طب توانبخشی
سال:1399 | دوره:9 | شماره:1 |تعداد مقالات:31

مقدمه و اهداف: با توجه به اینکه خستگی به عنوان پدیده ای شایع در طی فعالیت های ورزشی و تمرینی شناخته می شود و فرض بر این است که این پدیده در اغلب موارد باعث اختلال در عملکرد حرکتی افراد و ایجاد آسیب های مختلف می شود، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان جوان سالم فعال در اجرای مهارت پرش-فرود تک پا از ارتفاع بود. مواد و روش ها: 20 آزمودنی مرد جوان سالم فعال در دسترس در تحقیق نیمه تجربی حاضر شرکت کردند. برای ایجاد خستگی موضعی از تست وینگیت و برای ایجاد خستگی عمومی ناشی از فعالیت تا حد واماندگی، از آزمون بروس استفاده شد. برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی (سرینی میانی، پهن خارجی، درشت نی قدامی، نازکی نی طویل، دوقلوی داخلی و نعلی) از دستگاه الکترومایوگرافی و برای تحلیل آماری داده ها، از روش آنوا با اندازه های تکراری برای بررسی اثر دو نوع خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای وابسته در سطح معناداری 05/0≥ P استفاده شد. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری بین اثر خستگی موضعی و عمومی بر میانگین فعالیت نرمالیزه شده ی عضله ی سرینی میانی (046/0=P) و میزان فرکانس میانه ی عضله ی دوقلوی داخلی (019/0=P) را نشان داد، در حالی که بین میانگین و حداکثر فعالیت نرمالیزه شده و همچنین فرکانس میانه ی عضلات سرینی میانی، پهن خارجی، درشت نی قدامی، نازکی نی طویل و نعلی تفاوت معناداری بین دو نوع خستگی موضعی و عمومی مشاهده نشد (05/0

مقدمه واهداف: (SBP) Sway Back Posture یکی از اختلالات پوسچرال شایع در جوانان می باشد. با در نظر گرفتن اهمیت نقش عضلات دیواره شکم در حفظ و ایجاد ثبات پوسچرال طبیعی، بررسی ارتباط این اختلال پوسچرال با عملکرد عضلات دیواره شکمی ضرورت پیدا می کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی ضخامت اولتراسونیک عضلات دیواره شکم در افراد با و بدون ارتباط SBP طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: در مطالعه تحلیلی حاضر با استفاده از روش نمونه گیری ساده، 111 نفر از دانشجویان و کارکنان 18 تا 30 ساله دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، در دو گروه 37 نفره با SBP و 74 نفره بدون SBP شرکت کردند. به منظور ارزیابی پوسچر از شاقول و صفحه شطرنجی و برای اندازه گیری درجه لوردوز کمری و شیب لگن به ترتیب از خط کش انعطاف پذیر و شیب سنج لگن استفاده شد. مقادیر ضخامت استراحت عضلات دیواره شکم شامل راست شکمی، مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم با استفاده از دستگاه اولتراسونوگرافی نوع B در دو وضعیت خوابیده و ایستاده اندازه گیری شد. یافته ها: در مقایسه بین دو گروه زنان با و بدون SBP، در وضعیت خوابیده تفاوت معناداری بین ضخامت استراحت هیچ یک ازعضلات مورد بررسی دیده نشد (05/0≤ p). در وضعیت ایستاده تنها ضخامت عضله مایل خارجی تفاوت معنادار آماری نشان داد (03/0=p). در زنان با SBP زاویه لوردوز کمری بیشتر و زاویه شیب لگن کمتر از زنان بدون SBP بود. در هر دو گروه مورد بررسی با افزایش شاخص توده بدنی ضخامت عضلات نیز زیاد می شد (05/0p<). نتیجه گیری: عدم تغییر ضخامت یا کاهش ضخامت استراحت عضلات دیواره شکم در زنان با پوسچر SB، می تواند به دلیل ثبات ایجادشده توسط عناصر پسیو و در نتیجه عدم نیاز به فعالیت عضلانی باشد. بررسی ضخامت انقباضی عضلات دیواره شکم در افراد با SBP توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: امروزه آنومالی های دید دوچشمی در زندگی روزمره بیماران ایزوامتروپ و آنیزومتروپ مشکلاتی به همراه دارد؛ لذا بر آن شدیم بدانیم آیا استفاده از عینک به عنوان اولین اصلاح کننده عیوب انکساری، بعد از یک ماه باعث تغییر در دید دوچشمی بیماران دارای عیوب انکساری قابل توجه به ویژه آنیزومتروپ ها می شود یا خیر. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر، 56 بیمار (28 آنیزومتروپ و 28 آیزواَمتروپ) در فاصله سنی 38-8 سال که برای معاینه به دفتر کار اپتومتری مراجعه کرده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران، انحراف چشمی آشکار و یا میکروتروپیا نداشتند و پیش از شرکت در مطالعه، برای اطمینان از عدم وجود مشکلات پاتولوژی، معاینه شدند. رفرکشن آبجکتیو و سابجکتیو آن ها نشان داد مقدار آمتروپی به حدی است که استفاده از عینک ضروری به نظر می رسد و یا اینکه در حین معاینه عینک پیشین آن ها نیاز به تعویض داشت. فیوژن حسی، دیدبعد، نقطه نزدیک و سهولت تطابق بیماران بلافاصله پس از استفاده از بهترین اصلاح و پس از یک ماه استفاده، معاینه شدند. نتایج بین دو گروه و سپس در هر گروه مقایسه شد. یافته ها: یافته ها نشان داد در رابطه با پارامترهای اندازه گیری شده (در جدول 1) تفاوت آماری معناداری در هیچ یک از دو معاینه بین دو گروه نبود (P>0. 05). پس از یک ماه استفاده از عینک، دیدبعد و سهولت تطابق به شکل قابل توجه، در دو گروه بهبود یافت (P<0. 05)، ولی تفاوت معناداری در نقطه نزدیک تطابق یافت نشد (P>0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد پس از استفاده از عینک اصلاح کننده، دیدبعد و سهولت تطابق بیماران هر دو گروه بهبود یافت. به طور کلی بعد از یک ماه استفاده از عینک، علاوه بر بهبود قابل توجه دید دوچشمی در هر دو گروه، برخی علائم از جمله تاری دید، خستگی چشمی و سردرد در بیماران، به خصوص آنیزومتروپ ها از بین رفت.

مقدمه و اهداف: انگیزش-پیشرفت، سرمایه روانشناختی و فعالیت بدنی از جمله سازه های مهم در تمامی عرصه های زندگی به خصوص کیفیت زندگی کاری کارکنان برای کسب عملکرد بهتر در محیط کاری است. در این راستا کیفیت زندگی کاری معلمان مدارس استثنایی به عنوان موضوع مهم مطرح می باشد. هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی نقش پیش بینی کنندگی انگیزش-پیشرفت، سرمایه روانشناختی و فعالیت بدنی در کیفیت زندگی کاری معلمان مدارس استثنایی استان مرکزی در سال 1397 بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است که جامعه آماری آن تمامی معلمان شاغل (400 نفر) در مدارس استثنایی استان مرکزی در سال تحصیلی 98-1397 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده، تعداد 196 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از پرسش نامه های انگیزش-پیشرفت هرمانز، سرمایه روانشناختی لوتانز، فعالیت بدنی بک و کیفیت زندگی کاری والتون. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 استفاده شد. یافته ها: نتایج همبستگی پیرسون نشان داد که سرمایه روانشناختی (001/0=p، 79/0=r)، انگیزش-پیشرفت (001/0=p، 63/0=r) و فعالیت بدنی (001/0=p، 51/0=r) با کیفیت زندگی کاری معلمان مدارس استثنایی رابطه مثبت معنا دار دارد. همچنین سرمایه روانشناختی (56/0=B)، انگیزش-پیشرفت (27/0=B) و فعالیت بدنی (20/0B=) به ترتیب می تواند تغییرات مربوط به کیفیت زندگی کاری را در معلمان مدارس استثنایی به صورت معنا داری پیش بینی کند و 71 درصد از واریانس کیفیت زندگی کاری توسط این متغیر ها تبیین می شود. نتیجه گیری: می توان نتیجه گیری کرد سرمایه روانشناختی، انگیزش-پیشرفت و فعالیت بدنی نقش تعیین کننده ای در کیفیت زندگی کاری معلمان مدارس استثنایی دارند.

