مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1399 | دوره:42 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

زمینه: (microRNA (miRNA شاخص های زیستی جدیدی هستند که در بسیاری از فرآیندهای زیستی و بیان ژن درگیر هستند. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر بیان miRNA-210 و غلظت عامل القایی هایپوکسی-1آلفا (HIF-1) سرمی مردان ورزشکار جوان بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 40 مرد ورزشکار جوان 20-18 ساله انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس توان هوازی و یک تکرار بیشینه (1RM) به صورت تصادفی در چهار گروه HIIT، مقاومتی، استقامتی و کنترل جایگزین شدند. سپس، هشت هفته، هر هفته 4-3 جلسه تمرین HIIT (8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه ای با شدت تمام و 4-5/3 دقیقه استراحت بین هر تکرار)، تمرین استقامتی (40-30 دقیقه دویدن در محدوده 75-70 درصد ضربان قلب ذخیره) و تمرین مقاومتی (یک برنامه تمرین دایره ای شامل سه نوبت 8-6 تکراری حرکات پرس سینه، جلو بازو، پرس پا، هاگ و جلو پا در 80-75 درصد 1RM با هشت تکرار) بود. نمونه های خونی، 24 ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی جمع آوری شدند. در نهایت با استفاده از تحلیل واریانس تک راهه و آزمون تی همبسته نتایح حاصله تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بیان miRNA-210 و غلظت HIF-1 بعد از هر سه نوع تمرین افزایش یافت (P<0. 05). با این حال، افزایش miRNA-210 و HIF-1 در گروه HIIT بیشتر از دو گروه دیگر بود (P<0. 05) و تفاوت معنی داری بین گروه تمرین استقامتی و مقاومتی مشاهده نشد (P>0. 05). نتیجه گیری: هر سه نوع تمرین سبب افزایش بیان miRNA-210 و غلظت HIF-1 می شوند و بیشتر بودن اثرگذاری تمرین HIIT آن را به عنوان یک استراتژی تمرینی کارآمد در این زمینه پیشنهاد می کند.

زمینه: آنژیوژنز و افزایش چگالی مویرگی عضله اسکلتی یکی از تغییرات فیزیولوژیک احتمالی طی تمرینات محدودیت جریان (BFR) است. لذا، هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 4 هفته تمرین سنگ نوردی با BFR بر سطوح فاکتور رشد اندوتلیالی عروق (VEGF) و هورمون رشد (GH) سنگ نوردان نخبه بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، بصورت هدفمند 26 سنگ نورد نخبه در دامنه سنی 30-25 سال، درصد چربی 14-8 درصد و حداقل 4 سال سابقه تمرینی به صورت تصادفی در دو گروه تمرین سنگنوردی با BFR و تمرین بدون BFR قرار گرفتند. قرارداد تمرینی شامل سه جلسه در هفته به مدت 4 هفته صخره نوردی با شدت 80-60 درصد درجه سختی مسیر انجام شد. فشار کاف برای بازوها در مراحل اجرای سنگ نوردی بین 40 تا 100 میلی متر جیوه بود. دو مرحله خونگیری در حالت پایه قبل و 24 ساعت بعد از اتمام پروتکل تمرینی جهت تعیین سطوح سرمی VEGF و GH اخذ شد. در نهایت، داده های حاصله با استفاده از آزمون آزمون تی مستقل و همبسته در سطح معنی داری کمتر از 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از چهار هفته تمرین سنگ نوردی با BFR سطوح پایه VEGF و GH، افزایش معنی داری را نشان داد (p<0. 05). با این حال، سطوح پایه VEGF و GH پس از تمرینات سنگ نوردی بدون BFR تغییر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات سنگ نوردی همراه با محدودیت جریان خون با افزایش VEGF و GH بتواند افزایش رگ زایی را به دنبال داشته باشد.

