المپیک
سال:1386 | دوره:15 | شماره:4 (پیاپی 40) |تعداد مقالات:20

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی اثر افزایش بسامد بر ثبات مرحله نسبی الگوی هماهنگی نامتقارن دو دست. بدین منظور تعداد 20 نفر از دانشجویان پسر راست دست به صورت تصادفی به دو گروه خارج از مرحله و هم مرحله تقسیم شدند و طی پنج نوبت به تدریج با افزایش بسامد مواجه گردیدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق دستگاهی است که محققان ساخته اند و از طریق آن الگوهای هماهنگی بین دو دست پردازش می شود. الگوی هماهنگی در این پژوهش حرکت آونگی دست راست هم زمان با حرکت دایره ای دست چپ بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با افزایش بسامد، وضعیت هم مرحله الگوی هماهنگی نامتقارن دو دست به طور معناداری تغییر نکرد (p>0.05) و وضعیت هماهنگی خارج از مرحله با افزایش بسامد ابتدا بی ثبات، سپس به وضعیت باثبات جدید (وضعیت هم مرحله) منتقل شد (p<0.05). بنابراین نتیجه گرفته می شود، الگوهای هماهنگ نامتقارن دو دست نیز مانند الگوهای متقارن گرایش به فعالیت هم زمان عضلات مشابه دارند که با افزایش بسامد حرکت به وضعیت هم مرحله می انجامد.

هدف از انجام این پژوهش عبارت است از مقایسه دیدگاه ورزشکاران، مربیان، و صاحب نظران در مورد راهکارهای پیشرفت بعد قهرمانی ورزش ژیمناستیک کشور. نمونه آماری این تحقیق را 24 نفر از ورزشکاران تیم ملی، 80 نفر از مربیان، و 97 نفر از صاحب نظران تشکیل دادند که جمعا 201 نفر بودند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه ای محقق ساخته (a=0.89) است شامل 37 سوال از نوع بسته، متغیرهای تحقیق عبارت بودند از 35 مورد (ارتقای سطح دانش علمی و فنی مربیان، استعدادیابی به روش علمی و تخصصی، تجهیز کامل سالن ها به امکانات تخصصی و کمک آموزشی، حمایت سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک و...) که در قالب هفت گروه بر اساس تحلیل عاملی طبقه بندی گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده های تحقیق با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، و آزمون تعقیبی توکی به دست آمد. یافته های تحقیق نشان داد هر سه گروه ورزشکاران، مربیان، و صاحب نظران مشترکا در بین متغیرهای گروه های هفت گانه این تحقیق متغیرهای گروه سوم (ارتقای سطح دانش علمی و فنی مربیان، کنترل و نظارت بر فعالیت مربیان، استعدادیابی نوآموزان به روش علمی و تخصصی، افزایش تاسیسات و سالن های مختص ژیمناستیک و تجهیز کامل سالن ها به امکانات تخصصی و کمک آموزشی) را مهم ترین عوامل در پیشرفت بعد قهرمانی ورزش ژیمناستیک کشور عنوان کرده اند. فرضیه های تحقیق نشان داد بین متغیرهای گروه های هفت گانه، دیدگاه هر سه گروه ورزشکاران، مربیان، و صاحب نظران تنها در مورد نقش متغیرهای گروه دوم (حمایت معنوی مربیان، حمایت معنوی ورزشکاران، بهره گیری از افراد متخصص و تحصیل کرده رشته تربیت بدنی ...) مشابه بوده است.

