مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1379 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:24

دوره پزشکی عمومی در کشور ما از چهار مرحله تشکیل شده است که اولین مرحله آن مقطع علوم پایه می باشد. امروزه آموزش علوم پایه به عنوان اساس آموزش پزشکی مطرح است. یکی از مسائل موجود، عدم درک ارتباط مفاهیم دروس علوم پایه با پزشکی بالینی است و برای بسیاری از پزشکان این ابهام وجود دارد که تا چه حد، دانستن محتوای فعلی علوم پایه برای خدمات پزشکی، کارآمد است. نظرات پزشکان در این خصوص می تواند بسیار ارزشمند باشد. این بررسی در سال 1378 پس از یک مطالعه مقدماتی، پرسشنامه ای تهیه شد. سپس بین کلیه پزشکان و کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی استان سمنان توزیع و توسط 232 نفر (86.2%) آنها تکمیل گردید و نتایج حاصل از آنها استخراج شد. این بررسی نشان داد که به عقیده پزشکان و کارورزان پزشکی دروس فیزیولوژی، زبان تخصصی و باکتری شناسی به ترتیب با میانگین نمرات 4.12، 3.84 و 3.66 از 5 نمره دارای بیشترین کاربرد و دروس حشره شناسی، بیوشیمی ساختمانی و فیزیک پزشکی با میانگین نمرات 1.73، 1.78 و 1.95 از 5 نمره دارای کمترین کاربرد در مسائل بالینی هستند. پزشکان با سابقه کاری بیشتر و فارغ التحصیلان مقاطع بالاتر پزشکی، کاربرد بیشتری برای دروس علوم پایه در مسائل بالینی قائل هستند. با توجه به نیازهای فعلی و آینده پزشکان و با توجه به شرایط فرهنگی و جغرافیایی جامعه، لازم است محتوای برخی از دروس علوم پایه پزشکی مورد بازنگری و اصلاح قرار بگیرد و بهتر است حداکثر تلاش جهت تطابق محتوای دروس علوم پایه با مسائل بالینی صورت گیرد. نیاز به انجام تحقیقات گسترده در زمینه استفاده از شیوه های نوین آموزش پزشکی تدریس دروس علوم پایه احساس می شود.

در اجرای یک تحقیق پس از انتخاب موضوع و تعیین اهداف، مهمترین و حساسترین کار، انتخاب روش تحقیق یعنی راه رسیدن به اهداف تحقیق است. معمولا هر موضوعی را با روشهای مختلفی می توان تحقیق نمود و البته یکی از آنها در مجموع علمی ترین و عملی ترین یعنی مناسبترین روش ممکن است. در انتخاب این روش محقق باید علاوه بر موضوع، اهداف، وضعیت جامعه مورد بررسی، شرایط زمانی و مکانی و امکانات موجود خود را در نظر بگیرد. مجموعه حاضر با این هدف تهیه شده تا در انتخاب مناسبترین روش تحقیق، در عمل مورد استفاده محققین علوم پزشکی، عمدتا دانشجویان این رشته و پزشکان قرار گیرد. استفاده کنندگان باید الزاما مبانی و اصول تحقیق را حداقل در سطح کارگاههای مقدماتی روش تحقیق فرا گرفته باشند. در این مقاله سعی شده است از جدیدترین منابع در دسترس استفاده و در نهایت سادگی و خلاصه تهیه شود و به طور حتم خالی از اشکال نیست، لذا از اساتید فن و محققین مجرب تقاضا می شود (در چارچوب هدف کاربردی فوق) با ارسال راهنماییها و تذکرات خود به دفتر مجله علوم پزشکی شهید صدوقی یزد ما را در تکمیل و ارتقا موضوع یاری فرمایند.

