علوم دامی
سال:1398 | دوره:32 | شماره:122 |تعداد مقالات:27

افزایش تعداد نشانگرها (p) به تعداد مشاهدات (n)، نخستین چالش انتخاب ژنومی است (مزاحمت ابعاد؛ p >> n). لذا پژوهش حاضر با هدف امکان کاهش مزاحمت ابعاد، به بررسی تأثیر کاهش تعداد نشانگرها بر صحت پیش بینی ارزش های اصلاحی ژنومیک روش های پارامتری پرداخته است. بدین منظور، برای هر فرد ژنومی متشکل از 10000 نشانگر تک نوکلئوتیدی دو آللی (SNP) با فواصل یکسان روی 10 کروموزوم (هریک به طول 100 سانتی مورگان) شبیه سازی شد. در این پژوهش توزیع های متفاوت تأثیرات ژنی (یکنواخت، نرمال یا گاما)، سطوح مختلف وراثت پذیری صفت (05/0، 25/0، 45/0 یا 65/0) و تعداد متفاوت جایگاه های ژنی (QTL؛ 100 یا 500) به عنوان فرضیات شبیه سازی در نظر گرفته شد. سپس در یک سناریوی انتخاب 10 یا 20 درصد نشانگرها به طور تصادفی انتخاب شدند؛ به طوریکه برای هر یک از جمعیت های موجود سه ماتریس نشانگری با ابعاد مختلف (همة نشانگرها، 10 یا 20 درصد نشانگرها) تعریف گردید. مطابق یافته های پژوهش حاضر، به طورکلی صحت ارزش های اصلاحی ژنومیک به ترتیب تحت اثر میزان وراثت پذیری صفت، فاصلة نسل از جمعیت مرجع، تراکم نشانگرها، توزیع و تعداد QTLها و مدل آماری قرار داشت (p < 0. 001). به طوریکه در هر سه توزیع آثار ژنی و با هر فُرم ساختار نشانگری (کاهش یا عدم کاهش تراکم نشانگرها) مشاهده شد که در نتیجة کاهش وراثت پذیری صفت و یا افزایش فاصله از جمعیت مرجع میزان صحت پیش بینی ها به طور چشم گیری تقلیل یافت (p < 0. 05). بررسی اثر کاهش تراکم نشانگرها بر صحت پیش بینی ژنومی صفات با معماری ژنتیکی متفاوت نشان داد که جز در مورد صفات با وراثت پذیری پائین (05/0) و تعداد زیاد QTL (500) با توزیع ژنی گاما، به طورکلی کاهش تراکم نشانگری به طور معنی داری منجر به اُفت صحت پیش بینی های ژنومیک روش های پارامتری خواهد شد (p < 0. 05).

این تحقیق به منظور مطالعه تأثیر سطوح مختلف پودر دانه زیره و رازیانه در جیره های با کنسانتره بالا به روش آزمایشگاهی (in vitro) صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی عبارت بود از: 1-شاهد (75درصد کنسانتره و 25 درصد یونجه)، 2-جیره شاهد مکمل شده با سه سطح مختلف پودر زیره و رازیانه (8، 12 و 16 گرم در کیلوگرم ماده خشک خوراک) که در هر سطح نسبت های متفاوتی از رازیانه و زیره (25% رازیانه + 75% زیره، 50% رازیانه + 50% زیره، 75% رازیانه + 25% زیره) تکرار شد. افزودن دانه زیره و رازیانه باعث افزایش معنی دار قابلیت هضم ماده آلی، گاز تجمعی و پتانسیل تولید گاز (b) شد (05/0 P<)، اما تأثیر معنی داری بین تیمارهای مختلف برای میانگین نرخ تولید گاز مشاهده نشد (05/0<(P. میزان نیتروژن آمونیاکی با افزودن سطوح و نسبت-های مختلف پودر زیره و رازیانه به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت(05/0 P<). میانگین اسیدهای چرب زنجیر کوتاه در سطح 8 گرم پودر زیره و رازیانه با افزایش معنی داری همراه بود (05/0 P<)، ولی سطوح بالاتر پودر زیره و رازیانه (12 و 16 گرم در کیلوگرم ماده خشک) افزایش معنی داری در این فراسنجه نداشت. بر اساس نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری نمود که افزودن پودر زیره و رازیانه در جیره با کنسانتره زیاد می تواند باعث بهبود قابلیت تخمیر شکمبه، قابلیت هضم و افزایش تولید اسیدهای چرب فرار گردد که استفاده از 8 گرم مخلوط پودر زیره و رازیانه با نسبت50% رازیانه و 50% زیره در کیلوگرم ماده خشک، بیشترین تاثیرات معنی دار را نشان داد.

به منظور بررسی اثر افزودن سطوح مختلف پودر برگ گیاه دارویی پونه کوهی به جیرههای بر پایه گندم بر عملکرد رشد، راندمان لاشه، متابولیتهای سرم خون و پاسخ ایمنی، این آزمایش با استفاده از تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی ماده (راس308) انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار (سطوح صفر، 0. 4، 0. 8 و 1. 2 درصد پودر برگ پونه کوهی در جیره)، 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. شاخصهای عملکردی در دورههای سنی 18-1، 30-19، 42-31 و 42-1 روزگی محاسبه شدند. افزودن سطوح مختلف پودر برگ پونه کوهی به جیره باعث تغییر مصرف خوراک در دوره سنی 30-19 روزگی و ضریب تبدیل غذایی در دورههای سنی 42-31 و 42-1 روزگی به صورت معادله درجه دوم و معنیدار شد. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی پودر برگ پونه کوهی در سطح 0. 4 درصد مطلوبترین ضریب تبدیل غذایی را بین تیمارهای تغذیه ای داشتند. اثر افزودن سطوح مختلف پودر برگ پونه کوهی به جیره بر میزان رشد معنیدار نبود. افزودن سطوح مختلف پودر برگ پونه کوهی به جیره باعث افزایش راندمان لاشه، وزن نسبی تیموس، تیتر ایمنی اولیه ایجاد شده در پاسخ به تزریق گلبولهای قرمز گوسفندی، غلظت لیپوپروتئینها با دانسیته پایین سرم خون و کاهش وزن نسبی اندامهای گوارشی و غلظت تری گلیسرید سرم خون به طور خطی شد. نتایج این آزمایش نشان داد، افزودن پودر برگ پونه کوهی در سطح 0. 4 درصد به جیرههای بر پایه گندم می-تواند باعث بهبود راندمان تبدیل غذایی، راندمان لاشه و سلامتی جوجه های گوشتی شود.

هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده از اسپرم ماده زا بر گسترش گله و همین طور بر پیشرفت ژنتیکی، در شرایطی که همه دختران متولد شده در گله نگهداری شوند، می باشد. ارزش های اصلاحی واقعی (TBV) و تخمینی (EBV) یک گله با 30000 رأس تلیسه، 24900 رأس گاو شکم اول و 19671 رأس گاو شکم دوم برای صفت تولید شیر 305 روز، در ویژوال بیسیک 6 مورد شبیه سازی قرار گرفت. در این مطالعه، چهار استراتژی در نظر گرفته شد. در استراتژی 1، اسپرم معمولی برای تلیسه ها و گاو های دهنده جنین مورد استفاده قرار می گرفت. در استراتژی 2، گاوها، دهنده جنین نبودند و برای تلقیح تلیسه های دهنده، اسپرم ماده زا مورد استفاده قرار می گرفت. در استراتژی 3، برای تلیسه ها و گاوهای دهنده، اسپرم ماده زا در نظر گرفته شد و در استراتژی 4، برای تلقیح تلیسه های دهنده اسپرم ماده زا و برای تلقیح گاوهای دهنده اسپرم معمولی، مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس نتایج این مطالعه، حداکثر پیشرفت ژنتیکی حاصل از استراتژی های 1 تا 4، برای تولید شیر 305 روز در کل گله، به ترتیب 09/7، 9/3، 6/7 و 9/7 کیلوگرم بود. استفاده از اسپرم ماده زا در تکنیک انتقال جنین نهایتا به میزان 11 درصد تعداد دختران متولد شده در گله را افزایش داد. اگر اسپرم ماده زا علاوه بر تکنیک انتقال جنین، برای تلقیح سایر تلیسه ها (که گیرنده یا دهنده جنین نیستند) نیز مورد استفاده قرار گیرد، افزایش تعداد دختران تا حد 34 درصد خواهد بود.

به منظور بررسی تأثیر استفاده از جیره های با سطوح مختلف انرژی و پروتئین بر pH شکمبه، تولید نیتروژن آمونیاکی، قابلیت هضم مواد مغذی و دفع مشتقات پورینی آزمایشی طراحی شد. شش تیمار آزمایشی در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده در زمان در شش دوره زمانی به شش رأس دام اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل؛ تیمار شاهد، تیمار با سطح انرژی بالا با استفاده از دانه جو، تیمار با سطح انرژی بالا با استفاده از دانه جو و تصحیح شده بر اساس میزان پپتید، تیمار با سطح انرژی بالا با استفاده از دانه ذرت، تیمار با سطح انرژی بالا با استفاده از دانه ذرت تصحیح شده بر اساس میزان پپتید و تیمار با سطح بالای پروتئین با افزایش سطح کنجاله سویا. نتایج نشان داد اثرات تیمارهای آزمایشی بر میزان pH و نیتروژن آمونیاکی آزاد شده در شکمبه، سه ساعت بعد از مصرف خوراک معنی دار بود (05/0p<). ماده خشک مصرفی، قابلیت هضم چربی و ماده آلی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0p>). تیمار با سطح پروتئین بالا و تیمار شاهد بطور معنی داری میزان پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی بیشتری مصرف کرده بودند (05/0p<). قابلیت هضم مواد مغذی با اضافه شدن منابع انرژی و پروتئین بهبود یافت. میزان دفع مشتقات پورینی در تیمار با سطح بالای پروتئین بطور معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بود (05/0p<). مکمل سازی جیره ها با منابع کربوهیدراته و پروتئینی با کمترین اثرات نامطلوب بر دستگاه گوارش توصیه می شود

هدف مطالعه حاضر تحلیل وضعیت اقتصادی دامداریهای سنتی در منطقه آواجیق شمالی شهرستان چالدران است. داده های مورد نیاز با استفاده از تکمیل پرسشنامه و مصاحبه رودررو از 122 واحد گوسفنداری فعال بر اساس جدول نمونه گیری بارتلت به صورت تصادفی در سال 1395جمع آوری شد. برای ارزیابی اقتصادی واحدها با تقسیم بندی گوسفنداریهای سنتی به اندازه های مقیاس کوچک، متوسط و بزرگ ابتدا سهم هزینه ها و درآمدها تعیین شد سپس از شاخص های ارزش حال منفعت خالص و نسبت منفعت به هزینه (در دو نرخ بهره 14 و 16 درصد) استفاده شد. نتایج نشان داد که در دامداریها بیشترین سهم درآمدی جاری مربوط به فروش بره با 76% و درآمد ناشی از فروش شیر با 13% است. همچنین هزینه علوفه بیشترین سهم هزینه را در منطقه آواجیق شمالی به خود اختصاص داده است. بر اساس معیار ارزش حال منفعت خالص در نرخ بهره 14 درصد بصورت کلی و به ازای هر واحد دامی به ترتیب 134111880 ریال 694880 ریال زیان وجود دارد. همچنین با نرخ بهره 16 درصد بصورت کلی و به ازای هر واحد دامی به ترتیب 108826420 ریال و 563870 ریال سود وجود خواهد داشت. بر اساس معیار منفعت به هزینه در نرخ بهره 14 درصد، دامداران در هر سه مقیاس با ضرر مواجه هستند و نسبت منفت به هزینه کمتر از یک است. به علاوه با افزایش نرخ بهره به 16 درصد، بازدهی اقتصادی گوسفندداریهای سنتی افزایش خواهد یافت.