زمینه: فرمون های جنسی حشرات حاوی اسیدهای چرب غیر اشباع با زنجیره بلند هستند. برخی از اسیدهای چرب غیر اشباع خاصیت ضد سرطانی از خود نشان داده اند. رگزایی فرایندی اساسی در رشد و متاستاز تومور های سرطانی است. اثرات مهار کننده رگزایی سه فرمون جنسی حشره ای به تنهای و اثر افزایشی ضد رگزایی هر یک از آنها با پاکلی تاکسل بر غشا کوریوآلانتوییس جوجه در این مطالعه آزمایشگاهی مورد بررسی واقع شد. روش کار: نود تخم مرغ نطفه دار نژاد Ross در نه گروه مقابل: کنترل، دگزامتازون، پاکلی تاکسل، فرمون شب پره کرم خراط (. Zeuzera pyrina L)، شب پره زنبورمانند (Synanthedon tipuliformis) و پروانه چوبخوار پسته (Kermania pistaciella) به تنهایی وهر فرمون جنسی بعلاوه پاکلی تاکسل منظم شدند. در روز 8 انکوباسیون، 50 میکرولیتر از هر ترکیب به روی CAM تجویز شد و اثرات آنها در روز 9 مورد ارزیابی واقع شد. یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، تجویز هر یک از فرمون ها به تنهای بطور مساوی طول و تعداد انشعابات عروقی را به ترتیب 88% و 71% کاهش داد. رگزایی توسط پاکلی تاکسل (82%) سرکوب و توسط دگزامتازون (20%) تحریک شد. اثر مهار پاکلی تاکسل بر تعداد انشعاب عروقی پس از درمان ترکیبی با هر یک از سه فرمون افزایش (7%) یافت. فرمون های شب پره کرم خراط و چوب خوار پسته توانستند اثر ضد رگزایی پاکلی تاکسل را (7%) افزایش دهند. نتیجه گیری: این مطالعه اثر مستقیم ضد رگزایی این فرمون های حشره ای و اثر افزایشی ضد رگزایی هر یک از آنها با پاکلی تاکسل نشان داد. بنابر این، ما پیشنهاد می کنیم که اثر مخلوط این فرمون ها با پاکلی تاکسل بر روی بیماران با تومورهای مقاوم به پاکلی تاکسل مطالعه شود.

زمینه: استفاده از مکمل های گیاهی مانند عصاره مرزنجوش به عنوان روشی برای تعدیل پاسخ اکسایشی ناشی از فعالیت ورزشی پیشنهاد شده است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی، مکمل سازی عصاره مرزنجوش و ترکیب آنها بر نشانگرهای فشار اکسایشی و التهابی در موش های صحرایی بود. روش کار: در مطالعه تجربی حاضر، 40 موش صحرایی نر در چهار گروه کنترل (سه ماهه و شش ماهه)، مرزنجوش، تمرین و ترکیب تمرین و عصاره جایگزین شدند. تمرین شامل 12 هفته تمرین هوازی 5 روز در هفته در 80-75 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه روی نوارگردان بود. همچنین، مکمل سازی مرزنجوش شامل دریافت عصاره اتانولی مزرنجوش بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه خونی برای تعیین سطوح مالون دی آلدیید (MDA)، ظرفیت ضداکسایشی تام (TAC)، سوپراکساید دیسموتاز (SOD) و پروتیین واکنش گر-C (CRP) گرفته شد و با استفاده از روش الایزا سطوح آنها اندازه گیری شد. داده های حاصله با روش تحلیل واریانس دوراهه و تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند (05 /0>P). یافته ها: غلظت SOD در هر سه گروه تجربی به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود و در گروه تمرین به طور معنی داری بیشتر از گروه مزرنجوش و ترکیبی بود. همچنین، غلظت MDA و CRP در هر سه گروه تجربی کمتر از گروه کنترل بود (05 /0>P). به علاوه، غلظت TAC تنها در گروه تمرین به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود. همچنین، غلظت CRP در گروه ترکیبی به طور معنی داری کمتر از گروه تمرین و مرزنجوش بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از مکمل سازی عصاره مرزنجوش در کنار تمرینات ورزشی هوازی با افزایش توان ضداکسایشی و کاهش تولید ROS به کاهش فشار اکسایشی کمک می کند.

