداشت و انبارمانی بر خصوصیات کیفی انگور رقم سرخ فخری شاهرود، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام گردید. نمونه برداری در چهار مرحله (یک نمونه در زمان قبل از رسیدن محصول انگور، دو نمونه در هنگام رسیدن انگور و یک نمونه بعد از رسیدن انگور) انجام گرفت و نمونه ها در سردخانه ای با درجه حرارت 1-0.5 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 94-90 درصد نگهداری شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که با افزایش زمان انبارداری، pH و شاخص طعم کاهش یافت و همبستگی منفی و معنی داری، در سطح احتمال 99%، بین تغییرات pH و اسیدیته نمونه ها دیده شد. میزان بریکس و دکستروز با افزایش زمان برداشت، افزایش یافت. اثر متقابل زمان برداشت و مدت زمان انبارمانی نشان داد که با افزایش مدت انبارمانی، pH میوه ها کاهش چشم گیری نسبت به pH اولیه محصول پیدا کرد. هم چنین با نزدیک شدن به انتهای فصل برداشت، شاخص طعم افزایش یافت. بررسی اثر متقابل زمان برداشت و انبارمانی نشان داد که نمونه های برداشت شده در انتهای زمان برداشت (روز 35 ام)، قبل از انتقال به سردخانه، دارای بالاترین میزان شاخص طعم بوده اند.

یکی از مشکلات اساسی فضای سبز شهر شیراز زرد شدن و کاهش کیفیت ظاهری پوشش سبز چمن آن در ماه های سرد سال می باشد. بدین منظور پژوهشی در ارتباط با مقایسه چمن اسپورت مورد کشت در فضای سبز شیراز با چمانواش بلند صورت گرفت تا در صورت امکان جایگزین آن گردد. این آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در 4 تکرار اجرا شد. تجزیه آماری داده ها با نرم افزار SPSS,16.0 انجام شده و میانگین ها با استفاده از آزمون های T و یا LSD درسطح 55% با یکدیگر مقایسه شدند. بررسی و اندازه گیری های صفات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی انجام گرفته عبارت بودند از: میزان کلروفیل، پروتئین، کاتالاز پرولین و قندهای محلول. زمان اندازه گیری صفات بیوشیمیایی و کیفیت ظاهری در اول و آخر هر فصل انجام شد. نتایج نشان داد که چمانواش بلند در فصول سرد سال از لحاظ میزان کلروفیل، کاتالاز، پروتئین، پرولین، قندهای محلول و کیفیت ظاهری و هم چنین عمق ریشه برتری ویژه ای نسبت به چمن اسپورت داشت. نوسان میزان پرولین در چمانواش بلند بسیار زیاد بود و این نشان دهنده این است که این نوع چمن قادر است در شرایط تنش مقدار پرولین را در گیاه افزایش دهد به طوری که نسبت آن در فصل سرد (تنش سرمایی) 5 برابر مقدار آن در اول فروردین (بهترین شرایط رشد) بود درصورتی که در چمن اسپورت میزان نوسان پرولین تقریبا ثابت بود. با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که چمانواش بلند با داشتن مکانسیم های مختلف می تواند در برابر تنش های محیطی به ویژه سرما از خود مقاومت نشان دهد و جایگزین چمن اسپورت شود.

cappadocica Desv. Isatis یک گیاه علفی بومی منطقه مرکزی ایران و متعلق به خانواده Brassicaceae می باشد. در تحقیق حاضر به بررسی اثر سطوح مختلف آبیاری بر برخی خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی گیاه شامل سطح تاج پوشش، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه ها، طول ریشه ها، میزان پرولین، محتوای کربوهیدرات های محلول موجود در اندام هوایی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار پرداخته شده است. سطوح تیمار آبیاری شامل تامین 100%، 75% و 50% کمبود آب خاک (I100، I75 و I50) بودند. نتایج نشان داد که تیمار آبیاری تاثیر معنی داری بر میزان سطح تاج پوشش گیاه نداشته است. بیشترین و کمترین مقدار وزن تر و خشک اندام هوایی به ترتیب در سطوح I100 و I75 و I50مشاهده گردید. وزن تر و خشک ریشه و میزان محتوای پرولین در تیمار I50 بیشتر از دو تیمار دیگر بود. محتوای کربوهیدرات های محلول و طول ریشه ها در تیمار I50 بیشتر از I75 و آن نیز بیشتر از تیمار I100 بود. هم چنین فعالیت همه آنزیم های آنتی اکسیدانی از هفته دوم تا هفته چهارم روند افزایشی داشت. فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز، پراکسیداز و کاتالاز در تیمار I50 بیشتر از سایر تیمار ها و این مقدار برای آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در تیمار I50 و I75 بیشترین بود.

به منظور بررسی اثر کاربرد کودهای زیستی و نیتروژن بر عملکرد، اجزای عملکرد و روغن کلزا، آزمایش مزرعه ای در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دکتر نخجوانی ارومیه به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار بر روی کلزای رقم بهاره هایولا 401 اجرا شد. فاکتور اصلی شامل سه سطح کود نیتروژن (صفر، 75 و 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار از منبع اوره) و فاکتور فرعی شامل چهار سطح کود بیولوژیک (تلقیح بذر با باکتری ازتوباکتر، تلقیح بذر با باکتری آزوسپریلوم، تلقیح بذر با باکتری ازتوباکتر و آزوسپریلوم و عدم تلقیح بذر با باکتری) بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده ها نشان داد که تاثیر تیمارهای کود نیتروژن، تاثیر تلقیح بذر با باکتری و هم چنین اثر متقابل آنها بر صفات مهم زراعی از جمله عملکرد دانه، شاخص برداشت، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف و عملکرد روغن در سطح احتمال یک درصد اختلاف معنی داری داشتند. ترکیب کودی تلقیح بذر با ازتوباکتر و آزوسپریلوم و کود نیتروژن (150 کیلوگرم در هکتار)، بیشترین عملکرد دانه (3142.2 کیلوگرم در هکتار) را تولید کرد که نسبت به تیمار شاهد یا عدم مصرف نیتروژن و عدم تلقیح بذر با باکتری 170.58 درصد افزایش داشت. بیشترین میزان عملکرد روغن نیز از ترکیب کودی نیتروژن (150 کیلوگرم در هکتار) + تلفیح با ازتوباکتر و آزوسپریلوم با عملکرد 1334.55 کیلوگرم در هکتار حاصل شد، که نسبت به تیمار شاهد 151.02 درصد افزایش داشت. با توجه به نتایج حاصله، کاربرد کودهای زیستی ازتوباکتر و آزوسپریلوم توأم با کود شیمیایی نیتروژنه می تواند در افزایش عملکرد دانه و روغن کلزا موثر باشد.