جهت تعیین شیوع و مشخصات انواع رتینوپاتی دیابتیک مطالعه زیر به صورت توصیفی مقطعی در بیماران مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد در طی سالهای 78-1377 انجام گرفت و ارتباط فاکتورهای سن، جنس، مدت ابتلا به دیابت، فشارخون، تری گلیسیرید و کلسترول خون، مصرف سیگار، کنترل بودن قندخون، محل سکونت، کدورت عدسی و نوع دیابت (II,I) با رتینوپاتی مورد ارزیابی قرار گرفت. در این بررسی نخست بیماران در کلینیک چشم پزشکی بیمارستان افشار یزد مورد معاینه کامل چشم قرار گرفتند و سن، جنس، مدت ابتلا به دیابت، نوع دیابت NIDDM و IDDM مشخص گردید و سپس یافته های بالینی و آزمایشگاهی بیماران در پرسشنامه ثبت گردید. انواع رتینوپاتی بر حسب رتینوپاتی خفیف Mild NPDR، رتینوپاتی متوسط Moderate NPDR رتینوپاتی شدید Sever NPDR و رتینوپاتی پرولیفراتیو PDR با و بدون خونریزی ویتره تقسیم بندی و ارتباط فاکتورهای مورد اهداف با شیوع رتینوپاتی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. در این مطالعه 282 بیمار مراجعه کننده مورد معاینه قرار گرفتند که 105 نفر مرد (37.2%) و 177 نفر زن (62.8%) بودند. از این تعداد 110 نفر مبتلا به نوعی از ریتنوپاتی بودند (38%) که از کل این تعداد 43 نفر مرد (40%) و 67 نفر (60%) از افراد مبتلا زن بودند. از تعداد کل بیماران 244 نفر (86%) مبتلا به دیابت نوع II و 38 نفر (14%) مبتلا به دیابت نوع I بودند. 24 نفر مبتلا به نوع رتینوپاتی پرولیفراتیو NPDR، 28 نفر مبتلا به نوع متوسط NPDR، 27 نفر مبتلا به نوع شدید NPDR و 31 نفر مبتلا به نوع رتینوپاتی پرولیفراتیو PDR بودند. شیوع رتینوپاتی با سن بیماران ارتباط معنی دار داشت (p<0.05). بیماران کمتر از 49 سال، (73.7%) و بیماران بالای 70 سال، (40%) رتینوپاتی نداشتند. شیوع رتینوپاتی با مدت ابتلا به دیابت ارتباط معنی دار داشت (P=0) و نیز رتینوپاتی در کسانیکه فشارخون سیستولیک و دیاستولیک بالا داشتند، شیوع و شدت بیشتری داشت (P<0.005). همچنین ارتباط رتینوپاتی با کدورت عدسی معنی دار بود (P<0.001) و نوع دیابتیک رتینوپاتی با سایر فاکتورها از قبیل جنس، محل سکونت، کلسترول و تری گلیسیرید، سیگار کشیدن و میزان قندخون ارتباط معنی دار نداشت. به غیر از فاکتورهای سن، مدت ابتلا، نوع دیابت، فشارخون را به عنوان یکی از ریسک فاکتورهای مهم و نیز کدورت عدسی به عنوان تاثیرگذار در تشدید رتینوپاتی را باید مورد توجه قرار داد. امتحان کامل شبکیه با مردمک متسع در اولین مراجعه دیابتی ها و سپس بر حسب نیاز در فواصل تعیین شده، از کاهش دید بیماران دیابتی جلوگیری می کند.

در بررسی خصوصیات بالینی 49 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی تهران طی سالهای 76-1366 که بطور متوسط به مدت 2.5 سال پیگیری شده اند، 59.3% بیماران مبتلا به هپاتیت اتوایمیون نوع 1 بودند که ANA در آنها مثبت بود و بقیه موارد به علت در دسترس نبودن Anti LKM قادر به جداسازی نبودیم. از نظر معاینات بالینی شایعترین تظاهر بیماری یرقان و شایعترین یافته معاینه بزرگی کبد بود. 53% بیماران با بیماری پیشرفته کبدی مراجعه کرده بودند. داروهای سرکوب کننده ایمنی در 56.3% موارد موثر بود ولی از 6.3% موارد هیچگونه پاسخی به درمان وجود نداشت. 9.4% موارد عود وجود داشت. 2 نفر از بیماران طی پیگیری فوت شدند. هیچ رابطه ای بین شدت افزایش آنزیمها قبل از درمان و میزان پاسخ دهی به استروئید وجود نداشت. هیچ رابطه ای بین شدت افزایش گاماگلوبولین و پاسخ به استروئید وجود نداشت. اکثر بیماران در مراحل پیشرفته بیماری مراجعه به پزشک داشته اند.