یکی از دلایل اصلی کاهش زنده مانی اسپرم منجمد، تولید گونه های فعال اکسیژن می باشد (ROS). از آنجائیکه انتخاب آنتی اکسیدان ها برای مهار تولید ROS به دلیل عدم توانایی آنها در نفوذ به محل اصلی تولید ROS (میتوکندری) تاکنون کارایی خوبی در برنامه های انجماد اسپرم نداشته است؛ لذا، به این منظور ما روش جدیدی را برای مهار تولید Ros در فرایند انجماد اسپرم خروس بررسی کردیم. در این مطالعه 14 خروس )سویه تجاری راس( با 28 هفته سن استفاده گردید. نمونه های منی پس از ارزیابی اولیه با یکدیگر مخلوط شده (Pooling) و پس از رقیق سازی و افزودن ماده MitoQ در پنج سطح (صفر، 05/0، 1/0، 2/0 و 4/0 نانومولار) منجمد گردیدند. پس از یخ گشایی، شاخص های درصد زنده مانی، پارامترهای تحرک اسپرم، یکپارچگی غشای اسپرم، میزان لیپید پراکسیداسیون و مورفولوژی اسپرم مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها بوسیله رویه GLM با استفاده از نرم افزار SAS(3/9) در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و پنج تکرار انجام گرفت. برای مقایسه میانگین تیمارها از آزمون توکی استفاده شد. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که افزودن MitoQ به محیط انجماد اسپرم خروس باعث کاهش قابل توجه لیپیدپراکسیداسیون و افزایش میزان زنده مانی، یکپارچگی غشای پلاسمایی و مورفولوژی اسپرم شد. نتایج حاصل نشان داد که افزودن MitoQ در سطح 1/0 نانومولار سبب بهبود تحرک کل و پیش رونده، زنده مانی، یکپارچگی غشای پلاسمایی اسپرم ها نسبت به گروه شاهد گردید؛ همچنین موجب کاهش معنی دارغلظت MDA نسبت به گروه شاهد شد (05/0p<).

هدف ازاین پژوهش، ارزیابی عملکردانتخاب ژنومی برای صفات تولیدشیر، درصدچربی و درصدپروتئین درگاو نژادنجدی درگله های ایستگاهی و اقماری با استفاده از مدل های آماری مختلف بود. ازارزش های اصلاحی سنتی بدست آمده ازیک مدل رگرسیون تصادفی با استفاده ازاطلاعات شجره ای و فنوتیپی هر صفت بین سال های 1369 تا 1395 به عنوان متغیر پاسخ استفاده شد. با استفاده ازطرح 10 بار تکرار جمعیت آموزش-آزمون وچهارمدل بهترین پیش بینی نااریب خطی ژنومی مقیاس شده بافراوانی آللی مشاهده شده (GBLUP) و فراوانی آللی 5/0 (G05BLUP)، بیز A و بیز B قابلیت پیش بینی ها، ارزیابی شدند. نتایج نشان داد، GBLUP عملکرد بهتری نسبت به G05BLUP برای تولیدشیر (411/0 در مقابل 385/0) داشت ولی عملکرد G05BLUP برای درصدچربی (257/0 درمقابل 302/0) و درصدپروتئین (363/0 درمقابل 388/0) بهتر بود. صحّت برآورد ارزش اصلاحی تولید شیر و درصد چربی با استفاده از بیز A و بیز B به ترتیب به 371/0 و 353/0 کاهش و 329/0 و 314/0 افزایش یافتند. برای درصد پروتئین روش های بیزی و GBLUPs صحّت مشابه داشتند. دربین تمام روش ها و صفات، بیزA برای پروتئین با 14/0 و G0BLUP برای تولید شیر با 71/0 به ترتیب کمترین و بیشترین اریب پیش بینی بصورت انحراف از یک را داشتند. صحّت پیش بینی ها با استفاده از گله های اقماری علاوه بر گله ایستگاهی بین 01/0 تا 09/0 بسته به روش وصفت افزایش یافت ولی اریب نیز ازقبل بیشتر بود. درنتیجه، صحّت پیش بینی ژنومی برای صفات تولید شیر در گاو نجدی متوسط، ولی با توجه به اندازه کوچک جمعیت مناسب هستند که کاربرد انتخاب ژنومی برای این نژاد را ممکن می سازد.

به منظور تعیین اثرات سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستان، پودر سیر و شبدر بر عملکرد، خصوصیات لاشه و بازده مصرف انرژی و پروتئین در جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 560 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 7 تیمار شامل 1-شاهد (بدون افزودنی)، 2-400 میلی گرم/کیلوگرم اسانس مرزه، 3-500 میلی گرم/کیلوگرم اسانس مرزه، 4-2 درصد پودر سیر، 5-4 درصد پودر سیر، 6-5 درصد پودر شبدر، 7-10 درصد پودر شبدر، و هر تیمار با 4 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار در سه دوره آغازین، رشد و پایانی به مدت 42 روز اجرا شد. نتایج نشان دادند که در کل دوره آزمایش، تأثیر سطوح مختلف پودر سیر، پودر شبدر و اسانس مرزه خوزستان بر مصرف خوراک روزانه، وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی معنی دار بود (05/0P<). بیشترین میانگین وزن بدن مربوط به گروه های شاهد و سطوح مختلف اسانس مرزه و سیر بود و کمترین وزن زنده در تیمارهای حاوی شبدر مشاهده شد (05/0P<). نتایج نشان دادند که استفاده از اسانس مرزه و پودر سیر نسبت به تیمار شاهد موجب افزایش معنی داری در وزن زنده جوجه های گوشتی شد. بیشترین نسبت بازده انرژی و پروتئین در پایان دوره پرورش به ترتیب مربوط به تیمارهای شاهد، اسانس مرزه و پودر سیر بود (05/0P<). استفاده از شبدر در جیره سبب کاهش معنی دار وزن بدن و بازده انرژی و پروتئین در جوجه های گوشتی گردید. خصوصیات لاشه به جز بازده لاشه و سینه به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند.

تغذیه درون رویانی به عنوان یک ابزار سودمند برای غلبه بر محدودیت رشد در طی رشد رویانی و پس از خروج از تخم در طیور اهلی محسوب می شود. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تغذیه درون تخم مرغی سطوح مختلف اسید آمینه دی ال- متیونین بر مورفولوژی روده کوچک جوجه های گوشتی یک روزه راس 308 بود. در این راستا، تعداد 240 تخم مرغ نطفه دار مادر گوشتی سویه راس 308 در قالب، طرح پایه کاملا تصادفی با 8 گروه آزمایشی و 30 تخم مرغ در هر تیمار استفاده شد. تیمارهای آزمایش به ترتیب شامل سطوح مختلف اسید آمینه دی ال- متیونین (19/0، 38/0، 57/0، 76/0، 95/0 و 14/1 درصد) به همراه یک گروه شاهد-شم (تزریق آب استریل) و یک گروه شاهد (بدون تزریق) بودند که در روز 14 دوره جوجه کشی به مایع آمنیوتیک تزریق شدند. پس از تفریخ، جوجه ها وزن کشی و کشتار شدند و شاخص های هستومورفولوژیکی بافت روده مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دادند تغذیه درون تخم مرغی دی ال- متیونین اثر معنی دار (05/0p<) بر جوجه درآوری، وزن و وزن نسبی ژئوژنوم، وزن روده کوچک و همچنین قطر کریپت (به جز دوازدهه)، طول پرز، عمق کریپت، نسبت طول پرز به عمق کریپت و ضخامت پرز در دوازدهه، ژئوژنوم و ایلیوم داشت. این در حالی است که تیمارها اثری بر وزن جوجه و شاخص های وزنی و طولی دوازدهه و ایلیوم نداشت (05/0p>). بر اساس نتایج این آزمایش بهترین پاسخ مورفولوژی روده در تیمار 76/0 درصد دی ال- متیونین مشاهده شد.