از جمله عوامل تاثیرگذار بر کیفیت تبدیل برنج، ترک های درونی ایجاد شده طی فرآیند خشک کردن و پس از آن می باشند. اکثر کشورهای صنعتی برای تسریع در خشک شدن دانه و حفظ کیفیت محصول نهایی از روش متناوب برای کاهش رطوبت شلتوک استفاده می کنند. با توجه به درصد بالای شکستگی برنج کشور در شالیکوبی ها، انجام فرآیند خشک کردن متناوب و بهینه سازی آن برای ارقام برنج ایرانی ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق اثر فرآیندهای خشک کردن متناوب (خشک کردن - استراحت دهی چند مرحله‎ای) و پیوسته (فاقد استراحت دهی) بر درصد ترک خوردگی و زمان خشک شدن شلتوک دو رقم هاشمی (دانه بلند) و کوهسار (دانه متوسط) مطالعه شد. آزمایش های خشک کردن متناوب و پیوسته در دمای 60 درجه سلسیوس، زمان های خشک کردن 20، 40 و 60 دقیقه و زمان های استراحت دهی صفر (خشک کردن پیوسته)، 40، 80، 120، 160، 200 و 240 دقیقه انجام شدند. نتایج نشان داد که انجام فرآیند استراحت دهی، اثر قابل ملاحظه ای بر کاهش مدت فرآیند خشک کردن و درصد ترک خوردگی دانه دارد. هم چنین مشاهده شد که پس از گذشت زمانی مشخص، افزایش زمان استراحت دهی اثر معنی داری بر درصد ترک خوردگی دانه ندارد. در مجموع، برای بهینه سازی فرآیند خشک کردن متناوب از نظر کاهش مصرف انرژی و ضایعات برای ارقام کوهسار و هاشمی به ترتیب انجام عملیات استراحت دهی به مدت های 160 و 200 دقیقه بعد از خشک کردن، به مدت 40 دقیقه نتیجه گیری شد. هم چنین با توجه به بالاتر بودن درصد ترک خوردگی شلتوک کوهسار نسبت به رقم هاشمی، می توان چنین نتیجه گرفت که خواص فیزیکی دانه مانند ضریب رعنایی در ترک خوردگی آن موثر است.

داوودی (Dendranthema grandiflorum L.) یکی از مهم ترین گل های شاخه بریده در سطح جهان می باشد. ذرات نقره در اندازه نانومتر، کاربردهای مختلفی به عنوان یک ماده ضد میکروب دارند. این آزمایش به منظور بررسی اثر نانوذرات نقره در غلظت های 0، 5، 10 و 20 میلی گرم در لیتر و سیلیکات سدیم در غلظت های 0، 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر روی طول عمر و کیفیت پس از برداشت گل شاخه بریده داوودی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرحبلوک های کامل تصادفی با 16 تیمار در سه تکرار اجرا گردید. گل ها به مدت 24 ساعت با محلول های نگهدارنده فوق پیش تیمار شده و سپس به محلول نگهدارنده مداوم 8- هیدروکسی کینولین سولفات 300 میلی گرم در لیتر و ساکارز 3 درصد منتقل گردیدند. صفاتی نظیر عمر گلجایی، کاهش وزن تر، شمارش باکتری ساقه، پراکسیده شدن لیپیدها و فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در طی نگهداری مورد اندازه گیری قرار گرفتند. با توجه به نتایج، تمامی تیمارها اثرات مثبتی بر عمر پس از برداشت گل ها داشتند. پیش تیمار نانوذرات نقره با غلظت 100 میلی گرم در لیتر و سیلیکات سدیم با غلظت 1000 میلی گرم در لیتر به تنهایی و اثر برهمکنش بین آنها، باعث افزایش عمر گلجایی نسبت به شاهد به ترتیب به مدت زمان 3.21، 4.46 و 8.50 روز شد. هم چنین گل هایی که با نانوذرات نقره و سیلیکات سدیم پیش-تیمار شده بودند، فعالیت آنزیمی سوپراکسید دیسموتاز بالاتری نسبت به شاهد داشتند. پژوهش حاضر نشان داد که با استفاده از غلظت های مناسب نانوذرات نقره و سیلیکات سدیم، می توان عمر پس از برداشت گل شاخه بریده داوودی را افزایش داد.

هدف این تحقیق، بررسی تاثیر شرایط فرآیند و افزودن بتاسیکلودکسترین و کلرید سدیم به روغن روی سینتیک چروکیدگی طی سرخ کردن قطعات سیب زمینی بود. بتاسیکلودکسترین در غلظت های 0.3 و 0.6 گرم در لیتر و کلرید سدیم با غلظت های 1 و 3 درصد به روغن سرخ کردنی افزوده شد. سپس قطعات سیب زمینی با ابعاد 4×1.2×1.2 سانتی متر مکعب در دماهای 150، 170 و 190 درجه سلسیوس و زمان های 90، 180، 270 و 360 ثانیه سرخ شدند. نتایج نشان داد که با افزایش دمای فرآیند از 150 تا 190 درجه سلسیوس، میزان چروکیدگی قطعات سیب زمینی افزایش پیدا می کند. علاوه بر این، افزایش زمان سرخ کردن نیز منجر به افزایش میزان این پارامتر گردید. تیمارهای کلرید سدیم و بتاسیکلودکسترین در هر دو غلظت، به صورت مجزا و تلفیقی، میزان چروکیدگی را نسبت به نمونه شاهد به طور میانگین از 0.314 تا 0.278 (11.46%) کاهش دادند. به دلیل فقدان مدل های تجربی مناسب در منابع جهت مدل سازی چروکیدگی طی فرآیند سرخ کردن عمیق، تعدادی مدل تجربی برای مدل سازی این پارامتر پیشنهاد گردید. میانگین ضریب همبستگی بین نتایج آزمایش با یافته های حاصل از این مدل ها بالا بود. استفاده از ترکیبات موثر بر کشش سطحی هم چون بتاسیکلودکسترین و کلرید سدیم، به عنوان یک راه کار امیدبخش در بهبود ویژگی های کمی و کیفی محصولات سرخ شده از جمله کاهش میزان چروکیدگی نمونه ها، می تواند در تحقیقات مختلف مدنظر قرار گیرد.

به منظور ارزیابی عملکرد دانه 20 لاین امیدبخش گندم نان با استفاده از روش های آماری چند متغیره، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی فقط تحت شرایط تنش رطوبتی آخر فصل در سال زراعی 91-1390 انجام شد. نتایج تجزیه به عامل ها نشان داد که سه عامل اول در مجموع، 66 درصد از تغییرات داده ها را توجیه کردند. براساس این نتایج، صفات ارتفاع بوته، طول پدانکل، وزن هزار دانه، شاخص برداشت، زیست توده، وزن پدانکل و وزن ساقه، به عنوان موثرترین صفات در افزایش عملکرد دانه بودند. هم چنین به ترتیب لاین های 17، 14 و 15 به عنوان مطلوب ترین لاین ها با عملکرد نسبی مناسب در شرایط تنش رطوبتی شناسایی شدند. تجزیه خوشه ای به روش Ward، لاین های مورد بررسی را در چهار گروه مجزا قرار داد، به طوری که خوشه اول بیشتر شامل لاین های با عملکرد نسبی بالا بود. تجزیه تابع تشخیص نیز، گروه بندی تجزیه خوشه ای را تایید کرد. نتایج تجزیه رگرسیون گام به گام نیز بیانگر این بود که مهم ترین صفات تاثیرگذار بر عملکرد دانه به ترتیب شامل؛ روز تا 50 درصد رسیدگی فیزیولوژیک (با رابطه منفی و اثر معکوس)، ارتفاع بوته، سطح کل برگ، شاخص برداشت و عملکرد زیست توده بودند که در مجموع 86 درصد از کل تغییرات عملکرد را توجیه نمودند. براساس نتایج تجزیه علیت، صفات شاخص برداشت و زیست توده بیشترین تاثیر مثبت مستقیم و صفت روز تا 50 درصد رسیدگی فیزیولوژیک بیشترین تاثیر منفی غیر مستقیم را (از طریق کاهش شاخص برداشت) بر عملکرد دانه داشتند. بنابراین می توان از این صفات، در انتخاب مستقیم یا غیر مستقیم ارقام پرمحصول گندم در شرایط تنش رطوبتی آخر فصل استفاده کرد. لاین شماره 17 با طول دوره فنولوژیک کمتر و عملکرد نسبی بیشتر، به عنوان مطلوب ترین لاین تحت شرایط این آزمایش شناسایی شد.

