مجله دانشکده پزشکی
سال:1386 | دوره:65 | شماره:7 |تعداد مقالات:21

زمینه و هدف: همراهی موتاسیون ژن کد کننده الاستاز نوتروفیل (ELA2) با اختلالات نوتروپنی مزمن شدید نشان داده شده است و تنوع زیادی در موتاسیون این ژن گزارش شده است. این مطالعه به بررسی آنالیز ژن ELA2، تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی بیماران می پردازد.روش بررسی: طی سالهای 84-1382، 21 بیمار با اختلال Cyclic Neutropenia (CN) یا Severe Congenital Neutropenia (SCN) انتخاب و آنالیز ژن ELA2 با دو روش RT-PCR و Automated Capillary Sequencing انجام شد. یافته ها: سندرم کاستمن و نوتروپنی دوره ای به ترتیب برای سه و 18 بیمار مطرح شد. یک یا دو موتاسیون در 18 مورد (%85.7) از کل بیماران مشاهده شد. همه بیماران SCN موتاسیون در ژن ELA2 داشتند، که سه بیمار (%16.7) مبتلا به نوتروپنی CN فاقد موتاسیون این ژن بودند. فراوان ترین موتاسیون به ترتیب در اگزونهای چهار و دو بود. هفت بیمار در دو اگزون ژن موتاسیون داشتند. 16 مورد متفاوت از 18 موتاسیون شناسایی شد. متوسط سن بیماران 13.4±17.6 ماه بود. 61.9% از بیماران با هم نسبت فامیلی داشتند. در 21 بیمار، متوسط میزان مطلق نوتروفیل خون محیطی 830.5±491.4 (ANC) در هر mm3 بود. به طور متوسط هر بیمار 2.2±1.6 بار بستری شده است. بیماران CN به طور معنی داری میزان مطلق نوتروفیل بیشتری نسبت به گروه SCN داشتند، میزان ANC بین بیماران با و بدون موتاسیون اختلاف معنی داری نداشت. همه بیماران گروه SCN دارای دو یا بیش از دو عارضه عفونی بودند. عوارض عفونی بین دو گروه با و بدون موتاسیون و همچنین CN یا SCN اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: موتاسیون ژن ELA2 نقش قابل توجه در پاتوژنز اختلالات CN و SCN دارد. اختلال CN بیش از آنچه قبلا تصور می شد تنوع ژنوتیپی دارد. ارتباط معنی داری بین وجود موتاسیون و شیوع تظاهرات بالینی بیماران نوتروپی CN و یا SCN وجود ندارد.

زمینه و هدف: اضطراب فرآیندی است که در برگیرنده اثرات مکرر عوامل بیولوژیک و یا فیزیولوژیک بر روی یک ساختمان بیولوژیک (مغز) می باشد. اضطراب و ترس از دیر باز از جمله مباحث مهم روانشناختی بوده اند و همواره برای کنترل اضطراب از روش ها و داروهای مختلفی استفاده به عمل آمده است. هدف از این تحقیق اثر مرفین در کاهش اضطراب می باشد. روش بررسی: این تحقیق با روش Elevated plus maze انجام شد، از موشهای صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در محدوده وزنی 200 تا 240 گرم استفاده شد. پس از عمل جراحی و کانول گذاری و گذراندن دوره بهبودی پنج روزه، برای تست مورد تزریق سالین و سه دوز مختلف مرفین قرار گرفتند. تست رفتاری بین ساعات 12 تا 16 انجام شد و هر حیوان فقط یک بار مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش اول در ناحیه تگمنتوم شکمی و آزمایش دوم در ناحیه نوکلئوس اکومبنس انجام شد.یافته ها: دوزهای مختلف مرفین بر درصد زمانی تعداد دفعاتی که موش وارد بازوی باز شده است تاثیری نداشته ولیکن دوز 5ml/Rat باعث افزایش درصد زمانی تعداد دفعاتی می شود که موش وارد بازوی باز شده است (p<0.05). در آزمایش دوم که در ناحیه نوکلئوس اکومبنس انجام شد، دوز 2.5 ml/Rat مرفین بر درصد زمانی که موش در بازوی باز طی کرده (p<0.01) و درصد زمانی تعداد دفعاتی که موش وارد بازوی باز شده است دارای تاثیر معنی داری بود (p<0.01).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، به نظر می رسد که دوزهای مختلف مرفین در این دو ناحیه می تواند باعث کاهش اضطراب شود.