چکیده: طول عمر به عنوان فاصله بین تولد و حذف بیان می شود که صفت مهم اقتصادی در گاوهای شیری برای افزایش سودآوری مدیریت گاو شیری است. هدف از این مطالعه تعیین عوامل مؤثر بر طول عمر در گاوهای شیری گاوداری های سازمان اقتصادی رضوی (خراسان رضوی، ایران) است. مجموعه داده ها شامل تولید شیر، طول عمر و پرونده بهداشتی مربوط به 11481 رأس گاو هلشتاین است که از شش گلهدر طول سال های1364 تا 1393جمع آوری شده است. دلایل حذف در شش گروه ازجمله مشکلات باروری، اختلالات گوارشی و متابولیکی، جراحات و مشکلات مربوط به رفاه و آسایش گاو شیری، بیماری های عفونی، تولید کم و غیراقتصادی و عوامل دیگر طبقه بندی شدند. گاوداری شماره یک و سه به ترتیب کمترین و بیشترین طول عمر را با 75/96 و 86/12 ماه داشتند. از سال 1364 تا سال 1393، با افزایش تولید شیر، میانگین طول عمر کاهش یافته است. مشکلات باروری، اختلالات گوارشی و متابولیکی و بیماری های عفونی از دلایل اصلی حذف به میزان28/49، 24/79 و 22/45 درصد بود. نتایج نشان دهنده ی دوباره این واقعیت است که مدیریت گاو شیری (در این مطالعه به عنوان اثرات گلّه) و سطوح بالای تولید شیر (به دلیل داشتن همبستگی منفی آن با طول عمر)، عوامل مؤثر بر طول عمر هستند و باید آن ها را در برنامه های اصلاح نژاد برای طول عمر گاو شیری مورد توجه قرار داد. کلمات کلیدی: ماندگاری، بیماری های تولیدمثلی، روزهای شیردهی، حذف اجباری

به منظور بررسی تاثیر شکل فیزیکی کنسانتره و نوع بافر جیره بر فراسنجه های شکمبه ای، خونی و سنتز پروتئین میکروبی در بره های پرواری نژاد دالاق از 28 رأس بره نر 5 ماهه با میانگین وزن 7/2± 28 استفاده شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل 2×2 بر پایه طرح کاملا تصادفی با دو نوع بافر و دو شکل فیزیکی کنسانتره به مدت 98 روز اجرا شد. تیمارها شامل 1-کنسانتره پلت شده + سسکوئی کربنات سدیم، 2-کنسانتره پلت شده + بی کربنات سدیم، 3-کنسانتره آردی + سسکوئی کربنات سدیم و 4-کنسانتره آردی + بی کربنات سدیم بودند. نمونه گیری از مایع شکمبه و خون گیری در روزهای 42 و 84 انجام شد. در روز 70 آزمایش جهت نمونه گیری و جمع آوری ادرار 3 رأس بره از هر تیمار به قفس های متابولیکی منتقل شدند. نتایج نشان داد که pH شکمبه در سه ساعت بعد از تغذیه در تیمار کنسانتره آردی و بافر سسکوئی کربنات سدیم بیش از سایر تیمارها بود (05/0P<). تیمارهای آزمایشی هیچگونه تاثیری بر غلظت آمونیاک شکمبه، تعداد پروتوزوا و جمعیت میکروبی نداشتند (05/0

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای غیرخوراکی بر قابلیت هضم مواد مغذی، گونه های پروتوزوآ، نسبت مولاری اسیدهای چرب فرار، pH و نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه بود. برای تهیه سیلاژ، 85 کیلوگرم برگ و ساقه درخت موز با 15 کیلوگرم خرمای غیرخوراکی مخلوط و به-مدت 45 روز سیلو گردید. پس از تعیین ترکیب شیمیایی و انرژی متابولیسمی سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای غیرخوراکی، از سطوح صفر، 7، 14 و 21 درصد بر اساس ماده خشک در جیره های آزمایشی 4 راس گوسفند نر بالغ در قالب طرح چرخشی در 4 دوره 21 روزه استفاده شد. سیلو کردن برگ و ساقه درخت موز با خرمای غیرخوراکی، سبب افزایش ماده خشک، ماده آلی و چربی خام و کاهش خاکستر و الیاف نامحلول در شوینده خنثی شد (05/0>P). با توجه به نقطه فلیگ (100)، pH (4/4) و انرژی متابولیسمی (05/2)، سیلاژ برگ و ساقه درخت موز با خرمای غیرخوراکی دارای کیفیت مناسبی بود. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی جیره های آزمایشی دارای 14 و 21 درصد سیلاژ، نسبت به جیره شاهد کمتر بود (05/0>P). pH، نیتروژن آمونیاکی، اسیدهای چرب فرار، نسبت استات به پروپیونات و جمعیت پروتوزوآی مایع شکمبه تحت تاثیر جیره ها قرار نگرفت. بنابراین با توجه به عدم تغییر در ماده خشک مصرفی و فراسنجه های تخمیری شکمبه می توان از این سیلاژ در جیره گوسفند استفاده کرد.