با وجود آنکه آپاندیسیت شایعترین عامل شکم حاد جراحی عنوان شده ولی در بعضی موارد تشخیص آن براحتی مقدور نمی باشد و با بروز عوارضی نظیر پرفوراسیون و گانگرن حتی مرگ بیمار را سبب خواهد شد. تا چندی قبل تشخیص مبتنی بر یافته های بالینی و بعضا یافته های رادیولوژی نظیر شمارش گلبولی بود ولی چند سالی است که سونوگرافی به عنوان یک روش تشخیصی Imaging مناسب مطرح می باشد. مطالعه بر روی 100 بیمار عمل شده با تشخیص آپاندیسیت حاد صورت گرفت. کلیه بیماران قبل از انجام عمل جراحی بوسیله پروب خطی 7.5 مگاهرتز سونوگرافی شدند و یافته های بالینی، سونوگرافی، جراحی و پاتولوژی ایشان بطور مجزا در پرسشنامه وارد گردید و پس از جمع آوری اطلاعات، یافته ها با یکدیگر مطابقت داده شد. در مطابقت یافته های سونوگرافی با پاتولوژی، سونوگرافی دارای حساسیت 86%، ویژگی 69%، ارزش اخباری مثبت 89% و ارزش اخباری منفی 64% بود، در حالیکه در مطابقت یافته های یافته های سونوگرافی با جراحی، سونوگرافی دارای حساسیت 80%، ویژگی 60%، ارزش اخباری مثبت 89% و ارزش اخباری منفی 43% بود. ارزش تشخیصی یافته های جراحی در مقایسه با داده های پاتولوژی در این تحقیق دارای حساسیت 100%، ویژگی 77%، ارزش اخباری مثبت 93% و ارزش اخباری منفی 100% بود، لذا با توجه به ارزشهای تشخیصی سونوگرافی در مواردیکه کوچکترین شکی به تشخیص آپاندیسیت وجود دارد لازم است از سونوگرافی که دارای صحت تشخیصی مطلوب و در عین حال بدون عارضه می باشد کمک گرفته شود.

کلسترول در لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL) به عنوان یک عامل خطرسازی جهت آترواسکلروز شناخته شده است. از آنجا که فعالیت آنزیمهای مرتبط با متابولیسم کلسترول تحت تاثیر هورمونهای تیروئیدی قرار دارند، تغییرات واضح در کلسترول بیماران هیپوتیروئیدی مشاهده می گردد و این بررسی به احتمال ارتباط فیزیولوژیک لیپیدها با این هورمونها پرداخته است. در 666 فرد سالم (589 زن و 77 مرد) نمونه گیری خون جهت اندازه گیری TSH, T4, T3، کلسترول و تری گلیسیرید به عمل آمد و ارتباط خطی لیپیدها با هورمونهای تیروئیدی بررسی شد. میانگین سن افراد مورد بررسی 40±12.9 سال و میانگین وزن آنها 59±12 کیلوگرم بود. در هیچ یک از افراد مورد بررسی نشانه یا علامت بالینی تیروئید وجود نداشت. میانگین کلسترول 189±61mg/dl و تری گلیسیرید 145±88mg/dl بود. بین سطح کلسترول با (r=0.29) T3، (r=-0.37)T4 و (r=0.33)TSH ارتباط معنی داری (P<0.05) به دست آمد. ارتباط مشابهی بین تری گلیسیرید و (r=-0.21)T3، (r=-0.26)T4 و (r=-0.24)TSH محاسبه گردید. به نظر می رسد که سطح لیپیدهای خون در افراد سالم که مبتلا به بیماری تیروئید نیستند به صورت معکوس با سطح تیروئید مرتبط است و با افزایش هورمونها سطح لیپیدها کاهش می یابد.

تلاش در جهت درمان بهتر و آسانتر عفونت ادراری همواره مد نظر کسانی است که با این عفونت شایع در تماس بوده اند. با توجه به شیوع مقاومت میکروبی به داروهای خوراکی و حساسیت اکثر میکروبها به داروی جنتامایسین و مطالعات متعدد فارماکولوژی و لابراتوری در مورد تک دوز روزانه (Aminoglycosides) AG با اثرات بهتر و عوارض کمتر، مطالعه ای تجربی بر روی 82 بیمار 1 تا 16 ساله مراجعه کرده به اتفاقات بیمارستان دانشگاه شیراز صورت گرفت. در مدت یکسال بیماران به صورت تصادفی به دو گروه (Single Daily dose) SD 50 نفر و (Divided Daily dose) DD 32 نفر تقسیم شده، تحت درمان با جنتامایسین 3mg/kg/day برای حداقل یک هفته قرار گرفتند. پاسخ کلینیکی مطلوب در تمام بیماران دیده شد، کشت ادراری در تمامی بیماران در مدت 48 ساعت منفی شد. متوسط زمان طول کشیده تا قطع تب به ترتیب 1.2 و 1.4 روز برای گروه SD و DD بود که تفاوتی نداشت (P<0.05). در طول درمان هیچ مورد از نفروتوکسیسیتی لابراتواری و یا علامت کلینیکی دال بر عوارض شنوایی (گوش) مشاهده نشد. در مدت حداقل 3 ماه پیگیری تفاوتی از لحاظ میزان عود بیماری دیده نشد. مطالعه فوق اگر چه از لحاظ ایجاد اسکار کلیوی مقایسه ای انجام نداده است اما دلایل علمی، هزینه کمتر و راحتی این نوع درمان و پاسخ مشابه بالینی در مقایسه با تزریقات متعدد نکات قابل توجه این روش درمانی است.