زمینه و هدف: انسداد میزنای با توقف جریان ادرار و افزایش فشار در بخش های بالایی مجاری ادراری سبب تضعیف پیشرونده در عملکرد کلیوی می شود. این مطالعه برای ارزیابی شرایط استرس اکسیداتیو و تغییرات متابولیسمی در بافت کلیوی طی انسداد حاد یکطرفه میزنای طراحی شده است.روش بررسی: در رت های نر نژاد اسپراگ - دالی (n=10 در هر گروه)، میزنای چپ به صورت استریل و تحت بیهوشی مسدود گردید. بعد از گذشت 24 ساعت از انسداد یکطرفه میزنای، هر دو کلیه برداشته و در -70°c حفظ شدند. در رت های گروه های شاهد و کنترل نیز کلیه ها خارج و ذخیره گردید. برای تعیین وضعیت متابولیسم، سطوح ATP و ADP، و برای ارزیابی وضعیت استرس اکسیداتیو، سطوح مالون دی آلدیید (MDA) و توانایی آنتی اکسیدانی / احیاکنندگی آهن سه ظرفیتی (FRAP)، در بافت کلیوی ارزیابی شد.یافته ها: مقایسه بین گروه دارای انسداد میزنای و گروه شاهد نشان داد که 24 ساعت انسداد حاد یکطرفه میزنای سبب افزایش میزان های MDA (51.42±1.86 nmol/gKW در مقابل 38.64±1.02 با p<0.001) و ADP (0.678±0.44 mmol/gKW در مقابل 0.474±0.04 با (p<0.05)، اما کاهش (همگی با (p<0.001 مقادیر FRAP (2.44±0.16 mmol/gKW در مقابل 4.28±0.27)، ATP (1.09±0.10mmol/gkw در مقابل در مقابل 2.26±0.19)، و ATP/ADP (1.64±0.149 در مقابل 5.11±0.56) در کلیه انسدادی شد. در حالی که در کلیه غیر انسدادی مقادیر ATP و ADP افزایش و ATP/ADP و MDA عدم اختلاف نسبت به کلیه معادل در گروه شاهد داشتند. نتیجه گیری: 24 ساعت انسداد یکطرفه میزنای سبب القا شرایط استرس اکسیداتیو و کاهش متابولیسم هوازی در کلیه انسدادی، به همراه یک افزایش جبرانی متابولیسم و بدون بروز استرس اکسیداتیو در کلیه غیرانسدادی می گردد.

زمینه و هدف: مشاهده ای که معمولا نسبت به مقادیر دیگر در بین مجموعه داده ها بزرگتر یا کوچکتر است، داده پرت نامیده می شود. وجود داده های پرت در اکثر موارد منجر به اختلال در نتیجه گیری از اطلاعات خواهد شد. شناسایی داده های پرت توسط پژوهشگران و کلیه کسانی که به نوعی با اطلاعات جمع آوری شده سر و کار دارند، حایز اهمیت است باید از وجود یا عدم وجود داده های پرت، چگونگی تاثیرگذاری و نحوه رفع داده های پرت اطلاع حاصل نموده و داده ها را کنترل کنند. در این مقاله سعی شده با ارایه تکنیک های شناسایی داده های پرت و نحوه برخورد با این نوع از داده ها، خطای ناشی از وجود چنین داده هایی را به حداقل برسانیم.روش بررسی: در این مقاله تکنیک های مختلف تعیین داده های پرت بر روی قد 30 نفر از دانشجویان دانشکده پزشکی دانشگاه تربیت مدرس تهران که توسط متر خیاطی و با قرار دادن فرد در روی یک سطح صاف، اندازه گیری شدند مورد بررسی قرار گرفتند. از جمله این تکنیک ها می توان به آزمون z، آزمون گراب و روش های گرافیکی اشاره نمود.یافته ها: تکنیک های فوق بیانگر وجود داده های پرت در مشاهدات 153 و 110 مربوط به قد افراد، بودند که با استفاده از جدول و نمودار نشان داده شد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که همه تکنیک ها در تعیین داده های پرت مفید بودند و از این میان استفاده از چارک ها در شناسایی داده های پرت خفیف و شدید از اهمیت بالایی برخوردار هستند. همچنین آزمون گراب با در اختیار گذاشتن سطح معنی داری (p-value)، در شناسایی داده های پرت بسیار مفید است.

