توسعه آبزی پروری (علوم زیستی)
سال:1399 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

بمنظور ارزیابی کیفیت آب مزارع پرورشی میگوی پاسفید واقع در منطقه تیاب شمالی استان هرمزگان، برخی از پارامتر های فیزیکوشیمیایی موثر بر رشد میگو مانند دمای آب، pH، شوری، اکسیژن محلول، نیتریت، آمونیاک، شفافیت وکلروفیلa در نه استخر (سه استخر در هرمزرعه)، در سال1393، طی یک دوره پرورش شش ماهه (آوخر خرداد الی نیمه اول آذر ماه) مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که حداقل و حداکثر میانگین دمای آب برابر با (0C37/4-0C15/5)، pH (8/97-7/1)، شوری (ppt5/59-ppt41)، اکسیژن محلول (mg/l5/9 – mg/l7/0)، نیتریت (m/lµ 5/54 – m/lµ 3/0)، آمونیاک (mg/l13/0 – mg/l01/0)، شفافیت (cm95-cm10) وکلروفیلa (µ g/l15/256-µ g/l 15/0) بوده است. آنالیزخوشه ایی نشان داد که ازبین سه مزرعه مورد بررسی، کیفیت آب در مزرعه دوم، بمراتب نامطلوب تر از مزرعه اول و سوم بوده است. نتایج آزمون مولفه ها نشان داد که میزان pH، شفافیت، اکسیژن محلول و نیترت با بار های عاملی قوی در تغییرات کلروفیلa قابل توجه بوده است. همچنینpH، اکسیژن محلول، شفافیت و کلروفیلa بعنوان عوامل متمایز کننده کیفیت آب مزارع پرورش میگو، مورد شناسایی قرار گرفتند. دراین تحقیق برخی ازپارامترها مانند دمای آب، اکسیژن محلول، شوری، شفافیت و کلروفیل a در برخی از زمان ها، خارج از محدوده ایده آل برای پرورش میگوی پاسفید بوده است.

در این مطالعه، اثرات سطوح مختلف جلبک ( Arthrospira platensis ) بر رشد و توان دفاعی ماهی کوی(Cyprinus carpio) طی مدت 8 هفته مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور یک طرح کاملاً تصادفی شامل سطوح 0، 5/2، 5، 5/7، 10 درصد اسپیرولینا در قالب 5 تیمار با سه تکرار طراحی شد. تعداد 150 قطعه ماهی کوی با میانگین وزن اولیه 1/0 ± 30گرم در 15 تانک قرار گرفتند و با مقادیر مختلف جلبک اسپیرولینا به مدت 8 هفته مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ماهی های کوی تغذیه شده با اسپیرولینا 5/2% نسبت به تیمار های تغذیه شده با 5/7 و 10 کاهش معنی دار در عملکرد رشد(وزن اولیه، وزن ثانویه، نرخ رشد ویژه، شاخص وضعیت، میزان افزایش رشد نسبی، درصد افزایش وزن، سرعت رشد طولی) نشان دادند(05/0< P) همچنین سطح فعالیت آنزیم های کاتالاز (CAT)و ﺳ ﻮ ﭘ ﺮ اﻛ ﺴ ﻴ ﺪ دﻳ ﺴ ﻤ ﻮ ﺗ ﺎ ز(SOD) در تیمار 10 درصد اسپیرولینا با تیمار شاهد اختلاف معنی داری داشت( 05/0> P) در حالی که بین تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری مشاهده نگردید ( 05/0< P ). آنزیم های کبدی لاکتات دهیدروژناز (LDH)و مالون دی الدهید (MDA) با افزایش سطوح مکمل غذایی به طور معنی داری کاهش یافتند( 05/0> P). نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزودن 10% جلبک اسپیرولینا به جیره غذایی میتواند تاثیر مثبت قابل توجهی بر نرخ رشد، مکانیسم دفاعی آنتی اکسیدانی و آنزیم های کبدی ماهی کوی داشته باشد.

در این تحقیق تغییرات فصلی ترکیب اسید چرب بافت کبد و عضله ماهی حمری Barbus luteus در رودخانه کرخه موردبررسی قرار گرفت. بدین منظور 84 نمونه ماهی حمری وحشی، در طول ماه های میانی هر فصل سال صید شدند و ترکیب اسید چرب بافت کبد و ماهیچه به وسیله روش کروماتوگرافی گازی مورد ارزیابی قرار گرفتند. بالاترین میزان مجموع اسیدهای چرب اشباع بافت کبد و عضله به ترتیب در فصل پاییز و بهار به دست آمد. مجموع اسیدهای چرب غیراشباع با یک پیوند دوگانه بافت کبد و عضله به ترتیب در فصل تابستان، پاییز و پاییز و زمستان بالاترین مقدار را نشان دادند. کمترین میزان اسیدهای چرب امگا 3 در بافت کبد و عضله در فصل پاییز بوده است. بالاترین میزان نسبت اسیدهای چرب امگا 3 به امگا 6، اسید های چرب DHA و EPA بافت عضله در فصل بهار بدست آمد.