با توجه به شیوع بالای کاتاراکت و نظر به اینکه شایعترین عمل داخل چشمی را شامل می شود و بیمار بطور سریع بازتوانی خود را با لنزهای داخل چشمی بدست می آورد و از آنجاییکه قدرت لنز داخل چشمی برای رسیدن به هدف مطلوب اهمیت خاص دارد. این مطالعه را برای بررسی روش های مورد نظر و مقایسه آنها انجام دادیم. تمام بیماران این گروه مطالعاتی تحت معاینات دقیق منجمله رفراکشن، بیومتری و کراتومتری قرار گرفتند و قدرت لنز با فرمولهای موجود و روش رفراکشن تخمین و ثبت و بعد از عمل در مرحله نهایی هنگام برداشتن ستورها مجددا وضعیت رفراکتور چشم بررسی شد. متوسط قدرت لنز محاسبه شده بر مبنای بیومتری +21D±1.95 و با روش رفراکشن 19.9D±1.75 که اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد (p=0.000001). متوسط خطای روش بیومتری 1.2D±0.9 و روش رفراکشن 1.7D±1.2 بود که اختلاف معنی دار داشت (p=0.0001). نتیجتا اینکه روش بیومتری انتخابی و در مواردی که امکانات بیومتری وجود ندارد و رفراکشن اولیه تا حد زیادی قابل قبول می باشد.

ختنه از شایعترین اعمال جراحی است و علاوه بر آنکه بر طبق سفارشات خاص بعضی ادیان از جمله اسلام و یهودیت بطور شایع صورت می گیرد، از نظر پزشکی نیز فواید مختلفی برای آن ذکر گردیده است. با توجه به اینکه این عمل نیز مانند تمام اعمال جراحی دیگر میتواند همراه با عوارض مختلفی باشد، لذا در این مطالعه عوارض مختلف عمل ختنه در یک نمونه جمعیتی از کودکان زیر دو سال شهر یزد مورد بررسی قرار گرفته است و ارتباط این عوارض با عوامل مختلف از جمله روش انجام و فرد انجام دهنده را مشخص نموده است. این مطالعه Outcome study و از نوع توصیفی می باشد. 1500 نفر از اطفال زیر دو سال شهر یزد که در نیمه اول سال 1378 مورد ختنه قرار گرفته بودند در این تحقیق شرکت داشتند. در این بررسی اطفال پس از انجام ختنه بطور متوسط به مدت 10 ماه مورد پیگیری قرار گرفتند و عوارض مختلف آن همچنین سن طفل، فرد انجام دهنده ختنه، روش انجام ختنه مورد بررسی قرار گرفت. شایعترین عارضه پس از انجام ختنه خونریزی (8.2%) و کمترین آن فیستول مجرا به پوست (0.1%) بود. شایعترین سن انجام ختنه از ابتدای تولد تا سه ماهگی بود (80.3%)، عوارض ختنه در سنین بعد از تولد تا سه ماهگی از تمام سنین دیگر بیشتر مشاهده گردید (25.6%)، 71.2% بیماران به طریق جراحی و 28.7% از طریق کاپ تحت عمل ختنه قرار گرفته بودند و نیز عوارض ختنه با روش جراحی بیشتر از روش کاپ بود. بیشترین تعداد ختنه توسط جراحان عمومی انجام شده بود (43.3%) و بیشترین میزان عوارض (43.3%) زمانی مشاهده گردید که، ختنه توسط فرد غیرپزشک انجام شده بود و شیوع عوارض عمل ختنه در سنین بعد از تولد تا سه ماهگی بیشتر از زمانهای دیگر می باشد لذا توصیه میگردد که این عمل اولا توسط افراد متخصص و پزشک انجام شود، ثانیا برای کاهش عوارض ناشی از عمل انجام آن در سنین بالاتر صورت پذیرد.

