طب توانبخشی
سال:1399 | دوره:9 | شماره:4 |تعداد مقالات:35

مقدمه و اهداف: پردازش حسی اطلاعات عامل مهمی در تعیین واکنش های رفتاری است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه پردازش حسی اطلاعات در کودکان مبتلا به اتیسم و اختلال خاص یادگیری با افراد بهنجار است. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود که 30 کودک مبتلا به اختلال اتیسم، 30 کودک مبتلا به اختلال خاص یادگیری و 30 کودک بهنجار به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. پردازش حسی اطلاعات از طریق پرسشنامه نیمرخ حسی 2 فرم کودکان مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد کودکان مبتلا به اتیسم در تمامی مولفه های پردازش حسی نیمرخ حسی 2 فرم کودکان به غیر از دو مولفه پردازش لامسه و موقعیت بدن با افراد بهنجار تفاوت معناداری دارند (P>0/05) و در گروه کودکان خاص یادگیری خرده آزمون های پردازش شنیداری و بینایی تفاوت معناداری با کودکان بهنجار دارند (p <0/05). نتیجه گیری: از آن جا که پژوهش حاضر نشان می دهد بین تعدادی از مولفه های پردازش حسی در کودکان با اختلال اتیسم و اختلال خاص یادگیری و افراد بهنجار تفاوت وجود دارد و از آنجایی که همین تفاوت نمرات در کودکان اختلال طیف اتیسم و یادگیری باعث مشکلات گوناگونی در آنها می شود، لذا حمایت از این کودکان از حیث توجه به رژیم های حسی مناسب و اتخاذ تدابیری در جهت رفع مشکلات حسی آنان ضروری به نظر می رسد. همچنین، به درمانگران پیشنهاد می شود جهت درک موثرتر روایی تشخیصی این آزمون، آزمون نیمرخ حسی 2 در سایر گروه های جمعیت های آسیب پذیر نظیر تاخیر رشدی، اختلال نقص توجه و بیش فعالی، ناتوانی هوشی و سندرم داون انجام گیرد.

مقدمه و اهداف: آسیب عضلانی حین و پس از مسابقات، عملکرد ورزشکاران را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره مسابقات رسمی شمشیربازی بر سطوح نشانگرهای آسیب عضلانی در زنان شمشیرباز بود. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی نیمه تجربی 20 زن شمشیرباز با میانگین سن 03/4± 59/21 سال، شاخص توده بدن 13/3± 79/20 کیلوگرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی 98/4± 01/41 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقهبه صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند؛ گروه تجربی به صورت دوره ای و تک حذفی به رقابت شمشیربازی پرداختند. خون گیری قبل، بلافاصله بعد، 24 و 48 ساعت پس از مسابقات انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت سطوح کراتین کیناز قبل و بلافاصله بعد، قبل و 24 ساعت بعد، قبل و 48 ساعت بعد، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد و 24 ساعت و 48 ساعت پس از مسابقات (0/05p). تفاوت سطوح لاکتات دهیدروژناز قبل و بلافاصله بعد، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد و بلافاصله بعد و 48 ساعت پس از مسابقات معنادار بود (0/05

مقدمه و اهداف: عدم تعادل عضلانی ربع فوقانی بدن در کودکان به دلیل قرار گرفتن در وضعیت بدنی نادرست برای مدت طولانی و مکرر در محیط مدرسه و سبک زندگی غلط بروز می کند. این عدم تعادل عضلانی می تواند باعث ایجاد سندرم متقاطع فوقانی شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات اصلاحی عملکردی و بازی های اصلاحی بر سندرم متقاطع فوقانی پسران 13-10 سال بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. در پژوهش حاضر تعداد 36 نفر دانش آموز پسر رده سنی 13-10 سال دارای سندرم متقاطع فوقانی به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرینات اصلاحی عملکردی (سن1/16± 11/59سال، قد 7/54± 147 سانتی متر، وزن 6/97± 38/67کیلوگرم)، بازی های اصلاحی (سن 1/07± 11/33سال، قد 6/86± 144 سانتی متر، وزن 6/98± 36/75کیلوگرم) و گروه کنترل (سن 1/07± 11/66سال، قد 6/48± 148/5سانتی متر، وزن 5/64± 40/08کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه اول تمرینات اصلاحی عملکردی را به مدت هشت هفته و گروه دوم در مدت مشابه باز های اصلاحی را انجام دادند. گروه کنترل صرفا درگیر فعالیت های روزمره خود بودند. قبل و بعد از مداخله تمرینی میزان زوایای سربه جلو و شانه به جلو با روش عکس برداری از نمای جانبی و میزان کایفوز پشتی با خط کش منعطف ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، روش آماری تحلیل کواریانس (ANCOVA) در سطح معناداری P≤ 0/05 مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری در میزان زوایای سربه جلو (108/269=F=0/001, P)، شانه به جلو (89/774=F=0/001, P) و کایفوز (94/026=F=0/001, P) در گروه تمرینات اصلاحی عملکردی و بازی های اصلاحی را نشان داد (P≤ 0/05). همچنین بین تمرینات اصلاحی عملکردی و بازی های اصلاحی در میزان اثرگذاری بر زوایای سر به جلو و کایفوز تفاوت معناداری مشاهده شد (0/01 =P)؛ به طوری که بازی های اصلاحی تاثیرگذاری مطلوب تری داشته است، ولی در ارتباط با ناهنجاری شانه به جلو اختلاف معناداری مشاهده نشد (0/239=P). نتیجه گیری: بنابر نتایج مطالعه حاضر به منظور پیشگیری و اصلاح بدراستایی سندرم متقاطع فوقانی کودکان می توان از تمرینات اصلاحی عملکردی و بازی های اصلاحی استفاده کرد. با توجه به تاثیرگذاری مطلوب بازی های اصلاحی و سازگاری بیشتر این برنامه ها با ویژگی های جسمی-روانی کودکان، پیشنهاد می شود برای این دوره سنی استفاده از بازی های اصلاحی را در اولویت قرار دهند.

مقدمه و اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش زودهنگام مبتنی بر پروژه Quinn بر آمادگی شناختی، کلامی و یادگیری اجتماعی-هیجانی کودکان با عملکرد هوشی مرزی انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری دانش آموزان مقطع پیش دبستانی با عملکرد هوشی مرزی در شهر اصفهان بودند. نمونه پژوهش شامل مادران 30 کودک مقطع پیش دبستانی با عملکرد هوشی مرزی بود که به شیوه در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس عملکرد بین المللی لایتر، مقیاس هوش وکسلر کودکان پیش دبستانی و ارزیابی یادگیری اجتماعی-هیجانی بود. آموزش زودهنگام مبتنی بر پروژه Quinn طی 8 جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. داده های پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان اظهار داشت که اثرات اصلی عضویت گروهی (آموزش زودهنگام مبتنی بر پروژه Quinn در مقابل عدم ارایه آموزش) در گروه ها از نظر نمرات آمادگی شناختی، کلامی و یادگیری اجتماعی-هیجانی تفاوت معنا داری را نشان می دهد (0/05>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش کنونی می توان دریافت که آموزش زودهنگام مبتنی بر پروژه Quinn موجب افزایش نمرات آمادگی شناختی، کلامی و یادگیری اجتماعی-هیجانی کودکان با عملکرد هوشی مرزی می شود.

مقدمه و اهدف: امروزه اثربخشی تجهیزات توانبخشی نوین به خصوص تمرینات تعادلی مجازی مورد توجه محققین بالینی قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرینات تعادلی مجازی همراه با توانبخشی در تعادل پویا و ایستای ورزشکاران پس از بازسازی رباط صلیبی قدامی مفصل زانو بود. مواد و روش ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر، 30 بیمار به صورت هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه کنترل (15 نفر) و گروه تجربی (15 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی تمرینات توانبخشی تجویزشده توسط متخصصین طب ورزش و تمرینات تعادلی مجازی را به مدت 15 هفته انجام دادند و گروه کنترل در این مدت فقط تمرینات توانبخشی را اجرا کردند. قبل و پس از مداخلات تمرینی، تعادل ایستا با دستگاه Stabilometery و تعادل پویا با استفاده از Star Scursion Balance Test (SSBT) ارزیابی گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تی تست زوجی و مستقل در سطح معناداری 0/05=P استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که مقایسه شاخص های تعادلی ایستا (نوسانات مرکز فشار، نوسانات داخلی-خارجی، نوسانات قدامی-خلفی) و پویا در دو گروه و مقایسه میانگین های پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه پس از دریافت مداخلات، در شاخص های نوسانات COP (تعادل ایستا) و SSBT (تعادل پویا) تفاوت آماری معناداری داشتند (0/05>P)؛ علاوه بر آن، میانگین تغییرات نمرات شاخص های تعادل ایستا بعد از انجام تمرینات تعادلی مجازی در گروه تجربی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش (0/01>P) و تعادل پویا افزایش یافته بود (0/01>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات تعادلی مجازی می تواند تمرینی چالش برانگیز باشد که با اعمال استرس روی ساختمان های لیگامنتی، عضلانی– اسکلتی مفصل در چند صفحه حرکتی باعث بهبود تعادل و کاهش آسیب های لیگامنتی زانو به ویژه پارگی رباط های صلیبی قدامی مفصل زانو شود.