مقدمه و اهداف: آسیب های مرتبط با دویدن علت های مختلفی را دارا هستند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی طیف فرکانس نیروهای عکس-العمل زمین در کودکان دارای عارضه سربه جلو و همسالان سالم آن ها طی فاز استقرار دویدن می باشد. مواد و روش ها: 28 کودک پسر به ترتیب در دو گروه سالم (تعداد=16 نفر) و سربه جلو (تعداد=12 نفر) قرار گرفتند. دو سیستم صفحه نیرو کیستلر (نرخ نمونه برداری: 1000 هرتز) جهت ثبت نیروهای عکس العمل زمین طی دویدن با پای برهنه استفاده شد. از آزمون آماری t مستقل جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری برابر 05/0 بود. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سرعت دویدن در کودکان دارای عارضه سربه جلو در مقایسه با گروه کنترل کمتر می باشد (001/0>P). تعداد هارمونی های لازم برای رسیدن به 95 درصد انرژی سیگنال در مولفه ی نیروی عکس العمل زمین در پای غالب در گروه سالم نسبت به گروه سربه جلو بزرگتر بود (001/0=P؛ اندازه اثر متوسط). محتوای فرکانس با توان 5/99 درصد تعداد هارمونی های ضروری مولفه ی گشتاور آزاد در پای غالب در گروه سربه جلو بیشتر بود (005/0=P؛ اندازه اثر بزرگ). سایر مولفه های طیف فرکانس نیروی عکس العمل زمین طی دویدن تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان نداد (05/0

مقدمه و اهداف: بهزیستی روان شناختی از مهم ترین نیازهای اساسی سالمندان است که می تواند بر جنبه های مختلف زندگی آنان تأثیر بگذارد. دین داری موجب افزایش بهزیستی روان شناختی می شود، اما علل این همایندی به وضوح روشن نیست؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی نقش واسطه ای خودشفقت ورزی در رابطه بین دین داری و بهزیستی روان شناختی است. مواد و روش ها: بر اساس پیشنهاد گاداگنولی و ولیسر (1998) نمونه ای به تعداد 300 نفر از مردان سالمند سراهای نگهداری نیمه وقت شهر کرمانشاه به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. سالمندان به مقیاس های بهزیستی روان شناختی، خودشفقت ورزی و نگرش به دین پاسخ دادند. برای محاسبه شاخص های توصیفی از آمار توصیفی و برای بررسی رابطه میان متغیرهای پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 استفاده شد. همچنین به منظور تحلیل داده ها از مدل یابی معادلات ساختاری جهت آزمون مسیرهای میانجی گری در الگوی پیشنهادشده و پاسخ دادن به فرضیه های پژوهش درباره اثرات غیرمستقیم نگرش به دین از طریق خودشفقت ورزی از روش خودگردان سازی با استفاده از نرم افزار AMOS نسخه 23 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد اثر مستقیم نگرش به دین و بهزیستی روان شناختی بدون حضور متغیر میانجی (خودشفقت-ورزی) معنا دار است و تأیید می شود (48/0=β )، یعنی دین داری بدون حضور متغیر میانجی موجب افزایش بهزیستی می شود. همچنین اثر مستقیم نگرش به دین بر خودشفقت ورزی (46/0=β )، اثر مستقیم خودشفقت ورزی بر بهزیستی (80/0=β ) و اثر غیرمستقیم نگرش دینی بر بهزیستی روان شناختی از طریق خودشفقت ورزی (37/0=β ) معنا دار است و تأیید می شود؛ بنابراین خودشفقت ورزی می تواند رابطه بین نگرش به دین و بهزیستی را میانجی گری کند. نتیجه گیری: پژوهش حاضر پس از ترسیم الگویی برای تعیین رابطه نگرش به دین با بهزیستی روان شناختی، رابطه نگرش به دین با خودشفقت ورزی و همچنین رابطه آن ها را با بهزیستی روان شناختی روشن کرد. بدین صورت که نگرش به دین می تواند با افزایش خودشفقت ورزی تأثیر مثبتی بر بهزیستی روان شناختی سالمندان اعمال کند؛ بنابراین توجه به نقش خودشفقت ورزی در تبیین رابطه نگرش به دین و بهزیستی روان شناختی حائز اهمیت است و می توان با ایجاد ظرفیت های فردی و روانی برای افزایش خودشفقت ورزی، بهزیستی روان شناختی سالمندان را بهبود بخشید.

مقدمه و اهداف: امروزه تعداد زیادی از مردم جهان به بیماری مولتیپل اسکلروزیس مبتلا هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تی. آر. ایکس بر تعادل، شدت خستگی، سرعت راه رفتن و قدرت عضلات زنان مبتلا به بیماری مولتیپل-اسکلروسیس بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر که از نوع کاربردی و به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود، با یک گروه مداخله تمرینی و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری تحقیق حاضر، جمعیت زنان مبتلا به ام. اس با دامنه سنی 20 الی 40 سال شهر تهران بود که دارای عضویت در انجمن ام. اس ایران می باشند. نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 24 نفر از زنان با دامنه سنی 20 تا 40 سال و نمره ناتوانی صفر تا 4. 5 بود که به صورت غیراحتمالی و نمونه در دسترس در تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین تی. آر. ایکس (12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. آزمون های عملکردی تعادل پویا، شدت خستگی، سرعت راه رفتن و قدرت عضلانی در جامعه آماری مورد سنجش قرار گرفت. در پایان از آمار توصیفی، به منظور توصیف داده های هر گروه و تعیین شاخص های گرایش از مرکز (میانگین، انحراف استاندارد) استفاده شد. از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن داده ها و همچنین به منظور مقایسه تفاوت های بین دو گروه کنترل و تجربی از آزمون t مستقل در سطح آلفای 95 درصد (05/0>P) استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که هشت هفته تمرینات تی. آر. ایکس بر تعادل پویا، شدت خستگی، سرعت راه رفتن و قدرت عضلات زنان مبتلا به بیماری مولیتل اسکلروسیس اثرگذار بوده است (001/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج به دست آمده تمرینات تی. آر. ایکس بر تعادل پویا، شدت خستگی، سرعت راه رفتن و قدرت عضلات زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروسیس تاثیرگذار است و پیشنهاد می شود که برای درمان این بیماری از پروتکل تمرینی پژوهش حاضر بهره ببرند.

