مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1387 | دوره:63 | شماره:4 |تعداد مقالات:20

یافته های هیستوپاتولوژیک در مغز جنین های سقط شده به شرح و فراوانی زیر مشاهده گردید: گلیوز 52 درصد، نکروز نورونی 37 درصد، تجمع اطراف عروقی سلول های آماسی با غالبیت تک هسته ای (perivascular cuffing) 5.4 درصد، پرخونی و خونریزی در نسج مغز 32.9 درصد، پرخونی و خونریزی در مننژ 19.2 درصد، افزایش فضای اطراف عروق و نورون ها و سلول های گلیال (ادم مغزی) 52 درصد، ادم مننژ 16.4 درصد، واکوئل در نورون 2.7 درصد، واکوئل در نوروپیل 8.2 درصد و حضور کیست تک یاخته ای در نسج مغز 5.4 درصد. فراوانی انواع آسیب های مغزی در جنین های سقط شده مورد بررسی شامل: مننژیت 9.6 درصد، انسفالیت 50.7 درصد (انسفالیت غیر چرکی 38.3 درصد و انسفالیت چرکی 12.3 درصد)، مننگوانسفالیت 8.2 درصد، انسفالومالاسی 1.4 درصد و آنومالی های مادرزادی (هیدروسفالی و هیدر اننسفالی) 6.8 درصد بود. انسفالیت غیر چرکی شایع ترین یافته هیستوپاتولوژیک در مغز جنین های سقط شده می باشد که این امر می تواند به علت سقط های ویروسی و تک یاخته ای رخ داده باشد. 71 درصد انسفالیت های غیر چرکی از نوع انسفالیت غیر چرکی نکروتیک چند کانونی بودند، لذا باید در بررسی های آتی علل بروز سقط ها را به طور دقیق تر همراه با آزمایش های تکمیلی مورد توجه خاص قرار داد.

در این مطالعه نقش زئونوتیک گربه در انتقال بارتونلاهنسله، عامل بیماری خراش گربه در 100 گربه در دو گروه خانگی و غیر خانگی و دو زیر گروه زیر 6 ماه و بالای 6 ماه مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های خون از 100 گربه اهلی (خانگی و غیر خانگی) ساکن تهران جمع آوری و از لحاظ حضور باکتری در خون و سرم شناسی برای تعیین شیوع آلودگی به بارتونلاهنسله و مورد آزمایش قرار گرفتند. به علاوه از صاحبان همان گربه ها و از افرادی که از گربه نگهداری نمی کردند به عنوان گروه کنترل نیز نمونه گیری صورت گرفت. از بین 100 نمونه خون گربه که مورد کشت قرار گرفتند، بارتونلاهنسله جدا نگردید اما از بین 100 گربه ای که جهت حضور آنتی بادی IgG علیه بارتونلاهنسله به وسیله تست IFA آزمایش شدند، 23 گربه (23 درصد) دارای آنتی بادی علیه بارتونلاهنسله بودند. در مقایسه تیتر سرمی بین گربه ها و صاحبان آنها از لحاظ آماری تفاوت معنی دار وجود نداشت (p<0.381) و میزان شیوع سرمی در صاحبان گربه ها 18 مورد مثبت (18 درصد) و 82 مورد منفی (82 درصد) بود و از بین افراد عادی که آزمایش شدند تنها 5 مورد (5 درصد) دارای تیترآنتی بادی بودند و 95 مورد (95 درصد) تیتر سرمی منفی داشتند. در مقایسه تیتر سرمی میان صاحبان گربه ها و گروه کنترل که سابقه نگهداری از گربه را نداشتند تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.004). در گروه زیر 6 ماه از 50 گربه تنها 6 مورد تیتر سرمی مثبت داشتند و در گروه بالای 6 ماه از 50 مورد 17 مورد تیتر سرمی مثبت مشخص شد. در مقایسه این دو گروه اختلاف معنی دار مشاهده شد (p<0.009) و مشخص گردید که شیوع سرمی در گربه های بالای 6 ماه بیشتر است. از 50 گربه خانگی فقط 2 مورد و در گربه های غیر خانگی از 50 مورد 21 تیتر سرمی مثبت داشتند که در مقایسه آماری بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود دارد (p<0.0005).

