آموزش بالینی را می توان فعالیت تسهیل کننده یادگیری در محیط بالینی دانست که در آن مربی بالینی و دانشجو به یک اندازه مشارکت دارند و هدف از آن، ایجاد تغییرات قابل اندازه گیری در دانشجو برای انجام مراقبت های بالینی است. این مطالعه توصیفی-مقطعی، بر روی کلیه دانشجویان پرستاری (64 نفر) سال چهارم، با استفاده از پرسش نامه ای پایا و روا با هدف بررسی و تحلیل چالش های آموزش پرستاری در عرصه بالین در حیطه های اهداف و برنامه های آموزشی، مربی، محیط آموزشی، برخورد با دانشجو، نظارت و ارزشیابی انجام شده است. داده ها با استفاده از نسخه 19 نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش، اکثر واحدهای مورد پژوهش 53.6 درصد مونث، 76.8 درصد مجرد، سن دانشجویان در این پژوهش، 22-24 سال، 51.8 درصد ترم 8، 48.2 درصد ترم 7 و 77.4 درصد دارای معدل بین 14 تا 17 بودند. حیطه مربی بیشترین درصد مطلوب (48.1 درصد) و حیطه محیط آموزشی و حیطه نظارت و ارزشیابی بیشترین درصد نامطلوب (51.9 درصد) را به خود اختصاص دادند. به طور کلی، 33.9 درصد وضعیت آموزش بالینی مطلوب، 62.5 درصد متوسط و 3.6 درصد نامطلوب ارزیابی گردید. در مطالعه حاضر، اکثریت دانشجویان وضعیت آموزش بالینی را متوسط عنوان نمودند. بنابراین با توجه به نتایج حاصله، بهبود امکانات و تجهیزات محیط بالینی و بازنگری ابزارها و فرآیندهای ارزشیابی توصیه می شود.