مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1388 | دوره:27 | شماره:94 |تعداد مقالات:10

مقدمه: سایتوکینهایی مثل (interleukin 1B) IL1B ، (interleukin 6) IL6، و (interleukin 8) IL8 جهت پیشگویی زایمان زودرس استفاده می شوند. در این مطالعه دو عامل دیلاتاسیون کم سرویکس (1-2cm) و سطح اینترلوکین 6 و 8 به عنوان دو متغیر در پیش گویی زایمان زودرس مورد بررسی قرار گرفته اند.روش ها: این یک مطالعه توصیفی – تحلیلی آینده نگر است. گروه مورد مطالعه خانم های حامله یک قلوی بین 34-24 هفته بودند که به دو گروه 40 نفری تقسیم شدند. گروه اول دارای دیلاتاسیون کم (1-2cm) و گروه دوم فاقد دیلاتاسیون بودند. از مایع سرویکوواژینال کلیه افراد نمونه تهیه شد و IL6 و IL8 آن به روش ELIZA اندازه گیری گردید. حساسیت، ویژگی، ارزش پیش گویی مثبت و منفی IL6 و IL8 و ارتباط آن با دیلاتاسیون و زایمان زودرس مشخص شد.یافته ها: اطلاعات به کمک نرم افزار SPSS نسخه 13 و آزمون t-test تجزیه و تحلیل شد. حساسیت و ویژگی ترکیب دیلاتاسیون (1-2cm) و IL6³18.1 pg/m در پیش گویی زایمان زودرس به ترتیب %50 و %65 بود. PPV و NPV به ترتیب %28.6 و %82.4 بودند.نتیجه گیری: ترکیب دیلاتاسیون (1-2cm) و سطح IL6 تاکنون جهت پیشگویی زایمان زودرس استفاده نشده است. سطح IL6 و IL8 در کسانی که دیلاتاسیون 1-2cm داشتند بالاتر بود. دیلاتاسیون 1-2cm ارتباط معنی داری با زایمان زودرس داشت. در کسانی که دیلاتاسیون 1-2cm و IL6³18.1pg/m داشتند احتمال زایمان زودرس بیشتر بود. ترکیب دیلاتاسیون سرویکس و IL6 را می توان به عنوان دو متغیر در پیش گویی زایمان زودرس به کار برد.

مقدمه: کم کاری مادر زادی تیروئید (CH) اختلال متابولیک نسبتا شایع در نوزادان می باشد که در سال های اخیر موارد فامیلی قابل توجهی از بیماری گزارش شده است. این مطالعه، به منظور ارزیابی اختلالات عملکرد تیروئید در بستگان درجه اول نوزادان مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید و مقایسه آن با گروه کنترل طراحی گردید.روش ها: این مطالعه مورد شاهدی در فاصله سال های 1386-1382، بر روی 194 نوزاد مبتلا به کم کاری مادرزادی تیروئید، 350 نوزاد سالم که با گروه مورد انطباق داده شده بودند و بستگان درجه اول آنها انجام شد. از بستگان درجه اول شاهد آزمون های عملکرد تیروئید به عمل آمد و همچنین مادران دو گروه از نظر نسبت تیتر آنتی بادی تیروئید پروکسیداز(TPO)  بررسی و مقایسه شدند.یافته ها: 361 و 665 نفر از والدین و 136 و 477 نفر از خواهران و برادران نوزادان مبتلا و غیر مبتلا به ترتیب بررسی شدند. در آزمون های عملکرد تیروئید در 85 نفر از گروه مورد و 96 نفر از گروه شاهد اختلال مشاهده شد که از این تعداد به ترتیب 75 و 57 نفر مبتلا به کم کاری تیروئید بودند (P£0.0001). آنتی بادی TPO به ترتیب در 22 (%17.3) و 69 (32.5%) مادر از گروه مورد و شاهد مثبت بود (P=0.005).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که اختلالات آزمون های عملکردی تیروئید در وابستگان درجه اول مبتلایان به کم کاری مادرزادی تیروئید به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد بیشتر است. در بررسی آنتی بادی های خود ایمنی، موارد مثبت آنتی بادی TPO در گروه شاهد از گروه مورد بیشتر بود که می تواند مطرح کننده نقش قوی تر جزء ژنتیک و اتوایمون در میان عوامل موثر بر بروز این بیماری در منطقه ما باشد.