هدف از این پژوهش آن است که با بررسی نظرات مدیران، ورزشکاران و دست اندرکاران امر گردشگری و ورزش درباره بازاریابی گردشگری ورزشی و نیز مرور یافته های حاصل از پژوهش های مختلف در زمینه گردشگری ورزشی و تطبیق این یافته ها با شرایط و ویژگی های ایران عوامل مهم در بازاریابی گردشگری ورزشی شناسایی شود و راهکارهایی در این زمینه مطرح گردد. برای این منظور پرسشنامه محقق ساخته ای تهیه شد و پس از تایید روایی و پایایی آن (آلفای کرونباخ 0.81 = درصد)، نظرات مدیران ستاد برگزاری چهارمین دوره بازی های اسلامی زنان، ورزشکاران ایرانی و خارجی شرکت کننده در این بازی ها، مدیران فعال در معاونت گردشگری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، و مدیران، مربیان و دست اندرکاران ورزشی دارای سابقه گردشگری ورزشی، در ارتباط با عوامل مهم مورد توجه مدیران در بازاریابی گردشگری ورزشی بررسی شد. داده ها به روش تحلیل عاملی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد از دیدگاه آزمودنی های پژوهش علاقه به فرهنگ، هنر، معماری و مکان های باستانی؛ بازاریابی و خدمات مناسب آژانس های گردشگری؛ وجود تفریحات شبانه در کشور میزبان؛ و ... از عوامل مهمی اند که بازاریابان گردشگری ورزشی باید در انتخاب بازارهای هدف و تهیه آمیزه های بازاریابی به آنها توجه کنند. همچنین، لزوم توجه به نیازهای مختلف گردشگران و برنامه ریزی درازمدت در بازاریابی گردشگری ورزشی از دیگر نتایجی است که در بسیاری از پژوهش ها بر آنها تاکید شده است. در تمام موارد و عوامل شناسایی شده در این پژوهش و سایر پژوهش ها، نقش مدیریت علمی در موفقیت در برنامه های بازاریابی بسیار مهم است. در انتهای مقاله، راهکارهایی برای بازاریابی اثربخش گردشگری ورزشی مطرح شده است.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر سه نوع تمرین قدرتی، استقامتی، و موازی (ترکیب قدرتی و استقامتی) بر ویژگی های بیوانرژیک (توان هوازی و بی هوازی)، قدرت بیشینه و ترکیب بدنی دانشجویان تمرین نکرده. 46 دانشجوی داوطلب شرکت در پژوهش با میانگین سنی 24.89±1.21 سال به صورت تصادفی در چهار گروه قدرتی (n=9)، استقامتی (n=13)، موازی (n=13)، و کنترل (n=11) تقسیم شدند. تمرین قدرتی عبارت بود از اجرای حرکات پرس سینه، اسکوات، کشش زیربغل و پشت پا در 2 دور با 10 تکرار و 50 درصد یک تکرار بیشینه که در پایان دوره تمرینی به 3 دور با 6 تکرار و 80 درصد یک تکرار بیشینه رسید. تمرین استقامتی شامل دو بدن روی نوارگردان به مدت 16 دقیقه با 65 درصد ضربان قلب بیشینه در هفته اول بود که در پایان دوره تمرینی به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه رسید. تمرین موازی شامل اجرای کامل دو برنامه تمرین قدرتی و استقامتی بود. هر سه گروه 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. بر اساس یافته های پژوهش بیشترین افزایش VO2max در گروه استقامتی و کمترین افزایش در گروه قدرتی دیده شد. افزایش VO2max در گروه های استقامتی و قدرتی معنادار بود. میزان افزایش توان بی هوازی در بین سه گروه تفاوت معناداری نداشت. همچنین میزان افزایش قدرت بیشینه نسبی حرکات پرس سینه و اسکوات در گروه استقامتی با گروه های قدرتی و موازی تفاوت معناداری داشت. بر اساس یافته های پژوهش، ترکیب تمرین قدرتی و استقامتی بهبود VO2max و قدرت بیشینه را به خطر نمی اندازد. همچنین، تمرین موازی همانند تمرین قدرتی و استقامتی موجب بهبود ترکیب بدنی افراد تمرین نکرده می شود.