زمینه: علیرغم تاثیر PGC-1α در روند تامین انرژی، تا بحال مکانیسم اثر آن بر روی آنژیوژنز بافت قلب بررسی نشده است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هیپوکسی متناوب بر بیان پروتیین های مرتبط با آنژیوژنز ناشی ازPGC-1α در بافت قلبی بود. روش کار: در یک مطالعه تجربی40 سر موش صحرایی با میانگین وزنی20± 220 گرم، به طور تصادفی در 4 گروه 10تایی: کنترل (C)، هیپوکسی(H)، تمرین (T)، تمرین توام با هیپوکسی (H+ T) تقسیم بندی شدند. حیوانات در گروه هیپوکسی در معرض هیپوکسی متناوب نورموباریک قرار گرفتند. تمرین هوازی شامل تمرینات با سرعت 26-22 متر در دقیقه با شیب 6 درجه نوارگردان 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته طراحی شد. غلظت پروتیین های مرتبط با آنژیوژنز شامل گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پراکسیزوم ها (PGC-1α )، آدنوزین مونوفسفات کیناز (P-AMPK)، گیرنده مرتبط با استروژن (ERRα ) و عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGFA) با روش وسترن بلات اندازه گیری شد. داده ها با روش آماری ANOVA یکطرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری آلفای 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرین هوازی، هیپوکسی متاوب و ترکیب تمرین هوازی و هیپوکسی منجر به افزایش بیان پروتیین های PGC-1α ، ERRα و VEGFAدر مقایسه با گروه کنترل می شود. همچنین سطح فسفریلاسیون AMPK در هر سه گروه افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد هیپوکسی در القا بیان PGC-1α و VEGFA و تمرین هوازی در P-AMPKمحرک موثری باشند، ولی احتمال می رود ترکیب T+H اثر هم افزایی نداشته باشند.

زمینه: تغییرات وزن در بیماری پارکینسون شناخته شده است. این تغییرات ناشی از مکانیسم های مختلف چندگانه می باشد و تمرین می تواند بر این اختلالات موثر باشد. در این مطالعه، اثر تمرین استقامتی کوتاه مدت بر تغییرات وزن و بیان mRNA برای سیروتوین 1(SIRT-1) و کواکتیویتور آلفای گیرنده فعال کننده تکثیر پراکسی زوم گاما (PGC-1α ) در رت های پارکینسونی مدل 6-هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) بررسی می گردد. روش کار: در این مطالعه تجربی، رت های پارکینسونی با استفاده از دستگاه استریوتاکس و از طریق تزریق 6-OHDA به میزان μ g 8 در دسته میانی مغز قدامی (MFB) ایجاد شدند. تعداد 32 رت نر نژاد ویستار در چهار گروه آزمایشی شامل سالین (شم)، سالین+تمرین، پارکینسون و پارکینسون+ تمرین بررسی شدند (هر گروه= 8 رت). گروه های تمرین 2 هفته پس از جراحی، 14 روز متوالی دویدن روی نوارگردان را آغاز کردند. یک ماه پس از جراحی، وزن رت ها اندازه گیری شد و از طریق روش Real Time-PCR بیان mRNA برای فاکتورهای متابولیکی و میتوکندریایی SIRT-1 و PGC-1α ، در استریاتوم رت ها، با استفاده از آنوای یک طرفه بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق 6-OHDA سبب کاهش وزن، کاهش معنادار در بیان mRNA PGC-1α و افزایش جبرانی در بیان SIRT-1 mRNA می شود. با اینحال، تمرین استقامتی در گروه 6-OHDA+ تمرین، این اختلالات را کاهش داده و بیان mRNAها به سطح نرمال در گروه شم می رسد (p≤ 0/05). نتیجه گیری: تمرین استقامتی می تواند اختلال در وزن بدن و فاکتورهای متابولیکی را در بیماران پارکینسونی کاهش دهد.

