علوم باغبانی ایران
سال:1397 | دوره:49 | شماره:1 |تعداد مقالات:25

در این تحقیق به منظور دستیابی به نژادگان (ژنوتیپ)های برتر برای کاربردهای تازه خوری و کشمشی، چهار رقم بی دانه ی ایرانی به عنوان والد پدری و هفت رقم دانه دار به عنوان والد مادری با یکدیگر تلاقی داده شدند. از مجموع 1400 نتاج به دست آمده به ترتیب 322 و 419 نتاج به دست آمده از 28 نوع تلاقی در طی دو سال 1389 و 1390، در کنار والد پدری و همچنین رقم های پرلت و فلیم سیدلس ارزیابی و مقایسه شدند. برای ارزیابی نتاج از هر بوته سه خوشه به طور تصادفی انتخاب و صفات مربوط به خوشه برای آن ها ثبت شد. از هر خوشه پنج حبه به تصادف انتخاب و صفات مربوط برای آن ها ثبت شد. نتاج به دست آمده به چهار کلاس بی دانه، تا حدی بی دانه، تا حدی دانه دار و کامل دانه دار تقسیم شدند. برخی از نتاج بی دانه صفات مطلوبی از جمله بزرگ و گوشتی بودن حبه ها، زودرسی، استحکام خوب حبه به خوشه و تراکم کمتر حبه ها در خوشه، داشتند. در بین کل نتاج ارزیابی شده ی برخی نژادگان ها (B182، N191، J107، B180، K79، C88، L55، A170، M90، L196 و L207) در کلاس بی دانه قرار گرفتند که در بین آن ها نژادگان B182 بزرگ ترین وزن حبه (2/2گرم) را داشت. همچنین نژادگان های مطلوبی چون J113، M91، A196، S66، I116، B186، A201، E148، H3، C95، J69، E159 و N165 در کلاس تا حدی بی دانه قرار گرفتند که در بین آن ها نژادگان J113 بزرگ ترین وزن حبه (9/2گرم) را داشت.

مرزه ی جنگلی (Satureja mutica Fisch. & C. A. Mey. )یکی از گونه های انحصاری تیره ی نعنا (Lamiaceae) است که در رویشگاه های طبیعی نواحی شمال و شمال شرق ایران پراکنش دارد. در این تحقیق به منظور بررسی امکان کشت و اهلی کردن و بررسی کمیت و کیفیت مواد مؤثره ی آن در حالت زراعی، آزمایشیدر قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های 1388 تا 1391 به اجرا در آمد. در آغاز بذر پنج توده یا نمونه (اکسشن) ازاین گونه از رویشگاه های طبیعی استان های خراسان (دو نمونه)، مازندران، گیلان (دو نمونه) گردآوری و در گلخانه کشت و نشا تولید شد. نشاها در مزرعه ی تحقیقاتی ایستگاه گریزه ی سنندج کشت شد. سپس سرشاخه های گل دار آن ها طی دو تا سه سال متوالی پس از کشت در مرحلة گلدهی کامل به روش تقطیر با آب اسانس گیری شد. اسانس ها با استفاده از دستگاه های فام نگار (کروماتوگرافی) گازی و گاز فام نگارمتصل به طیف سنج جرمی و با محاسبة شاخص بازداری تجزیه و شناسایی شدند. در شمار پنج نمونه ی بانک ژنی مورد بررسی گونه ی S. mutica ترکیب های عمده ی اسانس در سال اول تیمول (5/8-7/51 درصد)، پارا-سیمن (8/9-2/16 درصد )، گاما-ترپینن (0/10-2/23 درصد) و کارواکرول (7/3-7/49 درصد) و در سال دومتیمول (5/3-1/34 درصد)، پارا-سیمن (0/17-0/39 درصد )، گاما-ترپینن (6/15-3/22 درصد) و کارواکرول (6/3-2/44 درصد) بود و در سال سوم تیمول (4/26-9/28 درصد)، پارا-سیمن (8/19-8/21 درصد)، گاما-ترپینن (2/17-8/17 درصد) و کارواکرول (9/20-0/27 درصد) بود. بازده ی اسانس توده های مورد بررسی این گونه به تدریج با رشد گیاه در سال دوم و سوم افزایش یافت. مجموع دو ترکیب فنلی تیمول و کارواکرول اسانس در سال دوم نسبت به سال اول در همه ی نمونه ها کاهش یافت و بیشترین میزان تیمول در سال اول بود. به طورکلی می توان گفت گیاهان دو ساله و سه ساله بازده ی اسانس بالاتر و گیاهان یک ساله کیفیت اسانس بالاتری داشتند. بازده ی اسانس در سال سوم نسبت به سال دوم افزایش و کیفیت اسانس در نمونه ی خراسان 1 افزایش و در نمونه ی خراسان 2 کاهش یافت.

برآورد نیاز سرمایی و گرمایی جوانه های گل درختان میوه و پیش بینی زمان گلدهی برای انتخاب رقم مناسب برای یک منطقه و پیشگیری از سرمازدگی دیررس بهاره ضروری است. بدین منظور نیاز سرمایی و گرمایی سه رقم تجاری زردآلو با نام های نوری، شاهرودی و نصیری در شرایط آب و هوایی کرج در سال های 1388 تا 1392 با استفاده از مدل های سرمایی (مدل یوتا، دینامیکی و ساعت های سرمایی) و مدل گرمایی آندرسون برآورد شد. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا شد. بنا بر نتایج، محدوده ی نیاز سرمایی رقم نوری 1100-951 واحد سرمایی، 53-41 بخش سرمایی و 888-696 ساعت سرمایی، رقم شاهرودی 1400-5/1093 واحد سرمایی، 63-58 بخش سرمایی و 1100-945 ساعت سرمایی و رقم نصیری 1286-1071 واحد سرمایی، 63-47 بخش سرمایی و 1008-768 ساعت سرمایی برآورد شد. نیاز گرمایی رقم های نوری، شاهرودی و نصیری به ترتیب معادل 5/4216-5/3964، 3587-3140 و 7/4859-7/4477 ساعت درجه ی رشد برآورد شد. مدل دینامیکی نسبت به دو مدل یوتا و ساعت های سرمایی همگونی بیشتری در محاسبه ی نیاز سرمایی داشت به طوری که کمترین درصد تغییرپذیری در سال های مختلف با مدل دینامیک ایجاد شد. همبستگی نیاز سرمایی با نیاز گرمایی منفی و بالا (54/0-r =) بود. ارتباط بین نیاز سرمایی و تاریخ گلدهی مثبت و همبستگی بالا (51/0 r =) داشت. اما ارتباط بین نیاز گرمایی و تاریخ گلدهی بسیار پایین و همبستگی کم داشت. با توجه به نتایج، نیاز سرمایی عامل مؤثرتری نسبت به نیاز گرمایی در تغییر تاریخ گلدهی رقم های زردآلو در شرایط آب و هوایی کرج است.