ماتریکس متالوپروتئیناز ها (MMPs) گروه بزرگی از پروتئازهایند که مسوول تجزیه ماتریکس خارج سلولی اند و فعالیت آنها تحت شرایط فیزیولوژیکی مثل ترمیم زخم و رگ زایی و ... مهم و ضروری اما موقت و زودگذر است و با مهارکننده های درون زا کنترل می شود. اما، در فرایندهای پاتولوژیکی مثل انواع بیماری ها، همین طور پس از فشارآفرین های فیزیکی و مکانیکی، بیان و فعالیت این نوع آنزیم های پروتئولیز به واسطه ترشح سیتوکین های پیش التهابی افزایش می یابد و باعث تجزیه انواع کلاژن ها و ژلاتین ها و به هم خوردن ساختار میکروآناتومی و بافتی بدن می شود که نتیجه آن تشدید التهاب و بروز بیماری های مختلفی مثل ضایعات قلبی، تخریب دیواره عروقی، تسریع گسترش سلول های سرطانی، استئوآرتریت و ... در طول زمان است.با این وجود، به دلیل تازگی بحث MMPs و پاسخ آنها به فعالیت های ورزشی، نظریه واحدی در این رابطه وجود ندارد. لذا هدف مطالعه حاضر، چگونگی فعالیت پیچیده ترین و بیشترین نوع MMPs یعنی MMP2 و MMP9 در پاسخ به یک جلسه فعالیت هوازی درمانده ساز (پروتکل بروس) در افراد تمرین کرده و بدون تحرک است. از این رو 11 مرد دونده استقامتی برتر که 5 سال سابقه شرکت در تمرینات منظم باشگاهی و اردوهای تیم ملی را داشتند (سن: 22.27±3.87 و VO2max = 60.68±6.19 ml/kg/min) و 10 مرد تمرین نکرده (سن: 23.00±4.04 و (VO2max = 37.9±5.9 ml/kg/min داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. از هر دو گروه آزمودنی ها در سه مرحله شامل شرایط پایه یا 30 دقیقه قبل از فعالیت، 20 دقیقه و 24 ساعت بعد نمونه های خونی اخذ و از تکنیک آزمایشگاهی ژلاتین زایموگرافی جهت اندازه گیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای آزمون فرضیه های مورد نظر از تحلیل واریانس و آزمون مقایسه های دو به دو (آزمون تعقیبی شفه) و آزمون t مستقل استفاده شد.نتایج نشان داد میزان MMP2 و MMP9 ورزشکاران متعاقب یک جلسه فعالیت هوازی درمانده ساز افزایش معنادار (p<0.001) و پس از 24 ساعت کاهش معنادار (p<0.001) نشان داد که البته نسبت به مقدار پایه (30 دقیقه قبل از آزمون) هنوز به طور معناداری بالاتر بود (p<0.001). در غیر ورزشکاران نیز تغییرات میزان فعالیت MMP2 و MMP9 در تمام مراحل اندازه گیری مشابه ورزشکاران بود، اما هیچ کدام ارزش معناداری نشان ندادند. علاوه بر آن مشخص شد میزان فعالیت MMP2 و MMP9 ورزشکاران در حالت پایه، 20 دقیقه و 24 ساعت بعد از فعالیت، به طور معناداری بالاتر از غیرورزشکاران بود (p<0.001).بنابراین می توان گفت پاسخ التهابی به محرک فیزیکی و مکانیکی (یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز) در هر دو گروه افراد تمرین کرده (با سازگاری بلندمدت به ورزش) و تمرین نکرده (بدون کسب سازگاری به ورزش)، با افزایش فعالیت ماتریکس متالوپروتئیناز ها آغاز شد که تا 24 ساعت بعد نیز ادامه داشت. اما با مقایسه نتایج در ورزشکاران و غیرورزشکاران مشاهده شد میزان پاسخ شاخص های التهابی مذکور به مدت و شدت اجرای فعالیت بستگی دارد.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه آثار مصرف مکمل کراتین و رژیم غذایی پرپروتئین بر قدرت عضلانی و ترکیب بدنی دانشجویان پسر ورزشکار. بدین منظور 36 نفر از دانشجویان ورزشکار غیررقابتی که حداقل 1 سال سابقه کار با وزنه را داشتند به طور تصادفی به چهار گروه کراتین + پروتئین (n=9)، پروتئین (n=9)، کراتین (n=9)، و دارونما (n=9) تقسیم شدند. پیش آزمون و پس آزمون- شامل قدرت عضلانی (قدرت عضلات پا، سینه و جلو بازو) و ترکیب بدنی (وزن، توده بدون چربی، درصد چربی)- در ابتدا و انتهای دوره تمرین از آزمودنی ها گرفته شد. برای مقایسه بین گروه ها از آزمون آماری ANOVA استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد قدرت عضلات پا، سینه، وزن و توده بدون چربی در گروه کراتین + پروتئین در مقایسه با گروه دارونما افزایش معناداری یافت (p<0.05). قدرت عضلات پا، سینه و جلو بازو نیز در گروه کراتین و گروه پروتئین نسبت به گروه دارونما افزایش نشان داد، ولی این افزایش از لحاظ آماری معنادار نبود. درصد چربی در گروه کراتین + پروتئین و گروه پروتئین اندکی افزایش و در گروه کراتین و دارونما مقداری کاهش نشان داد، اما این تغییرات هم معنادار نبود (p<0.05). بنابراین می توان نتیجه گرفت مصرف مکمل کراتین به همراه رژیم غذایی پرپروتیئن به افزایش قدرت عضلانی و بهبود ترکیب بدنی نسبت به مصرف مجزای هر کدام از این موارد می انجامد.