زرد شدن زودهنگام برگ قبل از ریزش گلبرگ ها در گل های شاخه بریده آلسترومریا مهم ترین عامل محدود کننده عمر پس از برداشت این گل است. در این پژوهش، گل شاخه بریده آلسترومریای رقم بریدال به مدت 24 ساعت با محلول هایی شامل جیبرلیک اسید و بنزیل آدنین و اسانس طبیعی کارواکرول در غلظت های 50 و 100 میلی گرم در لیتر، 5 - سولفو سالیسیلیک اسید در دو غلظت 1 و 1.5 میلی مولار و ساکارز در دو غلظت 5 و 10 درصد تیمار شدند. اتانول و آب مقطر نیز به عنوان شاهد مورد استفاده قرار گرفتند. پس از تیمار، گل ها در آب مقطر قرار داده شدند. صفاتی مانند ماندگاری گل و برگ، وزن تر نسبی، جذب آب، میزان کلروفیل و کاروتنوئید برگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر طبق نتایج تیمارهای جیبرلیک اسید 50 و 100 میلی گرم در لیتر بیشترین تاثیر را در به تاخیر انداختن پیری گل ها به ترتیب با 3.33 و 3 روز در مقایسه با تیمار شاهد نشان دادند. وزن تر نسبی و جذب آب نیز در این تیمارها نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. در تیمارهای جیبرلیک اسید 50 و 100 میلی گرم در لیتر، بنزیل آدنین 100 میلی گرم در لیتر و 5 - سولفوسالیسیلیک اسید 1.5 میلی مولار، زردی برگ، دیرتر از سایر تیمارها اتفاق افتاد. هم چنین در این تیمارها میزان کلروفیل نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. برعکس میزان کاروتنوئید نسبت به شاهد کمتر بود. در مجموع، کیفیت و ماندگاری گل های شاخه بریده آلسترومریا رقم بریدال در تیمار جیبرلیک اسید 50 و 100 میلی گرم در لیتر بیشتر از سایر تیمارها افزایش یافت.

مرحله رسیدگی میوه ها در زمان برداشت، اصلی ترین عامل تعیین کننده میزان و کیفیت روغن زیتون می باشد. بنابراین، یکی از دلایل مهم کیفیت پایین روغن زیتون عدم برداشت به موقع میوه است. در این پژوهش، اثر زمان برداشت میوه بر عملکرد و کیفیت روغن چهار رقم زیتون زرد، روغنی، آربیکین و کراتینا در منطقه رودبار استان گیلان مورد مطالعه قرار گرفت. میوه های تمامی ارقام در چهار زمان مختلف برداشت شدند و سپس خصوصیاتی چون شاخص بلوغ یا رسیدگی میوه، درصد روغن، اسید چرب آزاد، شاخص پراکسید، K232، K270 و ویژگی های حسی روغن مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با پیشرفت رسیدگی میوه و افزایش روغن میوه در تمامی ارقام مورد مطالعه، اسید چرب آزاد و شاخص پراکسید روغن هم افزایش یافت و در نتیجه ویژگی های حسی روغن کاهش نشان داد. هم چنین، تاخیر در برداشت میوه باعث افزایش میزان K270 روغن شد، درحالی که میزان K232 روند مشخصی را نشان نداد. به طورکلی، تاخیر در برداشت میوه های زیتون باعث افزایش درصد روغن میوه ها و کاهش کیفیت روغن شده است، هرچند تمامی نمونه های روغن مورد مطالعه در این آزمایش در گروه روغن زیتون طبیعی ممتاز قرار گرفتند. تنها استثناء روغن رقم کراتینا بود، زمانیکه میوهها با شاخص رسیدگی 95/4 برداشت شدند. در مجموع، بر طبق این پژوهش، زمان مناسب برداشت زیتون ارقام زرد، روغنی، آربیکین و کراتینا در منطقه رودبار استان گیلان، زمانی است که شاخص رسیدگی میوه به ترتیب بین 4.21-3.47، 5.2-4.42، 5-3.9 و 4.25-3.9 رسیده باشد.

عرضه میوه بهصورت برشهای تازه و آماده مصرف در سالهای اخیر افزایش زیادی یافته است. میوه کیوی نیز از جمله میوه هایی است که عرضه آن به صورت تازه بریده در سال های اخیر روند افزایشی داشته است. آلودگی میکروبی، کاهش شدید سفتی و قهوه ای شدن از عوامل اصلی محدود کننده عمر قفسه ای قطعات تازه بریده میوه ها می باشند. در این پژوهش اثر تیمارهای اسید اگزالیک و اسید سیتریک هریک در غلظت های صفر، دو، چهار و شش میلی مولار به تنهایی و یا در تلفیق با تیمار امواج فراصوت روی قطعات تازه بریده میوه کیوی مورد بررسی قرار گرفت. قطعات تازه بریده کیوی پس از اعمال تیمار، در دمای دو درجه سانتی گراد انبار و در زمان های 7 و 14 روز از انبار سرد خارج و مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمارهای اسید اگزالیک و اسید سیتریک به طور موثری در مقایسه با شاهد ظاهر محصول را حفظ نموده و دارای سفتی بافت، اسید قابل تیتر، اسید آسکوربیک، مقدار فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی بالاتر و در عین حال کلونی باکتری کمتری بودند. در بین تیمارهای اعمال شده نیز تیمارهای اسید اگزالیک در غلظت های دو، چهار و شش میلی مولار و اسید سیتریک در غلظت شش میلی مولار بهتر از سایر تیمارها عمل نمودند. اعمال تیمار فراصوت به تنهایی با وجود کاهش بار میکروبی و حفظ بهتر ویژگی های آنتی اکسیدانی تاثیر چندانی در حفظ بازارپسندی قطعات تازه بریده میوه کیوی نشان نداد. بنابراین اعمال تیمارهای اسیدآلی به صورت غوطه وری می تواند در افزایش عمر قفسه ای قطعات بریده شده میوه کیوی مورد استفاده قرار گیرد.