مقدمه: یکی از روش های متعدد مطرح شده که در درمان این بیماری بسیار مورد استفاده قرار می گیرد، تزریق موضعی استروئید است. خم کردن ناگهانی و قدرتمند مچ دست مبتلا که با عنوان “Complete the lesion” مطرح شده  است، از روش هایی است که همراه تزریق موضعی استروئید به کار می رود و هنوز به خوبی شناخته نشده است. طی یک بررسی شش ماهه به مقایسه تزریق موضعی استروئید همراه با عمل “Complete the lesion” و نیز تزریق آن بدون انجام این عمل پرداخته ایم.روش ها: طی یک مطالعه بالینی دوسوکور، 50 نفر مبتلا به اپی کندیلیت خارجی از مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی در دو گروه 25 نفره تقسیم شدند. برای گروه مداخله، تزریق موضعی استروئید به همراه عمل “Complete the lesion” انجام شد و برای دست مبتلا به مدت سه هفته گچ بلند گرفته شد. برای گروه شاهد تمامی موارد فوق به غیر از عمل “Complete the lesion” صورت گرفت. بیماران طی هفته های سوم، ششم، دوازدهم، و بیست و چهارم، طبق معیارهای verhaar، در چهار گروه عالی، خوب، متوسط، و ضعیف مورد ارزیابی قرار گرفتند. طی مدت پیگیری، 7 نفر از مطالعه خارج شدند. جهت آنالیز داده ها از آزمون هایFriedman  وMan-Whitney  استفاده گردید.یافته ها: طی تمامی دوره های پیگیری، تفاوت معنی داری بین دو گروه مداخله و شاهد مشاهده نگردید. طی بررسی هفته سوم، میانه نمرات گروه مداخله کمی بالاتر از گروه شاهد بود (3.02 در مقابل 2.77). نتایج آماری معنی داری نیز طی تمامی دوره های پیگیری برای هر دو گروه به دست آمد (P<0.05).نتیجه گیری: تفاوتی میان تزریق موضعی استروئید به تنهایی و یا به همراه عمل “Complete the lesion” در طی شش ماه پیگیری مشهود نبود. طی سه هفته اول، در گروه مداخله درد بیشتری نسبت به گروه شاهد دیده شد. در هر دو گروه نتایج درمانی قابل قبولی طی بررسی های کوتاه مدت (3 و 6 هفته) و نیز بلندمدت (12 و 24 هفته) مشاهده گردید. مطالعات بلند مدت تر با تکیه بر عوامل موثر بر عود بیماری، مفید به نظر می رسد.

مقدمه: با توجه به اینکه، اختلال عملکرد اندوتلیوم عروقی، بالقوه قابل برگشت است و اصلاح آن می تواند پیش آگهی بیماران لوپوس را بهبود بخشد، لذا در این مطالعه شیوع اختلال عملکرد اندوتلیوم عروقی (با توجه به اندکسFMD ) در خانم های مبتلا به لوپوس (SLE) و ریسک فاکتورهای آن و در درجه بعدی ارتباط این اختلال با طول دوره بیماری، درجه فعالیت بیماری، بیماری ها و وضعیت های همراه مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: این مطالعه بر روی 84 خانم مبتلا به لوپوس و 18 خانم سالم جوان انجام گرفت. عملکرد اندوتلیوم عروقی توسط اندکس هایFMD  و (PTD–FMD Gradient) PFG و بوسیله انجام سونوداپلر شریان براکیال، مورد ارزیابی قرار گرفت. طبق تعریف، مقادیر FMD پایین تر از یک انحراف معیار از میانگین FMD افراد نرمال، غیر طبیعی و مقادیر PFG بالاتر از یک انحراف معیار از میانگین PFG افراد نرمال، غیر طبیعی (مختل) در نظر گرفته شد. به عبارت دیگر FMD کمتر از PFG%8.96 بالاتر از %19.79 غیـر طبیعی محسوب شد.یافته ها: در کل، 41 بیمار معادل 48.8 درصد بیماران FMD مختل و 21 بیمار، معادل 25 درصد بیماران PFG مختل داشتند (با 5.5 درصد FMD وPFG  مختل در گروه شاهد). از طرف دیگر،FMD  و PFG مختل، هیچ ارتباط معنی داری با طول دوره بیماری، فعالیت بیماری، وجود سندرم آنتی فسفولیپید، وجود آنتی بادی های Anti dsDNA وAnti Cardiolipin ، وجود فشار خون، هیپرلیپیدمی، دیابت، هیپوتیروئیدی، سابقه نفروپاتی لوپوس و سابقه دریافت پالس سیکلوفسفامید نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که درSLE ، اختلال عملکرد اندوتلیوم عروقی شیوع بالایی دارد و علت این اختلال، چند عاملی است.