این آزمایش با هدف بررسی اثر منبع دانه غلات (جو و ذرت) و اندازه ذرات علوفه یونجه (پودر شده در مقابل متوسط) بر عملکرد رشد، فراسنجه های خونی و تخمیر شکمبه ای گوساله های شیری انجام شد. از 32 رأس گوساله هلشتاین سه روزه (وزن اولیه 0/2 ± 4/36 کیلوگرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی و آرایش فاکتوریل 2 × 2 استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل جیره حاوی دانه جو و علوفه یونجه پودر شده، دانه جو و علوفه یونجه با اندازه متوسط، دانه ذرت و علوفه یونجه پودر شده و دانه ذرت و علوفه یونجه با اندازه متوسط بودند. مصرف خوراک آغازین در گوساله های تغذیه شده با جیره های حاوی دانه ذرت در مقایسه با دانه جو در دوره قبل و بعد از شیرگیری و کل دوره بالاتر بود. گوساله های تغذیه شده با جیره حاوی دانه ذرت دارای وزن نهایی و میانگین افزایش وزن روزانه بالاتری در مقایسه با دانه جو بودند. اندازه ذرات علوفه یونجه تاثیری بر مصرف خوراک آغازین و میانگین افزایش وزن روزانه نداشت. ارتفاع هیپ و جدوگاه گوساله های تغذیه شده با جیره حاوی دانه ذرت در مقایسه با دانه جو بالاتر بود. در گوساله های تغذیه شده با جیره حاوی دانه ذرت در مقایسه با دانه جو غلظت کل اسیدهای چرب فرار افزایش و نسبت مولی استات کاهش یافت. در این مطالعه تقابلی بین منبع غلات خوراک آغازین و اندازه ذرات علوفه بر عملکرد گوساله های شیری مشاهده نشد اما استفاده از دانه ذرت در خوراک آغازین عملکرد گوساله های هلشتاین طی دوره انتقال از خوراک مایع به جامد را بهبود داد.

هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر مخلوط پنج گیاه دارویی شامل سیر، اکالیپتوس، دارچین، آویشن، نعناع فلفلی و همچنین اسانس آن ها بر تولید و ترکیب شیر و فراسنجه های خونی گاوهای هلشتاین در اواسط شیردهی بود. این آزمایش با 18 راس گاو شیری هلشتاین در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار شامل تیمار شاهد، تیمار مخلوط گیاهان دارویی (HPM: 10 گرم در کیلوگرم ماده خشک کنسانتره) و تیمار مخلوط اسانس گیاهان دارویی(EOM: 150 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک کنسانتره) به مدت 28 روز و با 6 رأس گاو در هر تیمار اجرا شد. تولید شیر روزانه در سه بار دوشش اندازه گیری شد. در روزهای پایانی آزمایش نمونه گیری از خون و مایع شکمبه انجام شد. تولید شیر و ترکیبات آن تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند، به طوری که استفاده از EOM در مقایسه با تیمار شاهد و HPM باعث افزایش تولید شیر (9/25 در مقابل 3/27 و 72/24 کیلوگرم در روز)، پروتئین (63/2 در مقابل 84/2 و 65/2 کیلوگرم در روز) و کل مواد جامد شیر (84/8 در مقابل 89/8 و 86/8 کیلوگرم در روز) گردید. هر دو ترکیب HPM و EOM غلظت کل اسیدهای چرب اشباع شیر را کاهش و غلظت اسیدهای چرب غیراشباع را افزایش دادند (05/0>P). غلظت آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و تری گلیسرید پلاسما بعد از مصرف خوراک و پروتئین پلاسما قبل از مصرف خوراک تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند (05/0>P). به طور کلی استفاده از اسانس های گیاهی با تاثیر بر الگوی تخمیر شکمبه، باعث بهبود تولید شیر درگاوهای شیری شده و می تواند سبب تغییر در ترکیبات شیر شود.

هدف از این پژوهش بررسی اثرات تغذیه ای هسته خرمای تخمیر شده بر عملکرد، صفات لاشهو جمعیت میکروبی دستگاه گوارش در جوجه های گوشتی بود. این آزمایش به صورت فاکتوریل 4×2 با یک تیمار شاهد در قالب طرح کاملاً تصادفی با 540 قطعه جوجه یک روزه در 9 تیمار و 5 تکرار (12 جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره ذرت – سویا (شاهد)، جیره های حاوی 2، 4، 6 و 8 درصد هسته خرمای خام و2، 4، 6 و 8 درصد هسته خرمای تخمیر شده بود. فرآیند تخمیر موجب کاهش فیبرخام و افزایش پروتئین خام گردید (05/0p<). تغذیه هسته خرمای تخمیری باعث افزایش مصرف خوراک و بهبود افزایش وزن در دوره پایانی (42-25 روزگی) شد (05/0p<). در همین دوره افزایش وزن در سطح 8 درصد هسته خرمای تخمیری (1474 گرم در برابر 1336 گرم) به طور معنی داری (05/0p<) بیشتر از تیمار شاهد بود. هزینه خوراک مصرفی در جیره حاوی خوراک تخمیری بیشتر از جیره هسته خام بود (05/0p<). چربی محوطه بطنی و وزن سنگدان در تیمارهای حاوی هسته خرمای تخمیری نسبت به تیمارهای حاوی هسته خرمای خام کاهش یافت (05/0p<). جمعیت باکتری های اسید لاکتیک و کلی فرم در ایلئوم جوجه های تغذیه شده با هسته خرمای تخمیری در مقایسه با هسته خرمای خام بطور معنی داری بترتیب بیشتر و کمتر بودند(05/0p<). نتایج این مطالعه نشان داد که تخمیر هسته خرما در سطح 8 درصد موجب بهبود عملکرد جوجه گوشتیدر دوره پایانی پرورش می گردد.