این مطالعه به منظور ارزیابی خصوصیات کمی، کیفی و پایداری عملکرد دانه 10 لاین امیدبخش برنج به همراه رقم خزر به عنوان شاهد در سه منطقه از استان گیلان (رشت، رودسر و تالش) طی سه سال انجام شد. نوع طرح آزمایشی مورد استفاده بلوک های کامل تصادفی با 33 تکرار بود. در این بررسی، خصوصیاتی شامل عملکرد دانه، ارتفاع بوته، تعداد پنجه، طول خوشه، تعداد دانه پر در خوشه، وزن هزار دانه، طول دانه، عرض دانه، شکل دانه، روز تا پنجاه درصد گل دهی، روز تا رسیدن کامل، میزان آمیلوز، درجه حرارت ژلاتینی شدن و قوام ژل اندازه گیری شدند. تجزیه واریانس ساده و مرکب بر روی داده های عملکرد دانه انجام شد. تجزیه واریانس ساده داده ها نشان داد که ژنوتیپ های مورد بررسی از نظر عملکرد دانه در هر سه منطقه رشت، رودسر و تالش در هر سه سال آزمایش دارای اختلاف معنی داری بودند. تجزیه واریانس مرکب داده ها نیز نشان داد که ژنوتیپ ها از نظر صفت عملکرد دانه در سال ها و مکان های مختلف با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. اثر متقابل سال × مکان و هم چنین ژنوتیپ × مکان معنی دار نشد، درحالی که اثر متقابل ژنوتیپ × مکان × سال معنی دار بود. تجزیه پایداری به روش لین و بینز انجام شد. نتایج نشان داد لاین های شماره 4 ،7 و 8 به دلیل داشتن کمترین ضریب تغییرات و میانگین مربعات درون مکانی به عنوان لاین های پایدار شناخته شدند. با توجه به اینکه اصلاح و معرفی ارقام مطلوب یکی از مهم ترین اهداف به نژادی برنج در ایران است، در نتیجه امکان گزینش برای بهبود صفات مذکور به منظور اصلاح برای کیفیت برنج در ژنوتیپ های مورد مطالعه وجود دارد.

امروزه استفاده از پوشش های خوراکی به دلیل تمایل مشتریان بر خریداری محصولاتی که تازگی و طراوت خود را حفظمی کنند، افزایش یافته است. زیست تخریب پذیری، ممانعت از تبادل گازهای تنفسی، کنترل تنفس میوه ها و سبزی ها، بازدارندگی از تبادل ترکیبات بودار و طعم دار و هم چنین حفاظت محصول در مقابل صدمات مکانیکی از جمله مهم ترین مزایای پوشش های خوراکی می باشند. در این پژوهش تاثیر پوشش خوراکی کیتوزان بر حفظ کیفیت و عمر انبارمانی میوه لیمو شیرین با اندازه گیری شاخص های فیزیکوشیمیایی میوه ها اعم از سفتی بافت (پوست و گوشت)، اسید قابل تیتراسیون، pH، مواد جامد محلول، ویتامین ث، درصد کاهش وزن، کلروفیل a، کلروفیل b و کلروفیل کل مورد بررسی قرار گرفت. چهار تیمار از محلول کیتوزان استفاده گردید. نتایج نشان داد که کیتوزان اثر معنی داری بر تمامی شاخص های اندازه گیری شده در سطح احتمال 1 درصد داشت. میوه های تیمار شده با کیتوزان، در طی مدت انبار سرد، سفتی (پوست و گوشت)، ویتامین ث و اسیدیته قابل تیتراسیون بیشتری از میوه های شاهد دارا بودند. بیشترین سفتی مربوط به تیمار کیتوزان دو درصد (20.79 نیوتن) و کمترین سفتی (17.42 نیوتن) مربوط به شاهد بود. میوه های لیمو شیرین تیمار شده با کیتوزان 2 درصد دارای کمترین درصد کاهش وزن (5.95 درصد) و بیشترین میزان مواد جامد محلول (10.6 درصد)، اسید آلی (0.077 گرم در صد میلی لیتر) و ویتامین ث (59.44 میلی گرم در صد میلی لیتر) بوده اند. براساس نتایج کلی این تحقیق تیمار کیتوزان 2 درصد برای افزایش عمر قفسه ای لیمو شیرین توصیه می شود.

به منظور ارزیابی ویژگی های مورفولوژیک مرتبط با خوابیدگی بوته و مقایسه ارقام اصلاح شده برنج از نظر مقاومت به خوابیدگی بوته، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1391 در موسسه تحقیقات برنج کشور (رشت) طراحی و اجرا شد. ارقام مورد آزمایش شامل شش رقم برنج اصلاح شده (کادوس، خزر، گوهر، درفک، سپیدرود و دیلم) و رقم بومی هاشمی (حساس به خوابیدگی به عنوان شاهد) بود. صفات مورد بررسی شامل، ارتفاع بوته، طول ساقه و میانگره ها، قطر، ضخامت، سطح مقطع، نسبت وزن تر و وزن خشک میانگره به طول میانگره، مقاومت به شکستگی، گشتاور خمشی و شاخص خوابیدگی میانگره سوم و چهارم و مقاومت فشاری بوته بودند. در بین ارقام مورد مطالعه، رقم خزر با دارا بودن بیشترین مقدار ضخامت میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 4.11 و 4.26 میلی متر)، قطر متوسط میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 8.33 و 9.46 میلی متر)، سطح مقطع میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 40.96 و 52.32 میلی متر مربع) و نسبت وزن تر به طول میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 301.48 و 444.15 میلی گرم بر سانتی متر) و نسبت وزن خشک به طول میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 49.46 و 50.38 میلی گرم بر سانتی متر) و به دنبال آن با دارا بودن بیشترین مقاومت به شکستگی میانگره سوم و چهارم (به ترتیب 14.43 و 20.87 نیوتن)، مقاوم ترین ژنوتیپ در بین ارقام ارزیابی شد. در این آزمایش رقم خزر در مقایسه با سایر ارقام اصلاح شده بیشترین میزان ارتفاع (121 سانتی متر) را دارا بود. با توجه به همبستگی بالای صفات ضخامت، قطر متوسط، سطح مقطع و نسبت وزن تر و وزن خشک در واحد طول میانگره با مقاومت به شکستگی میانگره و مقاومت فشاری بوته، به نظر می رسد این صفات می توانند شاخص هایی غیرمستقیم جهت انتخاب ارقام با مقاومت بالا به خوابیدگی بوته باشند.

به منظور بررسی خصوصیات زراعی ریحان در کشت مخلوط با لوبیا چشم بلبلی، آزمایشی به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو سال زراعی 1390-1389 در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری اجرا شد. عوامل مورد مطالعه شامل کنترل و عدم کنترل علف های هرز، سه سطح کود نیتروژن (صفر، 50 و 100کیلوگرم در هکتار) و ترکیب های مختلف کاشت شامل کشت خالص ریحان و لوبیا چشم بلبلی، کشت مخلوط افزایشی 25، 50 و 75 درصد ریحان بودند. در کنترل علف های هرز، بالاترین عملکرد لوبیا چشم بلبلی (624.72 کیلوگرم در هکتار) و ماده خشک ریحان (420.37 کیلوگرم در هکتار) به ترتیب به نسبت افزایشی 25 درصد و 50 درصد ریحان همراه با مصرف 50 و 100 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار اختصاص یافت. بالاترین عملکرد اسانس در کنترل و عدم کنترل علف های هرز 69.24 و 70.40 درصد نسبت به کشت خالص ریحان به ترتیب به کشت مخلوط افزایشی 50 درصد و 25 درصد ریحان همراه با مصرف 100 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن اختصاص یافت. هم چنین وزن خشک اندام رویشی و عملکرد اسانس ریحان در تیمارهای کشت خالص به طور معنی داری بیشتر از تیمارهای کشت مخلوط بود. با این وجود، درصد برگ و نسبت برگ و گل به ساقه در گیاه ریحان، در تیمارهای کشت خالص، به طور معنی داری کمتر از تیمارهای کشت مخلوط بود. در شرایط رقابت با علف های هرز، گیاه ریحان در 25 درصد نسبت افزایشی همراه با 100 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار، بیشترین درصد ساقه (62.18) و بیشترین ماده خشک (1600.95 کیلوگرم در هکتار) را نسبت به بقیه تیـمارها داشت. ارزیابی حداکثر بهره وری سیستم (1517) و نسبت برابری زمین (1.31=LER) به مقدار افزایشی 50 درصد ریحان در کشت مخلوط با لوبیا چشم بلبلی همراه با 500 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار و کنترل علف های هرز اختصاص یافت که نشان دهنده برتری کشت مخلوط نسبت به کشت خالص آنها بود.