دیابت یکی از شایعترین بیماریهای متابولیک است بطوریکه فدراسیون بین المللی دیابت (International Diabetes Federation) (IDF) عده مبتلایان را بیش از 100 میلیون نفر تخمین میزند. عده مبتلایان به دیابت در ایران بیش از 2 میلیون نفر تخمین زده می شود که روز بروز بر تعداد آنها افزوده میگردد و باید برای کنترل آن برنامه ریزیهایی انجام شود. در این مطالعه تاثیر مداخله تجربی در کاهش هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهر یزد بعنوان شاخص کنترل بیماری دیابت مورد بررسی قرار گرفت. کل افراد مورد مطالعه 120 نفر بودند که به 2 گروه آزمون و کنترل تقسیم گردیدند. در ابتدا خون هر دو گروه از نظر قندخون ناشتا و (HBA1c) آزمایش گردید پس از نیازیابی آموزشی به گروه آزمون آموزش بهداشت در زمینه چگونگی کنترل و درمان بیماری دیابت ارایه و پس از گذشت 5 ماه مجددا خون هر دو گروه از نظر قندخون و (HBA1c) آزمایش و با مرحله قبل از مداخله مقایسه گردید. در این بررسی از آزمون ویلکاکسون و χ2 استفاده شده است. نتایج حاصله گویای آن است که میانگین هموگلوبین گلیکوزیله گروه آزمون در مرحله بعد از مداخله نسبت به مرحله قبل از مداخله از 9.84±1.14 به 7.28±1.65 کاهش یافت و در گروه شاهد از 9.35±1.24 به 8.58±0.92 رسید که آزمون آماری ویلکاکسون با (p=0.000) اختلاف معنی دار بین (HBA1c) بیماران گروه آزمون قبل و بعد از مداخله را نشان می دهد. مقدار قندخون گروه آزمون و شاهد در مرحله پس از مداخله نسبت به قبل از مداخله بترتیب 189.3±54.5 و 204.7±67.2 و 180.5±61.16 و 184.25±60.27 رسیده که از نظر آماری معنی دار نیست. همچنین یافته ها نشان داده است که مداخله (آموزش بهداشت) در بیماران دیابتی یکی از بهترین راههای کنترل بیماری دیابت است.

مانوروالسالوا که با تغییرات سریع و شدید فشارخون سیستولیک (SBP) و ضربان قلب (HR) همراه است، در افراد مبتلا به بیماریهای قلبی عروقی به خصوص بیماریهای عروق کرونر عاملی جهت بروز آریتمی های خطرناک و در مواردی مرگ ناگهانی محسوب می گردد. وضعیت بدن به جهت تاثیری که بر میزان خون بازگشتی وریدی دارد احتمالا می تواند بر نحوه پاسخگویی سیستم قلب و عروق به مانوروالسالوا موثر باشد، لذا مطالعه حاضر جهت بررسی تاثیر سه وضعیت بدنی معمول در بیماران بستری (خوابیده، نیمه نشسته و نشسته خمیده به جلو) انجام گردید. با روش نمونه گیری پیاپی و مبتنی بر هدف 42 نفر (21 مرد و 21 زن) که واجد معیارهای تعیین شده بودند انتخاب گردیدند. افراد مورد مطالعه در هر یک از 3 وضعیت بدنی مانوروالسالوا را با فشار 40 میلی متر جیوه و به مدت 10 ثانیه انجام دادند. نیز در دستگاه موثر ECG به طور مداوم ضربان قلب را ثبت نموده و SBP سه نوبت اندازه گیری گردید. یافته های پژوهش نشان داد که وضعیت بدن بر شدت تغییرات (p=0.000) SBP و (p=0.000) HR موثر است. وضعیت بدنی نیمه نشسته بیشترین تغییرات و وضعیت خوابیده کمترین تغییرات را به خود اختصاص داد. وضعیت بدنی نشسته خمیده به جلو با وضعیت خوابیده تفاوت معنی داری نداشت. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در فعالیتهایی که اجبارا با مانوروالسالوا همراه است، وضعیت نشسته خمیده به جلو می تواند با اطمینان از وجود حداقل خطرات تهدید کننده برای بیماران به خصوص بیماران مبتلا به بیماریهای عروق کرونریک وضعیت مناسب باشد.

مراقبت های قبل از بیهوشی در اطفال به دلیل ترس جداشدن از والدین، وحشت از محیط بیمارستان و اینکه قادر نیستند به طور کامل ضرورت جراحی را درک کنند، مشکل می باشد. با توجه به خاصیت آرامبخشی میدازولام در بچه ها، ما در این مطالعه نتایج حاصل از کاربرد میدازولام خوراکی به عنوان پیش داروی قبل از بیهوشی را در کودکان بررسی کردیم. این مطالعه بر روی 60 کودک سالم 6-2 ساله که برای عمل جراحی سرپایی انتخاب شده بودند، انجام شد. کودکان با روش تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه یک (Midozalam): میدازولام 0.5 میلی گرم/کیلوگرم توام با یک آب میوه زلال (در حجم کلی 5 سی سی) و گروه دوم (Placebo) 5 سی سی از یک آب میوه زلال یک ساعت قبل از القا بیهوشی دریافت کردند. یک ساعت بعد از تجویز دارو، در هنگام جدایی کودک از والدین 73.3% از کودکان گروه میدازولام در مقایسه با 13.3% از گروه پلاسبو، آرام هوشیار بوده اند. (p=0.0002) و در هنگام القا بیهوشی با ماسک، کودکان گروه میدازولام همکاری بیشتری نسبت به گروه پلاسبو داشته اند، 79% در مقایسه با 16.7% (p=0.0001) در این مطالعه مدت زمان بهبودی (Recovery) به دنبال استفاده از میدازولام نسبت به پلاسبو تفاوت معنی داری نداشت (p=0.447). در هر دو گروه هم متوسط تعداد تنفس و هم متوسط تعداد ضربان قلب نسبت به قبل از تجویز دارو افزایش قابل ملاحظه ای از نظر کلینیکی نداشتند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که میدازولام خوراکی به دلیل خاصیت ضد اضطراب و آرامش بخشی آن در زمان قبل از عمل و هنگام القا بیهوشی و بی خطر بودن آن از نظر تنفسی یک داروی مفید و موثر و بدون عارضه مهم در کودکان 6-2 سال به عنوان پیش داروی بیهوشی می باشد.