مقدمه و اهداف: تغییرات قابل مشاهده در موقعیت قرارگیری استخوان کتف و حرکت کتف را دیسکنزیای کتف می نامند. کشیدن کمان با پونداژ بالا باعث افزایش فشار بافت ها در محیط مفصل شانه کمانداران، درد و در نتیجه کاهش حس عمقی شانه و عملکرد آنها می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ثبات دهنده کتف بر حس عمقی شانه و عملکرد کمانداران دارای دیسکنزیای کتف بود. مواد و روش ها: 30 کماندار مبتلا به دیسکنزیای کتف و درد شانه از جامعه کمانداران مرد ریکرو استان آذربایجان شرقی (شامل 100 نفر) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. از تمامی نمونه ها، پیش آزمون که شامل ارزیابی حس عمقی شانه و عملکرد بود، گرفته شد. سپس گروه تجربی، تمرینات ثبات دهنده کتف (شامل تمرینات نزدیک کردن کتف، شنای پلاس و غیره) را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 40 دقیقه اجرا نمودند؛ در حالی که افراد گروه کنترل هیچ گونه تمرینی تجربه نکردند. پس از پایان تمرینات، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. از آزمون کوواریانس برای مقایسه تفاوت های بین متغیرهای تحقیق در دو گروه کنترل و تجربی استفاده شد. همچنین آزمون فرضیات در سطح معنا داری 95 درصد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ثبات دهنده کتف موجب بهبود معنادار حس عمقی مفصل شانه دارای دیسکنزیای کتف (0/05≥ P) و عملکرد (0/05≥ P) در هر دو مقایسه درون گروهی و بین گروهی شد، اما در مقایسه بین گروهی، تمرینات تاثیر معناداری بر حس عمقی مفصل شانه بدون دیسکنزیای کتف نداشتند (0/05˃ P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد که تمرینات ثبات دهنده کتف می تواند به منظور بهبود حس عمقی شانه دارای دیسکنزیای کتف و عملکرد کمانداران مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: مشکلات حسی در حیطه های گوناگون می تواند بر کارکرد افراد در انواع فعالیت های روزانه تاثیر بگذارد. یکی از این حیطه های فعالیت روزمره، کیفیت و کمیت خواب می باشد. پردازش حسی شاید اساسی ترین عنصر روانشناختی باشد که زیربنای چگونگی ادراک و واکنش افراد نسبت به محرک های محیطی را تشکیل می دهد. با توجه به این مسیله، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر اختلال پردازش حسی بر کیفیت خواب دانشجویان انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی-توصیفی تجربی بود. مطالعه بر روی 184 دانشجوی توانبخشی دانشگاه های علوم پزشکی شهید بهشتی و ایران انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ و نیم رخ پردازش حسی نوجوانان-بزرگسالان استفاده شد. تحلیل داده ها با کمک نرم افزار SPSS 18 انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که 1/45٪ از دانشجویان مورد مطالعه کیفیت خواب نامطلوب داشتند و اکثر دانشجویان دارای اختلال پردازش حسی از نوع جستجوگری حسی بودند. داده های حاصل از پژوهش، رابطه معناداری بین سه متغیر ثبت پایین، حساسیت پذیری حسی و اجتناب گری حسی با کیفیت خواب نشان دادند (Pvalue های این سه متغیر به ترتیب 0/017، 0/003، 0/02). نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر تاکید نمود که در دانشجویان دارای کیفیت خواب نامطلوب، اختلال پردازش حسی وجود دارد و کیفیت خواب کاهش می یابد. در پژوهش حاضر رابطه معناداری بین ثبت پایین، حساسیت پذیری حسی و اجتناب گری حسی با کیفیت خواب وجود داشت؛ لذا حمایت از دانشجویان از جهت توجه به رژیم های حسی مناسب و اتخاذ تدابیری در جهت رفع مشکلات حسی آنان و در نتیجه بهبود الگوی خوابشان ضروری به نظر می رسد.

مقدمه و اهداف: جوانان مبتلا به اختلال بینایی در مقایسه با جوانان بینا، استرس ادراک شده بیشتر و سازگاری اجتماعی کمتری را تجربه می کنند. از همین رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش استرس ادراک شده و افزایش سازگاری اجتماعی جوانان مبتلا به اختلال بینایی انجام گرفت. مواد و روش ها: جامعه پژوهش حاضر شامل تمام جوانان نابینا و کم بینای شدید 20 تا 35 ساله شهر اصفهان بود که در سال 1397 در سازمان بهزیستی شهرستان اصفهان و انجمن های نابینایان دارای پرونده بودند. از بین این افراد، 40 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های استرس ادراک شده کوهن (1983) و زیرمقیاس سازگاری اجتماعی پرسشنامه شخصیت کالیفرنیا (1939) بود. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS-24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله پس آزمون، گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل، نمرات کمتری در استرس ادراک شده و نمرات بیشتری در سازگاری اجتماعی داشتند (0/01>p) و این الگو پس از گذشت یک ماه از درمان، همچنان باقی ماند (0/05>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد که ACT، درمانی نویدبخش برای کاهش استرس ادراک شده و افزایش سازگاری اجتماعی جوانان مبتلا به اختلال بینایی باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه درمان پذیرش و تعهد یکی از درمان های رفتاری نسل سوم در زمینه درمان اختلالات دوران کودکی و نوجوانی است که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با این حال اثربخشی آن، به ویژه در بین نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی با مشکلاتی چون تعلل ورزی، تاب آوری و افسردگی چندان مورد توجه قرار نگرفته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر تعلل ورزی تحصیلی، تاب آوری و افسردگی دانش آموزان پسر دوره متوسطه مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) صورت گرفته است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، 28 دانش آموز مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی از بین دانش آموزان مدارس دوره متوسطه شهر تبریز و با توجه به معیارهای ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش یا کنترل جایگزین شدند (گروه ACT13 نفر و گروه کنترل 15 نفر). پرسشنامه افسردگی بک و آزمون تعلل ورزی تحصیلی سولومون، راث بلوم و آزمون تاب آوری کانر، دیویسون بر روی هر دو گروه اجرا شد و سپس دانش آموزان گروه آزمایش در 10 جلسه هفتگی انفرادی درمان پذیرش و تعهد شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکرد و سپس ابزارهای پژوهش مجددا بر روی همه نفرات اجرا شد. یافته ها: یافته ها نشان داد اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر تعلل ورزی حاکی از کاهش تعلل ورزی در مرحله پس از درمان بود. در متغیر تاب آوری، دانش آموزانی که تحت روان درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفته بودند نسبت به دانش آموزان گروه کنترل افزایش معناداری نشان دادند. همچنین روان درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش میزان افسردگی دانش آموزان موثر بوده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد اثربخشی پذیرش و تعهد بر تاب آوری، افسردگی و تعلل ورزی بوده و نویدبخش است.