مقدمه و اهداف: شیوع آسیب های ورزشی در ورزش های رزمی بالا است. بیشترین آسیب های تکواندو نیز در ناحیه اندام تحتانی رخ می دهد. یافته های علمی از شیوع بالای آسیب های لیگامانی در زانوی ورزشکاران رشته های رزمی خبر می دهند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرینات چابکی بر حداکثر نیروهای عکس العمل زمین، حس عمقی زانو، تعادل و عملکرد تکواندوکاران نونهال لیگ استان البرز است. مواد و روش ها: در کل 30 آزمودنی (15 نفر در هر دو گروه تمرینی و کنترل) (سن 63/2± 47/13 سال، وزن 56/5± 92/45 کیلوگرم و قد 72/4± 56/155 سانتی متر)، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی بین گروه ها تقسیم شدند. از فرم رضایت نامه و جمع آوری اطلاعات فردی جهت بررسی پیشینه آزمودنی ها و رضایت از شرکت در تحقیق، از فورس پلیت برای ارزیابی حداکثر نیروهای عکس العمل زمین در مفصل زانو، آزمون های عملکردی جهش تک پا و جهش سه گانه تک پا برای سنجش عملکرد حرکتی، گونیامتر یونیورسال جهت اندازه گیری حس عمقی مفصل زانو و آزمون تعادلی Y برای ارزیابی تعادل پویای آزمودنی ها استفاده شد. پس از گروه بندی، پیش آزمون جهت اندازه گیری متغیرهای مورد نظر تحقیق اجرا شد. سپس، برنامه ی تمرینات چابکی (دارای چهار سطح و بر مبنای حرکات عملکردی) به مدت شش هفته بر روی آزمودنی های گروه تجربی اعمال و سپس پس آزمون، با رویه یکسان با پیش آزمون اجرا شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که انجام شش هفته برنامه ی تمرینی ارائه شده احتمالاً موجب کاهش حداکثر نیروهای عکس العمل زمین در زانو (00/0P=) (حدود 4% کاهش) و بهبود تعادل پویا در جهت خلفی-داخلی (02/0P=) (حدود 20% بهبود) و حس عمقی افراد (00/0P=) (حدود 55% کاهش خطا) شرکت کننده در تحقیق حاضر در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل می شود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تأثیر تمرینات چابکی بر فاکتورهای ذکرشده در بالا، معنادار بوده است. بر این اساس، این تمرینات می تواند به عنوان روش تمرینی ایمن و مؤثر در بهبود این عوامل در تکواندوکاران، مورد توجه قرار گیرد. همچنین این تمرینات احتمالاً با تأثیرات مثبت خود بر عوامل بالا می تواند موجب بهبود عوامل دیگر شود.

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و تلفیق آن ها در میزان عارضه گودی کمر افزایش یافته زنان جوان می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری دوماهه بود. آزمودنی های این مطالعه شامل 55 دانشجوی زن 18 تا 25 ساله مبتلا به گودی کمر افزایش یافته بودند که زاویه مساوی و یا بزرگتر از 54 درجه در آنها مشاهده می شد، به صورت تصادفی در قالب چهار گروه (تمرین، بازآموزی پوسچر، ترکیب تمرین و بازآموزی پوسچر و کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرین و ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه در برنامه تمرین های اصلاحی شرکت کردند و گروه های بازآموزی پوسچر و ترکیبی دو جلسه در هفته به مدت هشت هفته تحت آموزش رعایت پوسچر صحیح قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل فعالیت های عادی خود را ادامه دادند. درجه گودی کمر هر فرد توسط خط کش منعطف قبل و بعد از انجام هشت هفته مداخله و سپس بعد از دو ماه پیگیری اندازه گیری شد. کلیه آزمون های آماری در سطح معنی داری 05/0>p انجام گردید. یافته ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس تکرار شونده حاکی از تفاوت معنی دار پیش آزمون و پس آزمون در سه گروه تمرین، آموزش و ترکیبی در کاهش میزان گودی کمر افزایش یافته بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که پس آزمون و پیگیری گروه های تمرین، بازآموزی پوسچر و ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل، در میزان گودی کمر با پیش آزمون اختلاف معنی داری در جهت بهبود عارضه داشتند. ماندگاری اثر تمرین، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی نشان داد هر سه نوع برنامه بر گودی کمری افزایش یافته تأثیر کاهنده داشته، ولی تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشته اند. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر می توان بیان کرد که به کار بردن برنامه تمرینات اصلاحی، ترکیبی و بازآموزی پوسچر احتمالا در بهبود گودی کمر افزایش یافته موثر بوده، اما تأثیر برنامه تمرینات اصلاحی بیش از سایر مداخلات بود. پیشنهاد می شود افرادی که دارای این عارضه می باشند، با توجه به فراخور شرایط از این پروتکل های تمرینی و همچنین آموزش وضعیت بدنی صحیح جهت اصلاح این عارضه استفاده کنند.

مقدمه و اهداف: آسیب لیگامان متقاطع قدامی یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است و می تواند منجر به دوری از میادین ورزشی به مدت طولانی و بروز مشکلات ثانویه مانند استئوآرتریت زانو شود. یکی از عواملی که از این آسیب جلوگیری می کند، اصلاح الگوهای حرکتی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات اصلاح الگوی حرکت بر عملکرد، تعادل و حس عمقی زنان مستعد آسیب لیگامان متقاطع قدامی بود. مواد و روش ها: 30 آزمودنی زن مستعد آسیب لیگامان متقاطع قدامی (غربالگری شده به وسیله آزمون تاک) با میانگین سن 83/1± 81/24 سال، قد 33/4± 03/164 سانتی متر و وزن 82/3± 6/63 کیلوگرم هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (n=15) و کنترل (n=15) تقسیم بندی شدند. از تست تعادل Yجهت سنجش تعادل، گونیامتر یونیورسال جهت سنجش حس عمقی و پرش سه گانه هاپ جهت سنجش عملکرد آزمودنی ها پیش و پس از هشت هفته تمرینات اصلاح الگوی حرکت استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی زوجی و مستقل و نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح معناداری p<0/5 استفاده شد. یافته ها: نتایج تجزیه وتحلیل آماری نشان داد که بعد از اجرای تمرینات اصلاح الگوی حرکت، تغییرات معنادار در حس عمقی زانو (001/0=P)، تعادل (001/0=P) و عملکرد (001/0=P) آزمودنی های گروه تمرین ایجاد شده است، در حالی که این تفاوت در گروه کنترل معنادار نیست. نتیجه گیری: تمرینات اصلاح الگوی حرکت از طریق تأثیر بر عضلات و اصلاح راستای مناسب اندام تحتانی می تواند منجر به کنترل حرکاتی که آسیب لیگامان متقاطع قدامی را ایجاد می کند، شود و با در نظر گرفتن اثر این تمرینات بر بهبود تعادل، حس عمقی و عملکرد گروه تمرین پیشنهاد می شود که این تمرینات در پیشگیری از آسیب لیگامان متقاطع قدامی در آینده مورد استفاده قرار بگیرد.

مقدمه و اهداف: مطالعات نشان می دهد شاخص توده بدنی تأثیر منفی بر اجرای مهارت های حرکتی بنیادین دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه شایستگی حرکتی کودکان دبستانی چاق، دارای اضافه وزن و طبیعی شهر تهران بود. مواد و روش ها: در مجموع 402 کودک مورد بررسی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی با استفاده از اندازه گیری قد و وزن و با توجه به رفرنس سازمان بهداشت جهانی تعیین شد. شایستگی حرکتی با استفاده از فرم کوتاه آزمون بروینینکس-اوزرتسکی-2 اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون های تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین میانگین نمرات شایستگی مهارت حرکتی کلی و شایستگی حرکتی درشت با شاخص توده بدنی مختلف تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین مطابق با نتایج آزمون تعقیبی توکی در خرده آزمون های کنترل بینایی، قدرت، هماهنگی دوسویه، تعادل، سرعت و چابکی در سطح خطای 05/0≥ P اختلاف معنی داری مشاهده شد، اما بین سطوح شاخص توده بدنی در سایر خرده مقیاس ها و شایستگی حرکتی ظریف اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه شاخص توده بدنی، مهارت های حرکتی بنیادین و مشارکت فعالیت بدنی را تحت تأثیر قرار می دهد و بالعکس، به نظر می رسد یکی از راه های پیشگیری و کاهش چاقی و اضافه وزن در کودکان افزایش شایستگی حرکتی است.