در صورت بروز ماکروزومی میزان مرگ و میر و صدمات مادری – جنینی – نوزادی بالا می رود. از آنجا که برخی انجام سزارین را جهت بهبود نتایج حوالی تولد (Perinatal out come) ماکروزومی توصیه می کنند. هدف این تحقیق ارزیابی تناسب این پیشنهاد و به خصوص بررسی نوع زایمان و ارتباط آن با عوارض مادری – نوزادی است. در این تحقیق مورد – شاهدی 5440 پرونده زایمانی در سال 1376 مورد بررسی قرار گرفت. گروه مورد شامل مادرانی با نوزاد به وزن بالای 4000 گرم گروه شاهد شامل مادرانی با نوزاد به وزن 2500-3999 گرم بوده اند. کلیه پرونده های ناقص و زایمانهای با سن حاملگی زیر 37 هفته کنار گذاشته شدند. ماکروزومی در 232 مورد (4.3%) از کل زایمانها رخ داد. میزان کلی سزارین در گروه ماکروزوم 22.5% در مقابل 15.7% در گروه شاهد است. مهمترین علل سزارین در گروه ماکروزوم زجر جنین و عدم پیشرفت و در گروه شاهد زجر جنین C.P.D بوده است. دیستوشی شانه در 2.8% از زایمانهای واژینال گروه ماکروزوم رخ داد که از بین آنها 0.9% (2مورد) با فلج شبکه بازویی همراه بود زجر جنین نیز در 26.9% از زایمانهای سزارین گروه ماکروزوم دیده شد. بطور کلی نوع مکونیوم و دیستوشی شانه خونریزی بعد از زایمان و کاربرد بیشتر آکسی توسین جهت تسریع لیبر در گروه ماکروزوم بیشتر از گروه شاهد یافته شد (P<0.05). با بررسی نتایج می توان گفت که هیچ یک از عوارض مادری – نوزادی در گروه زایمان واژینال ماکروزومی نسبت به سزارین تا وزن 4500 گرمی افزایش نمی یابد. بنابراین زایمان واژینال در مقابل سزارین برای نوزادان با وزن زیر 4500 گرم یک آلترناتیو محسوب می شود و می توان شانس امتحان لیبر را به مادران داد.

روند ترمیم استخوان در اندامهایی که عصب آنها بنابر عوامل مختلفی قطع شده در مقایسه با اندامهای سالم متفاوت است لذا در این تحقیق اثر قطع عصب محیطی بر ترمیم نقص استخوانی در تنه تیبیای رت (Wistar albino) مورد مطالعه قرار گرفت. مطالعات هیستولوژیکی ترمیم نقص استخوانی در حضور عصب سیاتیک و عدم آن در 49 راس موش صحرایی انجام گرفت. ابتدا عصب سیاتیک راست از ناحیه مفصل هیپ قطع گردید و پس از گذشت 30 روز، یک نقص استخوانی توسط مته سرگرد (Round burr) در تنه تیبیای راست (مورد آزمایش) و تیبیای چپ (کنترل) ایجاد شد. سپس با گذشت 1، 3، 4، 7، 9، 12، 14، 17، 28 روز از ایجاد نقص استخوانی از محل ترمیم نمونه برداری شد و پس از کلسیم گیری برشهایی به ضخامت 5 میکرون تهیه و با رنگ آمیزی عمومی (Hematoxyin- eosin) و اختصاصی (Masson Trichrome) و Tuloidine blue رنگ آمیزی شدند. محل ترمیم در ناحیه های پریوستی، مرکزی و اندوستی به وسیله میکروسکوپ نوری مطالعه شد. نتایج نشان داد که در تیبیای بدون عصب شروع آماس، ادم و پروسه رفع مرحله التهابی زودتر از تیبیای عصب دار می باشد. همچنین کلیه مراحل ترمیم از قبیل گرانوله شدن هماتوما، شروع تمایز و تکثیر سلولها، تشکیل کالوس خارجی، استخوان نابالغ و بالغ و نهایتا مرحله شکل گیری و بازسازی (Modeling and Remodeling) در کالوس بدون عصب سریعتر از کالوس عصب دار می باشد این نتایج مشاهدات کلینیکی، راجع به افزایش ترمیم شکستگی در اندامهای بیمارانی که آسیب عصبی دیده اند را مورد تایید قرار می دهد.

