تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1390 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

هدف از این پژوهش بررسی اثر یک جلسه تمرین هوازی به دنبال مصرف مکمل ویتامین C بر پاسخ های کورتیزول، لاکتات و نوتروفیل ها بود. بدین منظور 24 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس با میانگین سن 3.01±21.73 سال، وزن 11.20±69.75 کیلو گرم و قد 6.30±176.88 سانتی متر به طور داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. در ابتدا توان هوازی تمامی آزمودنی ها برآورد شد، سپس بر اساس توان هوازی و به طور تصادفی به دو گروه 12 نفری تجربی (گروه ویتامین C) و کنترل (گروه دارونما) تقسیم شدند. در ابتدا از همه آزمودنی ها پیش آزمون به عمل آمد، سپس هر دو گروه به مدت 15 روز مکمل مصرف کردند، در پایان دوباره از آزمودنی ها پس آزمون به عمل آمد. در جلسه پیش آزمون و پس آزمون، آزمودنی ها به مدت 30 دقیقه با شدت 75 درصد ضربان قلب ذخیره ای روی نوارگردان دویدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون t مستقل، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون t وابسته با اصلاحیه بونفرونی استفاده گردید. (p£0.05). نتایج نشان داد که یک دوره 15 روزه مکمل دهی ویتامین C بر غلظت کورتیزول پلاسما در حالت استراحت (p=0.93، 0.08=(22) t)، بر پاسخ تعداد نوتروفیل های پلاسما در حالت استراحت (p=0.18، t (22)=1.36) و همچنین بر تجمع لاکتات خون پس از 30 دقیقه فعالیت ورزشی اثر ندارد (p=0.133، t (22)=-1.56).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق، استنباط می شود که 15 روز مکمل دهی ویتامین C بر غلظت کورتیزول پلاسما، تعداد نوتروفیل های پلاسما و تجمع لاکتات خون استراحتی و پس از  30دقیقه فعالیت ورزشی با شدت 75 درصد ضربان قلب ذخیره ای اثر ندارد. از اینرو جهت اثرگذاری مکمل دهی ویتامین C بر پاسخ های ایمنی هورمونی توصیه می شود از دوره مکمل دهی بیشتر از 15 روز استفاده شود.

این تحقیق با هدف تحلیل عوامل موثر بر کیفیت زندگی کاری کارکنان اداره کل تربیت بدنی استان یزد در سال 1389 انجام گرفته است. حجم نمونه آماری به دلیل کوچک بودن جامعه آماری، منطبق با جامعه آماری، تعداد 144 نفر انتخاب گردید. این پژوهش از نوع توصیفی و به شیوه پیمایشی اجرا گردید. جهت اندازه گیری عوامل موثر بر کیفیت زندگی کاری آزمودنی ها از پرسشنامه استاندارد ریچارد والتون استفاده شد که پایایی آن 0.84 برآورد گردید. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد سطح نمرات مولفه های مختلف کیفیت زندگی کاری از نظر آماری یکسان نمی باشد (0.001>p) که با بررسی و مقایسه های چند تایی بین مولفه ها، کمترین سطح کیفیت زندگی کاری مربوط به حقوق کافی و منصفانه می باشد و بیشترین سطح کیفیت زندگی کاری مربوط به فرصت امنیت و رشد مداوم، تامین فرصت کاربرد و بهبود توانایی های انسانی و ایمنی و بهداشت در محیط کار می باشد. همچنین نتایج نشان داد که ابعاد نه گانه کیفیت زندگی کاری در سطحی بالاتر از میانگین قرار دارند. همچنین کیفیت زندگی کاری در گروه های مختلف بر حسب جنسیت، سن و تحصیلات از نظر آماری معنی دار نمی باشد ولی بر حسب نوع استخدام، پست سازمانی و سابقه کار کیفیت زندگی کاری از نظر آماری معنی دار می باشد.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات کششی ایستا با زمان های مختلف بر دامنه حرکتی مفصل ران و قدرت حرکت اکستنشن زانو در دختران دانشجوی رشته تربیت بدنی بود.روش پژوهش: آزمودنی های این پژوهش 11 دختر دانشجوی رشته تربیت بدنی دانشگاه رازی با میانگین سنی 19.4 و میانگین وزنی 55.1 بودند که به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها با فواصل زمانی 2 تا 3 روز به ترتیب تصادفی در 4 شرایط تمرینی مختلف شامل 4 ست 15 ثانیه ای، 4 ست 30 ثانیه ای، 16 ست 15 ثانیه ای، و 16 ست 30 ثانیه ای تمرینات کشش ایستا و همچنین شرایط کنترل شامل 8 دقیقه استراحت شرکت کردند. پیش و پس از شرایط استراحتی یا تمرینی در هر جلسه دامنه حرکتی مفصل ران و قدرت اکستنسورهای زانو اندازه گیری شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که دامنه حرکتی مفصل ران در همه پروتکل های تمرینات کششی به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05)، اما در گروه کنترل اثر معنی داری بر دامنه حرکتی مفصل مشاهده نشد. تفاوت معنی داری بین اثر پروتکل های مختلف در افزایش دامنه حرکتی مفصل ران وجود نداشت. هیچیک از پروتکل های تمرینات کششی به طور معنی داری قدرت عضله چهارسرران را کاهش ندادند اما در گروه کنترل قدرت عضلانی چهارسرران به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: پروتکل های کوتاه مدت تمرینات کششی می توانند باعث افزایش دامنه حرکتی مفصل ران شوند بدون تاثیر منفی بر قدرت اکستنسورهای زانو.