زمینه و هدف: بافت سینویال بیماران آرتریت روماتوئید به صورت پروسه التهابی مزمن است که سبب تغییر در هموستاز سلولی شده که به آسیب بافتی منجر می شود اگر چه سلول T و آنتی بادی علیه HSP60 در پاتوژنز آرتریت روماتوئید دخیل است ولی نقش پروتئین شوک حرارتی - 70 هنوز کاملا واضح نمی باشد. در این مطالعه سطح پروتئین شوک حرارتی در مایع سینویال بیماران آرتریت روماتوئید و اوستئوآرتریت مقایسه می گردد.روش بررسی: مایع سینویال مفصل زانوی 34 بیمار مبتلا به اوستئوآرتریت با میانگین سنی 59.59±9.01 (25زن و 13 مرد) که دارای افیوژن زانو می باشند و از یک ماه قبل داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی مصرف ننموده اند و 34 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید ساکن تهران با میانگین سنی 49.24±12.46 سال (25 زن و 9 مرد) که تحت درمان با متوتروکسات و کلروکین و پردنیزولون دوز کمتر از 15 میلی گرم بوده و داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی مصرف نموده اند، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین سطح پروتئین شوک حرارتی 70 در مایع مفصلی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به طور قابل توجهی از بیماران مبتلا به استئوآرتریت بالاتر بوده است و سطح ماده فوق در بیماران دچار دردهای مکانیکال زانو توام با افیوژن غیرالتهابی بوده مشابه بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید می باشد. نتیجه گیری: سطح پروتئین شوک حرارتی در اوستئوآرتریت پایین تر است که بیانگر فقدان نقش این ماده در پاتوژنز اوستئوآرتریت می باشد. با توجه به اینکه سطح این پروتئین در مایع مفصل مبتلایان به آرتریت روماتوئید مشابه سطح بیماران مبتلا به اوستئوآرتریت می باشد نقش عوامل سیتوکین را در افزایش ماده فوق مطرح می سازد.

زمینه و هدف: درمان استاندارد آستروستیوم گرید بالا جراحی و رادیوتراپی است. کموتراپی ادجوانت بقای کلی و عاری از بیماری را بالا می برد. در این مطالعه داروی CCNU با رژیم PCV مقایسه شده است.روش بررسی: بیماران با آستروسیتوم گرید بالا بعد از جراحی و رادیوتراپی به دو گروه CCNU و PCV راندومیزه و پس از شش دوره شیمی درمانی، CT اسکن انجام شد. هر علامت نورولوژیک جدید، تشدید علایم قبلی، ایجاد تومور جدید و رشد تومور باقی مانده (>%25) عود در نظر گرفته شد. بقای عاری از بیماری از زمان اتمام رادیوتراپی (RT) تا زمان عود یا آخرین پی گیری و بقای کلی از زمان اتمام RT تا زمان مرگ یا آخرین پی گیری محاسبه شد. یافته ها: 70 بیمار در دو گروه PCV (با 38 بیمار) و CCNU (با 32 بیمار) قرار گرفتند. متوسط سن 44 سال بود و 51 نفر از بیماران مرد بودند. 19 بیمار (%27) گرید 3 (آناپلاستیک) و 51 بیمار (%63) گرید 4 (گلیوبلاستوم مولتی فرم) بودند. تفاوت معنی داری از لحاظ سن، جنس و پاتولوژی بین دو گروه وجود نداشت. بقای کلی و عاری از بیماری 27 ماه و 26 ماه در گروه CCNU و 34 و 29 ماه در گروه PCV بود. با آزمون Log-rank teat اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p=0.16).نتیجه گیری: تفاوت آماری معنی داری در بقای کلی و عاری از بیماری بین دو گروه CCNU و PCV وجود نداشت هر چند در گروه PCV بقای کلی بهتر بود. مطالعات با بیماران بیشتر و پی گیری طولانی تر ضروری است.