این پژوهش با هدف ارزیابی روند تغییرات ترکیب بدنی و VO2max در پسران 11-18 ساله انجام گرفت. آزمودنی های این پژوهش شامل 400 پسر 11-18 سال است که به صورت تصادفی انتخاب شدند. ویژگی هایی شامل قد، وزن، دور کمر، دور باسن، ضخامت چربی زیرپوستی سه سر بازو و ساق پا اندازه گیری و درصد چربی، WHR, BMI و VO2max آزمودنی ها محاسبه شد. تحلیل واریانس و ضریب همبستگی پیرسون روش های آماری پژوهش حاضر را تشکیل می دهند. نتایج نشان داد درصد چربی بدن در گروه های سنی مختلف تفاوت معناداری ندارد (p>0.05). اما اختلاف بین میانگین WHR, BMI و VO2max در گروه های سنی مختلف معنادار بود (p<0.01). نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین تغییرات درصد چربی و تغییرات VO2max در پسران 11-18 ساله ارتباط معناداری وجود ندارد (p>0.05). ولی بین تغییرات BMI و تغییرات VO2max ارتباط منفی و معناداری وجود داشت r=-0.93) و (p<0.01. همچنین بین تغییرات WHR و تغییرات VO2max در پسران 11-18 ساله ارتباط مثبت و معناداری به دست آمد r=0.71) و (p<0.05. مقایسه نتایج این مطالعه با مطالعات انجام شده روی کودکان کشورهای دیگر، وجود تفاوت های بارز از نظر شاخص های ترکیب بدن و VO2max در کودکان در حال رشد را خاطرنشان می کند و نشان می دهد در روش های ارزیابی ترکیب بدنی در طول این دوران باید به ملاحظات مختلفی توجه کرد که به کارگیری آنها بر دقت و اعتبار روش ها تاثیر می گذارد. چند نمونه از این موارد بحث شده است.

با توجه به اهمیت نقش مبادلات بین المللی ورزشی در توسعه اقتصادی صنعت ورزش و روشن نبودن میزان و سهم آن در صنعت ورزش ایران محقق تصمیم گرفت با جمع آوری داده های مربوط به آمار بازرگانی خارجی کالاهای ورزشی سال های 1377 و 1380 بر اساس طبقه بندی کالاهای اساسی به این منظور دست یابد. داده های حاصل ابتدا با استفاده از آمار توصیفی تنظیم و سپس با استفاده از آزمون نسبت ها به طور یک طرفه با استفاده از نمرات Z در سطح a=0.05 بررسی شدند. نتایج نشان داد واردات ورزشی کشور در سال های 1377 و 1380 به ترتیب با 8 و 16 میلیارد ریال، نزدیک به %0.01 کل واردات، %0.58 و %0.46 تولید ناخالص داخلی ورزش و %0.002 و %0.001 تولید ناخالص داخلی کشور بود و %37.5 رشد داشته است. صادرات ورزشی این سال ها نیز به ترتیب با 16 و 45 میلیارد ریال، %0.04 کل صادرات، %1.16 و %3.19 تولید ناخالص داخلی ورزش، %0.004 و %0.012 تولید ناخالص داخلی کشور است و %271.67 رشد دارد. میزان مبادلات بین المللی ایران نسبت به کشورهای پیشرفته به طور معناداری کمتر است که مهم ترین دلایل آن را باید کوچک بودن اندازه بازار کالاهای ورزشی و هزینه های ورزشی خانوار، عدم مرغوبیت کالاهای ورزشی، فقدان تبلیغات و بازاریابی مناسب، تحریم های اقتصادی، و افزایش قیمت تمام شده کالاها و نابرابری ارز کشور نسبت به سایر کشورها دانست.