با هدف تعیین تأثیر دور آبیاری و سیلیسیم بر رشد، عملکرد، میزان اسانس، فنل کل و ویژگی پاداکسندگی (آنتی-اکسیدانی) ریحان، این پژوهش در طی سال های 1395-1394 در گلخانه ی پژوهشی دانشکده ی کشاورزی دانشگاه لرستان انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در چهار تکرار انجام شد. عامل ها شامل دور آبیاری در سه سطح 4، 7 و 9 روز (بر پایه ی میزان آب در خاک 90، 75 و 60 درصد ظرفیت زراعی) و محلول پاشی سیلیکات پتاسیم در سه سطح 0، 1 و 2 میلی مولار، به صورت هفتگی بود. نتایج بررسی ها نشان داد، افزایش فاصله ی آبیاری باعث کاهش رشد و افزایش کارایی مصرف آب در بوته شد. سیلیسیم تأثیر خشکی را تعدیل و باعث بهبود رشد شد و کاربرد سیلیکات پتاسیم 2 میلی مولار باعث افزایش شاخص مقاومت به تنش شد. افزایش فاصله ی آبیاری و کاربرد سیلیکات پتاسیم هر دو باعث افزایش میزان اسانس و فنل کل شدند. همچنین با افزایش فاصله ی آبیاری ویژگی پاداکسندگی افزایش یافت و در فاصله ی آبیاری نه روز و سیلیکات پتاسیم 2 میلی مولار، بیشترین ویژگی پاداکسندگی گیاه به دست آمد. ضریب همبستگی بین صفات نشان داد، میزان اسانس با طول ریشه، فنل کل و شاخص مقاومت به تنش همبستگی مثبت و با غلظت کشنده ی 50 درصد (IC50) همبستگی منفی داشت. به طورکلی افزایش فاصله ی آبیاری باعث کاهش رشد و افزایش میزان اسانس و ویژگی پاداکسندگی شد. سیلیکات پتاسیم به ویژه با غلظت 2 میلی مولار تأثیر نامناسب تنش خشکی را بر ویژگی های رشدی تعدیل کرد و باعث افزایش میزان و عملکرد اسانس و ویژگی پاداکسندگی شد.

با توجه به روند افزایشی توسعه ی اراضی شور و کمبود اراضی زراعی مطلوب و اهمیت گیاه دارویی دم شیر، معرفی بوم جور (اکوتیپ) مقاوم به شوری، اهمیت زیادی دارد. این آزمایش برای بررسی تحمل شوری گیاه دم شیر به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. سطوح شوری 0 (شاهد)، 4، 8 و 12 دسی زیمنس بر چهار بوم جور طالقان، خوانسار، سراب و کرمان برای اندازه گیری وزن خشک اندام های هوایی و ریشه، طول ساقه، سطح برگ، طول ریشه، سبزینه (کلروفیل) و کاروتنوئیدها، پرولین، فنل کل و عنصرها اعمال شد. نتایج نشان داد، تفاوت معنی داری بین بوم جور ها، سطوح مختلف شوری و اثر متقابل آن ها از لحاظ بیشتر صفات وجود دارد. وزن خشک اندام های هوایی و سطح برگ با افزایش شوری کاهش یافت. بوم جور کرمان در مقایسه با دیگر بوم جور ها بیشترین میزان وزن خشک ریشه در همه ی تیمارها و وزن خشک اندام های هوایی (g43/33) را داشت. در همه ی بوم جور ها با افزایش شوری، میزان سدیم روند افزایشی و میزان پتاسیم و کلسیم روند کاهشی نشان دادند. بوم جور های طالقان و کرمان بیشترین میزان پتاسیم اندام های هوایی در همه ی تیمارها را داشتند. بیشترین میزان کلسیم اندام های هوایی (mg/g-1 dw 75/7) در بوم جور کرمان بود. به طورکلی بوم جور کرمان برترین بوم جور شناخته شد.

کشت گیاهان پوششی مناسب در مدیریت خاک و آب های آلوده به فلزهای سنگین می تواند مهم باشد. در این پژوهش، دو گونه قارچ قارچریشه ای یا مایکوریزا (Glomus mosseae ﻭ Glomus intraradices) بر جذب عنصر سرب، بهبود ویژگی های رشدی و تقویت سامانه ی پاداکسندگی (آنتی اکسیدانی) چهار گونه چمن سردسیری، فستوکای پابلند (Festuca aurandiance)، فستوکای آبی (Festuca ovina)، چچم چندساله (Lolium perenne) و علف گندمی بلند (Agropyron elongatum) بررسی شد. گیاهان تلقیح شده با قارچریشه با غلظت های مختلف سرب (0، 2000 و 3000 میکرومولار) تیمار شدند. نتایج بررسی ها نشان داد، قارچ قارچریشه، به ویژه G. intraradices، توانایی پرگنه شدن (کلونیزاسیون) با ریشه ی گونه های چمن در خاک آلوده به سرب را دارند. بیشترین درصد پرگنه شدن در گونه ی علف گندمی بلند مشاهده شد. قارچ های قارچریشه سبب افزایش وزن خشک اندام های هوایی، ریشه و میزان جذب سرب در گونه های مختلف چمن شدند. گونه ی فستوکای پابلند تلقیح شده با قارچ قارچریشه ی گونه ی G. intraradices بیشترین میزان جذب سرب را داشت. افزون بر این، قارچ قارچریشه مانع افزایش بیشتر پراکسید هیدروژن و مالون دی آلدئید برگ در رویارویی با تنش سرب شد و میزان فعالیت آنزیم های کاتالاز، پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز را در گونه های مختلف چمن افزایش داد. درمجموع، قارچ قارچریشه توانست با تقویت سامانه ی پاداکسندگی و بهبود رشد چمن ها میزان سرب بیشتری را جذب کند، بدون آنکه نشانه های آسیب دیدگی نشان دهد.