آزمایشی بهمنظور بررسی اثر مصرف سطوح کاهشی پروبیوتیک بیوپل براساس سن بر عملکرد، سیستمایمنی و مورفولوژی روده باریک جوجه هایگوشتی انجام گردید. به این منظور تعداد 256 قطعه جوجهگوشتی 1 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4تیمار شامل: 1) شاهد، 2) سطوح 300 (1 تا 10 روزگی)، 200 (11 تا 24 روزگی)، 100 (25 تا 42 روزگی) گرم در تن خوراک از پروبیوتیک بیوپل، 3) سطوح150 (1 تا 10 روزگی)، 100 (11 تا 24 روزگی)، 50 (25 تا 42 روزگی) گرم در تن خوراک از پروبیوتیک بیوپل، 4) سطح ثابت 300 گرم در تن خوراک از پروبیوتیک بیوپل انجام شد. در پایان هیچ کدام از تیمارهای پروبیوتیکی تأثیری بر مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک مصرفی نداشتند. اثر تیمارها بر درصد هماتوکریت خون معنیدار بود (05/0>P) به طوری که تیمار دوم بیشترین درصد هماتوکریت را به خود اختصاص داده بود. تیتر آنتیبادی تولید شده علیه گلبول قرمز گوسفند تحت تأثیر تیمارهای پروبیوتیکی قرار نگرفت. در ناحیه دئودنوم به طور معنیداری (05/0>P) سلولهای گابلت روی ویلی و همچنین تعداد سلولهای گابلت در هر 100 میکرومتر از طول ویلی تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (01/0>P)، بهطوری که بیشترین تعداد سلول گابلت و سلولهای گابلت روی ویلی در تیمار شاهد مشاهده شد. ضخامت ویلی در ناحیه ایلئوم تحت تأثیر تیمارهای اعمال شده به طور معنیداری (01/0>P) تغییر کرد، بهطوری که بیشترین ضخامت ویلی در تیمار شاهد مشاهده شد، درحالی که بین سایر تیمارهای پروبیوتیک اختلاف معنیدار وجود نداشت.

کاهش جوجه درآوری و افزایش تلفات جنینی در جوجه کشی از لحاظ اقتصادی حایز اهمیت فراوانی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات ماه، فصل، سن گله مادر و وزن تخم مرغ های نطفه دار بر درصد جوجه درآوری و تلفات جنینی در طی دوره جوجه کشی می باشد. با مراجعه مکرر به کارخانه جوجه کشی تخم مرغ های قابل جوجه کشی، جوجه درآوری شده و غیر قابل جوجه درآوری 3 مزرعه مرغ مادر گوشتی ثبت گردید و سپس با استفاده از روش سوم ( شکستن تخم مرغ های جوجه درآوری نشده در پایان دوره انکوباسیون) تخم مرغ های جوجه درآوری نشده مورد بازرسی قرار گرفتند. از مجموع تعداد 2372604 تخم مرغ قابل جوجه-کشی نطفه دار، میزان 73/75 % تخم مرغ جوجه درآوری شده و میزان 27/24 % تخم مرغ عدم هچ (تلفات جنینی) ثبت شدند. اثر ماه و دو فصول بهار و تابستان بر میانگین درصد جوجه درآوری و میانگین درصد تلفات جنینی معنی دار بود (05/٠ >p)، به طوری که شهریور ماه و تابستان کمترین میزان جوجه درآوری و بیشترین میزان تلفات جنینی را داشتند. با افزایش سن گله مادر و افزایش وزن تخم مرغ نطفه دار میانگین درصد جوجه درآوری به طور معنی دار کاهش یافت، درحالی که میانگین درصد تلفات جنینی افزایش پیدا کرد (05/٠ >p). ببیشترین میزان تلفات جنینی به طور معنی دار در بی نطفگی و مرحله VIجنینی مشاهده گردید. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ماه، فصل، سن گله مادر و دامنه وزنی تخم مرغ بر میزان جوجه درآوری و تلفات جنینی تاثیر دارند.

این پژوهش به منظور بررسی ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تولید گاز تفاله گوجه فرنگی سیلو شده با تفاله چغندرقند (5 و 10 درصد وزن تفاله گوجه فرنگی) و تلقیح باکتریایی (لاکتوباسیلوس پلانتاروم، 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم علوفه ی تازه) و تاثیر آن بر عملکرد بره های پرواری مغانی انجام گرفت. آزمایش پرواری با 25 راس بره نر مغانی به مدت 70 روز انجام شد. بره ها به طور تصادفی به پنج گروه تقسیم شده و هر گروه یکی از تیمارهای شاهد، جیره بدون سیلاژ تفاله گوجه فرنگی (تیمار 1)، جیره حاوی سیلاژ تفاله گوجه فرنگی + 5 درصد تفاله خشک چغندرقند (تیمار 2)، جیره حاوی سیلاژ تفاله گوجه فرنگی + 10 درصد تفاله خشک چغندرقند (تیمار 3)، جیره حاوی سیلاژ تفاله گوجه فرنگی + 5 درصد تفاله خشک چغندرقند با تلقیح باکتریایی (تیمار4) و جیره حاوی سیلاژ تفاله گوجه فرنگی + 10 درصد تفاله خشک چغندرقند با تلقیح باکتریایی (تیمار 5) را دریافت کردند. مقدار پتانسیل تولید گاز، قابلیت هضم ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم و اسیدهای چرب کوتاه زنجیر در تفاله گوجه فرنگی سیلو شده با 10 درصد تفاله خشک چغندر قند و تلقیح باکتریایی بیشتر از شاهد بود. مقدار خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک در تیمار شاهد بیشتر از سایر تیمارها بود. تفاله گوجه فرنگی سیلو شده با تفاله چغندر قند باعث کاهش هزینه خوراک مصرفی روزانه و به دنبال آن افزایش مقدار سود روزانه شد. در مجموع، استفاده از تفاله گوجه فرنگی سیلوشده با 10 درصد تفاله چغندرقند در جیره بره های پرواری پیشنهاد می گردد.

برای ارزیابی پیشرفت ژنتیکی صفات رشد از اطلاعات شجره 12140 رأس بز کرکی رایینی مربوط به سال های 1369 تا 1389 در مرکز پرورش و اصلاح نژاد بز کرکی رایینی استفاده شد. صفات مورد بررسی شامل وزن تولد، شیرگیری، شش ماهگی، نه ماهگی و یک سالگی بود. مؤلفه های واریانس و پارامتر های ژنتیکی صفات با روش حداکثر درستنمایی محدود شده و شش مدل حیوانی مختلف با استفاده از نرم افزار Wombat برآورد شد. وراثت-پذیری مستقیم صفات وزن تولد، شیرگیری، شش ماهگی، نه ماهگی و یک سالگی به ترتیب 24/0، 29/0، 33/0، 35/0 و 37/0 بود. ارزش اصلاحی دام ها برای هر صفت، با استفاده از بهترین مدل دام تک صفتی برآورد گردید. روند فنوتیپی، ژنتیکی و محیطی صفات به ترتیب از طریق تابعیت میانگین فنوتیپی، میانگین ارزش اصلاحی و تفاوت ارزش اصلاحی از ارزش فنوتیپی بر سال تولد برآورد شد. روند ژنتیکی صفات وزن تولد، شیرگیری، شش ماهگی، نه ماهگی و یک سالگی به ترتیب 71/16، 83/85، 16/105، 67/123 و 53/122 گرم در سال محاسبه شد (01/0>p). میزان پیشرفت ژنتیکی صفات وزن تولد، شیرگیری، شش ماهگی، نه ماهگی و یک سالگی به ترتیب 483/0، 561/0، 767/1، 647/1 و 465/1 کیلو گرم برآورد شد. با توجه به روند های ژنتیکی مثبت برآورد شده برای صفات رشد در بز های رایینی، به نظر می رسد برنامه انتخاب دام ها بر مبنای ارزش اصلاحی در این نژاد منجر به پیشرفت ژنتیکی قابل مناسبی شده و باید این راهکار ادامه یابد.