به منظور مطالعه اثر تنش خشکی بر رشد هیبریدهای جدید ذرت، این تحقیق در مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد دزفول به اجرا درآمد. آزمایش به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. عامل اصلی تنش خشکی در 4 سطح: آبیاری پس از 75 (5±) میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A (تیمار بدون تنش یا شاهد)، آبیاری پس از 95 (5±) میلی متر تبخیر (تنش ملایم)، آبیاری پس از 115 (5±) میلی متر تبخیر(تنش متوسط) و آبیاری پس از 135 (5±) میلی متر تبخیر(تنش شدید) و عامل فرعی هیبریدهای ذرت شامل: هیبرید دیررس 704 (شاهد)، دیررس کارون و متوسط رس مبین بود. براساس نتایج تیمارهای شاهد بدون تنش و تنش ملایم به ترتیب با 6.57، 6.59 تن در هکتار بیشترین و تنش متوسط و شدید به ترتیب با  5.66و 4.28 تن در هکتار کمترین عملکرد دانه را داشتند. هیبریدهای کارون و 704 به ترتیب با 6.37 و 5.16 تن در هکتار بیشترین و کمترین عمکرد دانه را داشتند. هیبریدهای کارون و مبین با بروز تنش خشکی از توانایی تولید محصول بیشتری نسبت به هیبرید 704 برخوردار بودند. خشکی موجب افزایش عمق نفوذ ریشه شد، به طوری که هیبرید مبین با 26.6 سانتی متر بیشترین عمق نفوذ ریشه را داشت. درشرایط تنش خشکی هیبرید کارون 5 روز نسبت به شاهد زودرس تر شد. با افزایش خشکی از میزان تولید ماده خشک به میزان 56.2 درصد نسبت به شاهد کاسته شد، که بیانگر اهمیت آب در تولید ماده خشک است. هم چنین تنش خشکی متوسط و شدید به ترتیب به میزان 4.8 و 9.7 درصد نسبت به شاهد وزن خشک ریشه را کاهش دادند. هیبرید کارون با 48 درصد، بیشترین شاخص برداشت را داشت. تنش شدید خشکی موجب افزایش میزان پروتئین شد و هیبرید مبین با 9.34 درصد بیشترین میزان پروتئین را داشت. با توجه به نتایج هیبرید جدید کارون ضمن زودرسی 5 روزه نسبت به شاهد، از شاخص برداشت بهتر و عملکرد دانه بیشتر برخوردار است. بنابراین یکی از بهترین راهکارهای بالابردن عملکرد ذرت در استان خوزستان تولید هیبریدهای جدید و سازگار در داخل استان است.

این آزمایش مزرعه ای در دو سال 1391 و 1392 به منظور تعیین تاثیر شوری و تراکم علف هرز کوشیا بر میزان عملکرد و برخی شاخص های فیزیولوژیک سورگوم (رقم سپیده) در ایستگاه تحقیقات شوری مرکز ملی تحقیقات شوری یزد انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح شوری 2 (شاهد)، 6، 10 و 14 دسی زیمنس بر متر به عنوان عامل اصلی و تراکم های مختلف کوشیا، شامل صفر (سورگوم بدون علف هرز (D0،(D1) 80 ، 60 (D2) و 40 (D3) سانتی متر فاصله بین دو بوته کوشیا بر روی ردیف سورگوم، به عنوان عامل فرعی بود. نتایج نشان داد که در هر سطح شوری با افزایش تراکم کوشیا، میزان ماده خشک، شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول سورگوم کاهش یافت. عملکرد ماده خشک و شاخص سطح برگ سورگوم تا شوری 6 دسی زیمنس بر متر بیشتر تحت تاثیر تراکم کوشیا در واحد سطح قرار گرفت. شاخص محتوای کلروفیل در تیمار آب شور 6، 10 و 14 دسی زیمنس بر متر به ترتیب به میزان 23، 32 و 40 درصد کمتر از شاهد بود. با افزایش میزان شوری دمای سایه انداز افزایش یافت. دمای سایه انداز در تیمار آب شور 14 دسی زیمنس بر متر به میزان 13.6 درصد بیشتر از شاهد بود. بیشترین میزان دمای سایه انداز گیاه در تیمار سورگوم بدون علف هرز مشاهده شد. بنابراین جهت دست یابی به عملکرد مطلوب در سورگوم ضرورت دارد هم شوری و هم علف هرز کوشیا کنترل گردند.

بهبود جذب آب ساقه گل دهنده و کنترل آلودگی های باکتریایی محلول نگهدارنده گل های شاخه بریده طی دوره پس از برداشت یکی از مهم ترین راه کارهای حفظ کیفیت و افزایش دوام عمر گلجایی گل های شاخه بریده به ویژه انواع ساقه های برگ دار مانند آلسترومریا، به دلیل سطح تعرق و اتلاف سریع تر آب می باشد. این پژوهش در راستای بررسی تاثیر اسانس گیاه دارویی نعناع فلفلی (0، 300، 600  و 900 میلی گرم در لیتر) توأم با ساکارز (0، 3 و 6 درصد) بر جذب آب ساقه گل دهنده، پایداری غشای سلولی، عارضه زرد برگی و کنترل جمعیت میکروبی محلول نگهدارنده گل شاخه بریده آلسترومریا در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار انجام پذیرفت. نتایج آزمایش بیانگر تاثیر معنی دار اسانس نعناع فلفلی (600 میلی گرم در لیتر) و ساکارز (6 درصد) بر افزایش جذب آب، پایداری غشای یاخته ای و رنگیزه های فتوسنتزی و کاهش آلودگی قارچی و باکتریایی محلول نگهدارنده و کنترل عارضه فیزیولوژیکی زرد شدن زود هنگام برگ ها و در نتیجه افزایش قابل توجه (14 روز) عمر پس از برداشت نسبت به شاهد گردید. با توجه به نتایج آزمایش، کاربرد اسانس نعناع فلفلی به دلیل خاصیت ضد میکروبی ترکیبات اسانس مانند منتون و منتول و نیز ساکارز به دلیل تامین مواد غذایی، در محلول های محافظ گل شاخه بریده آلسترومریا توصیه می شود.