در این تحقیق، طی سه فصل متوالی پاییز، زمستان و بهار از تعداد 8 گله مجزا، مربوط به سامان های عرفی مختلف مراتع منطقه زاغه سلمان و از هر گله تعداد 15 راس میش جوان، خون گیری به عمل آمد. در آزمایشگاه میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز، هموگلوبین و درصد هماتوکریت در نمونه های خون تعیین شد. سپس غلظت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بر حسب واحد بر گرم هموگلوبین و واحد هر میلی لیتر هماتوکریت توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. آنالیز یافته ها نشان داد که میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به هموگلوبین و هماتوکریت به طور بسیار معنی داری از حداقل میزان ضروری آنها در خون بیشتر بود. میانگین های درصد هماتوکریت و میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به هرگوم هموگلوبین و نسبت به هر درصد هماتوکریت در بین فصول مورد بررسی بطور بسیار معنی داری متفاوت بودند (p<0.01). میانگین درصد هماتوکریت در بهار بیشترین و در زمستان کمترین بود. میانگین میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نسبت به هر گرم هموگلوبین و نسبت به هر درصد هماتوکریت. در پاییز بیشترین و در بهار کمترین مقدار بود. این مطالعه نشان داد که علیرغم وجود تفاوتهای فصلی و گله ای، هیچ یک از گله های مورد بررسی از نظر میزان آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز، هموگلوبین و هماتوکریت خون دچار کمبود نبودند.

در این بررسی بصورت تصادفی تعداد 2170 کنه از تعداد 151 راس گاو، 629 راس گوسفند، 336 راس بز و 33 راس شتر بین سالهای 1382-1384 جمع آوری شدند. هدف از این مطالعه، تعیین گونه های ری پی سفالوس دامهای اهلی از برخی مناطق مختلف ایران بوده است. جمع آوری نمونه کنه که بصورت تصادفی از روی دام در فصول فعالیت کنه از چهار منطقه اکولوژیک مختلف ایران در طی سه سال انجام پذیرفت. در این مطالعه وفور آلودگی گاو، گوسفند، بز و شتر به کنه بترتیب 53, 71.4, 60 و 46 درصد اعلام می گردد. کنه های ری پی سفالوس جمع آوری شده بر اساس ساختارهای ریخت شناسی مورد مطالعه قرار گرفت و مشتمل بر، ری پی سفالوس سنگوئینوس (37.9)، ری پی سفالوس بورسا (49.8) و ری پی سفالوس تورانیکوس (12.23) درصد می باشد. هر سه گونه کنه ری پی سفالوس تنها در منطقه 2 اکولوژیک سازگاری یافته است اما کنه ری پی سفالوس سنگوئینوس در هر چهار منطقه اکولوژیک بعنوان فون اصلی این جنس حضور دارد، در حالیکه ری پی سفالوس بورسا فقط در منطقه 1 و 2 اکولوژیک و ری پی سفالوس تورانیکوس در منطقه 2 و 3 اکولوژیک، زیستگاه خود را انتخاب نموده است. کنه ری پی سفالوس بورسا با فراوانی 48 درصد در منطقه 2 فراوان ترین گونه، کنه ری پی سفالوس سنگوئینوس با فراوانی 1.22 درصد در منطقه 4 کمیاب ترین گونه از جنس ری پی سفالوس می باشد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در مناطق اکولوژیک گوناگون، دامها واجد الگوهای کنه ای مختلف می باشند.