تولید گل رز تابعی از صفات ژنتیکی و ویژگی های محیطی از جمله کمیت و کیفیت آب آبیاری است. با توجه به محدودیت دسترسی به منابع آب با کیفیت در اغلب دشت های کشور، در این پژوهش تأثیر هدایت الکتریکی آب آبیاری ناشی از افزایش غلظت سدیم کلراید بر عملکرد کمی و کیفی گل رز رقم دولسویتا در نظام آبکشت (هیدروپونیک) بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل محلول غذایی با چهار سطح هدایت الکتریکی 6/1، 8/1، 0/2 و 2/2 دسی زیمنس بر متر، به ترتیب 18/3، 57/4، 69/5 و 87/6 میلی مولار سدیم و 58/1، 71/2، 76/3 و 11/5 میلی مولار کلراید، داشت. نتایج نشان داد، در صورت تنظیم بهینه ی غلظت و نسبت یون ها در فرمول محلول غذایی، تیمارهای آزمایشی نه تنها بر عملکرد کمی و کیفی گل رز رقم دولسویتا تأثیر معنی داری ندارند، بلکه با افزایش هدایت الکتریکی سنگ گیری گلبرگ ها مقداری بهبود می یابد. به رغم اعمال 40 درصد کسر آبشویی، هدایت الکتریکی زهاب گلدان ها به تدریج افزایش یافت. همچنین با افزایش غلظت یون های سدیم و کلراید، تنها غلظت کلراید در بافت برگ ها به طور معنی داری افزایش یافت. درمجموع نتایج این پژوهش نشان داد، با بهینه سازی فرمول محلول غذایی، گل رز رقم دولسویتا تغییر در هدایت الکتریکی محلول غذایی در بازه ی 6/1 تا 2/2 دسی زیمنس بر متر (ناشی از افزایش سدیم کلراید) را بدون کاهش در عملکرد و یا کیفیت تحمل می کند.

آسیب و زیان یخ زدگی بوته های توت فرنگی یکی از بزرگ ترین عامل های کاهش عملکرد کمی و کیفی این محصول در مناطق معتدله است. به منظور ارزیابی تحمل به سرمای زمستان در 21 نژادگان (ژنوتیپ) توت فرنگی، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شرایط طبیعی یخبندان های زمستانی (با کمینه ی مطلق دمای 28-درجه ی سلسیوس) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی قاملو وابسته به مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی منابع طبیعی کردستان به مدت یک سال اجرا شد. در این آزمایش شاخص آسیب یخ زدگی طوقه بر پایه ی نشت یونی، دمای LT50 برگ، دمای LT50طوقه، شدت قهوه ای شدن بافت طوقه، درصد زنده مانی، شمار برگ، سطح برگ، طول دم برگ و عملکرد نژادگان ها ارزیابی شد. اختلاف معنی داری بین نژادگان های مورد آزمایش برای همه ی صفات مورد ارزیابی مشاهده شد. نژادگان های ʼ کراسنی برگʻ ، ʼ کویین الیزاʻ ، ʼ آلیسوʻ ، ʼ داچنیتساʻ و ʼ کردستانʻ به ترتیب کمترین میزان آسیب یخ زدگی طوقه و بیشترین درصد زنده مانی و نژادگان های ʼ تنسی بیوتیʻ و ʼ سلواʻ کمترین تحمل به سرمای زمستان را نشان دادند. بنا بر نتایج تجزیه ی پروبیت دمای بحرانی طوقه، نژادگان ʼ کراسنی برگʻ ، متحمل ترین نژادگان به سرمای زمستان و نژادگان ʼ تنسی بیوتیʻ ، حساس ترین نژادگان در مقایسه با دیگر نژادگان های مورد آزمایش بود. همبستگی مثبت و معنی داری بین اندازه ی برگ و طول دم برگ با شاخص آسیب یخ زدگی طوقه و دمای LT50 طوقه مشاهده شد درحالی که شمار برگ بوته همبستگی مثبت و معنی داری با درصد زنده مانی و عملکرد بوته ها در شرایط تنش دمای پایین نشان داد. بنابر نتایج آزمایش، نژادگان های ʼ کویین الیزاʻ ، ʼ ونتاʻ ، ʼ آروماسʻ و ʼ کردستانʻ ، در مقایسه با دیگر نژادگان های مورد بررسی، به ترتیب مناسب ترین نژادگان ها برای کشت در مناطق سردسیر کشور هستند.

در این پژوهش تأثیر پنج نوع محلول غذایی با نسبت های متفاوت نیتروژن آمونیومی و نیتراتی بر برخی ویژگی های کمی و کیفی دو رقم سیب (گلاب کهنز و گرانی اسمیت) بررسی شد. محلول شماره 1 یا شاهد که شامل نیترات بود و در دیگر محلول های غذایی نسبت آمونیوم به نیتروژن کل به ترتیب 04/0، 07/0، 10/0، 14/0 میلی اکی والان در لیتر بود. میوه های سیب رقم گلاب کهنز و گرانی اسمیت بر پایه ی شاخص های رسیدگی به ترتیب در تاریخ های 17 خرداد و 20 شهریور برداشت و برای ارزیابی به آزمایشگاه منتقل شدند. وزن تازه ی میوه ها، طول، قطر، نسبت طول به قطر میوه ها (شکل میوه ها)، سفتی بافت میوه، pH، مواد جامد قابل حل (TSS)، اسید قابل عیارسنجی یا تیتراسیون (TA) و نسبت TSS/TA ارزیابی شدند. نتایج بررسی های دیگر نشان داد، با افزایش نیتروژن آمونیومی در محلول های غذایی اختلاف معنی داری در وزن تازه و شکل میوه ها مشاهده نشد. درحالی که سفتی بافت میوه ها، pH عصاره ی میوه ها و کل مواد جامد قابل حل با افزایش نسبت نیتروژن آمونیومی به نیتروژن کل کاهش معنی داری را نشان دادند.

