پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر، حرمت خود و منبع کنترل دانش آموزان نابینا طراحی شده است. به همین منظور تعداد 14 دانش آموز نابینا 12الی15 ساله، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل فهرست بررسی ارزیابی مهارتهای اجتماعی مستون و همکاران(1983)، پرسشنامه حرمت خود کوپراسمیت(1967) و پرسشنامه پایگاه مهارگری راتر (1966) بود. طرح پژوهش حاضر از نوع پیش آزمون –,پس آزمون با گروه گواه است. برنامه آموزش مهارتهای اجتماعی در طول 7جلسه 60 دقیقه ای، هفته ای دو جلسه و به مدت یک ماه بر روی گروه آزمایشی اجرا گردید. در حالی که طی این مدت، گروه گواه برنامه عادی روزانه خود را دنبال می کردند. پس از اجرای برنامه آموزشی، مجددا هر سه آزمون بر روی هر دوگروه اجرا گردید. فرضیه های این پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل، نشان داد که آموزش مهارتهای اجتماعی بر بهبود حرمت خود مثبت و پایگاه مهارگری درونی دانش آموزان نابینا، در گروه آزمایشی به طور معناداری موثر بوده است. این یافته ها، بیانگر این است که اجرای برنامه آموزش مهارتهای اجتماعی به دانش آموزان نابینای گروه آزمایش، کمک کرده است تا در ارتباط با دیگران با پایگاه مهارگری درونی و حرمت خود مثبت تری رفتار کنند.