به منظور مطالعه عوامل تلفات کرم ابریشم نمونه های لارو بیمار در مراحل مختلف رشد از نظر عوامل انگلی، ویروسی، قارچی و باکتریایی مورد آزمایش قرار گرفتند. نمونه ها شامل لاروهای مرده و مواد بستر شامل تخم، برگ و مدفوع بود که با روش های متداول تشخیصی مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین به منظور تایید مشخص، آزمایش های تکمیلی نیز انجام پذیرفت. با بهره گیری از میکروسکوپ نوری و با تهیه لام مرطوب از دیواره روده و انجام آزمایش های تایید تشخیص تک یاخته ها میکروسپورید یا مورد شناسایی قرار گرفته و عدم وجود میکروسپوریدیای عامل بیماری پیرین اثبات شد. تعدادی مخمر نیز رویت شد که قارچ ساکرومایسیس تعیین هویت شد. در گسترش مستقیم از همولنف با میکروسکوپ اجسام چند وجهی (پلی هدرا) وجود داشت که در رنگ آمیزی بلودومتیلن، ویروس پلی هدروزیس هسته ای تشخیص داده شد و در تلقیح این عامل به لاروهای سالم مجددا پلی هدرا از همولنف لاروها جداسازی گردید. از نمونه های ارسالی پس از کشن در محیط های باکتری شناسی، باکتری های استرپتوکوک الفا همولیتیک از عوامل بیماری های گوارشی، استافیلوکوک طلایی از عوامل سپتی سمی، سراتیامارسسن عامل بیماری سپتی سمی سرخ و باسیلوس تورینژینسیس عامل بیماری توکسیک سوتو جدا شد. بطور کلی تلفات ایجاد شده حاکی از شرایط پرورشی و بهداشتی نامناسب، از جمله عدم ضد عفونی و تغذیه نامناسب، وجود رطوبت و حرارت نامتعادل در نوغانداری دارد. بهبود روش های ضد عفونی، تداوم بهداشت در طول دوره پرورش کاربرد فضا و لوازم مناسب پرورش، ارتقا تکنیک و کیفیت پرورش، انتخاب گونه های کرم ابریشم مقاوم به بیماری و انتخاب تخم کرم ابریشم مقاوم به بیماری ها و انتخاب تخم کرم ابریشم تضمین شده می تواند تولید موفقی را به همراه داشته باشد.

تاثیر سه سطح متیونین (مقدار توصیه شده NRC، 5 درصد بیشتر از مقدار توصیه شده و 10 درصد بیشتر از مقدار توصیه شده) و دو سطح چربی گیاهی (0 و 5 درصد) بر برخی صفات اقتصادی (عملکردی و لاشه) جوجه های گوشتی با استفاده از یک آزمایش فاکتوریل 2×3 با پایه کاملا تصادفی در دو مرحله پرورشی آغازین (0 تا 3 هفتگی) و رشد (4 تا 6) بررسی شد. آنالیز واریانس اثر تیمارهای غذایی بر صفات و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون چند دامنه ای دانکن نشان داد که سطوح متیونین در دوره آغازین به طور معنی دار (p<0.05) و در دوره رشد و کل دوره پرورش به طور کاملا معنی داری (p<0.01) وزن زنده را افزایش و ضریب تبدیل غذایی را بهبود دادند. اثر سطوح چربی بر افزایش وزن زنده و بهبود ضریب تبدیل غذایی در دوره آغازین معنی دار نبود (p>0.05). سطوح چربی اثر معنی داری بر صفات لاشه نداشتند (p>0.05) ولی اثر سطوح متیونین بر افزایش درصد سینه و کاهش درصد چربی محوطه شکمی معنی دار بود (p<0.05). اثر متقابل سطوح متیونین و چربی بر هیچکدام از صفات معنی دار نبود (p>0.05). در مجموع می توان نتیجه گرفت که استفاده از متیونین تا 10 درصد بیشتر از مقدار توصیه شده NRC و استفاده از چربی تا 5 درصد، به جز در مرحله آغازین، در جیره جوجه های گوشتی قابل توصیه است.