مقدمه و اهداف: سه نوع الگوی برخوردی پا وجود دارد که دونده ها از این الگوها استفاده می کنند که شامل الگوی پاشنه-پنجه، قسمت میانی پا-پاشنه و پنجه-پاشنه می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات دویدن با الگوهای مختلف بر مقادیر نرخ بارگذاری، ایمپالس و گشتاور آزاد در سه بعد طی فاز اتکای دویدن می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه کار آزمایی و نیمه تجربی حاضر، 13 مرد سالم (سن: 8/2± 6/26 سال، وزن بدن: 2/7± 4/78 کیلوگرم) داوطلب شدند. داده های نیروی عکس العمل زمین به وسیله یک صفحه نیروی کیستلر (نرخ نمونه برداری: 1000 هرتز) اندازه گیری شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه جهت تحلیل آماری در سطح معنا داری 05/0 α =استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که میزان نیروی عکس العمل عمودی زمین طی فاز میانه اتکا دویدن پاشنه-پنجه بدون کفش نسبت به همین الگو در دویدن با کفش بیشتر بود. نیروی خارجی در فاز تماس پاشنه در دویدن پنجه-پاشنه نسبت به دویدن با الگوی پاشنه-پنجه کاهش معنا داری را نشان داد. نرخ بارگذاری عمودی طی دویدن با کفش نسبت به بدون کفش در الگوی پاشنه-پنجه بزرگتر بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایح حاضر می توان بیان نمود که الگوی دویدن پنجه-پاشنه میزان مولفه ی خارجی و بنابراین میزان پرونیشن پا نسبت به الگوی پاشنه-پنجه کاهش پیدا نموده که می تواند سبب کاهش ریسک آسیب گردد.

مقدمه و اهداف: سکته مغزی مهمترین بیماری نورولوژیک در افراد مسن است. آسیب های شناختی از قبیل نقص در توجه به عنوان یکی از مشکلات شایع در افراد مبتلا به سکته مغزی می باشد؛ از این رو، مطالعه حاضر با هدف "بررسی تاثیر توانبخشی شناختی رایانه-محور بر عملکرد توجه مداوم، توجه تقسیم شده و توجه انتخابی بیماران مبتلا به سکته مغزی" انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. در این پژوهش 30 بیمار 30 تا 65 ساله مبتلا به سکته مغزی که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند، به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل تقسیم شدند. افراد گروه آزمایش با استفاده از نرم افزار توانبخشی شناختی کاپیتان لاگ 21 جلسه آموزش دیدند و افراد گروه کنترل در آن دوره هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. در این پژوهش از آزمون عملکرد پیوسته دیداری و شنیداری در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد که تفاوت معناداری بین نمرات توجه (توجه انتخابی، توجه مداوم و توجه تقسیم شده) گروه آزمایش و گروه کنترل در پس آزمون وجود دارد. نتیجه گیری: با عنایت به یافته های پژوهش حاضر، این طور استنباط می شود که می توان از برنامه های توانبخشی شناختی کامپیوتری برای بهبود مولفه های توجه افراد دچار سکته مغزی استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: امروزه تحقیقات بسیاری انجام شده است که در آن ها تغییرپذیری زیادی در پاسخ فاکتور رشد شبه انسولینی-1 و میوستاتین به روش های مختلف تمرین ورزشی وجود دارد؛ از این رو، هدف از مطالعه حاضر "بررسی اثر حاد تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص های مرتبط با هایپرتروفی عضلانی" بود. مواد و روش ها: 30 دختر بسکتبالیست با دامنه سنی 30-23 سال به طور تصادفی به سه گروه ده تایی: تمرین مقاومتی سنتی ( با شدت 280 درصد یک تکرار بیشینه)، تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (با شدت 30 درصد یک تکرار بیشینه) و گروه کنترل (فقط محدودیت جریان خون و بدون تمرین) تقسیم شدند. تمرین با یک ست 30 تکرار شروع و با دو ست تکرار تا حد خستگی با استراحت 30 ثانیه ای پایان یافت. نمونه گیری خونی قبل از شروع و بلافاصله پس از اتمام تمرین صورت گرفت. از آزمون تی زوجی برای مقایسه تغییرات درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای مقایسه تغییرات بین گروهی استفاده گردید. یافته ها: مقایسه درون گروهی، عدم تغییر معنی دار در میزان سرمی فاکتور رشد شبه انسولین-1 (05/0P>) و همچنین کاهش معنی دار میوستاتین (05/0P<) در دو گروه تمرینی در مقایسه با پیش آزمون را نشان داد. در مقایسه بین گروهی نیز تنها میزان میوستاتین کاهش معنی داری در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل داشت (05/0P<). نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر، اثر تمرین با محدودیت جریان خون با شدت پایین بر سطوح سرمی فاکتور رشد شبه انسولین-1 و میوستاتین مشابه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون با شدت بالا می باشد. این گونه به نظر می رسد می توان از تمرین مقاومتی با شدت پایین همراه با محدودیت جریان خون در دختران فعال و ورزشکارانی که در دوره بازتوانی هستند، یا به هر دلیلی توانایی بلند کردن وزنه سنگین را ندارند، به جای تمرین مقاومتی با شدت بالا استفاده نمود.

مقدمه و اهداف: ازآنجا که انجام هم زمان راه رفتن و تکالیف دیگر، از روزمره ترین فعالیت های انسان به شمار می آید و با توجه به این که بخش عمده ای از زمین خوردن های سالمندان حین فعالیت دوتکلیفی اتفاق می افتد؛ هدف از تحقیق حاضر "بررسی تأثیر سرعت راه رفتن و بار شناختی بر ثبات گام برداری در سالمندان" بود. مواد و روش ها: ده سالمند (5 مرد و 5 زن) سالم بدون سابقه زمین خوردن به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. از شرکت-کنندگان خواسته شد که سه تکلیف راه رفتن روی تردمیل با سرعت های ترجیحی، تند و کند را با/بدون اعمال بار شناختی انجام دهند. تکلیف شناختی با کم کردن 3 تایی از یک عدد سه رقمی تصادفی انجام شد. نسبت ثبات گام برداری (GSR) برای هر یک از شرایط محاسبه گردید. از روش آماری واریانس مکرر دوطرفه برای بررسی اختلاف میانگین ها در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که نمره عملکرد شناختی با افزایش سرعت کاهش می یابد. در سرعت های تندتر از سرعت ترجیحی و بار شناختی مقدار GSR بیشتر است (01/0>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که سالمندان از طریق استراتژی های مختلف راه رفتن به ویژه فاز کوتاه شونده، حمایت دوگانه بیشتری را حین راه رفتن ایجاد می کنند تا با افزایش ثبات گام برداری کمتر سقوط کنند.

مقدمه و اهداف: عوامل متعددی باعث ایجاد عملکرد غیراخلاقی در کاردرمانی می گردد. هدف از مطالعه حاضر شناخت عوامل موثر بر عملکرد غیراخلاقی در کار بالینی کاردرمانگران در حیطه اختلالات جسمی بزرگسالان بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از روش کیفی آنالیز محتوا استفاده شده است. 10 کاردرمانگر فارغ التحصیل در مقطع کارشناسی، با حداقل دو سال سابقه کاری به صورت هدفمند انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختارمند در کلینیک های خصوصی و بخش های کاردرمانی بیمارستان ها انجام شد. یافته ها: تجزیه وتحلیل داده ها در نهایت منجر به پیدایش دو طبقه شده است که همگی آنها بیان کننده عوامل موثر بر عملکردهای غیراخلاقی کاردرمانگران در حیطه جسمی بزرگسالان می باشد. این طبقات شامل عوامل محیطی و عوامل فردی می باشد. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که عدم آگاهی کاردرمانگران از اصول اخلاق حرفه ای مرتبط با رشته کاردرمانی و نبود قوانین جامع در این زمینه از علل مهم عملکردهای غیراخلاقی درمانگران است و این عوامل مهم باعث می گردد که کاردرمانگران در طول سوابق بالینی خود دچار مشکلات متعدد اخلاقی در ارتباط با حقوق مراجعین گردند و جهت ارائه راهکارهای لازم برای پیشگیری و ارتقاء عملکرد اخلاق حرفه ای در بین کاردرمانی لازم است تا تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت گیرد.