اختلالات متابولیسم چربی ها در پاتوژنز دیابت نوع دو نقش مهمی ایفا می کند. بالابودن سطح اسیدهای چرب آزاد از ورود گلوکز به داخل سلول ها جلوگیری کرده و باعث مقاومت به اثر انسولین می شود. داروهای گروه اسیدهای فیبریک باعث کاهش سطح اسیدهای چرب آزاد خون شده و ممکن است مقاومت به اثر انسولین را کم نمایند. هدف این مطالعه بررسی اثر کاهش سطح تری گلیسیریدهای خون بر روی کنترل گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو بوده است. در این مطالعه 30 بیمار دیابتی نوع دو با تری گلیسیرید خون بیشتر از 250میلی گرم درصد که با رژیم غذایی و یا داروهای خوراکی پایین آورنده قند تحت درمان بودند انتخاب شدند. سایر خصوصیات بیماران به شامل: میانگین سن: 52.5±7.8 سال، میانگین شاخص توده بدنی 27.6±3.3 کیلوگرم بر مترمربع میانگین قندخون ناشتا: 217.5±49.3 میلی گرم درصد، میانگین قندخون 2 ساعت بعد از ناشتا: 295.9±71.9 میلی گرم درصد، متوسط 10.5±1.2: Hb AlC، میانگین تری گلیسیرید 466.5±155 میلی گرم درصد، متوسط کلسترول 252.6±38.1 میلی گرم درصد به بیماران روزانه 1500 میلی گرم کلوفیبرات تجویز گردید و بعد از 10 هفته پارامترهای فوق مجددا اندازه گیری شد. دوز داروهای پایین آورنده قندخون و رژیم غذایی بیماران ثابت نگه داشته شد. بعد از تجویز کلوفیبرات سطح تمام پارامترهای اندازه گیری شده فوق به شرح زیر و با P<0.001 کاهش نشان داد. میانگین قندخون ناشتا: 178.9±54، میانگین قندخون 2 ساعت بعد از ناشتا 233.5±56، میانگین تری گلیسیرید: 227.4±54، کلسترول 226.9±28 و 9.6±1.2: Hb AlC. با این مطالعه نشان داده شد که درمان هیپوتری گلیسیریدمی در بیماران نوع دو دیابت با مصرف کلوفیبرات می تواند باعث بهبود کنترل قندخون گردد.

طیف سنجی رزونانس مغناطیسی پروتون یا In vivo H-MRS یکی از جدیدترین روش های غیر تهاجمی جهت اندازه گیری متابولیت های مهم بافت مغزی از قبیل NAA، کراتین، کولین و لاکتات (در موارد خاص) است که به کمک آن می توان اطلاعات ارزشمندی از چگونگی توزیع متابولیت ها در مغز انسان بدست آورد. در این بررسی 165 داوطلب سالم (بدون هیچ عارضه نورولوژیک در معاینات اعصاب و تصاویر MRS با معاینه توسط پزشک) مورد مطالعه قرار گرفته و پس از تهیه تصاویر روتین MRI، 12 ناحیه مشخص از ماده سفید و خاکستری مغز (8 ناحیه از ماده سفید و 4 ناحیه در ماده خاکستری لوب های مختلف) توسط پروتکل طیف سنجی با حجم واکسل 4cm3 تحت آزمایش قرار گرفتند و پس از انجام پردازش های لازم طیف MRS از هر یک از نواحی بدست آورده شد. با اندازه گیری سطح زیر منحنی مربوط به رزونانس هر متابولیت NA، Cr، Cho و احیانا لاکتات، داده های بدست آمده در معادلات حاصل از آزمایش بر روی محلولهای استاندارد قرار گرفته و غلظت ها در نواحی مورد آزمایش مشخص گردید. این روش که برای اولین بار در ایران انجام گرفته، الگویی از چگونگی توزیع متابولیت های مهم مغزی در نواحی مختلف از ماده سفید و خاکستری لوب های مغز انسان بدست آمد. از ویژگی های بارز این روش آن است که با اندازه گیری غلظت این متابولیت ها در بیماریهای مختلف و مقایسه مقادیر بدست آمده با مقادیر نرمال می توان به الگوهای تشخیص افتراقی جهت بررسی و تشخیص بیماریهای مختلف دست یافت.