این پژوهش به مدت دو سال زراعی (93-1392) به منظور مقایسه ی خاصیت انبارمانی نژادگان (ژنوتیپ )های پیاز روز کوتاه در انبار کنترل نشده، در ایستگاه تحقیقات کشاورزی بهبهان اجرا شد. بذرهای پیاز در اوایل مهرماه در خزانه کشت و نشاءها در مرحله ی دو تا سه برگی به زمین اصلی منتقل شدند. برای مقایسه ی قابلیت انبارمانی نژادگان ها از آزمایش کرت هایخردشده (اسپلیت پلات) در زمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. عامل اصلی شامل هشت جمعیت و رقم (جمعیت بهبودیافته ی پیاز بهبهان، توده ی محلی بهبهان، توده ی محلی پادوک، توده ی محلی رامهرمز، توده ی محلی برازجان، توده ی محلی ایرانشهر و رقم های تجاری تگزاس ارلی گرانو و پریماورا) و عامل فرعی زمان انبارمانی در شش سطح (1، 2، 3، 4، 5 و 6 ماه) در انبار بود. درصد ماهیانه ی کاهش وزن سوخ با گذشت زمان کمتر شد. بیشترین کاهش وزن سوخ (26/20%) به جمعیت بهبودیافته ی پیاز بهبهان اختصاص داشت. آسیب و زیان بیماری پوسیدگی خاکستری تا ماه سوم انبارمانی افزایش و پس از آن کاهش یافت. بیشترین آسیب و زیان این بیماری (47/39%) به توده ی محلی رامهرمز مربوط بود. بیشترین آسیب و زیان لهیدگی (65/29%) در رقم پریماورا مشاهده شد و قابلیت انبارمانی این رقم به طور معنی داری از دیگر نژادگان ها کمتر بود. جوانه زنی سوخ ها از ماه سوم انبارمانی آغاز شد. بیشترین جوانه زنی سوخ (57/31%) به توده ی محلی ایرانشهر تعلق داشت. نتایج این آزمایش مشخص کرد که با توجه به ضایعات کل قابلیت انبارمانی جمعیت بهبودیافته ی پیاز بهبهان و رقم تگزاس ارلی گرانو بر دیگر نژادگان ها برتر است.

عامل های مهم مدیریتی پیش از برداشت تأثیر مهمی بر عمر انبارمانی و کیفیت پس از برداشت محصولات دارد. یکی از موارد مهم در این راستا میزان آبیاری محصول است. این تحقیق به منظور بررسی تأثیر میزان آبیاری در مزرعه روی کیفیت و مدت نگهداری قطعه های برش خورده ی هندوانه ی رقم کریمسون سوییت انجام شد. تیمار آبیاری در دو سطح 100 درصد (شاهد) و 75درصد آب قابل دسترس و مدت نگهداری در پنج سطح 0، 5، 10، 15 و 20 روز در دمای 5 درجه ی سلسیوس در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد، تیمار کم آبیاری باعث افزایش مواد جامد محلول، فنول کل، کاروتنویید کل و کاهش سفتی بافت شد. در طی بیست روز نگهداری برش های تازه ی میوه، مواد جامد محلول، pH، شاخص طعم، سفتی، a*، خلوص رنگ (کروما)، میزان لیکوپن و ترکیب های کاروتنوییدی کاهش معنی داری داشتند، اما در همه ی این صفات به جز خلوص رنگ تفاوت معنی داری بین روز صفر و پنج دیده نشد؛ درحالی که اسید قابل عیارسنجی (تیتراسیون)، کاهش وزن، L*، زاویه ی هیو و فنول کل به طور معنی داری افزایش یافتند. هرچند نمونه های تنش دیده در روزهای صفر و پنج نگهداری مواد جامد محلول بیشتری داشتند، اما از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین نمونه های شاهد و تیمار کم آبیاری در روزهای صفر و پنج نگهداری مشاهده نشد. بنا بر این نتایج تنش کم آبیاری موجب بهبود برخی شاخص های کیفیت محصول و حفظ آن ها در مدت نگهداری شد، بنابراین آبیاری به میزان 75درصد آب قابل دسترس و 5 روز نگهداری برای قطعه های نیمه برش خورده ی هندوانه با بیشینه حفظ کیفیت توصیه می شود.

به منظور بررسی تأثیر پیوند خیار روی پایه های تجاری کدو آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی شامل هشت تیمار با سه تکرار به صورت مزرعه ای در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده ی کشاورزی دانشگاه تبریز در سال 1394 انجام شد. دو توده خیار بومی آذربایجان شرقی ( به ترتیب باسمنج و گونی) و یک رقم تجاری (ماهان) روی دو پایه ی تجاری کدو (به ترتیب شینتوزا و روت پاور) پیوند شدند. تیمارهای آزمایش شامل ترکیب های پیوندی باسمنج/ شینتوزا، باسمنج/ روت پاور، گونی/ شینتوزا، گونی/ روت پاور و ماهان/ روت پاور و خیارهای بدون پیوندی باسمنج، گونی و ماهان بودند. گیاهان با استفاده از روش نیمانیم تک لپه ای پیوند شدند. نتایج نشان داد، پایه ها تأثیر معنی دار مثبتی روی شاخص های رویشی شامل سطح برگ، شاخص سبزینه ( کلروفیل)، طول ساقه، وزن خشک اندام های هوایی، شمار میوه و عملکرد میوه در تک بوته داشتند. بیشترین غلظت نیتروژن برگ در ترکیب پیوندی ماهان/ روت پاور و کمترین آن در خیار باسمنج مشاهده شد. بیشترین غلظت پتاسیم و فسفر اندام های هوایی در ترکیب پیوندی ماهان/ روت پاور و کمترین غلظت پتاسیم و فسفر اندام های هوایی در خیار باسمنج مشاهده شد. بیشترین غلظت نیترات برگ در خیار باسمنج و کمترین در ترکیب پیوندی ماهان/ روت پاور دیده شد. بیشترین غلظت ساکارز برگ و قند کل برگ در ترکیب پیوندی ماهان/ روت پاور مشاهده شد. در ترکیب های پیوندی تأثیر پایه ها روی غلظت نیتروژن، فسفر و پتاسیم اندام های هوایی و شاخص های عملکرد در بیشتر صفات همسان بود. پایه-های شینتوزا و روت پاور به دلیل افزایش غلظت نیتروژن، فسفر و پتاسیم اندام های هوایی موجب بهبود عملکرد و شاخص-های رشد شدند.