مقدمه و اهداف: به نظر می رسد تمرینات تراباند با درگیر کردن تعداد بیشتری از تار های عضلانی در اثر فعال شدن دوک های عضلانی و بهره-مندی از ویژگی الاستیک یا کشسانی عضلات، سازگاری های عملکردی مختلفی در عضلات به وجود می آورند؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر "بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات با و بدون تراباند بر دامنه حرکتی، حس عمقی، قدرت و کیفیت زندگی زنان میانسال غیرفعال مبتلا به استئوآرتریت زانو" بود. مواد و روش ها: با روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس تعداد 30 نفر (سن 43/5± 98/42 سال، قد 78/3± 66/162 سانتی متر، وزن 49/4± 08/58 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 89/1± 97/21 کیلوگرم بر متر مربع) به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه 10 نفره تمرین با تراباند، بدون تراباند و کنترل تقسیم شدند. پیش از انجام پروتکل تمرینی پرسشنامه KOOS تکمیل و اندازه گیری دامنه حرکتی و حس عمقی زانو، قدرت عضلانی پاها و کمر اندازه گیری شد. در انتهای هفته هشتم، پس آزمون به مانند پیش آزمون تکرار شد. از آزمون تحلیل کوواریانس برای بررسی نتایج استفاده شد. همچنین، از آزمون t وابسته برای مقایسه میانگین ها در دو مرحله قبل و بعد از آزمون، در سطح معناداری 05/0P≤ استفاده شد. یافته ها: مقایسه گروه تراباند با گروه کنترل و بدون تراباند نشان داد دامنه حرکتی، حس عمقی، قدرت عضلات بازکننده های زانو و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که انجام تمرینات ورزشی با تراباند توسط بیماران مبتلا به استئوآرتریت به طور کامل امکان-پذیر و تاثیرگذارتر بوده است. احتمال می رود این تمرینات بتواند به عنوان یک روش تمرینی ایمن و مؤثر در بهبود حس عمقی، دامنه حرکتی، قدرت عضلانی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ارتز نیمه سخت بر سفتی مفاصل اندام تحتانی (مچ پا، زانو و ران) در سه بعد ساجیتال، فرونتال و هوریزنتال و در زیر فازهای پاسخ بارگیری، میانه اتکا، هل دادن و کل فاز اتکا در افراد دارای کف پای صاف طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تحقیق نیمه تجربی می باشد. 14 کودک (پسر) دارای کف پای صاف از طریق روش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. داده ها تحت دو شرایط ویژه (راه رفتن با کفش بدون ارتز و کفش با ارتز) جمع آوری شد. ارتز مورد استفاده در پژوهش حاضر از نوع نیمه سخت بود. اطلاعات کینماتیکی راه رفتن با استفاده از 6 دوربین وایکان و با فرکانس نمونه برداری 100 هرتز جمع آوری شد. از دو عدد صفحه نیرو با فرکانس نمونه برداری 1000 هرتز برای ثبت داده های نیروی عکس العمل زمین استفاده شد. مقادیر سفتی مفاصل اندام تحتانی در سه بعد طی راه رفتن مورد محاسبه قرار گرفت. یافته ها: در مفصل مچ پا ارتز نیمه سخت سبب کاهش معنادار مقدار سفتی در صفحه ی ساجیتال طی زیرفاز پاسخ بارگیری (003/0P=) و افزایش سفتی در صفحه هوریزنتال طی زیرفاز هل دادن (001/0P=) گردید. به علاوه، طی کل فاز اتکا و در صفحات ساجیتال (033/0P=) و هوریزنتال (039/0P=) به ترتیب ارتز سبب کاهش و افزایش معنادار سفتی مفصل مچ پا شد. استفاده از ارتز نیمه سخت سبب کاهش مقدار سفتی مفصل زانو طی زیرفاز میانه ی اتکا در صفحه ی ساجیتال (014/0P=) و افزایش مقادیر سفتی این مفصل در صفحه هوریزنتال طی زیرفاز میانه ی اتکا (000/0P=)، زیرفاز هل دادن (001/0P=) و کل فاز اتکا (001/0P=) شد. ارتز نیمه سخت طی زیرفاز پاسخ بارگیری در صفحه ی فرونتال سبب افزایش سفتی مفصل ران (044/0P=) شد. نتیجه گیری: به طور کلی، ارتز نیمه سخت سفتی مفصل مچ پا را در صفحه ی ساجیتال بهبود بخشید و سبب افزایش سفتی مفاصل مچ پا و زانو در صفحه ی هوریزنتال شد.

مقدمه و اهداف: آهنگ گفتار برجسته ترین جنبه ی زبرزنجیری گفتار است که نقش مهمی در افزایش قابلیت فهم گفتار دارد. بررسی ها نشان می دهد بیان آهنگ در کودکان کاشت حلزون، مشکل ترین ویژگی زبرزنجیری گفتار به شمار می رود. با توجه به اهمیت آهنگ در انتقال احساسات، نوع جمله و نیات ارتباطی هدف از مطالعه حاضر "بررسی آهنگ گفتار کودکان کاشت حلزون و دارای شنوایی طبیعی در قالب تکالیف تقلید و خواندن" بود. مواد و روش ها: مطالعه ی توصیفی-تحلیلی حاضر روی 30 کودک کاشت حلزون و 30 کودک طبیعی مقطع دبستان انجام شد. ضبط صدا در یک اتاق ساکت صورت گرفت. از آزمودنی خواسته شد جمله "داره بارون میاد" را با آهنگ "شاد" بخواند. سپس همین تکلیف را با تقلید از صدایی که از قبل ضبط شده بود، بیان کند. آنالیز آکوستیکی با نرم افزار Praat و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. یافته ها: میانگین فرکانس پایه دو گروه در خواندن (P=0. 004) و تقلید (P=0. 007)، دیرش گفتار دو گروه در خواندن (P=<0. 001) و تقلید (P=0. 003) و شدت گفتار دو گروه در خواندن (P=0. 01) تفاوت معنادار داشت. ضمن اینکه بیشترین میزان دیرش در تقلید و خواندن مربوط به گروه کاشت حلزون و بیشترین میزان فرکانس پایه و شدت مربوط به گروه طبیعی بود. نتیجه گیری: آهنگ گفتار یکی از جنبه های آسیب دیده گفتار در کودکان کاشت حلزون است که باعث ناتوانی این کودکان در انتقال احساسات به شکل کلامی می شود. بر اساس مطالعه حاضر آهنگ گفتار این کودکان علاوه بر تکلیف خواندن، در تقلید نیز آسیب دیده است؛ بنابراین توصیه می شود درمانگران علاوه بر جنبه های زنجیری گفتار این کودکان، مداخله در زمینه آهنگ را نیز در برنامه درمانی خود قرار دهند.