زمینه: سرطان پستان یکی از شایع ترین نوع سرطان در بین بانوان است. ماموگرافی استانداردترین روش برای تشخیص سرطان پستان است، که می توان توسط سیستم های کامپیوتری خطای انسانی رو به حداقل رساند. روش کار: در این مقاله با استفاده از پردازش تصویر، توده مشخص شده و در عکس تشخیص داده می شود سپس در اطراف آن توسط سیستم هوشمند خط کشیده می شود. پس از انجام حذف تویز تصاویر، با استفاده از سیستم استنتاج فازی، بهبود لبه فازی انجام شده و با استفاده از فیلتر مختصات منطقی، مناطق توده مشخص شده و در تصویر نشان داده می شود. یافته ها: سیستم هوشمند پیشنهادی به دلیل عدم وجود خطای انسانی، دارای ضریب معنی داری p <0. 001 برای تشخیص صحیح در مقایسه با روش تشخیص انسانی می باشد. نتیجه گیری: نتایج آزمایشات بر روی 322 تصویر ماموگراف ی پایگاه داده MIAS تست شده است از این میان، 120 مورد بیمار دارای تومور خوش خیم و بدخیم می باشند و 202 مورد سالم هستند. سیستم هوشمند قادر به تشخیص 115 مورد بیمار به صورت صحیح (مثبت حقیقی) و 190 مورد فرد سالم به صورت صحیح (منفی حقیقی) شده است. در این میان 12 مورد به اشتباه بیمار تشخیص (مثبت کاذب) و همچنین 5 بیمار به اشتباه سالم تشخیص (منفی کاذب) داده شده اند. بنابراین دقت سیستم هوشمند برای پایگاه داده مذکور، % 95 درصد می باشد و همچنین حساسیت و ویژگی به ترتیب 96% و 94% می باشند.

زمینه: سرطان کولورکتال چهارمین سرطان منجر به مرگ در جهان می باشد. مهمترین هدف از غربالگری٬ پیشگیری از کانسر کولورکتال با تشخیص می باشد. در این مطالعه اقدام به بررسی نقش پروتیین پیروات کیناز M2PK مدفوع به عنوان تست غربالگری اولیه در تشخیص و درمان سرطانهای کولورکتال شده است. روش کار: یکصد و دو بیمار که با شکایت های دستگاه گوارشی که اندیکاسیون بررسی بیشتر را دارند٬ تحت کولونوسکوپی قرار گرفته اند و به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول افراد با کولونوسکوپی مثبت و گروه دوم افراد با کولونوسکوپی منفی که وارد مطالعه شدند. قبل از آمادگی روده ای یک نمونه مدفوعی از بیماران جهت بررسی از نظر خون مخفی در مدفوع و سطح پروتیین M2pk اخذ گردید. یافته ها: در این مطالعه (78/60 درصد مرد و 22/39 درصد زن) با میانگین سنی 14± 15/54 سال با شکایت علایم گوارشی تحتانی شرکت کردند. با توجه به نتیجه پاتولوژی کولونوسکوپی در بین افرادی که نتیجه تست m2pk مثبت بوده 83 درصد اینها خون مخفی مدفوع مثبت داشتند(p<0. 05). حساسیت ویژگی ارزش اخباری مثبت و منفی به ترتیب برای تست m2pk 64%، 84%، 80% و 71% و برای FOBT به ترتیب 84%، 82%، 83% و 84% بدست آمده است. نتیجه گیری: حساسیت٬ ارزش اخباری مثبت و منفی در تست خون مخغی در مدفوع در پیش بینی وجود پاتولوژی در دستگاه گوارشی تحتانی از قبیل پولیپ و توده اینترالومینال بیشتر از سنجش m2pk می باشد. در کل تست m2pkارزش تشخیصی کمتری نسبت به تست خون مخفی مدفوع دارد.