خرما از جمله محصولات مهم باغی و راهبردی به ویژه صادراتی ایران است. حفظ کیفیت میوه و کاهش میزان آلودگی میکروبی و مدیریت و مهار (کنترل) آفات انباری از هدف های مهم انبارمانی خرماست. بدین منظور برای بررسی تأثیر پرتوگاما در ضدعفونی میوه ی خرما، پژوهشی بر یک رقم میوه ی نیمه خشک خرما 'پیارم' و دو رقم میوه ی خشک 'دیری' و 'زاهدی'به مدت 4 ماه در دمای ° C2± 25 انجام شد. میوه ها پس از برداشت، توسط اشعه ی گاما (kG 5، 0، 1، 3) پرتودهی شدند. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد، در هر سه رقم، میوه های تیمار شده نسبت به شاهد درصد کاهش وزن کمتر و فلاونوئید بالاتری نشان دادند. پرتودهی با افزایش دُز به طور قابل توجهی موجب بهبود کیفیت حسی در هر سه رقم شد. در هر سه رقم پرتودهی به طور معنی داری درصد آفت را مهار کرد. پرتودهی تأثیر قابل توجهی در مهار آلودگی قارچی خرمای رقم پیارم نداشت درحالی که در دو رقم دیگر با افزایش دُز پرتودهی، کاهش قابل توجهی در کاهش آلودگی قارچی مشاهده شد. در رقم دیری هیچ گونه آلودگی باکتریایی مشاهده نشد. در دو رقم دیگر نیز با افزایش شدت پرتودهی، آلودگی باکتریایی به طور قابل توجهی کاهش یافت. به طورکلی، مؤثرترین دُز پرتودهی در این پژوهش kG 5 مشاهده شد. نتایج نشان می دهد، پرتودهی گاما بسته به رقم نقش مؤثری در جلوگیری از آلودگی میکروبی و حفظ ویژگی های کیفی میوه دارد و می تواند برای افزایش کیفیت بهداشتی میوه ها و به عنوان یک روش ضدعفونی کننده در آینده در نظر گرفته شود.

ازگیل به صورت خودرو در استان آذربایجان شرقی (ارسباران) رشد می کند. متأسفانه به جز در موارد محدودی، بررسی های چندانی راجع به ازگیل در این منطقه انجام نشده است. در این پژوهش ویژگی های فیزیکوشیمیایی مانند وزن، طول و عرض میوه و هسته، فراسنجه (پارامتر)های رنگ میوه و ظرفیت پاداکسندگی (آنتی اکسبدان) پوست و گوشت میوه 20 نژادگان وحشی ازگیل در استان آذربایجان شرقی (منطقه ی ارسباران) بررسی شد. نتایج بررسی ها نشان داد، تنوع بالایی در برخی از صفات مانند طول دم میوه، شاخص a*، Hue، وزن بذر و ظرفیت پاداکسندگی گوشت وجود دارد. بنا بر نتایج تجزیه به عامل ها، ده عامل اصلی بیش از 97/85 درصد از واریانس کل را توجیه کردند. همچنین بنا بر نتایج تجزیه ای خوشه ای، نژادگان ها در چهار گروه اصلی قرار گرفتند. گروه اول شامل چهار نژادگان (M7, M8, M5, M6) بود که بیشترین میانگین صفات طول بذر، عرض بذر، ضخامت بذر و وزن بذر را داشتند. در گروه دوم، هشت نژادگان (M3, M9, M10, M11, M2, M4, M1, M13) قرار گرفتند که بیشترین میانگین صفات طول میوه، عرض میوه، وزن میوه و قطر میانگین هندسی را داشتند. نژادگان های موجود در گروه سوم شامل دو نژادگان (M20 و M19) بود که طول برگ، طول دم برگ، طول دم میوه و هیو در تفکیک این گروه نقش مهمی داشتند. در گروه چهارم نیز شش نژادگان (M14, M15, M16, M12, M17, M18) قرار گرفتند که ظرفیت پاد اکسندگی پوست و گوشت در تفکیک این گروه بیشترین تأثیر را داشتند. نتایج به دست آمده می تواند برای برنامه های اصلاحی و معرفی رقم در ازگیل سودمند باشد.

گوجه فرنگی از لحاظ اقتصادی یکی از مهم ترین محصولات سبزی و صیفی در بیشتر نقاط جهان است. بهبود عملکرد و دیگر صفات اساسی گوجه فرنگی مورد توجه بسیاری از اصلاح گران قرار گرفته است. مکان یابی ژن های کنترل کننده ی صفات در تسریع روند اصلاح گیاهان بسیار سودمند است. در این پژوهش به منظور شناسایی نشانگرهای مرتبط با برخی صفات کمی و کیفی گوجه فرنگی، در 93 رقم محلی و سه رقم تجاری از دو استان آذربایجان غربی و اغدر- ترکیه از نشانگرهای ISSR استفاده شد. تجزیه ی ارتباط به روش مدل خطی مخلوط (MLM) نشان داد، 74 نشانگر ISSR با 12 صفت کیفی مورد بررسی ارتباط معنی داری (05/0p<) دارد. یکنواختی اندازه ی میوه با چهار نشانگر کمترین و شدت تورفتگی در انتهای دم میوه با 10 نشانگر بیشترین شمار نشانگر مرتبط را داشتند. در کل 93 نشانگر با 20 صفت کمی مورد بررسی در سطح احتمال 02/0 پیوستگی داشتند. در بین صفات کمی، عرض برگ لپه ای با یک نشانگر کمترین و صفات طول و pH میوه هرکدام با 9 نشانگر بیشترین شمار نشانگرهای مرتبط را داشتند. برخی از نشانگرهای پیوسته با صفات کمی در هر دو سال ارتباط معنی داری با این صفات نشان دادند. شماری از نشانگرها با بیش از یک صفت ارتباط معنی دار داشتند که در صورت تأیید، می توان از آن ها در برنامه های اصلاحی گوجه فرنگی برای گزینش همزمان چندین صفت استفاده کرد.