زمینه و هدف: بیماری اسکلروز متعدد (MS) و بیماری سلیاک (CD) جز بیماری های اتوایمون می باشند. برخی مطالعات قبلی نقش رژیم غذایی فاقد گلوتن را در درمان بیماری MS بررسی کرده اند. در این مطالعه، به بررسی همراهی بیماری سلیاک با بیماری MS پرداخته ایم.روش بررسی: تیتر آنتی بادی های ضد گلیادین IgG، IgA و آنتی بادی ضد اندومیزیال IgA، با روش ELISA در 34 بیمار MS سنجیده شد. گروه کنترل 34 نفر بدون هیچ شکایت و نشانه عصبی، مورد ارزیابی سرولوژیک مشابه بیماران MS قرار گرفتند. افرادی که در گروه MS یا گروه کنترل سطوح آنتی بادی ضد گلیادین و یا ضد اندومیزیال بالای حد نرمال داشتند بیوپسی دئودنوم شدند.یافته ها: در گروه بیماران MS سطوح بالای آنتی گلیادین IgG در %5.9 از موارد و تیتر بالای آنتی گلیادین IgA نیز در همین حد (%5.9) وجود داشت. در گروه کنترل آنتی گلیادین IgG در %5.9 و آنتی گلیادین IgA در %2.9 افراد یافت شد. تفاوت سطح IgG یا IgA ضدگلیادین بین دو گروه MS و کنترل معنی دار نبود، به ترتیب p=0.051 و p=0.48. IgA ضد اندومیزیال در هیچ یک از بیماران و افراد کنترل دیده نشد. پس از بیوپسی موارد مثبت هیچ نمای پاتولوژیک اختصاصی سلیاک گزارش نشد.نتیجه گیری: %8.8 از بیماران MS و %8.8 از افراد گروه کنترل سطوح بالای AGA داشتند. در حالی که سطوح IgA ضد اندومیزیال که آنتی بادی اختصاصی تری برای CD است در هر دو گروه نرمال بود و بیوپسی دستگاه گوارش نیز در دو گروه جهت تشخیص سلیاک اختصاصی نبود. بنابراین AGA در هر بیماری نورولوژیکی باید با احتیاط تفسیر شود. مطالعه حاضر نشان داد که هیچ ارتباطی بین MS و CD وجود ندارد.

زمینه و هدف: مرگ و میر نوزادان در ایران بر خلاف بهبود عموم شاخص های بهداشتی، کاهش چندانی نداشته است. زایمان زودرس علت اصلی مرگ و میر نوزادان می باشد که می تواند به علل مختلفی ایجاد شود. از میان این عوامل می توان به عفونتهای سیستمیک مثل سپتی سمی و عفونتهای لوکانیزه دستگاه تناسلی مثل مایکوپلاسما و واژینوزباکتریال و عفونتهای استرپتوکک گروه B و یا علل غیرعفونی مثل ناهنجاریهای رحمی و همچنین کمبود بعضی از ترکیبات معدنی از جمله منیزیم و کلسیم اشاره کرد. متاسفانه تغذیه در زندگی صنعتی امروزی دستخوش تغییرات نه چندان مطلوبی شده است که می تواند سلامتی مادر و نوزاد را تحت تاثیر قرار دهد از جمله کمبود منیزیم که به وفور در زنان حامله ملاحظه می شود. مطالعات معدودی در رابطه با ارتباط سطح منیزیم با زایمان زودرس انجام شده است. لذا این مطالعه با هدف دستیابی ارتباط سطح سرمی منیزیم و زایمان زودرس طراحی شد.روش بررسی: در این مطالعه به بررسی سطح منیزیم سرم در 24 خانم مبتلا به زایمان زودرس و مقایسه آن با سطح منیزیم سرم در 42 خانم با حاملگی نرمال در همان سن حاملگی (37-28) پرداخته ایم.یافته ها: سطح منیزیم سرم در بیماران مبتلا به زایمان زودرس به طور معنی داری از سطح آن در خانم های حامله نرمال کمتر می باشد.نتیجه گیری: در خانم های حامله باید احتمال کمبود منیزیم همواره مد نظر قرار گیرد و اهمیت بیشتری به رژیم غذایی آنان قایل شویم و در صورت وجود کمبود منیزیم از ترکیبات خوراکی و مکمل آن استفاده به عمل آوریم.