گندم یکی از منابع مهم غذایی بشر می باشد. کادمیوم و جیوه به گروه های سولفیدریل پروتئین های ساختاری و آنزیم ها متصل شده و باعث مهار فعالیت، کاهش تولید پروتئین و تداخل با تنظیم آنزیمی - احیائی می شوند. به منظور بررسی نحوه بیان پروتئین ها تحت تاثیر کادمیوم و جیوه آزمایشی به صورت فاکتوریل که فاکتورها شامل ارقام گندم در دو سطح (گنبد و تجن)، فلزات سنگین در هفت سطح (شاهد، کلرید جیوه در چهار غلظت 5، 10، 15 و 20 میکرومولار و کلرید کادمیوم در دو غلظت 0.25 و 0.5 میلی مولار) و زمان نمونه برداری در دو سطح (8 و 16 ساعت) بودند در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی به اجرا در آمد. بدین منظور از روش برادفوردبرای تعیین مقدار کمی پروتئین ها و برای بیان آنها از12% SDS-PAGE  و تکنیک الکتروفورز دو بعدی (two-dimensional) استفاده گردید. نتایج نشان داد که تحت تنش کادمیوم و جیوه مقدار کمی پروتئین کل نسبت به حالت کنترل افزایش می یابد. الکتروفورز دو بعدی پروتئین تحت تنش کادمیوم نشان دهنده اختلافاتی در شدت بیان لکه های پروتئینی برگ نسبت به گیاه کنترل بود. به طورکلی پروتئین هایی که در مقابله با کادمیوم تغییر بیان دادند در دو گروه تقسیم بندی شدند: لکه های 9، 10، 13، 14 و 16 متعلق به پروتئین هایی بودند که نسبت به شاهد کاهش بیان داشتند، اما لکه های 1، 2، 8، 19 و 20 نسبت به شاهد بیان بیشتری نشان دادند که پروتئین های مربوط به این لکه ها در ارتباط مستقیم با سیستم دفاعی در مقابل تنش می باشند.

در این پژوهش تاثیر سطوح مختلف رطوبت بلغور ذرت (10، 13، 16 و 19%) به عنوان یکی از فاکتورهای موثر در ویژگی های فیزیکوشیمیایی فرآورده های غذایی حجیم شده با استفاده از اکسترودر بررسی گردید. نتایج نشان داد، که با افزایش سطح رطوبت بلغور ذرت مقادیر شاخص جذب آب ((WAI و شاخص حلالیت در آب (WSI) کاهش یافت. هم چنین با تغییر رطوبت پودر ورودی به اکسترودر از 10 تا 16% حجم و شاخص انبساط عرضی افزایش، اما افزایش بیشتر رطوبت تا 19%، موجب کاهش آنها گردید. در بررسی پارامترهای بافتی نیز، نتایج نشان داد که با افزایش سطوح رطوبت، میزان کار لازم برای فشرده کردن نمونه (N.mm)، بیشینه نیرو (N)، زمان رسیدن به اولین پیک بزرگ (s) افزایش، اما تعداد پیک کاهش پیدا کرد. با افزایش مقدار رطوبت به دلیل کاهش ویسکوزیته توده خمیری، شاخص انرژی مکانیکی ویژه (SME) کاهش پیدا کرد. با افزایش میزان رطوبت به دلیل کاهش سرعت واکنش های میلارد که عامل اصلی عطر و رنگ در این محصولات هستند، فاکتورهای L و b افزایش و فاکتور a کاهش یافت. به طور کلی در تولید اسنک با فرایند اکستروژن، محتوای رطوبتی ماده اولیه ورودی از اهمیت بالایی برخوردار است، به طوری که با بهینه نمودن آن می توان محصولی با کیفیت بالاتر تولید کرد. در این پژوهش بیشترین حجم این فرآورده ها در سطح رطوبت 16% به دست آمد.

به منظور بررسی تاثیر پرایم بذر در مزرعه و شیوه مصرف سولفات روی بر بعضی شاخص های رشد ذرت در همدان، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینا اجرا شد. فاکتور اول شیوه های مصرف سولفات روی در چهار سطح شاهد، پخش سطحی، مصرف نواری و محلول پاشی و فاکتور دوم شامل پرایمینگ بذر و تیمار شاهد و فاکتور سوم نیز دو رقم ذرت میان رس اس سنسور و بیاریس بود. نتایج نشان داد پرایم بذر به همراه محلول پاشی سولفات روی حداکثر شاخص سطح برگ را به 4.5 رسانید که در مقایسه با تیمار عدم مصرف سولفات روی و عدم پرایم 48 درصد بیشتر بود. در رقم بیاریس مصرف نواری سولفات روی و در رقم اس سنسور محلول پاشی سولفات روی توانست بالاترین ماده خشک را ایجاد کند. در مجموع مصرف نواری یا محلول پاشی سولفات روی در رقم بیاریس به ویژه همراه با پرایم بذر از طریق افزایش سرعت رشد، سرعت فتوسنتز خالص و سرعت نسبی رشد، عامل عمده ای در بالاتر شدن ماده خشک به میزان 1477.33 گرم در مترمربع در مصرف نواری و 1323.33 گرم در مترمربع درحالت محلول پاشی بود. سرعت رشد در بیاریس و سرعت رشد نسبی در هر دو رقم بیشتر تحت تاثیر شیوه مصرف سولفات روی بود. سرعت فتوسنتز خالص در شرایط عدم پرایم بذر در هر دو رقم با مصرف نواری و در حالت پرایم با مصرف محلول پاشی سولفات روی نتیجه بهتری نشان داد. پرایم بذر و محلول پاشی سولفات روی به ترتیب عدد اسپاد را 6.2 و 30.5 درصد افزایش دادند. به طورکلی نتایج آزمایش بیانگر تاثیر مثبت پرایمینگ و مصرف کود سولفات روی بر شاخص های رشد ذرت بود.

به منظور بررسی تاثیر دو عنصر نیتروژن و روی بر خصوصیات کمی و کیفی گیاه آفتابگردان (رقم جامعه 1)، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1392-1391 در دانشگاه زابل اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح نیتروژن 100، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار به عنوان عامل اول و سه سطح محلول پاشی عنصر روی شامل: عدم مصرف (شاهد)، 1.5 و 3 لیتر در هزار لیتر آب به عنوان عامل دوم بودند. نتایج نشان داد، نیتروژن تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، قطر طبق و وزن هزار دانه داشت و سبب افزایش آنها شد. بیشترین عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، وزن هزار دانه و قطر طبق در سطح کودی 300 کیلوگرم در هکتار به ترتیب از افزایشی معادل 46.1، 7.2، 28.8 و 21.2 درصد نسبت به تیمار 100 کیلوگرم در هکتار برخودار بودند. به جز پتاسیم و درصد روغن تیمار کودی نیتروژن با تاثیر معنی دار بر مقادیر عناصر نیتروژن، فسفر و روی دانه، سبب افزایش آنها گردید. محلول پاشی عنصر روی به جز قطر طبق، تاثیر معنی دار بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد دانه داشت و سبب افزایش آنها شد. عملکرد دانه در سطح 3 لیتر در هزار لیتر آب از افزایشی معادل 21.5 درصد نسبت به تیمار شاهد برخودار بود. محلول پاشی عنصر روی با تاثیر معنی دار بر درصد نیتروژن، میزان فسفر و روی در دانه سبب افزایش آنها شد. در این آزمایش بهترین تاثیر کود نیتروژن مربوط به تیمار 300 کیلوگرم در هکتار و محلول پاشی 3 لیتر در هزار لیتر عنصر روی بودند.