لیپوپروتئین – آ [Lp(a)] شبیه به لیپوپروتئین با وزن مخصوص پایین بوده و به عنوان یک عامل خطرزای مستقل برای بیماری عروق کرونر شناخته شده است. علاوه بر زمینه ژنتیکی عوامل متعددی از جمله هیپرلیپیدمی در غلظت پلاسمایی این ترکیب نقش دارند. در این مطالعه غلظت پلاسمایی Lp(a) در مبتلایان به انواع هیپرلیپیدمی تعیین و مقایسه شده است. افراد مورد مطالعه (110 نفر زن و 170 نفر مرد) از بین مراجعه کنندگان به آزمایشگاه کلینیکی برای سنجش لیپیدها انتخاب شدند. لیپیدها و لیپوپروتئین ها با روش های روتین آزمایشگاهی و Lp(a) به روش الکتروایمونودیفیوژن تعیین مقدار گردید. غلظت پلاسمایی Lp(a) در بیماران با کلسترول بالا (میانگین 41mg/dl) و هیپرلیپیدمی مخلوط (43mg/dl) بطور معنی داری (P<0.001) از گروه شاهد (میانگین 23mg/dl) بالاتر بوده، ولی اختلاف معنی داری بین بیماران با تری گلیسرید بالا (میانگین 24mg/dl) و گروه شاهد مشاهده نشد. بعلاوه در بیماران هیپرلیپیدمی همبستگی مثبت (r=0.25, P<0.00) بین Lp(a) و کلسترول بدست آمد، اما در مورد تری گلیسرید همبستگی معنی داری دیده نشد. در مجموع غلظت پلاسمایی Lp(a) در بیماران هیپرلیپیدمی به نوع لیپید افزایش یافته بستگی دارد. اگر چه با افزایش کلسترول Lp(a) نیز افزایش نشان می دهد، ولی در بیماران با تری گلیسرید بالا این لیپوپروتئین طبیعی بوده و یا کاهش می یابد.

کندروسارکوم بینی و سینوسهای پارانازال بیماری بسیار نادر است و از 635 بیمار مبتلا به کندروسارکوم در مطالعه های داهلین تنها 4 مورد کندروسارکوم قسمت میانی صورت داشته اند که هیچیک زیر ده سال سن نداشته اند. شایعترین محل کندروسارکوم به طور کلی کمربند لگنی می باشد که بسته به محل جایگزینی علایم بیماری متفاوت است در کندروسارکوم بینی و سینوسهای پارانازال علایم بسته به گسترش موضعی تومور و فشار بر ساختمانهای مجاور متفاوت است. مورد گزارش شده پسر بچه 4 ساله ای است که از 6 ماه قبل دچار گرفتگی بینی و وجود توده ای در بینی شده که به تدریج پیشرفت کرده است در بررسیهای رادیولوژیک توده وسیعی مشاهده شد که سلولهای هوایی اتموئید دیواره خارجی بینی و دیواره داخلی اربیت را تخریب کرده بود بیمار از طریق رینوتومی لاترال و FESS تحت عمل جراحی قرار گرفت که نتیجه آزمایش آسیب شناسی آن کندروسارکوم Low grade گزارش گردید.

دیورتیکول منفرد یا متعدد گاهی در ژژونوم و کمتر در ایلئوم دیده شده است. دیورتیکولوز ژژونوم، ایلئوم و مخصوصا کولون صعودی به طور توام بسیار نادر است و بیشتر در خانمهای جوان دیده می شود. در این بیماران دیورتیکولها در کنار مزانتر یک روده در محل عبور عروق خونی به روده قرار دارند و از نوع کاذب می باشند 6 تا 10% دیورتیکول ها ایجاد عوارض می کنند که بیمار به علت یکی از عوارض که شامل: پرفوراسیون، خونریزی، انسداد و عوارض متابولیکی است مراجعه می کند. بیمار ما خانم 34 ساله است که با درد شکم و استفراغ به اورژانس بیمارستان افشار مراجعه و بستری می گردد. پس از بررسیهای لازم با تشخیص دیورتیکولوز روده باریک تحت عمل جراحی قرار می گیرد و مشخص می گردد که بیمار مبتلا به دیورتیکولوز ژژونوم – ایلئوم و کولون صعودی بوده و به علت التهاب یکی از دیورتیکولها انسداد نسبی ایجاد شده است که با رزکسیون قسمت فوق بیمار درمان گردید.