جهت مطالعه روند تکاملی غده تیموس از نظر بافت شناسی در مراحل مختلف رشد فتوس، از غده تیموس تعداد 75 فتوس سالم گوسفند مقاطع بافتی تهیه، با روشهای PAS, H.E.، ورهاف، تولوئیدین بلو، ووان گیسون مورد رنگ آمیزی قرار گرفتند. در این مطالعه مشخص گردید که غده تیموس در ماه دوم محتوی کانون های لنفوسیتی در حال رشد می باشد. در نیمه اول ماه سوم بخش میانی وسیع شده و کورتکس به صورت توده مجتمع لنفوسیتی پیرامون بخش میانی مشاهده گردید. در نیمه دوم ماه سوم لوبولاسیون غده تیموس کامل تر شده و ضخامت لوبول ها بیشتر گردیده است. در ماه چهارم لوبول های تیموس با حد زیادی بزرگ شده و تیغه های همبندی نازک آنها را از هم جدا می سازد. بطور کلی چنین به نظر می رسد که بحرانی ترین زمان برای رشد تکاملی تیموس فتوس گوسفند نیمه دوم ماه دوم تا آخر ماه سوم می باشد.

پنج راس الاغ نر انتخاب و داروی آیورمکتین با دوزهای 0.6, 0.2 و 0.9 mg/kg بصورت خوراکی به مدت چهارده روز تجویز شد. قبل از تجویز در روز صفر اولین نمونه خونی به عنوان نمونه کنترل منظور گردید. پس از تجویز دوزهای مختلف، نمونه های بعدی در روزهای یک، دو، سه، هفت و چهارده نیز گرفته شد. افزایش میزانهای AST و LDH سرم در دوزهای 0.6, 0.2 و 0.9 در روزهای هفت و چهارده و میزان ALP و BUN سرم در هر سه دوز در روز چهارده بصورت معنی دار مشاهده گردید (p<0.05) میزان آلبومین، کراتینین، گلوکز، پروتئین تام، فسفر، کلسیم، هموگلوبین، هماتوکریت، MCV, MCHC, MCH، درصد نوتروفیل، ائوزینوفیل، مونوسیت، لنفوسیت و شمارش پلاکت ها از نظر آماری تغییر معنی داری را نشان نداد (p>0.05) با توجه به درجه اطمینان دارو و عدم ایجاد اثرات سوء کلینیکی، هماتولوژیک و بیوشیمیایی در تجویزهای کوتاه مدت، این دارو را می توان بصورت خوراکی در الاغ تجویز نمود.

با هدف شناسایی نقاط بحرانی و آلوده کننده شیرخام در مسیر تولید، در 9 گاوداری صنعتی منتخب 408 نمونه شیرخام از مراحل مختلف تولید شامل پستان دام، ماشین شیردوش، شیر سردکن و ماشین حمل شیر در محل سکوی دریافت کارخانه به صورت ماهیانه اخذ شد و آزمایش های شمارش کلی میکروبی، کلیفرم، اشرشیاکلی، اسیدیته و pH روی آنها انجام شد. برای آنالیز یافته ها از روش GLM در نرم افزار SAS استفاده گردید. بار میکروبی نمونه های شیرخام در مرحله پستان دام نسبت به مراحل بعدی نمونه گیری به طور معنی داری (p<0.001) پایین تر بود. شمارش کلیفرم نیز در نمونه های شیر اخذ شده از شیر سردکن و ماشین حمل شیر به شکل معنی داری (p<0.05) نسبت به شیر پستان دام افزایش داشت اما در شمارش اشرشیاکلی اختلاف معنی داری (p<0.05) در بین مراحل مختلف تولید شیر مشاهده نگردید. با توجه به بالا بودن بار میکروبی شیر پستان دام و افزایش معنی دار آن در مرحله ماشین شیردوشی، توصیه می گردد فعالیت های اجرایی، آموزشی و تحقیقاتی در این نقاط متمرکز گردد.