مایکوریزا می تواند در مدیریت تلفیقی خاک در جهت دست یابی به سیستم های کشاورزی پایدار کم هزینه مورد استفاده قرار گیرد. از این رو، اثر عدم کاربرد (M1) و کاربرد مایکوریزا (M2) بر کاهش مصرف کود فسفر، رشد و عملکرد ذرت تحت سطوح مختلف کود شیمیایی فسفر (P1: صفر، P2: 20، P3: 40، P4: 60، P5: 80 و P6:100 درصد توصیه شده) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار بررسی شد. اثر فسفر بر تمامی صفات معنی دار شد. اثر مایکوریزا نیز بر کلیه صفات به جز طول بلال معنی دار گردید. بیشترین تعداد دانه در ردیف (28.67) و بیشترین مقدار ارتفاع بوته (215 سانتی متر) به ترتیب از تیمارهای P6و P5 و کمترین مقدار آنها (به ترتیب با 20.68 و 211.45 درصد کاهش نسبت به حداکثر) از تیمار P1 حاصل شد. برهمکنش M×P نیز برLAI ، CGR، طول بلال، تعداد ردیف دانه در بلال، وزن صد دانه، عملکرد دانه و بیولوژیک معنی دار بود. بیشترین مقدار LAI، CGR، طول بلال، تعداد ردیف دانه در بلال، وزن صد دانه، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک به تیمار M2P3 و کمترین میزان این ویژگی ها به تیمار شاهد (M1P1) تعلق گرفت. بنابراین، تیمار M2P3 ممکن است برای افزایش عملکرد دانه ذرت قابل توصیه باشد.

این مطالعه به مدت دو سال در ایستگاه تحقیقات کشاورزی ورامین به منظور بررسی تاثیر سه عمق مختلف فارو و سه فاصله کشت روی ردیف بر بهره وری آب آبیاری، عملکرد و اجزاء عملکرد هندوانه (رقم کریمسون سوئیت) انجام شد. از طرح کرت های نواری (استریپ پلات) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار برای انجام پژوهش استفاده شد. سه تیمار عمق فاروها (15، 35 و 55 سانتی متر) به عنوان عامل افقی و سه تیمار فاصله کاشت روی ردیف (25، 50 و 75 سانتی متر)، به عنوان عامل عمودی در نظر گرفته شد. عمق فارو 15 سانتی متر نسبت به عمق های 35 و 55 سانتی متر به ترتیب 27 و 43 درصد کاهش عملکرد داشت، اما بین دو عمق فارو 35 و 55 سانتی متر از این نظر تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. کاهش عملکرد در فاروهایی با عمق 15 سانتی متر عمدتا به دلیل کاهش تعداد میوه در هر بوته بود و وزن میوه ها تفاوت معنی داری نداشت. برخلاف روند مشاهده شده برای عملکرد، شاخص بهره وری آب آبیاریدر فاروهای با عمق 15 سانتی متر به طور معنی دار نسبت به دو عمق 35 و 55 سانتی متر بیشتر بود. در فاصله بوته 75 سانتی متر (4500 بوته در هکتار) عملکرد نسبت به دو فاصله 25 و 50 سانتی متر به ترتیب 21 و 23 درصد کاهش یافت.بین فواصل مختلف کاشت بوته بر روی ردیف از نظر بهره وری آب آبیاری، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتایج این پژوهش نشان داد با آب مصرف شده برای کشت یک هکتار هندوانه با فاروهایی به عمق 35 و 55 سانتی متر به ترتیب می توان 2 و 2.75 هکتار کشت هندوانه با عمق فارو 15 سانتی متر انجام داد.

به منظور تعیین مناسب ترین تاریخ کاشت بذر در خزانه و تراکم بوته در مزرعه برای پیاز اصلاح شده بهبهان یک آزمایش فاکتوریل در کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با چـهار تکرار در ایستگاه تحقیقات کشارزی بهبهان بهمدت دو سـال زراعی (92-1390) اجرا شد. فاکتور اصلی شامل چهار تاریخ کاشت بذر در خزانه از 15 شهریور تا 29 مهر ماه با فاصله 15 روز بود و تلفیق فاکتوریل فواصل بین ردیف (20، 30 و 40 سانتی متر) و فواصل بوته ها روی ردیف (5، 7.5 و 100 سانتی متر) به عنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. برخی از صفات مورد بررسی شامل عملکرد قابل فروش، متوسط وزن و قطر سوخ، درصد کل مواد جامد محلول و درصد ماده خشک سوخ بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر تاریخ کاشت، فاصله بین ردیف و فاصله بوته ها روی ردیف بر عملکرد قابل فروش سوخ در سطح 1% معنی دار بود. حداکثر عملکرد قابل فروش (42460 کیلوگرم در هکتار) در تاریخ کاشت 30 شهریور تولید شد و با به تاخیر افتادن تاریخ کاشت از 30 شهریور، این صفت در سطح 1% کاهش یافت. عملکرد قابل فروش فاصله ردیف 20 سانتی متر (43.78 تن در هکتار) بر دو فاصله 30 و40 سانتی متر (به ترتیب 34.97 و 28.57 تن در هکتار) و فاصله بین بوته 5 سانتی متر (40800 کیلوگرم در هکتار) نسبت به فواصل بین بوته 7.5 و 10 سانتی متر (به ترتیب 35400 و 31310 کیلوگرم در هکتار) در سطح 1% برتری داشتند. کاهش تراکم بوته سبب افزایش متوسط وزن و قطر سوخ و متوسط قطر گردن گردید. براساس نتایج این پژوهش، برای پیاز اصلاح شده بهبهان، کاشت بذر در خزانه در تاریخ 30 شهریور و نشاءکاری با تراکم 100 بوته در مترمربع و با فواصل 5×20 سانتی متر با عملکرد قابل فروش 60240 کیلوگرم در هکتار در شرایط اقلیمی بهبهان توصیه می شود.

به منظور بهبود کیفیت کشمش تهیه شده از انگور بی دانه سلطانی با کاربرد CPPU و GA3، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در تاکستانی تجاری نزدیک شهرستان بناب به اجرا در آمد. در مرحله میوه بندی، محلول پاشی با استفاده از اسید جیبرلیک (صفر، 20 و 40 میلی گرم بر لیتر) و CPPU (صفر، 7.5 و 155 میلی گرم بر لیتر) صورت گرفت. سپس محصول به کمک محلول های قلیایی (روش تیزابی) به کشمش تبدیل شد و کشمش ها مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمارهای تنظیم کننده رشد سبب افزایش معنی دار قطر، جرم، حجم، میزان مساحت سطح و چروکیدگی کشمش شدند ولی این تیمارها بر جرم حجمی، درصد ماده خشک و رطوبت کشمش تاثیری نداشتند. شاخص های رنگی (به جز شاخص رنگ قرمز در تیمارهای GA3 که معنی دار نبود) نیز کاهش معنی داری نسبت به شاهد نشان دادند. هم چنین برهم کنش تیمارهای تنظیم کننده رشد بر میزان طول کشمش و میزان بریکس اثر معنی داری نشان داد، به طوری که تیمار 7.5 میلی گرم در لیتر CPPU و 20 میلی گرم در لیتر GA3 کمترین میزان بریکس را به خود اختصاص دادند. طول کشمش نیز با کاربرد تمامی تیمارها افزایش محسوسی نسبت به شاهد داشت. در نهایت با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش کاربرد CPPU و GA3 به عنوان تنظیم کننده مناسب رشد میوه انگور سلطانی جهت تهیه کشمش و تازه خوری پیشنهاد می شود.