در پژوهش حاضر یک ترکیب آهسته رهش اوره تولید شد و اثرات آن روی فراسنجه های تولید گاز، تخمیر، ناپدید شدن مواد مغذی و فعالیت آنزیم های میکروبی شکمبه گوسفند در شرایط آزمایشگاهی بررسی گردید. از چهار تیمار آزمایشی شامل جیره شاهد (کنترل)، و مکمل نمودن جیره شاهد با اوره، اوره آهسته رهش و اًپتیژن استفاده گردید. نتایج نشان داد که در عمده زمان های انکوباسیون، بیشترین میزان غلظت آمونیاک شکمبه در جیره غذایی مکمل شده با اوره و کمترین میزان در جیره شاهد مشاهده گردید (05/0P<). هرچند، در همه زمان های انکوباسیون اختلاف قابل توجهی بین تیمار مکمل شده با اوره آهسته رهش و اُپتیژن وجود نداشت (05/0P>). پس از 96 ساعت انکوباسیون، جیره های آزمایشی تأثیری بر کل گاز تولیدی، ضرایب b و c و pH شکمبه نداشتند (05/0P>). بیشترین میزان ناپدید شدن ماده خشک و ماده آلی، تخمین انرژی قابل متابولیسم، اسیدهای چرب فرار کوتاه زنجیر، سنتز پروتئین میکروبی و فعالیت آنزیم کربوکسی متیل سلولاز در جیره شاهد و کمترین میزان آنها در جیره مکمل شده با اوره به دست آمد (05/0P<). بیشترین میزان فعالیت تجزیه کاغذ صافی با تغذیه جیره حاوی اوره آهسته رهش و کمترین میزان آن در جیره حاوی اوره مشاهده گردید (05/0P<). بیشترین میزان فعالیت پروتئازی شکمبه در جیره مکمل شده با اوره بوده، و کمترین میزان آن در جیره شاهد به دست آمد (05/0P<). در کل، استفاده از مکمل اوره آهسته رهش در شرایط آزمایشگاهی در مقایسه با اوره سبب بهبود گوارش پذیری ماده خشک و ماده آلی، سنتز پروتئین میکروبی و فعالیت عمده آنزیم های فیبرولایتیک شکمبه گردید.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کنجاله گلوتن ذرت ( 4 و 8 درصد) بدون فرآوری و فرآوری شده با آنزیم پروتئاز (mg/L300)، در قالب طرح کاملاً تصادفی و آزمایش فاکتوریل 2×2 با یک جیره شاهد بر عملکرد، فراسنجه های بیوشیمیایی خون، ایمنی و جمعیت میکروبی ایلئوم جوجه های گوشتی انجام شد. 200 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 با 5 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 38 روز پرورش یافتند. طی دوره آزمایش مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی اندازه گیری شد. در سن 30 و 37 روزگی، جهت بررسی ایمنی و در سن 38 روزگی، جهت تعیین برخی از فراسنجه های بیوشیمیایی خون از ورید بال خون گیری به عمل آمده است. در پایان دوره آزمایش از بخش ایلئوم، جمعیت میکروبی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که جیره های آزمایشی حاوی 4 و 8 درصد کنجاله گلوتن ذرت فرآوری شده با آنزیم پروتئاز در اثرات متقابل و مقایسات مستقل نسبت به شاهد دارای افزایش مصرف خوراک، افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی بود (05/0P<)، و همچنین، تیمار حاوی 8 درصد گلوتن ذرت فرآوری شده با آنزیم پروتئاز در اثرات متقابل و مقایسات مستقل سبب افزایش ایمنی، سوپراکسیددیسموتاز و کاهش فلور میکروبی مضر در پایان دوره شد (05/0P<). به طور کلی، نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری گلوتن ذرت با آنزیم پروتئاز در شرایط آزمایشگاهی و استفاده از آن در جیره غذایی جوجه های گوشتی سبب بهبود عملکرد، ایمنی و کاهش جمعیت میکروبی مضر شد.

این پژوهش با هدف بررسی اثرات سطوح مختلف اسانس رزماری (صفر، 100 و200 میلی گرم در کیلوگرم) و اسانس نعناع فلفلی (صفر، 100 و200 میلی گرم در کیلوگرم) بر عملکرد، وضعیت آنتی اکسیدانی و فعالیت برخی آنزیم های خون بلدرچین های ژاپنی انجام شد. تعداد 360 قطعه بلدرچین ژاپنی یک روزه در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3×3 بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 9 تیمار، 4 تکرار و 10پرنده در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفتند. کاربرد اسانس های رزماری و نعناع فلفلی در جیره بر مصرف خوراک، افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک در کل دوره آزمایش تأثیر معنی داری نداشت (05/0

هدف از این مطالعه مقایسه نیکویی برازش چهار مدل آماری غیرخطی شامل برودی، گمپرتز، ون برتالانفی و لجستیک برای صفات رشد بزغاله های نژاد مهابادی بود. به منظور تجزیه و تحلیل منحنی رشد از مجموع 126 بزغاله، 2036 رکورد هفتگی وزن بدن از زمان تولد تا سن105روزگی استفاده شد. به منظور مقایسه نیکویی برازش مدل ها، آماره هایی از قبیل ضریب تبیین (R2)، جذر میانگین مربعات و معیار اطلاع آکایک محاسبه شد. نیکویی برازش بین چهار مدل مورد مطالعه متفاوت بود که به لحاظ خصوصیات کلی مدل برودی به علت ضریب تبیین بالا، جذر میانگین مربعات باقیمانده و معیار اطلاع آکایک پایین به عنوان بهترین مدل برای برازش منحنی رشد نژاد مهابادی معرفی شد. متوسط وزن تولد، وزن شیرگیری (105 روزگی) و متوسط افزایش وزن روزانه پیش از شیرگیری در بزغاله های نژاد مهابادی به ترتیب 25/3، 5/13 و 092/0 کیلوگرم در روز بود. نتایج حاصل از این مطالعه می تواند به برنامه ریزی در زمینه ی استراتژی های مدیریتی مزرعه و تصمیم گیری در مورد حذف بزغاله های ضعیف (کم رشد) و انتخاب بزغاله های پرتولید (رشد زیاد) از طریق منحنی رشد کمک کند.