زمینه و هدف: آهن آزاد به عنوان کاتالیزور تولید رادیکالهای آزاد در آسیب ایسکمیک میوکارد ذکر شده است. غلظت بالای آهن دریافتی در رژیم غذایی احتمالا با تشدید روند آتروسکلروز عروق کرونر و افزایش شیوع انفارکتوس میوکارد مرتبط می باشد. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین فریتین سرم با شدت و وسعت تنگی عروق کرونر قلب صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه مقعطی تعداد 240 بیمار شامل 120 مورد و 120 کنترل در یک نمونه برداری از مراجعین متوالی که تحت آنژیوگرافی کرونر قرار گرفتند را بررسی کردیم. اطلاعات دموگرافیک و بالینی برای هر بیمار جمع آوری شد و نیز نتایج بدست آمده از انجام آزمایشات بیوشیمیایی شامل فریتین، تری گلیسرید، کلسترول قند ناشتا ثبت گردید. بیماران تحت آنژیوگرافی کرونر قرار گرفتند و شدت و وسعت درگیری عروق کرونر به روش Gensini Score (G.S) برای موارد با ضایعات کرونری تعیین شد.یافته ها: مقایسه عدد G.S نشان داد که ارتباط آماری معنی دار بین میزان فریتین خون و شدت آتروسکلروز در گروه مورد در مردان وجود داشته است (p=0.002). اما بین سطح فریتین در گروه کنترل (44.26±9.4 ng/ml) و در گروه مورد (63.86±10.64 ng/ml) تفاوت معنی دار نبود. ضمنا بین شدت آترواسکلروز و سطح فریتین در زیر گروه های با ریسک فاکتورهای بزرگ از قبیل: افزایش فشار خون و هیپرکلسترولمی و دیابت در مردان و زنان در گروه مورد ارتباط معنی داری وجود نداشته است.نتیجه گیری: بنابراین بر اساس مطالعه انجام شده می توان فریتین را به عنوان اندکس مقایسه ای قابل بحث در تشدید بیماری های ایسکمیک قلبی در جنس مذکر مطرح نمود. البته در زمینه رابطه علت و معلولی میزان فریتین و ایجاد تنگی عروق کرونر باید مطالعات بسیار دیگری انجام شود.