هدف تحقیق حاضر، بررسی رابطه رضایت شغلی و مولفه های آن با تعهد سازمانی کارکنان اداره کل تربیت بدنی استان های گیلان، لرستان و قم است.روش شناسی: روش تحقیق از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ادارات کل تربیت بدنی استان های گیلان، لرستان و قم می باشد. تعداد کارکنان در این سه اداره کل 165 نفر بود که از بین آنها 142 نفر (86 درصد) به پرسشنامه ها پاسخ دادند. به منظور سنجش متغیرهای تحقیق از پرسشنامه رضایت شغلی سلوکسی و دیورس (1978) با آلفاکرونباخ 0.88، پرسشنامه اصلاح شده تعهد سازمانی (OCQ) می یر و آلن (1997) با آلفاکرونباخ 0.89 و پرسشنامه ویژگی های دموگرافیک استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از پرسشنامه ها، روش های آماری توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد) و روش های آمار استنباطی (آزمون ANOVA، آزمون تعقیبی شفه، آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون) مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS در سطح معنی داری (P£0.05): نشان داد رضایت شغلی (P=0.001 و r=0.63) و مولفه های رضایت از ماهیت کار ( P=0.001و r=0.52)، رضایت از همکاران ( P=0.001و r=0.41)، رضایت از سرپرست ( P=0.001و r=0.47)، رضایت از حقوق ( P=0.001و r=0.29) و رضایت از ترفیع ( P=0.001و r=0.54) با تعهد سازمانی کارکنان تحت بررسی همبستگی مثبت و معنی داری دارند. بین رضایت شغلی کارکنان تحت بررسی با توجه به استان محل خدمت و نوع مدرک تحصیلی آنان تفاوت معنی داری وجود دارد. هیچ تفاوتی بین رضایت شغلی کارکنان تحت بررسی با توجه به جنسیت، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، گروه سنی و سابقه خدمت آنان وجود ندارد. بین تعهد سازمانی کارکنان تحت بررسی با توجه به سطح تحصیلات و گروه سنی آنان تفاوت معنی داری وجود دارد. هیچ تفاوتی بین تعهد سازمانی کارکنان تحت بررسی با توجه به استان محل خدمت، جنسیت، وضعیت تاهل، نوع مدرک تحصیلی و سابقه خدمت آنان وجود ندارد.بحث و نتیجه گیری: ضریب همبستگی بین رضایت شغلی و تعهد سازمانی کارکنان برابر  r=0.63است که نشان دهنده رابطه مستقیم، نسبتا قوی و معنی دار بین این دو متغیر می باشد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر روش های ارائه بازخورد خود تنظیمی و دامنه ای بر یادگیری و قابلیت شناسایی خطا در مهارت تیراندازی بود. 60 دانش آموز دبیرستانی (با دامنه سنی 17.3)، در این آزمایش شرکت کرده و بر اساس نوع بازخورد دریافتی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول زمان دریافت بازجورد در کنترل خودشان بود. گروه دوم پس از اینکه از دامنه حرکت دور می شدن دریافت می کردند و گروه سوم هیچ بازخوردی دریافت نمی کردند. تکلیف، مهارت تیراندازی بود. پس از جمع آوری داده ها، برای تجزیه و تحلیل نتایج مرحله اکتساب، از آنالیز واریانس با تکرار سنجش استفاده شد. در آزمون یادداری، روش آنالیز واریانس یکراهه بکار گرفته شد. نتایج مرحله اکتساب نشان داد که، بین گروه اول (ارائه KR به صورت خود-کنترلی) و گروه دوم (ارائه KR به صورت دامنه ای)، در عملکرد مهارت تیراندازی و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معناداری وجود نداشت (P>0.05). با این حال، در آزمون یادداری، بین گروه اول (ارائه KR به صورت خود-کنترلی) و گروه دوم (ارائه KR به صورت دامنه ای)، در عملکرد مهارت تیراندازی و قابلیت شناسایی خطا تفاوت معنادار حادث شد (P≤0.05). به عبارتی گروه اول که به صورت خود-کنترلی KR دریافت می کردند، عملکرد بهتری در مهارت تیراندازی و قابلیت شناسایی خطاهایشان نسبت به گروه دوم و گروه کنترل داشتند. این الگوی نتایج پیشنهاد می کند که اگر افراد به صورت خود-کنترلی بازخورد دریافت کنند، یادگیری و قابلیت شناسایی خطای بهتری رخ خواهد داد.