این پژوهش با هدف تحلیلی بر نیازهای آموزشی بهره برداران ماهی قزل آلا در شهرستان اراک به انجام رسیده است. جامعه آماری این مطالعه پرورش دهندگان ماهی قزل آلا در استان مرکزی، شهرستان اراک بوده است (70N=) که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده 60 نفر از بهره برداران ماهی قزل آلا در سطح شهرستان اراک انتخاب شدند. ابزار تحقیق، پرسش-نامه ای بود که روایی صوری و پایایی آن با استفاده از نظرات صاحبنظران و ضریب آلفای کرونباخ تایید گردید (85/0=α ). با استفاده از مرور منابع، مدل نیازسنجی بوریج و میانگین وزنی نمرات، 31 توانمندی موردنیاز بهره برداران ماهی قزل آلا اولویت بندی شدند. نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد، نیازهای انجام تحقیقات و شناخت بازار و شیوه های نوین فروش، انبارداری، زمان صید ماهی، شفافی آب استخر و پاکسازی مرتب و به هنگام آن بارزترین نیازهای آموزشی پرورش دهندگان ماهی در مولفه های فردی-حرفه ای، فنی و ویژگی های استخر بودند. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون لوجستیک نشان داد متغیرهای نگرش فرد به آبزی پروری، سطح تحصیلات فرد، شرکت بهره بردار در دوره های آموزشی-ترویجی پرورش آبزیان، چگونگی دسترسی فرد به منابع اطلاعاتی، مساحت استخر پرورش ماهی و جنسیت فرد به طور مشترک تاثیرگذارترین متغیرها بر میزان مهارت بهره برداران در حوزه پرورش ماهی است.

در این مطالعه، اثرات سین بیوتیک تجاری بایومین ایمبو با میزان 1 و 5 گرم در کیلوگرم جیره بر عملکرد رشد، برخی شاخص های بیوشیمیایی سرم و پاسخ های ایمونولوژیک موکوس بافت پوست ماهی کاراس معمولی (Carassius carassius) بررسی گردید. ماهیان با میانگین وزنی 36/0 ± 03/8 گرم به طور کاملاً تصادفی به 2 تیمار و گروه شاهد با 3 تکرار (9 آکواریوم و هر آکواریوم شامل 12 قطعه ماهی) تقسیم شدند. ماهیان به مدت 45 روز با جیره آماده سازی شده مورد تغذیه قرار گرفتند. میزان رشد در تیمار 500 میلی گرم بر کیلوگرم خوراک ماهی در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری نشان دادند (05/0 < P). میزان گلوکز و کلسترول در سرم ماهیان نیز به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد کاهش داشتند (05/0 < P). . به طور مشابه، فعالیت پروتئاز و لیزوزیم در موکوس بافت پوست ماهیان در هر دو تیمار در مقایسه با شاهد افزایش معنی داری داشتند (05/0 < P). براساس نتایج به دست آمده، می توان بیان نمود که افزودن سین بیوتیک تجاری بایومین ایمبو به طور ویژه با میزان 5 گرم در کیلوگرم جیره می تواند منجر به بهبود عملکرد رشد، برخی پارامترهای بیوشیمیایی و ایمنی موکوسی پوست در ماهی کاراس معمولی شود.

توسعه آبزی پروری و تولید مصالح ساختمانی سبب کاهش سلامت آب می شود. در این مطالعه، پراسنجه های کیفی آب رودخانه محمدآبادکتول گرگان سنجش و با استانداردهای آب سطحی مقایسه گردید. این رودخانه در کنترل سیلاب، تامین آب کشاورزی فاضل آباد و حفظ تعادل اکولوژیک منطقه اهمیت زیادی دارد. دمای آب، کدورت، جامدات محلول، شوری، فسفات، نیترات، نیتریت، آمونیاک، اکسیژن محلول و pH در محل و مقدارهای اکسیژن خواهی زیستی و کلی فرم مدفوعی با انتقال نمونه ها به آزمایشگاه در 12 ایستگاه مرتبط با موقعیت صنایع ماسه شویی و آبزی پروری سنجش شدند. در امتداد این رودخانه 3 صنعت ماسه شویی و 4 استخر آبزی پروری وجود دارد که فقط پراسنجه های شوری و کدورت در یک ایستگاه بیش از حد استاندارد بود و سایر پراسنجه ها در تمام ایستگاه ها در محدوده ی استاندارد قرارداشتند. نتایج شاخص کیفی آب های سطحی ایران (IRWQI) به ترتیب در ایستگاه ها از بالادست به پایین دست رودخانه، 2/79، 77، 3/77، 7/77، 62، 7/70، 6/73، 2/74، 2/79، 4/77، 9/79 و 83 بود که در محدوده کیفی خوب و بیانگر توان خودپالایی بالای رودخانه است. اگرچه آبزی پروری و صنایع ماسه شویی بر کیفیت آب رودخانه تاثیرگذار بوده است اما شرایط محیط فیزیکی رودخانه از جمله جنس بستر و نقش مهم شرایط اکولوژیکی در خودپالایی رودخانه، این اثرات را تعدیل کرده است.