مقدمه و اهداف: نقص در کارکردهای اجرایی همچون مهارت های تنظیم رفتار (بازداری، انتقال توجه، کنترل هیجان) و مهارت های فراشناخت (برنامه ریزی، سازمان دهی مواد، نظارت، حافظه کاری، آغازگری) و ضعف در خواندن، نوشتن و ریاضیات از علایم رایج در اختلالات یادگیری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تحریک فراجمجمه ای مغز با استفاده از جریان مستقیم الکتریکی (TDCS) بر کارکردهای اجرایی کودکان دارای اختلال یادگیری استان یزد صورت گرفت. مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دارای اختلال یادگیری دختر و پسر دوره دبستان در استان یزد در سال تحصیلی 99-98 بودند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و با گمارش تصادفی، به دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفر برای هر دو گروه) تقسیم شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه کارکردهای اجرایی BRIEF بود. گروه آزمایش طی 10 جلسه 20 دقیقه ای جریان مستقیم و ضعیف 1/5 میلی آمپر از طریق قرار دادن الکترود آند 5 در 5 سانت در منطقه پیش پیشانی خلفی-جانبی چپ Fz و کاتد 5 در 7 سانت و جریان یک میلی آمپر بر روی ساعد دست راست قرار گرفت. داده ها با بهره گیری از تحلیل کواریانس یک راهه (آنکوا) و چندمتغیره (مانکوا) و آزمون مقایسه میانگین ها تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تحریک فراجمجمه ای مغز با استفاده از جریان مستقیم الکتریکی (TDCS) بر مهارت های تنظیم رفتار (بازداری، انتقال توجه، کنترل هیجان) و مهارت های فراشناخت (برنامه ریزی، سازمان دهی مواد، نظارت، حافظه کاری، آغازگری) موثر بوده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش برای بهبود کارکردهای اجرایی کودکان دارای اختلالات یادگیری که شامل مهارت های تنظیم رفتار و مهارت های فراشناخت می شود می توان از تحریک فراجمجمه ای مغز با استفاده از جریان مستقیم الکتریکی (TDCS) استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: والیبال چهارمین رشته ورزشی پرخطر و در معرض آسیب است و شایع ترین آسیب مرتبط با آن اسپرین مچ پا می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات عصبی-عضلانی به همراه کینزیوتیپ بر تعادل، عملکرد و میزان درد والیبالیست های مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا بود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق حاضر کلیه والیبالیست های زن با دامنه سنی 18 تا 28 سال شهر تهران بودند. نمونه آماری تعداد 30 نفر که به صورت نمونه گیری در دسترس و هدفمند بر اساس معیارهای پژوهش و ابتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه (15 نفر گروه تجربی و 15 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند. سپس، از کلیه آزمودنی ها پیش آزمون تعادل ایستا و پویا، عملکرد سه پرش تک پا، هشت لاتین، عملکرد پرش جانبی و شدت درد توسط آزمون ها و پرسشنامه معتبر استاندارد گرفته شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته به تمرینات منتخب عصبی-عضلانی همراه با کینزیوتیپ پرداختند. آزمودنی های گروه کنترل، فعالیت خاص و مشخصی نداشتند. در نهایت، از کلیه آزمودنی های پس آزمون گرفته شد و داده های به دست آمده توسط آزمون های آماری نظیر شاپیرو-ویلک و مانکوا با نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح 0/05=α تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که هشت هفته تمرینات عصبی-عضلانی به همراه کینزیوتیپ بر متغیرهای تعادل ایستا و پویا، عملکرد سه پرش تک پا عملکرد پرش جانبی، آزمون هشت لاتین و درد والیبالیست های مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا تاثیر مثبت و معنا داری دارد (0/001=P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق کنونی، توصیه می شود که ورزشکاران دچار این عارضه به ویژه والیبالیست های دارای بی ثباتی مزمن مچ پا از تمرینات عصبی-عضلانی به همراه کینزیوتیپ های ورزشی هم در هنگام فعالیت های ورزشی طول تمرین و مسابقات و همچنین در پروتکل درمانی و توان بخشی خود استفاده نمایند.

مقدمه و اهداف: سندرم درد کشککی-رانی، درد مبهمی در ناحیه خلفی کشکک و قدام زانو بوده که در ورزشکاران به دلیل سطح تحرک بالا شایع می باشد. نتایج برخی مطالعات حاکی از کاهش حس عمقی مفصل زانو در افراد مبتلا به این عارضه می باشد. از مداخلات درمانی غیرجراحی رایج در این عارضه تیپینگ کشکک و نیز استفاده از زانوبندهای تثبیت کننده کشکک می باشد؛ با این حال، اثربخشی این مداخلات بر حس عمقی مفصل مورد ابهام می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه اثر تیپینگ کشکک و زانوبند نیوپرنی تثبیت کننده کشکک بر ادراک حس وضعیت مفصل زانو در مردان جوان فعال مبتلا به سندروم درد کشککی-رانی می باشد. مواد و روش ها: حس وضعیت مفصل زانوی 18 نفر دانشجوی مرد رشته علوم ورزشی (سن 0/41± 23 /55سال، قد 0/65± 173 سانتی متر، وزن 1/60± 70/94 کیلوگرم) دارای سندرم درد کشککی-رانی به وسیله اندازه گیری خطای مطلق بازسازی فعال زاویه در 30، 45 و60 درجه فلکشن زانو به وسیله دستگاه الکتروگونیامتر در زنجیره باز حرکتی، قبل و در حین استفاده از تیپ کشکک و زانوبند نیوپرن تثبیت کننده کشکک مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0/05 استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از تیپ و زانوبند نیوپرن تثبیت کننده کشکک سبب بهبود ادراک حس وضعیت مفصل زانو در زاویه 30 درجه فلکشن شد. با این وجود، در زوایای 45 و 60 درجه، تنها استفاده از زانوبند سبب بهبود معنادار حس وضعیت مفصل شد (0/05>p) نتیجه گیری: می توان بیان داشت که تیپینگ کشکک تنها در زوایای ابتدایی فلکشن زانو می تواند بر بهبود ادراک حس وضعیت مفصل موثر باشد، ولی استفاده از زانوبند نیوپرن تثبیت کننده کشکک می تواند چه در زوایای ابتدایی و چه میانی دامنه حرکتی سبب بهبود ادراک حس وضعیت مفصل زانو شود.

مقدمه و اهداف: سالمندی فرآیندی است که بر اساس تغییرات آرام و پیش رونده تمامی ابعاد وجودی انسان را تحت تاثیر قرار می دهد. کاهش عملکرد جسمانی به ویژه تعادل، راه رفتن و نیز اختلالات حافظه از جمله مشکلات دوران سالمندی است که با عواقب و عوارض جسمانی، روانشناختی و اجتماعی همراه می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات شناختی، حرکتی و حرکتی-شناختی بر حافظه حرکتی آشکار، تعادل و راه رفتن در زنان سالمند بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل 48 زن سالمند (سن: 54/2± 83/67 سال) بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه 12 نفره تقسیم شدند. تمرین حرکتی شامل هشت هفته تمرینات ایروبیک ریتمیک بود. برای تمرینات شناختی از نرم افزار Captain’ s Log استفاده شد. تمرین ترکیبی نیز شامل تمرینات ایروبیک و شناختی به صورت متوالی بود. جهت بررسی عملکرد حرکتی از آزمون های شش دقیقه راه رفتن و زمان برخاستن و رفتن و آزمون حافظه حرکتی آشکار استفاده شد و تحلیل آماری متغییرها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرینات شناختی تاثیر معناداری بر حافظه حرکتی آشکار بین آزمودنی ها داشت (p <0. 05) و سبب بهبود تعادل (p <0. 05)، راه رفتن (p <0. 05) شد و تمرینات ترکیبی نیز باعث بهبود عملکرد حرکتی (p <0. 05) و حافظه حرکتی آشکار (p <0. 05) آزمودنی ها شد. مقایسه بین گروه ها نشان داد تمرینات شناختی و ترکیبی نسبت به هم اثرات مشابهی بر حافظه حرکتی آشکار (p <0. 05) و همچنین اثرات نسبتا یکسانی بر روی تعادل (p <0. 05) و راه رفتن (p <0. 05) آزمودنی ها داشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته های به دست آمده، می توان نتیجه گرفت که بیشترین تغییرات در رابطه با بهبود در زمان آزمون زمان برخاستن و رفتن و بهبود در زمان آزمون شش دقیقه راه رفتن گروه تمرینات حرکتی بود و بیشترین تغییر در رابطه با بهبود حافظه حرکتی آشکار مربوط به گروه تمرینات ترکیبی (حرکتی-شناختی) بود.

مقدمه و اهداف: شایستگی حرکتی ادراک شده، درک و دریافت افراد از توانایی های ورزشی شان است که می تواند بر کسب مهارت های حرکتی تاثیر بگذارد. شایستگی حرکتی ادراک شده اغلب به عنوان یک متغیر میانجی که سبب دستیابی به سایر پیامدهای مرتبط با سلامتی مطلوب از قبیل فعالیت جسمانی یا تداوم تمرینی می شود، تلقی می گردد. هدف تحقیق حاضر بررسی وضعیت شایستگی مهارت های حرکتی ادراک شده در کودکان پیش دبستانی و مقایسه بین دختران و پسران بود. مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر توصیفی-مقایسه ای بود و جامعه آماری، کلیه کودکان 4-6 ساله مهدکودک ها و مراکز پیش دبستانی شهر تهران بودند. نمونه گیری در سال 1396 به صورت در دسترس از 2 مرکز پیش دبستانی در تهران انجام گردید و 86 نفر از کودکان 4-6 ساله به عنوان نمونه انتخاب شدند. پس از جمع آوری رضایت نامه های والدین، آزمون تصویری شایستگی مهارت های حرکتی ادراک شده از کودکان به عمل آمد. برای بررسی و تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آمار توصیفی برای محاسبه شاخص های مرکزی و پراکندگی مقیاس های کمی و رسم جداول و از آمار استنباطی برای آزمون فرضیه ها از آزمون t مستقل و آزمون ناپارامتریک من-ویتنی استفاده گردید. تمامی تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزارهای SPSS نسخه 25 انجام شد و سطح معناداری در تمام محاسبات آماری 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که اختلاف معناداری بین نمرات شایستگی حرکتی ادراک شده و نیز نمرات شایستگی حرکتی مهارت های جا به جایی و کنترل شیء دختران و پسران پیش دبستانی وجود ندارد (0/05

مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر آسیب بی ثباتی مزمن مچ پا بر عملکرد بیومکانیکی شروع راه رفتن بود. مواد و روش ها: تعداد 26 آزمودنی در دو گروه برابر، نرمال و مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در تحقیق حاضر مورد مطالعه قرار گرفتند. برای اندازه گیری پارامترهای بیومکانیکی از سیستم آنالیز حرکت (کوآلیزیس 8 دوربین) و تعداد دو صفحه نیروسنج (کیستلر 9286A) استفاده شد. مسافت، زمان و سرعت شروع راه رفتن، زمان نوسان، زمان حمایت دوطرفه، سرعت جداسازی اندام نوسان از سطح، دامنه حرکتی مفاصل هیپ، زانو و مچ پا به همراه جا به جایی مرکز جرم در صفحه داخلی-خارجی، قدامی-خلفی و عمودی پارامترهای مد نظر محقق در این پژوهش بود. یافته ها: یافته ها نشان داد که آسیب بی ثباتی مزمن مچ پا می تواند باعث افزایش معنادار در دامنه حرکتی مفصل زانو (P=0/016) و کاهش معنادار در میزان جابه جایی مرکز جرم در جهت های عمودی (P=0/00) و داخلی-خارجی (P=0/00) گردد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر که بیانگر عدم وقوع تغییرات معنادار در مفصل آسیب دیده و همچنین بسیاری از پارامترهای دیگر بود، با استناد به تغییرات معنادار که در مفاصل مجاور اندام آسیب دیده ثبت شد، به متخصصین توانبخشی پیشنهاد می گردد تا در طراحی پروتکل های تمرینی/درمانی به صورت کلی (نه موضعی) عمل نمایند تا از این طریق از ایجاد تغییرات در کنترل حرکتی جلوگیری کرده و همچنین در بازیابی کنترل حرکتی مطلوب پس از آسیب، نقش موثرتری داشته باشند.

مقدمه و اهداف: عدم توازن عضلانی و به دنبال آن ناهنجاری عضلانی و اسکلتی ممکن است سبب بروز ضعف در عملکردهای ورزشی و نهایتا به ایجاد آسیب منجر شود و سطح سلامت و توانایی افراد را در اجرای فعالیت های ورزشی کاهش دهد. هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه تاثیر ناهنجاری کف پای گود بر نمرات آزمون های عملکردی اندام تحتانی نوجوانان پسر فعال و غیر فعال دارای کف پای گود و طبیعی بود. مواد و روش ها: در مطالعه ی حاضر تعداد 84 دانش آموز 15-13 (هر گروه فعال و غیر فعال، 21 نفر کف پای گود و 21 نفر کف پای طبیعی) شرکت داشتند. تشخیص کف پای گود به روش افتادگی استخوان ناوی و ارزیابی عملکرد اندام تحتانی با آزمون های عملکردی اندام تحتانی شامل سکانس کنترل، سکانس لی لی کردن و سکانس استقامت انجام گردیده است. تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق با کمک آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و روش آمار استنباطی t دو نمونه مستقل صورت گرفته است (0/05>p). یافته ها: نتایج پژوهش حاضر مشخص کرد بین دو گروه کف پای گود و طبیعی در نوجوانان پسر فعال و غیرفعال در همه ی آزمون های عملکردی اندام تحتانی اختلاف معناداری وجود دارد (0/05>p). مقایسه آزمون های عملکردی اندام تحتانی مشخص نمود که گروه کف پای گود نسبت به گروه کف پای طبیعی نمرات ضعیف تری را به خود اختصاص داده اند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ناهنجاری کف پای گود باعث ضعف در اجرای آزمون های عملکردی اندام تحتانی و همچنین فعالیت های ورزشی و رقابت ها می شود، به گونه ای که افراد دارای کف پای گود، فارغ از فعال یا غیرفعال بودن، در آزمون های عملکردی اندام تحتانی نمرات ضعیف تری را در مقایسه با افراد دارای کف پای طبیعی کسب نموده اند؛ بنابراین کف پای گود به عنوان یکی از عوامل خطرآفرین و ضعف عملکرد در ورزش حایز اهمیت است.

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی با همسالان سالم طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 20 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی (با میانگین سنی: 7/19± 54/85، شاخص توده بدن: 5/03± 28/38) و 10 فرد سالم (با میانگین سنی: 4/06± 52/60، شاخص توده بدن: 1/86± 26/74) بودند که به طور در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل انجام شد. یافته ها: طی مرحله پاسخ بارگیری در عضلات پهن داخلی، دوسررانی، نیم وتری و سرینی میانی، طیف فرکانس در گروه بیماران به طور معناداری نسبت به گروه سالم بالاتر بود (0/05˂ P). طی فاز میانه اتکا تمامی عضلات مورد بررسی کاهش در میانه طیف فرکانس را در گروه بیمار نشان دادند (0/05˂ P). طی مرحله هل دادن تنها عضله دوقلوی داخلی فرکانس پایین تری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشت (0/05˂ P). طی فاز نوسان عضلات پهن داخلی، دو سررانی، نیم وتری و سرینی میانی به طور معناداری طیف فرکانس کمتری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشتند (0/05˂ P). نتیجه گیری: آسیب اعصاب محیطی بر اثر نوروپاتی دیابتی در بیماران با درجه متوسط نوروپاتی باعث الگوی غیرطبیعی فرکانس فعالیت عضلات اندام تحتانی این افراد طی راه رفتن می شود. عوارض بیماری می تواند تلاش بیش ازحدی را بطلبد که خستگی زودهنگام را به دنبال دارد و همچنین کاهش ظرفیت عملکردی عضلات اندام تحتانی منجر به عدم کنترل مناسب نیروی عکس العمل زمین می شود که احتمال آسیب و سقوط را در بیماران افزایش می دهد.

مقدمه و اهداف: امروزه کفش با قابلیت توزیع مطلوب فشار کف پایی باید بدون افزایش فعالیت عضلانی صورت گیرد. هدف تحقیق حاضر مقایسه توزیع فشار کف پایی و فعالیت عضلات منتخب اندام تحتانی بین کفش ویسکوز و کفش فومی رایج بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 10 مرد سالم شرکت کردند. در این تحقیق کفشی مخصوص دارای مایع با ویسکوزیته معین در کف آن طراحی شد و مورد استفاده قرار گرفت که می توانست به دنبال گام برداری از طریق حرکت مایع، بارهای اعمالی را کاهش دهد. به منظور مقایسه کفش فومی EVA به کار گرفته شد. توزیع فشار کف پایی و فعالیت عضلات منتخب اندام تحتانی با استفاده از سیستم توزیع نیروی پدار و سیستم الکترومایوگرافی مورد اندازه گیری قرار گرفت. تحلیل داده های توزیع فشار با استفاده از نرم افزار پدار-ایکس و در هشت ناحیه مختلف پا و تحلیل الکترومایوگرافی با استفاده از نرم افزار متلب صورت گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد کفش مخصوص ویسکوز توانسته فشار را در نواحی پاشنه، متاتارسال و شست به طور معناداری کاهش دهد، هرچند تغییری در فعالیت عضلات به جز دوقلو به چشم نخورد. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به یافته های تحقیق حاضر، جذب ویسکوز مایع به دنبال گام برداری توانسته در کاهش فشار و نیرو در نواحی پرفشار طی راه رفتن موثر عمل کند و به نظر نمی رسد انرژی مصرفی در این شرابط افزایش داشته باشد.

مقدمه و اهداف: هدف مطالعه حاضر ارزیابی ویژگی های روانسنجی ابزار مقیاس تعادلی برگ در افراد دارای قطع عضو اندام تحتانی شهر تهران بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع توصیفی و طرح تحقیق مقطعی بود. نمونه تحقیق حاضر شامل 83 نفر (سن 5± 38 سال) از افراد دارای قطع عضو اندام تحتانی (38 قطع عضو ورزشکار و 45 قطع عضو غیرورزشکار) بود که به صورت نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. ابزار تحقیق حاضر، آزمون تعادل برگ، پرسشنامه ارزیابی اندام مصنوعی (بخش مربوط به تحرک)، آزمون 2 دقیقه راه رفتن، آزمون تحرک عملکردی L، ترازوی دیجیتال و قدسنج جهت تعیین شاخص توده بدنی بود. برای تحلیل داده ها از روش های آماری آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی درون طبقه ای، همبستگی پیرسون و تی مستقل استفاده شد. یافته ها: پایایی همسانی درونی برای مقیاس تعادلی برگ 89/0=α و دامنه تغییرات آلفای کرونباخ در خرده مقیاس های تعادلی برگ 0/73 تا 0/76 به دست آمد. ضریب همبستگی درون خوشه ای (ICC) برای همه زیرسازه ها بزرگتر از 90% به دست آمد. ضریب همبستگی درون خوشه ای (ICC) برای ارزیابی پایایی درون ارزیاب و بین ارزیاب ها برای تمام خرده آزمون های تعادلی برگ بزرگتر از 90% به دست آمد. شاخص روایی محتوا (CVI) برابر با 0/94 بود. ضرایب همبستگی مربوط به پایایی سازه ای آزمون تعادلی برگ با هر یک از آزمون های ارزیابی اندام مصنوعی (0/57=r)، آزمون دو دقیقه راه رفتن (0/25-=r)، آزمون تحرک عملکردی (0/48-=r) و آزمون اعتماد تعادل ویژه فعالیت (0/59=r) بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد آزمون تعادل برگ بین افراد قطع عضو اندام تحتانی ورزشکار و غیرورزشکار دارای روایی افتراقی است (0/05