زمینه: هدف از اجرای این مطالعه بررسی میزان ویتامین 12 B در پرسنل شاغل در اتاق عمل بیمارستان شهید بهشتی اصفهان و مقایسه ی وضعیت افراد دارای سطوح مختلف این ویتامین با یکدیگر می باشد. روش کار: این مطالعه بر روی 51 نفر پرسنل اتاق عمل بیمارستان شهید بهشتی انجام گرفت. نخست اطلاعات دموگرافیک شرکت کنندگان دریافت گردید. سپس نمونه ی خون افراد جهت بررسی سطح ویتامین 12 B بررسی شد و وضعیت سلامت سیستم عصبی شرکت کنندگان توسط یک نورولوژیست بر اساس چک لیست بررسی و ثبت گردید. اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 آنالیز گردید. یافته ها: سطوح ویتامین 12 B پایین در 25 شرکت کننده مثبت گزارش شد و 26 شرکت کننده سطوح ویتامین 12 B طبیعی داشتند. شرکت کنندگان به دو گروه دارای کمبود ویتامین 12 B و گروه دارای سطح نرمال ویتامین 12 B تقسیم شدند که میان دو گروه از نظر سن، سابقه ی کاری، ساعات کاری در روز، روزهای کاری در هفته و معاینات عصبی اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P > 0. 05). کارشناسان بیهوشی نسبت به کارشناسان اتاق عمل، بهیاران و پرستاران در معرض خطر بیش تری برای کمبود ویتامین 12 B قرار داشتند (P < 0. 001). در تمامی شغل ها، نتایج معاینات طبیعی بیش تر از نتایج مختل بوده است اما این تفاوت ها معنی دار نبوده اند (P > 0. 05). نتیجه گیری: کمبود ویتامین 12 B در میزان قابل توجهی از افراد شرکت کننده در این مطالعه مشاهده می شود و کارشناسان بیهوشی سطوح پایین ویتامین 12 B را بیش تر از سایر پرسنل اتاق عمل دارند. در این مطالعه، کاهش سطوح ویتامین 12 B با بروز عوارض عصبی ارتباط معنی داری را نشان نداد.

زمینه: مطالعات انجام شده در سالهای اخیر حاکی از ارتباط معنی داری بین باکتریهای روده انسان با اضافه وزن؛ چاقی و دیابت است. در این میان یک باکتری ساکن در لایه موکوسی بنام Akkermansia muciniphila که به تجزیه موسین می پردازد مورد توجه محققین قرار گرفته این باکتری می تواند انتقال مواد از غشای سلولی میزبان را تحت تاثیر قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه میزان باکتری Akkermansia muciniphila در افراد دیابتیک نوع 2 چاق و اضافه وزن تحت درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون و انسولین درمانی و افراد سالم اجرا گردید. روش کار: در این مطالعه 40 نفر فرد مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین و 40 نفر افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون و 40 نفر فرد سالم مورد مطالعه قرار گرفتند. اکثر افراد در هر سه گروه را زنان تشکیل داده و اکثر افراد غیر سیگاری و فعالیت بیشتر از چهار ساعت در روز را داشتند. یافته ها: با توجه به عدم توزیع نرمال داده ها در مورد Akkermansia muciniphila، داده ها بصورت میانه (کمترین، بیشترین) ارایه شد. نتایج آزمون آماری Mann-WhitneyU نشان داد که سطح (CTCycle Threshold, ) باکتری تقریبا بطور معنی داری در افراد مبتلا به دیابت نوع دو تحت درمان با انسولین و افراد تحت درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون بیشتر از افراد سالم بود (P<. 001). همچنین تفاوت معنی داری بین CFU یا همان مقادیر کمی باکتری (فراوانی) بین دو گروه افراد دیابتی تحت درمان با انسولین با افراد تحت درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون وجود داشت (P = 0. 001) بطوریکه در افراد تحت درمان با انسولین فراوانی باکتری بیشتر بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که تفاوت معنی داری مابین دو گروه بیماران دیابتی نوع 2 تحت درمان با انسولین با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون در مورد فراوانی باکتری Akkermansia muciniphila وجود داشت. میزان باکتری در افراد بیمار دیابتی تحت درمان با انسولین بیشتر از افراد دیابتی تحت درمان با داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون بود.