سیلسیم دومین عنصر فراوان در کره زمین است که وجود یا کاربرد آن تأثیر زیانبار فلزهای سنگین را بهبود می بخشد. به منظور بررسی تأثیر سیلسیم در افزایش تحمل به آلودگی کادمیوم در نعناع، آزمایشی در سال 94-1393 به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در چهار تکرار در گلخانه ی تحقیقاتی دانشکده ی کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی اجرا شد. تیمارهای این آزمایش شامل سطوح مختلف کادمیوم (0، 50، 100، 250 میلی گرم در کیلوگرم) و محلول پاشی متا سیلیکات سدیم در سطوح 0 و 1 میلی مولار بود. شمار گلدان ها در این آزمایش 32 عدد بود که در هر گلدان یک بوته قرار داشت. صفاتی مانند ارتفاع بوته، وزن تر اندام های هوایی، وزن خشک اندام های هوایی، وزن خشک ساقه، شمار برگ، سطح برگ، وزن خشک ریشه، محتوای نسبی آب، رنگیزه های نورساختی (فتوسنتزی)، فعالیت آنزیم پراکسیداز، پلی فنل اکسیداز، میزان پرولین، میزان کربوهیدرات ها، اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد، که اثر متقابل تنش کادمیوم و کاربرد سیلسیم بر صفات ارتفاع بوته، سطح برگ، وزن خشک ساقه و اندام های هوایی و وزن تر ریشه، میزان پرولین، فعالیت آنزیم پراکسیداز و پلی فنل اکسیداز، میزان سبزینه (کلروفیل) های a و b معنی دار بوده است. بیشترین میزان کربوهیدرات ها، فعالیت آنزیم پراکسیداز، آنزیم پلی فنل اکسیداز، میزان سبزینه های a و b، ارتفاع بوته ها، وزن خشک ساقه و اندام های هوایی و سطح برگ ها در تیمار 1 میلی مولار سیلسیم و بدون کاربرد کادمیوم به دست آمد. درمجموع نتایج این پژوهش نشان داد، محلول-پاشی گیاه نعناع با سیلسیم در افزایش محتوای سبزینه های a و b و وزن خشک اندام های هوایی، وزن خشک ساقه ی نعناع در شرایط تنش کادمیوم مؤثر بود.

به منظور بررسی تأثیر کودهای آلی و زیستی (بیولوژیک) بر عملکرد ماده ی خشک و کمیت و کیفیت اسانس ریحان سبز، آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی انجام گرفت. عامل اول شامل سه سطح 0، 5 و 10 تن در هکتار ورمی کمپوست و عامل دوم شامل دو حالت تلقیح بذر و بدون تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین بود. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد، بیشترین عملکرد خشک پیکره ی رویشی (3/2405 کیلوگرم در هکتار) در کاربرد 5 تن ورمی کمپوست و بیشترین درصد اسانس (48/0%) و عملکرد اسانس (81/9 کیلوگرم در هکتار) در کاربرد 10 تن ورمی کمپوست به دست آمد. کود زیستی نیتروکسین تأثیر معنی داری روی عملکرد خشک پیکره ی رویشی و درصد ژرانیال و درصد کاریوفیلن اکساید در اسانس داشت، به طوری که بیشترین عملکرد پیکره ی رویشی (2/2181 کیلوگرم در هکتار)، درصد ژرانیال (91/21%) و کاریوفیلن اکساید (25/3%) در اسانس در تیمار کاربرد نیتروکسین (تلقیح با بذر) به دست آمد. همچنین اثر متقابل در بین عامل ها روی عملکرد پیکره ی رویشی و درصد ژرانیال، کاریوفیلن اکساید و ترانس آلفا برگاموتن در اسانس، معنی دار شد. درمجموع بیشترین عملکردهای پیکره ی رویشی و اسانس با کاربرد ورمی کمپوست و بیشترین ترکیب های اسانس با کاربرد نیتروکسین به دست آمد.

بررسی وضعیت عنصرهای غذایی در گیاهان، روشی مؤثر در تشخیص و تعیین بهینه ی الگوی عنصرهای غذایی پرمصرف و کم مصرف موردنیاز، افزایش عملکرد و نیز بهبود کیفیت محصولات کشاورزی است. در این زمینه، این پژوهش به منظور ارزیابی وضعیت تغذیه ای، تغییرپذیری فصلی و غلظت عنصرهای برگ پنج رقم پسته (قزوینی، بادامی زودرس، ممتاز، احمدآقایی و کله قوچی) انجام شد. این بررسی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در زمان با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات شهرستان ماهنشان استان زنجان به اجرا در آمد. بررسی نتایج غلظت عنصرهای نیتروژن، فسفر، پتاسیم، منگنز، روی و مس نشان داد، بیشترین غلظت عنصرهای نیتروژن و فسفر در زمان تشکیل میوه مشاهده شد، غلظت این عنصرها تا زمان پر شدن مغز میوه کاهش یافت. غلظت پتاسیم برگ تغییرپذیری چندانی در مرحله ی تشکیل میوه و رشد میوه نداشت و در هنگام پر شدن مغز، غلظت این عنصر کاهش پیدا کرد. بیشترین غلظت عنصر روی در هنگام تشکیل میوه مشاهده شد و پس از آن غلظت این عنصر کاهش یافت. نتایج شاخص انحراف از درصد بهینه ی برگ (Deviation from optimum percentage) نشان داد، ترتیب اهمیت عنصرهای غذایی رقم های پسته K>P>Zn>B>Mn>Cu>N است. در جمع قدر مطلق DOP رقم بادامی با شاخص 450 ضعیف ترین تعادل تغذیه ای را نسبت به دیگر رقم ها داشت و در عنصرهای پتاسیم و بور کمتر از حد بهینه بود.