هدف از این مطالعه جستجوی حضور ژن sefA در جدایه های سالمونلاآنتریتیدیس طیور با استفاده از روش PCR و بررسی ارزش آن به عنوان یک ابزار تشخیصی و اپیدمیولوژیک بود. تعداد 30 جدایه سالمونلا از مزارع مرغ مادر گوشتی، گوشتی، تخمگذار، جوجه کشی ها، و کشتارگاه ها در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفت. پرایمرهای مورد نیاز بر اساس سکانس ژن sefA، رمزکننده جزء اصلی (فیمبرین) فیمبریه ای SEF14، برای تکثیر قطعه ای از این ژن به اندازه 526 جفت بار ساخته شدند و قطعه مورد نیاز با استفاده از تکنیک PCR تکثیر شد. با توجه به آنکه آنزیم BamHI این قطعه را به دو قطعه 186 و 340 جفت باز تقسیم می نماید، متعاقبا برای تایید اختصاصی بودن فرآورده واکنش، قطعه تکثیر یافته با کمک آنزیم BamHI هضم آنزیمی گردید. همه جدایه های سالمونلاآنتریتیدیس دارای قطعه 526 جفت باز مربوط به ژن sefA بودند، در حالی که جدایه های متعلق به سایر گروه های سرمی (B, C) فاقد قطعه مزبور بودند. آنزیم BamHI قطعه 526 جفت باز را به دو قطعه 186 و 340 جفت باز تقسیم نمود و این الگو در همه جدایه های سالمونلاآنتریتیدیس تکرار شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ژن sefA از پتانسیل بالایی به عنوان یک شاخص تشخیصی و اپیدمیولوژیک برای سالمونلاآنتریتیدیس برخوردار است.

در سه گاوداری با اندازه ها، امکانات و مدیریت های متفاوت، و روش مدیریتی و تغذیه ای نسبتا ثابت، شیوع کتوز تحت بالینی و عوامل مستعد کننده آن بررسی شد. از 81 راس گاو پر تولید در دو ماه نخست شیردهی خونگیری شد. غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات (BHB) و گلوکز سرم خون اندازه گیری شد. ماده خشک، پروتئین خام، چربی خام، NDF، fNDF و NFC جیره غذایی، و شرایط نگهداری گاوها بررسی گردید. شیوع کتوز تحت بالینی (بیشتر از 1000 میکرومول BHB در لیتر) در بزرگترین گاوداری 7.7 درصد، در گاودای متوسط 70.6 درصد، در کوچکترین گاوداری 87.5 درصد، و در مجموع سه گاوداری 42 درصد بود. اشکالات اولیه جیره های غذایی به ویژه سطح NDF، fNDF و ماده خشک در شمار مهمترین عوامل شیوع کتوز تحت بالینی بودند، لکن اصلاح جیره ها بدون توجه به زیر ساخت های گاوداری ها و تداخل بین تغذیه، مدیریت و محیط، نمی تواند تاثیر چندانی در پیشگیری از این بیماری داشته باشد.

چهره های بالینی سالمونلوز و میزان شیوع گروههای سرمی سالمونلا در 132 گوساله مشکوک به بیماری در گاوداریهای اطراف تهران مورد مطالعه قرار گرفته است. نمونه برداری از مدفوع یا بافت (در صورت تلف شدن دام) گوساله های مشکوک انجام و سابقه و علایم بالینی گوساله ها ثبت می شد. نمونه ها به آزمایشگاه منتقل و آزمایش های باکتریولوژیک، جداسازی و تعیین گروه سرمی سالمونلا انجام گرفت و نتایج با روش آماری مربع کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از 132 نمونه اخذ شده 18 مورد (13.6 درصد) از نظر سالمونلا مثبت بودند. سالمونلاهای جدا شده متعلق به 4 گروه سرمی C1, B, D و C2 بودند. سالمونلوزبه 6 شکل بالینی بروز یافت که به ترتیب فراوانی آنتریت مزمن (33.3 درصد)، سپتی سمی منجر به مرگ (27.8 درصد)، آنتریت حاد (22 درصد)، پنوموآنتریت (5.5 درصد)، پلی آرتریت (5.5 درصد) و گانگرن خشک انتهایی (5.5 درصد) بودند. از 18 مورد گوساله متبلا 8 مورد (44.4 درصد) تلف شدند و 7 مورد (38.9 درصد) نیز به علت عدم پاسخ به درمان معدوم شدند. موارد سالمونلوز در گروه سنی 1.5 تا 3 ماه بیش از بقیه سنین بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). درصد موارد سالمونلوز در فصول زمستان و تابستان بیشتر از بقیه فصول بود. درصد موارد سالمونلوز در گوساله هایی که در باکس های انفرادی نگهداری می شدند کمتر از بهاربندها بود. با توجه به نتایج بررسی حاضر سالمونلوز در گوساله بیشتر به اشکال آنتریت و سپتی سمی بروز می یابد که با نتایج دیگر تحقیقات همخوانی دارد. نتایج این بررسی حاکی از آن است که سالمونلاهای گروه D باعث اکثر موارد سالمونلوز گوساله ها در دامداریهای اطراف تهران است که نتایج دیگر تحقیقات هم آن را تایید می کند.