زمینه و هدف: سارکومهای رحمی %3-5 از کل بدخیمی های رحم را شامل می شود و به سه گروه شایع قابل تقسیم می باشند. 1- Mixed mullerian sarcoma، 2- Leiomyosarcoma، 3-Endometrial stromal sarcoma. هدف از این مطالعه بررسی اثر عوامل موثر بر زمان بقا و زمان بدون عود بیماری در این سارکومها است.روش بررسی: 27 بیمار مبتلا به انواع سارکومهای رحمی پس از بازبینی لامهای پاتولوژی و تایید تشخیص که امکان پی گیری وضعیت بالینی را داشتند وارد یک مطالعه بقا شدند و از نظر تاثیر هشت فاکتور شامل FIGO stage، درگیری لنف نودها، شمارش میتوز در 10hpf، درگیری عروقی، نوع هیستولوژی تومور، سن، اندازه تومور و عمق تهاجم به میومتر بر دو وضعیت بالینی زمان بقا کلی و زمان بدون عود تومور مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانه سنی بیماران 47 سال با دامنه (73-18 سال) و میانه زمان پی گیری 28 ماه با دامنه (114-1 ماه) می باشد. درصد بقا پنج ساله %61 و میانگین زمان بقا 78 ماه با دامنه اطمینان %95 بین 56 تا 100 ماه است. از نظر تاثیر بر عود بیماری هیستولوژی Low grade Stromal Sarcoma (LSS) با بقیه انواع سارکوم و شمارش میتور بین گروه (9-0 عدد) با (20 عدد و بالاتر) اختلاف آماری معنی دار داشته است. از جهت تاثیر بر زمان بقا کلی FIGO stage با p=0.0039. شمارش میتوز با p=0.0005 و هیستولوژی، LSS نسبت به بقیه انواع سارکوم با p<0.05، تفاوت آماری معنی دار داشته است. مکان عود تومور نیز اغلب عود موضعی در لگن یا به صورت متاستاز به ریه بوده است.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد FIGO stage بر زمان بقا همه سارکومها تاثیر دارد.

زمینه و هدف: رتینوپاتی دیابتی شایع ترین عارضه مزمن دیابت و یکی از مهم ترین و مخرب ترین عوارض آن و شایع ترین علت نابینایی بالغین می باشد. هدف این مطالعه تعیین شیوع و شدت رتینوپاتی و همچنین مشخص کردن فاکتورهای مستعدکننده رتینوپاتی در بیماران دیابتیک بستری شده به علت عوارض غیرچشمی دیابت و همینطور بررسی ارتباط بین رتینوپاتی و این عوارض می باشد.روش بررسی: در این مطالعه، 84 بیمار دیابتیک که به دلیل عوارض غیرچشمی دیابت به بیمارستان مراجعه کرده بودند از نظر رتینوپاتی پرولیفراتیو و غیر پرولیفراتیو مورد بررسی قرار گرفتند. رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو به چهار گروه میکروآنوریسم، رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو خفیف، متوسط و شدید تقسیم بندی شده بود.یافته ها: شیوع رتینوپاتی دیابتیک در مطالعه ما %77.4 (65 بیمار) بود و رتینوپاتی پرولیفراتیو در 23 بیمار (%35.4 از مبتلایان به رتینوپاتی) دیده شد. رتینوپاتی در بیماران بستری شده به دلیل نفروپاتی بیشتر از بیماران مبتلا به پای دیابتی و کتواسیدوز بود (p=0.001) و همینطور در بیماران مبتلا به پای دیابتی بیشتر از کتواسیدوزی ها بود (p=0.008). فاکتورهای مرتبط با ایجاد رتینوپاتی دیابت نوع II، فشارخون بالا و افزایش کراتینین سرم، طول مدت ابتلا به دیابت و وجود نفروپاتی و پای دیابتی همزمان بودند (p<0.05). در مدل رگرسیون لجستیک دو جانبه، طول مدت دیابت فاکتور پیش بینی کننده خفیف جهت ایجاد رتینوپاتی پرولیفراتیو شناخته شد (p=0.06).نتیجه گیری: شیوع و شدت رتینوپاتی دیابتی در بیماران ما، به ویژه در مبتلایان به نفروپاتی بالاست. علاوه بر کنترل قند، کاهش کلسترول و تری گلیسیرید و همچنین تنظیم فشارخون در کاهش شیوع رتینوپاتی دیابتی موثر می باشد.