مقدمه و اهداف: در بیماران واجد سندروم فشار خارجی پاتلوفمورال، عضله پهن داخلی ضعیف تر از عضله پهن خارجی می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر یک پروتکل تمرینی متمرکز بر فعال سازی عضله پهن داخلی بر سطح مقطع و فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی و خارجی می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 30 زن مبتلا به سندروم فشار خارجی پاتلوفمورال با میانگین سنی 5/7± 25/4 سال انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه برابر تقسیم شدند. گروه تجربی، در تمرینات ایزوکینتیک اکستنشن زانو در قوس حرکتی 30 درجه انتهایی با چرخش خارجی بیشینه ساق پا به مدت 8 هفته شرکت نمودند. گروه کنترل در هیچ تمرین منظمی مشارکت نداشتند. قبل و پس از مداخله، سطح مقطع و فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی و خارجی به وسیله اولتراسونوگرافی و الکترومایوگرافی اندازه گیری شد. داده ها، با آزمون t مستقل و همبسته در سطح معناداری 05/0>P آنالیز گردید. یافته ها: قبل از مداخله، در هیچ یک از متغیرها بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده نشد (0/05P). نتیجه گیری: استفاده از تمرینات ایزوکینتیک اکستنشن زانو مطابق پژوهش حاضر، می تواند سبب تقویت انتخابی عضله پهن داخلی و کاهش ایمبالانس بین عضلات پهن داخلی و خارجی در بیماران مبتلا به سندروم فشار خارجی پاتلوفمورال گردد.

مقدمه و اهداف: دانش تغییرات استراتژی های کنترل حرکتی در هنگام فرود، بینش خوبی برای پیشگیری از بروز آسیب های زانو در افراد دارای کف پای صاف خواهد داد؛ لذا هدف تحقیق حاضر، مقایسه استراتژی های کنترل حرکتی با استفاده از توان مفاصل اندام تحتانی در مراحل مختلف فرود تک پا در ورزشکاران دارای کف پای صاف و سالم بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر، از میان ورزشکاران مرد فوتسالیست، 10 نفر دارای کف پای صاف و 10 نفر دارای کف پای نرمال به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. اندازه توان مفاصل اندام تحتانی در سه صفحه حرکتی بر اساس داده های کینماتیکی و کینتیکی به دست آمده از دستگاه تحلیل حرکتی و صفحه نیرو ثبت گردید و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار متلب و SPSS و با روش آماری تی مستقل انجام شد (p <0/05). یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه در اندازه توان مفصل زانو 0/003=p در صفحه ساجیتال در مرحله تماس اولیه، توان مفصل زانو در صفحه ساجیتال (0/0001=p) و ران (0/05=p) در صفحه هوریزنتال در مرحله اوج خم شدن زانو و توان مفصل ران (0/022=p) در صفحه ساجیتال در مرحله اوج نیروی عکس العمل زمین دیده شد، اما تفاوت معناداری بین دو گروه در اندازه توان مفاصل در دیگر مراحل و صفحات در مفاصل دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که در سه مرحله مورد بررسی در صفحه ساجیتال در زانو و ران اختلاف معنادار شد که نشان می دهد در افراد کف پای صاف، مفاصل پایینتر با عدم کارآیی خود ضربه را به مفاصل بالاتر انتقال می دهند که این خود می تواند عامل مهم ی جهت بروز آسیب در پا و اندام های بالاتر در این افراد شود. نتایج این تحقیق می تواند در برنامه ریزی موفق تر اقدامات توانبخشی و حرکتی افراد مبتلا به کف پای صاف موثر واقع شود.

مقدمه و اهداف: در جستجوی منابع مشخص شد رابطه بین ناهنجاری های سربه جلو و هایپرکایفوزیس با برخی فاکتورهای فیزیکی افراد مبتلا نامعلوم است؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین ناهنجاری های سربه جلو و هایپرکایفوزیس با عملکرد ریوی، ناهنجاری های ستون فقرات، دامنه حرکتی و قدرت عضلات گردن و شانه بود. مواد و روش ها: در مطالعه توصیفی همبستگی حاضر، پس از غربالگری 80 دانشجو با خط کش منعطف و ابزارهای ارزیابی پاسچر، 40 آزمودنی دارای معیارهای ورود به مطالعه به عنوان نمونه به صورت هدفمند انتخاب شدند و متغیرهای تحقیق توسط یک ارزیاب، اندازه گیری شد. برای ارزیابی سربه جلو از عکس برداری و نرم افزار Image J، از اسپاینال موس برای ارزیابی ناهنجاری های ستون فقرات، از دستگاه اسپیرومتری برای ارزیابی حجم های ریوی، از PT-Scan برای ارزیابی نوسانات پاسچر، از Pull-Push Dynamometer برای ارزیابی قدرت عضلانی و ازBabble Baseline Inclinometer برای ارزیابی دامنه حرکتی استفاده گردید. برای ارتباط سنجی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد ناهنجاری سربه جلو با دامنه حرکتی اکستنشن تنه (0/029=P)، فلکشن گردن (0/01=P) و آداکشن شانه (0/018=P) رابطه منفی و با قدرت فلکسورها (0/01=P) و آبداکتورهای شانه (0/01=P) رابطه مثبت و با FEV1/FVC (0/004=P) و FEV1 (0/024=P) رابطه منفی داشت؛ به علاوه، هایپرکایفوزیس با دامنه حرکتی فلکشن تنه (0/011=P)، فلکشن گردن (0/009=P)، و آداکشن شانه (0/049=P) رابطه منفی اما با لوردوزیس کمری (0/004=P) رابطه مثبت داشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر مشخص شد ناهنجاری هایپرکایفوزیس با دامنه حرکتی فلکشن تنه، فلکشن گردن، آداکشن شانه و لوردوز کمری رابطه دارد. ناهنجاری سربه جلو نیز با دامنه حرکتی اکستنشن تنه، فلکشن گردن، آداکشن شانه، قدرت فلکسورها و آبداکتورهای شانه، FEV1/FVC و FEV1 رابطه داشت.

مقدمه و اهداف: ضربات پا در کاراته با حرکت اکستنش-فلکشن سریع زانو همراه می باشد که هر گونه ضعف عملکرد در حس عمقی مفصل یک عامل خطر برای ورزشکاران محسوب می شود. اختلال عملکرد حس عمقی با عواملی همچون خستگی عضلانی که جزء لاینفک هر فعالیت بدنی است، ارتباط دارد؛ از این رو، هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر خستگی عضلات زانو بر حس عمقی مفصل زانو در کاراته کاران حرفه ای بود. مواد و روش ها: حس وضعیت مفصل زانو در 14 کاراته کار حرفه ای زن با میانگین سن: 1/3± 15 سال، قد: 7± 161 سانتی متر و وزن: 1/34± 54 کیلوگرم با استفاده از دستگاه ایزوکینتیک در زوایای 30، 45 و 60 درجه، قبل و بعد از خستگی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 0/05 با استفاده از آزمون آماری t زوجی انجام شد. یافته ها: خستگی عضلانی بر خطای بازسازی مفصل زانو در زاویه حرکتی 60 درجه تاثیر معناداری دارد؛ به عبارتی دیگر، خستگی سبب افزایش خطای بازسازی و کاهش حس وضعیت مفصل زانو شده است. همچنین در زوایای 30 و 45 درجه افزایش خطای بازسازی مفصل بعد از خستگی مشاهده شده است که از لحاظ آماری معنادار نمی باشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، می توان گفت که کاهش توانایی کنترل وضعیت مفصل زانو، ناشی از خستگی عضلانی در کاراته کاران به خصوص در انتهای دامنه حرکتی، احتمالا علاوه بر ضعف در اجرای تکنیک صحیح، زانو را مستعد آسیب کند، چرا که نقص در حس عمقی مفاصل می تواند سبب نقص در فراخوانی همزمان واحدهای حرکتی عضلات چهارسر ران و همسترینگ شود و احتمال آسیب رباط متقاطع قدامی زانو را افزایش دهد؛ بدین ترتیب می توان گفت که با بهبود استقامت عضلانی، می توان زمان رسیدن به خستگی را افزایش داد و به دنبال آن، از کاهش توانایی کنترل وضعیتی ناشی از آن و آسیب های بالقوه احتمالی در کاراته کاران جلوگیری به عمل آورد.