مطالعه حاضر به منظور تعیین اثر دوره نوری و زمان های مختلف غذادهی بر عملکرد رشد و کارایی غذایی بچه فیل ماهیان پرورشی به مدت 56 روز انجام شد. تعداد 120 عدد بچه ماهی با میانگین وزن اولیه (± انحراف معیار) 4/0 ± 4/51 گرم بطور کاملا تصادفی در 4 تیمار (1) شرایط نوری طبیعی با تغذیه روزانه (Nd)، (2) شرایط نوری طبیعی با تغذیه شبانه روزی (Nnd)، (3) شرایط نوری مداوم با تغذیه روزانه (Ld) و (4) شرایط نوری مداوم با تغذیه شبانه روز (Lnd) هر کدام با 3 تکرار در 12 حوضچه بتونی گرد توزیع شدند. ساعات دوره روشنایی در دوره نور طبیعی (12 ساعت روشنایی: 12 ساعت تاریکی)، ساعات غذادهی روزانه 6، 10، 14 و 17 و غذادهی شبانه روزی 2، 9، 14 و 21 بود. در پایان آزمایش عملکرد رشد و کارایی غذا در بین تیمارهای مختلف مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که اثر متقابل دوره نوری و ساعات غذادهی اختلافی را در بین شاخص های رشد و تغذیه نشان نمی دهد (05/0P >) اما بهترین عملکرد رشد و کارایی غذایی در تیمار Ld مشاهده شد. نتایج این مطالعه نشان دهنده افزایش 22 گرمی ماهیان پرورش یافته در شرایط شرایط نوری مداوم و غذادهی در ساعات روشنایی و FCR مطلوب تر در طول دوره 8 هفتگی بود. با توجه به اینکه استفاده از شرایط نوری مداوم و غذادهی در ساعات روشنایی سبب بهبود عملکرد رشد و کارایی غذایی بچه فیل ماهیان مورد مطالعه شد، بنابراین بکارگیری شرایط حاضر در مراکز پرورش بچه فیل ماهیان توصیه می گردد.