زمینه و هدف: شنوایی یکی از مهمترین حس های بدن است که هر گونه نقصی در آن می تواند تهدید کننده باشد. میزان بروز کاهش شنوایی شدید به دنبال عمل بای پس کرونر یک در هر هزار نفر گزارش شده است. کاهش شنوایی حسی عصبی بعد از عمل قلب می تواند ناشی از میکروآمبولی باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط این عمل جراحی با کاهش شنوایی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تمام بیمارانی که سابقه قبلی از مصرف داروهای اتوتوکسیک نداشتند در روز قبل از عمل معاینه شده و سپس تحت اودیومتری قرار می گرفتند، شش روز پس از عمل نیز بیماران مجددا معاینه می شدند و در مورد کاهش شنوایی و وزوز گوش از آنها سوال می شد و مجددا اودیومتری انجام می شد. در انتها نتایج با هم مورد مقایسه قرار می گرفت.یافته ها: 100 بیمار بر اساس نتایج شنوایی شان در سه گروه قرار داده شدند: بیمارانی که تغییری در شنوایی نداشتند (47 بیمار)، بیمارانی که دچار کاهش شنوایی به میزان کمتر از 10db شده بودند (43 بیمار) و بیمارانی که کاهش شنوایی به میزان بیشتر از 10db داشتند (ده بیمار). هیچکدام از بیماران دچار کاهش شنوایی حسی عصبی از نوع شدید نشدند. همچنین %90 بیمارانی که دچار کاهش شنوایی 10db شدند به طور همزمان دچار بیماری دیابت و هیپرلیپیدمی بودند و زمان بیشتری از پمپ قلبی استفاده کرده بودند.نتیجه گیری: افت شنوایی بعد از عمل جراحی قلب می تواند با بیماری های همراه (دیابت و هیپرلیپیدمی) و طول مدت عمل تشدید شود. کاهش زمان استفاده از پمپ کاردیوپولمونری در این راستا می تواند موثر باشد.

زمینه و هدف: امنیت غذایی به مفهوم دسترسی همه مردم در تمام اوقات به غذای کافی به منظور زندگی سالم و فعال است، همچنین فراهم بودن غذای سالم و کافی از نظر تغذیه ای و کسب اطمینان از توانایی افراد در بدست آوردن غذای مورد قبول از طرق مورد پذیرش جامعه را شامل می شود. این مطالعه به منظور تعیین شیوع چاقی، امنیت غذایی در کودکان دبستانی و برخی عوامل غذایی (انرژی و درشت مغذی ها) مرتبط با آنها در شهر یزد انجام گردید.روش بررسی: طی نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای در سال تحصیلی 84-1383، تعداد 3245 دانش آموز 11-6 ساله جهت تعیین شیوع چاقی بررسی شدند. تعداد 187 دانش آموز 9 تا 11 ساله دارای BMI بزرگتر یا مساوی صدک 95 مرجع ایرانی حسینی و همکاران، به عنوان افراد چاق (مورد) و همین تعداد افراد هم سن و هم جنس غیر چاق BMI (کوچکتر از صدک 85 همان مرجع) به عنوان گروه شاهد محسوب شدند. پرسشنامه امنیت غذایی خانواده (USDA) و پرسشنامه 24 ساعت یادآمد خورال برای تعیین وضعیت ناامنی غذایی میزان دریافت انرژی و درشت مغذی ها بکار رفت.یافته ها: شیوع چاقی در بین کل دانش آموزان %13.3 و شیوع ناامنی غذایی در بین دانش آموزان گروه مورد %30.5 بود. میانگین انرژی و کربوهیدرات دریافتی بر حسب RDA، درصد انرژی دریافتی از پروتئین و کربوهیدرات و میزان انرژی و درشت مغذی های دریافتی به ازا کیلوگرم وزن بدن در بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری داشت (p<0.05). با کنترل چربی، بین امنیت غذایی و چاقی ارتباط آماری معنی داری مشاهده گردید. (p=0.027).نتیجه گیری: دریافت بالای انرژی، پروتئین و کربوهیدرات از عوامل غذایی مرتبط با چاقی در بین دانش آموزان دبستانی شهر یزد بود. همچنین تغییر در میزان دریافت چربی نیر، یک عامل مرتبط با ناامنی غذایی بود.