این مطالعه، بررسی اثر اسانس آویشن شیرازی بر روی رشد باکتری E.coli O157:H7 در همبرگر متاثر از غلظت های مختلف (صفر، 0.015, 0.005 و 0.03 درصد) آویشن شیرازی در درجه حرارتهای 8 و 25 درجه سانتیگراد در مدت 21 روز است. ضریب همبستگی غلظت اسانس آویشن شیرازی با لگاریتم تعداد باکتری مورد مطالعه (-0.528) بوده و مشخص گردید تاثیر مقادیر مختلف اسانس بر میزان رشد باکتری از نظر آماری معنی دار می باشد (p<0.05). ضریب همبستگی مدت زمان نگهداری با لگاریتم تعداد باکتری برابر با (0.434) می باشد که نشان می دهد با افزایش مدت زمان نگهداری میزان رشد باکتری کاهش می یابد و از نظر آماری اثر مدت زمان نگهداری بر روی رشد باکتری معنی دار بود (p<0.05). همچنین ضریب همبستگی دمای نگهداری با لگاریتم تعداد باکتری برابر با (p<0.500) بوده و به عبارت دیگر با کاهش دمای نگهداری رشد باکتری هم کاهش می یابد و تاثیر دمای نگهداری بر روی رشد باکتری از نظر آماری معنی دار می باشد (p<0.05).

در این مطالعه 77 مورد باکتری از مدفوع سگ های سالم و 86 مورد باکتری از مدفوع سگ های مبتلا به اسهال شناسایی شدند. سالمونلاهای جدا شده با روش PCR و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن invA تایید گردیدند. همچنین اثر آنتی بیوتیک های تایلوزین، جنتامایسین، اکسی تتراسیکلین، کلرامفنیکل، نئومایسین، تتراسیکلین، کانامایسین و سولفادیازین بر روی باکتری های جدا شده با استفاده از روش انتشار از دیسک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که درصد باکتری های اشریشیاکلی، پروتئوس، پسودوموناس آئرورژینوزا، لاکتوباسیلوس ها و کلستریدیوم پرفرنژانس در مدفوع سگ های سالم بیش از سگ های مبتلا به اسهال بوده است. از طرفی درصد باکتری های استافیلوکوکوس ارئوس، کورینه باکتریوم ها، سالمونلا و باسیلوس سرئوس در سگ های مبتلا به اسهال از سگ های سالم بیشتر بوده است. نتایج مربوط به اثر آنتی بیوتیک های مورد آزمایش نیز نشان داده است که سولفادیازین تنها آنتی بیوتیکی بوده است که کلیه باکتری های جدا شده از موارد اسهال با درصد بالایی به آن حساسیت نشان داده اند و در عین حال اثر ضد باکتریایی کمتری بر روی فلور طبیعی دستگاه گوارش داشته است.