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی رابطه بین ویژگی های شخصیتی و دموگرافیکی مدیران ورزشی با مهارت های شغلی آنان در سازمان های ورزشی به منظور دادن پیشنهادهایی جهت بهسازی مهارت های مدیریتی مدیران ورزشی و توصیه هایی به منظور انتخاب و انتصاب شایسته مدیران در سازمان های مختلف ورزشی. بدین منظور از پرسشنامه شخصیت آیزنک برای تعیین ویژگی شخصیتی (برون گرایی و درون گرایی) مدیران و پرسشنامه محقق ساخته برای مهارت های سه گانه مدیریتی (ادراکی، انسانی و فنی) استفاده شد. روایی پرسشنامه با نظرخواهی از صاحبنظران و با استفاده از همسانی درونی به دست آمد و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ به میزان 0.84 است. نمونه آماری آن متشکل از 86 نفر از مدیران ورزشی بود که از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه ای از بین تمامی مدیران در سازمان ها، هیات ها و انجمن های ورزشی شهر اصفهان انتخاب شدند. نتایج تحقیق نشان داد ویژگی شخصیتی درون گرایی مدیران با مهارت های ادراکی و فنی ارتباط معنادار دارد (p£0.05, r=0.494). ویژگی شخصیتی برون گرایی مدیران نیز با مهارت های انسانی ارتباط معنادار دارد (p£0.05, r=0.386). متغیرهای دموگرافی مدیران مثل سن، جنسیت، سابقه خدمت، سابقه مدیریت، وضعیت تاهل، و سابقه ورزشی رابطه معناداری با مهارت انسانی ندارند. اما میزان تحصیلات و سابقه مدیریت با مهارت های ادراکی (p£0.05, r=0.494) و سابقه ورزشی و رشته تحصیلی با مهارت های فنی (p£0.05, R=0.373) رابطه معنادار دارند.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی میزان شیوع، نوع و سازوکار آسیب های ورزشکاران تکواندوکار پسر نوجوان در رده ملی. جامعه آماری تحقیق حاضر 265 نفر از ورزشکارانی (با دامنه سنی 14 تا 17 سال) بودند که در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال 1385 شرکت کردند. ابزار تحقیق پرسشنامه استاندارد شده ای بود که در زمینه اندازه گیری میزان شیوع، نوع، و سازوکار آسیب ورزشکاران تکواندو تدوین و استفاده شده بود. اطلاعات مورد نیاز را یکی از محققان با استفاده از پرسشنامه و از طریق مشاهده و مصاحبه با پزشک مسابقات، مربیان و ورزشکاران جمع آوری کرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی خی دو استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد از هر 100 ورزشکار 27 نفر در معرض آسیب قرار گرفته اند. میزان آسیب های رخ داده در اندام تحتانی 60.5) درصد) به طور معناداری بیشتر از سایر نقاط بدن بوده است p<0.05) و (c2=169.7. همچنین میزان آسیب های عضلانی- وتری به طور معناداری بیشتر از سایر آسیب ها بوده است (p<0.05). نتایج همچنین نشان داد بیشترین نوع آسیب ها به ترتیب از نوع کوفتگی (33.1 درصد)، اسپرین (30.9 درصد)، و خراشیدگی (8.4 درصد) بوده است p<0.05) و (c2=213.5. مهم ترین عوامل ایجاد آسیب خطای تکنیکی حریف (17.8 درصد)، کاربرد اشتباه تکنیکی (11.3 درصد)، و آسیب دیدگی قبلی (11.1 درصد) بود. نتایج همچنین نشان داد از نظر پزشک مسابقات، مربیان، و ورزشکاران مهم ترین سازوکار بروز آسیب مربوط به ضربه حریف (63.4 درصد) و ضربه زدن به حریف (21.8 درصد) بوده است. اصلاح قوانین، کاهش ضربات غلط و استفاده از وسایل حفاظتی و ایمنی بیشتر از راه های کاهش آسیب ها در تکواندوست.