زمینه: آپوپتوز نقش مهمی در ایجاد بیماری های قلبی عروقی به ویژه ناتوانی قلبی بازی می کند. شواهد اخیر حاکی است که تمرینات ورزشی ممکن است فرآیندهای پیام رسانی مربوط به آپوپتوز را در بافت های سوماتیک حساس مانند میوکارد تغییر دهد. مطالعه حاضر جهت بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین استقامتی بر بیان ژن های p53 و Apoptosis Inducing Factor, AIF)) عضله قلبی موش های صحرایی نر انجام شد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 16 سر موش صحرایی نر سه ماهه به طور تصادفی در دو گروه تمرین (8 سر، وزن: 6/18± 3/202) و کنترل (8 سر، وزن: 6/22± 7/251) جایگزین شدند. گروه تجربی یک برنامه تمرین هوازی با شدت 80-75% اکسیژن مصرفی بییشینه را به مدت 12 هفته انجام دادند. 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله قلبی گروه مورد بررسی، استخراج و بیان ژن های p53 و AIF با استفاده از روشReal time PCR بررسی گردید. آزمون آماری تی مستقل برای آنالیز داده ها در سطح معنی داری 05/0 مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد بیان ژن p53 عضله قلبی در گروه تجربی به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (70%، P<0. 05). همچنین، بیان ژن AIF در عضله قلبی گروه تجربی به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (54/17%، P<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد که دوازده هفته تمرین استقامتی در افزایش پروتیین های کلیدی مسیر میتوکندریایی آپوپتوز قلبی تاثیر قابل توجهی دارد. با این حال، اظهار نظر قطعی در مورد نحوه تاثیرپذیری شاخص های مربوط به آپوپتوز میوکارد از تمرینات ورزشی، منوط به انجام تحقیقات و مطالعات بیشتر در این زمینه می باشد.

زمینه: دررفتگی های خلفی هیپ همراه با شکستگی سر فمور جزو تروماهای پر عارضه می باشند هدف از مطالعه این است که ضمن معرفی پاتوژی مشترک دررفتگی های خلفی هیپ غیر قابل جااندازی که با شکستگی سر ران همراه هستند، نتایج درمان با استفاده از در آوردن مفصل ران به روش جراحی ارایه شود. روش کار: تمامی موارد دررفتگی خلفی هیپ همراه با شکستگی سر فمورکه غیر قابل جااندازی بودند و اقدام به درآوردن مفصل ران به روش جراحی شدند وارد مطالعه گردیدند. نتایج بالینی و رادیوگرافیک با استفاده از معیارهای Merle d’ Aubigné & Postel and Thompson & Epstein بررسی شدند. یافته ها: هفت مرد با سن 31± 7 سال وارد مطالعه شدند. فاصله زمان آسیب تا جراحی22± 14 ساعت بود. بعد از پیگیری 67± 10 ماه، پنج بیمار نتایج عالی داشتند، یک مورد نتایج خوب و یک مورد نتیجه ضعیف داشت که این مورد با تاخیر در مراجعه (36ساعت) دچار سیاه شدگی سر ران شد. نتیجه گیری: می توان پیشنهاد کرد که تکنیک درآوردن مفصل ران به روش جراحی می تواند روش مناسبی در درمان شکستگی-دررفتگی هیپ غیر قابل جااندازی باشد.