مقدمه و اهداف: شین اسپلینت از شایع ترین علت های درد ساق پا در ورزشکاران است. استفاده از ارتز حمایت کننده قوس کف پایی می تواند در پیشگیری و درمان شین اسپلینت مورد استفاده قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر کفی حمایت قوس کف پایی بر شدت درد دوندگان تفریحی مبتلا به شین اسپلینت طی دویدن است. مواد و روش ها: 50 زن مبتلا به شین اسپلینت در سنین 35-20 سال به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (25 نفر) یا کنترل (25 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی همراه با درمان معمول به مدت 18 هفته ارتز پا را دریافت کردند. در گروه کنترل، آنها فقط تحت درمان معمول قرار گرفتند. مقیاس دیداری درد، شدت آسیب توسط پرسشنامه سندروم فشار داخلی درشت نی، میزان محدودیت ناشی از آسیب با آزمون دویدن و میزان تغییر درک شده بیمار با مقیاس تغییر گلوبال ارزیابی شد. تمام متغیرها قبل، بعد از 6 هفته، بعد از 12 هفته و بعد از 18 هفته اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شدت درد (0/001=p) و شدت آسیب(0/02=p) برای گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در هفته ششم به طور معنی داری بهتر شد، با این وجود، در هفته های 12 و 18 بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05˃ p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از ارتز حمایت کننده قوس کف پایی همراه با درمان چندمولفه ای باعث می شود که شدت درد، شدت آسیب و محدودیت فیزیکی سریع تر کاهش پیدا کند و بیماران مبتلا به شین اسپلینت اثر درمانی درک شده بهتری را گزارش کنند.

مقدمه و اهداف: تغییر موقعیت طبیعی کتف در کشتی گیران می تواند بر راستای ستون مهره ها و شانه آنها و مجموعه این تغییرات روی عملکرد کشتی گیران تاثیرگذار باشد. با این وجود، شواهد علمی معتبر در زمینه میزان اثربخشی مطلوب تمرینات در وضعیت قرارگیری کتف و عملکرد کشتی گیران اندک است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 10 هفته تمرینات اصلاحی بر موقعیت قرارگیری استخوان کتف و عملکرد کشتی گیران نخبه با اختلال تنه و کمربند شانه بود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق حاضر را کشتی گیران مرد نخبه 27-18 سال در استان مازندران تشکیل دادند. از این بین، 34 کشتی گیر با زاویه ی شانه به جلوی بزرگتر از 55 درجه و کایفوز افزایش یافته بزرگتر از 45 درجه به صورت هدفمند انتخاب شدند و در قالب 2 گروه کنترل (با میانگین سنی 3/27± 21/35سال، قد 0/87± 1/76 متر، وزن 13/00± 78/94 کیلوگرم) و گروه تمرینی (با میانگین سنی 2/11± 20/29سال، قد 0/80± 1/72 متر، وزن 16/70± 71/11 کیلوگرم) به صورت تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان زاویه کایفوز افزایش یافته سینه ای با استفاده از خط کش منعطف و میزان زاویه عارضه شانه به جلو با روش فتوگرامتری به عنوان شاخصی از اختلال تنه و کمربند شانه ای اندازه گیری شد. همچنین وضعیت قرارگیری استخوان کتف و عملکرد کشتی گیران به ترتیب با استفاده از آزمون حرکت جانبی کتف (LSST) و آزمون عمل YBT-UQ اندازه گیری شد. گروه تمرینات اصلاحی یک برنامه تمرینی استاندارد را به مدت 10 هفته انجام دادند، درحالی که گروه کنترل به فعالیت های روزانه خود پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل کوواریانس و نیز آزمون تی همبسته در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه تمرینی اصلاحی اثر معناداری بر بهبود موقعیت کتف در وضعیت های صفر درجه (0/001=p)، 45 درجه (0/001=p) و 90 درجه (0/001=p) حرکت جانبی، زاویه شانه به جلو (0/001=p)، زاویه کایفوز (0/001=p) و نیز عملکرد کشتی گیران (0010=p) داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از تحقیق حاضر به نظر می رسد تمرینات اصلاحی هدفمند می تواند با بهبود موقعیت قرارگیری استخوان کتف در کشتی گیران دارای اختلالات تنه و کمربند شانه ای بر عملکرد آنان نیز اثر مثبت داشته باشد.

مقدمه و اهداف: به افزایش فاصله بین دو عضله راست شکمی در دوران بارداری و پس از آن دیاستازیس رکتی می گویند. شیوع این عارضه در زنان پس از زایمان، 66 درصد است. با توجه به بی ثباتی ستون فقرات و لگن در این افراد، اختلال در حس عمقی و کنترل کمری-لگنی می تواند یکی از عوامل درد و ناتوانی کمری در آنها باشد؛ در نتیجه هدف از مقاله حاضر بررسی وضعیت حس عمقی و کنترل کمری-لگنی، در زنان با و بدون دیاستازیس رکتی و ارتباط آنها با درد و ناتوانی کمری پس از زایمان است. مواد و روش ها: 18 خانم سالم با میانگین سن 4/55± 25/77 سال و 18 خانم مبتلا به دیاستازیس رکتوس با میانگین سنی 5/69± 28/83 سال که 2 الی 5 ماه از زایمان آنها گذشته بود، در مطالعه شرکت داشتند. میزان خطای بازسازی زاویه 30 درجه فلکشن کمر با گونیامتر در وضعیت چشم بسته و در حالت ایستاده ارزیابی شد؛ کنترل کمری-لگنی نیز با استفاده از تست میدانی گام جانبی(Lateral Step Down) اندازه گیری شد. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که میانگین خطای بازسازی زاویه فلکشن کمری-لگنی در گروه مبتلا به دیاستازیس رکتی به طور معناداری بیشتر از گروه سالم بود (0/0001=P). در تست گام جانبی نیز بین گروه سالم و مبتلا به این عارضه تفاوت معناداری دیده شد (0/0001=P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد دیاستازیس رکتی که در برخی از خانوم ها پس از زایمان رخ می دهد، می تواند مشکلاتی چون اختلال در حس عمقی و کنترل کمری-لگنی ایجاد نموده که ممکن است به درد و ناتوانی در کمر بیانجامد.

مقدمه و اهداف: آسیب ACL یکی از آسیب های جدی و پرهزینه است که از آن به عنوان کابوس ورزشکاران نام برده شده است. افزایش زاویه والگوس زانو در خلال حرکات پویا نظیر فرود و اسکات یکی از عوامل خطرآفرین آسیب زانو و کاهش بازده مکانیکی حرکت است. هدف مطالعه حاضر مقایسه فعالیت فیدفورواردی عضلات زانو ورزشکاران زن با و بدون والگوس داینامیک زانو در طی فرود تک پا است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 32 زن ورزشکار به عنوان آزمودنی شرکت کردند که در دو گروه سالم و والگوس (زاویه والگوس بیشتر از 12 درجه) قرار داده شدند. فعالیت فیدفورواردی عضلات همسترینگ داخلی، همسترینگ خارجی، واستوس داخلی، واستوس خارجی، دوقلوی داخلی و دوقلوی خارجی این افراد در حین فرود تک پا با پای برتر از ارتفاع 50 سانتی متری ثبت شد. فعالیت فیدفورواردی عضلات در 150 میلی ثانیه قبل از تماس پا با زمین اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) با سطح معناداری 0/05≤ p استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد فعالیت فیدفورواردی عضلات خارجی زانو در افراد با والگوس داینامیک زانو نسبت به افراد سالم بیشتر است (05/05p). نتیجه گیری: به نظر می رسد فعالیت فیدفورواردی عضلات خارجی زانو در زنان ورزشکار دارای والگوس داینامیک زانو در مقایسه با ورزشکاران زن سالم بیشتر از عضلات داخلی زانو است که این موضوع والگوس زانو را در حین فعالیت های پویا افزایش می دهد؛ در نتیجه ریسک آسیب ACL در این افراد افزایش می یابد.

مقدمه و اهداف: در مطالعات مختلف به نقص تعادلی در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در مقایسه با افراد طبیعی اشاره شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات یوگا بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، جامعه آماری شامل کودکان دختر 9 تا 12 ساله مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر کرمانشاه بود. آزمودنی های این پژوهش، 30 کودک بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا ویژگی های پیکرسنجی و پیش آزمون های تعادل ایستا و پویای کودکان ثبت شد. پس از همتاسازی، آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه 15 نفره کنترل و تجربی گمارده شدند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش در پروتکل تمرینات یوگا به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته شرکت کردند. پس از آخرین جلسه تمرین، مقادیر پس آزمون تعادل ایستا و پویا در شرایط مشابه با پیش آزمون مورد اندازه گیری قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: هشت هفته تمرینات یوگا منجر به افزایش معنادار در تعادل ایستا با پای برتر (0/001P) و تعادل پویا در جهات مختلف (0/001>P) در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر کرمانشاه شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، می توان نتیجه گرفت که تمرینات یوگا یک روش تمرینی مفید برای کمک به کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در جهت بهبود تعادل ایستا و پویای آن ها بود.