مقدمه و اهداف: امروزه نقص توجه/بیش فعالی از رایج ترین اختلالات رفتاری و مشکلات روانشناختی کودکان است که در مراجعان به درمانگاه های روانپزشکی مشاهده می شود. هدف پژوهش حاضر "بررسی تاثیر بازی های توجهی، توانبخشی شناختی و تمرینات ترکیبی بر توجه و کارکرد های شناختی کودکان بیش فعال" می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با توجه به اهداف پیش بینی شده، از نوع تحقیق نیمه تجربی و طرح آن پیش آزمون-پس آزمون با چند گروه بود. شرکت کنندگان شامل 40 کودک 9 تا 12 سال مقطع ابتدایی بودند که به صورت تصادفی در چهار گروه بازی های توجه ی، تمرینات توانبخشی شناختی، تمرینات ترکیبی (ریتمیک شناختی) و گروه کنترل تقسیم شدند. در پیش آزمون هر آزمودنی آزمون های مربوط به سنجش حافظه کاری (آزمون ان بک)، توجه پایدار (آزمون عملکرد مداوم) و کارکردهای اجرایی (آزمون برج لندن) را اجرا کردند. سپس آزمودنی ها بر اساس گروه بندی ذکرشده، به مدت 16 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرین پروتکل گروه خود پرداختند. پس از آخرین جلسه تمرین، آزمودنی ها پس آزمون را که شامل اجرای مجدد آزمون های مربوط به سنجش حافظه کاری (آزمون ان بک)، توجه (آزمون عملکرد مداوم) و کارکردهای اجرایی (آزمون برج لندن) بود را اجرا نمودند. یافته ها: یافته ها نشان داد در متغیر کارکردهای اجرایی، حافظه کاری و توجه، گروه تمرین ترکیبی به طور معناداری خطای کمتری نسبت به گروه کنترل داشتند، اما گروه های دیگر تفاوت معناداری باهم نداشتند (05/0>p). نتیجه گیری: گروه های ترکیبی تقریبا در تمام خرده مقیاس ها منجر به بهبود حافظه کاری، توجه و کارکردهای اجرایی کودکان دارای بیش-فعالی می شود. این عملکرد بهتر به بهره برداری هم زمان از فواید دو نوع تمرین نسبت داده شد.

مقدمه و اهداف: راهکارهای متعددی می تواند باعث کاهش عملکردهای غیراخلاقی در کاردرمانی گردد. هدف از مطالعه حاضر شناخت راهکارهایی در ارتقاء عملکرد اخلاقی در کاربالینی کاردرمانگران در حیطه اختلالات جسمی بزرگسالان بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از روش کیفی آنالیز محتوا استفاده شده است. 10 کاردرمانگر فارغ التحصیل در مقطع کارشناسی، با حداقل دو سال سابقه کاری به صورت هدفمند انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختارمند در کلینیک های خصوصی و بخش های کاردرمانی بیمارستان ها انجام شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها در نهایت منجر به پیدایش دو طبقه شده است که همگی آنها بیان کننده راهکارهایی در ارتقاء عملکرد اخلاقی کاردرمانگران در حیطه جسمی بزرگسالان می باشد. این طبقات شامل استراتژی های سازمانی و استراتژی های فردی می باشد. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که جهت رفع مشکلات اخلاقی در بخش کاردرمانی لازم است تا قوانین لازمه در زمینه مدیریت بخش های خصوصی و دولتی کاردرمانی تدوین و تصویب شود و به ارگان های ذی صلاح جهت نظارت ابلاغ گردد و همچنین می توان با اضافه کردن واحد اخلاق به دوره کارشناسی و برپایی کارگاه های دوره ای اخلاق در کاردرمانی برای فارغ التحصیلان و مطرح کردن موضوعات اخلاقی مرتبط با رشته کاردرمانی در کلیه دروس نظری و عملی و کارورزی، در جهت افزایش آگاهی دانشجویان کاردرمانی و نهادینه کردن اخلاق در بین آنها گام برداشت.

مقدمه و اهداف: همواره دردهای کمری و ناهنجاری های وضعیتی یکی از مهمترین موضوعاتی است که در محیط کاری مطرح است. در این بین کارمندانی که ماهیت کار آنها ایستا و در حالت نشسته به مدت طولانی است، بیشتر دچار این عوارض خواهند شد که با راهکارهایی می توان این مشکلات را کاهش داد و احتمالا از بین برد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 6 هفته تمرینات صندلی بر روی متغیرهای کینماتیکی در حین راه رفتن، ساختار بدنی و درد کارمندان دانشگاه شهید باهنر کرمان می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است که جامعه آماری آن دانشگاه شهید باهنر کرمان می باشد و نمونه آماری آن 27 نفر شامل 10 مرد و 17 زن (سن: 51/4± 81/40 سال، قد: 47/8± 15/164 سانتی متر، جرم: 75/6± 18/75 کیلوگرم) است که به صورت هدفمند انتخاب شده اند. متغیرهای طول گام، عرض گام و تواتر گام برداری با استفاده از سیستم سه بعدی Motion Analysis با 6 دوربین اپتوالکترونیک با فرکانس ثبت 120 هرتز اندازه گیری شد. برای اندازه گیری لوردوز از خط کش منعطف، ﺷ ﺎ ﻧ ﻪ ﺑ ﻪ ﺟ ﻠ ﻮ از چهارگوش دوگانه و برای سنجش میزان درد از پرسشنامه نوردیک استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از روش آماری تی وابسته در سطح معنا داری 05/0>P استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بود که بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری برای متغیرهای طول گام، عرض گام، تواتر گام، درد کمری، لوردوز و ﺷ ﺎ ﻧ ﻪ ﺑ ﻪ ﺟ ﻠ ﻮ وجود داشت و اندازه طول گام در پس آزمون افزایش یافته است و اندازه سایر متغیرها کاهش یافته است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق کنونی، نتایج بیانگر آن است که تمرینات صندلی تأثیر مثبتی بر متغیرهای کینماتیکی، کاهش لوردوز کمری و ﺷ ﺎ ﻧ ﻪ ﺑ ﻪ ﺟ ﻠ ﻮ و همچنین کم کردن درد کمری کارمندان دارد که بر این اساس می توان از این تمرینات در راستای بهبود متغیرهای کینماتیکی، ساختار بدنی و کاهش درد در ناحیه کمر استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه به عنوان روشی مفید و کاربردی برای بهبود کارکردهای اجرایی دانش آموزان با آسیب شنوایی مطرح شده است و به نظر می رسد استفاده از آن با نتایج مطلوبی همراه باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه بر کارکردهای اجرایی دانش آموزان با آسیب شنوایی انجام شد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. در این پژوهش 24 پسر با آسیب شنوایی که به روش در دسترس از مدارس شهرکرد انتخاب شده بودند، شرکت داشتند. آزمودنی ها به دو گروه 12 نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه را در 10 جلسه دریافت کردند، در حالی که به گروه کنترل این برنامه ارائه نشد. ابزار پژوهش، پرسشنامه توانایی شناختی نجاتی (1392) بود. داده های به-دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری در نسخه 24 نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله بعد از مداخله، میانگین نمرات کارکردهای اجرایی گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود و برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه بر کارکردهای اجرایی آزمودنی ها تاثیر معناداری داشت (001/0P<). نتیجه گیری: برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه، کارکردهای اجرایی دانش آموزان با آسیب شنوایی را بهبود بخشید؛ بنابراین، با توجه به یافته های به دست آمده در پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود که در کنار سایر روش های آموزشی و توانبخشی دانش آموزان با آسیب شنوایی، برنامه توانبخشی شناختی مبتنی بر حافظه نیز به کار برده شود.

مقدمه و اهداف: امروزه توانایی برقراری ارتباط از طریق گفتار از توانایی های منحصربه فرد نوع بشر است. افرادی که به هر دلیل، توانایی سخن گفتن را از دست داده باشند، نمی توانند به شیوه ی مؤثر ارتباط برقرار کنند. روش های ارتباطی مکمل و جایگزین به عنوان راهکاری مناسب برای کمک به این افراد مطرح شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان آگاهی تیم توان بخشی شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز از خدمات روش های ارتباطی مکمل و جایگزین است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر که از نوع مقطعی و توصیفی-تحلیلی است. 31 نفر از تیم توان بخشی شاغل در بیمارستان ها و کلینیک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی و درمانی تبریز در این پژوهش شرکت کردند و میزان آگاهی آن ها از خدمات روش های ارتباطی مکمل و جایگزین مورد بررسی قرار گرفت. برای آگاهی سنجی از پرسشنامه ی محقق ساخته با روایی محتوایی 31/76 استفاده شد. نتایج با استفاده از نرم افزار 22spss مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که 7/38 درصد شرکت کنندگان، هیچ گونه آشنایی با اصطلاح خدمات ارتباط مکمل و جایگزین نداشتند و یا آشنایی کمی داشتند، تنها 4/6 درصد از آن ها آشنایی کامل با این اصطلاح داشتند. بیشترین آشنایی شرکت کنندگان (6/80 درصد) با سیستم های ارتباطی ساده از جمله کاغذ و خودکار بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که متخصصان، آشنایی محدودی با خدمات ارتباطی مکمل و جایگزین و جامعه ی هدف این خدمات دارند؛ بنابراین نیاز به آموزش به این متخصصان در این زمینه به صورت نظری و بالینی وجود دارد.