جراحی غیر تهاجمی یک واژه کلی برای تکنیک های جراحی است، در حالی که دقت و کفایت لازم را داراست، رهیافت های آناتومیکی را به حداقل میرساند. لاپاروسکوپی از جمله تکنیک های جراحی غیر تهاجمی درون نگر است که مشاهده حفرات بدن را از طریق انواع اندوسکوپ ها مقدور می سازد و از سال 1987 در انسان به صورت های مختلف در اعمال جراحی مورد استفاده قرار می گیرد. در طول سال های اخیر کاربرد اندوسکوپی در محدوده تشخیص بیماری ها به روش های درمانی و اصلاحی در جراحی گسترش یافته است. جراحی های اندوسکوپی که در آن رویت از طریق اندوسکوپها صورت می پذیرد، علاوه بر روش های تشخیصی اخذ بیوپسی، رویت چسبندگی ها و تعیین درجه بدخیمی در تومورها، در روش های درمانی برداشت کیسه صفرا و یا برداشت رحم و تخمدان در انسان به خوبی جا افتاده است. مطالعات نشان داده است کاربرد لاپاروسکوپی در مقایسه با جراحی باز از مزایای بسیاری از جمله درد کمتر و کاهش زمان بستری در بیمارستان، حداقل آسیب بافتی، حداقل تداخل با سیستم ایمنی بدن، افزایش سرعت بازگشت فعالیت دستگاه گوارش به حالت نرمال، زیبایی بیشتر و حداقل چسبندگی های داخل محوطه بطنی می باشد. در کل عوارض زخم در هنگام استفاده از برشهای کوچکتر کمتر است. پیشرفت جراحی لاپاروسکوپی مدیون پیشرفت اندوسکوپهاست، امروزه جراحی های عمده محوطه بطنی و دستگاه گوارش به وسیله برشهای کوچک و ازطریق لاپاروسکوپی انجام می گیرد. اگر چه طول مدت جراحی با این روش ممکن است افزایش یابد، اما بیمار پس از عمل درد کمتری را متحمل شده و برگشت به حالت طبیعی فعالیت زودتر صورت می گیرد. اوج گیری لاپاروسکوپی در اروپا و امریکا در دهه های 1970 و 1980، مهندسین پزشکی و جراحان را مجبور به ابداعات وسیعی به منظور کاربرد بیشتر، راحت تر و مطمئن تر لاپاروسکوپی نموده است. طبق بررسی های وسیع انجام شده در مقایسه بین جراحی های باز و لاپاروسکوپیک، به صورت قاطعی اعلام شده است که آزاد سازی واسطه های آماسی در جراحی های لاپاروسکوپیک در حفره بطنی به علت دستکاری کمتر اندامها و بافتها به میزان بسیار زیادی در مقایسه با جراحی های باز کمتر بوده و پاسخ سیستم ایمنی نیز بهتر می باشد. از طرفی، بازگشت فعالیت دستگاه گوارش در بیمارانی که تحت جراحی با لاپاروسکوپی قرار می گیرند بسیار سریع تر از بیمارانی است که با جراحی باز عمل می شوند.

با بررسی اطلاعات سل کانت انفرادی 78969 راس دام در پنج استان تهران (با 44129 راس)، قزوین (6668)، زنجان (1767)، اصفهان (7572)، خراسان رضوی (14521) و سایر استانها (با جمعا 4312 راس)، میانگین و انحراف معیار تعداد سلولهای سوماتیک (سل کانت) شیرگاوها و گله های صنعتی تحت پوشش مرکز اصلاح نژاد دام و بهبود تولیدات دامی بر اساس اطلاعات قابل استناد این مرکز در سال 1385 به ترتیب 426850±966840 و 473860±605330 سلول در میلی لیتر بدست آمد. ضریب همبستگی پیرسون بین تولید شیر روزانه در رکوردگیری ماهیانه و سل کانت در سال 1385 معادل -0.174 بدست آمد که همبستگی منفی و کاملا معنی داری را نشان می دهد (p<0.01). اگر نتایج استانهای پنج گانه به کل کشور قابل تعمیم باشد افت تولید شیر ناشی از ورم پستان تحت بالینی (مخفی) در کشور تقریبا 150000 تن در سال خواهد بود که بر پایه قیمت خرید شیر در سال 1385 ضرر اقتصادی معادل تقریبا 420 میلیارد ریال در سال بدست خواهد آمد.