اعتقاد بر این است که تمرین عضلات تنفسی می تواند عملکرد عضلات تنفسی در افراد سالم را بهبود بخشیده و عملکرد ورزشی زیربیشینه را نیز ترقی دهد.هدف: بررسی اثر تمرین آستانه فشار عضلات تنفسی بر عملکرد ریوی و ظرفیت تمرینی بوده است.روش: بر این اساس، 24 دانشجوی پسر سالم داوطلب به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی، روزانه دو بار (صبح ساعت 8 و عصر ساعت 19) با استفاده از دستگاه Threshold IMT،30  تمرین تنفسی را انجام دادند. در هر دو گروه، قبل و بعد از دوره تمرینی، اکسیژن مصرفی بیشینه، رکاب زنی 8 کیلومتر تایم تریل، قدرت عضلات دمی، ظرفیت حیاتی، و حجم جاری ارزیابی شد.نتایج: اگرچه قدرت عضلات دمی در گروه تجربی بطور معناداری در اثر تمرین افزایش یافت (p=0.024) اما حجم جاری، ظرفیت حیاتی، اکسیژن مصرفی بیشینه و عملکرد رکاب زنی 8 کیلومتر تایم تریل تغییر معناداری نداشت.

هدف این پژوهش نیمه تجربی، مقایسه تاثیر تمرینات ذهنی، بدنی و ترکیبی بر قابلیت جهت یابی فضایی کودکان کم بینا بوده است. آزمودنی های تحقیق، 30 دانش آموز دختر مدارس استثنائی و همگانی با تیزی دید بین 0.05 الی 0.4 دیوپتر در دامنه سنی 9 الی 12 سال بودند که پس از همگن شدن از لحاظ نتایج آزمون های قابلیت جهت یابی فضایی، در سه گروه 10 نفره تمرین ذهنی، بدنی و ترکیبی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت کار تجربی هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هر جلسه 45 دقیقه فعالیت تمرینی بود. برای اندازه گیری قابلیت جهت یابی فضائی آزمودنی ها، از آزمون های پرتاب توپ به هدف و تعداد دریبل توپ در مدت 15 ثانیه استفاده شد. عملیات آماری با استفاده از آزمون t همبسته، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی LSD انجام شد (P<0.05). یافته های آماری نشان دادند که در آزمون پرتاب توپ، هر سه روش تمرینی موجب پیشرفت معنادار قابلیت جهت یابی فضایی کودکان شد اما تفاوت مشاهده شده در بین گروه ها از لحاظ آماری معنادار نبود. در آزمون دریبل توپ، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت جهت یابی فضایی شد. به علاوه، مقایسه های بین گروهی بر برتری معنادار این روش نسبت به روش تمرین ذهنی و بدنی دلالت داشتند. از یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که در فعالیت های بدنی پیچیده تر، برای رشد قابلیت جهت یابی کودکان کم بینا بهتر است از ترکیب تمرین ذهنی با تمرین بدنی استفاده شود.

هدف تحقیق: هدف از تحقیق حاضر بررسی امکان پذیری طراحی و برنامه ریزی تلفیق درس تربیت بدنی با درس جغرافی جهت یادگیری می باشد که در نوع خود برای اولین بار در کشور و حتی در جهان اجرا می شود.روش تحقیق: تعداد 60 دانش آموز دختر سال اول راهنمایی به شیوه تصادفی خوشه ای از بین دانش آموزان مقاطع راهنمایی شهرستان کرمانشاه انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند.برای جمع آوری اطلاعات در تحقیق حاضر از از آزمون معلم ساخته یکسان که شامل کلیه حیطه های یادگیری شناختی بلوم بود، در گروه های تجربی و کنترل پس از اجرای تلفیق درس تربیت بدنی با آن درس استفاده شد. ثبات درونی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ تعیین شد و روایی محتوایی آن را چند تن از اساتید تایید کردند. از آزمون آماری t دو گروه مستقل جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که طراحی و برنامه ریزی درس تربیت بدنی در تلفیق با درس جغرافی تاثیر معناداری بر یادگیری شناختی و حیطه های آن دراین درس در دانش آموزان این جامعه دارد (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش گروه تجربی که جغرافی را به شیوه تلفیق با درس تربیت بدنی آموزش دیدند نسبت به گروه کنترل که درس جغرافی را به شیوه سنتی آموزش دیدند، در یادگیری شناختی درس جغرافی و حیطه های آن موفق تر بودند و توانستند به سطوح بالاتری از تفکر و یادگیری دست یابند.