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه ی دلسوزی نسبت به خود، شوخ طبعی و ناگویی عاطفی در بین مادران کودکان اتیسم با مادران کودکان بهنجار در شهر اهواز بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه ای (علی پس از وقوع) بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی مادران کودکان بهنجار و تمامی مادران دارای کودکان اتیسم مراجعه کننده به مراکز سازمان دهی، درمان و توان بخشی اختلالات اتیستیک در شهر اهواز در سال 1397-1396 تشکیل دادند. نمونه ی این پژوهش با روش نمونه گیری در دسترس با دو گروه 60 مادر کودکان اتیسم و 60 مادر کودکان عادی انتخاب گردیدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه ی دلسوزی به خود (SCS)، پرسش نامه ی سبک های شوخ طبعی (HSQ) و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (TAS-20) بود. جهت آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین دلسوزی نسبت به خود و ناگویی عاطفی مادران کودکان دارای فرزند اتیسم و مادران کودکان بهنجار تفاوت معنی داری وجود دارد، ولی در مورد شوخ طبعی تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر می تواند برای انجام مداخلات روانشناختی به مادران کودکان اتیسم دستاورد مهمی به شمار رود.

مقدمه و اهداف: حرکات اندام فوقانی و دست ها می توانند الگوهای حرکتی راه رفتن را تغییر داده و یا در آن مداخله ایجاد کنند، اما معمولا در تجزیه و تحلیل های راه رفتن این بخش نادیده گرفته می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آتل گیری اندام فوقانی بر سرعت و آهنگ راه رفتن می باشد. مواد و روش ها: از 30 نفر آزمودنی سالم (میانگین± انحراف معیار سن: 34/5± 56/29 سال، BMI: 25/3± 06/24 کیلوگرم بر متر مربع) خواسته شد ابتدا به صورت عادی و با سرعت معمول خود و سپس در همان سرعت با قرارگیری دست غالب و سپس دست غیرغالب در آتل، در مقابل سیستم آنالیز حرکت Vicon راه بروند. سپس با استفاده از نرم افزار متلب، داده ها استخراج و جهت تجزیه و تحلیل از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد)، آزمون شاپیرو-ویک (بررسی نرمال بودن توزیع داده ها) و آزمون t همبسته برای مقایسه سرعت و آهنگ راه رفتن هر کدام از الگوها با وضعیت عادی استفاده گردید (05. 0p≤ ). یافته ها: نتایج آزمون t همبسته اختلاف معناداری را بین دو وضعیت نوسان طبیعی و قرارگیری دست غالب در آتل و نیز نوسان طبیعی و قرارگیری دست غیرغالب در آتل در میانگبن متغیر سرعت راه رفتن نشان داد، اما در زمینه آهنگ راه رفتن علی رغم کاهش میانگین، بین هیچ کدام از وضعیت ها و الگوها در مقایسه با الگوی نوسان طبیعی تفاوت معناداری دیده نشد (05. 0p≤ ). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر شاید بتوان عنوان کرد که بهتر است در موارد عدم ضروری در بیماران مختلف، جهت حفظ سرعت راه رفتن نرمال، از اسلینگ استفاده نشود، زیرا این افراد به دلیل ایجاد افزایش سرعت در راه رفتن ممکن است دچار تغییر در الگوی راه رفتن، عدم تعادل و زمین خوردن شوند.

مقدمه و اهداف: کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی (DCD) نسبت به کودکان سالم در عملکردهای حسی حرکتی ضعیف هستند، عملکرد ضعیف حرکتی در فعالیتهای روزانه با سن و هوش کودک مطابقت ندارد و ناشی از بیماری های عصبی هم نیست. اختلال هماهنگی رشدی یکی از نارسایی های بارز در زمینة رشد مهارت های حرکتی در کودکان پیش دبستانی و ابتدایی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تحریک الکتریکی فراجمجمه مغز و تمرینات منتخب بر تعادل کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی در شرایط مختلف حسی است. مواد و روش ها: روش پژوهش، آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. تعداد 20 کودک 7 تا 14 سال دارای اختلال هماهنگی رشدی با روش نمونه گیری در دسترس از مدارس عادی پس از اعمال معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. پس از بررسی تعادل آزمودنی ها بوسیله آزمون سازماندهی حسی در شش حالت مختلف با دستگاه پوسچوگرافی کامپیوتری، گروه مداخله به مدت 8 جلسه و هر هفته 3 جلسه تحت تحریک الکتریکی فراجمجمه مخچه (ctDCS) و برنامه حرکتی قرار گرفتند ولی گروه کنترل تحریک الکتریکی ساختگی (تحریک نما) و برنامه حرکتی را تجربه کردند. بعد از پایان مداخله، پس آزمون برای ارزیابی عملکرد تعادلی دو گروه بعمل آمد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین دو گروه در حالت در دسترس بودن اطلاعات آوران سیستم های حسی (001/0=p)، حذف اطلاعات سیستم بینایی (006/0=p)، ارائه آرایه های نامناسب سیستم بینایی (023/0=p)، حذف اطلاعات سیستم حسی عمقی (007/0=p) و حذف اطلاعات سیستم حس عمقی و ارائه آرایه های نامناسب بینایی (021/0=p) تفاوت معنی داری وجود داشت. در حالت حذف اطلاعات سیستم حس عمقی و بینایی (102/0=p) بین دو گروه تفاوت معنادار وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، تحریک الکتریکی فراجمجمه می تواند به عنوان یک روش جدید قبل از فعالیت بدنی بر تعادل کودکان دچار اختلال هماهنگی رشدی تاثیرگذار بوده و به بهبود تعادل این کودکان کمک کند.

مقدمه و اهداف: اختلال بالینی بیماری عروق کرونری قلب عمدتاً در نتیجه آترواسکلروز شریان های کرونری ایجاد می شود. فرآیند آترواسکلروز نوعی پاسخ التهابی به آسیب اندوتلیال دیواره شریان است. فاکتورهای بیومکانیکی و آسیب های همودینامیکی از عوامل اصلی آسیب بافت اندوتلیال می باشد. گسترش آترواسکلروز سبب خرابی و گاهاً از دست دادن مهلک عملکرد قلب خواهد شد. هدف از پژوهش حاضر، مروری سیستماتیک بر مطالعات انجام شده جهت بررسی اثر تمرینات توانبخشی ورزشی بر متغیرهای بیومکانیکی عروق کرونر بیماران آترواسکلروتیک بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر شامل ScienceDirect، Elsevier، PubMed، Springer، SID و Magiran به دو زبان انگلیسی و فارسی با جستجوی کلمات توانبخشی ورزشی، بیومکانیک، آترواسکلروز و عروق کرونر در بازه زمانی 1998 تا 2018 میلادی انجام و بررسی نهایی بر روی 38 مقاله با ارتباط مستقیم انجام شد. یافته ها: مروری بر نتایج یافته های قبلی، مؤید آن است که در اثر بروز آترواسکروز شریان، ساختار دیواره عروق و ماهیت اجزای تشکیل-دهنده آن تغییر یافته و سخت و ضخیم می گردد. ضمن اینکه با گسترش آترواسکروز شریان، جریان خون از حالت یکنواخت به جریان تلاطمی تغییر وضعیت می دهد. نیروهای مکانیکی وارده بر دیواره عروق شامل استرس های برشی جریان خون بر لومن رگ و استرس های پیرامونی ناشی از فشار خون با پیشرفت جراحات آترواسکلروز تغییر الگو داده و بر شدت بیماری خواهند افزود. مطالعات نشان داده که اثرات توانبخشی ورزشی بر بیماران آترواسکلروتیک شامل تغییرات مورفولوژیکی خواهد بود که منجر به بهبود جریان خون می گردد. افزایش سطوح استرس برشی ناشی از تمرین منجر به کاهش مقاومت عروق و افزایش پرفوژن بافتی، کاهش سختی عروق، افزایش ظرفیت اتساع پذیری عروق، افزایش قطر لومن شریان، جلوگیری از گسترش پلاک آترواسکلروتیک و بهبود آنژیوژنز و آرتریوژنز می شود. توانبخشی ورزشی موجب کاهش ناتوانی، کاهش نیاز به رویه های مداخله-ای، بهبود ریسک فاکتورهای قلبی-عروقی، بهبود پیدایش عروق جدید میوکارد، کاهش مرگ ومیر و بهبود کیفیت زندگی می-گردد. ضمناً تمرینات ورزشی ترکیبی (هوازی-مقاومتی) بر تمرینات هوازی یا تمرینات مقاومتی به تنهایی برتری دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات توانبخشی ورزشی ضمن جلوگیری از گسترش آترواسکلروز و محافظت در مقابل وقایع قلبی-عروقی عمده، موجب بهبود تمامی متغیرهای بیومکانیکی عروق کرونری قلب گردیده و بیماران در وضعیت نسبتاً پایدار به سر می برند. ضمناً تمامی مطالعات بر این موضوع اتفاق نظر دارند که انجام تمرینات بایستی به طور منظم و ترجیحاً در طول هفته با شدت بالای متوسط و به صورت ترکیبی اجرا گردد.