زمینه: اختلال در عملکرد اندوتلیال عروقی از شرایط پاتولوژیکی است که ممکن است به دلیل عوارض ناشی از چاقی در سرخرگ های مختلف ایجاد شود. هدف از این پژوهش بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی در شرایط محیطی مختلف بر سلول های پیش ساز اندوتلیال (Endothelial Progenitor Cells, EPCs) (نشانگر CD34) و LDL اکسیدشده (oxLDL) و پروتیین واکنشگر C (C-Reactive Protein, CRP) در مردان دارای اضافه وزن بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود، بدین منظور 30 نفر از دانشجویان پسر دارای اضافه وزن شهرستان کرمانشاه با میانگین سنی 13/1± 8/19سال به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی در 3 گروه تمرین مقاومتی هیپوکسیک و نورموکسیک و هیپوکسی استراحتی قرار گرفتند و پروتکل ها را 8 هفته، هر هفته 3 بار با شدت 70 درصد 1RM اجرا می کردند. قبل و بعد از دوره مداخلات، سلول های CD34، oxLDL و CRP اندازه گیری شدند. از آزمون های تی استیودنت، آنالیز واریانس یک طرفه، ویلکاکسون و کراسکال والیس برای تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج ما کاهش معنی داری را در سطوح CRP و oxLDL در گروه های مقاومتی هیپوکسیک (P=0. 001, P=0. 005)، مقاومتی نورموکسیک (P=0. 003, P=0. 013) و هیپوکسی استراحتی (P=0. 003, P=0. 005) به ترتیب نشان داد. اما تفاوت معنی داری بین تغییرات گروه ها مشاهده نشد. سلول های CD34 پس از تمرین مقاومتی هیپوکسیک (P=0. 005)، مقاومتی نورموکسیک (P=0. 005) و هیپوکسی استراحتی (P=0. 004) افزایش معنی داری یافت. اما تفاوت معنی داری بین تغییرات گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه آثار مشابه هیپوکسی استراحتی با دیگر گروه ها بر متغیرهای پژوهش شاید بتوان به هنگام آسیب دیدگی و شرایط خاص افراد از هیپوکسی استراحتی به عنوان راهکاری سودمند برای برخی افراد دارای اضافه وزن استفاده نمود.

زمینه: هورمون های مترشحه از تخمدان، فوق کلیه و هیپوفیز بر روند فولیکو ژنزیس و تعداد تخمک ها و جنین های بدست آمده از (Assisted Reproductive Technology, ART) اثر دارند. یکی از هورمون های مترشحه از فوق کلیه کورتیزول می باشد. در این تحقیق بر آن شدیم که ارتباط بین تعداد تخمک ها و جنین های بدست آمده از بیماران تحت درمان, IVF) (In Vitro Fertilization با سطح کورتیزول و هورمون های مختلف سرمی و عوامل دموگرافیک فردی بیماران را بیابیم. روش کار: تعداد چهل بیمار مراجعه کننده به مرکز نازایی، که تحت درمان IVF و تحریک تخمک گذاری قرار گرفتند، در فاز فولیکولار تحت آزمایشات خونی جهت بررسی هورمون های جنسی و اندوکرینی قرار گرفتند، سطح کورتیزول نیز توسط روش الایزا اندازه گیری شد. همبستگی مقادیر بدست آمده با تعداد اووسیت؛ نرم افزار SPSS آنالیز آماری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در مقادیر BMI بالا و بیومارکرهایی مثل تری گلیسیرید وDHEAS و تستوسترون نسبت به مقادیر نرمال، کم بود. از طرفی آزمون همبستگی کورتیزول با Triglyceride, TG)) و سن رابطه ی معنی دار منفی را نشان داد. تعداد اووسیت نیز با (Thyroid Stimulating Hormone, TSH) رابطه ی معنی دار منفی داشت. علی رغم ارتباط منفی تعداد اووسیت با سن، (Androstenedione, AND), ((Testostrone, TTE، BMI و (Dehydroepiandrosterone Sulfate, DHEAS)، تعداد اووسیت با ا, AMH) (Anti Mullerian Hormone رابطه مثبتی داشته ولی این ارتباط معنی دار نبود. نتیجه گیری: کورتیزول با سن و TG ارتباط منفی داشته، و تعداد اووسیت بدست آمده نیز با TSH ارتباط منفی داشت. در سایر موارد بررسی شده، همبستگی تعداد اووسیت با سطح سرمی کورتیزول و هورمون های جنسی ارتباط معنی داری را نشان نداد.