به منظور تعیین مناسب ترین تناوب دوگانه و میزان نیتروژن از نظر شاخص های کارآیی نیتروژن در سال زراعی 92 - 1391در ایلام آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد. فاکتور اصلی در 6 سطح شامل گیاهان (پرکو، بوکو، شبدر برسیم، تربچه روغنی و ترکیب سه گیاه رامتیل، فاسلیا، شبدر برسیم) و آیش و فاکتور فرعی کود نیتروژن در چهار سطح (صفر، توصیه کودی، 50% کمتر و 50% بیشتر از توصیه کودی) در نظر گرفته شد. بیشترین و کمترین عملکرد اقتصادی به ترتیب به تناوب پرکو - گندم و تناوب آیش: گندم تعلق داشت. نتایج آزمایش نشان داد که تناوب زراعی و کود نیتروژن دار و اثر متقابل آنها تاثیر معنی داری بر کارآیی جذب، بهره وری و مصرف نیتروژن داشت. بیشترین و کمترین کارآیی مصرف نیتروژن به ترتیب درتناوب تربچه روغنی - گندم (24.63 کیلوگرم بر کیلوگرم) و تناوب آیش - گندم (10.92 کیلوگرم بر کیلوگرم) مشاهده شد، بالا بودن کارآیی مصرف نیتروژن در تناوب تربچه روغنی - گندم ناشی از کارآیی بهره وری بالای نیتروژن در این تناوب بود. بیشترین و کمترین کارآیی بهره وری نیتروژن به ترتیب در تناوب تربچه روغنی - گندم (25.56 کیلوگرم بر کیلوگرم) و آیش - گندم (15.09 کیلوگرم بر کیلوگرم) مشاهده گردید. تناوب پرکو - گندم با مصرف نیتروژن در حد توصیه کودی برای گندم به علت عملکرد اقتصادی و کارآیی مصرف و جذب نیتروژنبالا، مناسب تر از سایر تناوب ها ارزیابی شد.

به منظور مطالعه واکنش توزیع مجدد مواد فتوسنتزی ارقام گندم نان بهاره در تراکم های مختلف یولاف وحشی، آزمایشی به صورت بلوک های نواری شامل چهار تراکم یولاف وحشی (صفر، 40، 80 و 120 بوته در مترمربع) در کرت های طولی و 10 رقم گندم نان بهاره (چمران، باز، دز، اترک، اروند، مارون، شعله، چناب، ویریناک و فلات) در کرت های عرضی با سه تکرار در سال زراعی 1391-1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان اجرا و صفات مرتبط با توزیع مجدد مواد فتوسنتزی هر رقم در تراکم های مختلف بررسی شد. نتایج نشان داد که با افزایش تراکم یولاف وحشی به 120 بوته در مترمربع؛ مقدار توزیع مجدد، کارآیی توزیع مجدد و درصد توزیع مجدد مواد فتوسنتزی در ارقام مورد بررسی افزایش داشت، ولی مقدار مواد پرورده جاری در پر کردن دانه ها و عملکرد دانه ارقام کاهش یافت. در این بین، ارقام زودرس و پاکوتاه ویریناک و اترک با حداکثر مقدار توزیع مجدد مواد فتوسنتزی (حدود 2400 کیلوگرم در هکتار) و رقم زودرس چناب با 2200 کیلوگرم در هکتار مقدار توزیع مجدد، از سیستم انتقال کارآتری در مقابله با علف هرز برخوردار بودند. برخلاف آن، رقم قدیمی و پابلند اروند با حداقل مقدار توزیع مجدد (حدود 600 کیلوگرم در هکتار) و حداکثر مقدار مواد پرورده جاری (حدود 3700 کیلوگرم در هکتار) و هم چنین ارقام شعله و مارون، با مهار کردن ارتفاع علف هرز و جلوگیری از سایه اندازی آن در مرحله گل دهی، برای پر نمودن دانه های خود، کمتر به ذخایر کربوهیدراتی ساقه متکی بودند.

این آزمایش به منظور بررسی واکنش ارقام اسپرس ایرانی از نظر عملکرد، صفات زراعی و مورفولوژیک تحت شرایط تنش خشکی، مقایسه شاخص های مختلف تحمل و حساسیت به خشکی و شناسایی ارقام متحمل به تنش خشکی اجرا گردید. تعداد 30 رقم محلی اسپرس در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در دو محیط بدون تنش (40 درصد تخلیه رطوبتی) و تنش خشکی (80 درصد تخلیه رطوبتی) در مزرعه تحقیقات کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهانطی دو سال 1390 و 1391 ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که اثر رقم برای همه صفات مورد ارزیابی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. هم چنین اثر متقابل محیط رطوبتی و رقم در همه صفات مورد ارزیابی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود که حاکی از واکنش متفاوت ارقام از نظر صفات ذکر شده در دو محیط می باشد. در میان شاخص هایتحمل خشکی مورد بررسی، شاخص های STI، GMP و MP با دارا بودن همبستگی مثبت و معنی دار در هر دو شرایط تنش خشکی و بدون تنش به عنوان شاخص های مطلوب در شناسایی ژنوتیپ های متحمل به تنش خشکی در اسپرس شناخته شدند. در این میان، شاخص GMP بیشترین همبستگی را با عملکرد علوفه خشک در محیط تنش خشکی داشت. براساس نتایج شاخص های بررسی شده و تجزیه به مولفه های اصلی، ارقام 16 (بردسیر)، 21 (فریدون شهر 2)، 23 (نجف آباد 2) و 27 (بروجرد) در بیشتر شاخص های تحمل خشکی مورد بررسی دارای وضعیت مطلوبی بودند و به عنوان ارقام متحمل به تنش خشکی شناخته شدند.

به منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی بر برخی از شاخص های فیزیولوژیکی رشد رقم M9 سویا تحت شرایط تنش رطوبتی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه بوعلی سینای همدان در بهار سال 1391 اجرا گردید. در کرت های اصلی سه سطح آبیاری شامل 50، 100 و150 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A و در کرت های فرعی کود بیولوژیک در چهار سطح (تلقیح بذرها با برادی رایزوبیوم جاپونیکوم، کاربرد میکورایز آربوسکولار، تلقیح و کاربرد هم زمان هر دو کود زیستی و عدم استفاده از کودهای زیستی) بودند. نتایج نشان داد با افزایش شدت تنش رطوبت تمامی شاخص های رشد اندازه گیری شده به ویژه حداکثر سرعت رشد محصول، حداکثر ماده خشک کل و دوام ماده خشک کل کاهش یافتند. میزان کاهش سه شاخص مذکور در حالت تنش شدید رطوبت در مقایسه با شرایط عدم تنش به ترتیب 63، 50.8 و 47.6 درصد بود. کاربرد کودهای زیستی به خصوص میکورایز در حالت عدم تنش عموما سبب کاهش شاخص های اندازه گیری شده گردید، اما در شرایط تنش شدید رطوبتی آبیاری پس از 150 میلی متر تبخیر، کاربرد هم زمان هر دو کود زیستی در مقایسه با تیمار عدم مصرف کودهای زیستی، منجر به افزایش قابل توجه بیشتر شاخص های رشد از جمله حداکثر سرعت رشد محصول، حداکثر شاخص سطح برگ و دوام ماده خشک کل به ترتیب به میزان 50، 28.6 و 45.8 درصد گردید.