هدف تحقیق حاضر بررسی پارامترهای بیوشیمیایی و خونی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان جهت تعیین قابلیت سازگاری در آب با دامنه شوری 20-0 در هزار بمنظور فراهم آوردن امکان معرفی وپرورش این گونه در محیط های آبی با درجات شوری مختلف بوده است. بچه ماهیان از یک کارگاه ماهیان سرد آبی در استان مازندران تهیه شد و جهت انجام آزمایشات به پژوهشکده اکولوژی دریای خزر منتقل شدند. بچه ماهیان با متوسط وزنی 31گرم و متوسط طول چنگالی14 سانتی متر، در 3 تیمار آزمایشی در آب با شوری های (شیرین، 13 و 20 گرم در هزار) با تراکم 15 عدد به تانک پلی اتیلنی300 لیتری حاوی 250 لیتر از آب مورد آزمایش معرفی گردیدند. آب شیرین از رودخانه تجن و آب psu13 از دریای خزر و آب psu20 از اختلاط آب دریای خزر و نمک دریائی تهیه شد. روزانه به میزان 50 درصد از آب وان ها تعویض گردید. طول دوره آزمایش به مدت 7 شبانه روز بوده است. در طول مدت آزمایش غذادهی انجام نگرفت. سنجش پارامتر های اندازه گیری شده آب در طول مدت آزمایش شامل: اکسیژن محلول 6 میلی گرم در لیتر، pH برابر 2/8، نیتریت کمتر از1/0، نیترات کمتر از 16 میلی گرم بر لیتر، آمونیوم 52/17 میلی گرم بر لیتر و دما 5/15 درجه سانتی گراد بوده است. در دوره آزمایش تلفاتی در گروه های آزمایشی مشاهده نگردید. نتایج نشان داد که بطور نسبی میانگین پارامترهای اسمولاریته، سدیم، کلراید، منیزیم، کورتیزول، کلسیم، هماتوکریت، هموگلوبین، تعدادگلبول قرمز و سفید در محیط آب شور نسبت به محیط آب شیرین بالاتر بوده است (05/0>p، آزمون دانکن). همچنین نتایج بررسی فاکتورهای خونی و یونی پلاسمای خون بچه ماهیان قزل آلا بیانگر سازگاری فیزیولوژیک بچه ماهیان همسو با تغییرات شوری جهت تطابق پذیری با محیط جدید جهت فراهم آوردن امکان پرورش این ماهیان بوده است.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر استفاده از پودر پوست کیوی (Actinidia. sp) در جیره غذایی بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری بچه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) بود. برای این منظور پنج جیره غذایی شامل یک جیره فاقد پودر پوست کیوی، چهار جیره حاوی پودر پوست کیوی در سطوح 1، 3، 5 و 7 درصد جیره تهیه شد. بچه ماهیان کپور معمولی با وزن متوسط 05/0± 53/19 گرم به صورت تصادفی در هر تیمار (سه تکرار) در تانک های 300 لیتری با حجم آب 250 لیتر ذخیره سازی شده و به مدت هشت هفته با جیره های مورد نظر در حد سیری تغذیه شدند. در پایان آزمایش شاخص های مربوط به رشد، بازماندگی، آنالیز لاشه و هضم پذیری مواد مغذی ارزیابی شد. شاخص های رشد اختلاف معنی داری بین تیمار ها نشان نداد (05/0p>). در آنالیز لاشه و میزان هضم پذیری پروتئین و چربی هم تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده نشد (05/0p>)، اما بیشترین میزان هضم پذیری ماده خشک در تیمارهای 3، 5 و 7 درصد مشاهده شد و کمترین میزان در تیمار شاهد مشاهده شد (05/0p<). به طور کلی استفاده از پودر پوست کیوی تاثیر منفی بر شاخص های رشد، ترکیب لاشه و هضم پذیری نداشت.

در این تحقیق تاثیر اسپیرولینا (Spirulina platensis) بر فاکتورهای بیوشیمیایی، خونشناسی و پاسخهای ایمنی بچه ماهی آزاد دریای خزر(Salmo trutta caspious) بررسی گردید. پنج جیره آزمایشی با سطوح پروتئین (45%) و انرژی یکسان (MJ kg-1 20) طراحی و ساخته شدند. در این آزمایش ریزجلبک اسپیرولینا در سطوح صفر درصد (تیمار شاهد)، 2 درصد (2/13 گرم اسپیرولینا در هر کیلوگرم)، 4 درصد (4/26 گرم اسپیرولینا در هر کیلوگرم)، 6 درصد (6/39 گرم اسپیرولینا در هر کیلوگرم) و 8 درصد (8/52 گرم اسپیرولینا در هر کیلوگرم) جایگزین پودر ماهی جیره (89/65 درصد در جیره شاهد) گردید. 600 بچه ماهی آزاد با وزن متوسط 11 گرم در 15 مخزن پرورش ذخیره شدند. دوره غذادهی 10 هفته و روزانه 2 بار صورت می گرفت. در انتهای دوره شاخصهای بیوشیمیایی و خونشناسی شامل تعداد گلبولهای قرمز، گلبولهای سفید، اندیسهای گلبولی، درصد افتراقی گلبولهای سفید، هماتوکریت و همگلوبین و فاکتورهای بیولوژیک و ایمنی شامل پروتئین کل، آلبومین، تری گلیسیرید، کلسترول، گلوکز، ایمنوگلوبولین ها، عامل کمپلمان، آنزیم لیزوزیم و رادیکال آزاد اکسیژن سنجیده شد. با افزایش میزان اسپیرولینای جیره، پارامترهای هماتولوژی بچه ماهیان آزاد دریای خزر از جمله تعداد گلبولهای قرمز، تعداد گلبولهای سفید، درصد هماتوکریت، میزان هموگلوبین، لنفوسیت، نوتروفیل و اندیس های خونی روند افزایشی داشته و بین تیمارها اختلاف معنی دار بوده است (05/0 p <). سطوح آنزیم لیزوزیم، کمپلمان های C3، C4، ACH50، رادیکال آزاد اکسیژن و ایمونو گلوبولین بطور معنی داری تحت تاثیر سطوح اسپیرولینای جیره قرار گرفتند (05/0 p <)، بطوریکه بیشترین میزان این پارامترها در تیمار 8 درصد و کمترین میزان در تیمار شاهد مشاهده شد. در مجموع می توان گفت سطح 8-6 درصد جایگزینی پودر ماهی با اسپیرولینا می تواند در افزایش توان ایمنی ماهی آزاد دریای خزر موثر باشد.