در حال حاضر در کشور تعداد 7816 واحد گاوداری صنعتی شیری با مجموع 847500 رأس گاو و گوساله اصیل به فعالیّت تولیدی مشغول می باشند. طبق آخرین اطّلاعات موجود، در استان البرز تعداد 227 واحد گاوداری صنعتی شیری با مجموع 92600 رأس گاو و گوساله به فعالیّت تولیدی مشغول می باشند. پژوهش حاضر به منظور مطالعه ی ترکیب گلّه در گاوداری های صنعتی استان البرز اجرا گردید. در این پژوهش اطّلاعات مربوط به 43 واحد گاوداری صنعتی شیری تحت پوشش مرکز اصلاح نژاد دام کشور مربوط به سال 1391 اخذ و مورد بررسی قرار گرفت. واحد ها به دسته های ظرفیتی مختلف (زیر 100 رأس، 100 تا 200رأس، 200 تا 300 رأس، 300 تا 500 رأس و بیشتر از 500 رأس) تقسیم شدند. سپس به صورت تصادفی20 درصد از واحدهای موجود در هر طبقه (در مجموع 43 واحد نمونه) انتخاب و اطّلاعات ثبت شده از آن ها مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده نسبت دام های دوشا، ماده خشک آبستن، ماده خشک غیر آبستن، تلیسه غیر آبستن، تلیسه آبستن، گوساله (6-0 ماهه)، گوساله (8-6 ماهه)، گوساله (12-8 ماهه) و گاو نر در کل واحدهای مورد بررسی به ترتیب 8/35، 9/9، 6/3، 3/10، 2/10، 1/10، 7/6، 13 و 4/ 0درصد بود.

به منظور مقایسه تاثیر افزودن تفاله گوجه فرنگی در جیره جوجه های گوشتی، دو نوع تفاله گوجه فرنگی خام و تخمیر شده هر کدام در چهار سطح (5، 10، 15 و 20 درصد) به صورت آزمایش فاکتوریل 2×4 در قالب طرح کاملا تصادفی و یک گروه آزمایشی شاهد با 9 گروه آزمایشی و 3 تکرار استفاده و تاثیر آن ها بر عملکرد، فراسنجه های خونی و ریخت شناسی پرز های ایلئوم جوجه ها بررسی شد. نتایج نشان داد تغذیه جوجه های گوشتی با تفاله گوجه فرنگی تخمیری سبب بهبود افزایش وزن نسبت به تفاله گوجه فرنگی خام و گروه شاهد گردید (05/0>P). خوراک مصرفی جوجه های تغذیه شده با تفاله گوجه فرنگی تخمیری تفاوت معنی داری با تفاله گوجه فرنگی خام نداشت. ضریب تبدیل غذایی جوجه های تغذیه شده با تفاله گوجه فرنگی تخمیری بهتر بود (05/0>P). بیش ترین افزایش وزن و خوراک مصرفی در سطح 15 درصد تفاله گوجه فرنگی تخمیری مشاهده گردید (05/0>P). تغذیه جوجه های گوشتی با تفاله گوجه فرنگی تخمیری به طور معنی داری باعث کاهش کلسترول، تری گلیسرید، لیپو پروتئین با چگالی پایین، لیپو پروتئین با چگالی خیلی پایین و افزایش لیپو پروتئین با چگالی بالا گردید (05/0>P). نسبت طول پرز به عمق کریپت و طول پرز ایلئوم در جوجه های تغذیه شده با تفاله گوجه فرنگی تخمیری نسبت به تفاله گوجه فرنگی خام و گروه شاهد بالاتر بود (05/0>P). استفاده از تفاله گوجه فرنگی تخمیری باعث کاهش کلسترول، بهبود عملکرد و سلامت جوجه های گوشتی نسبت به تفاله گوجه فرنگی خام شد، در نتیجه امکان استفاده از آن تا سطح 15 درصد در جیره غذایی جوجه-های گوشتی وجود دارد.

این تحقیق با هدف بررسی تأثیر سطوح مختلف یک بیوچار معدنی بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی جیره و فراسنجه های خونی گوساله های هلشتاین انجام شد. برای این منظور از 27 رأس گوساله ی ماده هلشتاین از شیر گرفته شده با میانگین وزن اولیه 45/9± 663/67 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 9 تکرار به مدت 49 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی حاوی 83/32 درصد علوفه و 17/67 درصد کنسانتره بودند و کنسانتره مورد استفاده در جیره 1 (شاهد)، 2 و 3 به ترتیب حاوی صفر، 35/0 و 70/0 درصد بیوچار معدنی بود. مصرف خوراک روزانه و افزایش وزن در پایان هر هفته از آزمایش اندازه گیری شد. غلظت برخی از فراسنجه های خون در روز 48 آزمایش تعیین شد. نتایج نشان داد که کل افزایش وزن گوساله ها در دوره آزمایش، وزن بدن گوساله ها در پایان آزمایش و افزایش وزن روزانه گوساله ها در طول دوره آزمایش تحت جیره ها قرار نگرفت. میانگین مصرف خوراک روزانه گوساله ها در کل دوره در گروه های آزمایشی یکسان بود (37/0=P). قابلیت هضم ماده آلی، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) در جیره های حاوی بیوچار در مقایسه با جیره شاهد بیشتر بود (01/0>P). همچنین افزودن بیوچار به جیره گوساله ها تأثیری بر غلظت نیتروژن اوره ای، پروتئین کل، تری گلیسیرید و لیپوپروتئین های با چگالی کم در خون نداشت. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از بیوچار معدنی مذکور در جیره گوساله ها سبب بهبود بازده تبدیل خوراک، افزایش قابلیت هضم و کاهش کلسترول خون گوساله ها گردید.