مقدمه: به کارگیری بوپروپیون در درمان و کنترل علایم ADHD مورد شک و تردید بوده است و هنوز اتفاق نظر کلی در این زمینه وجود ندارد. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بوپروپیون در کنترل علایم ADHD در بیماران می باشد.روش ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی، دوسوکور، دارونما کنترل (که 4 هفته طول کشید) و 40 نفر کودک ADHD (6-17 سال) به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه مورد بوپروپیون و گروه شاهد دارونما دریافت کردند. هر دو گروه همچنین در کلاس های مهارت های اجتماعی نیز شرکت کردند. پرسش نامه های کانرز والد و معلم پیش از مطالعه، هفته دوم و هفته چهارم مطالعه توسط والدین و معلمان آن ها تکمیل شد. فرم سنجش مهارت های اجتماعی قبل و پس از مطالعه توسط بیماران پر شد. هم چنین پیش از مطالعه، هفته دوم و هفته چهارم میزان شدت بیماری، عوارض دارویی و میزان بهبودی توسط متخصص روان پزشکی ارزیابی شد.یافته ها: تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات پرسش نامه های کانرزوالد (P=0.95، P=0.97، P=0.77)، (P=0.47، P=0.29، P=0.16) و فرم سنجش مهارت های اجتماعی؛ اجزای تکانشگری (P=0.28، P=0.41) رفتار پسندیده اجتماعی (P=0.24، P=0.87)، روابط با همسالان (P=0.78، P=0.28) و مهارت های ارتباطی (P=0.91، P=0.61) در هیچ زمان مطالعه، بین گروه ها وجود نداشت. تنها اختلاف معنی دار بین نمرهADHD  از پرسش نامه کانرز معلم در هفته چهارم بین دو گروه شاهد و مورد را تایید نمود (P=0.048) پیش از برگزاری مطالعه و هفته دوم مطالعه، تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات، میزان شدت بیماری در دو گروه شاهد و مورد وجود نداشت (P=0.79، P=0.81) ولی نتایج هفته چهارم تحقیق نشان داد که میانگین نمره میزان شدت بیماری در گروه شاهد 0.6 از گروه مورد بیشتر است (P=0.044) عوارض مشاهده شده شامل تهوع و استفراغ در سه نفر، تحریک پذیری، راش، سردرد، بی اشتهایی، تیک، بی قراری، و منگی که هر کدام در دو نفر از بیماران دیده شد و ترمور و کابوس شبانه که هر یک در یک نفر مشاهده شد، بود.نتیجه گیری: در نهایت می توان از تاثیر نسبی بوپروپیون در کاهش علایم ADHD یاد کرد ولی مطالعات گسترده تر با حجم نمونه بیشتر لازم به نظر می رسد.

مقدمه: هدف این مطالعه، بررسی تاثیر راهبرد پرخطر (High risk approach) پیشگیری اولیه از بیماری های قلبی - عروقی (CVD) از دوران کودکی در بهبود عوامل خطرزای این بیماری ها در فرزندان خانواده های در معرض خطر از نظر این بیماری ها بود.روش ها: در این مطالعه مداخله ای، 105 نوجوان 18-12 ساله که یکی از والدینشان به دلیل CVD زودرس (قبل از 55 سالگی) در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بستری شده بودند، پس از انجام معاینه بالینی، آزمایش خون و تکمیل پرسش نامه، تحت آموزش های گفتاری و نوشتاری شیوه سالم زندگی با تاکید بر تغذیه سالم، افزایش فعالیت بدنی و دوری از دخانیات قرار گرفتند. تمامی بررسی ها یک سال بعد تکرار شد.یافته ها: میانگین شاخص های تن سنجی شامل وزن، قد، دور کمر و لگن و همچنین فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و فاکتورهای بیوشیمیایی خون قبل و بعد از مداخله به طور معنی داری تغییر یافت (P<0.05). میانگین نمایه توده بدنی از 21.03±3.8 به kg/m2 20.99±3.9 کاهش یافت. میانگین تری گلیسرید از 100.31±41.4 به mg/dl 48±40.6 95، کلسترول تام از 164.51±27.2 به 158.44±30.5 mg/dl، LDL کلسترول از 99.37±23.5 به mg/dl 93±24.9 کاهش و HDL کلسترول از 8.6±44.16 mg/dl به mg/dl 46.34±10.5 افزایش یافت. کاهش میانگین قند، کلسترول تام و LDL کلسترول با تفاوتی معنی دار در پسران بیشتر از دختران بود، بعنوان مثال کاهش کلسترول تام در پسران از 165.5±30.6 به 157.46±31.4 و در دختران از 163.47±23.2 به mg/dl 15.47±29.8 بود.نتیجه گیری: حتی با وجود زمینه وراثت در ابتلا به CVD و عوامل خطرزای آن، آموزش شیوه زندگی سالم می تواند در کنترل عوامل خطرزای CVD موثر باشد و این موضوع باید به همراه اقدامات درمانی برای افراد مبتلا به CVD زودرس برای اعضای خانواده ایشان هم در نظر گرفته شود.