مقدمه و اهداف: با توجه به اینکه استیوآرتریت زانو به عنوان یکی از شایع ترین بیماری های مفصلی دربین سالمندان، با ایجاد درد و کاهش تعادل منجر به ایجاد اختلال در عملکرد روزانه این گروه از افراد می شود، هدف این تحقیق، تعیین اثر دوشیوه کارآزمایی بالینی الکتروتراپی و تمرینات قدرتی عضلات منخب اندام تحتانی بر درد وتعادل زنان سالمند مبتلا به استیوآرتریت زانو با تاکید بر نوع کانون توجه بود مواد و روش ها: 31 سالمندزن 60 تا 80 سال مبتلا به استیوآرتریت زانو از مرکز سالمندان شهر کرمان, به صورت تصادفی در دو گروه تمرینی صورت تصادفی به دو زیر گروه کانون توجه بیرونی و کانون توجه درونی تقسیم شدند. تمرینات سه بار درهفته و به مدت هشت هفته انجام شد. برای ارزیابی درد از مقیاس بصری درد، بررسی تعادل ایستا، پویا وکل به ترتیب از تستهای رومبرگ، زمان برخاستن ورفتن وتعادل کل در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای تحلیل آماری داده ها از آمون تی تست وابسته برای مقایسه درون گروهی و تی تست مستقل برای مقایسه بین گروهی برای داده های نرمال و برای دادهای غیر نرمال از آزمون من ویتنی و ویلکاکسون سطح معنی داری 05/0 p≤ استفاده شد. یافته ها: یافته ها، کاهش میزان درد در هر دو گروه تمرینی و در هر دونوع کانون توجه بیرونی و درونی را نشان داد. در تعادل پویا و کل، بهبودی دیده شد (05/0p≤ ). تفاوت معناداری در متغیر درد بر اساس مقیاس سنجش عددی بین گروه تمرینات چهارسر و گروه تمرینات دورکننده ران را نشان نداد (05/0˃ p). در حالی که بین کانون توجه درونی و بیرونی تفاوت معنادار بود (05/0≤ p). نتایج تفاوت معناداری در هیچ یک از شاخص های تعادل بین دو گروه تمرین را نشان نداد (05/0˃ p)، اما بین گروه توجه درونی و بیرونی در تعادل پویا، تفاوت بین دو گروه معنادار شد (05/0≤ p). نتیجه گیری: با توجه به نتایح تحقیق، تمرین قدرتی عضلات دور کننده ران همراه با درمانهای رایج الکتروتراپی و دستورالعملهای کانون توجه، برای مدیریت درد و ارتقاء سطح عملکرد سالمندان مبتلابه استیوآرتریت زانو، را می توان توصیه کرد.

مقدمه و اهداف: کودکان برای رشد مهارت های حرکتی خود نیاز به بهبود کنترل پاسچر دارند. بررسی جامع در مورد چگونگی سازماندهی سیستم های حسی کنترل پاسچر کودکان وجود نداشت؛ بنابراین، هدف از مطالعه حاضر انجام یک جمع بندی مطلوب و ارایه اطلاعات مناسب تری از تحقیقات پیشین در بررسی جامع از سازماندهی سیستم های حسی-بینایی، حس عمقی و دهلیزی در کنترل پاسچر کودکان بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، مرور جامعی بر بررسی سیستم های حسی در کنترل پاسچر کودکان پرداخته شد. از طریق جستجو در پایگاه های Science Direct; PubMed; Web of Science; EBSCO; Springer; COCHRANCE REVIEW; Pedro; EMBASE; CINAHL and Google Scholar با کلیدواژه هایVisual System; Proprioception System; Somatosensory; Vestibular System; Posturography; Computerized Dynamic; Postural Control; Postural Stability; Children; Child; Postural Balance; Quiet Stance; Postural Sway; Stabilography; Body Sway; Sensory Organization; Human Development; Child Development صورت گرفت و همچنین در پایگاه های فارسی MAGIRAN، IRANDOC، IranMedex، MedLib، SID، Google Scholar با کلیدواژه ی تعادل در کودکان، کنترل پاسچر در کودکان، کنترل پاسچر، تعادل، سیستم بینایی، سیستم دهلیزی، سیستم حس عمقی، سوماتوسنسوری و سیستم های از سال 1985 تا ژانویه 2020 مورد بررسی قرار گرفت. علاوه بر این، جستجوی دستی و بررسی کامل منابع مقالات برای یافتن مقالاتی که از طریق جستجوی الکترونیکی یافت نشدند، انجام شد. معیارهای ورود به تحقیق حاضر شامل مطالعه بر روی وزن دهی سیستم های حسی، مشخص بودن جامعه هدف (کودکان)، مطالعه روی کودکان سالم و استفاده از دستگاه های کامپیوتری که وزن دهی سیستم های حسی را اندازه گیری کند، بود. یافته ها: بر اساس معیارها و اهداف تحقیق، 16 مقاله پس از مراحل ارزیابی انتخاب گردید. 5 مطالعه به این نتیجه رسیده بودند که سیستم حس عمقی زودتر از سیستم بینایی سازماندهی می شود. در 3 مطالعه بیان شده بود که سیستم بینایی زودتر از سیستم حس عمقی به سازماندهی مشابه بزرگسالان می رسد، ولی اکثر مطالعات مشاهده کرده بودند که سیستم دهلیزی دیرتر از سیستم های بینایی و حس عمقی به سازماندهی مشابه افراد بزرگسال می رسد. نتیجه گیری: با مرور مطالعات، می توان این طور نتیجه گیری کرد که رشد کنترل پاسچر با افزایش سن رخ می دهد، ولی این رشد به صورت خطی با افزایش سن صورت نمی گیرد و در برخی سنین دارای تغییراتی می باشد. می توان استنباط کرد که کودکان در سن 5-6 سالگی به سیستم بینایی وابسته هستند، ولی به مرور و با افزایش زمان ایستادن و راه رفتن، میزان وابستگی به سیستم حس عمقی بیشتر از سیستم بینایی می شود؛ علاوه بر این، به نظر می رسد که سازماندهی سیستم حس عمقی زودتر از سیستم بینایی اتفاق می افتد. همچنین می توان گزارش کرد که رشد سیستم حس عمقی و سیستم وستیبولار به صورت خطی صورت می گیرد، ولی رشد سیستم بینایی به صورت خطی با افزایش سن رخ نمی دهد و در برخی مقاطع سنی نقاط حیاتی دارد. سیستم وستیبولار دیرتر از سیستم های دیگر به بلوغ سازماندهی کنترل پاسچر می رسد.

مقدمه و اهداف: برخورداری از شنوایی یکی از مهم ترین عوامل فراگیری زبان است. برخی کودکان به علت ابتلا به افت شنوایی، قادر به شنیدن صوت در محدوده ی طبیعی نیستند و در نتیجه به خاطر مشکلات شنوایی، در فراگیری و به کارگیری زبان مشکل دارند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه ی کاربرد فرآیندهای واجی و تاثیر سن و جنسیت بر آن در کودکان کم شنوا و شنوای بلوچ زبان است تا نتایج آن به شناخت بهتر مساله و چاره اندیشی برای این مشکل در مطالعات آینده بیانجامد. مواد و روش ها: پژوهش حاضرتوصیفی-تحلیلی و مقطعی بود. آزمودنی ها شامل 16 کودک (8 دختر و 8 پسر) کم شنوا و 16 کودک (8 دختر و 8 پسر) شنوای 7 تا 10 ساله ی بلوچ زبان بودند که به طور تصادفی از مدارس شهرستان زاهدان انتخاب شدند. آزمون مورد استفاده، آزمون محقق ساخته حاوی 80 عکس از اشیا ملموس و رایج بود که کودک باید کلمه ی مربوط به هر کدام از عکس ها را به زبان بلوچی بیان می کرد. پاسخ هر کدام از کودکان به صورت مجزا با استفاده از MP3 Player مدل Creative ضبط شد. آوانگاری ها بر اساس سیستم IPA انجام یافت. در نهایت، فرآیندهای واجی مورد استفاده ی کودکان استخراج شد و معنی داری میانگین استفاده از فرآیندهای واجی در دو گروه، از طریق آزمون تحلیل چند متغیره و تحلیل یک راهه در متن MANOVA بر رسی شد. یافته ها: نتایج نهایی تحلیل نشان داد که بین عملکرد کلی دو گروه در کاربرد فرآیندهای واجی تفاوت معنی داری وجود دارد (0. 00=P). نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که در میان فرآیندهای واجی، فرآیند حذف همخوان انسدادی بی واک، پربسامدترین فرآیند مورد استفاده ی کودکان بلوچ زبان بوده است. کاهش خوشه نیز یکی دیگر از فرآیندهای با بسامد بالا بود که در گفتار این کودکان، در خوشه ی همخوانی آغازه و پایانه ی هجا رخ می دهد؛ با این تفاوت که کاهش خوشه در خوشه ی همخوانی پایانی، بسامد بالاتری داشت. انسدادی شدگی، پیشین شدگی، کاهش هجا و واکرفتگی، از دیگر فرآیندهای واجی پر بسامد در این کودکان بود. فرآیند مضاعف شدگی در گفتار هیچ کدام از دو گروه مشاهده نشد.