زمینه: ترومبوآمبولی یک عارضه جدی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه می باشد. آموزش اجرای دستورالعمل پیشگیری موثر توسط پزشکان میزان بروز آن رادر بیماران در معرض خطر کاهش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آموزش در پیشگیری صحیح از ترومبوز وریدهای عمقی در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان امام ارومیه بود. روش کار: این مطالعه مقطعی پس از تایید کمیته اخلاق دانشگاه و شورای پژوهشی بیمارستان با بررسی 252 پرونده بیماردر دو مرحله قبل و بعد از مداخله آموزشی انجام شد و در طی آن پیشگیری از ترومبوز وریدهای عمقی بر اساس گایدلاین کتاب اصول طب داخلی هاریسون چاپ نوزدهم (2015) از نظر اندیکاسیون پیشگیری، دوزاژ صحیح، نوع پیشگیری و موارد منع مصرف و خطای پیشگیری برای پزشکان معالج در بخش مراقبت های ویژه آموزش داده شد. پس از اتمام مطالعه و استخراج داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. از تستهای آماری لازم نظیر T-Test Independent و Chi-Square جهت تفسیر استفاده شد. یافته ها: از نظر جنسی اکثرا بیماران مذکر (59/51%) و میانگین سنی در گروه های قبل و بعد از مداخله به ترتیب 12/58 و 58/56 سال بود. در بررسی پرونده های بیماران در قبل و بعد از آموزش، استفاده از داروهای ضد انعقاد در گروه مداخله افزایش و روش های غیر دارویی کاهش داشت. مواردی که پروفیلاکسی با دارو ممنوعیت داشت از 9/7% به 8/4%(p= 0. 054) و مواردی که دوز داروی ضد انعقاد صحیح تجویز نشده بود از 6/51% به 2/18% (p= 0. 025)و مواردی که انتخاب داروی ضد انعقاد اشتباه بود از 3/10% به 4% (p= 0. 038) کاهش یافت. پیشگیری صحیح از 2/30% به 73% (p= 0. 045) افزایش یافت. نتیجه گیری: با برگزاری جلسات آموزشی می توان برای جلوگیری از بروز ترومبوز وریدی دربیماران با خطر بالا، روش پیشگیری صحیح را استفاده کرد که شاید باعث کاهش فراوانی بروزترومبوز وریدهای عمقی و عواقب آن شد.

زمینه: پروتیین میتوکندریایی سیرتویین-3 (SIRT3) ممکن است میانجی بروز سازگاری های ناشی از انجام تمرینات استقامتی از جمله بیوژنز میتوکندریایی (فعال سازی PGC1-α ) و بهبود مقابله با افزایش تولید بنیان های آزاد (افزایش SOD) گردد. از اینرو هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان شاخص های بیوژنز میتوکندریایی عضله اسکلتی موش های صحرایی بود. روش کار: در این مطالعه تجربی، 17 موش صحرایی نر دو ماهه بر اساس وزن به طور تصادفی در دو گروه کنترل (C) و تمرین (AT) جایگزین شدند. تمرین هوازی به مدت 12 هفته و 5 روز در هفته با شدت 80-75 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (33-24 متر/دقیقه با شیب 15%) روی نوارگردان اجرا شد. در ابتدا، طی یک دوره پنج هفته ای مدت زمان تمرین از 10 به 60 دقیقه در روز افزایش یافت و تا انتهای دوره تمرین حفظ شد. میزان بیان ژن یا mRNA پروتیین های SIRT3، PGC1-α و SOD2 بافت عضله نعلی با روش RT-PCR ارزیابی شد. داده های حاصله با استفاده از روش آماری T مستقل با نرم افزار SPSS18 تجزیه و تحلیل شد (P< 0. 05). یافته ها: پس از اتمام پروتکل تمرینی، وزن بدن و عضله گروه تمرین کمتر از گروه کنترل بود. با این حال، نسبت وزن عضله به وزن در گروه تمرین بیشتر از گروه کنترل بود (04 /0=P). همچنین، 12 هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی دار بیان ژن SIRT3 و SOD شد، اما تغییری در PGC1-α مشاهده نشد(P> 0. 05). نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد افزایش بیان SIRT3، PGC1-α و SOD احتمالا نقش مهمی در سازگاری های ناشی از انجام تمرینات ورزشی هوازی دارد.