سیلیسیم به عنوان یک عنصر سودمند تأثیر چندی بر رشد، عملکرد، بهبود تحمل به تنش های محیطی و بهبود تعادل عنصرهای غذایی در گیاهان دارد. به همین منظور در تابستان سال 1393 آزمایشی در قالب طرح کامل تصادفی با چهار سطح محلول پاشی سیلیسیم شامل 0، 40، 80 و 120 میلی گرم بر لیتر و سه تکرار (هر تکرار شامل پنج گلدان 7/0 لیتری) به مدت دو ماه روی گل حنای گینه نو Impatiens hawkeri W. Bull. در شرایط گلخانه اجرا شد. در پایان آزمایش، میزان نیتروژن، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، سیلیسیم برگ، آنتوسیانین ها، سبزینه (کلروفیل) هایa، bو کل اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد، بیشترین نیتروژن بافت (8/2%)، فسفر (41/0%) و پتاسیم (68/2%) مربوط به تیمار سیلیسیم 40 میلی گرم بر لیتر بود. همچنین، بیشترین میزان کلسیم (75/3%) و منیزیم (81/1%) مربوط به تیمار سیلیسیم 80 میلی گرم بر لیتر و بیشترین میزان سیلیسیم برگ (6/15 میلی گرم بر کیلوگرم وزن تر) در تیمار سیلیسیم 120 میلی گرم بر لیتر مشاهده شد. بیشترین میزان سبزینه ها (76/20 میلی گرم بر گرم وزن تر) و آنتوسیانین های گلبرگ ها (1/32 میلی گرم بر گرم وزن تر) در تیمار 120 میلی گرم بر لیتر سیلیسیم به دست آمد. به طورکلی، کاربرد سیلیسیم 120 میلی گرم بر لیتر باعث بهبود گل حنای گینه نو شده و به عنوان عنصری سودمند در پرورش این گیاه توصیه می شود.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر اسید سالیسیلیک (غلظت های 50، 100، 150 و 200 میلی گرم در لیتر) و تیامین (100 و 150 میلی گرم در لیتر) در دو نظام آبکشتی یا هیدروپونیک (کوکوپیت + پرلیت) و کشت در خاک (کود دامی، ماسه، خاک برگ و خاک باغچه) بر رشد، نمو و گلدهی گل شاخه بریده ی مریم در قالب طرح کامل تصادفی با آرایش فاکتوریل و با سه تکرار در گلخانه ی تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در دمای شب و روز 28 و 16 درجه ی سلسیوس و رطوبت 5± 75 درصد انجام شد. تیمار ها به صورت محلول پاشی و در دو مرحله (40 و 47 روز پس از کاشت) بر اندام هوایی گیاه اعمال شد. نتایج نشان داد، بیشترین وزن تر، شمار گلچه، قطر گلچه و شمار برگ مربوط به تیمار تیامین (150 میلی گرم در لیتر) بود. بیشترین قطر ساقه و سطح برگ در گیاهان تیمارشده با اسید سالیسیلیک (100 میلی گرم در لیتر) به دست آمد. اسید سالیسیلیک در غلظت های 200 و 50 میلی گرم در لیتر به ترتیب بیشترین طول گل آذین و ساقه را ایجاد کرد. بیشترین عمق توسعه ی ریشه در تیمار تیامین 100 میلی گرم در لیتر به دست آمد. همچنین کمترین شمار روز تا ظهور ساقه ی گل دهنده و گل به ترتیب مربوط به تیمار تیامین (100 میلی گرم در لیتر) و اسید سالیسیلیک (50 میلی گرم در لیتر) بود. کشت آبکشتی در همه ی صفات ریخت شناختی (موروفولوژیکی) اندازه گیری شده به جز طول ساقه، بیشترین تأثیر را داشت و کمترین شمار روز تا ظهور ساقه ی گل دهنده و گل در کشت خاک به دست آمد. به طورکلی مشخص شد که اسید سالیسیلیک و تیامین بر صفات اندازه گیری شده تأثیر مثبتی داشتند و برای بهبود رشد و نمو گل مریم قابل توصیه هستند. همچنین با توجه به افزایش روزافزون استفاده از نظام آبکشتی، کاربرد این نظام برای کشت گل مریم موضوعی قابل توجیه خواهد بود که البته به پژوهش های بیشتر نیاز دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زرین گیاه یا همان بادرنجبویه ی دنایی با نام علمی Dracocephalum kotschyi متعلق به تیره ی نعناعیان و جنس بادرشبو (Dracocephalum) است که به علت پراکنش گسترده ی آن در ایران با نام های چندی از آن یاد می شود. ترکیب های فلاونوئید موجود در زرین گیاه، خاصیت ضدسرطانی دارد و استفاده از روش های مختلف مانند تولید ریشه های موئین می تواند به تولید ترکیب هایی با ارزش دارویی بالا کمک کند. در این بررسی تأثیر چهار نوع ریزنمونه (لپه یا کوتیلدون، محور ریزلپه یا هیپوکوتیل، برگ و میانگره( و سن ریزنمونه (برگ یک هفته ای، دوهفته ای و چهارهفته ای) بر میزان القای ریشه ی موئین گیاه زرین گیاه بررسی شد. تأیید تراریختی با استفاده از آغازگر اختصاصی ژن rolB به روش PCR انجام شد. به منظور شناسایی محیط کشت مناسب برای رشد و افزونش ریشه های موئین، تأثیر چهار نوع محیط کشت پایه ی مایع MS، 1/2MS، 1/4 MS وB5 و محرک UV-B در سه سطح: 3 دقیقه، 6 دقیقه و 9 دقیقه بر تغییر ویژگی های بیوشیمیایی و رزمارینیک اسید ریشه های موئین بررسی شد. بیشترین درصد القاء ریشه در ریزنمونه ی برگ یک هفته ای (66/56 درصد) و لپه (66/36 درصد) مشاهده شد. بیشترین وزن تر (34/4 گرم) و وزن خشک (31/0 گرم) در محیط کشت 1/4MS و کمترین وزن تر (04/1 گرم) و وزن خشک (10/0 گرم) در محیط کشتB5 ثبت شد. بیشترین فعالیت پاداکسندگی (آنتی اکسیدانی) در تیمار شش دقیقه (33/92 درصد) و کمترین میزان فعالیت پاداکسندگی در ریشه های غیرتراریخت (63 درصد) به دست آمد. نتایج تجزیه ی HPLCنشان داد که تولید رزمارینیک اسید در ریشه های تراریخت تیمارشده با UV-B با زمان شش دقیقه، 5/2 برابر بیشتر از ریشه های غیر تراریخت (g /mg DW 9/34 در مقایسه با، µ g /mg DW 8/13) است.