مقدمه و اهداف: آترواسکلروز در بیماران دیابت نوع 2 با بدعملکردی اندوتلیال شناسایی می شود که با افزایش مقادیر دی متیل آرژنین نامتقارن و کاهش نیتریک اکساید همراه است؛ لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه 12 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر مقادیر پلاسمایی واسپین، دی متیل آرژنین نامتقارن (ADMA) و نیتریت/نیترات (NOx) بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر، بیماران دیابتی با دامنه سنی 45 تا 60 ساله شهر تهران بودند. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 48 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بودند که به طور تصادفی به سه گروه HIIT (16 نفر)، MICT (16 نفر) و گروه کنترل (بدون تمرین) (16 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین HIIT شامل 12 تناوب 5/1 دقیقه ای با شدت 85 تا 90 درصد حداکثر تواتر قلبی (HRmax) و 2 دقیقه با شدت 55 تا 60 درصد HRmax بود. برنامه MICT شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax سه جلسه در هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جمع آوری شد. واسپین و ADMA به روش الایزا و مقادیر NOx به روش Griess سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واریانس خطی-ترکیبی انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد اکسیژن مصرفی اوج، مقادیر پلاسمایی واسپین (0/028=P) و NOx (0/016=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT افزایش معناداری داشت. مقاومت به انسولین (0/041=P)، مقادیر انسولین (0/039=P)، گلوکز (0/026=P) و مقادیر پلاسمایی ADMA (0/018=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT کاهش معناداری داشت (0/05>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد HIIT از راه افزایش واسپین به کاهش ADMA منجر شده است که در نهایت باعث افزایش مقادیر NOx پلاسمایی در بیماران دیابت نوع 2 شده است.

مقدمه و اهداف: با توجه به نقش فاشیا در قالب یک ماتریس ویسکوالاستیک که عضلات، استخوان ها، اندام ها و تارهای عصبی را پوشش می دهد و عملکرد حرکتی بدن انسان از جمله انعطاف پذیری، قدرت، مقاومت در برابر فشار و آسیب ها را تحت تاثیر قرار می دهد، هدف مطالعه مروری سیستماتیک حاضر، بررسی اثر تمرینات کششی، قدرتی، مقاومتی و استقامتی و ترکیبی از تمرینات مقاومتی-کششی بر عملکرد فاشیا بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، بعد از جستجوی مقالات در پایگاه های معتبر نظیر PubMed، Science Direct، Magiran، Noormags و SID با استفاده از کلمات میوفاشیا، فاشیا و بافت همبند، بررسی با بیش از 55 مقاله از سال 1984 تا 2018 میلادی انجام شد. یافته ها: یافته ها بر مثبت بودن تاثیر تمرینات کششی، قدرتی، استقامتی و مقاومتی-کششی بر آمادگی و عملکرد فاشیا تاکید دارند. مرور بر مقالات نشان دهنده افزایش سفتی و خاصیت الاستیک فاشیا تحت تاثیر تمرینات کششی و استقامتی می باشد، درحالی که تمرینات قدرتی و تمرینات ترکیبی مقاومتی-کششی افزایش سفتی فاشیا و کاهش هیسترزیس در فاشیا را نشان می دهد. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت تمرینات ورزشی بر عملکرد فاشیا پیشنهاد می شود که ورزشکاران همراه با تمرینات افزایش قدرت عضلات و استقامت قلبی-عروقی برای افزایش آمادگی فاشیا و پیشگیری از آسیب دیدگی آن به تمرینات آمادگی فاشیا نیز بپردازند. همچنین محققان در بررسی نقش متغیرها، در بهبود عملکرد و اجرای مهارت ها و مقابله با آسیب های ورزشی، به تعیین شیوه های تاثیرپذیری فاشیاها به ویژه در شرایطی که موضوع تاثیر تمرین و یا اغتشاشات در عملکردها مورد نظر است، بپردازند.

مقدمه و اهداف: هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی ساختار علمی تحقیقات مرتبط با آسیب های رشته های ورزشی بسکتبال، والیبال، هندبال و همچنین انجام یک جمع بندی مطلوب و ارایه اطلاعات مناسب ت ری از تحقیقات پیشین که در داخل ایران انجام شده است، می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، جستجوی مقالات در پایگاه های تخصصی صورت پذیرفت و 22 مقاله مرتبط بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اکثر آسیب های بسکتبال، والیبال و هندبال در ناحیه اندام تحتانی رخ می دهد که این آسیب ها بیشتر از نوع اسپرین بوده که شامل پیچ خوردگی مچ پا و پارگی رباط های زانو می باشد. همچنین بررسی نتایج تحقیق کنونی نشان داد برخورد با بازیکن حریف و گرم نکردن قبل از تمرین به عنوان مهم ترین عوامل ایجاد آسیب در این رشته ها به شمار می رود. نتیجه گیری: با مطالعه تحقیقات موجود در زمینه آسیب های رشته های ورزشی بسکتبال، والیبال و هندبال در ایران نشان داده شد که تفاوت های زیادی در ارایه گزارشات این تحقیقات وجود دارد. از جمله تفاوت هایی که می توان به آن اشاره کرد این است که هر کدام از تحقیقات مذکور برای نوع آسیب، تعریف آسیب، شدت آسیب، محل بروز آسیب، مکانیسم های بروز آسیب از الگوی مختلفی و اصطلاحات و واژه های خاصی استفاده کرده اند و این همسان نبودن اصطلاحات و واژه ها امکان جمع بندی را دشوار می کند. همچنین می توان آموزش های صحیح، توجه ویژه به گرم کردن ورزشکاران قبل از مسابقه و تمرین توسط مربیان و بازنگری در قوانین به ویژه در رشته هندبال را به عنوان اقدامات پیشگیرانه در نظر گرفت تا در تحقیقات آینده اثر این اقدامات بر کاهش آسیب در این رشته ها مورد بررسی قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: مطالعات گذشته نشان می دهد که مدل های مختلفی از پا از لحاظ شکل ظاهری و اندازه ی انگشتان نسبت به یکدیگر شامل پای مصری، رومی، یونانی، شبه رومی و مربعی وجود دارد، اما در مورد ویژگی های پای ایرانیان هیچ گونه اطلاعاتی در دسترس نیست. هدف از مطالعه حاضر، به دست آوردن مدل پای ایرانیان با استفاده از روش های آماری و آنالیز تصاویر است تا روشن شود آیا مدل پای ایرانیان از مدل های قبلی ذکرشده تبعیت می کند یا مدل جدیدی را رقم می زند. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 8 دستگاه پدوسکوپ تهیه و به 8 استان کشور فرستاده شد تا بتواند تصویری از پای افراد تهیه گردد. روش کوکران برای تخمین حجم نمونه مورد استفاده قرار گرفته است. روش نمونه گیری از نوع خوشه ای تصادفی است. دقت احتمال مطلوب برابر با 0/05 در نظر گرفته شده است. در رابطه کوکران، مقدار p برابر با 0/5 بوده است. بنا بر محاسبات آماری با استفاده از فرمول کوکران پای (چپ و راست) 385 نفر شامل زن و مرد اسکن و اطلاعات جمع آوری گردید. از نرم افزار Image J برای آنالیز تصاویر و تعیین مشخصه های مدل های پا استفاده گردید. یافته ها: بیشترین مدل در جامعه ی زنان مدل مصری سپس مدل شبه رومی بود که به ترتیب 39/5 درصد و 33 درصد جامعه آماری زنان را پوشش می دهند. در بررسی جامعه مردان، مدل پای شبه رومی و پای مصری به ترتیب 43/59 و 42/92 درصد جامعه را پوشش می دهند. نتیجه گیری: دو الگوی پای مصری و پای شبه رومی دو مدل پای شایع در ایرانیان است که در حدود 86 درصد جامعه مردان و بیش از 70 درصد جامعه زنان را در پژوهش حاضر پوشش می دهند. به علت غالب بودن شکل پای مصری، بیماری هایی نظیر آنیکوکریپتوسیس در بین ایرانیان شایع است.