مقدمه و اهداف: یکی از روش های درمانی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال استفاده از کینزیوتیپ است. باتوجه به اینکه تاکنون هیچ مطالعه مروری در این زمینه انجام نشده است، هدف از مطالعه مروری نظام مند حاضر بر مطالعات گذشته بررسی تاثیر کینزیوتیپ در افراد مبتلا به سندرم تونل کارپال می باشد. مواد و روش ها: با استفاده از کلیدواژه های سندرم تونل کارپ، عصب مدیان، کینزیوتیپ و فیزیوتراپی، جستجو در بانک های اطلاعاتیGoogle Scholar, PubMed, PEDro, Science Direct, Springer, Ovid, ProQuest, Cochrane Library, Scopus در فاصله زمانی 2000 تا 2018 انجام شد. یافته ها: از بین مقالات به دست آمده تنها مقالاتی که از کینزیوتیپ در درمان سندرم تونل کارپ استفاده کرده بودند، وارد مطالعه شدند؛ بدین ترتیب از 50 مقاله به دست آمده تنها 11 مقاله وارد مطالعه شد و بقیه حذف شد. نتیجه گیری: تمامی مطالعات حاکی از کاهش درد، افزایش قدرت گریپ و پینچ، کاهش سطح مقطع عرضی عصب مدیان، کاهش تاخیر انتهایی و افزایش سرعت عصب مدیان، و بهبودی در پرسشنامه ها بود. مطالعاتی که از کینزیوتیپ در کنار سایر درمان های فیزیوتراپی استفاده کرده بودند، نشان دهنده افزایش تاثیر در بهبودی مبتلایان به سندرم تونل کارپ به خصوص در طولانی مدت بود.

مقدمه و اهداف: امروزه اختلالات شدید روانپزشکی مانند اختلالات خلقی و اسکیزوفرنیا به علت اختلال در عملکردهای فیزیولوژیکی، روانی-اجتماعی و ژنتیکی ایجاد می گردد. این اختلالات بر عملکرد کارکردی این افراد تاثیر می گذارد. عملکرد کارکردی به توانایی افراد برای انجام فعالیت های روزمره و وجود کارایی در حوزه های شغل، تفریح و مراقبت از خود و همچنین داشتن رضایت از انجام این فعالیت ها گفته می شود. وجود عملکرد کارکردی باعث مشارکت، بهزیستی و استقلال این افراد می شود؛ بنابراین ارزیابی عملکرد کارکردی و آشنایی با ابزارهای پرکاربرد و دارای مشخصات روانسنجی مناسب در این زمینه برای ارائه خدمات حائز اهمیت است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر ابتدا عملکرد کارکردی در بیماران شدید روانپزشکی تعریف و شرح داده شد. سپس پس از بررسی کتاب های موجود در حوزه کاردرمانی روان و پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar، PubMed، ProQuest و OT Seeker در مرحله اول آزمون های پرکاربرد را شناسایی کرد، سپس در مرحله دوم به بررسی مشخصات روانسنجی آزمون ها در پایگاه های اینترنتی و کتابچه راهنمای تست ها پرداخته شد. یافته ها: با توجه به جستجوی صورت گرفته، 316 تست مورد شناسایی قرار گرفت که با توجه به معیارهای ورود و خروج که شامل سنجش عملکرد کارکردی، استفاده از روش ها و آموزش های استاندارد مختص بیماران روان بزرگسال دارای کاربرد کلینیکی، نشان دادن کارایی درمان، سنجش مشخصات فرد و مشخصات روانسنجی مناسب، شش آزمون OPHI، COPM، ACLS، KELS، BaFPE و AMPS بود، برای این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: به نظر می رسد با اهمیتی که عملکرد کارکردی در توانایی این افراد برای مشارکت، بهزیستی و استقلال دارد، آشنایی با ابزارهای ارزیابی عملکرد کارکردی که در مطالعه حاضر مورد شناسایی قرار گرفت، می تواند گامی مهم در راستای غربالگری، ارائه خدمات درمانی و نشان دادن کارایی درمان برای این افراد باشد. همچنین به منظور استفاده این آزمون ها در داخل کشور پیشنهاد می شود آزمون هایی که هنجاریابی نشده اند، مورد بررسی قرار گیرند.

مقدمه و اهداف: آگاهی صرفی یکی از ابعاد آگاهی فرازبانی و به معنای توانایی دست ورزی تکواژهای تشکیل دهنده ی کلمه و آگاهی از قواعد شکل گیری کلمات است. تحقیقات نشان داده است که آگاهی صرفی در رشد تحصیلی دانش آموزان نقش دارد. هدف مطالعه حاضر، مرور تحقیقات در دسترس در زمینه ی آگاهی صرفی و ارتباط آن با صحت و درک خواندن در زبان های مختلف می باشد. مواد و روش ها: مقاله مروری حاضر بر اساس مقالات منتشرشده با کلیدواژه های آگاهی صرفی، توانایی خواندن، صحت خواندن، درک خواندن و موفقیت تحصیلی می باشد. جستجوی مطالعات انجام شده در فاصله ی زمانی بین سال های 1995تا 2017 در پایگاه های اطلاعاتی PubMed, Springer, Google Scholar ASHA, Science Direct, و در پایان نامه ها و مجلات داخلی موجود در پایگاه Sidو Magiran صورت گرفت. مطالعات توصیفی-تحلیلی که بتوانند به سوال تحقیق پاسخ دهند، وارد مطالعه شدند. نتایج 18 مورد از مقاله ها در مطالعه حاضر مطرح شده است. نتیجه گیری: نتیجه گیری نتایج مرور مطالعات نشان می دهد که کودکانی که نمرات بهتری در آزمون آگاهی صرفی دریافت می کنند، عملکرد بهتری در درک خواندن نشان می دهند. در زبان هایی از جمله انگلیسی، آگاهی صرفی به تمییز بین کلمات کمک می کند و در نتیجه به صحت خواندن کمک می کند، ولی در زبان یونانی به این صورت نیست. به نظر می رسد ارتباط بین آگاهی صرفی و صحت خواندن با توجه به ویژگی های زبان از جمله شفاف بودن، بین زبان های مختلف، متفاوت است.