درک درست از الگوی بیان ژن های کنترل کننده ی گلدهی در نژادگان (ژنوتیپ) های زایای سیر، روند برنامه های اصلاحی آن را بهبود می بخشد. بدین منظور الگوی بیان ژن های AsFT 1, 2, 4 و gaLFY در اندام های رویشی و زایشی سه همگروه گل ده، نیمه گل ده و غیر گل ده سیر ایرانی بررسی شد. بیشترین بیان نسبی gaLFY هشت هفته پس از کشت در مریستم هر سه همگروه مشاهده شد و بیان آن در نوع گل ده 20 برابر غیر گل ده بود. بیان gaLFY همچنین در گل آذین همگروه گل ده نسبت به شاهد (مرحله ی 8 برگی سیر غیر گل ده) افزایش یافت. AsFT4 در سوخ همه ی همگروه ها و AsFT1 در مقادیر بسیار کم در گل آذین و گل همگروه گل ده بیان شدند. بیشترین بیان نسبی AsFT2 12 هفته پس از کشت در برگ هر سه همگروه مشاهده شد و در همگروه گل ده 2/3 برابر بیشتر از غیر گل ده بود. بیان AsFT2 تنها در مریستم همگروه گل ده و نیمه گل ده مشاهده شد. درمجموع به نظر می رسد gaLFY یک ژن محرک زمان گلدهی و هویت مریستم گل و AsFT2 یک ژن محرک زمان گلدهی در همگروه گل ده هستند. میزان پایین بیان این دو ژن در همگروه نیمه گل ده و غیر گل ده منجر به القا گلدهی می شود، اما از تشکیل کامل ساقه ی گل دهنده جلوگیری می کند. به طوری که در سیر غیر گل ده ساقه ی گل دهنده تشکیل نشده و در سیر نیمه گل ده ساقه ی گل دهنده ی بسیار کوتاه در میان برگ ها تشکیل می شود.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تنوع ریخت شناختی (مورفولوژیکی) 40 نژادگان (ژنوتیپ) تمشک سیاه بی خار و پی بردن به ارتباط آن ها با منابع بی خاری است. نمونه ها در کلکسیون تمشک سیاه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری بر پایه ی صفات توصیفگر تمشک سیاه بررسی شدند. نتایج نشان داد، تنوع در صفات شمار بذر پوک، طعم، وزن و اسیدیته ی میوه به ترتیب با 100، 59، 43 و 42 درصد بالا بود. شمار بذر پوک با شمار شاخه (325/0) و مقطع عرضی شاخه (365/0) همبستگی مثبت و با قند میوه (393/0-) همبستگی منفی و معنی داری را نشان داد. خوشه بندی ریخت شناختی دو دسته ی جداگانه از نمونه های بی خار را از یکدیگر تفکیک کرد. در دسته ی اول که بر پایه ی صفات طول گل، نسبت قند به اسید و شمار و وزن بذر از دسته ی دوم جدا شده بود، دو رقم Thornless Evergreen و Everthornless که به ترتیب از نسل اول (شیمر یا بافت ناهمسان فراپوش) و دوم (به دست آمده از کشت بافت لایه ی شیمر) بی خاری تمشک سیاه بودند در یک زیرگروه قرار گرفتند. این دسته بیشترین شمار نژادگان بی خار را شامل می شد که بنابراین رایج ترین رقم های بی خار مازندران از نوع ژنتیکی و مغلوب (به دست آمده از کشت بافت لایه ی شیمر) هستند. نمونه های دگر نام آن ها نیز شناسایی شد. در دسته ی دوم رقم های پررشد و بی خار که به احتمال چندگان و متعلق به منبع بی خاری مرتون ’ Merton Thornless‘ بودند، از دیگران تفکیک شدند. بنابراین افزون بر منبع بی خاری مرتون، دو منشأ قدیمی تر بی خاری نیز در میان نمونه های موجود در ایران شناسایی شد. به نظر می رسد تفکیک دیگر نمونه های بی خار، ناشی از تداوم تکامل بی خاری در اقلیم متنوع شمال کشور بوده و ارزش بررسی های بیشتر را دارند.

به منظور بررسی برخی از مهم ترین ویژگی های 560 نتاج بارور تنی و ناتنی سیب در سال های 1393 و 1394، پژوهشی روی درختان 7-6 ساله مستقر در باغ دورگ (هیبرید) واقع در ایستگاه تحقیقات مشکین آباد کرج صورت پذیرفت. این نتاج دورگ زودرس و متوسط رس در سال های 1385 و 1386 از بین 7000 دانهال به دست آمده از 44 ترکیب تلاقی (1384-1383)، بر پایه ی نشانگرهای ریخت شناختی (مرفولوژیک) گزینش شده بود. بررسی سطوح همبستگی صفات پدیدشناختی (فنولوژیک)، رشدی، زایشی و عملکردی در این پژوهش نشان داد، بین صفت زمان رسیدن و صفت های تغییر رنگ میوه و میزان ریزش میوه همبستگی مستقیم به ترتیب در سطح 01/0 و 05/0 وجود داشت. ضریب همبستگی ساده ی پیرسون بین ارتفاع درخت و توان رشد همبستگی مثبت در سطح 01/0 نشان داد، این نشان دهنده ی دقت در داده برداری صفت ارتفاع درخت به عنوان یکی از مؤلفه های توان رشد است. صفت عملکرد در درخت با دو صفت طول دوره ی گلدهی و نیز ارتفاع درخت به عنوان مؤلفه ی توان رشد همبستگی منفی نشان داد و به همین ترتیب بین توان رشد و تراکم گلدهی رابطه ی معکوس وجود داشت. عملکرد در درخت ارتباط معنی داری با درصد ریزش میوه نشان داد، ولی با ارتفاع درخت به عنوان مؤلفه ی توان رشد نداشت. نتایج بررسی میزان وراثت پذیری برخی از صفات مهم نشان داد، بالاترین میزان وراثت پذیری عمومی مربوط به صفت عملکرد با 10/64 درصد و کمترین میزان وراثت پذیری عمومی با 75/5 درصد مربوط به صفت طول دوره ی گلدهی بود، همچنین وراثت پذیری زمان رسیدن میوه (زودرسی) 15/41 درصد ارزیابی شد. صفات کمی و کیفی میوه ی برخی نتاج بررسی شد و درنهایت دسته بندی و تجزیه ی خوشه ای 31 نژادگان (ژنوتیپ) دورگ سیب بر پایه ی صفات مورد بررسی در سه گروه قرار گرفتند.