زمینه و هدف: تجارب گذشته در سندرم کوشینگ، منجر به شناسایی مشکلات تشخیص و درمان آن شده است. هدف این مطالعه، بررسی مشخصات بالینی، روش های تشخیصی و پی گیری بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ بعد از جراحی هیپوفیز می باشد.روش بررسی: این مطالعه در 253 بیمار با سندرم کوشینگ در سالهای 78-1370 انجام شد. تست های غربالگری تشخیصی، اندازه گیری ACTH، تست دگزامتازون و تصویربرداری در بیماران انجام گردید. نتایج با پاتولوژی به عنوان Gold standard مقایسه گردید.یافته ها: متوسط سنی بیماران 32±11 سال بود. شایع ترین علایم و نشانه های بالینی ضعف عضلانی، هیپرتانسیون، افسردگی و استریا بود. فشارخون بالا در سندرم کوشینگ وابسته به%78 ACTH و در علل غیروابسته به ACTH در %36 وجود داشت (p<0.001). تست دگزامتازون با دوز بالا در میکروآدنوم های هپیوفیز در %99، در ماکروآدنوم در %71 و توده های آدرنال در %3.6 مهار شد ولی در کوشینگ اکتوپیک مهاری مشاهده نشد. تست دگزامتازون با دوز بالا، حساسیت %98، ویژگی %97 و دقت تشخیصی %98 نشان داد. اتیولوژی سندرم کوشینگ در %64.8 موارد بیماری کوشینگ، %32.8 توده های آدرنال و %2.4 کوشینگ اکتوپیک بود. جراحی ترانس اسفنوئیدال در 120 بیمار انجام گردید. در پی گیری به عمل آمده به مدت 53±25 ماه، پس رفت بعد از جراحی در 46.7±23.8 ماه رخ داد. میزان پس رفت میکروآدنوم در 12 ماه %93، 24 ماه %82 و پنج سال بعد %33 بود و عود پیشرونده بوده و به سطح ثابت نمی رسید.نتیجه گیری: فشارخون بالا در کوشینگ وابسته ACTH بیش از آدنوم های آدرنال بود. تست دگزامتازون با هشت میلی گرم دقت تشخیصی قابل قبولی داشت. عود کوشینگ در پی گیری های طولانی، کنترل بیماران بعد از جراحی ترانس اسفنوئیدال را اجتناب ناپذیر می کند.

زمینه و هدف: هدف این مطالعه بررسی تاثیر قراردادن ژل پوویدون یداین در واژن پس از روش ضدعفونی روتین با محلول پوویدون یداین در کاهش بیماری تب دار بعد از جراحی هیسترکتومی شکمی است.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، 166 بیمار کاندید جراحی الکتیو هیسترکتومی شکمی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در هر دو گروه تدابیر روتین پیشگیری از عفونت مثل تجویز آنتی بیوتیک و شستشوی شکم و واژن با محلول پوویدون یداین قبل از جراحی اجرا شد. ولی در بیماران گروه مداخله علاوه بر آن، 20 میلی لیتر ژل پوویدون یداین بلافاصله قبل از عمل در واژن قرار داده شد. هدف اصلی مطالعه بررسی عوارض تب دار پس از جراحی و اهداف دیگر آن، بررسی علل تب نظیر عفونت زخم، سلولیت کاف واژن، و آبسه لگنی بودند. در آنالیز آماری داده ها تست آماریFisher’s exact test استفاده شد. p<0.05 از نظر آماری مهم در نظر گرفته شد.یافته ها: میزان بروز تب پس از عمل %20.5 بود. در گروه کنترل 24 نفر از 86 بیمار در مقابل ده نفر از 80 بیمار در گروه مداخله دچار تب شدند (%27.9 در مقابل 12.5 و p<0.05). 16 بیمار از گروه کنترل در مقابل چهار بیمار در گروه مداخله دچار عفونت زخم شدند (%18.6 در مقابل %5 و p<0.05). یک بیمار از گروه مداخله در مقابل سه بیمار از گروه کنترل سلولیت کاف داشتند، (p>0.05). در هیچ بیماری از گروه مداخله آبسه لگنی مشاهده نشد، ولی در یک بیمار از گروه کنترل آبسه لگنی دیده شد، (p>0.05).نتیجه گیری: استفاده از ژل واژینال پوویدون یداین در کاهش رخداد تب پس از هیسترکتومی شکمی موثر است و بروز عفونت زخم را به طرز مهمی کاهش می دهد.