هدف این مقاله معرفی تکنیک درمانی هایپرترمی (افزایش کنترل شده حرارت تومور به میزان 3-8oC) به عنوان یک روش درمان الحاقی است. این تکنیک به صورت موضعی سطحی، عمقی، داخل تومور و هایپرترمی تمام بدن اعمال می شود. تحقیقات نشان می دهد در مواردی که هایپرترمی به همراه پرتو درمانی یا شیمی درمانی یا هر دو روش استفاده شده است، بدون افزایش قابل ملاحظه  عوارض جانبی، میزان پاسخ تومور به درمان، کنترل موضعی تومور، آثار تسکین درد و درصد بقای بیماران افزایش قابل توجهی داشته است. پیشرفت های عظیمی که در دو دهه اخیردر زمینه تکنیک های فیزیکی هایپرترمی، ترمومتری و مدل سازی در طراحی درمان به دست آمده است، باعث استفاده روزافزون از این روش درمانی در کشورهای مختلف گردیده است. امروزه در درمان تومورهای سینه، ملانوم، گلیوبلاستوم، سروگردن، دهانه رحم، مثانه و رکتوم، افزودن هایپرترمی به رژیم های درمانی معمول توصیه می شود. از آن جا که این تکنیک در کشور ما تقریبا گمنام است، نیاز به شناخت آن به طور کامل محسوس می باشد.

مقدمه: بیماری بهجت به طور عمده در گروه واسکولیت ها طبقه بندی می شود و در جریان آن ارگان های مختلف، نظیر پوست، مخاط، چشم، مفاصل، عروق، اعصاب، دستگاه گوارش، بیضه، قلب و ریه ممکن است درگیر شوند.معرفی مورد: در این گزارش یک مورد تظاهر نادر بیماری بهجت که به صورت آنوریسم های متعدد ساکولار در آئورت شکمی یک مرد 33 ساله بروز کرده بود، ذکر می شود. بیمار به دلیل درد مداوم کمر و پهلوها با انتشار به بیضه ها بدون هیچ ارتباطی با موقعیت بدن و غذا خوردن به بیمارستان الزهرای (س) اصفهان مراجعه نمود، در سونوگرافی شکم و لگن آنوریسم آئورت شکمی با جدار ضخیم و قطر کلی 37 میلی متر و قطر لومن باز 15 میلی متر گزارش گردید. در سی تی اسکن اسپیرال شکم و لگن با کنتراست آنوریسم آئورت شکمی با شروع در زیر شریان های رنال و حد تحتانی آن نزدیک دو شاخه شدن آئورت شکمی با اقطار 4×4.5 گزارش شد و در نهایت در MRA آنوریسم های متعدد ساکولار در آئورت شکمی در همان محل گزارش گردید که بیمار با تشخیص آنوریسم آئورت شکمی تحت عمل جراحی قرار گرفت و برای ایشان پروتز عروقی گذاشته شد. با توجه به غیر معمول بودن آنوریسم آئورت شکمی در این سن، بیمار بعد از عمل جراحی به درمانگاه روماتولوژی ارجاع گردید. پس از اخذ شرح حال، معاینه فیزیکی و مشاهده آزمایش های بیمار با توجه به آفت های مکرر دهانی، اریتم ندوزم، پاترژی مثبت و درگیری عروقی برای ایشان تشخیص بیماری بهجت گذاشته شد.